Ik ben wie ik ben Soms een lach Soms een traan Soms is er hoop Soms ben ik bang Soms voel ik verdriet Soms kan ik genieten Soms ben ik wat stil Soms denk ik te veel Ik geloof in de mens zijn ras en cultuur Ik voel me heel klein bij de pracht van de natuur Ik ben dankbaar voor de liefde en de vriendschap die je me geeft
er hangt weemoed in het haar voorzichtig strijkt ze met de vingers tussen de vermoeide lokken ze voelen pijn om lang vervlogen dagen herinneren zich hoe het was toen ooit twee handen vlechten vlochten
en zij het meisje opgewekt en blij de nieuwe dag begroette
nu kijken ogen in de spiegel van haar ziel ze ontdekken kleine scheurtjes littekens van geheeld verdriet en hier en daar een bloederig wondje dat tranen schreit om letsels die als doornen groeien
In het bos speelde het besef zijn akkoorden heimwee zat zo lang verborgen in een verlaten nest
dronken van verlangen schudde ik aan de boom van de verleden tijd ik zag je weer als ooit geproefd nu teder smakend naar herkenning voelde je aanwezigheid in de geur van goed gevoel
je was de verdwenen geborgenheid die zich nu spinnend naast me nestelde als twee geliefden op een bed van pas gevallen bladeren dronken we gulzig uit de beker van de liefde
Je hebt iemand nodig stil en oprecht die als het er op aan komt voor je bidt of voor je vecht pas als je iemand hebt die met je lacht en met je grient dan pas kan je zeggen ik heb een vriend !
Toon Hermans
Een vriend is een parel op de bodem van ze zee
Geen druppel dauw wordt voor zichzelf geboren ook jij moet anderen niet jezelf toebehoren