Ik ben wie ik ben Soms een lach Soms een traan Soms is er hoop Soms ben ik bang Soms voel ik verdriet Soms kan ik genieten Soms ben ik wat stil Soms denk ik te veel Ik geloof in de mens zijn ras en cultuur Ik voel me heel klein bij de pracht van de natuur Ik ben dankbaar voor de liefde en de vriendschap die je me geeft
hier stoppen woorden het niet begrijpen schudt het hoofd een pas ontloken bloem geplukt in het prille van haar leven
de huiver kruipt diep in jou meevoelen tekent rouwregister ongeloof blijft staan verdriet zit heel diep iedereen voelt pijn
dan begint de mens te praten het kon je zoon of dochter zijn klein en groot weet het te raken een wrang gevoel komt in je maag een krop zo moeilijk te verteren
stilaan kroop hij in de herinnering van het opgeslorpte beeld fragmenten uit het verleden droomden een nieuw leven nachtelijk ontwaken baadde in klam zweet het niet vergeten hield hem in de ban
de wijze vrouw keek toe zag hoe het verdriet hem benauwde met de band van de liefde begeleidde ze hem behoedzaam tot bij de rand van de omheining haar woorden brachten beelden tot bij hem uitpuilende ogen probeerden het nieuwe te doorgronden
alleen de nevel bleef als een balk in het oog de spelbreker van zijn leven
haar ik zag hoe ze geeuwde langzaam ontwaakte en ontsnapte uit de bloemerige kool een ooievaar stond haar op te wachten met de vleugels van een nieuw leven bracht hij haar naar het huis waar ze de geur van geborgen zijn rook
kleine letters sprongen haar tegemoet ze dansten vreugdesprongen en wisten haar hart te verwarmen op een spandoek van de hoop las ze blije welkom woorden een vaas met lentebloemen klom langs de franjes van het tafelkleed en zong een vrolijk lied
ze straalde van geluk met een blos op haar wangen schreef ze een gedicht
haar woorden riepen blije kreten repten zich naar de letters en zeiden
ze zoekt woorden die haar vertellen dat alles ooit zal wennen zoals de dageraad een nieuwe dag begint vogels het concert van het leven fluiten een zon die met haar zinnen speelt zonder het gevoel alsof er iets ontbreekt
de schakel die met het wennen spreekt zo doodgewoon alsof het nooit anders is geweest
ze vraagt aan jou wanneer het wennen komt misschien zie jij hoe het op een hoek haar staat op te wachten een lieflijk deuntje voor haar zingt de ontkenning naar de verdoemenis schopt
ze wacht tot je woorden troostend haar gevoelens strelen maar de woorden die ze hoopt te horen gaan verloren ergens in de wind
of het wennen ooit zal wennen wie zal het haar vertellen
als de avond geen woorden vindt het gevoel een steek verliest niet weten naar haar kijkt wrijft ze in de ogen van de verbazing wacht tot die ene zin zijn betekenis laat vallen misschien begrijpt ze dan waarom vandaag zo anders voelt
ze zocht naar het verwerken vroeg het begrijpen welke boom de vruchten van de wijsheid droeg het begrijpen dompelde zich in het niet weten blies haar vraag de wolken in zodat de vleugels van de wind haar liet proeven van een zee van tijd
ze wreef onrust uit haar ogen ontdekte een plek waar de waarheid met open armen op haar wachtte hij troostte haar en vertelde het verhaal van een treurende vrouw die de waarheid niet in de ogen durfde kijken gebukt ging onder schuldgevoelens en verstrikt raakte in het kluwen van verdriet
ze keerde terug naar het begin van haar pijn vroeg het verwerken nog even geduld te hebben tot ze in de ogen van de werkelijkheid kon kijken
het meisje danste met de droom ze had haar nieuwe schoentjes aan en met haar kobalt jurk voelde ze zich de prinses van het galabal ze dronk voor het eerst van de beker van geluk zag sterren fonkelen en proefde van haar stoutste dromen nog even en wie weet misschien vloog ze in de armen van de prins die haar teder kuste
ze zweefde met het gevoel van lopen op de wolken en vroeg zich af hoe lang zo iets kon duren
want morgen wist ze te vertellen is alles weer zo doodgewoon
Je hebt iemand nodig stil en oprecht die als het er op aan komt voor je bidt of voor je vecht pas als je iemand hebt die met je lacht en met je grient dan pas kan je zeggen ik heb een vriend !
Toon Hermans
Een vriend is een parel op de bodem van ze zee
Geen druppel dauw wordt voor zichzelf geboren ook jij moet anderen niet jezelf toebehoren
