Brons voor Bevers Harmonieorkest in hoogste divisie op Wereld Muziek Concours 2009
Brons in hoogste divisie op Wereld Muziek Concours 2009 voor Bevers Harmonieorkest
Het Koninklijk Bevers Harmonieorkest dat voor de eerste maal deelnam in de hoogste divisie van het Wereld Muziek Concours: "Harmonie Concertafdeling / Harmony Band Concert Division" komt er schitterend uit met een derde plaats. Titelverdediger het Koninklijk Harmonieorkest Vooruit uit Harelbeke werd tweede. Meer weten over het WMC te Kerkradeklik hier.
Het Bevers Harmonieorkest trad aan tijdens het tweede weekend van het Wereld Muziek Concours (WMC) in Kerkrade, op zondag 19 juli. De uitvoering van het verplicht werk Vientos (Francisco Tamarit Fayos) en het keuzewerk Third Symphony (James Barnes) werd door de jury beloond met een totaal van 93.57%. Dirigent en muzikanten moesten echter nog twee weekends in spanning afwachten.
Op zondag 2 augustus kwamen de laatste twee orkesten en tevens de topfavorieten in de concertafdeling aan de beurt: Sainte Cécile uit Eijsden (Nederland) en Harmonieorkest Vooruit uit Harelbeke. Sainte Cécile werd WMC-kampioen met 94.5%. Titelverdediger Harmonieorkest Vooruit ging met 94.05% nipt over het Bevers Harmonieorkest en werd tweede.
Dirigent Bert Decavel De laatste zes jaar hebben we een heel mooi palmares opgebouwd op internationaal gerenommeerde wedstrijden, zegt dirigent Bert Decavel, maar een deelname aan het WMC in Kerkrade in de hoogste divisie is altijd één van de objectieven van het orkest geweest. Dat we nu een derde plaats in de wacht slepen is schitterend. Zeker als je ziet hoe nipt het allemaal is aan de top en als je het niveau van de andere orkesten in beschouwing neemt. In de concertafdeling kom je alleen uit tegen de toporkesten op wereldniveau en we hebben nu definitief getoond dat we in dat rijtje thuishoren...en dan nog bij de top 3! Onze eindscore onderstreept dit trouwens: 231.60 op 250 voor Vientos en 236.25 op 250 voor Third Symphony. Hiermee hebben we gerenommeerde orkesten en laureaten uit vorige edities achter ons gelaten. Ik kan enkel muzikanten nog eens danken voor hun inzet en zeggen dat ze heel terecht fier mogen zijn!
Voorzitter Marc Bloquiaux Deze puike prestatie in de allerhoogste divisie is natuurlijk niet enkel het resultaat van de laatste maanden, benadrukte voorzitter Marc Bloquiaux, maar van jaren volgehouden inzet van onze muzikanten en niet in het minst van de gedrevenheid en visie van dirigent Bert. Onze topprestatie in Valencia vorige zomer was al een voorbode voor dit resultaat en brons in concertafdeling op het WMC is de ultieme bevestiging. Bestuur, muzikanten en dirigent kunnen er na wat vakantie met frisse moed terug tegenaan, onder andere met de voorbereidingen voor onze nieuwjaarsconcerten."
CD Live in Contest Wie het Bevers Harmonieorkest dus aan het werk wil horen, kan dit live op de nieuwjaarsconcerten in Beveren-Leie en Deinze.
Voor zij die niet zo lang kunnen wachten, is er de CD Live in Contest, met werken die het orkest op WMC 2005 en Valencia 2008 uitvoerde. Meer info op site van het Harmonieorkest: zie linker marge
Uitslagen: 1.Koninklijke Harmonie Sainte Cécile Eijsden - Eijsden, The Netherlands 94.50 2.Koninklijk Harmonieorkest Vooruit - Harelbeke, Belgium 94.05 3.Koninklijk Bevers Harmonieorkest - Beveren-Leie, Belgium 93.57 4.Sinfonisches Blasorchester Vorarlberg - Feldkirch, Austria 93.33 5.Sociedad Musical La Artistica Manisense - Manises, Spain 93.02 6.Harmonieorkest v/d Koninklijke Harmonie van Peer - Peer, Belgium 91.27 7.Harmonie St. Petrus en Paulus Wolder-Maastricht - Maastricht, The Netherlands 91.00 8.Sinfonisches Blasorchester Bern - Bern, Switzerland 89.96 9.Landesblasorchester Baden-Württemberg - Stuttgart, Germany 88.87 10.Blasorchester Siebnen - Siebnen, Switzerland 88.51 11.Deutsche Bläserphilharmonie - Cloppenburg, Deutschland 88.07 12.Sinfonisches Blasorchester Ried - Ried im Innkreis, Austria 87.60 13.Orchestra di Fiati della Svizzera Italiana (OFSI) - Balerna, Switzerland 86.33 14.Banda Musicale Stanislao Silesu - Samassi, Italy 85.60 15.Musikkforeningen Nidarholm - Trondheim, Norway 85.38
Elke week trok de oppermeester naar de klas van het derde en vierde leerjaar, om er zangles te geven. Meester Berton had het in de zangkunst dus blijkbaar niet verder geschopt dan meester Leon. Maar tekenen kon hij wél. Dat wisten we nog van vroeger. Daarom kwam hij dan in de hoogste klas om tekenles te geven. Die tekenlessen waren een echte openbaring voor ons. Denk eens aan. We mochten al eens een paar woorden praten met onze buurman over zaken die de les aangingen. We mochten tot bij het bord gaan, om de tekening daar wat nader te bekijken. We mochten ergens een potloodslijper gaan lenen, zonder dat we vooraf met onze vinger in de lucht moesten zitten zwaaien om toestemming te vragen. Allemaal zaken die anders streng taboe waren.
Meester Berton leerde ons serieus werk leveren met kleurpotloden. Hij toonde ons hoe we ze over het papier moesten strijken. Hoe we kleuren moesten mengen. Hoe we ze moesten hanteren om schaduwen en weerspiegelingen te tekenen. Het was fascinerend werk voor jongens die daarover nog het eerste woord moesten horen.
Op een morgen kwam hij in de klas en hij had een zeeslets bij. Een van die gele rubberslaffen die toen zeer in trek waren. Fijntjes glimlachend zette hij ze te kijk op een stoel vooraan in de klas. Teken maar af. zei hij. Met schaduwen al. Die zeeslets werd een harde dobber voor ons. Tot dan toe hadden we immers enkel tekeningen gemaakt die voorgetekend op het bord stonden. Maar beetje bij beetje kregen we er handigheid in. Daarna kregen we nog andere voorwerpen voorgeschoteld. Een inktfles. Een pot geraniums. Een stoel. Telkens opnieuw was het een uitdaging voor ons en we werkten verbeten om het ding op het papier te krijgen. Die tekenlessen van meester Berton zijn me altijd bijgebleven. Precies omdat ze zo fris vielen en zo vol afwisseling in de sleur van het schoolleven.
Tijdens dergelijke tekenles werden we eens opgeschrikt door bang geroep. Meester! Meester! Noël Degreve had zijn gom ingeslikt. Met een ongelukkig gezicht en bleek als de dood zat hij in zijn bank. God in lil- hemel, een gom! Een hele potloodgom! Hij had ze omhoog geworpen en gepoogd ze in zijn mond op te vangen. Dat was hem gelukt, maar ze was in zijn keel geschoten en hij had krampachtig geslikt.
Hoe groot was die gom wel Noël? De meester keek hem meewarig aan. Noël hikte eens en maakte met zijn vingers gebaren die van alles konden beduiden. Meester Berton lachte geruststellend. Die zal de gewone weg wel volgen. Maar toch kun je misschien beter de dokter eens raadplegen. De eerstvolgende paar dagen hebben we intens meegeleefd met Noël en zijn gom. Iedere morgen en iedere middag vroegen we hem deelnemend of ze nog niet aan het uiteinde van de gewone weg te voorschijn gekomen was. Op een morgen kwam hij naar school met een glimlach als een stralende lentedag. Hij had zijn gom terug. Ze verkeerde zelfs nog in prima staat.
Op de Gemeenteschool waren niet alleen problemen met kinders en meesters. Er waren ook problemen met het water. Welke zijn de eigenschappen van goed pompwater? Het mag kleur noch geur noch smaak hebben, hadden de meesters ons vol overtuiging verklaard. Als we echter een emmer vulden aan de pomp in het kleine bijgebouwtje, werden we algauw gewaar dat het water uit de schoolsteenput zich van die eigenschappen geen barst aantrok. De school stond nu eenmaal in de Vennen en daar tref je het gewoonlijk niet met het drinkwater.
Op een keer had het gemeentebestuur zich over ons ontfermd. Het had opdracht gegeven de steenput te diepen. Terwijl de metselaars aan het werk waren, moesten enkelen van ons tijdens de speeltijd afpompen. We deden het met volle overgave. Tot we onder de pompsteen flesjes bier vonden die de metselaars daar in een emmer water te koelen gezet hadden. Buitenkansjes mag je nooit laten liggen. Dat was een stelregel die je in acht moest nemen, wilde je het eentonige schoolleven wat bijkleuren. Het duurde dan ook niet lang of we hadden de flesjes half soldaat gemaakt. Omdat een zaak nu eenmaal een oog moet hebben, vulden we ze terug bij met water. We vonden dat de normaalste zaak ter wereld. Vermoedelijk zouden we nu hemel en aarde bij elkaar vloeken, moesten we zelf zo een toer gespeeld worden. Wat gaat een' mens toch afwijkingen vertonen wanneer hij eenmaal volwassen is geworden! Hoe de metselaars ook diepten echter en hoe wij ook pompten, het water beterde niet. Het wilde zich niet voegen naar de eigenschappen die door de meesters in hun gezondheidslessen werden voorgehouden. Tenslotte moesten we ons voor de verraderlijke ondergrond van de Vennen gewonnen geven. De Gemeenteschool bleef voort verstoken van goed drinkwater.
Als we het naar de zomerkant toe een beetje al te kwaad kregen met de dorst, mochten de groten een paar emmers water gaan halen bij Jan Desimpelaere in De Kloef. We moesten dan op een rij gaan staan en elk op zijn beurt kreeg er een kroes van te drinken. De rest van het water zwierde meester Algoet dan in een brede zwaai over de hoofden weg. Altijd brak dan joelend gedrang los om onder dat verfrissend stortbad te geraken.
Ja, we konden soms razende dorst hebben in de zomerse lome namiddaguren. Vooral als we 's middags haring gegeten -hadden, of een plak gezouten varkensvlees, of gerookte hespeknuist. Vooral hespeknuist kon soms zo zout zijn dat het leek alsof hij wekenlang over alle wereldzeeën gedreven had. Veelal hadden we onze eigen drank mee naar school. Zeker. Groseille in een blikken drinkbus of kalissiesop (sap van zoethout, nvdr) in een fles. Maar veel baat vonden we er niet bij. De rozilde immers deed onze mond plakken van de zoetigheid en van ons kalissiesop durfden we niet teveel drinken omwille van het schuimketrek.
Ja, dat schuimketrek! Dat moet nu ongeveer totaal in de vergeethoek geraakt zijn, en toch is het iets waar wij in onze tijd verzot op waren. Ik zie ons nog staan op de koer. We schudden onze fles tot het schuim dik op het donkere kalissiesop stond. Dan trokken we de stop eraf en trokken met gretige halen de vlokkige substantie op. Een uur aan een stuk konden we zo doorgaan als we er gelegenheid toe kregen. Schudden, stop eraf, zuigen, stop erop. Schudden, stop eraf, zuigen, stop erop. De grote mensen zeiden dat we van al dat zuigen mager zouden worden als een hout. Dat was echter de laatste van onze bekommernissen. Een magere scholier krijgt ook vakantie. Net zo goed als een dikke.
