Vijftig jaar geleden had je de katholieken, de socialisten, en de liberalen. Geel, rood en blauw. Punt uit. Drie partijen die elk een deel van de bevolking vertegenwoordigden. Drie partijen ook die daarvoor betaald werden uit de schatkist. Viel eigenlijk nog best mee. Maar alle dingen die lucratief blijken te zijn worden al snel nageaapt! En dus kwamen er meer partijen, en nog meer, en steeds meer. Er werd immers geld geroken! Allemaal konden ze rekenen op een flink stukje belastingsgeld als subsidie, en daar was het eigenlijk in hoofdzaak om te doen!
Dat de belastingbetaler zich op die manier steeds meer blauw betaalde maakte hen niet uit. Ik weet niet precies hoeveel partijen we voor het ogenblik moeten sponsoren, maar weet wél dat dit aantal in de toekomst steeds meer zal toenemen. De reden is dat elk soort mens door een eigen partij wil worden vertegenwoordigd.
Maar als je even nadenkt, hoeveel soorten mens bestaan er? Wel, dat zijn er zoveel als er mensen bestaan, want elke mens is uniek, heeft een eigen opinie, en laat zich niet echt in categorieën onderverdelen.
Bewijs: hoeveel onderlinge ruzies en meningsverschillen zijn er niet in elke afzonderlijke partij? Als een dergelijke ruzie zich voordoet in het Vlaams Belang, dan wordt het kamerbreed in de verf gezet. Maar reken maar dat dit in alle partijen gebeurt, maar dan doodgezwegen wordt.
Kan ook niet anders, want een individu kiest een partij waarin hij zich kan vinden. Maar stelt daar dan toch weer dingen vast die niét met zijn opinie stroken. Er bestaan immers geen twee mensen met identiek dezelfde opinie! Het gevolg is dat de partijen innerlijk al evenveel tegenstellingen kennen als de partijen onder elkaar.
En dat kan alleen maar stoppen van zodra elk individu zijn eigen partij heeft. Voor België zouden dat zon tien miljoen individuele partijen zijn. Voel je me al komen? Dan zijn we namelijk terug bij af en hebben partijen totaal geen zin meer.
So what? Zou dat een probleem zijn? Moéten we dan ondergebracht worden in vakjes? Moét de belastingsbetaler dan maar opdraaien voor al die vakjes? Moét elk vakje gesubsidieerd worden door de staat? Tja dan moet elk individu maar gesubsidieerd worden, want zoveel individuen er zijn, zoveel partijen zouden er moeten zijn!
Ergo: politieke partijen hebben totaal geen zin meer! Voorbijgestreefd. Waren alleen maar goed toen de brave burger hard werkte, geen tijd had na te denken of zich vragen te stellen, en al blij was dat iemand voor zijn heel primaire rechten en wensen opkwam.
De toekomst zal trouwens de nutteloosheid van partijen uitwijzen naarmate er steeds meer partijen opkomen en ze steeds meer door innerlijke onenigheden worden verdeeld in steeds meer partijen die steeds meer subsidies opslokken!
Maar is er een alternatief? Ligt niet erg voor de hand, maar ik denk in volgende richting:
Eén staatshoofd, dat de volle verantwoordelijkheid draagt.
Dat staatshoofd kan natuurlijk niet alles zelf doen, en moét wel delegeren. Zélf de personen kiezen die hem in de verschillende taken moeten bijstaan als ministers. En reken maar, als hij zelf moet kiezen zal hij heus niet zijn toevlucht nemen tot lieve, maar domme vriendjes, entertainers, clowns of broodzangers. Zal héél bewust mensen kiezen die opgewassen zijn tegen de taak die ze toebedeeld wordt.
Elk van die ministers zal dan ook zélf moeten instaan voor de medewerkers, en die zullen ze heus ook wel uitkiezen naar talent. Het gehele zaakje zou berusten op verantwoordelijkheid van boven naar beneden. Wie vanuit zijn positie clowns kiest als medewerkers, zal daar uiteindelijk het gelag moeten voor betalen. Net zoals een zelfstandige ondernemer zijn zaakjes nooit zal kunnen runnen als hij niet naar geschikt personeel uitkijkt.
Nu rest er nog één probleem: waar blijft de wil van het volk in dit alles?
Wel, dat volk hoeft heus niet alles voor zoete koek te slikken, en moet blijven kiezen. Niét op honderd lijsten van honderd verschillende partijen, maar uit één nationale lijst één naam kiezen: die van het staatshoofd. Er wordt enkel maar een staatshoofd gekozen en die trekt zijn plan met de rest. Ontslaat wie er niks van bakt en werft aan wie talent heeft voor de taak.
Verkiezingen om de vier jaar? Vind ik te kort om in dit geval je doelstellingen te kunnen verwezenlijken. Een termijn tussen de zes en tien jaar lijkt me beter haalbaar. Want veel goede doelstellingen zullen in de eerste jaren een verlies aan levensstandaard betekenen en pas op termijn de niet te versmaden vruchten afwerpen. Bij kortere termijnen zal de kiezer het staatshoofd veel te snel afrekenen op die nog onvervulde doelstellingen.
Hoe zal de bevolking op een dergelijk systeem reageren? Ongetwijfeld slecht! Gewoon aan janken voor alles en nog wat, zullen ze toch eventjes wat gedisciplineerder geduld moeten oefenen en zich niet blind staren op voorlopig negatieve resultaten. Maar als ze dat geduld kunnen opbrengen zullen ze ook al heel spoedig vaststellen dat de levensstandaard er sterk op vooruitgaat sedert er niet meer naar jankerds wordt geluisterd. En dan zullen ze vanzelf het janken wel laten!
De voordelen van een dergelijke samenleving liggen voor de hand: géén kostelijke subsidiëring meer van tientallen versnipperde en versnipperende partijen. Géén vriendjespolitiek meer, want ook het staatshoofd weet drommels goed dat, als hij zijn medewerkers niet naar kennis maar onder zijn vriendjes kiest, ze er niets zullen van bakken. En in dit geval mag hij een volgende overwinning in de stembureaus ook wel op zijn buik schrijven.
Deze gedachtegang is maar een suggestie. Een suggestie die zeker voor verbetering vatbaar is. Maar uitgewerkt door knappe bollen moéten daar wel de mogelijkheden in zitten om tot een betere samenleving te komen. Alle details zouden moeten bekeken worden. Ik denk bijvoorbeeld aan de vele mutualiteitenkantoren. Kunnen er blijven, maar niet langer een partij vertegenwoordigen maar genationaliseerd worden.
Maar verondersteld dat zoiets zou waar worden in België, wie zou dan plots staatshoofd moeten worden? Helemaal niet moeilijk: wie is het nu? De koning! Oké, laat hem dan maar de eerste termijn als staatshoofd op zich nemen! Kan hij bewijzen of hij al dan niet iets waard is, en voor de volgende verkiezingen moeten intelligente geesten dan maar een lijst opstellen van mensen die echt bewezen hebben iets te kunnen.
Die moeten dan maar wedijveren met het zetelend staatshoofd en dan zien we wel wat uit de (stem)bus komt. Die werkwijze zou meteen ook de shock van een totaal nieuw bestuur verzachten, vermits we al vertrouwd zijn met dit staatshoofd. Wat mij betreft zou het ook Filip mogen zijn als Albert zich te oud voelt. Maakt niet uit.
Zou Albert II die taak waard zijn? We weten het niet, want hij heeft nog nooit iets anders mogen doen dan zijn bevoegdheden steeds meer afgeven. Heeft bijgevolg ook nooit mogen of kunnen bewijzen wat hij waard is. In een dergelijke positie zou hij dat wél kunnen, en ofwel roemloos afgaan, ofwel zegevierend de verkiezingen winnen.
De familie van het staatshoofd? Tja die zal hij van ZIJN wedde moeten onderhouden als hij dat persé nodig acht. Zoniet bestaan er ook goede bejaardentehuizen, en moeten de straten toch ook geveegd worden hé voor wie niets anders kan? Datzelfde geldt trouwens ook voor alle andere burgers! Waarom zou hier een uitzondering moeten worden gemaakt?
Deze gedachtegang van me is zomaar een soort van 'luidop denken'. Ik weet ook dat het een onbereikbare utopie is. Daarvoor hebben de partijen, en vooral de vakbonden, al veel te veel macht gekregen en beseft de bevolking niet hoeveel dit alles hen kost. Denk daarbij ook maar aan de kostenverslindende stakingen die het land soms letterlijk lamleggen!
Een totale koerswijziging zoals hierboven omschreven zou dan ook enkel manu military kunnen. Want ja, de 'cadeaugegeven' pensioenleeftijd zou inderdaad teruggeschroefd worden. Tijdelijk! Want de winst die met dergelijke maatregelen wordt bekomen zou op termijn de staatsschuld wegwerken en de pensioenleeftijd weer drastisch kunnen verlagen... op voorwaarde natuurlijk dat die winst aan eigen volk wordt besteed. En dat zal, als we het huidig politiek systeem behouden dat blijft luisteren naar jankerds en luiaards, nooit het geval kunnen zijn! Het zou aan 'kansonwilligen' worden besteed.
Neen verdorie! Het centrum voor gelijkheid van kansen moet een centrum tegen kansonwilligen worden! De luie jonge Belgen uit bed halen! Dan hebben we helemààl geen vreemden nodig! Dan hoeven de 'oudjes' helemààl niet te blijven werken tot ze er bij neervallen!
Maar utopie of niet, geef toe dat een dergelijk systeem een stuk beter zou werken dan de ondoorzichtige poespas die de partijen er nu van maken.
In mijn column 'vergeten te leven' sloop door omstandigheden een fout, en werd slechts een gedeelte van de song van Iglesias weergegeven! Ik heb dit nu rechtgezet voor wie in de gehele tekst geïnteresseerd is. Willy.
Verleden week zijn de laatste Amerikaanse troepen uit Irak teruggetrokken, en is dus ook de Irakoorlog voorbij. Ondertussen werd Saddam Houssein wél berecht en opgehangen.
Een stukje geschiedenis:
1. De Golfoorlog: In 1990 bezette Saddam Houssein buurland Koeweit. De golfoorlog (1990 1991) begon. Saddam vuurde scud-raketten af op Israël en Saoudi-Arabië. Amerika, onder de oude Bush, maakte daar een eind aan met operatie Desert Storm en verdreef de Irakezen uit Koeweit.
Helaas! De oorlog werd als beëindigd beschouwd aan de grenzen van Irak! De schuldigen bleven dus ongestraft. Nooit gezien in de geschiedenis!
Ik begreep het niet. De hele Westerse wereld stond achter de operatie Desert Storm. Iedereen volgde het elke dag, geboeid en vol walging voor die moordenaar, op het nieuws. Het was dé moment om door te gaan tot in het hol van de leeuw, net als in de tweede wereldoorlog. Amerika had de volledige publieke opinie achter zich. Maar ze stopten ermee! Stopten aan de Irakese grens en lieten iedereen lopen. Eerste teken van decadente verlaksing?
2. De Irakoorlog: In 2003 vond zoon Bush, ondertussen op zijn beurt president, de dreiging die van Irak uitging welletjes. Men vermoedde dat Saddam ergens kernwapens verborg. Bleek naderhand onjuiste informatie, maar kon niet verhinderen dat in 2003 een nieuwe oorlog begon tegen Irak. Tien jaar te laat!
Waarom deze laatste oorlog tien jaar te laat kwam? Wel, omdat ook de laksheid des volks in die tien jaar sterk was geëvolueerd. De publieke opinie, vergeten wat Saddam in Koeweit had uitgericht, veroordeelde deze oorlog sterk. Jankerds gingen er overal ter wereld tegen betogen. En meer nog toen vastgesteld werd dat Irak helemaal geen kernwapens bezat.
Ook ons land weigerde elke steun! Vergetend dat juist Amerika ons uit de tweede wereldoorlog had geholpen. Vergetend dat we onze huidige vrijheid aan Amerika te danken hadden. Ik vond het een schande van onze overheid, en denk niet dat de V.S. dat spoedig zullen vergeten! Als wij ooit eens in de problemen komen met vreemde rassen, en dat zit er dik in, hoeven we van dié kant wel geen hulp meer te verwachten!
Volgens die betogers was het dus eigenlijk een oorlog om niks. Ik kan het ze niet kwalijk nemen, want ze hadden een punt: helaas geen kernwapens aanwezig! En dus ook geen dwingende reden tot oorlogsvoering.
Maar wat het dan wél was, werd toch een beetje over het hoofd gezien: een appeltje dat de oude Bush helaas niet had willen pellen (laksheid?), werd nu door zoon Bush gepeld.
Tien jaar te laat!
Ook vergelding blijkt dus een vervaldatum te hebben, en die was hier, naar de humane normen van onze huidige maatschappij, toch wel duidelijk overschreden! Er was een nieuwe generatie aan het bewind gekomen!
De gemiste kans van de oude Bush werd aldus een verkeerde inschatting van de wereldopinie door de jonge Bush. Maar bracht toch mee dat een massamoordenaar zijn verdiende straf niet heeft kunnen ontlopen.
