Deze week kocht ik bij Aldi een blauwe blikken doos met koekjes. De doos zat in een kartonnen omhulsel, en toen ik dat er thuis afhaalde en de blauwe kleur zag, barstte ik in een schaterlach los. De blauwe doos is teruggevonden! En ik had direct weer inspiratie voor een nieuw column.
Waarin je dezer dagen toch allemaal inspiratie kunt vinden!
Blèèuwe diuuze was namelijk een onvervalst drankorgel. Een vrouwelijk drankorgel dan wel. Ze had al meer in de cel bij ons op het politiebureel, dan thuis geslapen. Gaf ze trouwens niet om. De cellen waren tenminste proper, terwijl het bij haar thuis één grote gore vuilnisbelt was.
En ze was een Gentse. Zo was ze trouwens aan haar bijnaam gekomen: ze had ooit aangifte komen doen van diefstal van een blauwe doos, waarin ze haar geld bewaarde.
- Wát bent u gestolen mevrouw? Had de inspecteur haar gevraagd.
- Mèèn blèèuwe diuuze! Herhaalde ze in haar sappig Gentse dialect.
En sedertdien blééf het blèèuwe diuuze.
Die blauwe doos bleek trouwens haar kassa te zijn geweest. In betere tijden. Toen ze, na een persoonlijke carrière met afnemend succes, kotmadam was geworden. En neen! Niét van studentenkoten! Wél van een minder zedig oord, waar ooit eens een klantje in het WC heel vroom op de muur had geschreven: Oh sint Jozef die kunt vader worden zonder vogelen, laat ons vogelen zonder vader te worden!
Ja. Christelijk bleken de klanten toch wel te zijn geweest!
De meisjes moeten het grappig gevonden hebben, want je kon duidelijk zien aan de muur dat die rondom de tekst al regelmatig was afgewassen, maar die tekst zelf werd daarbij angstvallig vermeden. Zodat ze er op de duur als het ware in een wolkje hing. Nu kon je er zéker niet meer naast kijken.
Ja, dat waren gouden tijden geweest voor blèèuwe diuuze. Ze had gelukkig tijdig ingezien dat het voordeliger was dat soort werk van barmhartigheid over te laten aan jongere, en aantrekkelijkere werkneemsters en zelf alleen nog maar het vogelgeld in haar blauwe doos te stoppen. Dat handeltje draaide een aantal jaren goed, en beter naarmate de meisjes steeds beter de kneepjes van het vak leerden.
Maar toen haar grietjes, té geleerd geworden, de een na de andere zelf gingen ondernemen en kleine zelfstandigen werden met elk een eigen huisje van plezier, kon ze dat soort broodwinning niet meer hard maken en was ze zelf al te verlept om wat dan ook nog hard te krijgen!
En blèèuwe diuuze verzeilde in een neerwaartse spiraal van drank en goedkope ontucht. Af en toe sleepte ze nog wel eens een beschonken OCMWer mee naar huis om er uit te persen wat er uit te persen viel (euh geld dan, bedoel ik). Maar veel zal dat ook wel niet geweest zijn.
Waar ze écht van leefde was dan ook een goed verborgen geheim. Waarschijnlijk toch wel ergens te zoeken tussen het zesde en negende gebod. Feit was dat ze toch altijd weer over voldoende financiële middelen bleek te beschikken om zich dagelijks een flink stuk in de kraag te drinken.
Maar de kruik blijft maar drijven tot ze breekt, en op een goede dag kwam een van haar klantjes klacht neerleggen. Een vuil, onverzorgd mannetje dat je al van twee straten ver kon ruiken aankomen. Zijn portefeuille bleek verdwenen na een nachtelijk bezoekje aan haar gore huisje en waarschijnlijk ook aan haar even gore muisje.
En blèèuwe diuuze werd ten huize afgehaald. Niét met een limousine, maar met een patrouillewagen, en zat even later bij ons op het bankje. Beschuldigd van diefstal. Ze was in alle staten! Inspecteur Plettinck die haar moest verhoren, kreeg de volle laag!
- Gèèi moe zwijgen Pietke! Gèèi ee nog niks meegemokt in ui ljèven!
De inspecteur wist niet meer hoe dat varkentje gewassen te krijgen. Met dat mens viel gewoon geen zinnig gesprek te beginnen! Bovendien durfde hij haar niet op minder dan een paar meter te naderen, want het was een en al dranklucht.
Maar toch viel ze door de mand! En door de vuilmand nog wel! Haar eigen vuilmand! En een beetje geholpen door Fred en ik!
Het was namelijk vuilnisophaling die dag in haar wijk. En Fred, die de conversatie van ver had staan aanhoren, deed me teken mee te komen en we repten ons naar haar woning. En ja, daar stond inderdaad haar vuilbak nog buiten. De plastic vuilniszakken van tegenwoordig waren nog lang niet in voege. We openden het deksel, roerden wat met dichtgeknepen neus in het vuil, en wat kwam daar boven?
De portefeuille!!!
Je moet maar geluk hebben in je leven! Maar Fred had wel een neus voor dat soort geluk dat heus niet vanzelf komt. Geluk waar je daadwerkelijk en gericht moet naar op zoek gaan! Al levert dit soms maar één keer op honderd enig resultaat op. Maar dit keer was het een schot in de roos.
Het geld was er uit, maar ze was dom genoeg geweest de identiteitskaart er in te laten. Kon ze toch niks mee aanvangen vond ze waarschijnlijk. Maar wij des te meer!
- Gij hebt blijkbaar ook nog niets meegemaakt zeker? Vroeg Fred haar toen we terug binnen waren, triomfantelijk zwaaiend met de portefeuille.
- Anders zou je wel slim genoeg geweest zijn die identiteitskaart eerst te verbranden!
Inspecteur Plettinck slaakte een zucht van verlichting. Oef! Dat was weeral opgelost! Hij kon aan zijn proces-verbaal beginnen.
Van verder ontkennen was natuurlijk geen sprake meer. Ze probeerde het nog even over een andere boeg te gooien met een meer typisch vrouwelijk wapen: krokodillentranen. Maar ook dat mocht niet meer baten! De inspecteur had al genoeg achterbakse krokodillen zien wenen. En bovendien lag dat Pietke hem nog altijd zwaar op de maag.
En zo werd blèèuwe diuuze er ingeluisd door haar eigen vuilbak.
Kort nadien verhuisde ze uit de gemeente. De grond was haar te warm geworden onder de voeten, en klanten kreeg ze toch niet meer over de vloer. Laat staan in bed!
En nooit hoorden we nog wat van blèèuwe diuuze. Maar we misten ze wel! Want ondanks alles was ze toch wel een van onze onuitputtelijke bronnen van humor geweest. Eventjes een verfrissend tussendoortje tussen geparfumeerde fatjeshumor en onbehouwen banditisme.
Graag doe ik die mededeling niet , maar een aantal onder jullie sturen me met de regelmaat van de klok ppsjes! Heel goed bedoeld en sympathiek. MAAR ik heb bewust gekozen voor een trage en beperkte internetverbinding omdat ik niet méér nodig heb!
Als je weet dat zon ppsje me 15 minuten downloadtijd kost, terwijl ik soms zit te popelen internet voor iets anders te gebruiken of een dringende mail te versturen, begrijpen jullie hopelijk wel dat ik dit helaas niet kan apprecieren! Ze nemen trouwens ook een flinke hap uit mijn downloadlimiet.
Sorry daarvoor en dank bij voorbaat voor jullie begrip!
Dom en zinloos. Zo was wereldoorlog twee. Op gang gebr acht door een stommeling: Hitler. Een primitieveling die nog nooit van multicultuur had gehoord! Een man die daardoor de geschiedenis zal ingaan onder de noemer Duitse primitieven.
Wát een verspilling van energie en mensenlevens! Met kanonnen en tanks de grenzen van een land gaan aanvallen! Hoe primitief! Hoeveel van zijn eigen troepen verspilde hij er niet aan?
Terwijl de oplossing zo voor de hand ligt: laat de domme volkeren in een multiculturele samenleving geloven, en zend je zonen uit naar alle werelddelen die je wilt veroveren.
Laat ze infiltreren in handel en politiek. Laat ze hun eigen kerken bouwen met de centjes van het gastland. Laat ze de plaatselijke culturen ondermijnen als blinde mollen onder een mooi groen grasveld. Laat ze zich vermenigvuldigen als de konijnen en wacht een paar generaties af.
En zonder slag of stoot is wereldoorlog III gewonnen!
Niét met de energie van de aanvallers.
Wél met de energie van de overwonnenen, die zo stom waren je heilsoldaten voor minderheidsgroepen, kansarmen en armoedzaaiers te aanzien en ze dus alle mogelijke steun en kansen verleenden.
