Ik ben wie ik ben Soms een lach Soms een traan Soms is er hoop Soms ben ik bang Soms voel ik verdriet Soms kan ik genieten Soms ben ik wat stil Soms denk ik te veel Ik geloof in de mens zijn ras en cultuur Ik voel me heel klein bij de pracht van de natuur Ik ben dankbaar voor de liefde en de vriendschap die je me geeft
als uit het niets kruipt pijn plots gevaarlijk dicht bij haar hij botst tegen het goed gevoel kleineert het welbehagen opgewonden dringt hij binnen in haar ziel
overdonderd bijt ze haar lippen stuk voelt hoe pijn met harde woorden de wortels van het verwerken met een kaakslag verplettert
tot ze ontdekt hoe deze pijn zo anders is ze werpt hem weg in de poel van het vergeten denkt aan hoe klaprozen haar bekoorden en wacht berustend tot een nieuwe lente komt
als een koorddanseres zoekend naar zichzelf flirtte ze met het evenwicht het was een balanceren zweven met het voelen van machteloos dat in haar huilde
beneden zag ze mensen kijken met ogen van het ongeloof angst greep om haar heen toen ze bijna viel in diepe duisternis
nog even zwijmelde de vrouw tot ze niet meer kon in haar tuimelen naar de hardheid van het bestaan hoorde ze het gegil van een diepe val
Je hebt iemand nodig stil en oprecht die als het er op aan komt voor je bidt of voor je vecht pas als je iemand hebt die met je lacht en met je grient dan pas kan je zeggen ik heb een vriend !
Toon Hermans
Een vriend is een parel op de bodem van ze zee
Geen druppel dauw wordt voor zichzelf geboren ook jij moet anderen niet jezelf toebehoren