Ach ja, ik weet het wel. Geen enkele oorlog is goed te praten, en ergens spelen economische belangen ook wel altijd een grote rol. Ik bedoel alleen maar: als die Irakoorlog onmiddellijk op de Golfoorlog was gevolgd, had niemand daar aanstoot aan genomen. Integendeel, we hadden reikhalzend uitgezien naar de straf voor deze tiran.
Die tien jaar vrede er tussenin waren er gewoon teveel aan.
Weeral eens in een relatief inspiratieloos moment hoorde ik plots Me olvidé de vivir (ik vergat te leven) van Julio Iglesias op de radio. Een pakkend, droevig lied, dat heel zeker wel op zijn eigen persoontje slaat. En hup, daar kwam de inspiratie terug als bij toverslag.
Hieronder volgt de tekst, en lees vooral mijn eigen correcte vertaling. Ga dan eens, voor de grap, kijken op een site die pretendeert songteksten te vertalen, en lees daar eens de onbegrijpelijke poespas die ze ervan hebben gemaakt. Die site zit hier: http://www.vertaalsongtekst.nl/vertaling/Julio-Iglesias/Me-Olvide-De-Vivir-8051.html
Echt, het loont de moeite even te lachen met wat die vertaalmachines ervan bakken!
Me olvidé de vivir.
de tanto correr por la vida sin freno, me olvide que la vida se vive un momento, de tanto querer ser en todo el primero, me olvide de vivir los detalles pequeños,
de tanto jugar con los sentimientos, viviendo de aplausos envueltos en sueños, de tanto gritar mis canciones al viento, ya no soy como ayer ya no se lo que siento,
me olvide de vivir (4X)
De tanto cantarle al amor y la vida Me quede sin amor una noche de un día De tanto jugar con quien yo más quería Perdí sin querer lo mejor que tenía.
De tanto ocultar la verdad con mentiras Me engañé sin saber que era yo quien perdía
De tanto esperar, yo que nunca ofrecía Hoy me toca llorar, yo que siempre reía.
De tanto correr por ganar tiempo al tiempo Queriendo robarle a mis noches el sueño De tanto fracasos, de tantos intentos Por querer descubrir cada día algo nuevo.
Me olvidé de vivir(4X)
De tanto jugar con los sentimientos Viviendo de aplausos envueltos en sueños De tanto gritar mis canciones al viento Ya no soy como ayer, ya no se lo que siento.
Ik vergat te leven.
Door snel door het leven te vliegen zonder rem, vergat ik dat het leven zich in het moment beleeft. Door zoveel keren in alles de eerste te willen zijn, vergat ik de kleine details te beleven.
Door zoveel te spelen met de gevoelens, levend van aplausen,verpakt in dromen. Door mijn liederen zo vaak in de wind te schreeuwen, Ben ik niet meer zoals gisteren. Weet ik niet meer wat ik voel.
Ik vergat te leven!
Door zoveel over het leven en de liefde te zingen Blijf ik zonder liefde op een nacht van een dag. Door zoveel te spelen met wie ik meest beminde Verloor ik zonder te willen het beste dat ik had.
Door zoveel de waarheid te verbergen met leugens Bedroog ik mezelf zonder te beseffen dat ik de verliezer was.
Door zoveel te verwachten, ik die nooit gaf, Begin ik nu te wenen, ik die altijd lachtte.
Door zo hard te snellen om tijd te winnen Aan mijn nachten de dromen stelend Door zoveel storingen en zoveel willetjes Om elke dag het nieuwe te ontdekken
Vergat ik te leven
Idem aan 2° couplet
2. Column.
Hoe triest moet het zijn om als het einde nadert te moeten stellen dat je vergat te leven! Vergat gelukkig te zijn! En hoe blij ben ik om dat niét te moeten stellen! Integendeel: ik kan stellen dat ik uit elke levensfase het maximum aan geluk heb weten te putten! Zelfs in de moeilijkste omstandigheden die ik ooit meemaakte.
Wat is dan toch die geheimzinnige uitdrukking gelukkig leven? Want daar komt het eigenlijk op aan. Wie niet gelukkig leeft, leeft niét.
Wel, het is eigenlijk een illusie! Een illusie die je zelf maakt. Een fata morgana die werkelijkheid wordt zodra je er je geest voor openstelt. En zodra je dit geheim aan je geest hebt weten te ontfutselen kan niets of niemand het je nog ontnemen! Veeg je je laars aan de buitenwereld. Kan het je allemaal gestolen worden! Ga je echt leven. En put je geluk uit dit leven. Wat niet van buiten wil komen put je dan maar uit je binnenste.
Leven, op zich, dat doen we allemaal. Vergeten te leven kun je dus eigenlijk niet. Maar je kunt wél vergeten gelukkig te leven. En dat doe je door materiële dingen na te jagen. Door carrière te maken. Door nooit te rusten alvorens je dat ultieme geluksgevoel via materiële wegen hebt weten te pakken. Helaas, het laat zich niet op die manier pakken, en voor al de mensen die het op die manier najagen is er weinig hoop! Hun persoonlijk leven is eigenlijk vegeteren geworden, en hun loopbaan een zoektocht naar materieel welzijn.
En wees gerust! Zo zijn er maar al te veel!
Ach jawel ze gaan op reis en vermaken zich prima. Dat moéten ze wel om zichzelf wijs te maken dat ze gelukkig zijn. Ze doen ook nog massas andere leuke dingen in een zoektocht die eigenlijk een vlucht voor zichzelf is. Die momenten zijn eigenlijk weeral een stukje geluk dat je koopt en duren maar een fractie van het leven. De rest van dat leven wordt dan als saai ervaren. Voor die mensen zijn de herinneringen aan mooie reizen en leuke activiteiten dan ook snel vervaagd.
Voor wie geen geluk kan putten uit de dagdagelijkse dingen, ja, zelfs uit de dagdagelijkse sleur op de werkvloer, is dure ontspanning gewoon geldverspilling. Want amper terug van weggeweest, word je al opnieuw, en dan dubbel en dik, in de eentonigheid van je bestaan gedompeld. Het contrast kan niet groter zijn.
Wie echter, NA in zijn directe omgeving het geluk te hebben gevonden, op reis gaat, keert even tevreden terug als hij vertrokken is. Want vergeet nooit dat het dagelijkse leven jouw hoofdfilm is. Een reisje of uitstapje is maar een reclamefilmpje. Voorbij in een wip. Een korte DEMO! Eventjes een korte blik in de hemel, en dan pardoes terug in de hel!
Hoor ik tegenpruttelen? Hoor ik iemand zeggen Ja, jij hebt mooi praten, maar ik ben maar een arme straatveger die in weer en wind zijn job moet doen! Waar moet ik dan mijn vreugde uit putten?
Echt niet moeilijk: kijk vóór je, en je ziet een smerige straat. Kijk achter je en je ziet een netjes geveegde straat die er stukken beter uitziet. JOUW prestatie. Kun je daar echt niet fier op zijn? Kun je daar geen vreugde uit putten? Kan die arbeidsvreugde je niet gelukkig maken? Kom nou
Elke avond rond 21.30 uur ga ik een laatste ronde door het parkje doen met mijn hondje. We wonen op amper honderd meter van een drukke winkelstraat/doorgangsweg, maar toch, op winteravonden is het muisstil in het parkje! Geen verkeer, geen geroep, geen gebabbel. Ongehoorde stilte! Alsof het leven heeft opgehouden te bestaan. Vooral ook als er geen zuchtje wind is.
En dan geniet ik. Van die hemelse muziek die we stilte noemen. De wereld lijkt te slapen. Mijn hond loopt vóór me en wijst me de weg naar zijn favoriete pispaaltjes. Trippel trappel doen de pootjes op het betegelde pad en zijn kont schudt vrolijk heen en weer. De verlichtingspaaltjes met spotlampjes zijn hooguit twintig centimeter hoog en verlichten enkel de tegels van het pad. Telkens Chico er eentje passeert valt zijn hevig uitvergrootte schaduw, zo mogelijk nog zwarter dan hijzelf, over het pad, en lijkt het alsof er een reuzenhond voorbijloopt.
Magische momenten. Momenten die je in jezelf keren. Alleen met jezelf en je hond. Geboeid luisteren naar de stilte! Een vaalwit omfloerst maantje houdt hemelhoog de wacht en je gaat je klein voelen. De thermometer geeft vijf graden aan. Te koud voor kwetterende en GSMende allochtonen op de bankjes. Zelfs te koud voor transitillegalen.
En toch, plots gaat Chico stokstijf staan, één voorpootje in afwachtende houding omhoog, en aan zijn kop en blik zie ik dat hij onraad ruikt! Ik volg zijn blik en zie in de duisternis een vormeloze massa op een bank liggen. Bedekt met groen plastic waaronder nog net een groezelig rood deken te zien is, en een massa bagage naast de bank.
We naderen het hoopje mens en ik bemerk onder de bank een gitaarkoffer. Hé, zou dat die landloper zijn die hier deze zomer een paar dagen bivakkeerde? Dichterbijgekomen horen we een zacht gesnurk onder de hoop plastic en textiel. Toch zon transitillegaal geval?
Maar neen. Die gitaarkoffer herken ik. Het is diezelfde zonderling.
Zondermeer zonderling? Weetnie!
We lopen hem voorzichtig voorbij om hem niet te storen en ik kan nog nét verhinderen dat Chico luid gaat blaffen. Gelukkig geeft hij direct gehoor aan mijn ssst.
De volgende morgen lag de man nog steeds in diepe slaap toen ik de eerste ronde deed met Chico. Geen beweging onder de dekens.
Tegen een uur of negen dacht ik weer aan die man en keek door het raam. De hele inboedel lag nog op de bank, en bovendien stond op de grond op een campinggasvuurtje een potje water te koken. De damp uit het keteltje steeg als een sissende wolk op in de ochtendkoude alsof het van een stoomtrein kwam. Hé, waar was die man zélf gebleven?
Maar daar kwam hij al af met een zakje, van de bakker waarschijnlijk, en ging thee zetten.
Toen ik in de voormiddag nog eens buiten ging met de hond, groette hij me beleefd met een blik van herkenning. (Mijn vrouw had hem in de zomer uit medelijden eens wat salami gebracht).
Lijkt op het eerste gezicht een echte zonderling. Veelal in zichzelf gekeerd. Soms zit hij luidop te lezen uit Joost mag weten welk boek en kijkt dan naar niemand op. Met zijn grijze baard lijkt hij wel het kerstmannetje. Toen hij deze zomer die salami aannam van mijn vrouw bedankte hij haar in wat ze dacht Frans te zijn, maar ze was er niet zeker van.
Graag had ik dan ook eens een praatje gemaakt met die man, naar achtergronden gepeild en zo, maar als hij zit te mediteren lijkt hij in hogere sferen en lukt dat natuurlijk niet. Je denkt dan: de volgende keer misschien maar dan plots is hij weg! Niets herinnert dan nog aan zijn aanwezigheid, want ondanks alles lijkt de man verzorgd en georganiseerd. Ruimt bij zijn vertrek alles weer netjes op. Om soms enkele dagen later opnieuw te verschijnen of helemaal niét meer.
En als ik dan op wéér zon eenzaam avondwandelingetje weer de stilte hoor en voel, denk ik aan die man terug. Wie zou hij zijn? Wàt dreef hem naar een dergelijk bestaan? Vrije wil of noodzaak? Om welke reden zegde hij de samenleving vaarwel? Waar leeft hij van? Maar vooral: hoeveel moed moet je niet hebben om een dergelijk leven vol te houden? Zijn hele hebben en houden moet hij open en bloot achterlaten om naar de bakker te gaan. Ergens ook moet hij zijn behoeftes doen. Waar? Nooit is na zijn vertrek ook maar iéts te bespeuren van zijn aanwezigheid.
Wàt er ook van zij, ik zou het niet aankunnen om in zijn schoenen te staan, maar toch moet ik toegeven dat ik hem ergens bewonder en benijd. Je moet het maar kunnen!
Ik kan dan wel tijdelijk helemaal mezelf zijn in de stilte van de avond, maar die kerel is dat altijd! Het uitspansel is zijn dak en de maan zijn luchter. Misschien heeft hij ze niet allemaal op een rijtje, de manier waarop hij soms luidop uit een boek staat te lezen in acht genomen.
Maar misschien ook geeft hij ons allemaal het nakijken als het er op aankomt wat er in die hersenen omgaat en wat zijn motivatie is. Vrijwillig dakloos of geen andere uitweg? En juist daarom zou ik dolgraag eens een praatje met hem maken.
Onwillekeurig besluipt me dan ook een oud liedje van Will Tura: Zou hij daar El bandido kunnen zijn?
Maar neen. Hij ziet er doodeerlijk uit. Voornaam en intelligent zelfs. Warm, sjofel maar netjes gekleed. Als je hem zonder zijn rommelige bagage ziet lijkt hij gewoon een verzorgde, wat sportief geklede zestiger. Wie doet zijn was? Waar wast hij zichzelf? Hoe komt het dat na een nacht op de bank zijn kledij geen kreukje vertoont? Mysterie. Hoé sleept hij al die bagage met zich mee als hij verhuist? Hopelijk komt hij binnenkort nog eens terug, en dan probeer ik er zéker meer van te weten te komen!