Ze aan hun borst koesterden ze knuffelden als onmondige babytjes ze gave en goed toestopten ja, zelfs humanitaire diensten uit de grond stampten zoals centra voor gelijkheid van kansen, asielcentra en meer dergelijke bullshit. Allemaal op kosten én tot grote schade van het landeigen volk, dat bij avond niet eens meer de deur uit kan zonder overvallen te worden.
En vooral: wees het universele voorschrift, eigen aan alle religies, indachtig: Ga en vermenigvuldig u. Laat dàt vooral geen dode letter blijven! Laat desnoods de condooms uit de handel halen! Laat de baarmoeders hun werk doen als volwaardige strijdwapens! Dàt is pas moderne oorlogvoering!
Ja, Hitler had echt een paar generaties later moeten geboren worden. Dan kon wereldoorlog II overgeslagen worden en zaten we al direct in wereldoorlog III.
Daar zitten we nu trouwens ook in, maar de meesten van ons beseffen het (nog) niet.
Maar wat nog erger is: de toekomstige overwinnaars zijn bovendien van een heel ander soort en ras! Vegen hun kont aan onze rijke cultuur, met zweet, bloed en tranen bijeengesprokkeld.
Willen alleen maar óns geld, in combinatie met hún cultuur en hún religie.
En zo zullen wij de militaire geschiedenis ingaan als het volk dat zichzelf versloeg, met eigen energie en spaarcentjes, en het duur verworven land overleverde aan de vijand.
Met OCMW-kanonnen en gelijke-kansen-bommen. Met zelfmoord-wetten en parlementaire booby-traps. Met knuffeltjes hier en knuffeltjes daar voor de vreemden. Terwijl het eigen volk in de kou bleef staan en als een kudde gehersenspoelde koeien bleef meeloeien.
En de geschiedschrijvers zullen (her-)schrijven: De Belgen waren de domsten onder de Galliërs.
Landverraad? Mobaneegij! Dat heet modern manegement! Maar dat moet je kunnen begrijpen, en daarvoor moet je geleerd zijn! En dat ben ik dus niet!
Ben ik dan een racist? Met klem: NEEN!
Ik ben een anti-parasietist. (Niet verwarren met parachutist!)
- Ik heb respect voor elk ras, kleur en godsdienst.
- Zo lang die godsdienst niet tot terrorisme en parasietisme leidt.
- Ik vind dat parasieten niet thuishoren in onze samenleving. Of ze nu blank, bruin, blauw, rood of groen zijn.
- Wie niet wil werken voor zijn brood, wie niet wil leren voor een fatsoenlijk beroep en bestaan, verdient geen plaats in mijn omgeving. Van wélk ras die kerel ook is, ik hoef hem niet in mijn achtertuin.
Als dit alles racisme noemt, dan ben ik zéker, en méér zelfs, racistisch tegenover mijn eigen volk en regering, die grootschalig parasietisme onbeschaamd aanmoedigen.
Commissaris Hongermaat stond er op dat we elke vrijdagavond verkeerscontrole deden op de invalsweg aan het station. Zoveel mogelijk binnenkomende wagens controleren op alles wat ook maar kon gecontroleerd worden. En zelfs als alles in orde was, toch de identiteit van de bestuurder noteren. Je wist maar nooit dat het ooit van pas kon komen te weten wie op welk tijdstip waar was.
Van dat soort onnozele wetten als wet op de privacy hadden we immers nog nooit gehoord. Trouwens: wiéns privacy? Die van boeven en ander ongedierte? Kom nou
Waarom juist op vrijdagavond? Wel, dat was het tijdstip waarop de beau monde van Brussel en omstreken de badstad begon binnen te rijden voor een zalig weekend aan zee.
Was er dan iets mis met die beau monde? Welnee! Helemaal niet, maar in hun kielzog werd allerlei gespuis meegezogen met de bedoeling een graantje mee te pikken van dat rijke, maar soms ook dom en nonchalante leven. Vooral dan in de vrije weekends, als ook dié mensen de riem er af legden en meer op plezier dan op nadenken gericht waren.
En dat gespuis kon zowel bestaan uit regelrecht tuig van de richel en zakkenrollers, als col en plastron meneertjes, piekfijn uitgedost en met een vlotte babbel. Zich voordoende als verzekeringsagenten, financieel adviseurs, of whatever. Als ze maar aan je poen konden geraken.
Enfin, twee tegengestelde soorten dus van een onderwereld die zich mee verplaatst met de geldstromen.
En daar wilde Hongermaat paal en perk aan stellen. Onder zijn leiding moest de badstad als een middeleeuwse versterkte burcht worden waar je niet in kwam zonder grondige controle. Waar de rijken zorgeloos hun voordeur konden openlaten en toch rijk blijven. Waar dan misschien wel vanalles te jatten viel, als je geen rekening had moeten houden met de waard. En de waard dat waren wij!
En toevallig (?) ook weer rond diezelfde tijd klonk overal het nummertje Mijn vriend Benjamin van Louis Neefs. En tot op heden tintelen er nog steeds pretlichtjes in mijn ogen als ik hem hoor zingen: Dan maar weer terug naar Knokke-Zoute, om er naar de zon te zoeken. Maar ze hadden ons zien komen en ze hadden er geen hulp vandoen .
Jawel hoor! Héél toepasselijk! WIJ hadden ze zien komen en hadden inderdaad geen dergelijke hulp vandoen! Die tekstschrijver moet een bekende van ons geweest zijn. Moet ons van dichtbij hebben meegemaakt. Kán niet anders. Zéker weten!
We konden natuurlijk maar een klein percentage van het binnenrijdend verkeer controleren, maar het was vooral als afschrikmiddel bedoeld. Lieden met minder goede bedoelingen zagen het, trokken er de juiste conclusies uit, en verlegden hun werkterrein. En ja! Het werkte inderdaad! En wel drommels goed.
En het was géén beslissing van bovenaf, daar ergens in de duistere, mistige gangen van de Wetstraat. Het was een beslissing van Hongermaat himself, aangepast aan de plaatselijke omstandigheden en noden.
Af en toe deden we op die manier toch wel interessante vangsten, maar er waren ook vrijdagen dat de vis helemaal niet wilde bijten, en we hier en daar maar een achterlichtje vonden dat niet werkte of zo enfin, zaakjes waar we niet eens ons boekje voor bovenhaalden.
En op zon vervelende vrijdagavond liet ik een jongedame met een VW kevertje voor controle naar de kant rijden. De VW kevertjes uit die tijd waren al van modernere attributen voorzien, maar ik had niet in de gaten dat dit exemplaar een ouwetje was Maar dat zou ik al gauw merken!
Boog me, van geen gevaar bewust, naar het zijraampje en vroeg het juffertje even haar linker knipperlicht te laten werken.
Haar blanke handje (zonder trouwring) gleed aarzelend naar een hefboompje. Ik begon zowaar verliefd te worden! Maar toen:
Floep! Een knuppeltje met een lampje erin zwaaide uit zijn behuizingkje en tikte recht op de gevoeligste plaats van mijn reukorgaan! Het lampje bleef vrolijk knipperen. Als een kwispelstaartend hondje: Deed ik dat goed? heb ik nu een klontje verdiend?
- Auw verdorie!
- Sorry hoor agent, maar je hebt er toch om gevraagd hé? Deed het meisje bedeesd, niet wetend hoe zich te gedragen, amper in staat zich te bedwingen
Want inderdaad, die héél oude kevertjes hadden uitklappende knipperlichten en daar had ik, stommeling, totaal niet op gelet. En dat ze héél erg venijnige klappen konden uitdelen voelde ik nu ook pas aan den lijve, tot mijn schade en schande.
- Weet je wel dat ik je kan vervolgen voor slagen aan de politie? Deed ik quasi-boos, maar ze zag wel dat ik me, net als zijzelf, moest inhouden van het lachen. Ik sloeg de rest van de controle dan ook maar over.
Toen ze, nog steeds giechelend, doorreed, keek ik om.
Fred stond er niet meer.
Fred lag dubbel van het lachen achter een struik.
En nog dagenlang begroette hij me met de bezorgde vraag of mijn neus nog pijn deed.
Tja, dat was nu toch ook niet bepaald een jongedame waarmee ik een knipperlichtrelatie zou durven aangaan! Wie weet op welk onheil dàt zou uitdraaien. Nu had de schade zich tenminste maar tot mijn neus beperkt!
En zeggen dat ik ooit in een VW garage had gewerkt! Toen die dingen wél nog dagelijkse kost waren! En thuis, gefascineerd, met dat magnetisch uitwipsysteem had geëxperimenteerd als ik een vervangen exemplaar kon meenemen uit de vuilnisbak. Stomme, stomme Willy!
