1961. Ik zat in de kazerne van Heverlee als asielzoeker pardon als dienstplichtige. (Als ik tegenwoordig aan kazernes denk, denk ik niet meer aan soldaten maar aan asielzoekers).
Gelukkig was het Duitsland niet en kon ik bijna elk weekend naar huis. Gratis met de trein, want dat kon je toen als dienstplichtige. (Nu als asielzoeker zal ook wel zo zijn zeker? Zoveel is er dan blijkbaar toch niet veranderd). Als het woord asielzoeker toen al was uitgevonden had ik toch wel dààrvoor gekozen! Had ik niet eens hoeven te werken! Nu niks doen lag toch (nog) niet in de aard van Vlaamse jongeren.
En zo gebeurde het op een dag dat ik een brief kreeg van een werkmakker. Zo eentje dat niet teveel kaas had gegeten van de Nederlandse spelling. Een boerenzoon. En al wil dat op zich natuurlijk niets zeggen, het kostte me toch wel enige moeite om het schrijfsel te ontcijferen.
De grosse piece en de eigenlijke bedoeling van de brief bestond uit het feit dat hij een gezellig cafeetje had gevonden waar veel freme moken zaten. Slik! Wat bedoelde hij dààr nou mee? Even dacht ik aan vreemde spoken, maar verder lezend kreeg ik het door. Vooral toen ik las dat hij er op stond dat ik het volgende weekend met hem mee zou gaan om mijn gedacht te zeggen over die freme moken. (Of om hem te helpen bij een verovering?)
Toen begreep ik dat hij het over ferme mokken had. Een ferme mokke in het Westvlaams staat voor een leuk meisje met alles erop en eraan. Die mokke kwam waarschijnlijk van het woord mokkel, maar de l wordt geamputeerd in het Westvlaams.
Een beetje medelijdend stak ik de brief op zak, trok mijn witte overjas aan en begon met de verzorging van de patiënten. (Was verpleger. Pilule zoals dat toen heette in het leger).
Een tiental verbonden ledematen en een honderdtal spuitjes later was het zaterdagmiddag en spoorde ik naar huis. Aan die freme moken dacht ik al lang niet meer. Wél aan de paling die mijn vader zeker wel zou hebben gevangen, en die moeder dan bakte als avondmaal als ik thuiskwam. Met lekkere frietjes. Het water kwam me al in de mond. Niet dat ik mocht klagen van het legervoedsel, maar voor een lekkere gebakken paling zou ik door een vuur lopen.
Maar wie stond me, van ver al druk gesticulerend, op te wachten aan het station? Juist! Sabootje. De jongen had een onmogelijke familienaam die niemand kon onthouden. Maar ergens stonden daar de letters sabo tussen, en dus moest het dan maar sabootje zijn.
- Ga je mee? Het is de moment! Ze zijn er allemaal.
- Jongen, ik arriveer pas. Mag ik me eerst even gaan opfrissen thuis ja?
- Jamaar, dan zijn ze er misschien niet meer!
Ik begreep dat hij aan dit cafeetje op de loer moest hebben gestaan om zeker te weten dat ze er waren en keek op mijn uurwerk. Drie uur in de namiddag. Ach ja, die paling kon nog wel een paar uur wachten. En ik liet me maar meetronen naar zijn cafeetje met die freme moken.
En óf ze freem waren die moken! En lief, en praatziek, en
Nou ja, om een lang en delicaat verhaal kort te maken: ik kréég thuis wel mijn zo begeerde paling te eten.
Je loopt op straat, en je wordt opgelost in de grijze massa. Zelfs als het zonnetje schijnt loop je in een kille, nevelachtige, schijnbaar vijandige wereld. Stugge gezichten lopen je voorbij, iedereen bezig met zijn eigen zorgen en problemen. Blikken in de laat me gerust instelling. Belangstelling voor anderen is er blijkbaar niet. Je functioneert als een doofstom radertje in een doofstomme machine die vol steekt met doofstomme radertjes.
En toch moet er wel degelijk belangstelling zijn voor andere mensen, want de helft van het straatpubliek hangt met een GSM tegen de oren geplakt. En mij kun je toch niet wijsmaken dat ze dan maar met ergens een geest uit een fles aan het babbelen zijn. Dus: tòch belangstelling in mensen. Alleen niet in de mensen die in hun omgeving lopen. Want ze zién niet graag mensen. Ze hóren ze liever uit dat kleine wonderdingetje! Dus alweer een illusie de kop ingeslagen: ze zijn ook niet geïnteresseerd in de mens aan de andere kant van de lijn, maar praten alleen maar graag in dat speeltje.
Het is dan ook een wonderlijk speeltje. Ik herinner me nog hoe we, als kinderen, af en toe telefoontje speelden: twee stekjesdoosjes met elkaar verbonden met een lange garendraad. Als je het draadje voldoende spande kon je in jouw doosje praten, en je correspondent kon je horen in zijn stekjesdoos. Door de overgebrachte trillingen via het gespannen draadje. Verder dan een twintigtal meter mocht hij wél niet van je af zijn!
Ik vond het een fascinerend spelletje. Een mirakel bijna! Stond zéker op de lijst van mijn liefste speeltjes. Praten in een stekjesdoos! Leuker kon toch niet? Maar ach, het weze ons vergeven. We waren nog kinderen! En kinderen moeten toch kunnen spelen?
Maar als ik anno 2012 om me heen kijk zie ik allemaal onvolwassen volwassenen die in stekjesdozen lopen te praten! Waar zijn dan de volwassen volwassenen gebleven? Of wordt dat soort niet meer gemaakt?
Tot hier deze lezing over hoe de tegenwoordige wereld er uitziet. Maar gelukkig: zo ziét hij er alleen maar uit, en dat is eigenlijk maar schijn.
Want dan koop je toevallig een hond. En je wereld verandert. Je kunt geen tweehonderd meter meer lopen zonder aangesproken te worden. Van andere hondenbaasjes, maar ook van zonderhondmensen.
En plots worden alle straten zonderhaatstraten. En lijkt het of, zélfs op een regenachtige dag, het zonnetje door de wolken breekt. De belangstelling gaat wel in de eerste plaats naar de hond, maar dat is alleen maar als aanknopingspunt. De hond als communicatiemiddel dus! Een dier dat niet eens kan praten!
En je stelt vast dat er in die naamloze massa toch heus wel veel lieve mensen lopen. Ze hebben alleen maar een duwtje in de rug nodig om zichzelf naar een ander programma te schakelen.
Ik heb zelf nooit een GSM gewild. Mijn kinderspelletjes zijn me gelukkig niet blijven achtervolgen. Heb zelfs ook een hekel aan vaste telefoons om redenen die ik zelf niet eens begrijp! Misschien omdat ik helemaal geen boodschap heb aan een metaalachtig stemmetje uit een elektronisch toestel? Herinnert het me teveel aan die stekjesdozen? Of komt het door het vele pietluttig gejank dat ik destijds moest aanhoren door de telefoon? Misschien ook omdat de telefoon dikwijls nét weet te rinkelen op een ongepast moment, en dus een grove schending van je privacy betekent? Joost zal het weten!
Maar ik vond wél, zonder het zelf te weten, een nieuw communicatiemiddel uit: de hond. Of, om het iets eigentijdser uit te drukken: de HDVM (Hond Die Vrienden Maakt). En daar krijg je op de koop toe ook nog een massa liefde en trouw bij! Drie kilo zuivere liefde! Welke GSM operator kan dat als bonus bij zijn speeltjes leveren? Welke operator kan je trouwens een open, eerlijk en doorzichtig abonnement aanprijzen? Met niet één addertje onder het gras? Neen hoor! Daarvoor moet je niet naar de telefoonwinkel, maar naar een dierenzaak!
Je krijgt er met een HDVM zelfs nog een gratis cursus communicatie bij! Want anders dan mensen, zullen honden elkaar maar zelden voorbijlopen zonder blijk te geven van belangstelling en nieuwsgierigheid naar dat gelijkende wezen. Zij hoeven geen vergezocht aanknopingspunt om zich open te stellen voor die ander. Zij lijden niet onder complexen die hen noodzaakt zich in een beschermend omhulsel te stoppen voor hun soortgenoten. Want zij hebben dan ook niet de nare ervaringen die mensen maar al te dikwijls ondervonden toen ze dat niét deden.
En als ik dan even in mezelf kijk ja, dan ben ik ook wel zon gesloten wezen dat zich niet zomaar op straat zal openstellen voor anderen. En ook bij mij zullen wel minder leuke ervaringen aan de basis liggen. Door bijvoorbeeld van kindsbeen af té open te zijn. Té gemakkelijk mijn ware gevoelens en denkwijze te uiten. Te eerlijk te zijn. En té dikwijls onbegrepen met de neus tegen de muur te lopen.
Ach wat! Laat het mensdom maar verder spelen met de GSM. Ik heb mijn HDVM en ben daar gelukkig mee!
Of ik dan behoefte heb aan dit soort communicatie? Ach neen. Niet echt. Maar het voelt wél iets warmer aan, en verandert mijn kijk op het mensdom wel een beetje. Mensen zijn niet slecht. Ze zijn alleen maar dom en veel te snel geneigd om hun persoonlijk denken te vervangen door de openbare opinie, gedicteerd door de nieuwslezer en de gazet! Dáárover gaan hun gesprekken dan maar. Op die manier voelen ze zich veilig en zonder tegenspraak, en gaan op de duur de mening van de media als de hunne aanzien. En zo helpen ze onbewust mee aan de totale verdraaiing van de openbare opinie.
En die GSM speeltjes? Ach, laat ze maar spelen. Als grote kinderen daar nu gelukkig mee zijn! Nu is het enkel nog wachten op het volgende gadget dat dan weer een andere trend zal inluiden. Wat dachten jullie bijvoorbeeld van een afstandsbediening voor de GSM? Dan kun je het doosje blijvend aan je oor vastmaken en bedienen vanuit je broekzak. Handen in de zakken, honderd procent handsfree. Gek dat nog niemand op dat idee kwam!
Met drie scheepjes, de Niña, de Pinta en de Santa Maria, stak Colombus de oceaan over. Met een handvol manschappen zette hij voet aan wal in de nieuwe wereld. Wist de bewoners (nog in de meerderheid) te paaien met cadeautjes. En velen werden dikke vriendjes.
Tweede act: Het kruis.
In zijn voetsporen volgden de vrome paterkens. Om die wilden te bekeren en week te maken. Klaar te stomen voor de slavernij.
Derde act: Het zwaard.
Dan volgden de legerscharen met lans en zwaard en het pleit was snel beslecht. Aan ons de nieuwe wereld. Het werd Amerika. Gestolen van zijn oorspronkelijke bewoners. Bijna zonder slag of stoot.
2. De migratie - odyssee.
Hoewel geschiedenis me altijd heel erg interesseerde, heb ik er toch ook een hekel aan! Want de geschiedenis herhaalt zich telkens weer. En altijd weer onder een andere en modernere vorm. Om zand te strooien in de ogen van de onwetenden. We hebben bloederige slagvelden gekend waarbij om land werd gevochten. We hebben revoluties gekend. We hebben oorlogen meegemaakt, en de mensen die er heelhuids uitkwamen zegden NOOIT MEER!.
En nog terwijl ze die twee woordjes uitspraken zaaiden ze alweer het zaad voor een volgend conflict! Want zodra er weer vrede heerst worden mensen humaan. Willen ze nooit meer vechten voor wat dan ook. Zélfs niet voor hun land. En ze worden zwak. Schaffen leger en grensbewaking af. In de naïeve veronderstelling dat nu niet meer gestreden zal moeten worden. Dat niemand jaloers zal worden op onze zelfverworven welvaart. Dat de hele wereld braaf geworden is.
Waar zou je trouwens nog moeten voor strijden als je toch alles weggeeft aan wie er ook maar naar vraagt? Alles maar uitdelen, uitverkoop houden, werd het nieuwe middel om oorlogen te vermijden dáchten ze! En terwijl ze dat dachten haalden ze de vijand binnen!
Want ze houden er helemaal geen rekening mee dat andere volkeren daar heel anders over denken! Dat die volkeren zich hier grijnzend in de watten komen wentelen. En zodra wij ze voldoende geld hebben gegeven gebruiken ze dat om bommen te maken. Om dat pestland te terroriseren. Om die heidenen mores te leren! En om op de duur het land over te nemen.
De Amerikaanse kolonisten hebben nog enige strijd moeten leveren met de indianen om hen hun land te ontfutselen. Ze waren niet allemààl zo meegaand en de verstandigsten onder hen zagen maar al te goed wat er aan het gebeuren was. Zagen maar al te goed hoe giftig de geschenkjes waren! Maar helaas waren ze in de minderheid. De meerderheid liet begaan tot het telaat was en ze zélf een minderheid geworden was ten overstaan van de kolonistenstroom.
See the picture? Het is weer aan het gebeuren, maar alweer in een andere vorm. Het paard van Troye is te afgezaagd en te doorzichtig. Oorlogsverklaringen en grenzen aanvallen ziet er te gevaarlijk uit. Kitscherige geschenkjes uitdelen is ook al te herkenbaar geworden voor de bevolking! Iedereen zou direct de bedoeling vatten en denken: Ha nee! Dat hebben we al gehad. Daar lopen we niet meer in.
En dus zocht de geschiedenis naar een ander middel om hele werelddelen te veroveren. Een compleet vernieuwde uitgave van het paard van Troye. Het moest voldoende origineel zijn om nietsvermoedende bevolkingen nog maar eens bij de neus te nemen. Iets dat ze nog niet gezien hadden en waarvan de meeste hersenen niet in staat waren de link te leggen naar heel andere bedoelingen.
