Onze tweede dochter Lieve(ke) heeft twee kinderen: Enya en Sarah. Samen met haar echtgenoot Hugo wonen zij in het schilderachtige Everbeek. Rondom hun nieuwe woning strekken zich de heuvels van de Vlaamse Ardennen uit: tot Vloesberg, Brakel, Lierde en Geraardsbergen. Deze landschappen werden op doek gebracht door Valerius De Saedeleer. Hugo en Lieve hebben deze woning aangekocht en naar hun hand gezet. Hugo heeft de ruwbouw onder handen genomen. Opnieuw moet ik zeggen (want het is reeds de twee woning die hij renoveert!) dat Hugo een architect en ingenieur is zonder diploma, maar met enorme bekwaamheid. En met een enorme werkkracht.Hij ontwerpt in zijn hoofd de plannen en voert die dan deskundig uit. Voor een gegradueerde in de verzekeringen is dat niet vanzelfsprekend. Voor Hugo, ingenieur-architect ,de gewoonste zaak van wereld. Maar het is niet gewoon. Je moet het kunnen, je moet het willen, je moet het realiseren. En dat heeft Hugo opnieuw gedaan. Lieve mag dan het interieur aankleden en dat heeft zij opnieuw met smaak gedaan. Waar zij het allemaal vandaan haalt, ik weet het niet. Maar het is haar weer gelukt. Schuilt er in Lieve een huisarchitect. Het is een echte thuis geworden: warm, gezellig, gastvrij.
Een huis en een thuis voor Enya en Sarah en Mauro. Mauro is de poedel van het gezi. Het beestje danst van hier naar ginder als hij ons ziet.Maar over deze drie een andere keer!
Opa over kinderen en kleinkinderen:Victor en Alicia op bezoek. Over Enya en Sarah later
Zaterdag, zondag, maandag, dinsdag, waren Ann (onze jongste dochter) en haar man Kristof, samen met hun twee kinderen in het land.
Kristof had Italiaanse en Franse dag- en weekbladen gelezen over de overleden Paus Johannes Paulus II. Daarna had hij ook enkele van onze Vlaamse dag- en weekbladen gelezen. Het viel hem op dat wij hier in Vlaanderen zeer kritisch stonden tegenover deze paus, terwijl hij in Italië en zelfs in Frankrijk zeer veel positiefs hoorde over het voorbije pontificaat van Johannes-Paulus II. Zijn en mijn bedenking: als je dat allemaal leest, hoe sterk worden wij niet bevooroordeeld tegenover die man. Wij hebben uiteraard geen persoonlijk kontakt met hem gehad en moeten dus oordelen op basis van zijn handelen als paus, maar dat wordt ons juist bekend door de media. Die media kleuren echter de objectieve gegevens positief of negatief in. Hoe kunnen wij daar onderuit.
Na drie jaar Italië (Bologna, Pontechio Marconi op de Monte Chiara) wonen onze kinderen en kleinkinderen opnieuw in Frankrijk, bij Lyon, in St.Genis chez Allières. Het doet echt deugd Alica en Victor bezig te zien en te horen. Zij spreken en verstaan gelukkig behoorlijk Nederlands. Tot voor enkele maanden was hun moedertaal het Italiaans. Helaas deemstert dat Italiaans langzaam weg of beter, het sluimert. Hun mama, onze jongste dochter, denkt eraan hen nog een week of veertien dagen school te laten lopen in Pontechio Marconi. Naar verluidt spreken ze nu al goed Frans. Victor met een Belgisch accent, zeggen zijn ouders, en Alica als een echte française.
Boeiend was hun spel met Amos. Amos is onze Jacques Russell, zeven maarnden oud. Eén en al leven. Victor vertelde dat hij zich super had geamuseerd. Deze morgen zijn ze reeds om half zeven met de trein naar Zaventem vertrokken. Amos loopt al een hele tijd te zoeken naar zijn speelkameraden. En wij missen opnieuw onze kinderen en kleinkinderen.
Binnenkort gaan wij op bezoek te St.Genis chez Allières.