Ikzelf heb ze er thuis de oren van de kop moeten voor zagen om ook kalissiesop mee te krijgen. Vader wilde mordikus hebben dat lindethee veel gezonder was. Hij zal wel gelijk gehad hebben. Dat wel. Vader was ten andere verzot op alle soorten aftreksels van bloemblaadjes en kruiden. Maar als ik op de koer durfde zeggen dat ik zulk spul in mijn bus had, keken de anderen alsof ze het in Keulen hoorden donderen. Om van mijn gedrens en gezeur af te zijn, liet moeder me tenslotte een kalissiestok halen. Voortaan kon ik meedoen met de rest. En zo liep ook ons verblijf bij de oppermeester stilletjes aan naar zijn einde. Elk was reeds bezig met de weg die hij verder volgen zou. Sommigen waren thuis dringend nodig aan het vlas. Andere wisten reeds op welke fabriek ze zouden gaan werken. Weinigen slechts konden verder studeren. Dat was zo in die tijd.
In de zomer van 1937, op het einde van het achtste leerjaar, hebben we deelgenomen aan het eindeksamen lager onderwijs. Meester Algoet was er een beetje bevreesd voor. Een paar jaar voordien had hij een lelijke teleurstelling opgelopen met een paar kandidaten die hij gezonden had, en hij durfde het niet goed meer te wagen. Op aandringen van een paar ouders deed hij het nu toch. We waren met vier slechts die mochten gaan: Julien Decavel, Georges Denoulet, Jozef Lavens en ikzelf. Gerard Buyse was er niet meer bij. Net als Hubert Algoet was hij na het zevende leerjaar naar het kollege getrokken.
Uiteindelijk was dat eksamen niet zo moeilijk. In onze ogen niet althans. We slaagden alle vier. Enkele weken later mochten we dan op het gemeentehuis o;s diploma gaan afhalen. Ik weet nog goed dat ik voor de allereerste keer een beetje scheef geladen was toen ik thuiskwam. We hadden van burgemeester Odilon Coussement een glaasje gekregen en dan nog een paar van Georges Denoulets moeder. Dat diploma heeft jarenlang bij ons aan de muur gehangen. Vader hechtte er waarde aan, alhoewel...
Och kom! Laten we nu niet zeggen dat het enkel een diploma lager onderwijs was en heus niet zoveel om trots op te zijn. Het was meer dan dat. Oneindig veel meer. In dat stuk papier zaten alle dagen samengeperst die we aan de Gemeenteschool doorgebracht hadden. Alle moeite ook die de onderwijzers zich gegeven hadden om wat kennis in onze vaak weerbarstige hersens te stoppen. Meester Jozef Stevens zaliger, meester Leon Lecluyse zaliger, meester René Algoet zaliger, en meester Marcel Berton die enkele jaren geleden de Gemeenteschool vaarwel gezegd heeft.
Ik ben dat diploma kwijtgeraakt nu. Net als zoveel andere dingen. Misschien ligt het ergens op zolder, verdwaald in een stapel oude papieren. Misschien heeft het een of andere grote kuis niet overleefd. Het doet er eigenlijk niet meer toe. Ik heb mijn herinneringen toch.
De Koninklijke Muziekvereniging De Leiezonen Desselgem namen op 18 juli 2009 voor het eerst deel aan het WMC Kerkrade in de afdeling Fanfare 3de Divisie. Het concert dat ze er ten beste gaven werd door de jury beloond met een score van 91.27. De laatste 2 concurrenten traden vandaag aan. Maar konden de score van de Leiezonen niet verbeteren. De Leiezonen uit Desselgem werden dus: WERELDKAMPIOEN
Fanfare 3e Divisie / Fanfare Band 3rd Division. 1.Koninklijke Muziekvereniging De Leiezonen - Desselgem, Belgium 91.27 2.Koninklijke Fanfare 'De Vriendenkring' - Kessenich, Belgium 85.35 3.Fanfare St. Martinus - Geulle, The Netherlands 81.10 4.Fanfare "Harpe Davids" - Treebeek, Brunssum, The Netherlands79.02
Van 1 juli tot en met 30 augustus 2009 loopt er een openbaar onderzoek over een ontwerp van het gemeentelijk ruimtelijk uitvoeringsplan "Koning Albertstraat", dat voorlopig werd vastgesteld door de gemeenteraad op 2 juni 2009.
Dit betekent dat iedere burger de kans krijgt om de plannen en de voorschriften van dit RUP in te kijken en eventueel een advies, opmerkingen of bezwaren te formuleren. (Bron: site Waregem te vinden onder de rubriek 'Bekendmeking RUP's') Om het ontwerp te bekijken, zie bijlagen
Beste bezoeker, Om u een gedacht te geven hoe de kampplaats ingedeeld is maakte Beverse Weetjes een grondplannetje. Let op, het is zeker niet op schaal, maar met dit schemaatje zult u zich misschien iets beter kunnen oriënteren. Helemaal onderaan dit item kunt u in bijlagen het grondplan bekijken.
Verslag donderdag 23 juli Dag 1 zat er bijna op toen Beverse Weetjes (omstreeks 20.15 uur) Marlies Decavel aan de lijn had voor dit verslag. De buien die wij (hier in Beveren-Leie) gisterenavond op ons dak kregen, kregen ze deze nacht in Retie te verwerken. Een natte nacht, doch geen water in de tenten. Deze voormiddag bleef de regen er aanhouden.
In de namiddag drufde het zonnetje schoorvoetend haar kopje laten zien, en deze avond was het er zelfs mooi en aangenaam weer.
Deze morgen om 08:00 u was iedereen zowat uitgeslapen. Na de slaap uit de ogen te hebben gewreven en na het ochtendmoment was iedereen op het appèl voor het ontbijt: boterhammen met speculoos en/of smeerkaas. Deze voormiddag gingen de spelletjes door in de grote circustent, kwestie van de boel een beetje droog te houden.
Na een gesmaakt middagmaal (frietjes met stoverij, geraspte worteltjes en als dessert watermeloen en druiven) konden de spelletjes enigszins in open lucht doorgaan. Tussendoor was er een eierkoek als vieruurtje. Na het avondmaal (kuipkessoep, charcuterie en boterhammen) trokken ze gezamenlijk op pad voor een avondwandeling in de omgeving. Een wandeling van een uurtje en een pauze van een kwartiertje waar iedereen een surprise kreeg. Die waren ze net aan het oppeuzelen op het ogenblik van het telefoontje met Marlies. Daarna zal het stilaan tijd geworden zijn om de tweede nacht in te gaan, maar dat is voor de volgende aflevering! Beverse Retiese Weetjes - deze middag was er geen grenadine voorzien - de surprise was een snoepzakje - de paparazzi staat in aanslag
Verslag vrijdag 24 juli
Dag 2 begon, zoals gebruikelijk met de douche, een ochtendmoment en met een stevig ontbijt: boterhammen met kurremurre. Voor sommigen is die volgorde wel niet van toepassing!
Beverse Weetjes ging iets over 07.30 uur op weg richting Retie. Maar eerst nog even een boodschap doen voor VB Els om na circa 145 km. de kampplaats te bereiken. Onderweg liep alles redelijk vlot, enkel wat vertraging in Zwijnaarde. Rond 10.00 uur waren we ter plekke. Het eerste wat we zagen toen we opreden was natuurlijk de kookploeg die al druk in de weer was. Eerst even aan allen een goeie morgen wensen en dan op verkenning, een rondleiding in de keuken. We zagen de prachtige locatie met de vele tenten, open ruimten, bos en spelende kinderen.
s Voormiddags had elke groep zijn eigen activiteit: we zagen er paracommandos die gedrild werden, wasvrouwen, kuisers, marginalen die naar het dorp fietsten, anderen die moesten patattenjassen, en enkelen waren nog moe en kropen terug in hun slaapzak.
Ondertussen zat ook de kookploeg niet stil. De ajuinsoep stond al te pruttelen, de erwtjes waren al gewassen, en de kipfilets lagen klaar om gebakken te worden. In de koude keuken stond een mixer op volle toeren te draaien om van de saromapudding een lekkernij te maken. De 70 kg aardappel ondergingen een goede wasbeurt.
Na de middag werden zeven gemengde groepen gevormd, die in een beurtsysteem zeven opdrachten moesten uitvoeren in het teken van de geschiedenis: oudheid, middeleeuwen, nieuwe tijd,
De opdrachten: geld verzamelen aan de rekker, met de lans ballonnen doorprikken, vogelpik naar de mammoet, zeepglijden, blind parcours afleggen, neusschilderen en de lamp doen branden op het einde van de tunnel.
Rond 16:30u kreeg iedereen een ijsje. Daarna was het tijd voor een gezamenlijk zangmoment in de grote circustent: met zang, dans en spelletjes vermaakte elkeen zich. Een plensbuitje rond 13:00 en 16:00u kon de pret van deze dag echter niet bederven.
Terwijl de kookploeg 240 versgekookte eitjes zat te pellen, en aardappeltjes zat te bakken voor de Zweedse eierpuf met Patatjes in t vet vond Beverse Weetjes het tijd om terug huiswaarts te keren, om een en ander op tijd op dit blog te plaatsen.
Beverse Retiese Weetjes - enen had zich misgaan, en kreeg een papiertje aan het viskraam... - de laatste nieuwe modekleur voor T-shirts en shorts is aardebruin... - het kamp van Chiro Leieland is beretof... - men heeft geen borstels meer nodig om mooie schilderijen te maken ...
Overzicht van de kampplaats. Dit jaar heeft Chiro Leieland de tenten opgeslagen op de terreinen van het Retiese jongensheem
Groetjes uit Retie Beste bezoeker, vandaag kreeg Beverse Weetjes te kampen met het hosten van de videobeelden. Maar zoals u ziet zijn de problemen (waarschijnlijk) opgelost. 'Rita kodak' en 'Carlos camera' geven u dan ook graag nog heel wat beeldmateriaal mee. In onderstaande filmpje kunt u kijken en luisteren naar nog een aantal groetjes uit Retie. Let wel: het was onmogelijk om iedereen aan het woord te laten, en daarbij durfde ook niet iedereen zomaar zijn/haar zegje te doen, zodoende.... Maar geen nood, er zijn nog heel wat fragmenten te monteren en daar zult u zeker uw zoon(s) en of dochter(s) in aktie zien.
Op sleeptouw Na de eerste kenismaking loodste een groep ons mee richting centrum, zowat een km verderop (zij met de fiets wij met de auto). Wat zij daar te zoeken hadden houden we nog even geheim. De beelden die daar gemaakt werden zijn exclusief voor Chiro Leieland en zullen te zien zijn tijdens de dianamiddag (datum ligt nog niet vast). De kleinsten waren zich aan het klaarmaken om een bosspel te doen en de aap speelde daar de hoofdrol. De jongens maakten zich klaar voor een driloefening enz en de kookploeg werkte maar door. De VBs zagen we pas iets later, zij waren al boodschappen aan t doen.
Voormiddag
Iedere groep had zijn eigen activiteiten. De Aspi's waren druk in de weer met het klaarmaken van hun materiaal dat ze nodig hadden in de namiddag, anderen waren aan het wassen enz... En dat tot het tijd was voor het kampthema- en lied.