En zo werd importeren van werkkrachten, samen met asielzoeken de nieuwste trend van land inpikken. Het is nieuw in de geschiedenis. De bevolking ziet geen gevaar en valt in slaap. De regeringen kijken de andere kant op. Zo hoeven ze niets te ondernemen. Het zal hun tijd nog wel meegaan.
Want we zijn beschaafd! De socialisten zijn sociaal. De humanisten zijn humaan. De Christenen moeten verdraagzaam zijn. De regeringen moeten stemmen halen. De Vlaming moet zwijgen. De Waal moet traditiegetrouw mensen vinden om het werk te laten doen. Ouders moeten zich voegen naar wat de kinderen willen. En kinderen vinden multicultuur keigoed.
En daar hebben we in één klap alle ingrediënten om te zien gebeuren wat er aan het gebeuren is!
Want ook de vorm van het geweld is op een ander vlak te zoeken. Niet langer met open vizier strijden tegen een herkenbare vijand, maar geniepig, incognito, terreur zaaien. De straten onveilig maken. De terrorist of de crimineel uithangen. Makkelijk! Kan altijd op iemand anders nek worden geschoven. Dàt is pas moderne oorlogsvoering! Dàt is pas wat de regeringen veel te laat zullen begrijpen.
Maar het gaat zelfs nog een stap verder! Zodra een of andere groepering zich sterk genoeg voelt gaan ze hun eigen criminele aanslagen opeisen!!!
Hé!!! Als dàt niet nieuw is in de geschiedenis! Een misdaad opeisen! De criminelen onder ons eigen volk doen er alles aan om een misdaad te verdoezelen, maar die lui gaan ze juist opeisen! Zijn fier op hun misdaad. Willen dat de wereld weet hoe machtig ze zijn in hun naamloze lafheid.
En het werkt nog ook! De politici gaan beven, maar ondernemen niks. Blijven criminelen importeren. De bevolking kijkt de andere kant op en went er wel aan. Alles went trouwens als het zich maar voldoende herhaalt. De nieuwslezer wijdt er enkele seconden aan en staat niet stil bij een dergelijke ongerijmdheid.
Op literair vlak is wereldoorlog II een bestseller. En dat weten de filmmakers ook. Een film over die oorlog wordt telkens weer een schot in de roos, terwijl andere oorlogen of oorlogjes zelden goed van de grond komen. Noch als boek, noch als film.
Waaraan zou dit te danken zijn? Aan de veelzijdigheid ervan? Aan het feit dat het telkens weer over andere landen, gebeurtenissen en standpunten kan gaan? Maar misschien wel juist daardoor snappen veel mensen niet echt het verband tussen al die gebeurtenissen. Het ene speelt zich hier af, het andere dan weer in Noordafrika, Italië, Albanië, Rusland
Hoedanook, veel mensen missen de rode draad tussen al die gebeurtenissen. Zo ook ik. Tot ik op zekere dag een powerpoint presentatie kreeg toegestuurd. De herkomst en de geniale maker waren niet echt vast te stellen. Moet eerder gemaakt zijn als leerstof, of voor een of ander museum Maar geniaal wàs het! Op amper vijf minuten tijd kon je, op een landkaart, het gehele verloop van de gebeurtenissen volgen en wist je voor eens en voor altijd het hoe en waarom van de betrokkenheid van al die landen. Prima didactisch materiaal!
Maar helaas! Hoe visueel het ook allemaal was uitgebeeld, mét passende geluiden, je had er geen tekst bij en kon de gebeurtenissen dan ook niet echt goed volgen. Vond ik heel spijtig.
Tot de dag dat ik het gehele zaakje even verder ging ontleden, en in de verborgen notitiepaginas van powerpoint de hele (Engelstalige) tekst vond! En dan heb ik met heel veel geduld al de stukjes Engelse tekst in het Nederlands vertaald en ze op de juiste momenten in beeld laten verschijnen. Het was een monnikenwerk, maar dat verdiende dat meesterwerk ook wel. De originele maker ervan moet er ook een massa tijd hebben ingestoken. Helaas kwam hij niet op het idee om de teksten op de juiste momenten in beeld te brengen. Maar misschien was de presentatie ook wel gemaakt om door een presentator te worden voorgesteld, die de tekst dan voor de neus had liggen en er de gepaste commentaar bij gaf.
Nu. Een toevallige reactie op mijn blog bracht me op het idee die aangepaste powerpoint maar te delen met mijn blogvrienden (bedankt Diane). Hij steekt hier dan ook bij als bijlage die je kunt downloaden en op je pc zetten.
Eén waarschuwing: dank zij de duistere handelspraktijken van Bill Gates veranderen programmas zoals Microsoft office regelmatig van uitzicht en compatibiliteit, en kunnen nieuwere versies van powerpoint niet altijd bekeken worden als je de oudere versies van Powerpoint op je pc hebt.
De powerpoint presentatie waarover ik het heb is een ppsx. Om die te bekijken moet je minstens de (gratis te downloaden bij Microsoft) Powerpoint Viewer 2007 hebben. Wie zijn pc nà 2007 kocht heeft er zéker een dergelijke versie op staan. Voor de anderen: Sorry!
Het moet niet altijd Chico zijn die de show hier komt stelen als mijn inspiratie het eens laat afweten!
De papa mag ook wel eens op de foto. Vooral dan als hij eindelijk eens weet te lachen tijdens het poseren! Want geposeerde fotos liggen me niet echt en doen meestal veel te geforceerd aan.
En nu is het echt wel niet de bedoeling om van dit blog een fotoalbum te maken, maar echt hoor, de muzen zijn een vervroegde paasvacantie aan het nemen geloof ik.
Er lijkt ook zo weinig te gebeuren, daarboven in de Wetstraat! Zouden ze verstandig geworden zijn? Braaf hun huiswerk maken? Of is het stilte voor de storm?
Al met al lijkt het me trouwens geen slecht idee af en toe een recente foto van mezelf te publiceren. Zo kan op mijn blog ook mijn verouderingsproces (of aftakelingsproces?) worden gevolgd.
Iedereen maakt zich er wel eens schuldig aan: afgunstig kijken naar wat anderen méér hebben dan jij. En dan maar janken! Zich niet afvragen hoe dat komt, niet begrijpen dat die ander misschien ook veel meer presteerde in zijn leven, of zijn financiën beter beheerde Neen. Wat men ziet wil men ook, maar de soms heel lastige weg die er naartoe leidt wordt het liefste maar overgeslagen!
Ikzelf hanteer eigenlijk een vreemde maatstaf om zowel voor mezelf als voor anderen vast te stellen of ik loon naar werken kreeg, of teveel of te weinig.
Mijn maatstaf zit aldus in elkaar:
Stel je voor dat je alleen op de wereld bent. Geen familie, geen vrienden, geen werkgelegenheid en dus ook geen baas. Niemand die je beveelt, maar ook niemand om voor je te koken, te wassen en te plassen Helemaal op jezelf aangewezen op ergens een eenzaam plekje op aarde.
Hoe zou je leven er dan uitzien?
Wel, in de eerste plaats zul je hard moeten werken om voor jezelf een dak boven je hoofd en wat muren om je heen te bouwen, zodat je een veilig en beschut plekje hebt. Over comfort zullen we het maar niet hebben, want dat zal nihil zijn.
Tussendoor zul je ook voor voedsel moeten zorgen. Met wat geluk hangt er hier en daar wat eetbaars in de bomen (moet je zien bij te komen), staat hier en daar een bonenstruik of een aardappelplant, en loopt er wat wild rond.
Dat wild, dat zul je moeten zien te vangen, te doden (oei dat beestje), villen en ingewanden uithalen (jééék). Hout sprokkelen om vuur te maken en je buit te braden.
Het fruit en de groenten in je omgeving zullen al gauw uitgeput raken en dan moet je ofwel steeds verder lopen om er te vinden, ofwel gaan nadenken over het zelf telen. In beide gevallen hard labeur.
Als er water in je omgeving is heb je geluk, maar je zult het moeten nemen zoals het is en zoals het smaakt. Want filteren kun je het niet.
En zo kan ik nog bladzijden lang doorgaan: bed? Tafel? Stoel? Verwarming? Sanitair? Kledij?
Als je het zo allemaal bekijkt, dan zou je van s morgens tot s avonds hard moeten werken, enkel en alleen maar om jezelf in stand te houden. En s avonds doodmoe in slaap vallen.
Wel, daar heb je de maatstaf waaraan je kunt meten of je in onze beschaafde maatschappij te weinig krijgt of teveel!
- Moest je minder werken om meer te krijgen als hierboven? Dan behoor je tot de gegoeden!
- Heb je een pak minder gepresteerd en krijg je toch meer? Acht je gelukkig en probeer je achterstand weg te werken!
- Heb je nooit iets gepresteerd en krijg je tóch meer als hierboven? Dan parasiteer je en ondermijn je je land!
Want dat is eigenlijk de essentie van leven: jezelf in stand houden door alles te doen wat daarvoor nu eenmaal moét gedaan worden. Wie dat tenminste wilt doen is waard te leven. Wie dat niét wilt, is de naam mens niet waard.
Maar de huidige maatschappij heeft het ons allemaal heel erg gemakkelijk gemaakt. Ze geeft ons de illusie dat het allemaal niet hoéft. We hoéven niet op zoek te gaan naar fruit en groenten. We hoéven geen wild te verschalken, te doden en te bereiden. We hoeven ons ook geen zorgen te maken over een dak boven ons hoofd, over wie ons vuil zal ophalen, over sanitair, watervoorziening en weet ik veel.
Neen! Dat hoéven we allemaal niet te doen
MITS we een evenwaardige tegenprestatie leveren in ons eigen vakgebied of naar eigen vaardigheid.
Want vele honderden handen zorgen er dagelijks voor dat we ons veilig en comfortabel kunnen voelen. Dat huizen worden gebouwd. Dat we waardig kunnen leven zoals we dat nu allemaal wel doen. Dat de warenhuizen en winkels ons dagelijks weer van vers en hygiënisch voedsel kunnen voorzien. Hele kettingen hard werkende mensen zorgen daar allemaal voor. Het minste dat we kunnen terugdoen is er ons steentje toe bijdragen in de vorm van enig soort werk waar we aanleg voor hebben.
Maar als ook dàt er teveel aan is, dan weet ik het ook niet meer!
We krijgen het dan wel allemaal toegegooid, maar de vlieger krijgen zonder geven gaat niet op! En dus zullen we zelf ook moeten geven in de vorm van arbeid, op welk gebied dan ook. En hoewel de tegenwoordige maatschappij de indruk wekt dat je zomaar kunt krijgen, gratis en voor niks, is dat een illusie. Want alles wat je krijgt zonder er iets voor te geven, moet door iemand anders betaald worden. De maatschappij bijvoorbeeld. En die maatschappij, dat zijn wij allen.
Elke persoon die zich gelukkig voelt met niks doen en toch krijgen is een parasiet. En als er maar voldoende parasieten rondlopen moet elk land daar tenslotte aan ten onder gaan! Want een steeds kleiner wordende groep werkenden kan niet blijven opdraaien voor een steeds groter wordende groep parasieten. Eens moet het keerpunt bereikt worden. En in ons geval is dat keerpunt al lang bereikt, maar het wordt verdoezeld door regeringen die steeds meer geld gaan lenen!
Zodra in het verleden de eerste frank moest worden geleend omdat de staatskas leeg was, had in de hoofden van de politici een lichtje moeten gaan branden: Stop! Tot hier en niet verder! Geen ongecontroleerde giften meer maar strenge controle op alles wat parasiteert.
En met parasieten bedoel ik niet alleen die in de lagere klasse. Ook, en vooral in de hoogste klassen wemelt het van parasieten. Topmanagers die astronomische lonen en bonussen uitbetaald krijgen bijvoorbeeld. Dat sommige van die mensen wel onmisbaar zullen zijn voor het bedrijfsleven wil ik niet ontkennen. Dat sommigen ook grote inspanningen leveren evenmin.
Maar doet een bouwvakker dat ook niet? Of een vuilnisman? Ze doen het op een ander gebied, maar de prestaties zijn even hoog.
En nu bedoel ik niét dat een topmanager maar hetzelfde loon moet krijgen van een vuilnisman. Maar zodra het hoger gaat dan het vijfvoudige vind ik het erover. Als een bedrijf dan toch zoveel winst maakt kon dat geld beter geïnd worden door de belastingen, om de belastingsdruk op minderbedeelden te verlagen.
En ik vraag me af, als die topmanager in eigen hart kijkt met mijn hierboven besproken maatstaf, wat hij dan wel vindt van zichzelf! Zou hij doorhebben dat hij een nog grotere parasiet is dan de bedelaar op de hoek van de straat of de crimineel die een bank overvalt?
En net zoals ik mijn persoonlijke maatstaf soms dagelijks gebruik voor mezelf, is het een automatisme geworden waar ik telkens weer aan moet denken als ik:
- De lonen van sommige topmanagers bekijk
- De leeflonen bekijk die werkonwilligen zomaar krijgen van de staat
- Het jarenlange dopgeld bekijk dat de staat betaalt aan mensen die ooit eens een paar jaartjes hebben gewerkt of zelfs niet eens!