Brugge, oktober 1963. Mijn eerste dag op de politieschool! Een beetje onwennig, maar ik voelde me er al gauw thuis. We hadden prima lesgevers, waaronder de toenmalige Procureur des Konings himself. Een heel geschikte vent trouwens!
Het viel me op dat het woord wetgever zo dikwijls opdook bij zowat elk onderwerp: De wetgever heeft terecht geoordeeld , De wetgever heeft gesteld dat , en zo ging het maar verder.
Wie die wetgever was wist ik niet. Durfde ik ook, die eerste dag, niet te vragen. Maar een geleerde bol moest het zeker wel zijn! En s avonds, op weg naar huis, probeerde ik het woordje wetgever te ontleden:
1. De uitgang er duidde er op dat het een beroep was, en je er dus kon voor leren.
2. Het enkelvoud liet veronderstellen dat het over één persoon ging.
3. Wet en gever lichtten de functie al wat beter toe: het was dus een persoon wiens beroep was wetten uit te dokteren en aan de bevolking door te geven.
Whaauw! Dat moest toch wel eventjes een érg geleerde kop zijn! En ik zag in mijn verbeelding al een man met een lange baard, kaal geworden door het vele denken een intelligente, eerlijke blik in de ogen een soort kruising tussen Leonarde da Vinci en Koning Salomon.
Wààr in godsnaam zou je voor dat beroep kunnen leren? Hoe oud moest je niet zijn om over dergelijke ervaringen en kwaliteiten te beschikken dat je als wetgever aan de bak kon? 80? 90? Jonger kon toch niet om zo goed te weten waar je heen wou en hoe het moest?
Ik begon enorm veel respect te krijgen voor die kerel!
Brugge, oktober 1963. Tweede dag politieschool. Ik waagde het er op mijn vingertje aarzelend omhoog te steken zodra dat woord weer viel. Vroeg aan de Procureur wie die wetgever eigenlijk was!
- Dat is niet één persoon, maar het parlement, mijn vriend. Maar daarover zul je meer te horen krijgen in de lessen administratief recht.
Ik was hevig teleurgesteld. Géén persoon dus. Een parlement. Een woord, afgeleid van het werkwoord parlesanten, dat me weer een synoniem van roddelen leek? En een donkerbruin vermoeden begon zich van me meester te maken. Voor zover ik wist moest je niets kunnen om verkozen te worden betrof het vriendenjobkens en dan wétten maken? Kom nou!
Later leerde ik wel degelijk waaruit een parlement bestond, hoe het verkozen werd, enz. Maar het kon me niet echt troosten. Géén enkelvoudige, alwetende wetgever dus! Géén Leonardo da Vinci. Géén Koning Salomon! Wél een betrekkelijk naamloze groep, verkozen door het volk. Maar het toenmalig volk, dat waren nog Belgen. Belgen waarvan Caesar ooit zei dat het de dappersten van de Galliers waren!
En ik leerde er mee leven. Vooral toen ik inzag dat de wetten die uit die groep voortkwamen toch logisch waren en beantwoordden aan de noden van de bevolking en vooral van het verkeer. Ik kon er dus wel vrede mee nemen.
En ik leerde daarmee ook nog een eigenaardigheidje van de Nederlandse taal: enkelvoud kan ook meervoud zijn dus! Geen probleem voor mij. Het leek me raar, maar het werkte wel. Maar toch waarom dan niet wetgevers in plaats van dé wetgever?
Maar tijden veranderen en die relatief oudere, vroede vaderen daar in dat parlement, werden stelselmatig vervangen door steeds jongere, steeds betweterige en steeds meer beknuffelde producten van de nieuwe pampergeneratie.
België, juni 2011. Na 40 jaar steeds meer sputteren, horten en stoten, is de machine eindelijk helemaal vastgelopen! Geen regering meer, laat staan een wetgever. Kon ook niet anders. Het verwondert me totaal niet dat het gebeurd is. Het verwondert me wél dat het nog zo lang stand hield.
Want de pufferige, onlogische en dus ook onhoudbare wetjes die de laatste decenia op ons afgevuur werden kunnen er niet om liegen. En hoé ik me ook probeer te verdiepen in de wiskunde, ik slaag er maar niet in om 55 kleutertjes zodanig met elkaar op te tellen dat er één verstandige wetgever uit tevoorschijn komt. Ik blijf maar 55 kleutertjes houden! Zal wel aan mij liggen! Moet ergens een hoofdstuk hebben overgeslagen in de wiskunde.
55 ministers en ze kunnen het niet! Maar ze hebben een Alibi: alles wat ze aan wetten maakten moest conform Europa zijn. Werd zelfs gedicteerd door de hele wereld. Zij konden enkel maar uitvoeren! O ja? Zou het niet eerder klakkeloos na-apen zijn?
Arm parlement! Niet eens meer baas in eigen buik? En hoe zou dat nu gekomen zijn? Wié vond dat we hoognodig Europa moesten worden? Wié vindt dat we de wereldtrend moeten volgen? Is dàt de taak van een door het volk gekozen en dus volks parlement geworden? Het land verkopen aan Europa? Onze eigenheid verwoesten en omtoveren in een standaard-wereldburger? Een massaproduct dus, of een soort robot die alles kan uitgenomen zelfstandig denken!
Deden we het dan zo slecht toen we alleen en verweesd waren misschien? Hebben we ons dan zo verbeterd door meegezogen te worden in de draaikolk van arme landen zoals Griekenland? En er zullen er meer volgen
Natuurlijk wou Europa België erbij. Ze deden er een gouden zaak aan! Geen land met meer werklust (in Vlaanderen tenminste toch). Maar deden wij een goede zaak? Is het onze verantwoordelijkheid dat in Griekenland de werklust en ondernemingszin op een laag pitje staan?
Een volk dat hard werkt moet daarvoor beloond worden met een rijke oogst voor eigen gebruik. Niét door die oogst achteloos naar minder werklustige volkeren te gooien!
Zou je dat uitgelegd krijgen aan de 55 kleutertjes in het parlement? Kleutertjes die hun eigen zaakjes zo hopeloos ingewikkeld hebben gemaakt dat ze er zelf niet meer uitraken?
Eenvoud is kenmerk van het ware! Waar is die wijze spreuk onzer voorvaderen heen?
Maar dat snappen ze daar niet. Dat is niet ingewikkeld genoeg! Daarmee kun je niemand om de oren slaan met dooddoeners als Jij begrijpt dat toch niet.
Het gevolg van een en ander is dat Vlaanderen niet alleen opdraait voor onderhoudsgeld aan Wallonië, maar ook aan alle arme landen van Europa.
Maar we hebben blijkbaar geen keuze: we hébben Griekenland al een massa geld geleend. En als het failliet gaat kunnen we fluiten naar dat geld. Maar eerlijk gezegd: liever naar dat geld (dat we notabene toch nooit meer terugzien) fluiten, dan telkens weer over de brug komen met meer en meer geld dat we nooit zullen terugzien!
Maar ook dàt snappen ze niet in de Wetstraat.
Komt Griekenland er weer bovenop? Neen! Daarvoor moet de hele bevolking de riem willen aansnoeren. Maar als ik zie hoe telkens weer zware rellen uitbreken als de Griekse regering wil besparen vraag ik me af hoé ze dat dan in s hemelsnaam zullen aan boord leggen.
Maar ach, blijkbaar kijken ze in de Wetstraat tóch niet naar het nieuws, wereldvreemd als ze daar zijn. Een hond had een decenium geleden al kunnen ruiken waar het zou op uitdraaien. Maar ja, er zitten geen honden in het parlement hé? Enkel maar kippen zonder kop!
Wat ik zelf denk? Dat we het beste van Europa gezien hebben. Dat het vanaf nu stilaan zal gaan afbrokkelen. Het is duidelijk een onmogelijkheid gebleken, en alleen een volslagen idioot houdt onmogelijkheden in stand. Laat Griekenland onze zuurverdiende centjes maar houden! Beter dan er nog meer in te pompen.
De nieuwslezer op VTM ontpopte zich vandaag nog maar eens als Minister van Propaganda voor de regering!
De meeste rokers spreken zich uit vóór het rookverbod op café!!!
Wablief?
Dat blijkt uit een studie van blablabla blablabla.
Ja, dàt liedje kan ik ook zingen. Zelfs zonder notenleer. Een vlag die alle ladingen dekt, en vooral een streelzacht dekentje moet leggen over de bemoeiallige en verkeerde beslissingkjes in de Wetstraat.
Maar toen viel me iets op: VTM blijkt helemaal niet zo achterlijk! Ze waren dan wel opgelegd dat te zéggen, maar de opdrachtgevers hadden blijkbaar niet aan het beeldmateriaal gedacht!
En dat beeldmateriaal dat loog er niet om. Niéts dan rokers. Beelden die totaal in tegenspraak waren met wat verteld werd.