Proficiat Wilma en Fred met de geboorte van jullie flinke dochter!!! En terwijl de kookploeg duchtig verder werkte aan het middagmaal was het voor de leden verzamelen geblazen op de koer. Tijd voor het gezamenlijk moment. De volgende aflevering van de Flinstones. En ja, Wilma is op vrijdag 24 juli bevallen van een flinke dochter Pebbles. Fred was in de wolken! Beverse Weetjes kon de bevalling vastleggen op video. Ook deze beelden worden aan Chiro Leieland geschonken. Na deze blijde gebeurtenis zongen allen nog het themalied om dan aan tafel te gaan.
Het middagmaal Na dit heugelijk gebeuren ging iedereen aan tafel. Soenzie (om in de termen van de Chiro te blijven) gaf eerst nog wat uitleg over de groepsnamiddag en na het danklied was het smullen. Na het een en ander te hebben opgenomen trokken Rita kodak en Carlos camera zich even terug om zelf het middagmaal te gebruiken. Dat gebeurde in restaurant Het Lindenhof in het centrum van Retie. Ietsjes voor de groepsactiviteit zou starten waren we terug aan op de kampplaats. t Was net verzamelen in de circustent voor het verdelen van de 7 groepjes.
Groepsactiviteiten Bij het horen van het themaliedje, omstreeks 14.15 uur verzamelde de ganse groep in de circustent. Buize had ervoor gezorgd dat alle groepen, groot en klein, door elkaar gehutseld waren. Na eerst nog wat uitleg en het afroepen van de namen konden de zeven groepen van start gaan. In de loop van de namiddag was er ook nog ander bezoek. De Desselgemse VB's kwamen even afgezakt vanuit hun kampplek in Zutendaal en ook Rik Soens kwam de zaak even bekijken.
Groepsativiteiten deel 2
Groepsactiviteiten deel 3
De laatste twee spelen waren het licht doen branden op het einde van de tunnel en neusschilderen. Florence kroop als eerste in de pikdonkere vrachtwagen om via een aantal hindernissen het licht te vinden. Wat ze niet wist was dat Carlos camera daar ook stond om wat infraroodbeelden te schieten. Kijk en luister zelf hoe ze het er vanaf bracht. Bij het neusschilderen werd er heel wat creativiteit aan de dag gelegd. Een specialleke leverde immers extra punten op. Terwijl ieder genoot van een ijsje werden de punten samengeteld en de winnende ploeg bekend gemaakt. Daarna mocht ieder zich gaan opfrissen voor de zangstonde.
Bezoek loopt ten einde Nadat ieder zich terug wat opgefrist had weerklonk het themalied. Tijd dus om te verzamelen in de circustent. Ondertussen waren de kookouders terug druk in de weer met de voorbereidingen van de Zweedse eierpuf en het voorbakken van de voordien gesneden aardappelblokjes. In de circustent was het een en al ambiance tijdens de zangstonde waar de jongens het tegen de meisjes opnamen. Voor Beverse Weetjes zat het bezoek erop, tijd om de terugreis aan te vangen die zonder enige vertraging verliep. Onderstaande beeldmateriaal toont de kookploeg aan het werk, de ambiance tijdens de zangstonde en wat losse fotos genomen gedurende de dag. De achtergrondmuziek die daarbij te horen is werd opgenomen tijdens de zangstonde. Beverse Weetjes dankt de VBS, de kookouders en alle Chiro-leden voor de gastvrije ontvangst!!!!
Verslag zaterdag 25 juli Dag 3 begon bewolkt, doch de brede opklaringen namen vlug de bovenhand, en het werd een stralende dag. Deze keer was er speculoos bij de ochtendboterham.
De oudste groepen vertokken voor een tweedaagse: de aspis fietsten richting Herentals. De kerels zijn nog in Retie, maar dan in het chiroheem van de Retiese Chiromeisjes (Retie heeft twee Chiroheems: een voor de jongens en een voor de meisjes). De Tiptiens hadden rond 19.00 nog niets van zich laten horen. Hun bestemming geven we de volgende keer mee.
De thuisblijvers vulden de voormiddag met allerhande spelletjes. Na het middagmaal (Juliennesoep, kalkoenschnitzel, wortelpuree, en als dessert chocomouse) ging iedereen repeteren voor de grote playbackshow van deze avond.
Voor het avondmaal had de kookploeg een Hawaiiaanse stand opgebouwd om de champignonsoep en hamburgers te serveren. Als toetje kreeg elk nog een Coupe Frisco. De nectarines, perziken en pruimen van het vieruurtje waren dan al lang verteerd.
Er werd ook nog een voetbalwedstrijd georganiseerd: de Toppers wonnen met 6-3 tegen de Rakkers. Verder verloopt alles prima, het wordt weer een beregoed kamp, zoals we geregeld hoorden tijdens ons bezoek.
Beverse Retiese Weetjes: - elke morgen verteld de leiding een mopje via de ochtendradio - in de zangstonde wonnen de jongens van de meisjes - morgen vertrekken de jongsten op dagtocht. - de kookploeg mag dan even een verdiende vrije (na)middag nemen.
Verslag zondag 26 juli Dag 4: De nog aanwezigen kregen jam en peperkoek bij het ontbijt. Daarna vertrokken ze op dagtocht. De kookploeg keek (tijdelijk) werkloos toe. Doch slechts voor enkele uurtjes.
De dagtocht van de kleintjes was een bustocht naar recreatiedomein Het Netepark. Om de site van het domein te bezoekenklik hier.
Het werd een gezellige bedoening. Iedereen was steendood; den helft lag te slapen op de autobus bij het terugkeren.
De gasten van de tweedaagse zijn ondertussen goed en wel terug thuis. De Tiptiens verbleven ook in Herentals, zoals de Aspis.
Tegen de avond waren alle groepen terug, en werden verwelkomt met aardappeltjes, worst en appelmoes en als dessert een yoghurt. Deze avond wordt voor iedereen nog gevuld met een bezinning over 'vriendschap en verbondenheid'. Waarna de jongsten hun bedstee mochten opzoeken.
Het weer was schitterend, stralend, beregoed
Gisteravond was de playbackshow een grandioos succes. Ambiance alom! Nieuwe vedetten zijn in de maak. Binnen enkele jaren wordt Tien om te zien overheerst door Beverse tenoren, sopranen en andere kwelers.
Beverse Retiese Weetjes: - kookouder Bert werd vandaag 22, of 44, of??? - de drie kippen stellen het goed. Oorspronkelijk waren het er vier (Miranda is niet meer) doch er schijnt iemand vol-au-vent gegeten te hebben - Buize heeft al 17 x de rebus op haar rug moeten uitleggen
Verslag maandag 27 juli Dag 5. Iedereen is weer ter plaatse. De kookploeg, ondertussen aangevuld met Yves en Nancy, was weer volop in de weer. Deze ochtend boterhammen met choco, deze middag komkommersoep, kaashamburgers, aardappelen met bruine saus, bonen en als dessert Melocake. Rond 16:00u kreeg men een banaan. Voor het avondmaal staat er charcuterie, aardappelsalade en een pastaschotel met koude groentjes op het menu.
De dag begon zonnig, deze middag kwamen de wolken opzetten, met lichte regen tot gevolg. Iedere groep koos vandaag een thema, waarbij elkeen zich kon verkleden naargelang het thema. Enkele themas op deze themadag: de regenboog, ridders en jonkvrouwen, retro minded
Deze avond is er nog GABS. De Ketis organiseren deze groepsavond, die steevast zal eindigen in het water of de modder.
Beverse Retiese Weetjes - GABS staat voor GroepsAvondBosSpel - naar verluid krijgt de kookploeg morgen bezoek van SOS P . - onze correspondent gaf nog mee dat het een super beretoffe dag was Verslag dinsdag 28 juli Dag 6: het kamp is stilaan aan het inkorten: nog drie maal slapen en de terugtocht kan aanvangen. Totdaar het slechte nieuws. Het goede nieuws: alles verloopt beregoed! Het eten is goed, het weer was vandaag uitzonderlijk goed, de spellen zijn goed, de sfeer is goed, .
Vanmorgen was er kurremurre bij de boterham. Het middagmaal bestond uit courgettesoep, gehaktballetjes en puree, en fruitsla voor dessert. Voor het vieruurtje werden bananenmilkshakes rondgedeeld, en voor het avondmaal stonden er wentelteefjes met warme chocomelk op de spijskaart.
De Tiptiens hielden zich vandaag bezig met Expeditie Robinson: de prijzen waren conserven zonder etiket. Via allerhande opdrachten moesten ze die verzamelen voor het avondeten. Het resultaat was pover: blikjes die ze niet al te graag lustten: asperges, tonijn, en andere dingen die ze niet appetijtelijk vonden. Geen nood echter, de wentelteefjes vielen wel in de smaak.
De Kerels liepen vandaag de ganse dag rond verkleed als oude vrouwen De Aspis kregen vandaag de leiding over heel de bende wat spelletjes betreft. De commentaren waren unaniem positief. Zoals gisteren reeds vermeld: de Ketis zijn inderdaad in het water en de modder terechtgekomen. De modekleur aardebruin werd in ere gehouden! Met Pebbles gaat alles goed: zij is nu vier dagen oud en het ziet er naar uit dat het een flinke meid zal worden. Met Fred en Barney gaat het minder goed: zij hebben problemen op het werk.
Beverse Retiese Weetjes - dit jaar staat het record wentelteefjes eten op elf. Verleden jaar eindigde de beste op eenentwintig - op het ogenblik van ons contact met onze correspondent ter plaatse was SOS P . druk bezig met de kookouders te verwennen: scampis, zalm en ander lekkers passeren de revue -'t zal al zo lekker zijn als bij Peter in 't Leckerke.....Verslag woensdag 29 juli Dag 7: eerst de menu: Deze ochtend choco als toespijs. Voor het middagmaal werden wortelsoep + korstjes, netjesvlees, aardappelen en perziken geserveerd. Het dessert was een Petit Gervais. Als vieruurtje een boterham met choco. Het avondmaal viel in zeer goede smaak: barbequebrochetten met koude aardappeltje en koude groentjes.
Het weer was vandaag weer van uitstekende kwaliteit. Vandaag was er een wissel van leiding: iedere groep kreeg andere leiders. Iedereen heeft zich gejeund, zoals ze zeggen. Voor het middagmaal mocht de leiding ook voor eenmaal apart aan tafel. De twee oudste afdelingen (Ketis en Aspis) moesten zorgen voor het dagelijkse opdienen. Deze namiddag waren er her en der spelletjes, ieder apart met zijn groep. Ook vanavond was dat zo en 't zal lekker geweest zijn want het waren snoepspelletjes. Verder geen accidenten of noemenswaardige malheurkes.