- Kijk hoe sommige ouders zichzelf in de vernieling helpen door het sponsoren van luie kinderen die al lang meerderjarig zijn en best voor zichzelf zouden moeten kunnen zorgen
- En anderzijds de karige pensioentjes bekijk van sommige mensen die toch een heel leven hard hebben gezwoegd
Dan moet ik me toch gaan afvragen: klopt dit alles met mijn maatstaf? Die maatstaf die logischerwijze toch de juiste zou moeten zijn?
Neen! Het klopt totaal niet. Het is er allemaal ver over. Jaloers hoef ik daar niet over te zijn. Ik weet dat mijn eigen rekening klopt, en dat stelt me op mijn gemak. Dat de rekening van veel anderen niét klopt is dus niet echt mijn persoonlijk probleem.
MAAR het is wél het probleem van het land! Een land dat een rijk land had kunnen zijn, als het de juiste leiders had gehad. Maar verkeerde leiders hielpen het allemaal naar de bliksem. En met verkeerde leiders wijs ik niet alleen naar de politici, maar vooral naar veel ouders. Ouders die alle werklust uit hun kinderen aaiden en er regelrechte parasieten van maakten. Krijgers die altijd weer op genadebrood van gevers zullen moeten zien te overleven.
Maar ik benijd ze niet. Heb er eerder medelijden mee, want ik zou me doodschamen als ik in hun schoenen stond. Want voor elke oudere, die zich veertig jaar lang krom heeft gezwoegd; veertig jaar lang heeft betaald voor zijn pensioen, en nu moet rondkomen met een heel karig maandelijks bedragje, is er een jonge leefloontrekkende parasiet die verhindert dat er méér geld over is voor dat arme oudje.
Steeds weer hebben opvoeders het over praten, logisch uitleggen, redeneren! Dialoog voeren met je kinderen. Leiden is uit! Dialogeren is in!
Allemaal mooie opvoedkundige technieken, die ook heel goed werken!
Op kinderen die sowieso al niet voor problemen zorgen.
Op kinderen die al die technieken helemaal niet nodig hebben om zich netjes te gedragen en te ontwikkelen zoals het hoort.
Op kinderen die normaal begaafd, positief ingesteld en niet verwend zijn.
En gelukkig, dat zijn er, denk en hoop ik, toch wel veel. Waarschijnlijk wel de helft.
En die andere helft dan? Die helft die eigenlijk de doelgroep zou moeten zijn van opvoedkundigen?
Wel, die helft heeft de harde aanpak nodig! Op die helft werken die techniekjes helemáál niet.! En uit frustratie dat ze niet werken wordt die groep dan ook maar gelaten voor wat ze is. Genegeerd of doorgestuurd naar speciale onderwijsinrichtingen, en van daaruit naar psychiaters die daar dan maar snel een etiketje op plakken met ADHD of ADHaHa of zo en de kous is af. Binnen de kortste keren zit het kind aan de pil en blijft eraan vasthangen.
En toch lopen die opvoedkundigen telkens weer met de pluimen weg en lijken ze parels van kinderen te vormen! Niet moeilijk! Ze doen gewoon verder met de goeden en laten het zware werk, waarvoor ze eigenlijk zouden moeten opgeleid zijn, aan anderen over. De ouders bijvoorbeeld? Die krijgen dan steeds weer dat toverwoordje dialoog mee als gouden raad!
Ach jongens toch! Dialoog betekent met meerdere personen een gesprek aangaan waarin elke persoon evenveel inspraak heeft. Om tot zoiets te kunnen komen moet toch minstens worden verondersteld dat elk van de deelnemers ongeveer dezelfde intelligentiegraad heeft en evenveel levenservaring heeft opgedaan. Zoniet is er geen sprake meer van dialoog maar van inspraak zonder inzicht. Een fenomeen dat hoe langer hoe harder de kop opsteekt in alle lagen van de maatschappij.
Dialoog en inspraak zijn ook in de politiek de toverwoorden van de moderne samenleving. Hoever zijn we ermee gekomen? Hoever hadden we gedacht ermee te komen? Hoe graag zwaaien politieke partijen niet met de slogan De macht aan het volk?
Een prima beginsel! Heel aanlokkelijk voor leken die niet verder denken. Maar wat kan er uit de bus komen als je een dialoog aangaat met negen miljoen mensen van alle allooi? Mensen die allemaal een andere richting uit willen sturen? Mensen die helemaal niet snappen waar het om draait? Mensen die van de eerste tot de laatste maar wàt graag gratis eten op hun bord krijgen en zich graag met gratis luxe zouden willen omringen. Maar wat daarvoor moet worden gedaan? Daar hebben ze totaal geen weet van! Daar hebben ze totaal tegenstrijdige ideeën (of dromen) over! Van kinderlijk eenvoudig tot hopeloos ingewikkeld.
Waar zal een auto belanden als hij door negen miljoen paar handen wordt bestuurd? In de sloot natuurlijk! En toch blijft de mensheid ware leiders met strenge hand haten en kiezen voor halfslachtige marionetten!
Een geboren leider, die aan het algemeen belang denkt, zal nooit goed kunnen doen voor negen miljoen mensen. Wie denkt dat wél te kunnen is zeker niet goed wijs en heeft helemaal geen leiderscapaciteiten en -doorzicht! Altijd weer zal een leider een gedeelte van de bevolking moeten teleurstellen zodra hij bepaalde voordelen voor een ander gedeelte nastreeft. Wie vastbesloten is voor iederéén goed te doen doet uiteindelijk voor iedereen slecht, want goed doen voor iedereen zou maar op één manier kunnen: door de schuldenberg nog hoger te maken en het land tenslotte naar de ondergang te drijven.
Waar leiderschap is eigenlijk wel een beetje dictatuur, al heeft dat woord door de vele misbruikers ervan wel een wrange nasmaak gekregen. Dictatuur kan goed zijn of slecht. Maar beter een slechte leider dan helemaal géén leider. En dit laatste bekom je met een totaal gespreide macht waarin niemand nog voor iets verantwoordelijk is. Want dan krijgen anarchisme en terrorisme een kans en wordt de straat door criminelen gerund.
En weer moet ik naar het voorbeeld van de auto grijpen: ik zou me stukken veiliger voelen in een auto die door een slechte chauffeur wordt bestuurd, dan in eentje waarin helemáál geen chauffeur zit en negen miljoen verschillende handen aan het stuur trekken! Want die eerste zal nog ergens naar een bepaald doel toe proberen te rijden; de tweede zal gewoon wat doelloos rondstuiteren en tenslotte verongelukken.
Wat we trouwens allemaal al lang hebben kunnen vaststellen! Of zijn we echt blind?
En kijk: weeral eens ben ik mijn stukje begonnen over opvoeding, om dan plots in bestuurszaken verzeild te geraken. Toeval? Zéker niet, want beide hebben oneindig veel raakvlakken. Het bindmiddel zijn vooral de sleutelwoorden inspraak en dialoog. Terwijl in beide zaken niets in te spreken valt en niets te dialogeren.
Doén. Er voor gaan. Je eigen visie volgen. Tot spijt van wie benijdt. Tegen alle stromingen in. Daaraan herken je de ware leiderfiguren! Kinderen met dergelijke ouders worden geen watjes maar mensen die het leven aankunnen. Een wereld met dergelijke leiders kan alleen maar een wereld worden waarin het goed en veilig leven is. Maar helaas, een wereld die we nooit zullen kennen dank zij het verwoestende werk van de ellebogenwerkers die zich politici noemen.
Raadsel van de week: Hoe ziet een wereld eruit met watjes als leiders?
Oplossing: kijk om je heen. Het antwoord ligt op straat. In jouw stad. Voor jouw deur!
Pas als aan leiderschap geen enkel financieel voordeel meer zou verbonden zijn zullen de ellebogen het opgeven en zouden ware leiders weer een kans kunnen maken! Een weinig benijdenswaardige kans trouwens! Want leiden op zich loont niet. Maakt je niet bij iederéén sympathiek. En dat is nou juist wat de tegenwoordige wanna be leiders proberen na te streven! Helaas voor hen: dat is een fata morgana.
Jongeren en voedingsgewoontes bah! Als ik tegenwoordig het uitstalraam van een frietkot bekijk lijkt het er sterk op dat de frietjes eigenlijk maar bijzaak zijn en de gezonde snacks hoofdzaak:
Weliswaar lekker smakende kroketjes, maar met zeer twijfelachtige inhoud. Worsten die op hondendrollen lijken maar waarmee je zelfs je hond niet zou willen voeden. Gehaktballen waar zowat vanalles in zit uitgezonderd eerlijk gehakt. Kippenpoten zijn passé. Die heten nu drumsticks. Een namaakartikel met een al even mysterieuze samenstelling als de naam doet vermoeden.
En dan, als nevenartikel of maagvulling, de frietjes. Smakeloze dingen die meer naar karton dan naar patat smaken en waarvan je het raden hebt naar de herkomst. Geteeld in Griekenland? Geschild in Marokko? Diepgevroren in Tunesië? Je hebt er het raden naar, maar het proeft allerminst naar een heerlijke Vlaamse aardappel! En dat zou je in Vlaanderen toch mogen verwachten!
En dan te bedenken dat dit voor veel jongeren het hoofdvoedsel is waaraan ze van jongsaf aan zo gewoon zijn gemaakt dat ze de neus optrekken voor vers, gezond voedsel! Niet eens meer weten waar verse, huisgemaakte frietjes naar smaken. Arme jeugd! Is het te verwonderen dat daar zoveel opgeblazen dikkerdjes tussenzitten? Maar daar houdt het nog niet eens bij op! De jonge tongetjes werden zo verwend met gesofistikeerde smaakjes dat de mond nooit meer leeg mag zijn. Dat wordt dan weer gecompenseerd met grote zakken chips, nootjes en andere industriële tussendoortjes!
Eetverslaving heet dat dan. Weeral een nieuwe ziekte waar je weeral de geschikte medicatie kunt voor gebruiken. Of die medicatie ook werkt mag Joost weten.
Even zulk frietkot voorbijlopend verplaats ik me in gedachten weer naar die slechte oude tijd waarin voedsel nog eerlijk naar eten smaakte. En nu was mijn moeder wel een héél goede keukenprinses, maar wàt ze ook deed, ze kon de heerlijk lekkere smaak van de frietjes van het kot zelden evenaren! Elektrische frituurpannen die het vet op de juiste temperatuur hielden bestonden trouwens nog niet, en dus was het een beetje giswerk met een grote pot op het vuur.
Maar o wee! Hoe gesofistikeerder de keukentoestellen worden, hoe minder tijd de keukenprinses aan het voedsel besteedt! Met alle gevolgen vandien natuurlijk. Want telkens weer valt het me op: de mooiste en best ingerichte privé keukens vind je telkens weer bij mensen die totaal niet kunnen koken!
Een frietkotuitbater was destijds nog gewoon een die van t frietkot. Nu heet dat met een heel geleerd woord friturist. Verwijst een beetje naar artist. Maar het artisanale is er al lang af! De ware artisten verdwenen samen met de nostalgische frietkotjes op grote karrenwielen!
Het is allemaal misschien wel cleaner geworden. En daarop ook wordt het beoordeeld. Maar of het ook gezond is? Lekker?
En dan dwalen mijn gedachten weer af naar nóg vroeger. En moet ik bekennen dat ik als kind maar weinig belangstelling had voor de natuur. Dat was voor mij niets méér dan de lege tussenruimte tussen twee steden of dorpen. Maar toch kon ik natuurproducten heel erg appreciëren! Ik had een paar tantes wonen in een onooglijk dorpje op een twintigtal kilometer afstand.
Zulk dorpje waar de tijd was blijven stilstaan. Met kleine huisjes tussen t groen. Waar de mensen nog allemaal wat konijntjes en kippen en een varkentje kweekten. Een varkentje dat dan weer ten huize geslacht werd, en dan was het feest! Een feest waarin ook wij mochten delen. En daar keek ik telkens weer naar uit. Het verse vlees, dat met gulle hand onder de familie werd verdeeld, interesseerde me niet zo erg. Want er was iets anders waarop ik verlekkerd was: kaantjes!
Dat was een nevenproduct van het smelten van vet tot smout (reuzel). Na het smeltproces dreven in de hete vloeistof een massa kaantjes: kleine ronde, krokante bolletjes. De vloeistof werd dan gezeefd en de kaantjes bleven achter in de zeef. Werden in sommige gezinnen weggegooid als afval, of uitgedeeld aan kinderen die het wel lustten.
Wel, ik lustte het wàt graag! Was er helemaal verlekkerd op. En kreeg dan ook altijd een grote papieren zak kaantjes mee naar huis. Dàn pas begon mijn feest. Een lekkere snack als tussendoortje. Om stiekem mee te nemen naar school. Om er een handvol van mee te nemen als ik ging spelen. Moest er niet zuinig op zijn, want langer dan een veertiental dagen hielden ze niet. Dan kwam er een muffe smaak in. Van een koelkast konden we toen trouwens enkel maar dromen!
Al met al vervulden die kaantjes bij mij de functie van chips in de huidige tijd. Maar chips bestonden toen ook nog niet.
Of die kaantjes een dikmaker waren? Misschien wel. Het was immers een nevenproduct van varkensvet. En reken maar dat die varkentjes echt wel vetgemest werden in die tijden. Maar het was tenminste eerlijk vet dat ook nogal vettig smaakte. De tegenwoordige snackjes zullen wel minstens evenveel vet bevatten, maar dat is gecamoufleerd en houdt dus geen waarschuwing in naar de tong toe.
En trouwens, ik ben er zéker niet vet van geworden!