De burgemeester ontving hoog bezoek. Een president van een of ander centraal Afrikaans republiekje. Wat de man hier kwam doen is me nooit duidelijk geworden, maar Van Bonten en ik kregen via commissaris Hongermaat opdracht om de presidentiële wagen te begeleiden tijdens een rustige rondrit met de burgemeester in de gemeente.
- Een beetje sightseeing doen, zei hij.
Het parcours mochten we zelf uitkiezen. Moest de zee, de zwemkom, de villa van de bomma van de burgemeester en nog enkele bezienswaardigheden aandoen, en de tocht mocht een uur duren.
We spoedden ons naar het stadhuis waar een lange zwarte Limousine ons al opwachtte.
We spraken even met de burgemeester, die achteraan zat met de zwarte president, een klein mager manneke met toch een intelligente uitstraling. Smetteloos gekleed in driedelig donker pak en sneeuwwit hemd.
De chauffeur was eveneens een zwarte. We hadden hem graag even gesproken en afspraken gemaakt, maar de man bleek noch Nederlands, Frans noch wat dan ook te spreken. En wij spraken helaas geen Swahili. Een gat in onze cultuur! Moesten we toch ooit eens werk van maken. En dus vertrokken we maar zonder afspraken!
Nu is het bij dergelijke escortes de gewoonte dat de motards tegen een rustige snelheid naast elkaar voorrijden, en de wagen op een tiental meter volgt. Maar daar had die chauffeur geen kaas van gegeten. Waarschijnlijk nog nooit buiten zijn centraal Afrikaanse republiek geweest enfin
We vertrekken, netjes en plechtig tegen 40 km/uur. Na een kilometer zien we dat de wagen bijna tegen onze achterwielen aan plakt.
- Die vindt het om een of andere reden te traag, denken we, en we versnellen om terug een afstand op te bouwen. De chauffeur blijft tegen ons geplakt. We versnellen nog.
- Verdorie! Die kerel zal het toch wel ééns doorkrijgen dat dit zomaar niet kan? Of is die president écht zo gehaast?
Uiteindelijk vliegen we tegen meer dan 120 km/u door de bochtige lanen van het bos, zien we hoe de wagen achter ons de bochten bijna op twee wielen moet nemen, maar hij wijkt geen duimbreed van onze achterlichten af! Banden gieren, remmen knarsen onze sirenes loeien om de andere weggebruikers te waarschuwen trekken in combinatie met onze blauwe flitslichten onze batterijen bijna leeg.
Wàt een beroerde escorte, vinden we. De burgemeester en de president worden waarschijnlijk over elkaar heen gegooid, maar nog dringt de chauffeur aan om sneller te rijden.
En dan is het uur voorbij. Oef! Beleefd nemen we afscheid van de Burgemeester. De president heft minzaam de hand op als groet, en we keren zwetend terug naar het bureel.
- Wat bezielde die kerels eigenlijk? Ik dacht dat de president wat sightseeing wou doen en de burgemeester hem een en ander zou laten zien!
- Ik begrijp het ook niet! Antwoordde Van Bonten. Rare vogels, die negers!
Enfin, het wordt avond, we eten onze meegebrachte boterhammetjes op en willen net aan wat bureelwerk beginnen toen de telefoon rinkelde. Van Bonten nam op het was commissaris Hongermaat.
- Hebben jullie al gegeten?
- Jawel hoor commissaris.
- Jammer, anders had de president jullie willen inviteren in Le Cochon deau.
- Spijtig commissaris, we hebben nét gegeten.
- Verdorie hé Van Bonten! Ik sprong op en gritste de telefoon uit zijn hand.
- Jawel commissaris we hebben gegeten. Maar niet veel hoor! Er kan altijd nog wel wat bij!
- Ha Claeysje, ben jij dat? Dat dacht ik al. Kom dan maar af.
Ik legde de hoorn neer.
- Wat doe jij nu? Wilde Van Bonten weten.
- Jij doet wat je wilt, maar een chic diner in de Cochon deau sla ik niet af!
Toen we vijf minuten later de ruime eetzaal (pardon, salle à manger) van het waterzwijn betraden stond de president plechtig op en kwam op ons af. Hongermaat zat te grijnzen achter zijn aperitiefje.
- Mijne Heren, klonk het plechtstatig en in perfect Frans, ik wil u, in naam van mijn gehele volk, hartelijk bedanken voor de bescherming die u mij, tijdens deze onvergetelijke rit, hebt geboden. Mijn gehele land is u dan ook zijn allergrootste dank verschuldigd, en patati patata
De redevoering ging nog een heel stuk door. We luisterden perplex. Straks kregen we ook nog een ereteken! Maar gelukkig, die had hij waarschijnlijk niet bij. Had waarschijnlijk ook niet gedacht dat hij twee helden zou moeten decoreren.
Eindelijk, na een hoogdravende redevoering van zowat een half uur, kregen we elk een stevige handdruk. Ik zag Van Bonten nog net stiekem naar zijn hand kijken je weet nooit of dat zwart soms niet afgaat !
En dan konden we met een zucht van verlichting aan tafel. De burgemeester zat er ook, en ik vond hem er wat bleekjes uit zien. Hoe zou dàt nu gekomen zijn?
En ik ging lichtjes fantaseren over wat zich in de wagen zou kunnen afgespeeld hebben:
- En hier komen we nu in het bos pardon, zwemkom, eh strand, nee, de woning van mijn bommamááááái en racen nu de polders in
- Nét iets voor een sportjournalist, dacht ik grijnzend.
Of de burgemeester ooit nog negerpresidenten op bezoek kreeg weet ik niet. Feit is dat hij ons, àls hij er al ontving, nooit meer heeft gevraagd te escorteren.
Konden wij het helpen dat die kerel ons zo op de hielen zat?
We hadden gewoon de procedure gevolgd: de geëscorteerde wagen bepaalt de snelheid, de motards bepalen via de spiegels de tussenafstand. Punt. Is dat nu zo moeilijk?
Maar ja krijg dát eens uitgelegd in het Swahili hé?
Willy.
N.B. Of zou het opgemaakt spel kunnen geweest zijn? Wilde die president soms uittesten hoe hij snel, veilig en beschermd langs bochtige boswegen kon vluchten als er ooit rellen uitbraken in zijn land? Was onze reputatie al tot in centraal Africa doorgedrongen?
Hebben jullie ook soms interessante internetadressen (URLs) door te mailen naar vrienden of op jullie blog te plaatsen?
Vinden jullie het ook zonde dat je daarvoor telkens eerst de betreffende website moet openen, bovenaan de URL kopiëren en hem daarna in een mail plakken?
Wel, ik ook, en dat zijn nogal dikwijls dezelfde URLs. Ze in favorieten van je internetbrowser plaatsen heeft enkel nut om ze te openen. Rechtstreeks de URL kopiëren kun je daar niet.
Nu zou je die URLs, na ze van de site te hebben gekopieerd, netjes in een tekstverwerker kunnen opslaan, maar dan werken de links meestal niet! De ontvanger moet die URL dan kopiëren, zijn internetbrowser opstarten, en de URL in het betreffende vak plakken. Bovendien moet je als afzender dan natuurlijk eerst ook de betreffende tekstverwerker opstarten. Omslachtig van beide kanten dus.
Wel, daar vond ik het volgende op:
In elk mailprogramma steekt een map concepten. Bedoeld om je werk tussentijds op te slaan.
Nu maakte ik een nieuw mailbericht, vulde bij aan: in: lijst van en als onderwerp: internetlinks.
In het tekstvak plakte ik een aantal URLs die ik toch regelmatig moet doorzenden.
Dan klikken op Bestand-Opslaan, en het bericht wordt automatisch opgeslagen in de map concepten.
In het vervolg klik ik de map concepten aan, dan het bericht Internetlinks, en kopieer daarin de URL die ik wil doorsturen.
Dan plak ik hem in het tekstvak van een nieuw bericht. En dié link werkt gegarandeerd als de ontvanger er op klikt.
Je kunt op die manier ook zélf snel en zonder omwegen vanuit je mailprogramma naar een van die opgeslagen sites gaan door gewoon op een van die links te klikken.
Misschien een dubbelganger voor favorieten, maar dan toch functioneler in verband met een link doorsturen. Bovendien kun je, als je dat wilt, tussen de regels door ook bijzonderheden van de link noteren. Handig toch?
Van der Platen was nen Brusseleir. Een aangespoelde, zoals wij dat noemen aan de kust. Zijn vader deed iets in de horeca, maar zoonlief vond de politie avontuurlijker en kwam, na een korte carriere bij de andere diensten, in de motorbrigade terecht.