Zou ook dolgraag een foto nemen van hem midden tussen zijn hele inboedel, maar dat kan ik niet maken vrees ik. Als ik in zijn schoenen zou staan zou ik het ook heel eng vinden aldus gefotografeerd te worden. Je moet de menselijke waardigheid toch nog altijd zoveel als mogelijk zien te respecteren.
Jammer, en ik zeg het niet graag! Maar als ik om me heen kijk, dan zie ik een domme wereld vol met domme mensen die domme dingen aan het doen zijn. En vind ik veel meer intelligentie in het dierenrijk!
Toen ik klein was, vond ik mezelf heel dom, maar heel bereid om zoveel mogelijk te leren van die slimme grote mensen!
Vind ik mezelf dan nu zo slim en boven alle anderen verheven? Zéker niet. Wel integendeel. Ik vind me gewoon gemiddeld begaafd, en dacht heel vroeger dat dit een klasse was die ergens onderaan de ladder thuishoorde. Dat alle anderen veel slimmer waren dan ik. Had echt niet door hoe ongelooflijk dom sommige anderen wel kunnen zijn.
Maar hoe ouder ik word, hoe minder gemiddeld begaafden ik bezig zie. En moet ik bijna beginnen denken dat gemiddeld begaafd zijn eigenlijk een eigenschap is die helemaal boven op de ladder hoort! En dat zint me niet. Want ik heb hoogtevrees! Ik hou niet van hoge ladders. Blijf veel liever aan de voet om voor een beetje stabiliteit te zorgen voor wie er bovenop staat. Op voorwaarde dan dat de man op de ladder echt wel hoogbegaafd is. Ligt me veel beter dan zelf hoog van de toren te blazen.
En trouwens, torenblazers zijn er genoeg onder ons! De een weet het al veel beter dan de ander. Ze moeten alleen opletten niet àl te hard te blazen, want dan vallen ze uiteen als een zeepbel. Hoe dat komt? Gewoon: omdat ze nooit meer dan een zeepbel zijn geweest.
Maar echt een probleem hebben met die torenblazers doe ik niet. Ze zijn er ook nodig. Ze kunnen zelfs heel nuttig werk verrichten in de maatschappij. Op voorwaarde dat ze zichzelf onderkennen en daarnaar handelen.
Onderkennen dat ze weinig weten. Onderkennen dat ze relatief dom zijn. Maar ook onderkennen dat ze heel hard kunnen blazen, en daarmee een fantastische taak kunnen vervullen in de maatschappij: de kennis of ervaring van anderen de wereld inblazen.
Maar daarvoor moeten ze eerst willen luisteren naar die anderen. Onderkennen dat sommige van die anderen veel slimmer zijn. Niét hun eigen domme willetjes van de daken schreeuwen.
Maar ik vrees dat er van dit soort niet zoveel rondlopen op deze wereld. Ik noem ze verkopers. Politici die zélf geen zaligmakende ideeën hebben, maar wél intelligent genoeg zijn om dat te compenseren door de ideeën van anderen te verkopen. Daarbij heel hard gebruikmakend van hun verkoopstalenten en -technieken.
Daar doen ze tenminste niemand kwaad mee. De bedenkers van die ideeën allerminst, want als die verstandig zijn weten ze dat ze een verkoper nodig hebben om hun ideeën openbaar te maken.
Het enige gevaar dat aan een dergelijke verkoper hangt is dat hij niet altijd naar de juiste klok luistert, maar eerder naar deze die het hardste klinkt! En dat is dan meestal niét de klok die de juiste tijd weergeeft! Want die luide lawaaimakers weten eigenlijk niks. Kunnen ook niks weten, want ze hadden het altijd al zo druk met het uitschreeuwen van hun stommiteiten, dat ze nooit tijd hadden om naar verstandige praat te luisteren.
Ach ja, dat ik slim of geleerd ben zul je me zeker nooit horen zeggen. Wel integendeel. Maar ik kan het ook niet helpen dat veel anderen blijkbaar nog dommer zijn!
Want eerlijk gezegd, ik blijf mezelf dom vinden. Dom, en droevig dat blijkbaar zoveel mensen nog dommer zijn dan ik! En dus vind ik het woordje mensdom toch wel een heel gepaste term om ons te omschrijven. Helaas! Welke gemiste kansen hebben zich in de loop der tijden niet voorgedaan? Een ras dat met zoveel verstand begaafd is, maar het grotendeels vertikt het ook te ontwikkelen en te gebruiken!
Als ik God was nam ik dat verstand gewoon terug af! Wat je niet gebruikt verdien je niet!
Toen ik klein was leerde ik op school over Brugge die scone. Een omschrijving die uit de middeleeuwen stamde. Ik vond er weinig schoons aan. Grauwe, oude gebouwen, bouwvallen bijna, trieste achterbuurten, smalle, slecht onderhouden straatjes en steegjes. Bijna een regelrechte nachtmerrie. De armoede straalde er af. We kwamen er vaak, want het was de dichtste stad waar je toch voor veel dingen terecht kon in de enige winkelstraat die de stad rijk was. Maar ook die winkelstraat oogde maar somber.
Eerlijk gezegd, ik bleef er liever weg. En toch ben ik er geboren! Ook al omdat daar de dichtste kliniek was gelegen die over enige faciliteiten beschikte. Die kliniek paalde aan het Minnewater, en droeg trouwens ook die naam.
Aan de hand van mijn vader of moeder liep ik als kind regelmatig door Brugge en voelde me dan al snel depressief worden. Alsof de stad zelf iets deprimerends uitstraalde. Bij mij kwam het over als een dode stad. Later kon ik Georges Rodenbach goed begrijpen toen ik zijn Bruges la morte las! En dan had je de Bruggelingen zélf. Een apart volkje met een sappig dialect. Mijn vader moest ze niet, maar ik had er geen ervaringen mee. En dus kwamen ze me gewoon over als een somber volkje in een sombere stad.
En toen, in de jaren zestig en zeventig van vorige eeuw, begon Brugge te veranderen. Er kwam welvaart, veel bouwvallige huizen werden netjes opgeknapt, zwartgerookte sombere krochten werden gezandstraald tot prachtige paleizen. En ik ging beseffen dat het er allemaal altijd wel was geweest, maar diep verscholen onder vele lagen vuil. En langzaam maar zeker werd Brugge weer écht Brugge die scone.
De stad verrees bijna letterlijk uit zijn as. Het groeiende toerisme was daar zéker niet vreemd aan.
Een unieke stad die zowel qua aanleg als qua huizenbouw helemaal middeleeuws is gebleven. Met nog veelal de authentieke middeleeuwse huizen. Weinig steden hebben hun verleden zo goed kunnen bewaren, al was het dan ook heel lang verborgen onder een depressief aandoend grauwgrijs soort rouwkleed.
Een verklaring voor dit fenomeen heb ik ook eens ergens gelezen: in de middeleeuwen was Brugge een rijke havenstad die handel dreef met de hele wereld. De haven lag aan het Zwin, een zeearm die uitmondde in de Noordzee tussen Knokke en Sluis.
Maar die zeearm verzandde! Baggerschepen zoals tegenwoordig bestonden nog niet, en de schepen geraakten niet meer tot Brugge. De Bruggelingen zagen met lede ogen de grote internationale handelszaken een voor een vertrekken. Alleen hun paleisachtige eigendommen bleven staan, werden ingenomen door de verarmde bevolking, en verloederden totaal.
Voorbeeld:
De Genuese Loge of Saaihalle bijvoorbeeld, in de Vlamingstraat, was het eerste stenen huis dat te Brugge werd gebouwd. Was eigendom van Genuese zakenlui (wevers) en dateert van 1399.
Na het vertrek van de Genuezen werd het gebouw verpand, verloederde, en in de jaren zestig van vorige eeuw was daar op het gelijkvloers nog een bruin café gevestigd. Geen mens lette nog op de prachtige, maar verloederde architectuur.Toen kocht een bank het op en werd het eindelijk volledig gerestaureerd en in zijn oude pracht hersteld. Niet als bankkantoor, maar als ruimte om seminaries te houden en public relations te ontvangen.
En omdat er geen geld was om iets nieuws te bouwen, werd ook niets afgebroken! Daarin schuilt het geheim van de tegenwoordige internationale aantrekkingskracht van Brugge. Maar die aantrekkingskracht bracht ook een nieuw fenomeen met zich mee: de vroegere krotten werden gerestaureerd en aangepast aan de moderne behoeften. De prijzen schoten de hoogte in. Enkel de rijken kunnen zich nog een eigendom permitteren in het centrum van Brugge. En die rijken die komen van overal toegestroomd. Zowel van Engeland, van China en Japan, als uit de Verenigde Staten!
En de Bruggelingen? Ver te zoeken tegenwoordig in Brugge. En Brugge mag dan al opnieuw scoon zijn geworden, de gebouwen mogen dan nog de middeleeuwse pracht en praal uitstralen maar als Vlaming voel je je er niet meer thuis in het centrum. Op dit gebied is het wel vergelijkbaar met Knokke!
Nog maar eens een voorbeeld van hoe een stad volledig zijn identiteit kan verliezen zo gauw ze in trek is bij bezoekers.
Betreft het rijke binnen- of buitenlanders, dan gebeurt datgene wat nu in Brugge gebeurt.
Betreft het arme buitenlanders, gastarbeiders, immigranten of allochtonen dan slaat integendeel de verloedering toe en gebeurt datgene wat nu in onder andere Brussel gebeurt.
De moraal: mens, blijf wonen waar je geboren bent. Respecteer je eigen cultuur en die van anderen. Als iets slecht, lelijk of vuil is aan je streek, werk dan dááraan in plaats van naar andere oorden uit te wijken! Dat zou ons allemaal veel narigheid kunnen besparen en we zouden weer normaal op reis kunnen gaan: in Spanje Spanjaarden vinden, in Brussel Brusselaars, in Duitsland Duitsers en in Nederland Nederlanders. En al die gebieden zouden voor de echte toerist een grote extra dimensie krijgen:
Mens én streek bezoeken. Want die twee zijn één! Neem één van beide weg en het ander verliest zijn karakter, en daarmee de helft van zijn authenticiteit! Het wordt een decor zonder acteurs, of een acteur zonder decor!
Welk oordeel zouden we ons trouwens vormen van een Wild Westfilm waarin Eskimos rondsleeën in plaats van cowboys te paard? Of een documentaire over Antarctica waarin cowboys met zwaaiende lassos op stieren jaagden? Belachelijk? Zal wel! Maar net hetzelfde zien toeristen die vermulticultureelde landen of steden bezoeken: een van wansmaak getuigende, kitcherige kakofonie van muziek, geuren en kleuren, maar gespeend van elke vorm van authenticiteit!
Over heel Europa veroorzaken allochtonen dit fenomeen, van welke origine ze ook zijn. Sommigen acteren alsof ze in de woestijn wonen, maar er is geen woestijndecor! Anderen lopen met tulband en je zou de Taj Mahal als decor verwachten! Maar er is alleen maar het justitiepaleis! Gevolg: een onwaarschijnlijke mengelmoes van decors zonder acteurs en acteurs zonder decor. Het allochtonige Brussel, nochtans onze hoofdstad, is daar ook een voorbeeld van geworden.
Normaal voor een metropool? Kom nou! Van een metropool maak ik me toch een andere voorstelling dan een steeds meer verloederende hopeloze sloppenstad! Glazen torens en indrukwekkende monumenten kunnen daar niks aan veranderen. Alleen maar de Wetstraat, maar die doet er liever niks aan!
Steeds weer sta ik verwonderd als ik in de rij sta bij de beenhouwer. Ja, die beenhouwerij is echt wel als een rij gebouwd. Een beenhouwer rij dus. Bij de ingang neem je een nummertje, je schuift door en betaalt aan de uitgang. Aan je linkerhand vind je wel honderd soorten in huis klaargemaakte schotels. Daarvan kun je zelf nemen wat je nodig hebt. Aan je rechterhand is dan de eigenlijke beenhouwerij met vers vlees en charcuterie. Daaruit bestel je als je aan de beurt bent.
Heel praktisch opgevat. Chapeau voor de beenhouwer. De winkel trekt dan ook massas volk, maar het schuift allemaal lekker door.
Maar ik blijf me verwonderen, en wel om de vele dames die met kennersoog de klaargemaakte schotels bekijken, er wat in graaien, en je ziét ze letterlijk denken: Dat is voor mij, dat andere zal mijn man graag lusten de kindjes zullen dan weer tevreden zijn met dàt en aan de kassa komen ze dan met een hele stapel schoteltjes. Voor het vers vlees hebben velen geen oog.
Modern times? Misschien. Maar wat komen die vele TV-koks dan doen op de beeldbuis? Waarom zijn die kookprogrammas plots zo in trek? Waarom wordt dat alles zo gretig bekeken? Door wie? Door Vlaamse keukenprinsessen in spé? Kookt Vlaanderen nog wel? Je zou zo zeggen van niét, want die beenhouwerij is maar één zaak van de tientallen kant-en-klaar zaken in mijn buurt. En die beenhouwer hééft tenminste nog verse producten. De andere hebben dat niét. Daar zijn: een zaak met Italiaanse specialiteiten. Een drietal broodjeszaken. Een Kebab zaak. Een meeneemchinees. Een frietjeszaak met allerlei meeneemspecialiteiten. En nog veel van dit fraais.