Maar toen was mijn jeugd, en ook de kaantjes, voorbij. Vele jaren moest ik het zonder kaantjes stellen, tenzij ik eens een boer ontmoette die nog zelf regelmatig een varkentje slachtte en ook smout smolt, maar dat was eerder uitzonderlijk.
En dan, kortgeleden, kwam de drang naar kaantjes weer zo dringend op, dat ik maar even besloot mijn kans te wagen op de markt. Ik vroeg ernaar bij een groot en druk beklant vleeswarenkraam. Die hadden ze niet, maar verwezen me, gelukkig maar, naar een klein, onooglijk kraampje even verderop. En inderdaad! Daar stonden ze: heerlijk ogende kaantjes in doorzichtige plastic doosjes.
En sedertdien is donderdag voor mij niet alleen marktdag, maar vooral: kaantjesdag! En die ben ik, terwijl ik dat schrijf, met een heerlijk trapistje aan het verorberen. De smaak van vroeger! O heerlijke culinaire nostalgie!
Het zal jullie wel al zijn opgevallen hoe ik telkens weer van leer trek tegen jankerds! Tot vervelens toe soms. Wel, dat is helemaal geen toeval! Als ik van mijn beroepsloopbaan één enkele frustratie heb overgehouden, dan is het wel mijn haat tegen alles wat jankt zonder te weten waarover het praat.
Ik kan zelfs wel stellen dat ik meer dan vijftig procent van mijn energie aan jankerds heb moeten verspillen. Veilige verkeersprojecten waaraan ik werkte, in de diepvriezer heb moeten stoppen om de honderden jankbrieven van advies te voorzien voor mijn overheid, de zaak te behandelen alsof het ernstig was, en diplomatische antwoorden te formuleren. Want je mocht niemand op de gevoelige teentjes trappen, en dat hadden sommigen nu juist wel heel hard nodig!
En dat spijt me tot op de dag van vandaag. Ik had véél meer kunnen doen voor de verkeersveiligheid, maar de jankerds gunden me de tijd niet! Ik moest mijn kostbare uren aan hún jankbrieven spenderen en zinnig werk telkens weer uitstellen.
En dat was dan nog maar op laag, gemeentelijk niveau. Maar reken maar dat het ook zo is in de hele administratie van gemeenten, provincies, en op nationaal vlak. De overheid heeft de helft teveel bedienden zeggen de jankerds!
Wel, dat IS zo!
Maar dat komt juist door diezelfde jankerds! Omdat die telkens weer aandacht opeisen zonder erbij stil te staan dat juist die eis ervoor zorgt dat elke administratie nog meer personeel moet aanwerven om hún stomme zaakjes te behandelen (lees: te ontkrachten).
Het enige alternatief is: jankbrieven in de prullenmand gooien. Maar dàn pas gaan ze echt aan het janken. Dan hebben ze ook eindelijk een reden tot janken: ze krijgen geen antwoord omdat er niemand is die zijn werk kan of wil opzij schuiven om hun brieven te beantwoorden.
Wat we soms in de media zien: een betoginkje of zo, is pas het topje van de ijsberg! Om echt zicht te hebben op het geldverslindend jankprobleem moet je zicht hebben op de jankbrievenstroom . En zéker op de lekeninhoud ervan! Je zou pal achterover slaan als je ziet waar mensen zich allemaal willen in moeien...
Mijn gemeentelijke overheid (Knokke) heeft altijd al naar correcte behandeling van wie dan ook gestreefd. Onbeantwoorde brieven waren taboe en dat werd nauwlettend opgevolgd. Maar in de jaren negentig vaardigde de nationale overheid een wet uit op openheid van bestuur. Voor mij veranderde er niets. Openheid werd in mijn gemeente al lang nagestreefd. Nu werd het gewoon verplicht. Geen vuiltje aan de lucht? O jawel hoor!
Want als gevolg van die wet verdriedubbelde de brievenstroom! Nu pas wisten ze dat ze serieus moésten worden genomen door de administraties. De blijde boodschap was verkondigd en de apostelen konden hun gang gaan.
Bij mij ging het in principe alleen maar over verkeer. Maar al gauw ging de secretarie, waar de inkomende post werd bekeken en gesorteerd, stiekem allerlei soorten klachten naar mij doorsmokkelen! Waarom? Gewoon omdat ze wisten dat dit zowat de enige mogelijkheid was om op het epistel in kwestie ooit het stempel afgewerkt te kunnen plaatsen. En dat moést, want elk binnengekomen poststuk kreeg een volgnummer. Een volgnummer dat ooit moest kunnen worden afgevinkt in de database.
Van hondenpoep tot lawaaioverlast aan dancings ze sorteerden het toch zo graag onder verkeer!!! En aan ondergetekende kwam dan de weinig benijdenswaardige eer toe het af te werken.
Of ik ervoor geacht werd? Jawel! Heel erg! Ik was altijd meer dan welkom in de secretarie van het stadhuis. Maar daar had ik geen boodschap aan want tussen de regels door wisten ze me toch altijd weer een en ander op te solferen waar ik dan maar een oplossing moest voor bedenken.
Heel graag had ik doorgewerkt tot mijn vijfenzestigste. Maar toen het gejank de spuigaten ging uitlopen besloot ik het op mijn zestigste af te stappen. De overige vijf jaar zou ik me toch maar hebben doodgeërgerd aan leken die vinden dat ze een vinger in de pap te brokken moeten hebben. En trouwens, zinnig en verantwoord werk hadden ze ondertussen al lang onmogelijk gemaakt. Als ze maar inspraak konden afdwingen! Het toverwoord van de hedendaagse tijd. Dat ze alles alleen maar hopeloos vertraagden snapten ze niet. Dat ze daarmee hun eigen ruiten ingooiden al evenmin.
Hopelijk is deze verhelderende uitleg een geldig excuus voor mijn eeuwige gejank over jankerds.
2. INTELLIGENTE DOMMERDS?
Over deze categorie kan ik korter zijn, maar wil toch even toelichten wat mijn standpunt is. Want soms lijkt het wel of ik de hele mensheid maar dom vind en dat is zéker niet zo. Maar we leven in een erg gecompliceerde samenleving waar elk individu maar zijn eigen kleine stukje kan van snappen. Specialisatie zeg maar. Kan ook niet anders in deze hoogtechnologische samenleving. Niemand kan in staat zijn het allemaal te kunnen en te weten.
Wel, dommerds zoals ik ze noem, dat zijn de mensen die dat principe niet snappen. Die misschien grote bollebozen zijn in hun eigen beroep, maar zich helaas juist daardoor geroepen voelen zich ook in heel andere toestanden te gaan mengen en inspraak te eisen in zaken waarin ze geen enkel inzicht hebben. Dàn pas stellen ze zich dom aan. En weer hadden onze voorvaderen daar een goede spreuk voor:
De mens denkt geschiedenis te schrijven. Maar hoe meer ik erover nadenk, hoe meer ik geloof dat de geschiedenis zichzelf schrijft en dat een individu of groep op zich in dat hele proces maar weinig in de pap te brokken heeft! Eigenlijk is het de hele mensheid die in een bepaalde richting wordt gestuurd door allerlei kleine toevalligheidjes. Door wie? Door wat? Een soort massabewustzijn?
Hebben we daar greep op? Blijkbaar niet! We zouden er wél greep op kunnen hebben als de mensen die het voor het zeggen hebben een beetje meer aan langetermijndenken zouden doen. Maar dat doen ze juist niét! Wachten gewoon tot alle toevallige ingredienten samenkomen en de bom ontploft. En via de mediapropaganda loopt de massa nog lekker mee ook!
Kijk maar naar oorlogen: dé mijlpalen in de geschiedenis: toevallige omstandigheden die niemand voorzien had die tot gevolgen leidden die niet te overzien waren! Om maar enkele van de bekendste op te sommen:
1. De Franse Revolutie.
Luie, rijke en vadsige koningen die met hun hofhouding een luxeleven leidden terwijl de bevolking honger leed. Die niets opbouwends deden en gewoon op de lauweren van hun voorvaderen bleven rusten. En heel naief dachten dat dit ook kon blijven duren. MAAR LAKSHEID LOONT NIET!
Want ze schiepen het klimaat dat mensen als Napoleon toeliet hun kansen te wagen.
2. De eerste wereldoorlog.
De moord op 28 juni 1914 op aartshertog Frans Ferdinand van Oostenrijk, de troonopvolger van Oostenrijk-Hongarije, door een Joegoslavische nationalist, wordt aanzien als de directe aanleiding van de oorlog. Het resulteerde in een Habsburgs ultimatum aan het Koninkrijk Servië. Er werden verschillende allianties die gevormd werden in de afgelopen decennia ingeroepen, zodat binnen een paar weken de grootmachten in oorlog waren; via hun kolonies verspreidde het conflict zich gauw over de wereld.
3. De tweede wereldoorlog.
Hoewel Oostenrijk-Hongarije, en niet Duitsland de eerste wereldoorlog begon, draaide het toch op voor de volledige schadevergoeding door het erg eenzijdige verdrag van Versailles. De Duitsers werden en bleven straatarm. Hun lakse regering deed er niets aan en liet maar betijen. Deden wat politici altijd doen: de weg van de minste weerstand volgen. Maar nogmaals: LAKSHEID LOONT NIET!
Weer schiep die regering het klimaat dat iemand als Hitler aan de macht hielp!
4. Hedendaagse tijd.
Zijn we er nú helemaal vanaf? Hebben we de lessen begrepen? Hebben we het nu gehad? Ons huiswerk gemaakt? Heeft kleutertje geluisterd?
Natuurlijk niet! We zijn nooit dichter bij een voorspelbare catastrofe geweest! Doordat de mens dom is, zorgt hij ervoor dat de geschiedenis zich telkens weer weet te herhalen. TOT we het begrepen hebben! Maar dat lijkt nog lang niet het geval te zijn, want alle kleine toevalligheidjes zijn zich alweer aan het verzamelen tot een heel erg explosief geheel:
Grenzeloze verwenning van de jeugd, resulterend in aartsluie volwassenen. Gulle maar naieve gastvrijheid aan volkeren die het lang niet zo goed met ons menen en spuwen op onze waarden en cultuur! Ontevredenheid vanwege de hoge belastingsdruk voor mensen die hard werken. Belastingsdruk die enerzijds voortspruit uit het sponsoren van regelrechte luiaards, En anderzijds uit het verheelijken van landsvreemden en zelfs landsvijanden. Leiders die niet meer leiden maar naar kinderlijk gejank luisteren en die trend volgen. Lakse, geldverspillende regeringen die niet leiden maar zich laten leiden.
Moet er nog méér springstof zijn om weer zon explosief klimaat te scheppen?
Want ook hier zal ooit blijken: LAKSHEID LOONT NIET!
Conclusies:
Bij 1: Waren de Franse koningen minder grote egoisten geweest, dan zou de Franse Revolutie nooit hebben plaatsgevonden en hadden ze de macht kunnen houden!
Bij 2:Waren de grootmachten niet zo hebberig geweest ten opzichte van hun Koloniën zou die aartshertog niét zijn vermoord en was er ook geen eerste wereldoorlog uit voortgevloeid.
Bij 3: Had het verdrag van Versailles Duitsland minstens nog wat ademruimte gelaten, zou een mannetje als Hitler zijn verdere leven hebben kunnen slijten als het ongevaarlijke Dolfje met het grappig snorretje en zijn vreemde trekjes. Was misschien loodgieter geworden. Of behanger.
Bij 4: Als onze regeringen het lef hadden te doen wat moét gedaan worden om zowel de veiligheid, de welvaart, de vrijheid en de cultuur van het vaderland te beschermen, dan zou er nooit
Ja Wàt zou er dan nooit? Ik heb ook geen glazen bol, maar ben wél clever genoeg om te weten dat daar ooit grote narigheid zal van komen! Want ze schijnen, net als die vadsige Franse koningen, hun frivole spelletjes te willen volhouden tot het te laat is en de bom barst! Brave en naarstige mensen hebben misschien een heel lange lont, maar o wee als de vonk eindelijk de springstof bereikt! Dan zal het nog maar eens te laat zijn om nog te zeggen: Hadden we het maar geweten! Wel, ze hàdden het kunnen weten!
Hoe dat dan allemaal zo komt?
Omdat de mens, ondanks al zijn vernuft, nog steeds niet door heeft dat kruiken zo lang te water drijven tot ze barsten. En bijgevolg ook maar zit te wachten tot ze barsten en zinken.
Omdat de mens blijkbaar nooit zal leren verder te kijken dan zijn neus lang is. Allerlei kleine toevalligheidjes zich ziet ophopen. Toevalligheidjes die helemaal geen slechte bedoelingen lijken te hebben voor wie niet verder denkt. Maar toevalligheidjes die pas als ze allemaal bij elkaar komen, niet zo toevallig zullen blijken te zijn!
En omdat niemand er iets aan durft te doen schrijft de geschiedenis dan maar weer zichzelf!
Een schoolvoorbeeld van wat ik eigenlijk bedoel is de invoering van zomer- en winteruur. Niemand zat daar om te springen! Weinigen vonden het interessant om twee keer per jaar het hele tijdsgebeuren overhoop te gooien.
Maar ergens op dit wereldbolletje groeide een ideetje in een kopje! Zomaar wat dagdromen. Maar de droom vond wonder boven worden wat weerklank. Toevallig kwam er een energiecrisis, en sommigen dachten dat die invoering energie zou sparen. Of vonden in die crisis een goed alibi om dat idee door te drukken. En het sneeuwballetje ging rollen. Tot de dagdroom onverwacht realiteit werd. Wie is de verantwoordelijke?