Waarom wil een mens honderd jaar worden. Dat is volstrekt nutteloos
In een ziekenkamer met kankerpatiënten praten twee zieken met elkaar. Een derde zieke moet tegen heug en meug luisteren wat die twee elkaar vertellen. Op een avond beluistert hij hoe Ephrem aan zijn gebuur een dwaas verhaal vertelt. "Waarom wil de mens toch honderd jaar worden? Het is volstrekt nutteloos. Ik zal je eens vertellen wat er gebeurd is. Allah deelde het leven uit en hij gaf aan alle wilde dieren vijftig jaar te leven. Hij was van oordeel dat dat moest volstaan. De mens kwam als laatste aan de beurt en er restte Allah nog maar vijfentwintig jaar. En de mens werd kwaad: dat is veel te weinig! Allah antwoordde: "Dat is meer dan voldoende." Maar de mens hield vol. "Zoals je zelf wil, antwoordde Allah, ga zelf de anderen om langer leven vragen, misschien zijn er wel die jaren te veel hebben en ze aan jou willen geven. En de mens ging op tocht. De eerste die hij tegenkwam was een paard. "Luister, zegde hij, men heeft mij te weinig leven gegeven, wil je mij een deel van je jouw leven afstaan." - "Dat is goed, hier, neem maar vijfentwintig jaar." De mens vervolgde zijn zoektocht en kwam een hond tegen: "Luister eens hond, sta mij een deel van jouw leven af! - "Hier, neem maar vijfentwintig jaar!". Hij vervolgde nog verder zijn zoektocht en komt zo een aap tegen. Ook van de aap krijgt hij vijfentwintig jaar. Nu keert hij terug naar Allah. Deze zegde hem: "Het zal dan geschieden zoals je hebt gewild: de eerste vijfentwintig jaar zal je leven als een mens; de volgende vijfentwintig jaar zal je werken als een paard; de volgende vijfentwintig jaar zal je keffen als een hond en de laatste vijfentwintig jaar zal je zoals een aap, voorwerp van spot worden..."
Uit Soljenitsyne, Le Pavillon des cancereux, Le livre de poche, Julliard, 1968, 45 - 46.
De derde zieke beoordeelt dit verhaal als 'dwaas'. Zit er evenwel niet veel wijsheid in? Graag je 'wijs' commentaar op dit verhaal.
Jaren geleden, Johannes was nog een ukkie, wandelden wij samen langs de straat. Plots vroeg Johannes: "Opa ben je al oud?". Johannes gaf zelf het antwoord: "Je bent al oud, maar nog goed!" en dadelijke daarop: "en als je dood gaat krijg ik een nieuw opa!". Daar kan je als opa een tijdje over mediteren. Hoe komt een jongentje van goed vijf-zes jaar tot zo'n gedachten. Waarschijnlijk is Johannes dit al lang vergeten, maar zijn opa vertelt het af en toe in familie- en vriendenkring. Het gevolg van dat vertellen: Johannes en opa werden uitgenodigd te Deftinge. Daar was een groot tuinfeest en regelmatig kregen wij de reactie: "En is dat nu onze filosoof Johannes?!" Johannes zei toen: "Opa, hoe komt het toch dat al die mensen mij kennen!". Ja, omdat de fiere opa wilde opscheppen met zijn kleinkind filosoof én daarenboven is hij is oudste kleinkind. Daar gaat het trouwens danig fier op en terecht! Het is een 'Genade' kinderen te krijgen. Het is een grote 'Genade' kleinkinderen te krijgen.
Op zekere dag dag hoorden wij Johannes zeggen dat hij zeker nooit naar de hemel wou gaan. Ik dacht: "Wij zitten met een ketter in de familie!". Na tijd en gesprek bleek dat hij niet wilde doodgaan. Zijn oma uit Aalst vertelde regelmatig over grootvader Aalst en over zijn vroegtijdig overlijden. Oma van Aalst zei altijd: "Opa is in de hemel". Maar die 'hemel', zo voelde Johannes aan, stond voor dood gaan en dat wou hij absoluut niet. Groot gelijk had hij. Zo zien wij maar dat wij altijd goed moeten luisteren als iemand spreekt. Pas als je echt luistert, kan je op de duur verstaan wat echt bedoeld werd.
De oudste zus van Johannes noemt 'Maria-Clara'. Bij een geboorte en doopsel vragen wij altijd waarom het kindje genoemd werd met die naam. Wij weten 'naar wie je liefhebt, wil je heten'. Mama van Maria-Clara antwoordde: "Zeg maar dat deze twee namen de namen van twee geëmancipeerde vrouwen zijn".