Nog nooit was er zoveel gratis informatie over koken te vinden, maar nog nooit ook werd in Vlaanderen zo weinig gekookt!!!
Als ik alleenstaande was zou ik me ook wel eens kunnen laten verleiden tot af en toe zon schoteltje. Maar voor de hele familie? Moet je gek zijn toch? Geen besef hebben van de waarde van je geld? En bovendien vind ik zelf het koken een plezierige bezigheid die ik, als ik alleen was, niet graag aan een ander zou overlaten!
En in diezelfde buurt volgen de faillissementen elkaar op: porseleinwinkeltjes, kledingzaken, elektrozaken, brei- en naaiwinkels (wie doet dat nou nog?), doe het zelf zaken (zélf doen geloof ik?) ooit allemaal bloeiende onderneminkjes. Nu failliet. Maar alles wat met meeneemeten te maken heeft bloeit als nooit tevoren! Kan niet stuk! Hoéveel er ook bijkomen.
De broodjeszaken lopen dan weer vol tegen het middaguur als de school uitgaat. Dan staat daar de jeugd in de file voor een belegd broodje. Dus, de ouders kunnen ook al geen broodjes meer smeren en betalen dan maar liever drie euro voor een broodje met beleg van twijfelachtige afkomst en nog een paar euro extra voor een drankje. Dure jeugd! Als je er zo een aantal van hebt moet het maandgeld er al snel door zijn!
Niet dat ik iets tegen kant en klare maaltijden of broodjes heb, maar dan vraag ik me toch af of die mensen zich nooit vragen stellen. Er nooit eens bij stilstaan dat ze stukken goedkoper zouden kunnen leven door anders te gaan leven.
Als het nu nog mensen betrof die heus wel tegen een stootje kunnen, tweeverdieners en zo, zou ik het nog normaal vinden. Maar dat zijn ze niet. Dat zie je zó aan voorkomen en kledij. En bovendien, een mama die elke voormiddag tijd heeft om weer verse schoteltjes te gaan halen kan toch moeilijk een vaste betrekking hebben vind ik.
En nu wacht ik af. Wacht af of de crisis echt is of gefingeerd. Want ik besef dat die zaken heuse crisisbarometers zijn. En ik zal op de eerste rij zitten om de eerste tekenen daarvan te ondervinden: tien broodjeszaken over een afstand van honderd meter zullen onmogelijk nog hun brood kunnen verdienen. Bij de slager zal vooral naar de rechterkant en de verse, zelf te bereiden producten worden uitgekeken. De meeneemchinees zal niet meer meegenomen worden. En wie weet of die zaken niet op hun beurt zullen worden overgenomen door brei- en doe het zelfzaken!
Maar zolang ik die tekenen niet waarneem, is er geen crisis! Kun je mij niet wijsmaken! Crisis? Armoede? Gebrek aan luxe? Dat zie ik enkel op TV, als weer eens een reportage wordt getoond over het leven in sommige derdewereldlanden! Géén stromend water, maar kilometers ver naar een pompje lopen, of uit sterk vervuilde rivieren scheppen.. Geen wasmachines, geen TV, geen PC, geen telefoon. Eten als er voedsel voorradig is. De andere dagen maar op een lege maag lopen
Dàt is crisis! Maar wij? We zouden beschaamd moeten zijn als we over crisis durven spreken. Als we ons weeral eens een cadeautje van de domme staat zien ontnemen.
Maar laat ons ook indachtig zijn dat we al die luxe aan onze voorvaderen en aan onszelf te danken hebben. Laten we die voorvaderen dan ook dankbaar zijn en het niet allemaal te grabbel gooien aan wie er ook maar wil komen van profiteren!
Toevallig zag ik gisteren op TV een reclame voor parfum Amor amor Mooi gekozen die naam. Succes verzekerd, alleen al door de naam. Waar het naar ruikt heeft niet eens meer belang! Iedereen heeft tegenwoordig de mond vol van amor, amour, love, liefde, liebe je kunt de radio niet aanzetten of een of ander songsingertje is nog maar eens over de liefde aan het kwelen.
- Er over zingen?
- Het als publiciteit gebruiken?
- Er succes mee behalen?
- Een hit scoren?
Dàt willen ze allemaal wel. Geen enkel probleem. Maar die liefde waar ze het over hebben en blijkbaar zoveel succes kent, waaruit bestaat dat? Is dat iets dat je krijgt? Dat denken de meesten wel!
Maar neen! Het is iets dat je geeft. Oei! Dat lijkt niet meer zo leuk! Zodra dat beseft wordt gaan er al een heleboel afhaken!
- Wat krijg ik er voor in de plaats? Krijg ik er wel iets voor in de plaats? Hoe hoog moet ik de interest berekenen van wat ik geef? En als ik niet terugbetaald word, kan ik de deurwaarder sturen? Heb ik garantie? Kan ik een reçu krijgen? En hoe doseer ik mijn liefde zodanig dat ik dubbel en dik word terugbetaald voor mijn investering? En hoe voorkom ik dat ik er niet méér geef dan nodig? Bestaan daar betrouwbare rekenmachines voor?
Krasse taal, maar zo werkt onze berekenende maatschappij nu eenmaal. En dan heb ik het niet enkel over de liefde tussen man en vrouw, maar ook over naastenliefde en liefde voor alles wat leeft!
Waar blijft de naastenliefde als er kapitaal mee gemoeid is?
Waar blijft de liefde voor alles wat leeft als we alles wat leeft zoveel mogelijk kapotmaken als we daar maar rijker kunnen van worden?
Waar blijft de partnerliefde, moesten er geen seksuele gevoelens bestaan? Zou één man het in zijn hoofd halen met zon alwetend zageding te gaan samenwonen?
O ja, ik weet het wel: je mag niet trouwen uit seksuele verlangens. Kom je altijd bedrogen uit. Maar waarvoor dan wél? Voor het anders zijn van het andere geslacht? Zou ik volmondig ja kunnen op antwoorden als vrouwen meisjes bleven! Maar dat doen ze niet! Het meisjesachtig denken en praten dat de man zelfs zonder enige vorm van seks weet te charmeren gaat er toch zo gauw af zodra ze een veilig nestje hebben weten te bouwen!
Maar toch: zodra er in een lied of merknaam de naam amor voorkomt, smelt iedereen weg! Gek toch?
Als we daar dan zo verlekkerd op zijn, waarom GEVEN we dan geen liefde, in welke vorm ook?
Waarom wachten we liever gewoon tot we liefde KRIJGEN? Nou, dan kun je wel héél lang wachten! Want als iedereen enkel maar wil krijgen, wie zal dan geven wat die krijglustigen verlangen?
Naar mijn bescheiden mening is er maar één juist recept voor liefde: geven! Zomaar. Niets terugverwachten.
Maar de beste remedie om de liefde die je van een ander krijgt te verspelen is ook juist: niets teruggeven. Of enkel maar teruggeven wat je kwijt wilt, maar niét datgene is wat de partner nodig heeft.
En zo zie je maar dat het gecompliceerder is dan alleen maar geven. Want niemand zal blijven geven als er hoegenaamd niets voor terugkomt. Al denken velen dat dit wél zal lukken!
Wie liefde geeft hoéft zich niet eens af te vragen of hij er wel genoeg zal voor terugkrijgen, om dan eventueel welbewust ook zélf de kraan dicht te kunnen draaien. Is helemaal niet nodig. De natuur zélf zal er wel voor zorgen dat die liefde afzwakt en helemaal verdwijnt als ze niet op de juiste manier wordt gevoed. Zelfs als dat niet is wat de gever wilde, de natuur wil het wél en tegen de natuur is niemand bestand. Het is geen bewuste keuze, maar als, in het geval van een liefdesrelatie, de vlinders sterven in je buik, dan kun je ze zélf met geen mogelijkheid opnieuw tot leven wekken.
Wie tot hier heeft kunnen volgen heeft al enige ervaring meegemaakt met het klappen van de zweep en weet waar ik het over heb
Wie niét kon volgen wacht nog een massa teleurstellingen alvorens echt te weten wat liefde is en hoe het werkt. En een flesje Amor Amor kopen zal die teleurstellingen heus niet kunnen vermijden! Het herlezen van dit column evenmin. Het zal op de harde manier moeten ervaren worden.
Ik zou bijna denken dat ik me aan deze domme zegswijze schuldig maak, ware het niet dat ik die mening deel met tientallen anderen.
Soms ontmoet ik mensen die hem een maand lang niet meer hebben gezien, en die staan dan perplex. Hij wordt steeds mooier zeggen ze dan.
En inderdaad, kleine puppytjes zijn allemaal snoezig. Maar met ouder worden gaat dat snoezige er wel wat af. Het tegendeel lijkt waar met Chico. Gaat steeds meer op een klein leeuwtje lijken met nog steeds groeiende manen, halshaar dat soms wel een baard lijkt en fel contrasteert met het witte borsthaar eronder, en steeds langer groeiend staarthaar dat naar omhoog wijst als de snede van een mes.
Zelfs de dierenarts, die toch wel wat gewoon is, staat er vol bewondering voor. Heeft even wat gesukkeld met de achterpootjes wegens soms te wild uit jeugdig enthousiasme, maar dat lijkt van voorbijgaande aard te zijn geweest. Veiligheidshalve laat ik hem toch maar geen trappen meer doen.
Bijna drie kilo weegt hij nu. Iedereen herkent er meteen een Chihuahua in, maar als ik hem met andere Chihuahuas vergelijk heeft hij toch een heel andere uitstraling. Veel hondiger dan de gemiddelde Chihuahua!
Maar zelfs als het nu een oerlelijke hond was geweest zou ik hem nog niet willen ruilen, want hij heeft een fantastisch karakter! Geeft onvoorwaardelijke liefde en is dankbaar voor alles wat hij krijgt. Voor elke aai, voor elk snoepje, voor elk brokje. Laat zich zonder morren opsluiten in zijn bench als het bedtijd is; zélfs ook als we hem even niet kunnen meenemen om boodschappen te doen is hij tevreden in zijn eigen kleine wolfsholletje. Speel je met hem, dan doet hij enthousiast mee. Ben je het even beu en kijk je de andere kant op, dan speelt hij alleen verder of vleit zich aan je voeten. Kortom, een prachthond en een volwaardig gezinslid.
Is blij met een fikse wandeling; is ook blij weer thuis te zijn. Veel mensen zouden er echt een voorbeeld kunnen aan nemen over hoe weinig er eigenlijk maar nodig is om een gelukkig wezen te zijn.
Ja, ik weet het. Er ontbreekt aan die beschrijving enkel nog een heiligverklaring
In zalige overpeinzingen gedompeld overdenk ik mijn leven, in een poging er de gelukkigste tijd uit te halen. Alle levensfases overwegend en analyserend.
Zeventig jaar op de wereld! Mag al tellen! Mijn gelukkigste tijd? NU! Of is het altijd al NU geweest? Ik zou het niet weten. Er waren prettige periodes en zware periodes, maar altijd poogde ik wel er het beste van te maken en te roeien met de riemen die ik had. Niét te zoeken naar wat ik niet kon hebben. Niét eisend wat ik zelf niet kon verdienen! Ja, zelfs tegenslagen op een zodanige manier verwerkend dat ze ik ze als een voordeel zag. En daar word ik alleen maar handiger in met ouder te worden. Ik mag dan ook met zekerheid zeggen: geluk maak je zelf!
En vraag me vandaag, na zeventig jaar, niét wanneer ik het gelukkigst was, want het is nu, zoals het altijd al nu is geweest.
Oké, maar welke nu was dan de gelukkigste nu?
Wel, heel simpel: NU! Zoals het altijd al was.
Voilà, raadsel opgelost!
Met die wonderbare menselijke hersenen kun je alle kanten uit. Je moet ze enkel maar juist weten te gebruiken en te sturen! En zoals je ze aanstuurt, zo laten ze je voelen. Stuur ze aan naar geluk, en je zult je gelukkig voelen. Stuur ze aan op jaloezie, kankeren en vitten, en je zult je binnen korte tijd ellendig voelen. Stuur ze aan op rijkdom wel, ik zou niet weten of je dan al dan niet rijk zou worden. Maar ik weet wél heel zeker dat je het gelukkig zijn dan zult mogen vergeten!
Of dat alles iets te maken heeft met materieel welzijn? Financiële onafhankelijkheid? Zou kunnen. Dat dénken we tenminste. Maar het is niet echt zo. Je kunt gelukkig zijn in een luxueuze villa, maar je kunt ook gelukkig zijn in de goot! Het hangt er enkel maar van af hoe je het zélf ziet en met hoeveel of hoe weinig je jezelf weet tevreden te stellen.
Het komt er vooral ook op aan je niet blind te staren op mensen die blijkbaar veel meer hebben of veel gelukkiger zijn dan jij. Want dat weet je nooit! Pas als je in de schoenen van die mensen staat kun je oordelen. En heus, dat zou heel sterk kunnen tegenvallen.
Maar door je integendeel te fixeren op alle mensen die het véél moeilijker hebben dan jij, en dat zijn er heus een heel pak, kun je je eigen geluk niet op.