Die van dat eerste ideetje? Helemaal niet! Die heeft waarschijnlijk nooit gedacht dat zijn hersenspinsel werkelijkheid zou worden.
De volgers? Misschien, maar ze hadden de macht niet ervoor.
De energiecrisis? Jawel, maar wie veroorzaakte dié dan weer?
Bepaalde politici? Zou kunnen, maar is niet zeker.
Een groep ellebogenwerkers? Een groep oversekste jankerds die hun energie kwijt moesten? Wie zal het zeggen? De verantwoordelijkheid is dus helemaal gespreid en anoniem!
Ondertussen is al lang bewezen dat die fata morgana geen energie blijkt te besparen. Maar die droom weer teniet doen? Wie? Hoe? Wat? Waar? Geen mens die het weet, geen mens die het aandurft! De verantwoordelijke voor die stommiteit? Ga de naald maar zoeken in de hooiberg van zes miljard zielen!
En toch is er twee keer per jaar zware kritiek op dit stomme systeem! Maar alles blijft bij het oude, want na de eerste ongemakken wordt het weer vergeten en gaat het telkens weer in de vergeetput. LAKSHEID WEERAL!
Dat is wat er gebeurt als er geen echte leiders meer zijn. Of tenminste toch de kans niet krijgen zich waar te maken omdat de ellebogenwerkers altijd weer zorgen hen een stap vóór te zijn. Het voertuig wordt dan bestuurd door duizenden handen die allemaal een andere richting uit sturen en allemaal gelijk willen hebben. Of tenminste even de kick willen smaken een groot deel van de mensheid te beïnvloeden.
En dus kan de geschiedenis wel niets anders dan zichzelf schrijven! Gedicteerd door de blinde massa! Bejubeld door de politici, die niet hún visie (àls ze er al een hebben), maar die van de massa volgen! The easy way, weetjewel? Dé manier om als nietskunnende toch aan de top weten te komen.
Als er nog ooit een geboren leider, tegen alle ellebogenwerk in, het lef zou hebben op te staan, zal hij een flinke vliegenmepper moeten bijhebben om de krioelende kakkerlakken (of kakkerlaksen) in zowat alle regeringen er uit te meppen!
Even een blik kunnen werpen achter de schermen van een toneelstuk, een film of een circus, heb ik altijd al heel leerrijk gevonden. Soms interessanter dan het stuk op zich. Want dan zie je twee werelden: de wereld vóór het decor, en de wereld er achter.
Vóór het decor zie je de acteur in de rol die hem werd opgelegd.
Achter het decor zie je de mens zoals hij in werkelijkheid is.
Fascinerend! Twee heel verschillende personages in één enkel lichaam! En als het echt om acteurs, clowns of acrobaten gaat, moet ik ze bewonderen. Je ziet ze als het ware veranderen van persoonlijkheid zodra ze dat dunne grensje tussen achter en vóór de schermen overschrijden. Een totale geestelijke metamorfose! Je moet het maar kunnen!
Maar als het om het dagelijks leven in de maatschappij gaat, zie ik diezelfde metamorfose telkens weer in mensen die helemààl geen acteurs zijn, en dat vind ik een minder leuk trekje van de mensheid. In hun eigen, veilige en vertrouwde omgevinkje zijn ze wie ze echt zijn: helleveeg, tiran, reus of dwerg.
Maar dan plots gaat de deur naar de buitenwereld open, of komt de buitenwereld binnen, en daar wordt de acteur in de mens wakker! De metamorfose is soms compleet. Béter zelfs dan de beste acteur ook maar kan uitbeelden!
Bij de een gaat het er om hoe hij zich gedraagt en gekleed loopt, en dat zijn de slechtsten nog niet. Vind ik zelfs normaal om een minimum aan beleefdheidsnormen in acht te nemen.
Bij de ander gaat het echter veel verder: het wordt een totaal andere mens. Een mens die er alles aan doet om als een goede, slimme, begrijpende persoon over te komen. Een mens die er alles aan doet om je zand in de ogen te strooien. Maar ook een mens die helemaal niet praat zoals hij denkt!
Maar gelukkig heb ik ze er in de loop van mijn leven weten uit te halen. Wérkt hun act niet meer bij mij. En blijf ik maar zoeken naar de mens achter de façade!
En nog interessanter vind ik, waarschijnlijk omdat ik een man ben, het zoeken naar de vrouw achter de façade. Maar daar ligt het nog een beetje ingewikkelder! Want een vrouw heeft een pak meer facetten dan een man!
In de eerste plaats is er de seksuele uitstraling. Dàt is het meest ondoorzichtige scherm voor de man. Héél ondoorzichtig en levensgevaarlijk! Want je krijgt levenslang als je in dat scherm trapt!
In de tweede plaats is er het charmante meisje dat helemaal anders denkt en praat dan een man. Die is eigenlijk het boeiendste personage voor gelijk welke man. Het personage dat hij nodig heeft om zijn eigen harde werkelijkheid wat zachter te maken. Om roze te maken wat zwart lijkt. Al beseft de doorsnee man dat niet altijd. Hij is al lang tevreden als hij aan zijn trekken komt, en meer moet dat niet zijn! Tot de dag dat de schermen vallen!
In de derde plaats is er dan de vrouw zoals ze zich voordoet als de wereld haar ziet. Wat dan zowat altijd een heel vertekend beeld geeft!
In de vierde plaats is daar dan de ruziemaakster, de roddelaarster, soms de tierende helleveeg, de huisheks, de betweetster, de persoon die altijd gelijk moet krijgen en het hele zaakje telkens weer in de vernieling weet te sturen. De hen die rondloopt zonder kop en heel erg goed de leiding van een man zou kunnen gebruiken. Maar zich te goed vindt om die leiding te aanvaarden! Dat is dan de vrouw in the inner circle. Wie van die vier is dan in godsnaam de échte vrouw? Wanneer acteert ze? En wanneer niét?
Als je pas kennis maakt met een vrouw, dan staat ze vóór het eerste scherm of de buitenste cirkel.
Naarmate je haar beter leert kennen wordt scherm na scherm opgetrokken en zit je binnen de kortste keren monddood en uitgeteld, helemaal in de binnenste cirkel en blijft, helaas, in veel gevallen enkel nog de helleveeg over!
Onze voorvaderen zegden het nog anders: Wie een wijf kiest om haar lijf verliest het lijf maar behoudt het wijf!
Oei! Nu heb ik vele dames op de teentjes getrapt denk ik! Maar tot mijn verdediging kan ik aanvoeren dat ik een man ben, en me er ergens wel van bewust ben dat het met mannen wel niet veel beter zal zijn. Alleen maar op een andere manier.
En alles wel beschouwd moet ik telkens weer terugkomen op mijn cirkeltjes, als de golfjes die je maakt als je een steentje in het water gooit.
De cirkels worden steeds groter naarmate ze verder van het middelpunt komen! En toch is dat middelpunt, dat steentje waar het écht op aankomt, soms petieterig klein!
Maar bij de golven die mensen maken lijken ze veel betere personen te zijn in de buitenste golf. De ver van hun bed golf. Maar dat is nou nét wat me niet interesseert. Ik zie de mens liever zoals hij echt is, namelijk binnen de kleinste golf. Daar pas weet je met wie je te maken hebt! En stel ik me telkens weer de vraag: is al die carnavaleske poespas nou echt nodig? Wees toch wie je bent? Dat je naar de buitenwereld toe wat beschaafder wilt overkomen, tot daar. Maar als het verschil tussen de middelste en de buitenste cirkel een totaal ander persoon is? Neen! Bij mij werkt dat niet langer. Hoe groter verschil ik opmerk, hoe meer afkeer ik krijg van de persoon in kwestie!
En eerlijk gezegd, ik geloof niet dat ik me persoonlijk ooit aan dit typisch menselijk trekje heb schuldig gemaakt, tenzij ik noodgedwongen beschaafder moest acteren in bepaald gezelschap! Op elk ander gebied zou ik echt niet weten waarom ik buiten mijn eigen kleine kringetje plots helemaal zou moeten veranderen! Wat brengt dat trouwens op? Hopen narigheid, want acteren hou je nooit een leven lang vol!
En daarom probeer ik altijd, als ik kennis maak met vreemden die me wel interesseren, zo snel mogelijk door te dringen naar de middelste cirkel. Gewoon om te weten of ik mijn tijd aan het verspillen ben of niet. Aan de openingsact heb ik geen boodschap. Noch aan de leuke babbel en de schone schijn. Ik probeer dieper te peilen. En lukt dat niet, dan zijn er twee mogelijkheden:
1. De persoon in kwestie wil voorlopig niks van zijn privacy prijsgeven, en dat moet ik respecteren!
2. De acteur heeft angst ontmaskerd te worden. Dan kun je er donder op zeggen dat er stront aan de knikker is! En dan hoeft het voor mij ook niet meer en blijft het bij een oppervlakkige babbel.
Zowel in relaties als in de politiek speelt dat fenomeen ons lelijke parten!
In relaties is het resultaat ervan dat iemand verliefd wordt op een persoon die eigenlijk niet bestaat! Die enkel maar uit een act bleek te bestaan! Een zeepbel! Als dààr een duurzame relatie moet van komen dan weet ik het ook niet meer!
In de politiek is het resultaat van dit fenomeen dat een land op de duur onbestuurbaar wordt. Omdat de bestuurders van de eerste tot de laatste zeepbellen bleken te zijn! Acteerden, een leuke babbel hadden, de schone schijn ophielden, en tenslotte uit elkaar spatten! Enorme schuldenbergen achter zich aan latend. Die moet de nieuwe generatie zeepbellen dan maar wegwerken!
De reactie van een medeblogger op een wat gevoeliger en recht uit het hart column van me (Moeders mooiste), was nog maar eens aanleiding voor een grondig zelfonderzoek. En jawel hoor: die blogger heeft gelijk! Ik kwam tot de conclusie dat ik inderdaad een watje bén! Een veel te sentimentele en empathische wattenprop!
Zéker als het huisdieren betreft. Heb er de pest in ze in huis te nemen omdat ik weet dat ik me er sterk zal aan binden, maar er toch ooit afscheid zal moeten van nemen. En dat wens ik mijn ergste vijand niet toe.
Naar mensen toe ligt dat eventjes ander: Lijk ik een harde tante of nonkel! Kunnen mijn kinderen zéker over meespreken!
En zelfs afgestorven mensen uit mijn dichte omgeving kunnen me nooit het verdriet aandoen dat het verlies van een huisdier of -vogel me aandoet.
En daar zijn drie redenen voor:
Ten eerste zie ik de dood van een menselijk wezen eerder als de overstap naar een betere toestand (zonder over enige God te gewagen), en is de dood dus onbestaande. Van dieren weet ik dat niet zo.
Ten tweede: als het er op aankomt ben ik ook naar mensen toe (de levenden dan) een watje! Voel ik met ze mee. Voel ik hun lijden, pijnen en verdriet alsof het het mijne was. Al toon ik dat niet zoveel.
Ten derde: mensen kunnen wreed zijn. Dieren niet. Mensen liegen veel. Dieren niet. Dierenliefde is gemeend. Menselijke liefde lang niet altijd.
En daarom kom ik zo vaak heel hard over ten opzichte van mensen!
Juist omdát ik van mensen hou. Juist omdát ik zou willen dat iedereen zich minstens zo gelukkig voelt als ikzelf. Juist omdát ik het maar moeilijk kan aanzien dat de mensheid telkens weer druk bezig is zichzelf in de vernieling te helpen! Juist omdát ik al de narigheid die ze zich daarmee op de hals halen zo graag zou willen voorkomen. Juist omdát ik weet dat, wàt je ook maar omhoog gooit, telkens weer op je eigen kop terechtkomt! Daarom kan ik ook nooit echt kwaad zijn op mensen die vanalles omhoog gooien. Heb er eerder intens medelijden mee omdat ik weet dat het ooit, en héél pijnlijk, op hun hoofd zal vallen.
En nu weet ik drommels goed dat mijn blogje de wereld niet zal veranderen. De mensen niet zal veranderen noch de politiek een andere richting uitsturen.
Maar het stuurt mijzelf wel een andere richting uit. Het geeft mij tenminste de voldoening van niet te zwijgen over wat er allemaal mis loopt met het mensdom. Ik zou me laf voelen als ik erover zweeg. Nooit de dood met klare blik in de ogen durven kijken.
Eenenzeventig jaar ervaring in toevallig de juiste, en zeer gevarieerde omgevingen, hebben me een massa geleerd over hoe het allemaal in zijn werk gaat. Ik zou mezelf verachten als ik dit aardse tranendal zomaar verliet zonder tenminste een poging te hebben gedaan om mijn ervaringen vorm te geven en te delen met wie het maar wil lezen.
En mij doet het er niet toe of er nu één mens iets aan heeft of honderdduizend! Want elke mens is een hele wereld. Bijgevolg, als ik er ook maar ééntje echt weet te bereiken, dan heb ik toch een hele wereld bereikt. En kan ik, als mijn tijd gekomen is, met een gerust hart mijn schop afkuisen.
En dus had die blogger gelijk: ik bén eigenlijk een watje. Ook naar mensen toe. De wáre harde en kikkerkoele egoïsten, dat zijn de vermeende watjes van ouders:
Die hun kinderen hopeloos verwennen om geen gejengel te moeten aanhoren. Die geen energie willen verspillen aan een neen en dus altijd ja zeggen. Is véél makkelijker! Die de zware en soms pijnlijke taak van opvoeden uit de weg gaan. Uit gemakzucht. En om hun kinderen maar te vriend te houden. Om door hen als een goeie te worden aanzien. Om ook in de omgeving maar de schijn op te houden goede ouders te zijn en daarvoor gewaardeerd te worden.