De tweede zus van Johannes noemt Elisabeth. Waarom? Omdat 'Elisabeth' eveneens de naam is van een geëmancipeerde vrouw.
Ik vraag mij af of de mama van Johannes, Maria-Clara en Elisabeth nog weet dat zij indertijd mij dit antwoord gaf. Ik vond het een subliem motief om je kinderen zo te noemen. Als dat geen 'Genade' is!
Opa kan ook echt jaloers zijn. Jawel, op zijn/hun (ook van oma!) kleinkinderen. Johannes de filosoof, verslinder van vele interessante boeken, een kerel die reist in boeken en de twee jonkfrouwen, 'begenadigd' met muzikaal talent. Ik/wij hoor/horen ze zo graag spelen op viool en cello. Hier speelt waarschijnlijk papa Stijn als de bron van al dat muzikaal talent.
"Hoe zou (...) een min of meer snel geleverde bijdrage van een geleerd exegeet of theoloog, levenswoord en voedsel kunnen zijn voor verschillende christenen en voor situaties van uiteenlopende plaatselijke kerken, wanneer het in de mond genomen wordt door predikanten die slechts beschaamd kunnen staan als zij een tekst verkondigen die zij niet eens hebben bemediteerd, waarin zij niet zijn doorgedrongen en waarover zij niet hebben gebeden? En dan wordt geklaagd dat het Woord Gods vandaag de dag de vergadering niet meer raakt en op ondoordringbare wanden en muren lijkt te stoten! Maar is dat nog wel het werkdadige "Woord" van God, dat wordt verkondigd door een predikant, een getrouwe en oprechte getuige die niet bang is voor de moeilijkheden die het met zich meebrengt. wie het Woord verkondigt, zou zich vaker en meer bewust de namen moeten herinneren die de Schrift hem toekent: hij verschijnt immers als "bedienaar van het Woord" (vgl. Lc 1,2), "bedienaar en getuige van wat hij gezien heeft" (vgl. Hnd 26,16), "Beheerder van Gods geheimen" (vgl. 1 Kor 4,1) en vooral als "DIENAAR van het Woord" (vgl. Hnd 6, 1 - 4). Dat betekent dat hij het Woord niet haastig mag lezen, nog minder dat hij hij het voor zijn preek lukraak uiteen of ander homiletisch "verzamelwerd" mag halen, om het vervolens voor de toehoorders weer te geven met behulp van intellectuele vondsten uit de psychologie en de sociologie. Hij moet het BIDDEN zodat het hem beheerst, hem tot slaaf maakt. Als het waar is dat iemand slaaf is van wie hem heeft overwonnen, zoals Petrus het uitdrukt (vgl. 2 Pe 2, 19),dan moet de predikant voor alles slaaf zijn van het Woord. Alleen zo zal hij er een vrije, zuivere en onbevreesde echo van zijn. Hij zal het Woord voordragen het herhalen en zich inspannen om het niet te vervormen. Hij zal verbanden proberen te leggen zodat de toehoorders gemakkelijker de draagwijdte van de tekst kunnen vatten in het kader van de algemene bijbelse context,enzo de Bijbel met de Bijbel commentariëren." (p. 13 - 14)
"Als mensen die in de Kerk zichtbare bedieningen bekleden, niet gevormd zijn tot de lectio divina, als ze niet terugkeren naar de bronnen van het Woord, dan tonen ze zich in hun verkondiging, in hun bediening of hun pastoraat als mensen van handboeken, gewend zich te baseren op wat geschreven staat, onzeker, nogal weifelend,niet in staat om "krachtig en met gezag" het woord te voeren.(...) Alleen het Woord dat beluisterd, ontvangen, bewaard en overwogen wordt, kan profeten doen opstaan die in staat zijn tot bevrijdende en preventieve keuzen, kan mensen scheppen die trouw aan de aarde en aan de mensheid, ons spreken van God!" (p.19 - 20)
Uit Enzo Bianchi, God ontmoeten in zijn Woord, Monastieke Cahiers, ABdij Bethlehem, Bonheiden, 1991
Graag neem ik mijn dagboek het volgende citaat op. Het hoort nog bij de bedenkingen van gisteren zaterdag. Het citaat komt uit het boek'Mens van God, God van mensen. Leuvense theologen in gesprek met kardinaal Godfried Danneels, Halewijn 2005, p. 182. De auteur is Stijn Van Den Bossche.