Wel, het mijne kan ik ook niet op. Zou het graag met iedereen delen. Want het heeft nooit iets materieels gehad. Ach jawel elk mens strijdt immers steeds om minstens zichzelf op een of andere manier in leven te houden en zich op latere leeftijd enige luxe te kunnen veroorloven. Maar dat is het dan ook. En ik acht mezelf heel gelukkig met de wetenschap dat ik hard heb gewerkt voor die heel relatieve luxe.
Dàt kunnen zeggen, vind ik, maakt een gelukkiger mens van je dan een kasteelheer die alles heeft geërfd maar in de verste verte niet kan bedenken waarmee hij dat heeft verdiend of welk nut zijn leven heeft gehad.
En dàt vind ik pas indroevig! Dié man beklaag ik. Hoé anderen daar ook mogen over denken, in diens schoenen zou ik niet willen staan!
Mijn levenslust delen met anderen? Ik zou niets liever willen, maar helaas, zo werkt het niet! Want het zit vanbinnen en wat vanbinnen zit kun je niet delen. Je kunt enkel proberen richtlijnen te geven over hoé je dat ingebouwd geluk tenvolle kunt gebruiken. Maar dan moeten mensen ook nog willen luisteren en ophouden met in materiële termen te denken. Liever zoeken hoe ze die ingebouwde geluksknopjes kunnen activeren, want ik denk dat die knopjes bij elke mens op een andere plaats zitten. Een plek die je, ergens in dat grote labyrint dat hersenen heet, moet gaan zoeken.
Maar één ding staat als een paal boven water: wie het geluk zoekt in of eist van de buitenwereld, zal nooit gelukkig worden! Je kunt immers niets of niemand verantwoordelijk stellen voor JOUW geluk! Een ander echt gelukkig maken kun je evenmin. Tenminste, zo lang die ander dat niet WILT!!! Pas als hij zich openstelt voor geluk, kan hij door anderen misschien worden geholpen de weg te vinden. En uiteindelijk schoorvoetend moet toegeven dat geluk inderdaad in de kleine dingen ligt, en helemaal niét in materiële welstand.
En als ik dan toch moet uitzoeken wanneer ik écht het gelukkigste was dan moet ik ook antwoorden: Toen ik het minste had! En dat was in mijn prille jeugd. Wonend in een klein, gammel huisje zonder enig comfort. Mezélf moeten vermaken met spulletjes die ik zomaar ergens vond of zelf maakte met de weinige middelen en vaardigheden die ik had. Dààr, en daar alleen, vond ik de sleutel naar geluk. Daar leerde ik dat je het geluk uit jezelf moet putten. Niét uit dure spullen. Niét uit verwennerij. Niét uit de buitenwereld. Gewoon denken, maken, en gebruik maken van de nog weinige vaardigheden die je als kind hebt.
Een speelgoedtank bijvoorbeeld, behoorlijk gesofistikeerd, kost tegenwoordig een fortuin. Ik had een heel leger speelgoedtanks! Zelfgemaakt uit blaadjes papier! Hadden voor mij duizend keer meer waarde, want ik had ze zelf gemaakt. MIJN prestatie! Niét die van een fabriek.
Ook een hele vloot vliegtuigen had ik natuurlijk óók van papier! Maar ze vlogen! Die uit de speelgoedwinkel lekker niét!
Oh ja ik kon ook met de neus tegen de vitrine van een speelgoedwinkel geplakt staan! Ergens kwaad dat ik al dat moois niet kreeg van mijn ouders. Zélfs niet van Sinterklaas. Maar ook begrijpend dat ze zich dat niet konden permitteren. En dan stilletjes, droevig afdruipen. Nog niet echt begrijpend dat een zogenaamd tekort aan luxe je veel rijker maakt dan een teveel aan luxe.
Maar gelukkig, dat begreep ik véél later maar al te goed. En vergat ook nooit waar de basis van mijn persoonlijk geluk was gelegd.
En ik kan dan ook maar besluiten met een beetje plagiaat aan vader Abraham:
Bedankt lieve ouders bedankt dat jullie me niet bedolven onder gesofistikeerd en perfect gemaakt speelgoed. Bedankt dat jullie me de gelegenheid boden mezelf gelukkig te leren maken op mijn manier.
Eerst een mededeling: reacties worden weer direct geplaatst!
En hier volgt nog maar eens wat zwerfmeel:
De moeite om dit eens aandachtig te lezen!!!!
De droevige waarheid over België nu, Uit een onverwachte hoek ... een groene zelfs !!!
MOETEN WE BANG ZIJN OM ONZE WAARDEN OP TE DRINGEN?
LUCKAS VANDER TAELEN (Groen!) is het beu naast een getto te leven waar allochtone jongeren hem behandelen alsof hij op hun privéterrein loopt. 'Waarom durven wij niet opkomen voor wat eigenlijk essentieel is: respect voor de wetten en de waarden van het land waarin wij leven?'
Ik woon vlakbij een buurt in Vorst, van de Merodestraat tot het Zuidstation, die je zelfs met de meest multiculturele vooringenomenheid niet anders dan als een getto kunt omschrijven. Mijn dochter heeft het al lang opgegeven om in die wijk te gaan. Daarvoor is ze net iets te vaak uitgescholden voor veel onfraais. Ik fiets er elke dag door en beleef steeds een ander avontuur. Dubbel geparkeerde auto's, bestuurders die een kruispunt blokkeren om met elkaar te praten, rondhangende jongeren die je bekijken alsof je op hun privédomein komt.
Probeer vooral niets te zeggen als je weer eens bijna omvergereden wordt: de laatste keer dat ik dit toch deed, werd ik de huid vol gescholden door een omstaander van nog geen zestien jaar, die zijn beledigende tirade afsloot met een boodschap die ik niet vertaal: 'Nique ta mére.' Dat was minder erg dan de vorige keer, toen een andere jonge Maghrebijnse chauffeur zich door mijn gedrag beledigd voelde: ik had het aangedurfd mijn voorrang te nemen. Zijn eer was dusdanig gekrenkt dat hij dit blijkbaar enkel kon rechtzetten door me in het gezicht te spuwen...
Dus vooral: zwijgen. Want als je probeert duidelijk te maken dat 70 km per uur veel te snel is in een zone 30, dan heb je meteen recht op een confrontatie met het eergevoel van een jonge nieuwe Belg die het niet kan hebben dat iemand hem ook maar iets verbiedt en die bereid is je daarom in elkaar te rammen.
Twintig jaar geleden was ik ervan overtuigd dat de jonge nieuwe Belgen snel geassimileerd zouden worden. Maar nu is in Brussel een generatie van 'rebels without a cause' opgegroeid die zich altijd verongelijkt en tekortgedaan voelt. Nooit voor iets verantwoordelijk, het is altijd de fout van iemand anders: van de overheid, van de racistische Belgen. En ook binnen hun eigen families blijven de jonge Maghrebijnse mannen onaantastbaar. Toen de politie in Molenbeek een jongen oppakte, organiseerde de vader meteen een betoging omdat zijn zoon 'nog geen appel zou stelen.'
De inspanningen van de overheid in de probleemwijken hebben ervoor gezorgd dat de jongeren de noodzaak niet voelen die te verlaten, toonde een ULB-studie vorig jaar aan. Zo creëer je de bekrompenheid van een dorp in de grote stad.
Een dochter van Marokkaanse vrienden heeft een Belgisch vriendje. Met hem gaat ze nooit uit in de wijk, omdat ze meteen wordt nageroepen. Want bijna al de jonge allochtonen mogen dan wel de Belgische nationaliteit hebben, enige identificatie met dit land hebben zij niet. Integendeel: 'België' is een scheldwoord...
Jonge vrouwen alleen zie je overigens bijna nooit in de wijk.En zeker niet in het café , daar worden ze zelfs niet gedoogd. Toen een medewerkster van de gemeente er een koffie vroeg, werd haar snel duidelijk gemaakt dat ze er niet op moest rekenen om bediend te worden. Als ik de Merode-wijk binnenfiets,dan weet ik dat ik tot ver voorbij het Zuidstation niet één vrouw op een caféterras zal zien. En dan heb ik het nog niet over de dubbele seksuele moraal die van jonge allochtone vrouwen nog steeds verwacht dat ze tijdens de huwelijksnacht hun maagdelijkheid bewijzen, ook al weet iedereen dat Brusselse ziekenhuizen met een eenvoudige ingreep maagdenvliezen herstellen... Een gerenommeerd Frans-Marokkaanse kunstenaar stelde tot vorige week een merkwaardige installatie tentoon in Brussel: een reeks bidtapijtjes met schoenen. De kunstgalerij kreeg onmiddellijk dreigtelefoons, het glas voor het kunstwerk werd bespuugd en beschadigd. De commotie kwam er omdat er bij het bidtapijtje rode vrouwenhakken te zien waren. De kunstenaar wou op die manier 'de plaats van de vrouw in de Islam' aankaarten. Maar dat kan al niet meer in Brussel: na een paar dagen werd het kunstwerk verwijderd.
Misschien moeten we ons eens afvragen hoe het komt dat we aanvaard hebben dat principes als de vrijheid van de kunstenaar en gelijke rechten voor man en vrouw niet voor iedereen gelden in dit land. Waarom durven wij niet opkomen voor wat eigenlijk essentieel is: respect voor de wetten en de waarden van het land waarin wij leven? Een hoofddoekenverbod is geen oplossing. Maar misschien moeten we toch eens nadenken over hoe we op een assertieve manier kunnen duidelijk maken dat wij durven verdedigen wat wij belangrijk vinden.
Het is de verdienste van links geweest om meer aandacht te vragen voor discriminatie en sociale achterstand. Het probleem ligt jammer genoeg dieper: we zijn bang geweest om onze waarden op te dringen aan allochtonen. Die waarden zijn mij echter te dierbaar om ze verloren te laten gaan.
LUCKAS VANDER TAELEN.
vergeet niet dit zoveel mogelijk door te sturen, dank U wel.
-o-o-o-o-o-
Alle commentaar is hier overbodig. En voor wie het nog steeds niet begrijpt: Innige deelneming, en wees dit citaat aandachtig:
Twee dingen zijn oneindig: het universum, en menselijke domheid. Maar van het universum weet ik het nog niet helemaal zeker... - Einstein, Albert
Humanisten weten toch altijd weer pakkende slagzinnen uit te vinden die op het eerste gezicht helemaal logisch lijken, maar bij nader inzien zeepbellen blijken te zijn. Maar toch nét voldoende sterk om de burger die niet verder nadenkt zand in de ogen te strooien!
Heel bewust maken ze van illegaal, dat een bijvoeglijk naamwoord is, een zelfstandig naamwoord dat die mens zélf omschrijft. En niét als bijvoeglijk naamwoord gekoppeld is aan de plaats waar hij zich bevindt noch aan de daden die hij stelt. Dat is je reinste bedrog natuurlijk. Dat is de zaak helemaal uit de juiste context trekken. Maar het werkt! De brave burger loopt gretig in dit soort geniale onzin en laat er zich graag door verontwaardigen. Nog even en hij gaat mee janken!
Niemand kan illegaal zijn!
Een voltreffer. Zo humanistisch als wat! Slaat in als een bom! Kan niet anders dan de modale burger raken! De logica zelve! Want inderdaad, elke mens die wordt geboren heeft het recht mens te zijn. Dus, inderdaad, hij kan geen illegaal zijn. Maar toch wringt dit schoentje ergens! Er is weldoordacht één element compleet in de doofpot gestoken!
Want als je wat verder nadenkt, kom je tot de conclusie:
Je kunt, als persoon, niet illegaal ZIJN!Daar ben ik het helemaal mee eens! Illegaal geboren worden kun je niet.
Maar je kunt wél ergens illegaal AANWEZIG ZIJN! Maar dàt wordt heel bewust achterwege gelaten door humanisten!
Als ik betrapt word in de woning van mijn buurman zonder dat ik daar binnengevraagd werd, ben ik dan een illegale mens? Neen! Natuurlijk niet! Maar ik BEVIND me wel op een voor mij illegale plaats!!! Maar daar gaan de humanisten maar liever lekker aan voorbij. Zover denken ze niet en daar houden ze liefst geen rekening mee. Voor hen is het woordje illegaal er gewoon teveel aan. Mensonwaardig. En ze maken de fout dat woordje aan de persoon, en niet aan de plaats waar hij zich bevindt en wat hij daar doet te koppelen!
Wel, als hen dat plezier kan doen, laten we het woord illegaal dan vervangen door illegaal aanwezig. Nu goed heren?
Als we die humanistische redenering wat doortrekken, dan is ook de inbreker of bankrover legaal bezig. Hij is immers ook ergens op aarde geboren toch? En dus is hij legaal. Waar hij zich ook bevindt en wie hij ook berooft of verkracht! Tja, als we zo gaan redeneren moeten we justitie niet hervormen, maar wél helemaal afschaffen! Misdaad bestaat gewoon niet meer als je het in deze kortzichtige context bekijkt!
Moet ik daar nog meer aan toevoegen om brandhout te maken van die slagzin? Neen toch? Goed. Dan kunnen we overstappen naar het allernieuwste beroep in deze vertroebelende maatschappij: asielzoeker. Misschien niet altijd een heel winstgevend beroep, maar toch een beroep dat je minstens van kost en inwoon verzekert. Tenminste, toch in domme landen!