Maar er nooit bij stilstaan wat er van die verwende nesten moet geworden!
Want dié manier van opvoeden is dan weer een vorm van meedrijven met de stroom. De omgeving is humaan geworden. Van bikkelhard geëvolueerd naar suikerzoet. En als je je laat meedrijven met die stroom, word je door de maatschappij heel erg hoog aangeschreven! Maar het zal die maatschappij worst wezen wat er later van je kinderen moet geworden!
Om je kinderen een waardige opvoeding te geven moet je heel wat van je persoonlijk karakter opzij kunnen zetten. Heel dikwijls jezelf vervloeken als je weer eens straf hebt gegeven. Duizenden twijfels doorstaan: ben ik goed bezig? Want de respons die je van je kinderen krijgt bevestigt dat zéker niet. Wel integendeel. Ze doen je gevoelen als een slechte ouder, en je goede bedoelingen lijken helemaal niet te werken!
En op dergelijke momenten moet je jezelf er echt wel van overtuigen dat die respons van onervaren betwetertjes komt, alhoewel zijzelf er alles zullen aan doen om je van het tegendeel te proberen te overtuigen.
Jawel! Het is een constant zwemmen tegen honderden stromingen in terwijl de twijfels je aan het hart knagen! En op hulp of begrip van de maatschappij moet je niet rekenen. Veel eerder op afkeuring.
Maar het loont! Op termijn. Zoals alles! Direct genot van je inspanningen krijg je niet. Dat komt pas als ze al lang volwassen zijn. Maar dat is nu juist wat de maatschappij niet meer wilt. De maatschappij wil direct resultaat zien! Langetermijndenken is taboe geworden. Je wordt beoordeeld naar wat je NU doet! Niét naar wat het resultaat ervan zal zijn op lange termijn.
Zo gaat het tegenwoordig in de opvoeding! Maar zo gaat het jammer genoeg ook in de regeringen, en dàt is pas funest in de maatschappij!
Eén keer maar in mijn leven heb ik positieve kritiek gehoord in opvoedingszaken. In Spanje dan nog wel! Een van mijn kinderen ging weer eens moeilijk doen en kreeg een lap om de oren van me. Wat van een toevallige voorbijganger, een al wat oudere Spanjaard, de commentaar uitlokte: Màs duro hombre! (harder man!)
Dat was de soort commentaar die me een riem onder het hart stak. Helaas, het gebeurde maar één keer in mijn hele opvoedperiode! En is me daarom ook altijd bijgebleven. Want dàt zou de commentaar moeten zijn die je van je omgeving krijgt als je het beste voorhebt met je kinderen, je daadwerkelijk met opvoeding bezighoudt, en lak hebt aan watjespolitiek!
Gelukkig had ik mijn hele leven al interesse in technische vernieuwingen. Gelukkig rustte ik nooit voor ik die vernieuwingen van naaldje tot draadje had weten te doorgronden. Gelukkig was ik ongelukkig als ik iets niét begreep. En gelukkig was ik pas weer gelukkig zodra ik het ging snappen!
En last but not least: gelukkig heeft die gestoorde mentaliteit me geen windeieren gelegd en ben ik nog altijd helemaal mee met alles wat de informatica ons te bieden heeft en heeft mijn pc nog maar weinig méér geheimen dan mijn lei en griffel in het eerste leerjaar!
Maar er zijn er anderen! En mijn aangeboren empathie verplicht me, me even in hun plaats te stellen. Vooral dan in de plaats van diegenen die helemaal geen technische knobbel hebben en al een eerbiedwaardige leeftijd bereikt hebben! Daar zit je dan, achter een gloednieuwe pc, om toch minstens nog een beetje mee te kunnen zijn met je tijd.
De reden voor de aankoop is meestal dat verschillende andere oudjes toch ook probleemloos met elkaar communiceren met dit toestel, leuke fotos maken die niet op de voorhistorische omslachtige manier hoeven ontwikkeld te worden, en nog zoveel meer. Allemaal dingen die je in je jeugd onmogelijk leken. Stoute dromen lijken werkelijkheid geworden te zijn.
En dan stappen ze naar de computerboer, die nog eens de ontelbare mogelijkheden toelicht en hen het water in de mond doet komen. En dan maar huiswaarts getrokken me dit magische toestel!
Helaas! Zonder de waard gerekend!
Veertig jaar geleden kwam je thuis met een nieuw toestel, een radio of zo, en je draaide aan de knop en je had muziek. Of beeld. Of je kon je soep mixen. Of stofzuigen.
Helaas, met de tegenwoordige technische snufjes werkt het even anders! Je krijgt véél! Oneindig veel meer dan je vroeger ook maar kon dromen over een nieuw toestel.
Maar je krijgt het niet voor niks! In de eerste plaats moet je met de pc zélf leren omgaan, en in de tweede plaats met elk nieuw programma dat er ook maar op geïnstalleerd is. En dat is, als je niet bent meegegroeid met die materie, niet niks!
Maar in wezen is het altijd al zo geweest: het is niet omdat je een goede verfborstel kocht dat je spatloos en streeploos kunt schilderen. Niet omdat je een schaaf hebt dat je timmerman bent! Niet omdat je een goede snoeischaar kocht dat je nu plots kunt snoeien als een volleerde tuinman. Elk werktuig vraagt een zeker leerproces. En een pc is niet zomaar een toestel. Het is eigenlijk een werktuig! En wàt voor een. Hoe meer je er over wilt leren, hoe meer je er weet uit te halen. Maar dan moet je dat ook doén. Zoniet kom je telkens weer in de problemen. Alsof je met een blinddoek wilt autorijden!
En mezelf nog altijd in de huid van zulk slachtoffer wanend, kan ik me voorstellen dat je daar achter je toetsenbord zit, bang om wat dan ook te doen om niets naar de bliksem te helpen, en dan maar, héél angstig, je mailprogramma uitproberen. Hé, dat lukt en je begint moed te krijgen! Maar dan doe je iets dat alles helemaal ondersteboven haalt en de paniek slaat toe!
Meestal zijn dat dan heel onschuldige dingetjes: toevallig met de muis ergens op geklikt, en je hele mailmap lijkt ondersteboven gehaald! Je hebt gewoon de sorteervolgorde veranderd. Op naam gesorteerd in plaats van op datum bijvoorbeeld, of op datum van achter naar voor Even op de juiste knop klikken en alles zal weer als voorheen zijn. Maar als leek schrik je je natuurlijk een bult en durf je het toestel bijna niet meer aan te raken! Of plots lijken al je binnengekomen mails weg! Terwijl ze er wél nog zijn, maar de optie verbergen na lezing werd per ongeluk aangevinkt. En dan maar snel naar de pc deskundige, die onmiddellijk ziet wat er aan de hand is, maar ook niet voor niks wil komen en dus maar een paar uur werk fingeert en ook aanrekent!
Ik heb zo de indruk dat veel mensen zich op de duur in een mijnenveld wanen zodra ze de muispijl over het scherm laten glijden. Moet bangelijk zijn.
Maar weet je, niet wanhopen. Niet meteen willen genieten van je nieuwe pc, maar eerst even wat tijd investeren in het leerproces. Dat loont en zal je later veel tijdverlies en paniek besparen. Zowat elke gemeente organiseert trouwens regelmatig pc lessen voor senioren. En het mooiste aan die lessen zijn de after lessons: na de les samen een pint gaan drinken en aan de toog leren van elkaars ervaringen en/of frustraties op dat gebied!
En dan zijn er natuurlijk ook de vele boeken over het onderwerp. Internet voor senioren bv van ons eigenste sennet. Al hou ik helemaal niet van die titel! Alsof een pc alleen maar internet behelst. Internet is alleen maar één van de vele toepassingen. Computerkennis voor senioren zou al een stuk beter klinken. Want met internet op zich zul je ook al niet te ver geraken als je verder niks van je pc snapt. Het is een beetje alsof je een auto zou kopen, enkel maar om af en toe eens de lichten aan te steken.
42 arrestaties na uit de hand gelopen studentenprotest aan kabinet De Block
Woensdag 21 maart 2012 om 20u29
(Belga) De Brusselse lokale politie heeft 42 mensen administratief moeten aanhouden nadat een betoging van studenten aan het kabinet van staatssecretaris voor Asiel en Migratie Maggie De Block uit de hand liep. Een aantal betogers begonnen het kabinet met eieren te bekogelen, waarna de politie tot arrestaties overging.
De 42 personen zijn overgebracht naar de kazerne van de federale politie in Etterbeek en zullen binnen de 12 uur worden vrijgelaten. Dat meldt de Brusselse politie. De studenten waren naar het kabinet van staatssecretaris De Block afgezakt om een petitie met 1.225 handtekeningen af te geven voor de 23 asielzoekers die op de campus van de Vrije Universiteit Brussel verblijven. Die zijn al 68 dagen in hongerstaking om een verblijfs- en werkvergunning te bekomen. (KAV)
Bron: Belga
Hierbij vallen me drie zaken op:
1. Weeral studenten! Betweterige maar nog onervaren jeugd dus. Jankerds!!! Jeugd die ooit anders zal piepen, dat nu nog niet weet, maar ondertussen wél de eigen toekomst aan het kapotmaken is.
2. Hongerstaking als drukkingmiddel. Eisen waar je geen recht op hebt. Eentje naaide daarvoor zelfs zijn mond dicht! Dan moet je er toch wel heel wat voor over hebben om van het zweet van ONS en ONZE voorouders te kunnen komen profiteren! Maar ach, je weet dat het al duizenden voorgangers gelukt is. En dus waag je maar je kans!
3. En wat willen ze hier eigenlijk komen doen met die zo fel begeerde verblijf- en arbeidsvergunning? Werken toch niet zeker? Want zo lang er nog één gezonde Belg werkloos rondloopt, kunnen ze hier helemaal niéts komen doen tenzij van uitkeringen genieten en/of de criminaliteit induiken. Maar ook van dit soort hebben we er al veel te veel!
Nu zou het niet eerlijk zijn te oordelen over Maggie De Block. Ik ken het mens niet en haar mandaat begint pas. Moet zich nog helemaal waarmaken. Hopelijk doet ze dat op de enige juiste manier. Hopelijk heeft ze ook al ondervonden hoe onze cultuur, welvaart en veiligheid helemaal ondermijnd wordt door vreemdelingen.
Waarschijnlijk heeft ze er ook niet om gevraagd om juist in dié leeuwenkooi te worden gegooid: bijna letterlijk het pispaaltje van de Wetstraat en van de hele maatschappij! Arme Maggie! Maar als ik haar één raad zou willen geven dan zou dat zijn:
- Maggie, meisje, luister niet naar jankerds, denkend dat ze door dat luide gejank een meerderheid vormen!
En ik hoop van harte dat het mens genoeg haar op de tanden heeft om zich niet als een dooie vis te laten meedrijven met de stroom! Haar heel erg explosieve positie benijd ik haar zéker niet. Ondankbaarder werk kun je tegenwoordig waarschijnlijk niet meer vinden! De toekomst zal wel uitwijzen wat we aan haar hebben: een strijdvaardige haai of een dooie haring!
Als ik haar zo bekijk dan lijkt ze me niet echt de dame die zich op glad ijs zal wagen. Eerder een beetje besluiteloos aan de oever zal staan toezien. Maar ik kan me vergissen, en dat hoop ik maar! Hopelijk is ze een hardere tante dan haar uiterlijk doet vermoeden.
En by the way is het jullie ook nog niet opgevallen dat zoveel politici zich zo graag laten zien met één of een hele stapel mappen bij zich? Is dat om te tonen dat ze kunnen lezen? Of om te fingeren dat ze ergens mee bezig zijn? Wàt dat dan ook maar moge wezen?
Zo heb ik er ook eentje gekend in mijn politieloopbaan. Ook een overste. Deed nooit iets, maar liep altijd rond met, héél gewichtig, een papiertje in de hand. Zó gewichtig dat het wel leek of dat papiertje minstens twintig kilo woog en elk moment kon ontploffen. Het zal dus wel daardoor komen dat ik niet echt veel vertrouwen heb in dergelijke mensen zeker?
Maar Maggie lijkt de slechtste nog niet te zijn. Eén mapje maar. Ik ken er die er bijna onder bezwijken. Vooral dan als ze weer eens geïnterviewd worden. En tóch vertikken ze het zich een trolley of een pilotcase aan te schaffen. Niet omdat hun wedde dat niet toelaat, maar omdat de kijker dan niet zou zien hoe gewichtig ze wel zijn!
Keeping up appearences blijkt dus ook voor de Wetstraat de algemene trend! Natuurlijk! Waar zouden ze anders mee moeten pronken?
Jawel! Nu ben ik al zo dikwijls tekeer gegaan tegen ouders die altijd weer mijn kind schoon kind vinden, maar nu lijk ik toch wel aan diezelfde ziekte te lijden zeker?
Maar gelukkig betreft het maar mijn hond! En word ik in die mening zowat dagelijks gesteund en gestimuleerd door vreemden die hun blikken er niet kunnen van afhouden. Een echte hartenbreker! Eerste klas charmeur!
Tja, onder zoveel bewondering en belangstelling is het moeilijk bescheiden te blijven hé? En ja! Ik denk wél dat ik de allemooiste hond van de wereld en omstreken op de kop heb getikt! Mensen blijven maar wegsmelten als ze hem zien. Blijven maar complimenten maken over zijn baard, zijn pluimstaart, zijn éne wit pootje en witte buik.