"Het huwelijk als hoge christelijke roeping en icoon van de icoon Christus"
"En toch wordt dat universeel-menselijk huwelijk in onze tijd een hoge christelijke roeping, die zelfs enigszins onbegrijpelijk wordt voor veel tijdgenoten, in het bijzonder waar het gaat om de radicaliteit van de voltooide gave van zichzelf aan de partner. Buiten de christelijke geloofscontext om wordt het voor velen moeilijk om nog te geloven in de dan tot utopie geworden droom die mensen ook vandaag nochtans koesteren: vervulling te vinden in het gegeven zijn aan een ander. Er lijkt in onze postchristelijke cultuur een soort omkering van het conformisme gegroeid, van de evidentie van het huwelijk naar de niet-evidentie ervan, of minstens naar het niet helemaal realiseerbare karakter van deze utopie. Het huwelijk als totale gave van zichzelf aan de ander wordt dan ook een geprofileerde keuze, waarvan het christelijke getuigenis groeit naarmate de haalbaarheid van die keuze meer en meer onwaarschijnlijk wordt geacht in onze cultuur. Daarom kon kardinaal Danneels ooit het huwelijk typeren als een geprivilegieerd teken van de geloofwaardigheid van de Kerk in onze tijd. na het monastieke leven in de eerste eeuwen van het christendom en naast de liefdadigheid van bv. de middeleeuwse religieuze orden, zou nu ook het huwelijk "in de Heer" tot een "geprivilegieerd teken worden van de eigenheid en nieuwheid die het christendom in het mens-zijn binnenbrengt" (Pelletier, 222-223)."
"Jezelf helemaal en voor altijd wegschenken aan één persoon zoals Jezus dat vraagt in het huwelijk, is voor de menselijke wijsheid een even groot waagstuk als het ongehuwd blijven omwille van het Rijk Gods" (p.183)
Jonge koppels ervaren dat als zij nadenken over het officiële ja-woord dat zij uitspreken tijdens de huwelijksviering. Als wij het mogen weergeven in een parafrase, klinkt het zo:
"Liefste man, liefste vrouw, wat er ook moge gebeuren in ons leven, je mag onvoorwaardelijk op mij rekenen, door dik en dun, ook als je het niet verdient: ik blijf altijd naast je, achter je staan. Ik laat je nooit vallen. Je mag onvoorwaardelijk op mij rekenen." Is dat niet de naam van Jahweh? Maken zij niet - met vallen en opstaan - de naam van God zichtbaar, ervaarbaar, tastbaar!!? Zij worden dan inderdaad 'icoon' van God.
Onze samenleving maakt scheiden makkelijker omdat dat economisch efficiënter is dan investeren in relatiezorg
Het citaat van Soljenitsyne (nogal vrije vertaling!) kunnen wij illustreren met volgende citaten uit Tertio van 13/4/05:
"Is de katholieke kerk niet een van de weinigen die de strijd aanbinden tegen die cynische logica? (zie titel van dit bericht).
"Met haar pleidooi voor de duurzaamheid van relaties en de onverbrekelijkheid van het huwelijk doet ze dat zeker. Toch denk ik dat de kerk nog meer kan doen om de sociale dimensie van het huwelijk te cultiveren. * Werkt ze door het organiseren van huwelijksvieringen los van de gemeenschap de privatisering niet in de hand?
* Waar in de christelijke gemeenschap worden pasgehuwden uitdrukkelijk onthaald?
* Waar ondersteunt de kerk uitdrukkelijk gehuwden?
* Is het normaal dat er zo weinig gecanoniseerde heiligen zijn die gehuwd waren?
* Waarom hebben gehuwden geen patroonheilige?
*En wat doet de kerk om de sacramentaliteit van het huwelijksleven zelf ervaarbaar te maken?
Mensen beleven het sacrament als iets gebeurtenisgebonden - het huwelijk is iets van die ene dag en die ene belofte in de kerk.
* Moet de kerk niet een meer realistische taal ontwikkelen om de heiligheid aan te duiden van een relationeel leven dat in grote mate bestaat uit onderhandelen, conflicten oplossen, prioriteiten zoeken, afbouwen en weer opbouwen?