Die mensen komen naar hier, misschien doet één procent of minder dat terecht omdat ze in hun eigen land politiek niet meer welkom zijn en foltering of doodstraf riskeren. Dié kunnen hier dan ook zondermeer asiel bekomen. Eh denk ik.
Maar als we zo redeneren, en let wel, dat geldt maar voor een drommels kleine minderheid van de asielzoekers, dan moeten we ons eerder afvragen wat er dan wel in dit land gebeurt en dààr iets aan proberen te doen. Indien nodig moeten alle andere landen dit land maar op de knieën dwingen! Maar zondermeer hun ongewenste onderdanen opvangen en in de watten leggen? Neen. Dat lijkt me niet echt de juiste oplossing! Maar goed, we spreken nu wél over een heel klein percentage van de asielzoekers.
De meerderheid echter komt gewoon naar hier om van een rijker leven te kunnen profiteren, maar doen dat dan wél op de kop van onze voorvaderen die voor deze rijkere wereld hebben gevochten! Moeten we dat zomaar laten gebeuren en goedkeuren?
Als ik vind dat ik maar in het bed van mijn buurman moet gaan slapen omdat het zachter aanvoelt dan dat van mij, moet ik dan maar asiel gaan vragen bij mijn buurvrouw en vinden dat dit mijn volste recht is? En om mijn eis kracht bij te zetten maar in de bittere koude voor hun deur gaan bivakkeren? Of een hongerstaking beginnen? Neen toch? Het is dan toch wel mijn buurman, of zijn voorouders die harder hebben gewerkt om zich zon comfortabel bed te kunnen veroorloven?
En als mijn overbuur onmetelijk rijk is en het stukken beter heeft dan ik, geeft mij dat dan het recht om zondermeer deel te gaan uitmaken van ZIJN familie? Met ZIJN Rolls Royce te rijden? Mijn vakanties door te brengen op ZIJN jacht?
Allemaal vragen die voor een fatsoenlijke mens niet eens een antwoord waard zijn, zo belachelijk als het aanvoelt! Maar diezelfde fatsoenlijke mens vindt wél dat we die illegaal aanwezigen legaal moeten maken, asielzoekers bescherming bieden, onze levensstandaard met hén moeten delen en naar beneden moeten laten halen! Kom nou Dààr ontsnapt de logica me toch van!
Wat ik dan in die hele onverkwikkelijke zaak en ondanks alles toch spijtig vind, is dat mensen die hier aangespoeld zijn, hard werken voor de kost, en inderdaad wel een meerwaarde voor onze economie betekenen, automatisch over dezelfde kam worden geschoren, en dat is zéker niet mijn bedoeling. Voor wie hier, gemotiveerd, echt wil komen werken, wil komen deel uitmaken van onze cultuur, en niet te beroerd is de handen uit de mouwen te steken, kan ik alleen maar bewondering hebben. Of het nu een Moslim of een Christen is, en zo lang hij zijn cultuur maar niet aan ons wil opdringen, noch de wetten van zijn vaderland aan onze wetgevers wil dicteren.
Helaas vraag ik me af hoe hoog dit percentage is. Ik vrees: zó bedroevend laag dat ik wel niets anders kan dan ze allemaal over dezelfde kam te scheren. Sorry voor die anderen, en die zijn er zéker wel. Maar dan moeten die ook maar mee helpen zorgen dat hun rasgenoten het hier niet zo bont komen maken. Dat kunnen ze in de eerste plaats al door hun kinderen een andere en volwaardige opvoeding te geven. Een opvoeding die aansluit bij onze waarden in plaats van ze onderuit te halen!
En onze regering moet dat onderscheid ook maar leren maken.
Asielzoekers illegalen allochtonen en migranten Dit land wordt tegenwoordig overspoeld met alles wat toch maar niet Belgisch is, en prompt wordt daar nog een passende naam voor gevonden ook..
Ik dacht dat we het allemaal al gezien hadden, tot ik in een plaatselijk partijkrantje weer een nieuwe soortnaam tegenkwam: transitillegalen! Wie zei daar ook dat onze taal verarmd is?
Transitillegalen zijn al even illegaal als andere illegalen, maar ze zoeken geen asiel in België. Ze willen naar Engeland varen! Zeventig jaar geleden wilde iemand dat ook, maar zijn hele volkje bleef hiér wel vijf jaar hangen! Ze zijn wel nooit in Engeland geraakt, maar bleven hiér ondertussen toch maar lelijk huishouden!
En die transitillegalen lijken net hetzelfde van plan! Ondanks de vele vernielingen die ze aanbrengen in de haven, raken ze blijkbaar niet op een schip, en zéker niet op zee, laat staan in Engeland. En ja, dan blijven ze hier in Oostende maar een beetje doelloos rondhangen. Aanvankelijk bivakkerend in een bosje dicht bij de haven, maar dat blijkt ondertussen al overbevolkt en dus zoeken ze maar de serene rust van de vele stadsparkjes op. Er onbewust de normale mensen weghoudend.
Ik kan na zonsondergang nog moeilijk buiten met de hond zonder op een of meer van die specimen te stuiten. Ondanks de koude. En eerlijk: ze zitten ergens op een bankje met een bierblik en wat charcuterie die ze bij de beenhouwer haalden en doen niemand kwaad. Tenminste niet zo lang ze hopen in Engeland te geraken. Ik vraag me af wat er zal gebeuren als die hoop definitief vervlogen is!
Eigenlijk heb ik wel medelijden met die stumpers, al verdrijven ze zonder iets te misdoen toch de vele hondenbaasjes uit het park. Ze spreken een vreemde taal willen soms het hondje vriendelijk even aanhalen maar je begrijpt niet wat ze zeggen en dat geeft inderdaad wel, ik zal niet zeggen een onveiligheidsgevoel, maar toch een gevoel op je hoede te blijven en goed hun handen in de gaten te houden. Blijkbaar betreft het Oost-Europeanen.
En ja, ik kan de zelfbenoemde humanisten die kelen van niemand kan illegaal zijn wel begrijpen: hun levensomstandigheden hier zijn beneden elk peil. Maar als die humanisten even verder dachten dan hun neus lang is zouden ze moeten inzien dat ons kleine landje zich niet de armoede van de hele wereld op de hals kan halen zonder zelf in de afgrond te zakken. Ik zou, als het er maar twee zijn, ook wel in de verleiding kunnen komen ze een thermos warme koffie te brengen, maar dat kan ik me niet permitteren, want dan zitten er morgen honderd en het lost totaal niets op!
En dus, wat mij betreft: stuur die mensen zo snel en waardig mogelijk terug van waar ze kwamen, en laat ze dààr de poten uit de mouwen steken en vechten voor betere levensomstandigheden.
En wat dat partijkrantje betreft: tja ze eisen natuurlijk maatregelen door het stadsbestuur om de bevolking te paaien, en inderdaad, blijkbaar worden er dagelijks een aantal van die kerels opgepakt en behandeld met de wettelijk toegestane middelen: een boterbriefje in de hand gestopt met de strenge tekst dat ze binnen de vierentwintig uur het land moeten verlaten. Een vermanend wijsvingertje van de politie om die belachelijke tekst kracht bij te zetten zou eventueel nog nét wettelijk verantwoord kunnen zijn, maar meer ook niet.
En daar staan ze dan weer op de stoep van het politiekantoor, elk met zijn eigen boterbriefje en elk met zijn eigen problemen! En binnen tikt het politiepersoneel vlijtig het zoveelste nutteloze proces-verbaal dat uiteindelijk enkel maar dient om ergens in het parket geklasseerd te worden waar het geen daglicht meer ziet.
Neen Wetstraatmensen! Zo werkt het écht niet! Als we ons dan toch humaan willen opstellen, laten we dan in plaats van al die geldverslindende maatregelen voor asiel- en andere zoekers uit te vinden, één vliegtuig charteren dat dagdagelijks vertrekkensklaar staat om die mensen terug naar hun verschillende thuislanden te brengen met, in plaats van een boterbriefje, een ruiker bloemen met een kaartje Sorry, we zijn volzet.
Ooit voer een Ferry, de Herald of Free Interprise, tussen Zeebrugge en Dover. Helaas zonk het schip.
Wel, de naam voor dat vliegtuig zou daarop kunnen geïnspireerd worden: Herald of free return. Waarbij free dan wél voor gratis staat en niet voor vrije terugkeer. En wat mij betreft kunnen ze aan boord nog een glaasje Champagne krijgen als afscheidsdronk ook. Het zou ons een hoop narigheid, onveiligheid, en geld besparen!
Maar ja, Oostende zelf weet zich geen raad. Kan niet méér doen met de beperkte bevoegdheid van een gemeente. Moet wachten tot er reactie komt van de Wetstraat. Maar daar hebben ze het te druk met het rookverbod en moeten ze bovendien eerst kijken wat Europa ervan denkt. En in het Europees parlement dromen ze dan weer van andere dingen.
En ondertussen eigenen transitillegalen zich de bossen en parken van Oostende toe, en durven veel bewoners na zonsondergang de straat niet meer op, laat staan een wandeling in de parkjes te maken! Wat vinden de humanisten onder ons dààr dan van? Of gelden hun humanistische gevoelens niet voor het eigen volk? Zou het humanisme niet veel beter gediend zijn als elk in zijn eigen land bleef, tenzij hij echt de capaciteiten heeft om het in een ander land ver te schoppen?
Het is alweer een decennium geleden dat de Euro werd ingevoerd als betaalmiddel in Europa. Of beter gezegd: ons door de strot gedrukt.
Oh ja, ik weet het, had men toen een referendum gehouden onder de bevolking, zouden de meesten, ook ik, wel voor de Euro gestemd hebben. Waarom? Omdat we dachten te kunnen vertrouwen op de regering, meenden dat die lui wel wisten wat ze deden, en we vooral dat ene en ook enige voordeel op het oog hadden: geen geld meer moeten wisselen om in Nederland, Frankrijk, Duitsland, Italië of Spanje te gaan shoppen of op reis te gaan.
Zélf gingen we ook veel in Noordfrankrijk shoppen, en vonden dat geld wisselen altijd een hele bedoening. Ook Nederland lag op een boogscheut, maar daar werden Belgische franken toch zonder probleem aanvaard in de grensstreek.
Dat geldwisselen vooral speelde de grootste rol bij Jan Modaal, waar ik me ook zelf onder reken. We waren er verder gerust in, denkend dat onze regering uit verstandige, vooruitziende mensen bestond en we ons verder geen zorgen moesten maken. Wisten wij veel hoe de onderlinge verantwoordelijkheden waren vastgelegd om tot die eenheidsmunt te kunnen komen?
Dat we, met de invoering van de Euro, plots ook financieel verantwoordelijk werden voor de overige Eurolanden, zo ver hadden we niet gedacht. Dat werd ook niet verondersteld van ons. We waren immers geen financiële experts en hadden ook totaal geen inzicht in alle consequenties van die maatregel. Dat ervaren we pas nu, tien jaar na datum. Ons kun je het niet kwalijk nemen. We zijn leken in die materie. Maar dat hadden financiële experts moeten kunnen voorzien! De grondleggers van het systeem moeten drommels goed hebben geweten waar ze mee bezig waren, tenzij het dagdromers waren.
Financieel verantwoordelijk voor Italië met zijn zoveel als waardeloze lires. Financieel verantwoordelijk voor Griekenland Spanje Frankrijk en noem maar op. Onze inspanningen moeten delen met al die landen, waarvan sommige er nooit iets van gebakken hadden!
Als een financieel expert dàt niet had kunnen voorzien, dan weet ik het ook niet meer. Maar ik vrees dat die experts vooral uit landen kwamen die het op zich niet meer zo goed zagen zitten. Die in de Euro een trekker zagen waaraan ze vrolijk hun zware schuldenaanhangwagen konden haken! De Grieken moeten wel héél hard "Eureka!" hebben geroepen!
En het heeft inderdaad even gewerkt. Even leek er geen vuiltje aan de lucht. Dat die minder ijverige landen ondertussen hun schuldenberg onverantwoord lieten stijgen hadden we niet in de gaten. Ook ons eigen land vond dat het nu maar voluit moest gaan lenen op de financiële markten.
Nu zien we dat allemaal in. Tenminste, als we het WILLEN zien!
Makkelijk, kun je zeggen. Vijgen na Pasen. Tien jaar telaat gezien. Inderdaad! WIJ, modale burgers, zagen het pas na tien jaar in.
Maar waarvoor dient een financieel expert dan, die bij de bakermat van de Euro verondersteld werd alle gegevens, richtlijnen en consequenties van het systeem onder ogen te hebben en te weten waar hij mee bezig was?
En zelfs als die pioniers uit minder kapitaalkrachtige landen stamden en heel goed wisten een goede zaak voor HUN land te doen, dan hadden rijkere landen het spelletje toch moeten doorzien? Dat mochten de burgers toch wel veronderstellen van hun leiders? Die leiders konden toch ook experts hebben aangesteld om een en ander uit te pluizen en zich grondig te laten adviseren?