Beverse Retiese Weetjes - morgen de laatste dag: het wordt een culinaire hoogdag. De kookploeg heeft gisteren veel geleerd van SOS P . We hoorden in de wandelgangen ook iets van een kootallos - ook de leiding heeft meegenoten ven SOS P en het was heeeeeeeeeeeeeeeeeel lekker - stilaan wordt dit artikel opgevuld met fotos en filmpjes. Enkele beelden worden echter achter de hand gehouden om te vertonen op de dianamiddag later op het jaar. Deze beelden zijn nu nog niet voor publicatie geschikt .. Ze zijn nog niet door de censuur geraakt .. - krullebol Anton heeft zijn haar gerestyled ..Verslag donderdag 30 juli Dag 8, laatste dag. Deze morgen smeerkaas en jam bij de boterhammetjes. Deze middag broccolisoep en spirelli. Een appel in de namiddag, en voor het laatste avondmaal zijn er kipchips of kipknots (of iets dergelijks) met frietjes. Het weer in Retie was idem als dat in Beveren-Leie: heel veel wind en de zon die af en toe verdween achter de wolken. In de voormiddag waren er spelletjes voor elke afdeling. Deze namiddag werd al volop opgeruimd: er staan nog slechts een drietal tenten overeind die ze nog nodig hebben voor het feest van deze avond. Iedereen slaapt (in een haastje) binnen deze nacht.
De avond wordt dus opgevuld met een surprise en een heus kampvuur. Het slotfeest staat in het teken van Fata Morgana. Iedereen is laaiend enthousiast. Hoe het avontuur met de Flinstones afgelopen is wilde onze correspondent niet vertellen! Het kampvuur wordt deze avond aangestoken door de leiders die er volgend werkjaar mee stoppen.
Morgenochtend staan alle overschotjes van jam, smeerkaas, choco op tafel. Elkeen krijgt dan nog een lunchbuffet, en dra zullen ze de wegwijzer naar Beveren-Leie in de mot krijgen. Het avontuur is dan voorbij, en de verhaaltjes van hun belevenissen zullen we dan wel horen.
Vrijdag 31 juli worden de globetrotters terug verwacht in de statie van Kortrijk, zo rond 14.15 uur We zullen erbij zijn! Yabbedabbedoe . Beverse Retiese Weetjes - in Beveren-Leie vinden ze de outfit van Fred Courcelleke zeer sexy - vanavond is er het laatste avondmaal ergens tussendoor opgevangen: zin zuldre doar goe teten zulle .. - degenen met heimwee naar huis zullen blij zijn, de anderen ook zeker .
Beverse Weetjes dankt - de vele bezoekers - de vele toffe reacties, zij het nu via het gastenboek, reacties, mailtjes, of persoonlijk - de correspondente, Marlies Decavel die we iedere avond mochten opbellen voor het dagelijks verslagjeVerslag vrijdag 30 juli
Alle Beverse bivakkers zijn goed en wel terug in Beveren. Moe en versleten maar heel voldaan over het afgelopen kamp. De vrachtwagen met materiaal en bananendozen kwam deze middag omstreeks 14.00 uur aan aan het heem. Er waren heel wat helpende handen om de oplegger en de vrachtwagen met kookmateriaal te lossen. Ouders liepen af en aan om de spullen van hun kinderen te komen afhalen. t Zal thuis sorteren worden en de wasmachine zal in heel wat Beverse gezinnen op volle toeren staan draaien. Ook de stand met verloren voorwerpen had aantrek. En ja, ook de goudvisjes zijn veilig in Beveren geraakt.
De kookouders
Ook de kookouders zijn tevreden over dit kamp en die zetten we nu even in de bloemetjes. Vier jaar geleden begonnen zij samen als nieuwe kookploeg. Vier jaar na elkaar zorgden ze voor alles wat met de voeding te maken had en dat van de aankopen, laden, lossen, installeren, opbergen ..Tevens hadden ze speciale aandacht voor hygiëne, er werden ook nooit verse eieren in de puree gebruikt, restjes kwamen zelden of nooit terug op tafel En ja, soms waren ze wel eens vertrouwenspersoon of de troostende engel voor hen die even met wat heimwee te kampen hadden. Tijdens het kampvuur van gisterenavond namen ze afscheid. Deze ploeg stellen we dan ook graag nog eens voor: de kookouders en enkele van hun kinderen.
Archiefbeeld
Tweede van rechts Bart Tijtgat hoort niet bij de kookouders maar zou samen met hen vertrekken met de vracht
Het Koninklijk Bevers Harmonieorkest leidt nog steeds de dans!!! Op 25 juli was de stand van zaken al te lezen van de eerste 8 deelnemers, klik hier. Daar stond het Koninklijk Bevers Harmonieorkest 1ste. Ondertussen zijn reeds 12 deelnemers aan de beurt geweest, zie hieronder de stand van zaken.
Harmonie Concertafdeling / Harmony Band Concert Division 1.Koninklijk Bevers Harmonieorkest - Beveren-Leie, Belgium 93.57 2.Sociedad Musical La Artistica Manisense - Manises, Spain 93.02 3.Harmonieorkest v/d Koninklijke Harmonie van Peer - Peer, Belgium 91.27 4.Harmonie St. Petrus en Paulus Wolder-Maastricht - Maastricht, The Netherlands 91.00 5 Sinfonisches Blasorchester Bern - Bern, Switzerland 89.96 6.Landesblasorchester Baden-Württemberg - Stuttgart, Germany 88.87 7.Blasorchester Siebnen - Siebnen, Switzerland 88.51 8.Deutsche Bläserphilharmonie - Cloppenburg, Deutschland 88.07 9.Sinfonisches Blasorchester Ried - Ried im Innkreis, Austria 87.60 10.Orchestra di Fiati della Svizzera Italiana (OFSI) - Balerna, Switzerland 86.33 11.Banda Musicale Stanislao Silesu - Samassi, Italy 85.60 12.Musikkforeningen Nidarholm - Trondheim, Norway 85.38
CD Live In Concert Bij deze ook nog even meegeven dat de CD verkrijgbaar via bestuurslid Frederik Staelens en 15 EUR/stuk kost.
Je kan de CD ook via mail bestellen bij frederik.staelens@telenet.be. U betaalt het bedrag van 18 EUR (15 EUR + 3 euro verzendingskosten in België) via overschrijving met vermelding van uw naam op rekeningnummer 751-2040057-90 (rekening op naam van Koninklijk Bevers Harmonieorkest, Gentseweg 91, B-8792 Desselgem).
Live In Contest NIMROD UIT ENIGMA VARIATIONS SIR EDWARD ELGAR De Enigma Variations is Elgars bekendste grootschalige compositie. Elke variatie is een gevoelsmatige beschrijving van één personage uit de vriendenkring van Sir Edward Elgar. Nimrod, de 9de variatie, werd vanaf de prille provinciale wedstrijddeelnames het geliefkoosde inspeelfragment van het Bevers Harmonieorkest.
DANCE MOVEMENTS PHILIP SPARKE Dance Movements, geschreven in opdracht van de United States Air Force Band, werd in première voorgesteld in januari 1996. De vier bewegingen zijn op dans geïnspireerd. Het eerste deel heeft een Latijns-Amerikaanse tint. In het tweede deel komen enkel de houtblazers aan bod, het heeft de stijl van een Engelse volksdans. De derde beweging is voor de kopers en kan als een liefdesduet uit een klassiek ballet gezien worden. Het vierde en laatste deel vertaalt Sparkes fascinatie voor de dansmuziek uit West Side Story van Leonard Bernstein. De compositie, een ware tour-de-force voor het orkest, is fris, sprankelend, kleurrijk en bruist van vitaliteit. Het leverde het Bevers Harmonieorkest de wereldtitel op in 2005.
PINOCHO FERRER FERRAN * Ferrer Ferran componeerde Pinocho speciaal voor het prestigieuze Certamen Internacional de Bandas de Música in Valencia (Spanje), editie 2008. Het werd het plichtwerk voor orkesten in hoogste categorie, Sección de honor. Pinocho is een symfonische suite gebaseerd op de klassieker uit de wereldliteratuur van Carlo Collodi. De componist voert de luisteraar mee in het fantastische verhaal. Muzikaal vertaalt zich dat in onverwachte wendingen en veel sentiment.
VETRATE DI CHIESA OTTORINO RESPIGHI, arr. José Schyns * Hoewel de bekendheid van Respighi voornamelijk berust op de trilogie met symfonische gedichten rondom Rome, heeft deze componist een groot aantal werken in andere vormen geschreven. De vier symfonische impressies Vetrate di chiesa (Kerkvensters) begonnen als drie preluden op gregoriaanse melodieën voor piano, aangevuld met een vierde deel om een suite te vormen. Een typische oosterse sfeer in De vlucht naar Egypte en de strijdvaardigheid van de aartsengel Michael vormen het thema van de eerste twee delen. Daarna volgt de ingetogenheid van het ochtendgebed, de rust van het kloosterleven van de heilige Klara, en tenslotte in het laatste deel, de grootsheid van Paus Gregorius... de muzikale impressies spreken voor zich. Voor de uitvoering van dit werk - rond 3u30 s nachts in de arena van Valencia - kreeg het Bevers Harmonieorkest van de internationale jury de hoogste scores van het hele certamen, editie 2008.
AMPARITO ROCA JAIME TEXIDOR * Net als Nimrod heeft Amparito Roca een speciale betekenis voor het Bevers Harmonieorkest. Op de traditionele voorstelling en intrede in de arena van Valencia leverde deze paso doble meer dan beleefd applaus op...
We hadden onze Plechtige Kommunie gedaan. We waren doorkneed in alle wetenschappen en kundigheden die een scholier zich eigen moet maken om tot de elite te behoren. We waren derhalve rijp om de universiteit van de Gemeenteschool te betreden: de klas van meester Algoet. Ik zie ons nog staan, in klas bij meester Leon, de eerste morgen na de zomervakantie van het jaar 1935. We hielden ons gerief onder de arm. Een lei. Een pennedoos. Een tekenlat. Een doos met kleurpotloden. Veel was het niet. De meester overschouwde ons met welgevallen. We waren flink wat gegroeid in de twee jaar die we bij hem doorgebracht hadden en blijkbaar dacht hij dat hij er het zijne had toe bijgedragen. Zie maar dat je toont wat je kunt bij meester Algoet! Leons stem klonk dringend. We knikten ijverig en met heilige overtuiging. Als het maar daaraan lag! We hadden reeds zo dikwijls getoond wat we konden. Op alle gebied. Allez, ga nu maar! Dat was zijn afscheidsrede.
Een voor een trokken we de klas van de oppermeester binnen. De hemel, zoals men ons voorspeld had. Och, het is de mens nu eenmaal eigen zich aan overdrijving schuldig te maken. We ondervonden gauw genoeg dat we niet van de hel naar de hemel gegaan waren, maar wel van het ene vagevuur naar het andere.
Meester Algoet was een heel ander type onderwijzer dan meester Leon. Niet zo impulsief Niet zo geweldig. Hij was beheerst. Op het koele af. Nu altijd nog weet ik niet wie van de twee mij het liefste is geweest. Al dadelijk liet meester Algoet ons aanvoelen dat we nu tot de groten van de school behoorden en dat we ons daarnaar te gedragen hadden. Hij spekuleerde op ons gevoel voor verantwoordelijkheid. Net als alle spekulanten was hij er wel eens naast. Natuurlijk. Maar dat risiko nam hij er graag bij.
De lessen waren nooit saai bij hem. Hij had er slag van om er de voorvalletjes van iedere dag in te verwerken. Om feiten en toestanden in Beveren in verband te brengen met de stof die hij aan het behandelen was. Eigenlijk de gedroomde onderwijzer voor een klas waar knapen van dertien-veertien jaar hun laatste scholierbroek op de banken aan het verslijten waren. Bij hem heb ik voor het eerst in mij de neiging ontwaard om verhaaltjes neer te schrijven. Zomaar gewoon neerschrijven voor het plezier. Zou ik het niet aan hem te danken hebben?