Kortom, uitdagingen te over." (Peter vande Vijvere interviewt Joe Selling, p.3)
In hetzelfde nummer van Tertio, p.16 laat Stefaan Sercu Ria Leeman aan het woord. Ria Leeman (50) kon het slechte nieuws over haar gezondheid aanvankelijk niet geloven. Maar ruim vier jaar geleden na de diagnose dat ze aan de ziekte van Parkinson leed, merktze dat het toch mogelijk is zinvol te leven. In haar getuigenis vertelt zij over het bezoek aan een doodzieke vriend het volgende:
" Gisteren nog was ik te gast bij een goede vriend die doodziek is. Nadien schreef ik in mijn dagboek hoe intriest het mij maakte: 'Mijn gedachten worden overspoeld door onmacht en verdriet, mijn maag trekt samen in pijnlijke krampen als ik in zijn ogen kijk en zie hoe hij lijdt. In die ogen lees ik alleen maar pijn, angst, woede, en het levensgrote waarom? Waarom toch? Maar dan zie ik de blik in zijn ogen veranderen als zijn vrouw binnenkomt en hij haar omhelst met onbeschrijflijke tederheid. Ik zie hoe ze liefdevol elkaars hand vasthouden en stil vlucht ik de ziekenkamer uit, bang om dit intieme tafereel te storen. 't Is als een prachtige zeepbel die dwarrelt in al haar kleurenpracht, rondtolt door de lucht, broos maar tegelijk volmaakt. Een zeepbel die telkens waar wentelt en na iedere omwenteling nog mooier wordt. Ach, kon ik dit tedere moment van broos geluk toch veranderen in volmaakte eeuwigheid. Was ik maar eventjes God. Er rest me evenwel niets anders dan nederig de handen te vouwen en te knielen, met alleen maar die éne vraag in mijn hoofd en in mijn hart: Waarom? Waarom? Mijn God, waarom toch?"
Het is met het huwelijk als met een fiets of wiel, zij moeten in beweging blijven of vallen
"Het is met het huwelijk als met een fiets of wiel: eens dat de fiets rijdt of het wiel rolt, kunnen zij maar stabiel blijven of recht blijven en rollen als zij in beweging blijven. Zij vallen vanaf het moment dat de beweging stil valt. Hetzelfd zien wij gebeuren met het liefdesspel tussen man en vrouw: eens dat het begonnen is, kan het maar blijven leven indien het zich blijvend ontwikkelt. Trouwens, als er vandaag geen vooruitgang is geboekt ten opzichten van gisteren, is er geen beweging meer."
Soljenitsyne, Le pavillon des cancereux Julliard, 1968, p.324
Boven het artikel van Mia Doornaert staat als boventitel: 'Doorgeprikt staat netjes'. Echt een artikel (trouwens zoals bijna alle andere artikels van Mia Doornaert) om aandachtig te lezen en te herlezen en waarom niet uitknippen en ophangen in een kader. Dat is nu eens opnieuw een artikel dat ergens toe dient! Ik citeer nog enkele alinea's om 'goesting' te doen krijgen.
"Twee studenten management kwamen eergisteren naar de redactie van De Standaard. Ze wilden kunnen praten over een vraag die hen niet loslaat: waarom de media en pers in godsnaam niet meer aandacht besteden aan de wreedheden in Darfour (zie elders op deze pagina's). Waarom? om hetzelfde soort redenen - om met iets te beginnen - waarom honderdduizend dode Congolezen minder aandacht krigen dan één dode Palestijn, waarom geen haan kraait naar de gruwelen in zovele gevangenissen in zovele landen, maar mishandelingen door Amerikaanse soldaten in Abu Ghraib wereldwijd honderdmaal, zelfs duizendmaal breed uitgesmeerd zijn. landen met persvrijheid, waar de fouten en misdaden van het bewind door de eigen pers aan de kaak gesteld worden, krijgen ook buitengaats nog eens de volle laag. Regimes die eenloden kap van repressie en stilte opleggen, en pottenkijkers buiten houden, blijven in grote mate buiten schot." (...)
