Op het kerkhof van Stalhille ligt een alternatief graf.  Het zal je niet verwonderen als ik zeg dat het van een kunstenaar is.  Ik ga er nooit heen op Allerheiligen of Allerzielen maar telkens als ik de bus naar Brugge neem en een beetje te vroeg ben.  Wij waren verbonden door een heel vreemde vriendschap en bewezen elkaar wederzijds dienst op dienst. Hij was een goede maat van mij.  Herman de Pauw woonde hier , een eindje van de dorpskern in de nachtegaal straat, temidden van de poldervlakte.  Hij woonde er op een verwaarloosd domein waar indertijd veel oud ijzer, papier en vodden werden gestockeerd om gesorteerd te worden.  Veel van de waardeloze rommel is daar blijven liggen.  He huis, een oud boerderijtje, heeft hij wat opgeknapt en de binnenkant ervan weer leefbaar gemaakt. In één van stallingen  had hij zijn atelier voor kopersculpturen gemaakt.  Hij leefde er een beetje op los.  Hij hield niet van de vrouwen maar van de liefde. Hij dronk als een bodemloos vat maar kwam zelden of nooit dronken onder de mensen.  Soms was hij dagen of zelfs weken niet te bespeuren om dan onverwacht weer op te duiken met een bijna ongelooflijk verhaal over verlaten zijn en eenzaam.  Hij stierf op 45 jarige leeftijd in Brugge, bij zijn ouders en werd hier in Stalhille begraven.  Hij had vooraf  de plaats van zijn graf geregeld alsook een alternatieve afscheidsdienst in onze Kerk.

Ik ben nog met hem meegegaan naar de toenmalige pastoor om alles te regelen.  Ook schreef ik de tekst voor zijn doodsprentje. Met de foto's gaan we het laatste eindje  weg dat  ik telkens neem tot bij de gedenksteen.  Je kan er het koperen pelikaanbeeld zien staan dat een diepe betekenis heeft van het verborgen geloof van Herman.  Maar onder de mensen was hij teveel macho om er voor uit te komen.  In feite was hij een oud lelraar die op de dool was geraakt. Zijn vader was eigenaar van de Dumpimarkt op de Male steenweg.  Onder de foto's vind je nog de tekst van zijn herdenkinsprentje.

herman            er is de vriendschap

die ons samen brengt

maar zoveel andere zaken

drijven ons telkens weer uiteen

xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

drang naar vrijheid

nu lig je daar

op zij

de onrust in jou gekneveld

jij

uitgeteld

je gaat heen

waardoor in mij

een leemte komt

door niemand herkent

heb jij dan nooit

die kracht ontmoet

in heel je leven

in al je gedrevenheid?

zoekende zucht

van voltooid verleden

blijf en sta gegrift

in mijn jonge hart

in mijn oude geheugen

twee van jouw beelden

zijn hier bij ons

’t ene in volle overgaven

maar dat andere

door storm en wind geknakt

als teken

dat we nooit meer

al is het een eindje maar

samen zullen gaan.                                                       Daniël

Zo herdenk ik die vreemde vriendschap die  weinigen konden  en kunnen begrijpen en zijn graf in al zijn wildheid, is het best  en warmst uitziende van heel het kerkhof omdat het zichzelf  onderhoud. Eénmaal per jaar, in de lente, ga ik wat bijsnoeien. De omvang wordt ingeperkt door de gemeentewerkers.  In de zomer bloeit het en in de winter dient de ‘sedum’   als ‘nature morte’.  Zelf leef ik nu, naar buiten uit gezapig en relatief rustig maar innerlijk zeer intens.