Was er, hoewel bitter jong, zelfs wel eentje van de goede soort: beet zich gemakkelijk ergens in vast en loste niet tot het uitgespit was tot op de bodem. Bepaalde officieren hadden dan ook een grondige hekel aan hem: steeds weer bracht hij zaken binnen die eigenlijk hún bevoegdheid en taak waren. En dan liefst bij nacht, als de wachtofficier op zijn veldbed lag te dromen van elfjes en nymfen!
Tijdens de verwateringsperiode, na de pensionering van commissaris Hongermaat, hadden sommige officieren zelfs het lef om, als ze wachtofficier waren, Van der Platen gewoon de straat te verbieden! Zo konden ze tenminste rustig slapen, en dat moest hij ook maar doen!
En toch zou je die gedrevenheid niet achter hem hebben gezocht: leek toch zon mak, piepjong schoolverlatertje met een babyface waarop zich enkel een paar zachte pluisjes begonnen te manifesteren.
En op een mooie zomerdag had ik namiddagdienst met Van der Platen. Ik had hem al een tijdlang niet meer gezien, en verschoot me een bult toen hij kwam opdagen. Hij had waarachtig kans gezien een aantal van die pluisjes onder zijn neus tot een teer, lachwekkend snorretje te cultiveren.
Ik kon het lachen moeilijk laten, want die moedige poging er als een man uit te zien deed zó ontwapenend aan dat hij er nog kindser uit zag! Maar je kon je grondig vergissen in dat ventje! De wolf in hem was wakker! Altijd! En hij wist drommels goed van aanpakken.
Het was de tijd van Le gendarme de Saint Tropez. Onze eigen wereld vertoonde veel gelijkenis met die onovertroffen films. We sloegen er nooit eentje over, want we herkenden er onszelf in. Enfin dan toch wat minder schaapachtig! (Hoop ik tenminste).
Na een korte patrouille zonder meldenswaardigheden bleven we een tijdje staan aan de place mas tu vue?. Vijf minuten later passeerde een grote Amerikaanse slee décapotable, zoals cabrios toen heetten, met de volumeknop van de autoradio helemaal open, en een tiental jolige jongeren aan boord. Vier ervan zaten op het meterslange kofferdeksel.
Motos gestart natuurlijk, en er achteraan. Een kilometer verder deden we ze stoppen.
- Iedereen onmiddellijk van dat kofferdeksel! Deed Van der Platen gewichtig.
Ze sprongen er af en bleven op straat, naast ons staan. In geamuseerde spanning wachtend op de dingen die komen gingen. Eén jongedame kon zich toch niet meer houden en kirde giechelend tot haar vriendinnen:
- Regarde! Il a même un ptit moustache!
Ik moest me omkeren, stikte bijna van het ingehouden lachen, maar Van der Platen werd rood als een tomaat. En tot op heden weet ik nog steeds niet of dit van schaamte of van woede was. Feit is dat hij zowat uit zijn vel sprong!
- Mademoiselle! Votre plaçe est sur le trottoir! Barstte hij woedend los, naar het voetpad wijzend.
Maar dáármee had hij nou preciés genoeg gezegd! Touché!
- T as entendu ce quil dit tiens? Moi? Faire le trotoir? Suis-je donc une pute?
En het spel zat op de wagen! Mademoiselle was voor hoer uitgescholden door een flik! Dàt was iets nieuws. Dàt hadden ze nog niet meegemaakt! Ik probeerde de woordspeling nog op te lossen door te zeggen dat hij bedoelde dat ze niet op de straat mochten blijven staan, maar ze speelden het spelletje voort. Het was veel te plezant aan het worden!
En ik kénde mijn pappenheimers wel: rotverwend, stinkend rijk, speels en amusant en ja hoor, ook wij pasten perfect in hun speelterrein en werden daarvoor zelfs hoog gewaardeerd. Hebben waarschijnlijk wel honderden Whiskys afgeslagen, ons bereidwillig aangeboden door dat soort snobjes. Ja, ze wilden echt wel maatjes worden met ons. Maar wij hielden ons op de vlakte. Niet dat we geen whisky lustten maar we hadden andere, en veiliger bronnen!
En ik kende ook de keerzijde van de medaille: als één van die jongelui het hoerenverhaal, sterk aangedikt, thuis zou vertellen zou mama direct un coup de fil slaan naar haar advocaat en zouden de gevolgen desastreus zijn!
Bovendien wist ik zélf niet eens of die woordspeling van Van der Platen moedwillig was geweest.
En daarom, tot grote ontsteltenis van Van der Platen, maar om hem een hoop moeilijkheden te besparen, schopte ik het hele zooitje terug in de auto. Die kofferzitters moesten maar bij de anderen op schoot, en ik liet ze gaan zonder boete.
Van der Platen stond zowat te springen van nijd.
- En jij laat dat gaan? Zon zooitje ongeregeld?
- Wat wilde je dan? Dat ze klacht neerleggen tegen je?
- Dat was een woordspeling die verkeerd werd geïnterpreteerd!
- Ja hoor! Probeer dát dan maar eens uitgelegd te krijgen aan het college van Burgemeester en Schepenen!
Ik moest hem tegenhouden of hij reed hen weer achterna! Tja, ontstuimig wàs hij wel. Maar raakte ook nogal dikwijls in de problemen. Moest af en toe aan de leiband worden gehouden. Vandaar dat ik toch liever met anderen dan met hem op patrouille ging. Want met hém wist je nooit.
Nog dagenlang moest ik aanhoren dat hij teleurgesteld was in me. Dat hij gedacht had dat we elkaar altijd door dik en dun steunden. Ik vrees dat hij nooit heeft begrepen dat ik die dag zijn vel heb gered.
En ja ook van dit voorval stond een aantekening in ons logboek! Drie keer raden door wié.
Commissaris Hongermaat heb ik ondertussen al geïntroduceerd in mijn verhaaltjes. Maar ik weet niet of ik hem voldoende en ten voeten uit heb getypeerd. Want dit is moeilijk!
Gierig, wantrouwig, streng, en een zesde zintuig om juist dààr te verschijnen waar niemand hem zou verwachten, zijn maar een klein gedeelte van zijn gecompliceerde persoonlijkheid.
Gestrengheid was wel zijn grootste deugd. Ja! Deugd! Want daarmee slaagde hij er in om eeuwig en altijd ergens als een donker wolkje boven elk lid van zijn korps uit te zweven. Je wist nooit waar en wanneer hij zou verschijnen, en je kon er donder op zeggen dat het altijd weer zou gebeuren als je iets mispeuterde. Om hem te verschalken moest je dan ook van heel goeden huize zijn. Zelfs vroeg opstaan had geen zin, want dan zou hij dat -héél toevallig- ook hebben gedaan.
En, hoewel niet echt van binnen bang, vreesden we hem allemaal wel een beetje. En bewonderden we hem ook. Want van een zooitje ongeregeld een elitekorps maken dat respect afdwingt is niet iedereen gegeven. Van de juiste man op de juiste plaats en juiste moment gesproken: dat was hij ontegensprekelijk.
En toch hij was een simpele vent. Eentje van de oude stempel. Weinig of niet gestudeerd. Niet slim in de zin zoals dit begrip tegenwoordig wordt geïnterpreteerd, maar intelligent en waakzaam tot en met. Slim maar niet geleerd dus als het ware.
Hij werd betaald om te leiden, en dat deed hij dan ook. Desnoods met de zweep erop. Van vakbonden moest hij niet weten. HIJ was onze vakbond. HIJ steunde ons door dik en dun, op voorwaarde dat we ons werk naar behoren deden.
Mispeuterde je iets? Zijn geliefkoosde straf was: je een of meerdere rustdagen afnemen. En daar had je twee soorten verweer tegen:
1. Naar het college van burgemeester en schepenen stappen. Maar daar werd je misdaad dan nog eens dik in de verf gezet en leed je groot gezichtsverlies bij die vroede vaderen.
2. Naar de vakbond stappen. Maar dat riskeerde niemand! Want als je dit deed kon je in de toekomst niéts meer goed doen voor Hongermaat.
Maar anderzijds Je kon, en dat was dan zijn andere kant, niet in de kliniek belanden of hij kwam je bezoeken. Je kon niet in de penarie raken of hij hielp je eruit. Al moest hij daarvoor het Koningshuis inschakelen. Er kon geen familielid van je sterven of hij was op de begrafenis. Je kon geen gezinsproblemen hebben of hij gaf je het juiste advies. Je kon geen ondraaglijk verdriet hebben of hij vond de juiste woorden om je te troosten. Maar wee je gebeente als hij erachter kwam dat je buiten de lijntjes aan het kleuren was. (En tóch deden we het. En veel! Maar liepen ook veel tegen de lamp.)
Roepen deed hij nooit als hij kwaad was. Temen ook niet als je in zijn achting steeg. Maar zijn blik en uitstraling konden je zowel de hel insturen als de hemel laten zien.