Gelukkig verstaat hij (hopelijk) die complimentjes niet, want dan zou hij al gauw een heel verwaand nest worden!
Soms schuim ik het internet af op zoek naar fotos van Chihuahuas. Vind er duizenden. Maar moet telkens weer vaststellen dat ik ze eerder lelijk vind! Korte, gedrongen snoetjes; uitpuilende oogjes, en naar wat ik op straat zie dikwijls ook felle keffertjes!
Chico heeft dat allemaal niet. Chico is gewoon hond. Chico is de perfectste hond die ik me maar wensen kon. En Chico heeft zich probleemloos aan ons gezin aangepast.
Met zijn 3,065 kg en zijn tienmaandige leeftijd denk ik wel dat hij nu zowat volgroeid is. Van puppy naar hond. Waarbij ik me telkens weer vragen stelde over zijn charmante uiterlijk. Want alle puppys zijn lief en hebben lieve snoetjes, maar dat verandert soms snel zodra ze volwassen worden. Die van mij echter, die wordt steeds mooier! En vooral ook intelligenter!
Als ik de balans opmaak van de zes maand dat ik hem heb, rekening houdend met het feit dat ik een heel bleu hondenbaasje ben, geen enkele vorm van dressuur heb toegepast maar alleen maar voor een rustige omgeving heb gezorgd, moet ik toch stellen dat ik er totaal geen problemen mee heb gehad!
Ja zelfs vind ik er mezelf als kind in terug! Ik had ouders die al vrij oud waren, begreep dat al heel vroeg, en probeerde hen dan ook zo weinig mogelijk in de weg te leggen. Trok gewoon mijn plan. Voedde mezelf op en leerde van mijn fouten. En die hond blijkt net hetzelfde te doen!
De eerste paar dagen hadden we één of twee keer een drolletje in huis. En misschien twee of drie plasjes. Maar zonder veel poespas, zonder veel verwijten van onzentwege, leerde hij waar hij dat wél en waar niét mocht doen! In hooguit twee dagen! Wijzelf hebben veel meer het huis wantrouwend lopen afzoeken naar een verdwaalde drol of plas die er niet was! En er ook niet kwam!
Ook zijn lichaamstaal gaat snel vooruit. De blik die op de foto hierboven te zien is, is helemaal de blik die hij me toestuurt als hij iets wilt! Zo gebeurt het dat we al een tijdje hebben gewandeld en hij wat moe wordt. En dan ziet hij ergens een bankje. Loopt er naartoe, blijft staan en geeft me die dwingende blik. En dan weet ik: hij wil dat ik even rust op die bank en hem op schoot neem.
En dat vindt hij dan zalig! Zijn neusje draait dan snuffelend alle kanten op, speurend naar elk geurtje dat de wind hem toestuurt, genietend van elk aaitje in de nek
Ach ja, ik weet het! Ik ben mijn kind aan het ophemelen! Nou ja, vergeef het me. Hij moet maar zo lief niet zijn met zijn vleermuizensnoetje! Maar kan dat ook anders? Vandaag nog stond ik weer te wachten aan de Aldi met hem. Minstens om de paar minuten bleef een vrouw staan om hem te aaien. Wat van een andere buitenwachter (zonder hond) de commentaar uitlokte:
- Zeg, jouw hond heeft blijkbaar meer succes dan jijzelf?
- Zeg dat wel! In mijn buurt is het niet anders: iedereen kent Chicos naam, maar niemand kent die van mij!
Maar eerlijk gezegd, met mij is het niet anders! Ken ondertussen ook al de naam van zowat alle hondjes uit de buurt (en dat zijn er heel wat). Maar vraag me niet naar de naam van de baasjes! Zijn beste vriendje is ondertussen toch wel Tobie, een Tibetaanse Terrier. Wit als een Malthezer maar tweemaal zo groot. Chico verdwijnt gewoon onder diens vacht. En reken maar dat het alletwee echte speelvogels zijn. Het bazinnetje van Tobie? Maak ik wel eens een praatje mee, maar hoe ze noemt? Weet ik in geen velden of wegen! En zo vertelde ze me onlangs dat haar man eens op wandel was met Tobie, die plots niet meer vooruit wilde. Trok naar een klein zwart hondje met een man met een petje. En ze moest geen moment twijfelen: dat was Chico!. Spijtig genoeg heb ik dat voorvalletje niet opgemerkt. Ben zo gewoon Tobie te zien samen met zijn bazinnetje, dat ik er geen aandacht moet hebben aan geschonken toen hij met baasje op wandel was.
En thuis blijft Chico maar doen wat hij al vanaf de eerste dag deed: een dutje, dat doet hij lekker gezellig en veilig op mijn voeten. Wil hij echter vertroeteld worden, dan richt hij een smekende blik op zijn vrouwtje, tot ze hem opneemt en naast zich op de bank zet.
Je kunt dat diertje, en vooral de dwingende blik in zijn ogen, nu eenmaal niet weerstaan!
In Volt van 21 maart werden uitzendkantoren doorgelicht: of ze de wettelijke voorschriften, en met name het verbod op discriminatie, wel navolgen.
De helft bleek dat niét te doen!
Het panel was goed vertegenwoordigd: een wat sullige minister van tewerkstelling, een vertegenwoordiger van de sector, en ons aller eerbiedwaardige directeur van het C.G.K.R. Graag had ik de standpunten van de verschillende partijen gehoord, maar dat kon helaas niet. Ze werden telkens weer op onbeschofte manier onder- en doorbroken door die eerbiedwaardigaard die blijkbaar geen kaas had gegeten van beleefdheid en respect, en vond dat alleen zijn woord evangelie was. Telkens weer kwam hij met wetten aandraven. Elke geopperde stelling letterlijk doorbrekend met een wet. Onfeilbaar als de paus. Naar niemand luisteren. Alleen zichzelf willen horen en geloven. Zo kwam de man bij mij tenminste over. En ik verafschuw dergelijke mensen! Ze zijn een ware nachtmerrie voor het land.
Van een debat was dan ook al gauw geen sprake meer. Het werd een monoloog waar nu en dan eens iemand enkele woordjes probeerde tussen te plaatsen, maar dat lukte gewoon niet. Niemand anders dan Zijne Heiligheid mocht uitspreken! Onbeschofter kàn gewoon niet en zelfs de minister werd telkens weer het zwijgen opgelegd.
Wat bij mij dan weer de vraag deed rijzen wie eigenlijk baas is in dit land.
Wel, als een wet in vijftig procent van de gevallen wordt overtreden (en ik ben ervan overtuigd dat het veel meer dan vijftig procent is), kun je er donder op zeggen dat het een slechte wet is. Daarmee moet je dus niet komen aandraven om anderen het zwijgen op te leggen. Dat is blufpoker.
Nu zou ik wel eens willen weten wat er met onze industrie zou gebeuren als die wetten niét zouden worden overtreden! Als de baas geen vrije keuze meer heeft voor het soort persoon die hij nodig heeft voor een bepaald soort werk! Dat hij moet aannemen wat de Wetstraat hem dicteert. Ondanks het feit dat het wél de werkgever, en niét de Wetstraat is die de werknemer betaalt!
Het programma richtte zich eigenlijk vooral op de discriminatie van vijftigplussers.
Hallo zeg? Zijn vijftigplussers het probleem? Of mocht er niet over de echte problemen gepraat worden? En werden die vijftigplussers er maar met de oren bijgesleurd om de echte problemen te verdoezelen?
Als ik ondernemer zou zijn, weet ik zeker dat ik zou staan te springen om vijftigplussers aan te werven! Die kerels hebben ervaring. Die kerels werden nog niet in de verwencultuur opgevoed. Die kerels weten nog best van aanpakken. Zijn een zegen voor elke ondernemer. Ik zou eerder vies zijn van verwende jongeren! Kruidje roer me nietjes die bij de minste onvriendelijkheid gaan janken over pesterijen en meer van dat moois!
Dus: die vijftigplussers waren een dekmantel! Om problemen aan te kaarten die niet publiekelijk mogen worden aangekaart. Namelijk lui gekweekte eigen jeugd en profiterende vreemden. Maar hoedanook, het onthulde heel goed dat die wet niét werkt. Niet werkt omdat hij onlogisch is. Niet werkt omdat hij werd uitgevonden door mensen wie het worst zal wezen als de industrie in elkaar stort omdat, op hun bevel, de verkeerde mensen moesten worden aangenomen!
Voelen zij zich schuldig als dan maar weer een aantal bedrijven over de kop gaat? Helemààl niet! Mensen zoals dat eerbiedwaardige panellid waarvan hierboven sprake kénnen geen verantwoordelijkheid! Ze kennen enkel de wet! Het wondermiddel dat je schuldgevoelens perfect camoufleert en maakt dat je jezelf als een heilige gaat aanzien. Geen vragen stelt bij die wet. Befehl ist befehl!
En dan is het inderdaad niet moeilijk om een heel panel monddood te slaan met een door gekken opgesteld wetboek! Geen haan meer die nog durft kraaien, want de wet is de wet. Dura lex, Sed lex! (Harde wet, maar t is de wet!)
Tja, dat zal dan wel zo geweest zijn in de tijd van de Romeinen, maar toen werd ook nog echt geregeerd! Wie tegenwoordig wetten maakt hoort eerder thuis in de categorie charmante maar domme volksfiguren.
Vraag aan honderd Vlamingen welke voetbalploeg momenteel de eerste staat in de rangschikking, en je bent voor een uur zoet. Ze zullen het je met handen en voeten uitleggen, en ook het waarom! Uitgebreid gaan ze de verschillende kwaliteiten of fouten van elke speler van die ploeg uit de doeken doen. Fenomenaal! Neen hoor, de Vlaming lijkt lang niet dom!
Vraag aan honderd Vlamingen wat de laatste blunders van de regering waren, of gewoon wie in het parlement zetelt en je krijgt steevast het antwoord: Van politiek trek ik me weinig aan hoor! Of in het beste geval herinneren ze zich wat kletspraat van de toog over het onderwerp en gaan daar dan maar wat over bazelen. Meestal gaat het dan over de laatste vierentwintig uur, want wat hun politieke favoriet daarvóór wist te presteren zijn ze al lang vergeten.
En hier denk ik dan vooral aan een ex-cafébaas die zonder blikken of blozen huizen liet afbreken waarvoor de eigenaars een leven lang hadden gewerkt, maar toevallig op de verkeerde plaats stonden, oogluikend toegelaten door weer andere politici! Een nooit geziene politieke criminaliteit in Vlaanderen, die nooit zou mogen vergeten worden. Ik vond het gewoon politieke zelfmoord! Maar helaas een drietal jaren later wás het vergeten en kreeg de vent een monsterscore van de kiezers! Toén was het dat mijn frank viel over wat democratie écht inhoudt en hoe het werkt!
Vraag aan honderd Vlamingen wat ze s middags het liefste zien op hun bord: een lekkere biefstuk friet, of een gestoofde voetbal
Domme vraag? Jawel! Maar ook een domme mentaliteit. Want uiteindelijk willen ze toch allemaal die biefstuk friet op hun bord. Daarop kunnen ze leven. Op een gestoofde voetbal niet! Maar als ze lekker willen blijven eten, zal het niét van die voetballers afhangen. Wél van het IQ van de regering! Maar dàt? Dat interesseert hen dan weer niet!
Brood en spelen! Een leuke combinatie, maar niet echt realistisch als enkel de spelen je interesseren, en wat de komende jaren op je bord komt afhangt van welk bolletje je totaal onwetend zwart maakt in het kieshokje!
En ik mag gerust de hand in eigen boezem steken: zo lang ik werkte interesseerde de politiek me ook totaal niet. Was ik me er niet van bewust dat de welvaart van het land volledig afhangt van die donkere zwarte bolletjes daar in dat obscure kieshokje! Wist ik ook helemaal niet dat er meer luie landverraders dan vaderlandslievenden op de lijsten werden gegooid.
Maar het weze mij vergeven. Ik was toen ook nog zo naïef om te denken dat ze toch geen volslagen idioten op de lijsten zouden plaatsen, en dat die verkozenen wel zouden weten waar ze mee bezig waren. Niét dus! Jammer dat ik me dat pas later realiseerde. Maar ook dàt heeft een reden: ik wist zelf altijd heel goed waar ik mee bezig was en nam er ook de verantwoordelijkheid voor. De mensen waar ik voor werkte namen trouwens ook maar personeel aan dat ze berekend vonden op de taak die ze voor hen in petto hadden.
En ik maakte de grootste fout van mijn leven: IK DACHT DAT DAT OVERAL ZO WAS! En uiteindelijk was het die cafébaas, en zijn latere vergiftigdecadeautjes, die me de ogen openden!
Maar blijkbaar richtte hij nog niet genoeg onheil aan, want de Vlaming heeft het nog altijd niet begrepen! De politieke partijen hebben waarschijnlijk nog nooit zo op rozen gezeten! Vriendjespolitiek heeft nog nooit zo welig kunnen tieren! Als die vriendjes het maar goed kunnen uitleggen en de bevolking een rad voor ogen draaien met hun charmante uitstraling. Of met milde hand cadeautjes kunnen uitdelen uit een bankroete schatkist, zonder aan de toekomst te denken!
En dat juist nu, in een tijd dat allerlei controlemiddelen tegen vriendjespolitiek worden afgekondigd. In een tijd dat juist de politiek zélf openlijk de vriendjespolitiek afkeurt! Nog maar eens een handvol zand in de ogen van de kiezer gestrooid, want dat geldt enkel maar op lager niveau. De politiek zélf houdt zich vér van de regels die ze zelf uitvond!