Hij was een knap verteller. De simpelste voorvalletjes kon hij uitschilderen in een waaier van kleuren. Ik ben het al die tijd blijven doen sindsdien. Het is een tijdpassering waarmee je niemand kwaad doet en die nog zeer goedkoop is bovendien. Het levendigst zijn mij meester Algoets zanglessen bijgebleven. En zangles geven kon hij! Weliswaar in een heel ander genre dan we bij mees ter Stevens gewend waren. Niet zo artistiek. Volkser. En daardoor juist plezieriger. We leerden liedjes als De Blauwe Kiel, De Wereld Vergaat, De Neuzen, Vader Adam. Allemaal simpele en dartele wijsjes uit De Vlaamsche Zanger. Bijzonder dat liedeke van de wereld die vergaat, was uiterst plezierig van kadans. Als we aan het refrein toe waren, zat heel de klas geestdriftig mee te wippen en te schudden. Dat ie vergaat, dat ie vergaat, dat de wereld vergaat! Boemtatata! Boemtatata! Boemtatatatata! Robert Cnudde uit het Sportpaleis had een akkordeon en ik weet nog goed dat hij die een paar keer heeft mogen meebrengen om de 'zaak nog meer pit in te pompen.
Meester Algoet hield van tuinieren. Net zo goed als meester Leon. Zijn lessen dreven dan ook dikwijls die richting uit. Hij leerde ons hoe we okuleren moesten. Hoe we geraniumscheuten moesten afnemen. Hoe we bordelese pap moesten maken tegen de tomaten- en aardappelplaag. Hoe we de leuke maar uiterst schadelijke koloradokevers konden herkennen. Hij was daarbij de man van de Spaar- en Lijfrentekas en trachtte er bij ons de spaarzin en de zuinigheid in te pompen. Een tuintje jongens, voor je eigen groenten. En een stuk land voor je gerief patatten! Dat brengt geld op. Dan heb je iets over op het einde van de week en kun je sparen. Als je het anders niet verbabbezakt tenminste! Dat verbabbezakken was een van zijn geliefkoosde uitdrukkingen.
Hij had eens moeten weten toen hoe het later met mijn tuin gesteld zou zijn en met mijn liefde voor zelf gekweekte peulvruchten en patatten! Hoe zou hij me de mantel uitgeveegd hebben. En nochtans, ik bezit nog altijd Het hofje van de Planter, dat we na het achtste leerjaar kregen als prijsboek. Allemaal hebben we het gekregen. Van de eerste tot de laatste. Mijn andere oude prijsboeken zijn allemaal verdwenen. Waarheen? Vraag me naar mijn eerste hemd! Maar dat boekje mag niet weg. Voor geen geld van de wereld. Laat dan zijn dat ik het nooit meer opensla en dat zijn kaft gescheurd is en bevuild. Het herinnert me aan meester Algoet, onze oppermeester.
Ik kan soms nog grinniken als ik denk aan de keren toen we hem mochten helpen in zijn tuin naast de speelkoer. Altijd vonden we iets dat de moeite waard was om op te eten. Radijzen. Wortels. Stekelbezies. Jenevers. We dachten dat we dat gappen heel handig deden en dat de meester er geen erg in had. Och God! Hij was veel te leep om zich zo te laten bedotten. Hij zal ons deugnietachtig gedoe heus wel gezien hebben. Maar als het binnen de perken bleef liet hij ons rustig betijen. Hij gunde het ons.
Ja, meester Algoet was een kalme man. Dat hield echter niet in dat hij afzag van straffen. Aai nee! Maar echte rammelingen werden het toch nooit. Hij kneep eens duchtig in ons oor. Hij liet ons rondjes wandelen op de koer tijdens de speeltijd. Hij kon ons ook met hele vrachten reken opschepen. Ja, die straflijnen van de oppermeester! Hoeveel ik alleen er voor hem geschreven heb, zou ik op geen paar duizend na kunnen zeggen. -Ik zal zwijgen in de klas. Ik zal opletten in de klas. Ik mag niet met knikkers spelen tijdens de les. Antwoordde wordt met twee d's geschreven. Een goed leerling vergeet zijn huiswerk niet.
De variatie was eindeloos. En meester Algoet was niet zuinig. Honderd reken gaf hij nooit. Dat achtte hij beneden de waardigheid van scholieren uit de hoogste klas. Het werden er minstens tweehonderd, maar het konden er evengoed tweeduizend zijn. Begin daar maar eens aan! Hij was dan ook zo gevreesd om zijn straflijnen als meester Leon om zijn oorvegen en meester Marcel Berton om zijn regeltje. Een pak rammel kan je in een paar minuten verwerken, maar duizend straflijnen kunnen een vrije namiddag grondig bederven.
Frans Viaene heeft met die reken ooit een winstgevend ambacht opgebouwd. Frans, die nu zelf onderwijzer is (ondertussen op rust) en geacht wordt de leerlingen op het pad der deugd te begeleiden. Hij schreef reken voor kameraden die te lui waren om het zelf te doen. Niet voor het plezier van het schrijven natuurlijk. Hij verkocht ze tegen een bepaald aantal marbels (knikkers nvdr) per honderd. In de meest voorkomende teksten had hij zelfs altijd een beetje voorraad. De kliënteel moest snel bediend kunnen worden immers. Dat kruikje is te water gegaan tot meester Algoet eens het schrift vergeleek. Toen brak het en met het handeltje van pientere Frans was het amen en uit. Een scholier zonder marbels is als een soldaat zonder geweer.
We hadden ze gewoonlijk in een zakje dat moeder uit een lap afgedankte stof vervaardigd had. Veelal echter hadden we er ook enkele los in onze zak zitten. Een paar hier. Een paar daar. Wanneer je nu met een ondoordacht gebaar je neusdoek bovenhaalde, kon het gebeuren dat die marbels rikketikkend op de vloer terechtkwamen en onder de banken verder rolden, tot ze ergens met een doffe tik tot rust kwamen.
Meester Algoet had het erg op die vallende marbels gezien. Hij veronderstelde dat er meer achter stak dan alleen maar een onschuldige snuitbehoefte. Soms had hij daarbij wel eens gelijk ten andere. De marbels moesten hem dan gebracht worden en hij deponeerde ze in een bakje dat hij speciaal voor dat doel in zijn lessenaar had staan. Voor ons was dat ergerlijk. Een marbel was toch altijd een marbel! Ze tijdens de speeltijd uit de lessenaar weghalen zoals we dikwijls gedaan hadden bij meester Leon, durfden we niet. Bij Algoetje zou het niet gepakt hebben.
Het is Lucien Mestdagh geweest die eindelijk besloot daar middel in te scheppen. Op een keer haalde hij zijn zakdoek boven om zijn neus te snuiten en iets viel brutaal tikkend op de grond. Meester Algoet stond juist op het bord te schrijven en riep over zijn schouder dat die marbel hem gebracht moest worden. Lucien scharrelde onder zijn bank naar het ... keitje dat hij had laten vallen en ging het dragen. De meester nam het aan. Zonder een spier te vertrekken lei hij het in het bakje bij de rest. Er hebben daarna nog marbels gerikketikt en speels over de vloer gerold. Meester Algoet hoorde het echter niet meer. Zo zie je maar weer dat een goed schoolmeester ook van zijn leerlingen wel een en ander leren wil. ...........
Koninklijk Bevers Harmonieorkest zet puike prestatie neer!! (stand van zaken)
Het wordt nog spannend voor ons Koninklijk Bevers Hanonieorkest...
Hierna de 'stand van zaken', met nog steeds het Koninklijk Bevers Harmonieorkest in 'poolposition'. Maar de Beverse muziekverenigning blijft met beide voetjes op de grond, want nog 7 harmonieorkesten van wereldformaat uit diverse landen als o.a. Oostenrijk, Duitsland, Nederland en ook België (Harmonie van Peer , Vooruit Harelbeke) moeten in komende weekends hun wedstrijd afwerken.
Harmonie Concertafdeling / Harmony Band Concert Division De voorlpige stand ziet er zo uit: 1. Koninklijk Bevers Harmonieorkest - Beveren-Leie, Belgium 93.57 2. Sociedad Musical La Artistica Manisense - Manises, Spain 93.02 3. Harmonie St. Petrus en Paulus Wolder-Maastricht - Maastricht, The Netherlands 91.00 4. Sinfonisches Blasorchester Bern - Bern, Switzerland 89.96 5. Deutsche Bläserphilharmonie - Cloppenburg, Deutschland 88.07 6. Orchestra di Fiati della Svizzera Italiana (OFSI) - Balerna, Switzerland 86.33 7. Banda Musicale Stanislao Silesu - Samassi, Italy 85.60 8. Musikkforeningen Nidarholm - Trondheim, Norway 85.38 Met dank aan Germain
Deze ochtend was het om 09.00 uur verzamelen geblazen voor Chiro Leieland aan het station in Kortrijk.
Met de trein van 9:43u uit Kortrijk begon het avontuur. De laatste twee wagons werden gevuld met de Chiro van Beveren-Leie. Ze spoorden richting Retie. Jammer dat de wuivende ouders de vertrekkende trein niet konden zien door een andere trein die plots in de weg stond. Maar wees gerust; de trein is goed en wel vertrokken, zie de bewegende beelden.
Ondertussen zijn ze goed en wel aangekomen. Zo rond 13:00u kon de reeds aanwezige kookploeg de meute verwelkomen. Ook de fietsers, die reeds terplaatse waren sinds maandag om 14:00u heetten de bende welkom.
Deze namiddag richtte elkeen zijn plaatsje in en werd het kamp verkend. En terwijl het hier water giet, is het in Retie mooi weer, doch men verwacht er nog regen.
Het vieruurtje (een suikerwafel en fruitsapje) en het avondmaal (groentensoep, vol-au-vent, puree, yoghurt) zijn reeds verorberd. De avond wordt nog gevuld met wat spelletjes en een slotmoment, daarna kan iedereen zijn eerste nacht op kamp in Retie ingaan Morgen begint het echt, op kamp met als thema The Flintstones.
Beverse Retiese Weetjes: - de tiptiens hebben er de beschikking van een luxieus zwembad - de toppers hebben een vijver met echte goudvissen - de 3 chiro-kippen hebben ook al de kampplaats verkend
Deze ochtend 21 juli vertrok een dol enthousiaste kookploeg richting kampplaats. Gisteren waren ze al druk in de weer geweest met het laden van de voorraad en het materiaal dat ondertussen al vertrokken is. Maar ondanks dat, hadden de meesten onder hen ofwel niet goed geslapen, of waren ze al vroeg uit de veren om hun thuisblijvende kroost nog enkele laatste richtlijnen te geven.
Gepakt en gezakt zette de karavaan zich iets over acht in beweging. De jarige Tommy (40 jaar vandaag) sloot de rangen. Zonder tegenslagen zouden ze tegen de middag op de bestemming moeten zijn.
Daar zullen ze eerst hun privé camping, ondertussen gekend als Camping Casablanca opzetten. Daarna zal de keuken ingerichte worden zodat ze morgen aan de slag kunnen om de groep te verwelkomen en te voorzien van een heerlijk avondmaal.
De kookploeg: Els en Piet, Annick en Hans, Nathalie en Jan, Greet en Bert en Hilde en Tommy. Nancy en Yves (die ontbreken op de foto) zullen de ploeg binnen enkele dagen vervoegen
Het Koninklijk Bevers Harmonieorkest die als eerste de titel 'Cultuureel Ambasadeur Waregem' mag dragen nam op zondag 19 juli deel aan het WMC te Kerkrade en zette er een prachtig resultaat neer.