Een ander raar kantje van hem was dat hij, zélf niet erg geleerd, zich toch liet omringen door intelligente mensen. Die vormden zijn dichte kringetje. Maar om in dit kringetje te worden opgenomen moest je wél aan bepaalde voorwaarden voldoen. En dat waren:
- Slim zijn, maar het niet laten merken. En er zéker niet mee te koop lopen.
- Vooral niet laten merken dat je meer wist dan hij.
- De bescheiden gave hebben voorstellen te doen op een zodanige manier dat het leek of het van hém kwam.
- Hém erkennen als de aller-slimste en almachtige en je voorstellen meer als een toevallige tip, dan als een aan jouw brein ontsproten briljant idee op tafel gooien.
Dat eigenaardige trekje moet ontstaan zijn uit een heel goed verborgen minderwaardigheidscomplex. Hij had tenslotte niet zoveel gestudeerd, en leek constant bang dat iemand over hem heen zou lopen. En dus mocht, en moést je slim zijn. Om hem beter te kunnen dienen. Niét om boven zijn hoofd te stijgen of hem ook maar te benaderen op de hiërarchische ladder. Promoties werden dan ook héél erg karig, mondjesmaat, uitgedeeld!
Niet echt de ideale chef die je je kunt wensen? Toch wel! En dat ondervonden we best toen hij met pensioen ging. Zijn opvolger bakte er niets van en de boel ging langzaam maar zeker verwateren. Gelukkig: zeer tijdelijk. Toen kwam er een andere die het toch weer beter wist te maken.
Die verwateringsperiode had veel weg van de tijd waarin we nu leven: voorgangers hebben zich kapot gewerkt om iets goeds te maken van het land de opvolgers vlijen zich op de troon en denken nu in slaap te mogen vallen. Al het werk is immers gedaan!
Mis! Stilstaan is achteruitgaan. Stilstaan breekt je inschattingsvermogen af. Stilstaan maakt dat je alles maar over je hoofd laat lopen en de gevolgen ervan niet inziet. Dat je niet verder kijkt dan je neus lang is. En dàt heb ik heel dikwijls mogen ondervinden in mijn leven. In mijn eigen werkkring, in de politiek, in de handel, en ja, zelfs in gezinnen. Ik zag het zo dikwijls gebeuren dat ik het in mijn persoonlijke encyclopedie onder de categorie onomkeerbare natuurverschijnselen heb genoteerd. Het staat er nét naast What goes up must come down.
Blijven staan leidt vooral ook en dat merkt de oudere generatie nu pas goed op tot laksheid! Vooral dan in de politiek. En waar regeringen laks worden, nemen minderheidsgroepen, cultuurvreemden en -barbaren hun kans waar om te infiltreren. In het onderwijs. Op de werkvloer. En in de politiek! En dié kereltjes zijn vérre van laks! Die weten verdomd goed waar ze heen willen: het land overnemen. Op hun sloefen. Om de slapende leeuw niet te storen! En tegen dat die leeuw wakker wordt is het te laat en ziet hij zich gekooid en ontklauwd.
Tja zo werkt het nu eenmaal: je kunt slechts oogsten wat je hebt gezaaid. En óf we zullen oogsten! Hopelijk behoor ik tegen die tijd niet meer tot de levenden, want ik heb totaal geen zin om met mijn kont omhoog en de gehersenspoelde kop naar Mekka gekeerd middeleeuwse gebeden te zitten prevelen.
Maar goed. Zwijgen maar daarover alvorens ik helemaal depressief word!
Ook een leuke anekdote over dat fenomeen Hongermaat is wel onze memoriemap! Op een bepaald moment vond ik bepaalde van onze belevenissen toch wel waard om vereeuwigd te worden. Om er blijvend van te kunnen genieten. Om het niet in de nevelen van de tijd te laten verloren gaan.
Het eerste wat me onder handen kwam moest er aan geloven, en dat was een lichtkartonnen, beige map. Zo van die mapjes met ijzertjes vanbinnen die je moest omplooien. In gedachten verzonken ging ik daar tekeningetjes (soort primitieve cartoons) op tekenen. Dat zag er dan zo uit:
Sommige van mijn collegas gingen dat voorbeeld navolgen en binnen de kortste keren was de map helemaal volgekrabbeld langs buiten en langs binnen en begonnen we bladen in te voegen met nog meer cartoontjes. Die map werd als het ware onze memoriemap. Het logboek van de motorbrigade. Niets kon gebeuren op straat, of iemand had er een tekeningetje bij gemaakt.
Zo stond er ook eentje in van Mio Buus, die in bitter vriesweer met moto en al was uitgegleden. Een beenhouwer had een emmer water leeggegooid op straat, nét in een bocht, en patat! Daar lag Mio Buus onder zijn moto te spartelen. Een voorbijganger kwam aanlopen en vroeg hem:
- Wat is hier gebeurd meneer?
- Weet ik zelf niet man! Ik ben hier ook nog maar pas! Was het gevatte antwoord van Mio Buus.
Op de duur stonden er vele honderden tekeningetjes in en werd de map steeds dikker. We begonnen hem veilig te verbergen, want met commissaris Hongermaat wist je maar nooit waar hij zou komen in neuzen!
Maar op een dag had Hongermaat inderdaad in ons kantoortje geneusd en, natuurlijk! De nochtans goed verborgen map gevonden! Ik wed dat hij niet eens heeft moeten zoeken. Want onfeilbaar als hij was ging hij, als hij ergens binnenkwam, altijd feilloos nét naar dié plaats waar iets te vinden was dat het daglicht niet mocht zien. Als een speurhond die gewoon achter zijn reukorgaan aan loopt. Echt niet meer geestig om met zulke mensen te moeten werken!
- Morgen om 11 uur allemaal in mijn kantoor! Elk zegge het voort!
Daar ging ie weer! De volgende morgen natuurlijk een uitbrander van jewelste. Zo van hebben jullie niets beters te doen dan onnozele prentjes te tekenen?. Maar na de bolwassing, toen de anderen konden gaan, moest ik nog even blijven. Oei!!! Nu zullen we t hebben! Rustdag kwijt?
- Die tekeningkjes zijn natuurlijk weer van jouw zeker Claeysje?
- Eh de meeste toch commissaris!
- Leuk. Echt grappig! Doe maar verder hoor, maar stop die map niet meer weg voor me!
- Hugh? Wat bedoel je, commissaris?
- Ik wil ook nog wel eens lachen hoor!
En inderdaad, van die dag af was hij een trouwe lezer van onze cartoontjes.
Ja, gevoel voor humor had ie wel! Zélfs, en vooral, als het op zijn eigen kap was.
Het ontbrak er nog enkel aan dat hij er zijn stempel gezien en goedgekeurd op plofte!
Maar dat zou hij, leep als hij was, natuurlijk nooit doen! Want officieel bleef hij van niets weten. Ontplofte er ooit een bom dan zéker niet op zijn hoofd. O neen hoor!
Maar jaren later kwam de ramp: hij ging met pensioen!!! En mét hem, verdween die map. Hoe zou dàt nu gekomen zijn? Ik heb hem er later nog naar gevraagd, maar hij wilde niet bekennen! En tóch ben ik zeker dat die leperd hem heeft meegenomen!
Brute pech! Wàt een inspiratie had ik uit onze memoriesmap kunnen halen! Had ie me dan tenminste toch kopieën laten maken! Maar ja eigen schuld, dikke bult. Ik had het moeten wéten! Maar ik was geen Hongermaat hé? Was ik zo geweest als hij, dan had ik zéker mijn voorzorgen genomen.
Waarom hij niet bekende? Waarom hij me geen kopieën liet maken? Heel eenvoudig: wantrouwig als hij van nature was, kon hij er niet zeker van zijn dat hij de map zou terugkrijgen! Ja. Zo wás hij wel! Zoals de waard is vertrouwt hij zijn klanten.
De tekeningetjes hierboven zijn daarom, bij gebrek aan de originelen, als reproducties bedoeld en met mijn pen-tablet gemaakt op de pc.
Die muze van me is echt op hol geslagen hoor! Ik had heel wat anders in petto voor vandaag, maar daar fluisterde ze me, notabene tijdens het zemen van de ramen, een tandemcitaat in het oor, en stond er op dat dit vandaag nog werd gepubliceerd. Zoniet stapt ze op! En dus moest ik haar wel gehoorzamen.
De Consensus.
Een consensus bereiken is als het gelijkstemmen van 1001 violen:
Even een nieuwsflashje tussendoor: bij Addecco lekte nu weer een lijst van bedrijven die liefst geen Allochtonen vragen als werknemers.
Het gehele begijnenkot staat op zijn kop! De stok in de kippenren! Het gekakel houdt niet op! Het centrum voor gelijkheid van kansen voelt zich aangevallen! Ze stellen zich vragen. Véél vragen! Maar één vraag vergeten ze: WAAROM?