Maar inderdaad, ook ik keek vroeger met een half oog naar het nieuws, in de heilige overtuiging dat in de Wetstraat de juiste mensen op de juiste plaats zaten. Tot de misdadige fratsen van die cafébaas me ongelovig deden opschrikken! Vanaf toen bekeek ik het nieuws een pak kieskeuriger en ging er de juiste conclusies uit trekken in plaats van de vluchtige conclusie van de nieuwslezer.
En toen die cafébaas enkele jaren later als kers op de taart ook nog een monsterscore kreeg van de kiezers, ja, toen wist ik het wel! Het zal je volk maar wezen!
Toen ik die avond, lang nadat de duisternis was ingevallen, met Chico het park betrad, merkte ik twee figuren op die in het donker stonden te praten. Een dame van middelbare leeftijd, en een meisje, voor zover ik ze kon onderscheiden. Leken moeder en dochter.
Zodra het meisje ons opmerkte spurtte ze weg, dwars over het grasveld naar de andere kant van het park. Verwonderd volgde mijn blik de ietwat onbehouwen rennende gestalte. Toen snapte ik de bedoeling: Ze rende naar een reuzengrote hond die daar zonder leiband liep, en eventueel een gevaar zou kunnen betekenen voor de kleine Chico!
Nu moeten honden wel verplicht aan de leiband, maar er zijn wel meer mensen die hun beest stiekem even wat meer vrijheid gunnen. Kan ik best inkomen. Is trouwens ook een vorm van diervriendelijkheid. Ze had daar waarschijnlijk de duisternis voor afgewacht en ondanks de bescherming van dat grote dier, haar moeder toch ook maar meegenomen. Je weet immers nooit, met al die legale en illegale gevallen!
Ze was bij de hond aangekomen en legde hem aan de leiband. Maar dat maakte weinig verschil uit! Het grote beest had Chico in het oog gekregen en stoof op hem af, het meisje al even hulpeloos als een lappenpop met zich meeslepend. Het tafereel deed me denken aan een speedboot met een skiër er achter.
En Chico ging op zijn eigen, typische manier, op de achterpootjes staan springen en driftig de voorpootjes tegen elkaar aan wrijven! Hij leek wel te applaudisseren! Ik begreep het niet. Dat doet hij wel meer, maar alleen als hij honden of mensen in het oog krijgt die hij al kent.
Als een wervelwind stormde de grote hond met het meisje achter zich aan recht op Chico af. Ik was op alles voorbereid, maar ze gingen elkaar besnuffelen en liefkozen als de beste vrienden! Het meisje was buiten adem.
- Oef! Was dàt even schrikken! Even dacht ik dat hij die kleine met huid en haar ging verslinden, al doet het brave beest normaal nooit kwaad.
- Je mag van geluk spreken dat het zon brave is, want blijkbaar ben je hem niet echt meester hé?
- Eh neen eigenlijk! Bekende ze. Weet je, toen ik die hond kocht als puppy twijfelde ik nog tussen dié en een Chihuahua. Nog geen klein verschil hé?
Haar onbevangen openheid deed ontroerend aan.
- Nou, toch heb je niet slecht gekozen, want met dat grote beest ben je toch wel goed beschermd!
- Inderdaad. En dat was het eigenlijk dat de doorslag gaf! Maar ik ken jou toch? We stonden onlangs toch te praten met de honden aan de Aldi?
Ik bekeek haar nu beter, en inderdaad herkende ik haar nu ook. We hadden staan praten terwijl mijn vrouw inkopen deed en we beiden stonden te wachten met de honden. Ik eerst op eerbiedige afstand met Chico, want dat grote dier gromde en trok aan de leiband.
Maar toen Chico ook naar die hond toe wou, naderde ik omzichtig en vroeg haar of die hond te vertrouwen was. Op haar bevestigend antwoord liet ik Chico wantrouwend en op mijn hoede naderen, en ja hoor! Het klikte meteen tussen de honden. En het meisje en ik doodden ondertussen de tijd met een babbeltje. Hondenbaasjes ondereen
Nu begreep ik ook waarom Chico meteen op de achterpootjes ging staan. Hij kende die hond! En hondenogen kunnen beter dan wij in het duister zien, weet je wel? En blijkbaar vergeten hondenhersenen nooit wie hun maatjes zijn en wie ze kunnen vertrouwen.
We bleven nog wat praten terwijl de honden stoeiden. De moeder hield zich wat afzijdig. Maar ik kwam onder de indruk van het meisje. Heel extravert, heel sociaal, heel lief en onbevangen. Ze kon zestien geweest zijn maar ook twintig. Moeilijk te schatten. Geen pannenlat volgens de geldende normen op de catwalk, maar zeker ook niet zwaarlijvig. Gewoon een zij zoals er meer van zouden moeten zijn. Iemand die ooit een man heel erg gelukkig zou kunnen maken. Of niet?
Zou ook zij veranderen zoals zoveel vrouwen doen eenmaal ze genesteld zijn? Reken maar! Wat jammer! Ach wat het waren mijn zaken niet. Ik liet me gewoon charmeren door een lief wezentje zoals alle vrouwen zouden moeten zijn (en blijven), en genoot van dat gevoel. Geen misplaatste hooghartigheid omdat ze zich mooi weten, geen competitie, geen heimelijke verlangens Eindelijk eens een Eva ervaren zoals je ze, als jonge potentiële Adam, nooit kunt ervaren.
Thuisgekomen ging ik nog wat filosoferen over dat gevoel, en moest bekennen dat het me, sedert ik Chico heb, wel meermaals overvalt. Die puur vriendschappelijke aantrekkingskracht die niet naar meer verlangt, maar onbezoedeld door bijbedoelingen voor een kortstondig gezellig babbeltje zorgt. Iets dat zich onschuldig in je geest nestelt en je een goed gevoel geeft. Blij zijn even met een leuk wezentje van het ander geslacht te kunnen babbelen zondermeer.
Blame it on the age! Niet meer, als een jonge man, hopeloos voortgestuwd door ontembare driften. Eerder geïnteresseerd zoekend naar de mens in de vrouw.
Helaas! Om dat gevoel te ervaren moet je oud zijn! Mogen er geen betweterige vlinders op fel overdreven manier gaan fladderen in je buik! Dàn pas leer je veel over Eva en kun je écht genieten van het wezen vrouw.
Of ik dat vroeger dan niét zo aanvoelde? Oh jawel hoor! Maar er waren barrières, er waren hinderpalen en er waren valstrikken. Van weerszijden! De seksuele driften schiepen wantrouwen bij de ene partij, en zand in de ogen van de andere. Spanningen waren soms te snijden! Maakten een ernstig gesprek zoveel als onmogelijk, al dachten we dat we dat wél deden!
Ouder wordend ondervindt je die problemen niet meer zo, kun je vrijuit praten en word je ook niet meer wantrouwend bekeken. Vrouwen en meisjes tonen zich zoals ze echt zijn zonder dat er spanningen in de lucht hangen die je verstand op hol brengen. En dat vind ik nu juist zo heerlijk!
Jawel, het is kennismaken met Eva op haar best.
En met die Chico ben ik blijkbaar nog niet aan het eind van mijn Latijn!
Waarom heb ik dat nu eigenlijk geschreven? Is de ouwe bok wakker geworden in me? Helemaal niet! Het is de poëet in me die me dwingt het te doen, hoe oninteressant het ook maar moge wezen voor buitenstaanders. Sorry dus voor de tijd die ik jullie met mijn schrijfsel liet verliezen!
Allemaal zaken die heel nauwgezet moeten worden geregeld door een legertje ambtenaren ( die voor zinniger werk zouden kunnen worden ingezet) en massas subsidies. Allemaal betaald door ons. En waarom? Omdat bepaalde volkeren hun heimat beu zijn en dan maar hun hele hebben en houden, hun achterlijke cultuur inbegrepen, naar hier komen slepen. WIJ moeten er maar ons plan mee trekken.
Straks bestaat ons landje nog enkel uit wattendoosjes om de heel breekbare (en vooral, vanwege de jankerds, heel explosieve) schare fortuinzoekers van welke categorie ook in onder te brengen.
Waarom ze dat doen? Omdat het hier lukt natuurlijk! Waarom wij dat niét doen? Omdat het op een ander niét lukt. Ik zie me al vrolijk maar platzak uit het vliegtuig stappen in New York en blij verkondigen: Voilà! Hier ben ik! Trekken jullie nu maar jullie plan met mij! Ik ben uitgeschud, heb geen plan B, en dus is het jullie plicht nu voor mij te zorgen.
En om mijn woorden kracht bij te zetten sleep ik maar nog enkele kindjes mee. Wedden dat die Amerikanen helemaal niet zo humaan zullen zijn om er in te lopen?
Er begint zich hier net hetzelfde verhaal af te spelen als in de gezondheidszorg: hoe meer klinieken, hoe meer zieken, en niet omgekeerd! Hoe meer soorten medicatie, hoe meer mensen er niet zonder kunnen! Waar zaten die mensen dan vroeger?
Ik weet het wel: ze werkten en hadden geen tijd om te denken dat ze ziek waren, en ze konden geen reden bedenken waarvoor ze pillen zouden nodig gehad hebben! Zelfs dokters konden dat niet, want ze hadden zichzelf nog niet laten degraderen tot vertegenwoordigers van de farmaceutische industrie!
Behoefte scheppen doet behoefte ontstaan. Wedden dat asiel bij achtergebleven volkeren als het nieuwste toverwoord wordt aanzien? Zo iets als de heilige hostie bij ons in de jaren stilletjes? Je paspoort naar de hemel! Het enige verschil is dat ze die goddelijke gift niet uit handen van een priester krijgen, maar uit die van een mensensmokkelaar die er zich vet voor laat betalen.
En, door die heiligverklaring van het woord asiel voelen onze beschaafde volkeren zich verplicht alles heel netjes in vakjes te stoppen: van illegalen via asielzoekers naar uitgeprocedeerden. Voor elk stadium een of meerdere wattendoosjes. Betaald door wie?
En wat gebeurt uiteindelijk met de uitgeprocedeerden waarvan de procedure ons pakken geld heeft gekost? Het beste dat ze kunnen doen is gaan lopen en de straten ook nog maar eens onveiliger gaan maken. Want asielcentra zijn immers opendeurs. Niemand om ze tegen te houden. En lopen ze niét weg, dan draaien wij nog maar eens op voor de kosten van repatriëring!
En raar maar waar: hoewel iedereen zich humaan wil opstellen en opkomen voor de rechten van de mens, wil niemand dergelijke centra aan zijn voordeur! Zie de perikelen met de burgemeester van Sint Pieters Leeuw verleden week.
Alle jankerds staan op hun achterpoten te janken om humane oplossingen! Maar o wee als die oplossing in hun voortuintje wordt geplant! Wat hén betreft mag de naam België gerust Asielonië worden. Zolang als dat hele gebeuren maar bij hen uit de buurt blijft. Want dan zakt die humaniteit snel tot ver onder nul!
Ach mensen toch! Ik ben ook humaan. Maar volkeren moeten voor hun eigen humaan bestaan opkomen, en dat niet gaan eisen op de rug en met de centjes van volkeren die het al lang slimmer gingen spelen! Die al lang hebben ingezien wat hen dom en arm hield en niet te beroerd waren daar de strijd tegen aan te binden. En zéker geen goesting hebben de geschiedenis achthonderd jaar terug te draaien en van vooraf aan te beginnen! Al zou je soms denken dat dit toch is wat ze willen als je sommige reacties in het nieuws bekijkt! Die reacties zijn dan natuurlijk streng geselecteerd! Wat het gros der bevolking vindt komt niet op TV! Mondje dicht daarover. Tegen beter weten in een heel erg vertekende openbare opinie scheppen. Want dat loont in de journalistiek. Zo raak je aan de top!
Asielonië dus! Nog maar eens een nieuw woord om aan het lijstje toe te voegen. En wij, als inwoners, zullen dan maar de geschiedenis ingaan als Asieloniërs zeker? Een mythe worden zoals de Trojanen die de vijand binnenhaalden in een houten paard?
Al hadden die Trojanen toch wel echt een excuus: het was een knap stukje oogverblinding en een primeur in de mythologie. Wie had dàt nou kunnen denken?
Het paard dat wij nu binnenhalen is géén primeur meer, is héél voorspelbaar, en noemt Achiel! En nog terwijl het bepamperd en geregulariseerd wordt roept het al op voor de strijd. Maar geen enkele uil in de Wetstraat hoort die oproep!
Wat zal er, binnen misschien duizend jaar, hartelijk worden gelachen met die stomme Belgen die ooit de dappersten onder de Galliërs waren, maar zich nu op belachelijke wijze in de luren lieten leggen door een heel doorzichtige replica van het paard van Troje!
Griekse mythologie? Snugger bedacht en veel ervan houdt heel zeker een waarschuwing in voor latere beschavingen. Maar dan moeten die beschavingen ook willen luisteren!
Wat baten honderdduizend brillen, Als de Wetstraatuilen niet zien willen?
Over mezelf: Bouwjaar: 1941 Geboren: Ja. Geslacht: Neen. Nog levend. Adres: Hier. Beroep: Levensgenieter. Hobby's: Veel. Talen: Ja. Vooral betalen. MEDEDELING: Voor enkel politie-verhaaltjes, klik onderaan deze marge op 'fictie'.
