wat in de herinnering blijft plakken zijn de flarden van paniek ogen schieten uit de kast en rollen als verdwaasde bollen op de grond wilde man schreeuwt onmacht uit en handen slaan in het wilde weg de kleur heeft zich vergist, grijs grauw en dan weer wit , vreemde dingen spoken in zijn hoofd het voelt als ontploffen en snerpende klanken gillen : stop - ik kan niet meer
uitgeput ligt hij in een plas van zilte tranen ogen kruipen in het lichaam en de rust likt aan zijn wonden
|