Waarom zou een ondernemer geen Allochtoon willen? Waarom zou hij die weren, als die persoon net zo goed, of beter werkt dan de rest? Als die persoon nét zo gemotiveerd is als een andere werknemer?
Antwoord: Een ondernemer staat in voor de binnenkomende centjes. Daar is hij volledig verantwoordelijk voor. Wié beter dan hij weet waarmee winst staat of valt? De kwezelkens van het centrum voor gelijke kansen? Kom nou!
Is het soms niet de taak van de ondernemer om ervoor te zorgen dat winst gegarandeerd blijft? Is het dan ook niet ZIJN plicht om te beslissen op wie hij daarvoor wél of niét kan betrouwen? Is het niet dank zij de juiste beslissingen van die ondernemers dat onze economie het goed blijft doen? Zou hij geen grote stommeling zijn aldus te handelen als Allochtonen harde werkers zouden zijn?
Als onze economie draaide op die kwezels van het centrum voor gelijke kansen zou België al lang failliet zijn! Gelijke kansen voor zowel luiaards als harde werkers? Is dàt de nieuwe definitie van ondernemen in België?
En het ergste van al: de woordvoerders van die bedrijven durfden geen van allen ronduit bekennen in een interview!
Ze moeten zich wel verschuilen achter dooddoeners als we wisten van niks, of dat dateerde al van lang geleden, enz, om niet vervolgd te worden wegens racisme! Zó ver is het gekomen in België: niemand is nog baas in eigen bedrijf. Er moét gedanst worden naar de pijpen van de kwezels, want dié hebben het voor het zeggen in de industrie.
Tiens ik dacht dat begijntjes en kwezeltjes niet dansten?!?
Het vlakke polderlandschap van West Vlaanderen is op veel plaatsen nog doorregen met dijken. Dijken van vele honderden jaren oud.
Dijken die zich als spaghettislierten doorheen het vlakke landschap slingeren. Soms mijlenlang kaarsrecht, soms ook met scherpe bochten waarvan je het waarom te raden hebt.
In het verleden werden die dijken, en de erdoor beschermde polders, bestuurd en onderhouden door dijkgraven. Dijkgraaf was geen adellijke titel, maar vergelijkbaar met de functie van een soort burgemeester voor die betreffende polder.
De vreemde bezoeker staat soms versteld op sommige landwegen die bovenop die dijken liggen. Zowat 3 meter boven het omliggende vlakke landschap. Ver van de zee. En de locica ervan ontsnapt hem.
Nochtans, jaren geleden vormden deze dijken, soms kilometers van de zee af gelegen, de eerste verdedigingslinie tegen overstromingen bij storm of springvloed, als de duinengordel het nog maar eens begaf en het water de polders instroomde.
Schaapherders vonden de flanken van die dijken de ideale plaats om hun hongerige kudden te laten grazen, zodat het welig tierende gras altijd netjes afgegraasd was.
Al gauw ook vond de boerenbevolking dat die hard en vlak aangestampte dijken prima verbindingswegen waren van akker naar boerderij, en kregen ze ook déze nieuwe extra funtie toebedeeld. Weer later werd op veel van die dijken een kasseiweg aangelegd en werden het straten.
En langs die straten, maar dan laag in de luwte van de dijk, werd hier en daar een huisje gebouwd. Levensgevaarlijk aan de zeekant bij eventuele overstroming, maar daar was de grond het goedkoopst en daar durfden de armen wel eens een schamel huisje bouwen. In de dijk werd dan een trap naar beneden aangelegd voor de toegang tot de huisjes.
En een van die schamele huisjes stond pal buiten een haakse bocht van een dijk. Het staat er nog. Werd voor een pak poen aangekocht door een rijke Brusselaar en helemaal gerestaureerd tot fermette. Want nu sterke stenen dijken de zee netjes op haar plaats houden, is overstromingsgevaar te verwaarlozen.
De bar Fa Sol La uit een van mijn vorige columns was ook langs die dijk gelegen, maar op straatniveau en in een verbreding. De vele peperdure geparkeerde sportwagens en de lawaaierige muziek uit de meestal open deur stonden dan ook in schril contrast met de pastorale sfeer van het landschap.
En op een zwoele zomernacht ontving de telefonist in het politiebureel een eigenaardig telefoontje in gebrekkig Nederlands!
- Meneer, een auto is koom parkeer in ons euh comment donc chambre à coucher!
De telefonist geloofde zijn oren niet! Een auto, geparkeerd in een slaapkamer? Meende met een beschonken Waal te doen te hebben en gaf hem de raad om maar te gaan slapen.
- Maar dat kan wij niet meneer! Daar staat het auto! Naast de bed. En de wiel steek door de plafond. Kan u koom astublief? Straks kan hij nous tomber sur la tête!
Enfin, weinig overtuigd noteerde Henri het adres en vroeg langs de radio of iemand daar even een kijkje wou gaan nemen naar een eventueel bedronken persoon.
Fred en ik waren niet ver uit de buurt, namelijk aan de Fa Sol La, en reden naar het opgegeven adres.
Tot onze grote verbazing zagen we al van ver het kofferdeksel van een knalrode Mercedes sportwagen uit het pannendak van het dure optrekje steken. De eigenaar van de woning en zijn vrouw stonden ons buiten op te wachten want ze durfden niet meer binnen.
We namen een kijkje binnen, en inderdaad, een voorwiel stak door de zoldering. We hoorden ook enig gestommel en gereutel boven, liepen de trap op en probeerden de deur naar de slaapkamer te openen. Lukte niet. Wát we ook probeerden. Langs binnen stond er iets tegen.
Het gereutel binnen in de kamer was opgehouden!
We vreesden het ergste!
Lieten brandweer en ziekenwagen ASAP (As Soon As Possible) ter plaatse komen.
Met een kettingzaag werd de deur uit de hengsels gezaagd door de spuitgasten en konden we binnenkijken. De mensen van de ziekenwagen stonden achter ons al klaar met reanimatie-apparatuur. De rokende motorkap van de auto stond tussen ons en het bed.
En op het bed lag Jean Jacques, een der vaste klantjes van de Do Re Mi, vredig zijn roes uit te slapen. Was niet wakker te porren. Had, na letterlijk de bocht te zijn uitgevlogen, trouwens ook geen betere landingsplaats kunnen vinden om direct in bed te kunnen kruipen. Als toemaatje lag tussen auto en bed ook nog een flink braakspoor.
De verplegers keken naar ons, wij naar hen.
- Wie neemt hem mee?
We lieten het maar aan hén over. Je weet immers nooit.
Toen een andere ploeg hem de volgende morgen ging verhoren in de kliniek wist hij nergens meer van. Enkel (natuurlijk!) dat hij van de Do Re Mi naar de Fa Sol La wilde rijden.
Het bloedmonster dat na zijn opname in het ziekenhuis was afgenomen loog er anderzijds niet om: 3,2 pro mille!!! Tja die gasten dronken zelden bier. Alleen maar Whisky on the rocks.
Later werd berekend dat hij toch wel meer dan 130 km/u moet hebben gereden om de zowat 10 meter afstand tussen dijk en dak te overbruggen. Met een stuk in zijn kraag! Waar je maar 50 mocht! Op een bolle kasseiweg! In een haakse bocht! Compleet geschift!
Het duur gerestaureerde huisje moest zowat worden afgebroken om het zwaar verhakkelde wrak er uit te krijgen.
Maar ergens zou er wel weer een veel te brave papa alle schade vergoeden en een veel te lieve mama voor een nieuwe sportwagen zorgen voor de toekomstige intellectueel Jean Jacques. Arme jongen toch ook.
Eventjes een verduidelijking van mijn column G1000 van eergisteren. Meer bepaald die doorsnee Belg die alleen maar zijn eigenbelang dient. Niet waar? Lees dan maar eerst verder!
Toen ik nog een tiener was, was het begrip eigenbelang nog niet zo heel erg ingeburgerd. Je trapte iemand op de tenen, je verontschuldigde je, en dat was het dan. De ander had een blauwe teen, en daarmee moest hij het dan maar doen. Zondermeer.
Nu loopt die ander direct naar de spoedafdeling, vraagt of je een familiale verzekering hebt, en perst er alles uit wat er maar uit te persen valt. Zélfs als er helemaal niks aan die teen te zien valt. Radiografie, echo, desnoods cardio- en encefalogram. Kunstmatige beademing kan er misschien nog nét bij?
Vroeger liep je met je domme kop tegen een paal en dacht: "stommeling die ik ben!"
Nu loopt iemand met zijn 'intelligente' kop tegen een paal en denkt: "Welke stommeling heeft die paal hier gezet? Kan ik klacht neerleggen? Die idioot voor de rechtbank brengen? Hem doen boeten?" En de volgende stap is een telefoontje aan zijn advocaat!