"Gisteren leverde het Bevers Harmonieorkest op het WereldMuziekConcours te Kerkrade in de Concertreeks Harmonie (=hoogste afdeling) een schitterende muzikale prestatie af . Met 93,57 % staan wij momenteel aan kop ( reeds 6 muziekverenigingen werkten hun wedstrijd af)... Maar 10 harmoniekorpsen moeten in de twee komende weekends nog concerteren. Gespannen afwachten dus waar wij ons op 2 augustus uiteindelijk geklasseerd weten". (Met dank aan Germain)
In de periode tussen 13 en 18 juli werd ingebroken in de ziekenwagen van Rode Kruis Waregem. Het raam achteraan onze ziekenwagen werd ingeslagen. Er is eveneens schade aan het zijraam, kant chauffeur. Na controle bleek de GPS gestolen te zijn. PZ Mira werd op de hoogte gebracht van de feiten en kwam ter plaatse om een proces verbaal op te stellen. Voorgaande is gebeurd in de Boulezlaan in een parkeergarage aan het begin van de straat (kant Vijfseweg).
Wij betreuren het ten zeerste dat een dergelijk voertuig getroffen wordt door vandalisme. Hiermee wordt afbreuk gedaan aan de inzet en motivatie van onze vrijwilligers, die zich dagelijks inzetten voor de werking van de plaatselijke afdeling.
Wie getuige was van dit voorval of iets heeft opgemerkt in de periode tussen 13 en 18 juli, mag steeds contact met ons opnemen op het nummer 0475/361239
Frans Bouckaert / Afdelingsvoorzitter Isabelle Bouckaert / Afdelingssecretaris
Op zondagochtend 19 juli omstreeks 08.00 uur stonden 8 dapperen gepakt en gezakt klaar om hun stalen ros te bestijgen en zo'n 160 à 180 km af te haspelen Retie-waarts. De tocht zou vooral langs de Leie, Schelde, Albertkanaal... voeren. Het achttal hoopte in de vooravond Lier te bereiken. Op goed geluk is het dan nog een slaapplaats zoeken. Vandaag maandag zullen ze de overige kilometers bijeen trappen en verwachten ze rond 15.00 uur op de kampplaats in Retie aan te komen. Daar wacht hen de klus om alles in gereedheid te brengen om de bivakkers van Chiro Leieland op 22 juli te ontvangen voor een super 10-daagse.
Ik geloof dat meester Leon Lecluyse bij allen die ooit voor hem op de klas banken zaten, bekend zal blijven als de man van de wiskunde. Wiskunde? Ach wat! Daaraan deden we nog niet in die tijd. Een van die geleerde woorden waarmee we later pas vertrouwd geraakten. Toen hielden we het bij rekenen. En als je twee jaar bij meester Leon gezeten had, dan kon je rekenen. Tenzij er aan jou helemaal geen zalf te strijken was natuurlijk.
Zeggen dat we helemaal op ons gemak zaten bij meester Leon, ware overdreven. Schromelijk overdreven zelfs. Hij was een man die verbluffend snel en fel uit zijn krammen kon schieten. Voortdurend moest je op je hoede zijn. Nooit mocht je hem uit het oog verliezen. En dan nog! Zijn regeltje kwam als de bliksem aangezwierd als je zat te dromen of te babbelen. Had hij dat niet bij de hand, dan kon hij ook handig zijn plan trekken met het stoffige borsteltje waarmee hij de borden schoon veegde.
Ik heb zelden troef gekregen van hem, hoewel ik er zeer veel verdiend heb. Ik droeg toen reeds een bril zie je en dat hield hem een beetje tegen. Eén keer toch was ik erbij en voor die ene keer dan nog buiten mijn schuld. Nou ja, zo ongeveer buiten mijn schuld. Want waar begint schuld en eindigt onschuld bij een schamel scholier. Om die kwestie op te lossen zou je bijna God zelf moeten wezen. Meester Leon was echter God niet en derhalve was ik erbij.
In die dagen deed de thans achtenswaardige Prof Dr. Med. Gerard Buyse zijn geleerdheid op in de bank achter mij. Op een keer gaf hij mij een stootje in de rug. Het teken dat hij iets te vertellen had. Voorzichtig draaide ik me een paar graden om, maar het was net niet voorzichtig genoeg om de meester te verschalken. Kom naar voor en ga op mijn lessenaar zitten! Het helmde door de klas alsof de Engel des Oordeels een dreigende notendans uit zijn bazuin gestoten had. De anderen zaten zich reeds te verkneukelen. Dat was hun goed recht. Ze zaten ook dikwijls genoeg op dat schavot en dan was ik bij de lachers. Zet je bril af! Ik deed het werktuigelijk. Meester Leon nam zijn haal en even later luidde het in mijn hoofd met alle klokken. Net als voor de hoogmis.
Jaja, zo was meester Leon. Als hij iets deed, dan deed hij het grondig. Pedagogen zouden thans hun zwaargeleerd hoofd schudden. Een kind zo een opdoffer geven. Waar blijf je met de menselijke waardigheid? Moet je er met alle geweld een agressief minderwaardigheidskompleks in hameren? Och arme, die pedagogen! Voor ons was zo een rammeling bijzaak. Iets wat nu eenmaal onvermijdelijk bij de stiel hoorde. Ten andere, vallen er nu geen klappen meer? De haantjes-vooruit die ze van hun onderwijzers niet gekregen hebben, gaan ze thans zoeken bij klabakken van divers pluimage. En ze beroemen er zich nog op als ze troef gekregen hebben!
Behalve voor rekenen, had meester Leon ook een zwak voor land- en tuinbouw. Dat zat hem in het bloed. Hij zou geen Lecluyse geweest zijn anders. Die lessen gaf hij met smaak en hij zou uren kunnen vertellen hebben uit eigen ervaring. Soms had hij van zijn eigen tuinprodukten bij om ons een en ander aanschouwelijk voor te stellen. Toen ik een paar jaar later dik bevriend werd met zijn zoon Henri, heb ik de kwaliteit van zijn kweek meer dan eens volmondig kunnen prijzen. Vooral als het kersen, peren en druiven gold. Die strooptochten in zijn tuin en zijn serre waren echter levensgevaarlijke waagstukken. Altijd kon hij op het meest ongelegen moment komen opdagen, of verbolgen rekenschap vragen over een achteloos weggeworpen klokhuis of een halfkaalgeplukte druiventros. Ook moedertaal had ik graag bij meester Leon. En dit vooral omdat we zeker drie keer per jaar een opstel te maken hadden over: De liefhebberij.
Iedereen snapt natuurlijk dat hiermee niet het hippe gedoe bedoeld was tussen jongens en meisjes. Dat speciale onderwerp was voor ons net zo taboe als dronkenschap voor een trappistenpater. Alhoewel we allemaal wel een leringlief zitten hadden. Neenee, die liefhebberij was iets wat je deed als je helemaal niets te doen had.
Bij meester Leon was dat het handboogschieten. Dat wisten we drommels goed. En laat me nu in dat soort vrijetijdsbesteding van kindsbeen af een halve ekspert geweest zijn. Niet voor niets immers was ik geboren en getogen aan de Persemeers. In mijn opstellen schreef ik dus steevast over het edele bedrijf met pijl en boog. Gevolg? Even steevast rijfde ik massas punten binnen. Heel wat meer in alle geval dan knapen die bladzijden volzeurden over kool- en radijzenteelt. Soms maakten die ook wel eens een goede beurt, maar zelden of nooit haalden ze de hoofdvogel neer.
Bij meester Leon heb ik ooit eens lelijk in de knoei gezeten vanwege houtsnijden. Schud je ongelovig het hoofd? Nou, toch is het de waarheid. In die tijd was een behoorlijk zakmes een weelde die alleen zoons van rijke boeren en van de onmisbare dorpsnotabelen zich konden veroorloven. Behalve de vindingrijkheid, scherpt nood ook het hardste metaal. We zochten een sleutel waarmee men gemeenlijk sardieneblikjes pleegt te openen. Die legden we op de spoorstaven en wachtten geduldig tot een of andere trein erover gedonderd was. Als we geluk hadden vonden we die sleutel terug. En als we nog meer geluk hadden, was hij mooi platgewalst. Zo plat als het lemmet van een mes. We moesten hem nu enkel nog wat aanslijpen tegen een of andere muur en we hadden een mes.
Met dergelijk alaam zat ik eens op kunstige wijze halfverheven beeldhouwwerk te kerven in mijn bank. Ik was zo verdiept in mijn werk dat ik enkel opkeek toen ik de dreiging van meester Leons robuuste gestalte naast me voelde. Tegen alle verwachting in hield hij zijn handen thuis. Misschien weer vanwege die bril. Tijdens de speeltijd echter haalde hij er de oppermeester bij en dat was erger. Meester Algoet keek eens van mij naar mijn kunstwerk en hield zich dan sekondenlang bezig met de sigaret die hij net aan het rollen was. De spanning drupte van het hoge plafond in mijn nek en liet koude rillingen over mijn rug krijzelen. Wat zou het worden? Reken schrijven? Een rammeling? Kereltje! De stem van de oppermeester kwam zacht maar koud. Kereltje, ik moet de burgemeester waarschuwen. Je hebt opzettelijke schade toegebracht aan meubelen die aan de gemeente behoren. Over een paar dagen hoort je vader wel hoeveel vergoeding hij betalen moet op het gemeentehuis! Heer in de hemel, heb ik ze dan genepen! Telkens ik van school kwam keek ik angstig toe of de fiets van Victor de garde (Victor Goussaert, nvdr)) niet tegen onze gevel stond. Van dat gemeentehuis is nooit iets terechtgekomen. Het gemeentehuis heeft er bij ons trouwens nooit veel van terechtgebracht. Maar van mijn houtsnijmanie was ik genezen. Algoetje, die psycholoog! Hij kon hard slaan zonder dat je het voelde aan je wangen of je achterwerk.
Iemand die in die tijd ook bij onze klas behoorde, was Staf Deroose. Staf, die nu een florissante weverij uitbaat op de Tomberg. Hij was de knuist (troetelkind, nvdr) van meester Leon. Ontegenzeggelijk. Hij mocht nog zo hard zijn best doen om ook eens een rammeling te krijgen, ze ontging hem altijd. Ik herinner me nog goed een les in aardrijkskunde. Vol ijver had de meester gepoogd ons vol te pompen met wetenswaardigheden allerhand over oceanen en zeeën. Daarna wilde hij nagaan wat er van die woordenstroom in onze hersens was blijven hangen. Wie kan me vertellen waarom het zeewater zo zout is? Vorsend keken zijn donkere ogen de klas rond. Voor iemand anders tijd had om te reageren, zat Staf reeds met zijn vinger in de lucht te zwaaien. Ja Staf? De meester lachte welwillend. Dat komt door al die pekelharing, meester! Even stond meester Leon verpaft dit radde antwoord te verwerken. Toen draaide hij zich met verdacht rood aangelopen gezicht om naar het bord.
Had iemand anders dergelijke wijsheid moeten verkondigen, hij zou zoveel als de dood met de kogel gekregen hebben. Staf mocht dat. Blijkbaar was het zijn goed recht. Zoals die keer toen de meester vroeg hoe de sardientjes gevangen worden en Staf met stalen aangezicht beweerde dat ze in blikjes bovengehaald worden. Of die andere keer toen hij van de Saharawoestijn de Sarma-woestijn maakte. We waren trots op Staf. Trots dat we iemand in onze klas hadden die zoiets aandurfde, zonder zich om mogelijke aansuizende regels of bordvegers te bekommeren.