Maar neen. Zoals gewoonlijk: de glijbaan wijst naar Noord, dus glijden we gemakshalve maar allemaal mee naar Noord. De gemakkelijkste weg de weg van de minste weerstand. Dergelijke slobberkousen blijken onze leiders dus te zijn! In plaats van het volk te leiden laten ze het volk lijden en zwaar boeten voor hun onbenul. Meedrijven als dode vissen met de stroom lijkt wel hun beste eigenschap.
Naar mijn gevoel, maar dat is geen evangelie, is Duitsland de sterkste partner, en dus ook het meest benadeeld door die situatie. Dan volgt Engeland (dat wijzer was en de Euro niet invoerde). Ik denk dat wijzelf en Nederland dan volgen in de lijst van meest werkzame landen. Dan misschien Frankrijk en de rest. Ik kan mis zijn, maar ver zal het er wel niet naast zijn.
Dat impliceert meteen dat Duitsland, België en Nederland de grootste slachtoffers zijn, vermits we Engeland niet kunnen meerekenen. De andere landen profiteren.
Ik ben dan ook, als volslagen leek, maar de ervaringen van die tien jaar Euro indachtig, heel sterk de mening toegedaan dat die maatregel nooit had mogen genomen worden, we er nu mee aan ons been zitten, en er maar zo snel mogelijk moeten zien vanaf te komen, hoeveel ons dat ook zal kosten op korte termijn. Want op lange termijn zal de euro ons steeds meer kosten. Niemand hoeft me in die mening te volgen, maar als iemand overtuigd is dat wij Belgen beter af zijn met de euro zou ik die bewering dan ook graag met bewijzen gestaafd zien. En niét met dat kinderachtig primaire bewijs van Nu hoeven we geen geld meer te wisselen. Want daar blijkt het helemaal niet om te draaien.
Evenmin moeten ze afkomen met de opengestelde grenzen en de besparingen aan douanepersoneel, want we hebben ondertussen wel al gezien waar dit toe heeft geleid en hoeveel ons dàt kost!
Al met al, elke brouwer weet dat zijn bier flauwer zal worden als hij er meer water aan toevoegt. De brouwer die dàt niet begrijpt is niet waard bier te brouwen. Een regering die zomaar de financiële verantwoordelijkheid aanvaardt voor armere en onzekere landen doet net hetzelfde en is al evenmin waard te regeren.
Het gebrek aan inspiratie duurt voort! Zal eventjes een rustpauze moeten inlassen denk ik! Niet dat ik helemààl geen inspiratie heb, maar ben zelf niet tevreden over wat uit de bus komt en 'zwijg' dan maar liever. Hieronder een voorbeeld van mijn laatste 'pogingen'. Niet echt dàt he?
Gelezen in googlenieuws:
Spotify gaat ontwikkelaars via een api de mogelijkheid bieden om apps te bouwen voor het streaming muziekplatform.
Slik! Spotify gaat wàt? Is dat nog Nederlands? Online opzoekingen leerden me:
1. API kan verwijzen naar: Application programming interface, een verzameling definities waarbinnen computerprogramma's met elkaar communiceren.
2. Een App Store is een online softwarewinkel waar software gekocht kan worden. De software, ook wel apps genoemd, omvat programma's voor smartphones ...
Na veel zoeken ben ik er nog steeds niet in geslaagd te weten te komen wat die Spotify nu gaat uitspoken en of ik daar iets aan heb! En dan wil ik het nog niet eens over dat streaming muziekplatform hebben! Is dat soms een vlot in een stroom, waarop een orkest speelt?
Mensen! Waar zijn we mee bezig? Wat doen we onze taal aan? Initiaalwoorden en acroniemen zijn schering en inslag geworden. Er was een tijd dat je goed Engels en Frans moest kennen om Nederlands te kunnen lbegrijpen ( ik loop even naar de selfservice om een hotdog met choucroute ), maar tegenwoordig volstaat dat al niet meer. Je moet het nu doen met de initialen van die meestal Engelse uitdrukkingen!
Het begon met een LP dan volgde de CD CDR, CDRW, de TV, de VCR, de PC, en we waren vertrokken voor een reis zonder einde.
Lange tijd kon ik nog een beetje mee, maar nu ben ik toch helemaal het noorden kwijtgeraakt. Vooral in de computerwereld word je om de oren geslagen met nietszeggende uitdrukkingen. Echte computerfreeks (en ook pc verkopers) spreken niet meer in woorden maar in letters! Het heeft niet eens meer zin al die initiaalwoorden te onthouden, want morgen zijn ze hopeloos verouderd en zijn het weer allemaal andere. Bij zijn is niet meer van tel. Bij blijven is het toverwoord! Nog maar best dat we de pc en het internet hebben om een en ander op te zoeken!
Maar toch vraag ik me af of die computerfreeks eigenlijk nog wel weten waarover ze spreken of alleen maar doen alsof om zich interessant voor te doen? Het doet me denken aan de tijd dat hier en daar een zonderling electronica (nog met buizen) als hobby had. Die kerels spraken ook van anodes, kathodes, diodes en andere onbegrijpelijke abracadabra
Tot ik daar zélf mijn hobby van maakte, er inzicht in kreeg, en vaststelde dat ik al die kerels onder tafel kon praten, want ze bleken niet eens te weten waarover ze het hadden!
In mijn zoektocht van vandaag om één zinnetje te begrijpen stootte ik toevallig ook nog op een interessant weetje: een initiaalwoord is een serie letters die ook als een serie letters wordt uitgesproken. CD bijvoorbeeld.
Een acroniem is dan weer nét zon serie letters, maar als één woord uitgesproken: zoals NAVO.
Elk acroniem blijkt dus eigenlijk een initiaalwoord te zijn, maar niet elk initiaalwoord is een acroniem. Als ik het tenminste goed voorheb! Ach laat maar
Ach mensen, eigenlijk zijn we toch maar taalarm geworden! In plaats van voor al die dingen een gewoon lekker ouderwets aandoend nederlands woord uit te vinden, nemen we gemakshalve onze toevlucht tot de initialen van een lange Engelse zin!
Gelukkig is die trend nog niet zo lang in zwang. Ik hou mijn hart vast moest dit al enkele eeuwen zo zijn geweest. Denk maar even aan het woord trein. Lekker mooi Nederlands toch? Ondanks het feit dat, toen dat ding voor het eerst op de rails kwam, er nog een naam moest worden voor gevonden.
Als onze voorouders toen hadden gedacht zoals wij, dan zou het woord trein nooit hebben bestaan en zouden we nu waarschijnlijk van een SPPTV spreken (Steam Powered Passengers Transportation Vehicle). Net zoals we nu van een TGV (Train à Grande Vitesse) spreken. Waarom verdorie niet gewoon Sneltrein? Waar blijven onze taalkundige bollebozen? Blijkbaar zijn er nu al woordenboeken voor initiaalwoorden en acroniemen. Hopelijk drukken ze elke week een nieuwe editie, want zo snel verandert het wel!
Tijden evolueren. Apparatuur evolueert. Waarom evolueert de taal niet mee? Is dat zoveel gevraagd? Moeten we echt onze tong blijven ontwrichten op die domme initiaalwoorden?
In elk geval, wie of wat die spotify is en wat ie doet zal me worst wezen!
Hé, ik heb eigenlijk niks voor vandaag stel ik plots vast! Het nieuws kon me gisteravond geen inspiratie bezorgen! Het weer al evenmin, want er was een natte dag voorspeld maar we hielden het aan de kust de hele dag droog en zonnig! De betogingen en stakingen gaven me evenmin inspiratie vermits ik het fijne van het regeerakkoord (nog) niet ken. Sociale hervormingen, ja maar wélke? Pensioenleeftijd verhogen? Ligt toch op 65 jaar naar ik dacht, en elke lagere leeftijd is een der cadeautjes van vorige regeringen geweest En om cadeautjes hoeft niemand te janken. Over fundamentele rechten wél!
Maar hoe het ook zij met die pensioenen, één ding begrijp ik niet: de staat wil ouderen langer aan het werk, maar doet hoegenaamd niets om jongeren die zich blijkbaar vanaf hun achttien jaar op pensioen achten, tot werken aan te zetten! Kandit? Kan iemand me daar de logica van uitleggen, of zal ik het zelf maar doen?
Wel, het zit hem hiérin: oudere werknemers werden nog vóór het verwenningstijdperk geboren en leerden al vroeg het klappen van de zweep. Werkten en zwoegden en betaalden braaf de pensioenen van hún oudere generatie. En blijkbaar denken de zwakke bewindslieden nu dat die brave groep het gemakkelijkst te manipuleren valt en dus nog maar wat langer moet zwoegen.
Want om die nieuwe generatie uit bed te krijgen zullen héél andere maatregelen moeten worden genomen! En dat zie ik de hedendaagse watjespolitici nog niet echt te doen. En dus, zoals gewoonlijk, kiest de regering de weg van de minste weerstand: ouderen langer laten werken om jongeren langer in bed te kunnen laten liggen.
Lijkt me helemaal niet logisch, maar kom. Er moet bespaard worden, dat is zeker! Cadeautjes op krediet kunnen niet blijven duren. En nu blijkt er tenminste al een aanzet tot besparingen te zijn gegeven. Ben écht benieuwd wat de toekomst ons zal brengen. Ben ook bereid Di Rupo zijn kans te geven. Voorbarige conclusies over mensen zijn trouwens niets voor mij. Afwachten dus maar.
En, oh ja over die andere besparingsmaatregelen gesproken en dan meer bepaald het terugschroeven van staatstussenkomsten voor ecologische maatregelen: ik hoorde eergisteren op het nieuws Testaankoop zeggen hoe bedroevend het is dat de staat nu ecologische maatregelen gaat blokkeren!!!
Hé? Hoorde ik goed? Blokkeert de staat dat? Verbiedt de staat dergelijke maatregelen? Helemààl niet! Ze laat het de gegadigden gewoon zelf betalen in plaats van het af te schuiven op de belastingsbrief van buurman, wat toch niet meer dan normaal is? Het verschil in hun elektriciteitsfactuur delen ze toch ook niet met buurman?
Iedereen die met deze ondoordachte maatregel voordeel heeft behaald, gun ik het van harte. Ik zou het ook hebben gedaan. Maar laten we nu alstublieft niet gaan janken als het niet meer kan! Laten we nu voor één keer het belang van het land boven het belang van een individu stellen!
Zo kan ik bijvoorbeeld gratis met bus en tram rijden. Moét dat? Helemààl niet! Ik heb dan wel geen auto meer, maar gelukkig nog voeten. En zolang niemand me dié afneemt ga ik zéker niet janken als het 'lijncadeautje' ooit wordt ingetrokken, zodat De Lijn weer met winst in plaats van met verlies kan rijden.
Naar wat? Naar de bakermat van de multiculturele revolutie!
Het begon, voor mij tenminste, in de zomernachten van 1968. Een nachtclub had plots een Tunesische portier als jobstudent of wat daarvoor moest doorgaan. Ik geloof niet dat er toen al een statuut voor jobstudenten bestond. In elk geval, de man deed de job voortreffelijk en hielp op die manier zijn studies betalen. Studeerde geneeskunde in ons land. Briljante, intelligente jongeman.
Op motorpatroulle tijdens de warme zomernachten hielden we al eens stop voor een babbeltje met hem. Werd zelfs een goede vriend. Babbelde over Tunesië, welk mooi land dat was, en voor mijn ogen zag ik al wuivende palmbomen en exotische stranden. Misschien was hij Moslim, misschien ook niet. Over religie werd tenminste nooit gepraat en dat was ook wel het laatste waar we aan dachten.
Een en ander moet er wel toe hebben bijgedragen dat onze eerste vakantiebestemming Tunesië werd. En inderdaad het wàs ook mooi. Prachtige hotels en zandstranden langsheen de kust, maar eens daar buiten leek je op een andere planeet te komen: een dorre planeet waarop de zon zo meedogenloos brandde dat je die als blanke op termijn niet meer begroette als vriendin, maar als vijandin!
De bevolking viel wel mee. Zo vriendelijk als alle arme volkeren nu eenmaal zijn.
Een ouder stel toeristen troonde ons af en toe mee naar de kleine nederzettinkjes in de bergen, waar we dan gezellig babbelden met de inwoners. De eenvoudige huisjes hadden meestal één enkele kamer, waarin alles op de grond gebeurde: eten, slapen, koken
Bij een van die families werden we binnengevraagd voor een lekkere kop warme chocolade. Durfden we niet afslaan. Binnen werd een petroleumbrandertje op de grond gezet en aangestoken om water te koken. Water jawel! Water gekookt met wat cacaopoeder. Melk kwam daar niet aan te pas! Blijkbaar onbetaalbaar.
Nu, die mensen hadden weinig, maar gaven veel en we zorgden er altijd wel voor wat spulletjes bij te hebben om ze cadeau te doen.
Ik stelde daarbij ook vast dat de gesprekken tussen toeristen en Tunesiërs nogal dikwijls rond hetzelfde onderwerp draaiden:
- In ons land zouden jullie het toch veel beter hebben hoor! Waarom komen jullie eigenlijk niet naar België? En die mensen watertandden als ze hoorden wat wij wel allemaal hadden en hoeveel we verdienden.