"Naar de begrafenis van paus Johannes Paulus II kwamen vorige week leiders uit de hele wereld. Als Johannes Paulus II had kunnen spreken zou hij allicht gezegd hebben: dank u dat u gekomen bent, maar oneindig veel belangrijker is dat u rechtvaardigheid schept in uw eigen landen en in de wereld, dat u ophoudt met oorlog en geweld, met martelingen en doodstraf, met de corruptie en het slecht bestuur dat allemaal zoveel schuld heeft aan armoede en hongersnood."
Dank U wel mevrouw Mia voor dit moedig artikel. Een artikel waarmee U ons een grote dienst bewijst.
"Sancta Subito", vroegen plakkaten op de begrafenis van Johannes Paulus II, verklaar hem dadelijk heilig. Dat is niet de beste manier op de nagedachtenis te eren van die man die blootshoofds, met uitgestrekte handen, alle culturen toe ging. Er had beter gestaan "sancti subito", laten we allen weliswaar niet heilig - want dat is onaards moeilijk - maar toch een klein beetje heiliger worden, een beetje meer doordrongen van het besef dat we de hoeders van onze broeders zijn. Citaat uit De Standaard van vrijdag 15 april,p.39, Santi Subito, door Mia Doornaert
Een roofdier dat zijn prooi verslindt is volmaakt gelukkig
In het boek Het kankerpaviljoen van Soljenitsyne beschrijft de auteur een discussie onder kankerpatiënten. Het gaat over de vraag waar het in het leven op aankomt. Er werden vele redenen opgegeven. Toen iemand stelde dat het er in het leven op aan komt van gelukkig te worden, stemden velen daarmee in. Toen zegde één van de zieken dat hij dat niet juist vond. De reden: "Wel, als een roofdier zijn prooi verslindt dan is dat roofdier volmaakt gelukkig". Toen ik dat las vond ik dat een formidabele doordenker. Ik dacht eraan terug toen in bij Zulehner las dat onze tijd vooral bestaat uit mensen die als opgeblazen ikjes het geluk achterna jagen. Zijn zij ook volmaakt gelukkig als zij hun prooi verslinden? Om over door te denken!
Robert Pauwels, diaken van de parochie Sint-Pieter te Sint-Pieters-Rode overleden op 9 april 2005
In de Standaard van woensdag 13 april lees ik het overlijdensbericht van diaken Robert Pauwels, weduwnaar van mevrouw Alice Peeters. Hij werd geboren te Sint-Pieters-Rode op 28 december 1917. Waarschijnlijk hoorde hij bij de eerste gewijde diakens. Ik heb hem nooit persoonlijk gekend. Beantwoordde hij aan de beschrijving van de diakens door Paul M.Zulehner in 'Dienende Männer - Anstifter zur solidarität. Diakone in Westeuropa' (2003 Schabenverlag AG, Ostfildern). Zulehner noemt diakens: 'Männer, randvoll met dem Evangelium', d.w.z. 'Mannen die tot de rand toe vol, geheel vervuld, boordevol zijn van het Evangelie'. Bladzijde 15 heeft de auteur het over onze maatschappij en beschrijft haar als "Glückstreben von Ichlingen" d.w.z. 'enkelingen, allemaal ikjes die naar geluk streven". Bladzijde 17 heet het dan dat "Diakone sind eine kulturelle Minderheit", d.w.z 'Diakens maken in onze kultuur een minderheid uit'. Waarom? P.18 lees ik: "Diakone erweisen sich somit als solidaritätsbereit,und das ohne Ichbesorgnis en Sicherheitsbedürftigkeit" of ' Diakens bewijzen dat zij tot solidariteit bereid zijn en dat zonder ikbetrokkenheid of nood aan zelfzekerheid'.
Een man die diende: Duitse nazi-majoor Karl Plagge redde in Litouwen honderden mensen
Uit de Standaard van dinsdag 12 april 2005
"Israël huldigt "tweede Schindler" - De Amerikaanse dokter Michael Good (47) is opgegroeid met het wonderlijke verhaal hoe zijn moeder, Perel Esterowicz, tijdens de jodenvervolging in Lituouwen gered werd door de geheimzinnige Duitse majoor Karl Plagge,. Net als Oscar Schindler, vertelde zijn moeder, verstopte die majoor enkele honderden joden in een atelier waar ze zogezegd werkten als gespecialiseerde technici. Michael Good ging op zoek naar de redder van zijn moeder, die gisteren in Jeruzalem postuum werd gedecoreerd.