Eén keer echter heb ik hem zichtbaar verlegen geweten. Zelfs een beetje bang voor de gevolgen van iets wat eigenlijk buiten zijn schuld gebeurd was. 's Winters moest Staf de kachel aanmaken. Een gunst waar je niet zo makkelijk aankwam. Niemand van ons die enige kans had als Staf in de buurt was. Dat karweitje was hem wel toevertrouwd ten andere. Hij knapte het op met heilige ernst. Op een morgen was hij zo weer de klas binnengekomen om zijn taak te vervullen. Hij droeg bruine pantoffels met rubberzolen, zoals nogal dikwijls het geval was. Buiten smuikte (smuiken = motregenen, nvdr) het een beetje en de speelplaats lag nat en erg morsig. Stafs pantoffelzolen waren derhalve niet van de properste. Ondertussen was ikzelf ook de klas binnengekomen, samen met nog een paar anderen. We hadden daar niets te zoeken eigenlijk, maar Staf bood ons grootmoedig onderdak. Blijkbaar verkeerde hij in een gekke bui. Hij stootte plots een soort onkristelijk gejodel uit en wierp armen en benen in de lucht. Een van zijn pantoffels dacht blijkbaar dat het toegestaan was mee te spelen. Hij liet in alle geval Stafs voet los en ging in dolle vaart zijn morsige zool tegen het witte plafond aankwakken. Nooit heeft iemand mooier fresko gezien. Zo scherp omlijnd stond de afdruk van die zool daar en zo duidelijk. Net alsof een akrobaat op vuile pantoffels erin geslaagd was met één been aan het plafond te hangen. Van uitvegen was geen sprake. Nergens konden we een borstel vinden waarmee we hoog genoeg konden reiken.
Staf heeft toen in de penarie gezeten. Dagenlang. Voor de zoveelste keer echter had hij geluk. Hoezeer we ook ons best deden om bij het geven van een antwoord peinzend naar het plafond te staren, meester Leon volgde nooit onze blik. Hij dacht blijkbaar dat hij daar niets verloren had.
Eén was er in onze klas die het op dat verblijf bij Leon Lecluyse helemaal niet begrepen had. Dat was meesters bloedeigen zoon Henri. Denk je dat zoons van onderwijzers een voetje voor hebben in hun vaders klas? Ocharme! Ook Hubert Algoet heeft het later voor geen liedje zingen gehad (het niet gemakkelijk hebben, nvdr) in de klas van de oppermeester. Henri Lecluyse had echter nog dit tegen dat hij zo spaansdonker van huid was. Een erfenis van zijn vader. Natuurlijk. Maar die had er blijkbaar geen erg in. Zo kon een oppervlakkig waarnemer nogal vlug denken dat hij zich in een paar weken niet gewassen had. Ook meester Leon heeft zich een paar keer misvat op die basis. Toen hij zich dan realiseerde dat het een zuivere huidkwestie betrof waaraan water noch zeep iets verhelpen konden, zat zoon Henri reeds met een ongelukkig gezicht over zijn zere wang te wrijven. Ach, Henri! Hoelang is het nu geleden reeds dat we je in Deerlijk ten grave gedragen hebben. Het was te vroeg. Jaren en jaren te vroeg.
Meester Leon had het echt niet begrepen op vuile halzen en dito handen. Zo heeft hij eens een hard- en zwartnekkig zondaar een publieke schrobbing gegeven op de koer. Ik steek je met je kop voor in een emmer water als je morgen niet gewassen bent had hij reeds een paar keer gedreigd. Vergeefs echter. Iedere morgen was de nek een tikje zwarter en liep meester Leon een beetje roder aan. De bom moest barsten. Onvermijdelijk. Een emmer water, een spartelend slachtoffer en een onverzettelijke meester Leon werden derhalve de ingrediënten van een toneelvoorstelling die ons dagenlang aan het gnuiven hield. Jaja, als hij iets deed, dan deed hij het grondig. Meester Leon had een stem om kolen te kloppen. Hij kon er niets aan doen. Hij was ermee geboren.
Derhalve kwam meester Stevens ons iedere week een uurtje zangles geven. Een oude kennis dus die we hier terugzagen. Mens, hebben we toen mooie liederen geleerd! Ik herinner me er nog een paar van: Gondellied en Avondlied. Vooral het meerstemmig zingen was iets waar we met hart en ziel in opgingen. Telkens als meester Leon na zo een zangles opnieuw zijn klas overnam, moesten we even laten horen wat we geleerd hadden. Hij zat daar dan achter zijn lessenaar. Gelukkig glimlachend en stilletjes de maat meewiegend. Het was zijn klas die zong, zie je. Zijn klas. En dat betekende iets voor hem. ...
Verkaverling Roestraat en Schoolstraat in Beveren-Leie
Eind volgend jaar biedt Stad Waregem twintig kavels te koop aan voor de bouw van koppelwoningen op de hoek van de Schoolstraat en Roestraat in Beveren-Leie. Het autonoom gemeentebedrijf Wagso koopt daarvoor een stuk grond van 1 ha van het OCMW Kortrijk.
Schepen Rik Soens en Freddy François
De stad betaalt zowat 550.000 euro aan het OCMW Kortrijk voor het stuk grond van 1 ha. Volgens Rik Soens, CD&V-schepen van Woonbeleid en voorzitter van het Wagso, wordt de akte in september 2009 verleden.
"In de Roestraat komen acht tot tien woongelegenheden voor de lagere inkomensklassen van maximum twee bouwlagen. De sociale huisvestingsmaatschappij Mijn Huis zal instaan voor de realisatie en de verhuur. We mikken op de lagere inkomensklassen, maar de bovengrens wordt ietwat opgetrokken in vergelijking met andere sociale bouwprojecten", aldus voorzitter Rik Soens en directielid Freddy François (SP.A) van het Wagso.
Aan de kant van de Schoolstraat en het stuk daarachter zullen 20 kavels komen voor koppelwoningen. Enkel diegenen die geen eigendom bezitten komen in aanmerking voor de aankoop van een kavel waarop een bouwverplichting zal rusten. Hoeveel de prijs per vierkante meter zal bedragen kan pas na de aankoop van de grond en de uitrustingswerken worden bepaald. Het is wel zeker dat die een stuk onder de prijs op de privémarkt zal liggen, want ook in Beveren-Leie is 200 euro per vierkante meter lang geen uitzondering meer.
Extra isolatie Noem me eens een ander project in de buurt met minstens twintig kavels dat niet gebonden is aan een bouwmaatschappij, zegt Rik Soens. Het staat de bouwer vrij zelf een aannemer te kiezen, er kan meegeholpen worden . Wat we nu doen is een van de hoofddoelstellingen van het Wagso. Dergelijke projecten met sociale inslag zijn er nooit teveel, voegt Freddy François, tweede aanspreekpunt voor het project eraan toe. Het minst aangename aan een tweewoonst is niet dat je naast elkaar woont, maar wel dat je elkaar hoort, gaat schepen Soens verder. Daarvoor zal aan de bouwlustigen worden gevraagd te investeren in extra isolatie. De eerste bouwer zal namelijk een nog nader te bepalen bedrag aan stad moeten overmaken. Deze borg zal doorgegeven worden aan de tweede bouwer om te investeren in degelijke isolatie, wat de kwaliteit van wonen verhoogt. Verder is het ook zo dat in de Schoolstraat gebouwd zal moeten worden in twee bouwlagen. Op het achterliggende deel zullen dat woningen moeten zijn in één bouwlaag, wisten beiden er nog aan toe te voegen. Naast het aanleggen van een pijpenkop en de uitrustingswerken is het terrein zo goed als bouwrijp. Eind volgend jaar zullen de kavels wellicht in verkoop gaan.
Bouwprojecten nauwelijks een steenworp van elkaar Samen met deze verkaveling, de inplanting van de nieuwe woonwijk op de Interlinsite (Schoolstraat Koning Albertstraat- Kleine Heerweg) waar 120 huizen en 27 appartementen zullen verrijzen en de verkaveling in de Kleine Heerweg met tien woningen staat het als een paal boven water dat Beveren-Leie de komende jaren heel wat nieuwe inwoners welkom zal mogen heten. Tom Van Houtte en Rita Sabbe
... dat Dieter en Bert vrijdag de laatste party organiseerden in KAJ De Snaere en het eventjes wat rustiger aandoen na een schitterend jaar ... dat ze er begin september terug invliegen
**********
... dat Chiro Leieland volgende week vertrekt voor hun jaarlijks spetterend 10-daagse bivak ... dat Retie er zo'n 100 Beverse tijdelijke inwoners bij krijgt ... dat hun belevenissen terug te volgen zullen zijn op Beverse Weetjes ... dat we proberen een zicht te geven van hun verblijfplaats **********
... dat ook de voorzijde van VBS stilaan vaste vorm krijgt
**********
... dat de aannemer Koch-Ockier op maandag 10 augustus met de weg- en rioleringswerken van start gaan in Spijkerlaan in Beveren-Leie (project :"Collector Beverenbeek") ... dat vanaf dan de Spijkerlaan volledig afgesloten wordt voor alle verkeer ter hoogte van de Kortrijkseweg ... dat de wegomlegging van en naar Deerlijk voorzien is via de N36 in Harelbeke ... dat deze werken (vanaf Kortrijkseweg tot aan de brug over de spoorweg) ongeveer twee maanden zullen duren ... dat daarna de Spijkerlaan zal dicht gaan ter hoogte van de firma Detremmerie ... dat de wegomlegging voor het verkeer van en naar Deerlijk ongeveer tot het einde van het jaar zijn ... dat u wegenniswerken kunt volgen op de site van stad Waregem klik hier.
Bij meester Berton voor het derde en vierde leerjaar
We hadden gedacht dat we twee jaar bij meester Stevens zouden blijven. Kleine kant en daarna grote kant. De normale gang van zaken toen. Het liep echter anders. Toen we na de grote vakantie van het jaar 1931 naar school terugkeerden, hadden de meesters een en ander bedisseld, in het raam van een noodzakelijk geworden hergroepering der klassen. Met enkelen van onze groep mochten we doodgewoon het tweede leerjaar overslaan. We moesten gaan postvatten in het derde, bij meester Berton.
In dat derde leerjaar kwamen we terecht bij een stel knapen als Henri Lecluyse, Marcel Ostijn, André Steelandt, Georges Denoulet, Roger Deprez, Jozef Vereecke, Rafael Vanhove en Richard Kerkhove, om maar dezen te noemen die me direct te binnen schieten. Onze klas was dus een gemengd iets geworden. Sommigen waren geboren in 1924, anderen in 1923 en een paar zelfs in 1922. Jozef Lavens, Robert Cnudde, Germain Declerck en Etienne Vandekerckhove kwamen ons hier gezelschap houden. Ze hadden hun eerste kennis opgedaan in het wijkschooltje van Ma Mère op Spriete.