Ik had toen al sterke twijfels bij dergelijke gesprekken, die schering en inslag bleken tussen toeristen en inwoners! Voelde me er niet goed bij! Kon niet zeggen waarom, maar ik vond dat dit niet hoorde.
En die twijfels kwamen niét voort uit racisme. Niét omdat ik dacht dat ze ooit ons land zouden innemen, maar gewoon twijfels over of ze het dan écht wel beter zouden hebben in ons land van regen, mist en koude. Ver van hun stralende zon en hemelsblauwe lucht. Ver van het warme en heldere water van hun zee. Ver van de geborgenheid van hun volkscultuur. Misschien, in onze ogen, een voorbijgestreefde cultuur, maar ze waren gelukkig zondermeer. Tenminste, zo lang ze zich niet door toeristen lieten ompraten!
Wel, ik denk dat onder andere dààr de start werd gegeven voor de Islaminvasie die we hier nu kennen! Want de Tunesiërs waren toch wel de eersten om hier poolshoogte te komen nemen. Omgepraat door Europese toeristen, en later aangemoedigd door onze staat om de industrie te helpen aanzwengelen daar waar onze jongeren liever in bed en in gebreke bleven.
En die allereerste Tunesiërs waren wel oké. De eerste generatie tenminste toch. Maar het nieuws verspreidde zich snel in Noordafrika. Men begon er goud te ruiken! Domme toeristen wakkerden de vlam nog wat aan en de rest laat zich raden!
De tweede generatie waren ook al lang geen zulke lieverdjes meer! Hadden de armoede in hun eigen land nooit gekend, vonden de betrekkelijke luxe die ze hier te beurt viel normaal of eerder ondermaats, en werden door de ouders toch volgens hun eigen waarden, maar met vreemd geld opgevoed. In een vreemd land. In een vreemde cultuur. Ver van hun eeuwig stralende zon. Helemaal ontheemd en ontworteld.
Is het te verwonderen dat het allemaal is gaan ontsporen? Maar het hek was al helemààl van de dam toen de staat allerlei tegemoetkomingen ging doen zoals de Islam als officiële religie erkennen en zwaar sponsoren, en een antiracismewet invoerde: óns probeerde te doen integreren in die voorbijgestreefde cultuur hen daarmee een duidelijk signaal gevend dat niet wij, maar zij een superintelligent ras waren en wij dat voorbeeld maar best konden navolgen! En dat viel niét in dovemansoren!
Toén pas waren er geen grenzen meer voor die tweede en latere generaties! En blijkbaar speelden zelfs de scholen het spelletje mee door Islamleraren en meer van dit moois aan te stellen om de nieuwe beschermelingen toch vooràl niet in ONZE cultuur te doen integreren. Dit laatste zou trouwens niet meer dan normaal zijn geweest: diens brood men eet, diens woord men spreekt! Tenminste, zo zou een Vlaming denken in den vreemde. Maar wij zijn blijkbaar een dom ras in de ogen van onze leiders. En van die mooie Vlaamse zegswijzen hebben ze blijkbaar ook geen kaas gegeten! Liever vinden ze er nieuwe uit, zoals zonderhaatstraten.
Ja vijftig jaar geleden stond ik er wel bij toen het allemaal begon, keek er wel naar, maar had nooit kunnen vermoeden dat het een dergelijke omvang zou nemen. Nog minder had ik kunnen vermoeden dat onze politici dergelijke kortzichtige stommelingen waren!
We hadden helemààl geen nood aan gastarbeiders! We moesten enkel maar onze eigen jongeren uit bed zien te krijgen! Overbepampering door liefhebbende ouders bestraffen! De ouders op hun verantwoordelijkheden wijzen! Kindergeld blokkeren zo lang ze die verantwoordelijkheden niet namen! Dat was de enige gezonde mogelijkheid geweest. Maar dat was er nou nét teveel aan om bij die jongeren ook nog stemmen te kunnen ronselen! En dus werd die laatste kans gemist door politici die eigen belang boven het belang van het volk stelden.
Zou, in die verwennende en lui makende opvoeding, de vrouwenemancipatie misschien ook een grote rol hebben gespeeld? In elk geval zien we nu het gevolg van een gemiste kans.
Een gemiste kans die het land totaal heeft doen verloederen.
Een gemiste kans die hoe langer hoe meer onomkeerbaar lijkt!
Back to the future? Neen! Forward to the past zijn we op die manier aan het doen!
*In Australië zijn ze er klaar mee .. Nu hier nog !!!!!!!
Hier kan heel Europa een lesje aan nemen!!!
Moslims die onder de Sharia-wet wensten te leven werden woensdag gevraagd om Australië te verlaten, toen de regering zich richtte tot de radicalen in een poging om potentiële terreur- aanvallen te verijdelen.
>Afzonderlijk zettePremier Howardwoensdag kwaad bloed bij sommige Australische Moslims door te verklaren dat hij de inlichtingendiensten steunde die de binnenlandse moskeeën in de gaten houden. > > Citaat: >'DE IMMIGRANTEN,NIET DE AUSTRALIËRS, MOETEN ZICH AANPASSEN! >Aanvaard dit of vertrek. Ik ben het beu dat deze natie zich ongerust maakt of we een individu of een cultuur beledigen. Sinds de terreur aanslagen op Bali, hebben we een grote toename meegemaakt van patriotisme bij de meerderheid van de Australiërs, zoals we dat voordien nog nooit hebben meegemaakt.' >'Deze cultuur heeft zich ontwikkeld gedurende twee eeuwen van strijd, proberen en overwinningen door miljoenen mannen en vrouwen die vrijheid nastreefden.' >'Wij spreken voornamelijk ENGELS. Niet Spaans, Libanees, Arabisch, Chinees, Japanees, Russisch, of welke andere taal dan ook. Daarom zeg ik U; als je deel wilt uitmaken van onze samenleving, dan hebben jullie geen andere keuze dan ONZE taal te leren.' > >'De meeste Australiërs geloven in God. Dit is geen rechtse radicale politieke praat maar een vaststaand feit, omdat Christelijke mannen en vrouwen deze natie gesticht hebben, gefundeerd op Christelijke principes, en dit is duidelijk gedocumenteerd. En het is zeer zeker gepast om dit feit te tonen op de muren van onze scholen. Als God u beledigt, dan stel ik voor dat u overweegt om een ander deel van de wereld uw thuis te noemen, want God maakt deel uit van onze cultuur.' >'Wij aanvaarden jullie geloof, en zullen ons niet afvragen waarom. Het enige dat we van jullie vragen is dat jullie ons geloof accepteren en vredig en harmonieus met ons wilt samenleven.' > >'Dit is ONS LAND, ONZE GROND, en ONZE MANIER VAN LEVEN, en we willen jullie alle mogelijkheden geven om hiervan te genieten. Maar als jullie nu eens eindelijk ophouden met klagen, jammeren, onze vlag te verscheuren, onze EED, ons Christelijk Geloof en onze levenswijze onderuit te halen, raad ik jullie ten zeerste aan om gebruik te maken van nog een ander Australisch voorrecht, '
'HET RECHT OM OP TE STAPPEN!' >'Als je niet gelukkig bent STAP DANOP. Wij hebben jullie niet gedwongen om naar hier te komen. Jullie hebben zelf gevraagd om naar hier te komen. Aanvaard dan ook het land dat jullie aanvaardde.'
Zoveel mogelijk doorsturen svp. naar je vrienden.
Dit is de waarheid en die mag ook eens gezegd worden
-o-o-o-o-o-o-
Als ik me niet vergis heb ik Australië al eens als voorbeeld genomen in dit blog. Ik keek destijds namelijk regelmatig naar een soort Airport reality reeks over Australische luchthavens.
Dààr hebben ze nog douane en luchthavenpolitie zoals het hoort in een land dat zichzelf respecteert! Met gelukszoekers maken ze daar korte metten:
- Kunt u bewijzen op een of andere manier een meerwaarde voor dit land te kunnen betekenen? Neen? Sorry, dan kom je er ook niet in! Punt. Over en uit. En ze kunnen opstappen.
Daar wachten ze niet tot er meer allochtonen dan inwoners in hun vaderland vertoeven. En toch bovenstaand stukje nieuws bewijst dat er tóch van die Janklazen door de mazen van het net zijn geraakt! Ja, dat ze zelfs Sharia gaan eisen in Australië. Maar zoals uit het artikel blijkt: daar staat de regering tenminste pal achter het volk!
Ook in België is een groep Sharia 4 Belgium actief! Krijgt voorlopig nog geen grond onder de voeten, maar ik maak me geen illusies: dat krijgen ze ooit wel van onze watjesregering! Een paar betogingetjes met zware criminaliteit en het is zover!
Lees vooral het hoofdstuk strafrecht. Amputatie van hand(en) of voet(en) zijn daarin heel normale straffen! Een soort middeleeuwse oog om oog, tand om tand wet dus!
Als die lui dat dus willen voor België ( en blijkbaar ook voor andere landen waar ze te gast zijn), zullen we onze schavotten en galgen uit de middeleeuwen weer van onder het stof moeten halen! Een oproep doen tot de bevolking of iemand soms nog zoiets op zijn zolder heeft liggen.
Benevens het strafrecht vind je in de sharia nog allerlei vage bepalingen over alle facetten van de maatschappij. Bepalingen die duidelijk uit de middeleeuwen stammen en waarmee je zowat alle kanten uit kunt, want ze zijn voor velerlei uitleg vatbaar en complex als de hel. Het een verwijst naar het ander en het ander is in tegenstrijd met het een! Als je een hekel hebt aan je schoonmoeder zal het dus maar een koud kunstje zijn ze om een of andere reden naar de guillotine te laten brengen. Of enkel maar haar tong laten uitsnijden misschien?
En dàt willen die lui dus invoeren in de landen die zo lief waren ze onderdak te bieden?
En onze regering? Die staat erbij en kijkt ernaar. Zegt voorlopig nog zwakjes nee. Voor hoe lang nog alvorens ze bezwijkt zoals ze dat altijd doet?
Je eigen middeleeuwse praktijken opdringen aan je beschaafde gastland! Zou één Vlaming dat durven? Maar voor die lui is the sky blijkbaar the limit!
Enfin, voor zover ik het begrepen heb, lijkt er eindelijk een beetje gezond verstand in de Wetstraat te zijn binnengesijpeld! Misschien maar een paar druppels, maar het is toch beter dan niks. Ze blijken toch het buurman betaalt principe af te bouwen!
- Wie zonnepanelen wil zal dit niet langer kunnen laten betalen door ons allen, maar er zelf voor opdraaien.
- Wie zijn huis wil isoleren of een ecologische wagen wil, zal dat ook zelf moeten betalen. Vind ik niet meer dan eerlijk. Het geldverslindende cadeautjestijdperk lijkt dus eindelijk voorbij.
En dan klagen ze: Die maatregelen gaan ons een pak geld kosten! Helemààl niet! Het zal de belastingsbetaler een hoop geld sparen als hij niet langer moet opdraaien voor de cadeautjes aan buurman, weliswaar met milde hand geschonken door vadertje staat, maar betaald uit ONZE portefeuille!
Dat banen zullen verloren gaan in de bouw en in de auto-industrie? Ach kom nou! Hoogstens zullen de prijzen van zonnepanelen en isolatie dalen, alsook die van ecologische wagens. Ze zullen wel verplicht zijn, want in die sectoren begon het al net als in de medische sector: doordat de patiënt toch zwaar gesponsord wordt via de ziekenfondsen konden dokters en ziekenhuizen decennia lang hun tarieven steeds meer verhogen! De gemeenschap draait er toch maar voor op.
Nu, mijn innige deelneming aan mensen die nu nét uit de boot vallen voor die cadeautjes waarop ze gerekend hadden, maar kom nu niet vertellen dat het JULLIE geld kost. Neen! Het bespaart ONS geld. Want wat jullie cadeau kregen betaalden wij. En nu zullen jullie gewoon maar krijgen wat jullie zelf willen betalen.
Jammer voor hen, maar zo is het nu eenmaal. Als ik bij de bakker een rozijnenbrood verkies boven een gewoon wit broodje, laat ik daar toch ook mijn buurman niet voor opdraaien?
Vervolgens lijkt ook een akkoord over strenger asiel- en migratiebeleid bereikt. Hm. Afwachten! Eerlijk gezegd stel ik me daar niet te veel bij voor! Als geen drastischere maatregelen worden genomen dan het klassieke boterbriefje om het land binnen vierentwintig uur te verlaten zal daar weinig tegen opgewassen zijn. Want daaraan stoort zich geen kat! Dat is paniekvoetbal! Dat is de arbiter die een speler van het veld stuurt en dan zijn kop in het zand steekt om niet te hoeven te zien of die speler ook daadwerkelijk verdwijnt.
Waarschijnlijk lopen op dit eigenste moment duizenden illegalen met tientallen dergelijke boterbriefjes op zak ons land onveilig te maken!
Over mezelf: Bouwjaar: 1941 Geboren: Ja. Geslacht: Neen. Nog levend. Adres: Hier. Beroep: Levensgenieter. Hobby's: Veel. Talen: Ja. Vooral betalen. MEDEDELING: Voor enkel politie-verhaaltjes, klik onderaan deze marge op 'fictie'.