Michael Good reisde zes jaar geleden met zijn twee kinderen, zijn twee groers en zijn ouders terug naar Vilnius, de hoofdstad van Litouwen. het werd een emotionele reis naar het verleden. Perel Esterowicz ontmoette er haar oude buren. Ze herontdekten zelfs de verlaten fabriekshallen waar zij en zowat 350 andere joden werkten. Er werden Duitse legervoertuigen gerepareerd. Toch had de moeder van Michal Good geen enkel benul van techniek. Ze was amper 14 jaar oud. Gisteren huldigde zij in het Yad Vashem Holocaust Memorial haar redder, een Duitse nazi. Michael Good werd er zich in Vilnius van bewust dat hij en zijn kinderen er niet zouden geweest zijn als die majoor Plagge er niet was geweest. Bij zijn thuiskomst begon hij via internet een zoektocht naar de Duitser. Hij kreeg wel antwoord van andere joden die bevestigden dat ook zij gered werden door de majoor. Zelfs onderofficieren die dienden onder de majoor, contacteerden Good. Maar de majoor zelf bleef onvindbaar. Toch werk het verhaal duidelijk. Direct nadat in 1941 de Oost-Europese landen door de Duitsers onder de voet waren gelopen, werden miljoenen joden opgesloten in getto's. Die dienden als een soort slavenmarkt, waar de Duitsers joodse mensen voor allerlei doeleinden aan het werk zetten. Al wie 'nutteloos' was, werd omgebracht. Majoor Plagge, die gehandicapt was door kinderverlamming, kreeg er het bevel over een reparatie-atielier. Toen hij in 1942 in de gaten kreeg dat ook de getto's zouden worden opgeruimd door de nazi's, zette hij zoveel mogelijk joden " aan het werk" in zijn eigen atelier. Plagge nam ook haarkappers, kindermeisjes en een dokter én hun families aan voor "werk" in zijn garage. Op één bepaald ogenblik kwamen de nazi's de joden weghalen en werden ze al in de treinwagons geladen. Majoor Plagge maakte zich razend kwaad op de SS en slaagde erin de joden te laten uitstappen. Vele van zijn Duitse ondergeschikten waren er helemaal niet gerust in als zou uitkomen dat de majoor de joden niet deed werken, maar liet overleven. En zeker niet toen Plagge één van zijn soldaten die een jood had geschopt, uit zijn eenheid zette. In 1942 werden in Vilnius, zowat het Jeruzalem van het noorden, 57.000 joden van kant gemaakt op enkele weken tijd. Op 30 juni 1944 liet majoor Karl Plagge als zijn joodse arbeiders aantreden. De Russen waren in aantocht. "De oorlog is verloren", zei hij. "De Wehrmacht trekt zich terug. Nu komen de Gestapo en de SS. Jullie weten welke behandeling jullie van hen kunnen verwachten." Meteen verstopten de joden zich in de riolen van Vilnius of in de bossen rond de stad. Perel herinnert zich die dag als gisteren. Enkele dagen later werd ze gered door de Russen. Ondertussen ontdekte Good dat majoor Plagge na de oorlog werd ondervraagd door de Britse en de Amerikaanse veiligheidsdiensten. Het procesverbaal van zijn onderzvraging werd gevonden. Plagge bleek lid geweest te zijn van de nazi-partij. Maar in 1939 was hij er gedesillusioneerd uitgestapt. Hij legde uit aan zijn ondervragers dat hij enkelen honderden joden had gered "om te laten zien aan het buitenland dat er nog goede Duitsers waren". Toch werd hij gecatalogeerd als "meeloper". Plagge stierf in 1957, het geboortejaar van Michael God. Hij had geen kinderen en geen enkele familie. "Ik blijf over met de vraag waarom sommige mensen meelopen, en anderen "neen, kunnen zeggen", besluit Good."
Om deze vraag te beantwoorden citeer ik Jan van Kilsdonk s.j. in Ammy van Heusden en ElseMarie van den Eerenbeemt, Balans in beweging. Ivan Boszormenyi-Nagy en zijn visie op individuele en gezinstherapie, tweede druk 1992, De Toorts, Amsterdam, p. 8-9.
