|
Lang binnen zitten is niet zo goed. Je wordt er lui van en stilaan een beetje lusteloos. Zo nu en dan ga ik buiten een frisse neus halen. Op zondag gaan wij meestal voor een wandelingetje aan een stevig tempo. Gisteren was het prachtig wandelweer. Omdat ik vergeten was dat ik stevige wandelschoenen heb had ik maar mijn zwaardere stadschoenen uitgehaald en kozen we voor gestrooide wegen. De verstrooide Artiest bewandeld gestrooide wegen. We besloten om tot aan Stalhillebrug te gaan en dan te zien waar we heen konden. Ik nam onderweg enkele fotos. Het eerste wat we vaststelden was dat er in de open poldervlakte minder sneeuw lag dan in het dorp zelf. In onze tuin ligt het tot 20cm dik. Eens aan de brug staken wij die over naar het station toe. Tussen de vaart en het station ligt het vergeten dorp. Maar die baan, waar enkel plaatselijk verkeer toegelaten is lag perfect open. Eens aan het station zijn we op onze stappen teruggekeerd. Tot aan de vaart voelde het windstil en warm aan. Eens terug over de ongestrooide voetgangersbrug kom je in de poldervlakte terecht. Daar stond een nijdig windje dat gulzig in onze de oren beet.
Hadden we in de andere richting fotoverlet gehad, op de terug hebben we geen woord gesproken en zijn we een stapje door gegaan. Toen we ik huis binnen kwamen sloeg onze bril aan en liepen we rond met rode oortjes en het was niet door pikante plaatjes te bekijken
deze keer toch niet.
Stalhille onder de sneeuw met een onaantastbare kerktoren. Daar plakt geen sneeuw aan.
De vlakte van de Schobiak naar de vaart toe, waarvan je in de diepte de bomenrij kunt opmerken. Waar geen bomen staan ligt de gracht dicht gewaaid.
Een paardenweide in de polders.
De vlakte naar de expresweg toe met zijn bomenrij ook goed zichtbaar. Hier ligt relatief weinig sneeuw.
De mooie Stalhillebrug, enkel voor voetgangers en fietsers. De vaart, richting Brugge.
Ook in de richting Oostende kan je zien dat het kouder moet zijn om er een ijslaag op te krijgen.
Als we het station van Jabbeke naderen zien we een tractor aan het werk met een sneeuwschuiver erop gemonteerd.
Eens er dichterbij herken ik het werktuig en de man. Het is de loonwerker die voor zijn huis aan het ruimen is. Dan bemerk is dat hij volgeladen is met zout. Hij ruimt sneeuw en doet de zoutroute aan onze kanten in loondienst van de gemeente.
Na een uurtje zijn we terug thuis. En zeggen dat we er deugd aan hebben gehad. De gloei en de eventjes onbruikbare bril, namen we er graag bovenop. Natuurlijk heb ik opnieuw niets van het avondnieuws gezien. Mijn gezonde vermoeidheid werd even wakker voor een sanitaire behoefte. Het was toen reeds negen uur. Mijn eerste slaap was voorbij en duurde een dikte twee uur. Een poging om opnieuw in te slapen werd op de kiem gesmoord toen ik het ijskoude bed indook en op slag klaar wakker was. Een uurtje heb ik daar liggen 'koekeloeren' en draaien en ben dan, om mijn bedgezellin niet langer wakker te houden maar terug naar beneden gegaan. Ik had honger gekregen en moest van mijn vrije 'pro-points' inschakelen om mijn ww-kar te trekken. Na een vol uur wisselde ik die voor een opgewarmde slaapkoets waar in de hele nacht heerlijk droomde. Het verloren uur werd mij aangerekend zodat ik in plaats van om vier uur wakker te worden er een lustig uurtje had bij gemaft. Dan moest ik onvoorwaardelijk en opgewekt uit de veren. Het voelde nogal rillerig aan maar eens beneden was het een heerlijk twintig graden. Het ontbijt had ik reeds gisteren avond klaar gezet zodat ik heel vlug aan het lezen en het computeren ben gegaan. Het is vandaag wee al interface en samenstelling dat de klok wil slaan. Of het zal lukken is nog de vraag. xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
|
