Goedaardig, zei de dokter.

Ja, zo is de spanning van mij afgevallen. We hadden een afspraak om 13u. De wachtzaal zat vol mensen die een resultaat kwamen ophalen en ze hadden allemaal een afspraak om 13u.  Het was  uiteindelijk 13u15 toen we bij de dokter binnen geroepen werden maar we moesten opnieuw wachten tot 13u40 tot de dokter bij ons kwam.  Twee minuten later stonden we op de gang, opnieuw  te wachten maar nu in een traag schuivende  rij aan het secretariaat om de schriftelijke uitslag en een nieuwe, op papier geplaatste,  afspraak voor 31 mei op te halen.  We stonden  op de zevende plaats en het duurde toch even  vooraleer we aan de beurt waren.  De secretaresse  begroette mij met de woorden ‘goed nieuws hé!’.  Ik weet dat ik glunderde en op de gang zag ik enkel bedrukte gezichten. Ofwel stonden ze nog te wachten, ofwel hadden ze minder goed nieuws gekregen, ofwel kijken ze altijd bedrukt.

xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

 Deze grafiek vond ik deze morgen. Ik had voordien geen enkele informatie gezocht over prostaatkanker.
De PSA (bepaald bij het bloedonderzoek) was gunstig geweest en ik zit dus bij het blauwe peleton.  Daar had ik mij had ik mij aan opgetrokken tot iemand me vertelde dat hij een persoon kende die ook een goede PSA had maar een zeer agressieve kanker had ontwikkeld.  Hoe het met die persoon afliep  wist hij niet. De dokter wilde dus weten of ik bij die 2 op 100 behoorde die door de PSA worden gemist.  Had ik die man, met zijn verhaal, niet ontmoet, dan was er geen vuiltje aan de lucht geweest.  En ik dacht ook aan wat nonkel Charles Vercruysse mij eens zei na ons ongeluk in de jaren tachtig. 'Moesten wij met de hele familie in een straat, langs de huizen lopen en er valt een pan van het dak, dan zou jij ze op je hoofd krijgen'. Zou het tij zijn gekeerd of had nonkel Charles zaliger het mis voor?
Zo sliep ik slecht voor een paar nachten en was ik de dag van het resultaat al om 3u op.  De zenuwachtigheid maakte zich langzaam meester van mij en ik moest praten en zenuwachtig zot doen tegen Let en iedereen die in mijn buurt kwam.  Hoe meer ze mij gerust wilden stellen, hoe zenuwachtiger ik werd.  Het was zoals olie op het vuur gieten.  Ik kon mij sterk houden tot 8u en dan was de punch eraf.  De hele voormiddag was ik rusteloos.  Ik wilde foto’s van mijn apparaat op de pc plaatsen maar die liet het nogmaals afweten.  Het was waarschijnlijk en hopelijk aan mijn zenuwen te wijten.  Ik begreep dat ik beter  kon stoppen.  Dan heb ik maar een opgenomen spannende  film bekeken op de TV.  Tegen 11u ben ik dan bij mijn overbuur Vital  geweest om eventjes te praten. Die heeft me waarachtig aan het lachen gekregen. Tegen dat ik terug kwam was het tijd voor het middagmaal.  Mijn eetlust was niet aangetast door de zenuwen. 

Dan is het allemaal vlug gegaan tot in de kliniek natuurlijk. Daar weet je altijd wanneer je binnen gaat maar nooit wanneer je er buiten geraakt.  Al met al is het nog vlug gegaan, alhoewel, een uur om een resultaat van 2 minuten op te halen.  Ik denk dat je ook betaald om de zetels van de wachtzaal te gebruiken en dat ze die wachttijd rekken opdat de factuur zou oplopen. Ik ben ook al tevreden met een gewone stoel die goed zit.

En de clou van de historie is, dat ik helemaal geen gezwel heb maar gewoon een ontsteking . 20 dagen antibiotica.  En zeggen dat ik reeds preventief moest starten met dat medicament, drie dagen voor de punctie.  Het is wel de eerste keer in mijn leven dat ik antibiotica moest nemen vooraleer de dokter goed wist waarover het ging.  Heeft hij goed gegokt of is het zijn ervaring die hier heeft gewerkt.

  Sommigen schreeuwen spanningen van zich af maar ik heb reeds lang een grote behoefte om al mijn kleine spannende en andere belevenissen van mij af te schrijven.  Het is nuttig voor de geest, het geheugen en mijn goed gevoel.  Als ik dan aan het schrijven ben, kan ik er moeilijk mee ophouden en de tijd vliegt.
Of het ook goed is voor mijn  reumavingers weet ik niet maar het lukt me nog altijd.