Elf november is voorbij.  Het wordt , hopelijk traditie, dat we dan als een familieblok aanwezig zijn in Merkenveld.  Op enkelen  te na gesproken waren we er allemaal.  Ik kwam rijkelijk te laat in de herdenkingsmis .  Een dubbele reden diende als geldig excuus. De Mexicaanse griepprik en daarna Letje naar huis voeren na een turbulente nacht op haar werk.  Waaruit die turbulentie bestond kan ik niet zeggen. In elk geval zag ze eruit alsof ze stevig  door elkaar geschud werd.  In elk geval was ze blij om in haar  haar bed  te kunnen kruipen.  Tot meer was ze niet in staat.  De preek vooraf me o.a …en een beetje je manieren houden hé…als ik ergens alleen naar toe ga, bleef deze keer uit.  Dat wees erop dat ze het goed liggen had.

Het is geen leuk werk meer dat ze doet. Steeds maar wordt het zwaarder. Ik zal meer zeggen en vergeef me de uitdrukking.  Het is een klote werk geworden.  Beter en raker kan ik het niet omschrijven.  En ik mag er geen details over geven om het aan te tonen en te verduidelijken..Ik ben gebonden door het beroepsgeheim van mijn partner.

xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> De sfeer in Merkenveld was scout en dus gezellig.  Ik kreeg plots een compliment voor mijn blog, die blijkbaar toch door enkele personen in de familie gelezen wordt.  Maar het was een partieel compliment met een staartje over tekorten.  Het compliment ging over enkele foto’s die zeer mooi zouden zijn. Het klonk echt en gemeend en van iemand met goede smaak, een kritische geest  en een beetje ervaring met foto’s.  Dat doet deugd.  Dat ik veel  tikfouten zou schrijven en de vraag kreeg of ik mijn blog herlas, zou minder deugd moeten doen .  Toch kan ik zeggen dat ik het hoorde klinken als muziek in de oren.  Daardoor weet ik dat mijn blog met aandacht wordt gelezen.  Op je fouten gewezen worden jeukt eerst een beetje, juist zoals de prik  voor die dodelijke griep uit Mexico.  Er sterven ook elk jaar mensen van onze gewone griep maar welke haan kraait daar nog over?

Dat ik wat nonchalant omspring met het schrijven van die blog, die wil ‘ad fundum’ gaan is een feit.  Dat ik altijd heb moeten opletten voor een lichte letterwisseling in een woord is ook een feit.  Ook heb ik sedert enkele jaren moeite om mij te concentreren.

Daarbij dacht ik altijd; wie leest er dat nu?  Ik wist dat er één iemand alles leest wat in op het www publiceer.  Dat was blijkbaar niet voldoende om keuriger met de taal om te springen. Plots blijk ik meer aanhangers te hebben en zal ik daar rekening moeten mee houden.  Toen ik de Veltflap schreef, had ik gevraagd om iemand die de eindredactie wilde doen en dat is altijd gebeurd

Ik ben die blog begonnen, enkel  en alleen voor mezelf.  Zo ben ik bezig met taal  en met een middel om mij te blijvend te kunnen  uitdrukken.  Een geest die niet bezig is, roest.  Een taal die niet onderhouden wordt, die verkwijnt.  Ik heb dagelijks wel iets  aan de hand, dat het opschrijven waard is, als anekdote of een  weetje.

Ik wil geen namen noemen maar ik bedank die vriendelijke kritische geest uit onze familie om mij op mijn fouten te wijzen.  Dat het in het vervolg perfect zal zijn, kan ik niet garanderen maar ik zal erop letten dat het minder taalslordig overkomt.

Schrijven is goed.  Aandachtig en zonder fouten schrijven, is beter.   Ik hoop mijn leven dus te kunnen beteren. Toch op dat vlak.

Op andere gebieden is dat zo goed als hopeloos.  Daar zal ik niet dieper op ingaan.  Ik kan het toch niet allemaal aan andermans neus hangen hé! Ik los wat ik wil lossen en ‘privacy’ is heilig.

Ik wil ook vooral mijn oudste broer bedanken die voor de uitnodiging van gisteren zorgde.  En je zou alleen al komen voor de hutsepot.  Ik heb echt ‘gesmoefeld’.    Van een weight watcher  (ww-er) zou je dat niet verwachten hé. Wel, een goede  ‘ww- er’ mag dat één keer per week.  Ik ben 44 weken gestabiliseerd met een relatief (bruto) streefgewicht van 76 kg.  Ik mag er maximum 2 kg onder en max. 2 kg boven gaan.  Tot nu toe ben ik nog geen enkele keer boven dat streefgewicht geweest. Dus ik mag van mezelf zeggen dat ik een goede ‘ww-er’ ben.  Ik mocht ook nog’ smoefelen’ om een andere reden.  We hadden  betaald voor twee personen.  Ik had het deel van Let moeten vragen aan de kok en meenemen naar huis.  Ik had het echter  te druk met die bijna blinde vrouw naast mij die dan nog de moeder bleek te zijn van een kunstenares die jaren bij ons in Stalhille heeft tentoon gesteld toen de tentoonstelling onder mijn leiding stond.

Het schoonste, ja het schoonste, laat mij maar zeggen –het ergste – was, dat die dochter van een ladder was gevallen en haar twee armen had gebroken en een hiel gescheurd.

Ik ben haar gisteren na vier uur nog gaan bezoeken.  Ik wou Let mee krijgen maar ze was nog veel te moe.  Van haar kreeg ik een potje zelfgemaakte advocaat mee omdat je nooit met lege handen op ziekenbezoek gaat.  Mijn avond was op zijn minst…boeiend want bij deze dame met drie kinderen gaan kan turbulent zijn want zij is een echte furie .  En een furie met twee gebroken armen…ik kan jullie verzekeren, dat is iets apart hoor!