vreemd hoe met de eerste zomerdagen
een herfststorm vernieling oogst
in de tuin van haar pas gezaaide gevoelens

onthutst bekijkt ze de vernielde emoties
haar voetstappen gaan tergend traag vooruit
nu ze krakend de scherven aanraken

hij die zijn ellende niet weet af te leggen
tegendraads de zomer in de vernieling schopt
en als een razende zijn woorden niet kan temmen
bonkt harde slagen tegen de appelboom
en laat haar proeven van de gekwetste vrucht

ze zwijgt de klanken die angstvallig aan haar lippen hangen
raapt een vergeten emotie op
en laat bang bezit nemen van haar hart
haar blik spreekt boekdelen
woorden laten zich niet kennen
blijven eenzaam plakken op de mond
die gisteren nog speelse kussen stal

de poëzie spreekt van een baaldag
kijkt met lede ogen naar het gedicht
wuift de woorden weg
maakt plaats voor het pijnlijk voelen
dat voor alle zekerheid
met een zakdoek zwaait

hoe kan ik je zinnen geven
als in mijn hoofd de klokken luiden
en ik smekend om genade vraag
de pijn hakt in mijn geheugen
kan niets zinnigs verzinnen
het verdriet staat voor het raam
me aan te gapen
nog even en de glasscherven
snijden splinters in mijn ziel
ik struikel over de onzekerheid
raak verstrikt in de armen van de onmacht
die me raken als nooit voorheen
 
het dichten wrijft genoegzaam in de handen
twijfelt niet en schrijft een gedicht