’s Avonds ben ik plat maar tegen de morgen ben ik opnieuw opgeladen.  
De laatste tijd gebeurt het alsmaar minder dat ik ook overdag plat val en het is heel lang geleden dat ik nog eens een nuldag meemaakte. 

Met de batterij van onze auto gebeurt dat zelden of nooit. Bij de auto van Liesbet is dat reeds enkele keren voorgevallen door o.a. een lichtje te laten branden binnenin en een andere keer was de koffer tegenaan blijven staan en was het weer panne.

Gisteren moest ik om drie uur in Oostende zijn en wilde om half drie vertrekken en de auto gaf geen kik. Welk lichtje is er nu  blijven branden?  Was mijn eerste gedacht.  Op het ogenblik zelf kan je het niet controleren want er is niets van stroom. Ik kon alvast de kofferdeur voelen maar die zat vast.  Het onheil kwam niet uit deze hoek.

Rap getelefoneerd dat ik waarschijnlijk niet zou komen of op zijn minst veel te laat zijn.

De garagist, recht over de deur was thuis en kon al vlug komen met een batterij en twee kabels. De auto draaide en ik kon starten.  Voor de veiligheid plaatste hij batterij en kabels in de koffer van de auto en ik vertrok.   100m ver,  begon er op het dasbord een rood lichtje te branden maar ik herkende het niet. Stoppen en de deuren controleren zou de oplossing zijn geweest maar ik keerde vlug terug en reed de garage binnen. De gewoonte om stil te leggen deed me de das om. De garagist moest de batterij er opnieuw aanleggen en toen zag hij dat de rechter deur niet helemaal dicht was. Het is niet de eerste keer maar hopelijk was het de laatste dat ik zo’n flauwe grap door eigen fout op mijn hals haal.

Ik ben dan maar thuis gebleven.