We waren dus opnieuw bij meester Berton terechtgekomen. Bij meester Marcel zoals we toen zeiden. We zaten er op lange zwarte banken. Oude meubelstukken al, die vier of vijf leerlingen van ons kaliber konden herbergen. Wat ik van meester Marcel het meest onthouden heb, is zijn manier van vertellen in de lessen van geschiedenis. Of het nu gewijde geschiedenis was of de geschiedenis des dierbaren vaderlands. We zaten hem letterlijk de woorden uit de mond te kijken. Bijzonderlijk als hij het had over avontuurlijke episodes, zoals die der Noormannen. Het docht ons dan dat we het klapperen der zeilen hoorden, of het plonzen der zware roeiriemen in het water en daarna het angstig hulpgeschreeuw der landlieden die bij hun vreedzame arbeid overvallen werden.
Eens was de meester aan het vertellen over Jozef, de zoon van Jacob. Hoe hij door zijn jaloerse broers in een diepe put geworpen werd. Hoe hij daarna aan rondreizende kooplui als slaaf verkocht werd. De meester moet hartverscheurende taferelen opgehangen hebben. Op een bepaald ogenblik hoorden we luid gesnik opklinken op een der achterste banken. Rafael Vanhove had zijn hoofd in beide armen gelegd en schreide hete tranen. De kompassie was hem iets te machtig geworden.
Ook de tekenlessen van meester Berton waren iets aparts. Bij die lessen was Lavens onbetwistbaar de uitblinker. Eens was er in de Beverse Gemeenteschool konferentie voor de onderwijzers uit het omliggende, en meester Berton was het slachtoffer. Hij moest met zijn klas een demonstratie van rekenles geven. Omstreeks die tijd hadden we de spreuk Willen is kunnen leren tekenen. Geen braafjes neerzetten van letter na letter. Nee-nee! Er kwam heel wat fantasie bij kijken. Vloeiende letters moesten het zijn, omkranst met ranken en met als sluitstuk een kanjer van een paddestoel. Die tekening zou ons konferentieproefstuk worden. Ik herinner me nog hoe meester Berton aan het einde van de les de tekening van Jozef Lavens aan de vreemde meesters ging tonen. Ze schudden in stomme verbazing hun geleerde onderwijzershoofd en vroegen zich blijkbaar af wat er uit dat knaapje wel zou groeien. Hadden ze het geweten!
Die kleine Lavens had trouwens nog vis zitten op andere putten. Toen de punten opgeteld werden bij het einde van het schooljaar, bleek dat hij nieuwe primus geworden was. Gerard Buyse had ei moeten leggen (het moeten afleggen, nvdr). De toekomstige trappistenpater die het haalde op de toekomstige universiteitsprofessor! Zo is het verder steeds gebleven. Al de jaren die we nog samen waren in de Gemeenteschool. Achter die twee kampten Julien Decavel en ikzelf met wisselend succes om de derde plaats. Ook dàt werd traditie.
We zaten met twee leerjaren samen in de klas van meester Berton. De kleine kant en de grote kant. Ieder van die twee moest dus beurtelings de aangepaste kost voorgeschoteld krijgen. Vreemd is dat ik me niet precies meer herinner hoe de meester dat klaarspeelde. Waarschijnlijk zal hij aan ene kant theorie verkocht hebben, terwijl de andere kant vraagstukken aan het oplossen was, of een opstel maakte, of zich aan het bekwamen was in de hoge kunst van het schoonschrijven. Ik kan me niet herinneren dat we ooit door het gebabbel van de meester aan de andere kant afgeleid werden. Gewoonlijk ging het om zaken die ons slechts matig interesseerden. Meester Berton was een goede onderwijzer. Niet overdreven streng, maar toch ook geen kat om zonder handschoenen aan te pakken. Vooral de leerlingen die langs de Gentse Baan naar school kwamen, moesten voor hem uit de doppen kijken.
Zelden was ons gedrag helemaal zuiver op de graat en de meester dook gewoonlijk op als we hem het minst verwachten ten. In die dagen beleefde de handel in gezwingeld vlas een hoge bloei. In heel wat magazijnen langs de Gentse Baan stonden botenmakers over hun hekel gebogen, om door kammen en snuiten de boten gezwingeld vlas wat koopziender te maken. Dat vlas werd dan, in zware balen verpakt, naar de verzendhuizen in Kortrijk gevoerd. Dat transport was werk voor Oktaaf Mehuys en Georges Decraene. Daarvoor hadden ze grote logge huifwagens die met een stel sterke paarden bespannen waren. Onder aan die wagens, vastgemaakt met kettingen, hing een lage houten bak te wiebelen. Daarin laadden de boevers het voer voor hun paarden en ook al eens wat lege baalzakken. Voor ons waren die schommelende rennen een ware tentatie. Als de boevers ons ook maar een ogenblikje de rug toekeerden, zaten we erin. We schrokken er zelfs niet voor terug om daarvoor tussen de rijdende wielen door te glippen. Levensgevaarlijk natuurlijk. Maar maak dit maar eens aan schoolbengels wijs. Meester Berton was zo gebeten op dat spelletje, dat hij iedereen die hij daarop betrapte, naderhand in klas ongenadig afroste met het regeltje.
Dat afrossen met het regeltje gebeurde volgens een vast ritueel. Het leek bijna een liturgische plechtigheid, beheerst door normen waaraan niet te tornen viel. Kom eens hier manneke! De stem van de meester klonk bars. Het manneke ging. Schoorvoetend. Wanhopig zijn best doende om zo onverschillig mogelijk te kijken voor die arena van hoopvol glunderende kameraden. Buigen! Weer die barse stem. Het manneke boog. Dan nam de meester het bibberende bovenlijf tussen zijn benen, trok de broek goed aan, en liet het speelse regeltje een roffel dansen op het strak gespannen achterwerk.
Arsène Casteele heeft zich eens van tussen die nijpende onderwijzersbenen losgewrongen. Vliegensvlug schoot hij de klas in en zocht heul en schutse achter de banken. De meester er achteraan natuurlijk en wij aan het gieren van uitbundige pret. Arsène kreeg toen een dubbele portie te slikken.
Er was nog een ander spelletje van de Gentse-Baanscholieren waar de meester niet zo gelukkig mee was. Dat was ons spelen met buskruit. Een erfenis eigenlijk van leerlingengeneraties die de Eerste Wereldoorlog meegemaakt hadden en hun ontspanning hadden moeten puren uit de middels die toen voorhanden waren. Meester Berton zelf behoorde tot die legendarische oorlogsscholieren. Hij had het meegemaakt dat een paar van zijn kameraden het spelen met poer (buskruit, nvdr) duur hadden moeten bekopen. Zijn afkeer voor dat soort vermaak was dus begrijpelijk.
De Paardenput bij Brabanders hof was onze grote buskruitleverancier. Het was een braakliggende hoek, genepen tussen de Gentse baan en het noordelijk deel van de toenmalige Paanderstraat. Vooraan op die hoek lag een grote zompige plas. Bij heet zomerweer dreven de boevers hun paarden daar al eens in ter verfrissing. Verderop was het één opeenhoping van halfvergaan vuil, lis en lang gras. Na de Eerste Wereldoorlog werden daar obussen ontladen en de draadjes buskruit waren blijven liggen. Als je geluk had en het juiste gat aanboorde in de morsige grond, kon je ze nog bij handsvollen vinden. Met die draadjes konden we dan prachtige vuurspelletjes spelen. Zoveel te opwindender omdat poer nu eenmaal de naam heeft zeer gevaarlijk te zijn.
Enigszins verwant aan dat gevaarlijke buskruitspel, was het schieten met karbure. Ook deze vermakelijkheid beoefende je het best op veilige afstand van spiedende onderwijzersogen. Voor dit soort spel moest je een ronde metalen doos hebben, met een gaatje in de bodem gepriemd en met een deksel dat je stevig vast kon drukken. In die doos stopte je nu een paar stukjes karbure en speekte er een paar stevige kladden op. Dan drukte je het deksel goed vast en legde het geval netjes op zijn kant. Na enkele ogenblikken begon het speeksel op de karbure in te werken en weldra hoorde je het daarbinnen borrelen en koken als in een heksenketel. Als je van oordeel was dat er genoeg karburegas vrijgekomen was, begon het gevaarlijkste deel van de operatie. Je streek een stekje af, hield het voorzichtig tegen het gaatje in de bodem en vlam! Met een scherpe knal ontplofte het gas en het deksel werd metersver weggeslingerd. Soms kon je de terugschokkende doos tegen je vingers krijgen. Dat kon de pret grondig bederven. Een schooljongen troost zich echter nogal gemakkelijk met de eeuwenoude wijsheid dat een kermis een geseling waard is.
Toen ik aan de grote kant zat bij meester Berton, zorgde het vuur voor een spelletje dat een echte geseling was en waaraan met de beste wil van de wereld geen greintje kermis te beleven viel. Op een voormiddag in november brandde de Reke af. Ik had reeds geruchten opgevangen tijdens de speeltijd, maar ik wilde het niet geloven. Toen we weer in klas waren, wenkte de meester me bij zich. Hij moet de angst in mijn ogen gelezen hebben. Een klein brandje maar zei hij geruststellend. Kijk, het is al gedaan! Hij stak me in de hoogte en liet me door het raam naar buiten kijken. Het was al gedaan. Inderdaad. Boven de velden naar het oosten toe dreef nog slechts wat vuile grauwe rook. Die middag werden we aan school opgevangen door tante Madeleine. Onze Raf en ikzelf We moesten bij haar blijven eten omdat thuis alles in asterbantie stond vanwege dat beginnend brandje. Ze bekeek ons medelijdend en schepte extra grote porties op ons bord. Toen we 's avonds bij moeders ouders arriveerden die vlak naast de Reke woonden, zagen we eerst goed hoe groot die asterbantie wel geweest was. De vijf huizen waren volledig uitgebrand. Enkel de muren stonden nog overeind.
Vijf jaar geleden werd de herinnering aan die brand nog eens opgerakeld in het tijdschrift ABC. Het blad drukte foto's en berichten af die veertig jaar voordien gepubliceerd waren in zijn eerste jaargang. Bij het artikeltje De groote brand te Beveren-aan de Leie stonden twee foto's van de uitgebrande Reke. Ik ben Donald Desmet en Yvonne Defoort- Deneve zeer dankbaar dat ze bij het zien van dit bericht in ABC direkt aan mij gedacht hebben. Nu bezit ik toch foto's van de oude Reke. Triestige foto's evenwel.
Davidsfonds organiseerde: Een verhaal doet de ronde
Het Davidsfonds slaagde erin om de derde Ronde van Beveren een nieuw pakje aan te meten op maat van groot en klein. Het parcours was bezaaid met tal van gedichten eigen aan de plaats.
Daarnaast moesten er op verschillende plaatsen opdrachten uitgevoerd worden. En op een aantal specifieke plaatsen konden de deelnemers luisteren en kijken naar passende jeugdverhalen zoals: Derk Das blijft altijd bij ons, Bertje Big.
Op de hoeve van boer Joris was Annie Verstraete de vertelster, onder de schuilhut langs de Leie vertelde Hilde Laevens haar verhaal, in de rouwkapel op het kerkhof was er een samenspel tussen Christ Baert, die voor de beelden instond en Annick Dhont voor een passend verhaal. De vierde locatie bevond zich in de duiventil van t Bouwke, waar Greet Meersman haar verhaal bracht.
Aan het waterzuiveringstation was er bovendien al een tussendoortje geweest waar de deelnemers konden genieten van een verfrissend watertje en een appel. Op een paar na, genoten 100 deelnemers van een rustige familiale wandeling en kuierden ze voor of na de wandeling nog even rond in de uitgebreid opgezette kinder- en jeugdboekenbeurs.