"Door de uitleggers van dromen, vergissingen of invallen rond de eeuwwisseling is er iets te eenzijdig gekozen uit de oude mythenschat. Bij toeval? De psychoanalyse laat bij haar ontcijfering niet veel ruimte aan andermans toeval. Vergeten werd in elk geval een andere mythe van vader en zoon: de mythe van Aenéas. Zij is net zo grieks als die van Oedipus. Maar vooral tot ons gekomen langs het beroemdste gedicht uit de latijnse wereld: het hoofdwerk van Vergilius. Als Troje in lichte laaie staat om voorgoed uit de geschiedenis weg te schroeien, dan vlucht een van de helden, Aenéas, met vrouw en zoon weg uit de stad, maar niet zonder zijn oude vader, Anchises, kreupel en blind, op de schouders te nemen. Op weg naar het Imperium. Die oude vader is niet alleen zwaar om te tillen. Een last op de reis. Maar ook nog kreupel en blind. En niet voor niets. Door de goden gestraft met verlamming en blindheid. En pas na zijn dood voor Aenéas en beste gids in de onderwereld. Het is niet licht om versleten ouders te torsen. En zelden zijn ze vlekkeloos. Maar misschien is het de enige manier om zelf volwassen te worden. Aan dat gewicht. Je zwerft, alleen als je ze wilt dragen, voldoende vrij naar de toekomst. Zonder complex. (...) Terugkeer naar de bronnen van eigen bestaan, de poging het geblokkeerde water opnieuw te doen vloeien, de rechten te verdelen in de stroom tussen verleden en heden, het kan beantwoorden aan behoefte aan loyaliteit, die in ieder mensenkind als vaak onzichtbare drijfveer werkt, niet minder diep verankerd aan de behoefte aan gevecht. Mij is in elk geval een aantal jonge mensen bekend, levenslust geheel verliezend, soms weerzinwekkende families op de achtergrond, die taal en smaak in het leven hervonden door zich te verzoenen met hun ingewikkelde wortels en grond. Te verzoenen? Ja, méér nog! Door aan die wortels recht te doen. Het lijken stamelingen uit de wat verdrongen wereld van de ethiek. Maar ze blijken in de psychische aardlagen van geluk of onlust, van thuisgevoel of van vervreemding geweldig door te trillen. Zodra ze gaan torsen, groeit in hen de Aenéas."
Waarom Aenéas achterna? Omdat trouw aan onze wortels de enige manier is om zelf volwassen te worden. En omdat, alleen als je je verleden wil dragen, voldoende vrij naar de toekomst zwerft. Stambomen beklimmen is zeer goed voor de gezondheid!
Ik ben een temmerman van het jaar 37 van de vorige eeuw. Ik ben gehuwd met Anna Van Buggenhout en samen hebben wij drie dochters en zeven kleinkinderen. Sedert 75 van de vorige eeuw ben ik diaken. Dat is de reden waarom ik wil dagboeken over diaconaat en diaconie. Als deze twee 'moeilijke' woorden je onbekend zijn, geen nood, mijn bedenkingen rond diaconaat en diaconie zullen je vlug wegwijs maken.
Daarnaast interesseer ik mij enorm voor onze familiegeschiedenis. Ik beklom reeds de stamboom van de tak Temmerman ( Wichelen - Erpe - Erondegem - Erpe - Wetteren), een tak van de stam Van Buggenhout (Herzele en nog vroeger Meldert (?)), een tak van de grote stam Baeyens (vooral afkomstig uit Ottergem), een tak van de familie Meuleman. Daarom Aenéas achterna: waarom berichten wij een volgende keer!
Hallo, ik ben medeblogger Javo. Samen met mijn opa verzorg ik deze blog. Het is een goed samenwerkingsverband: ik verzorg de lay-out, en mijn collega doet de inhoud. Suggesties en opbouwende kritiek zijn altijd welkom.
Alvast veel plezier met het lezen van de teksten. Hopelijk heeft u er iets aan!!!
Ik ben een temmerman van het jaar 37 van de vorige eeuw. Ik ben gehuwd met Anna Van Buggenhout en samen hebben wij drie dochters en zeven kleinkinderen. Sedert 75 van de vorige eeuw ben ik diaken. Dat is de reden waarom ik wil dagboeken over diaconaat en diaconie. Als deze twee 'moeilijke' woorden je onbekend zijn, geen nood, mijn bedenkingen rond diaconaat en diaconie zullen je vlug wegwijs maken.