Niet waar? Toch wel! Tientallen keren meegemaakt!!!
Toen ik nóg kleiner was, woonden in mijn straat twee aartsvijanden die elkaar niet konden luchten. Het zat er dan ook regelmatig bovenarms op. Midden op straat. Kloppen en slaan! Ze hielden niet op vóór ze allebei een bloedende kop hadden. Of zelfs een paar tanden kwijt!
Politie? Schadevergoeding? Familiale verzekering? Kom nou, niet flauw gaan doen hé? Ze dropen af naar huis, wasten hun kop in een teil water en het was opgelost.
Nu? Hm!!!
Wie nu denkt ook maar voor één cent schade berokkend te zijn geworden door een ander, eist die cent onmiddellijk terug, al moest hij er een advocaat op zetten en naar de rechtbank stappen. Dat hij anderzijds honderd euro teveel betaalt voor een of ander luxeartikel, dat maakt zijn rekening niet uit. Maar die cent schade, hem aangedaan door een ander, die moét hij terug.
Nu denkt iedereen misschien: Ik ben zo niet hoor. Want als ik schaamteloos van de verzekeringen profiteer, is het resultaat toch maar dat de premie voor iedereen stijgt.
Algemeen belang op de eerste plaats? Kom nou Doe dan maar eens een grondig zelfonderzoek met volgend voorbeeld:
Je hebt een rijtjeshuis met achteraan een tuin van 30 meter diep. De achterkant ervan paalt aan de achtertuin van een woning in een parallelle straat. In beide straten zijn de stukken grond zowat gelijk opgedeeld en er wonen in totaal 22 gezinnen.
En dan op een dag doet het gemeentebestuur een enquête op verzoek van enkele bewoners: Is iedereen bereid om achteraan 3 meter grond af te staan, zodat we daar tussenin een weg van 6 meter kunnen aanleggen?
Voordeel: je kunt nu achteraan binnen. Eventueel ook met een auto. Nadeel: je moet bereid zijn (gratis) 3 meter van je grond af te staan.
Het algemeen belang lijkt hier wel degelijk gediend met die weg.
Het eigen belang? Dat zit héél verdeeld:
Wie een auto heeft, maar geen garage, zal het idee toejuichen en maar al te graag die 3 meter afstaan.
Wie geen auto heeft en in een achteruitgang geen enkel voordeel ziet zal ze voor de duivel niet afstaan! Het algemeen belang kan de boom in.
Stel dat 20 gezinnen het willen, en 2 niét. Nu zou je als gemeentebestuur kunnen zeggen: We gaan voor het algemeen belang, onteigenen de grond van die twee en betalen er maar voor.
Maar dat is zonder de waard gerekend! De 20 anderen zullen direct op de achterpoten gaan staan: Zij krijgen geld en wij niet? Jamaar zo niet hé? Wij willen evenveel poen.
Resultaat: de weg komt er niet of zal een flinke hap méér uit de gemeentekas betekenen aan álle onteigeningen (en schade aan het algemeen belang, want elke stadgenoot betaalt dat mee in de vorm van gemeentebelasting).
Zie je wel dat elk zijn eigen belang nastreeft? Dat je, zélfs met, in dit geval, slechts 22 gezinnen, zelden tot een bevredigende consensus kunt komen? Dat je nooit voor iederéén kunt goed doen?
En dan wil die G1000 met duizend doorsnee Belgen, nog véél gevarieerder dan die 22 gezinnen, tot een algemeen akkoord komen in regeringszaken?
Vijftig jaar geleden had dit misschien nog wel gekund. Maar nu? In onze watjeswereld, volgezaaid met kruidje-roer-me-nietjes? Waar vreemdelingen het steeds meer voor het zeggen hebben? Waar de wattenbelgjes het allemaal maar over zich heen laten lopen?
Jongens, vergeet het! Leg er de riem af! Jullie weten echt niet waaraan jullie beginnen! Er zijn zinniger dingen te doen in het leven dan vechten tegen de bierkaai.
Die bierkaai lossen bevoorbeeld, en het bier lekker gaan opdrinken in de kroeg. Dáár zullen jullie, aan de toog, de wereldproblemen in veel minder tijd kunnen oplossen.
Een dinsdagvoormiddag in het voorjaar. De hele stad maakte zich op voor de wielerwedstrijd na de middag. Vrachtwagens met nadarafsluitingen reden af en aan, verkeersborden en omleggingen werden geplaatst. De kroegen werden al druk bezocht. Het feest was in wording.
Ja, van allerlei kermiskoersjes met juniores, dames of liefhebbers hadden we er wel een aantal per jaar. Maar dit keer was het menens. Beroepsrenners! Zelfs Eddy Merxks reed mee, en won de wedstrijd nog ook!
Fred, ik, Mio Buus en Steegmans waren de hele morgen in de weer om de laatste restjes vuil van onze motoren te verwijderen en ze te doen blinken als spiegels.
Ondertussen bepaalden we onze strategie. Fred en ik zouden gemillimeterd naast elkaar vóór de renners uit rijden. Mio Buus en Steegmans zouden het peleton sluiten op dezelfde manier zo lang het één groep bleef. Zodra er openingen in de groep vielen zouden zij, als altijd, vóór de afzonderlijke groepen uit gaan rijden.
Dáchten we tenminste. We waren aan kleiner grut gewoon, en bij dié renners viel de groep al na enkele ronden uit mekaar in drie vier groepjes, zodat ook een van onze voorrijders zich naar achteren moest laten zakken.
Die kerels, vooral dan de categorie liefhebbers, trapten zich al vanaf het begin het hart uit het lijf! Snelheden tot 60km/u waren dan ook gewoon. Dat het er bij beroepsrenners anders aan toegaat wisten we nog niet.
Start om 14 uur! De toeschouwers verdrongen zich achter de nadarafsluitingen. Klassen met schoolkinderen, onder toezicht van een leraar, stroomden ook toe. Wij namen plechtig onze plaatsen vooraan in, mekaar vanuit de ooghoeken bekijkend om netjes op één lijn te vertrekken en te blijven rijden.
Eventjes paniek! De burgemeester zou het startschot geven, maar het alarmpistool bleek niks te doen toen hij aan de trekker trok. Kwam aanlopen bij Fred en vroeg of hij eventjes zijn pistool mocht lenen (we hadden mooie, maar gevaarlijk dodelijke Smiths & Wesson trommelpistolen met lange loop). Fred schrok zich een bult! Zomaar zijn geladen dienstwapen uit handen geven aan onbevoegden? Dat kon niet. Zélfs niet aan de burgemeester.
Maar gelukkig had ik een paar losse flodders op zak en leende hem er eentje. Fred haalde de zes patronen uit de trommel van zijn pistool en stak er één losse flodder in.
- Eéntje maar? Deed de burgemeester. En als hij niet afgaat?
- Dan heb je pech burgemeester, en moet je een nieuwe komen halen.
Fred nam, terecht, geen risicos.
En ja, zo klonk om vijf na twee dan eindelijk het startschot en vertrokken we. Fred natuurlijk zonder pistool. Heeft hij veel later ten huize van de burgemeester moeten terughalen, want die had het gewoon op zak gehouden!!!
We schoten direct weg als hazewinden, zoals we altijd deden bij de liefhebbers. Maar die beroepsrenners leken niet van plan ons te volgen. Laat staan te gaan koersen. Netjes in groep bleven ze zon 40 km/u rijden. Een ontspannen wandeltochtje! Na enkele ronden vroeg Fred via de radio hoe het was achteraan.
- Niks te melden, antwoordde Steegmans. Alles netjes samen.
En zo bleef het de hele wedstrijd. We verveelden ons stierlijk.
Niks competitie, niks suspens. Gewoon een oersaai namiddagwandelingetje. Als een escorte bij een schooluitstapje.
Pas tijdens de laatste ronde werd een beetje gespurt met de opgespaarde krachten, en Eddy Merckx kwam als eerste over de meet. (Pardon wij waren hem nét voor maar dat bleek niet te tellen voor het klassement!)
De motos opzij, publiek wat in bedwang gehouden tijdens het obligate interview met Eddy, en daar arriveerden ook Mio Buus en Steegmans.
Zuur kijkend kwamen ze bij ons staan en onwillekeurig deinsde ik een stap achteruit. Wàt een walgelijk geurtje verspreidden die kerels! Hadden ze het in hun broek gedaan?
- Nooit! Neen nooit van zijn leven rijden wij nog een hele wedstrijd achteraan! Klaagde Steegmans op zijn gebruikelijke theatrale manier.
- Wat nu? Het was toch een makkie?
- Jawel, maar weten jullie dat die kerels zich na een paar uur de een na de ander naar achter lieten afzakken?
- Oh ja? En dan?
- En dan? Mengde Mio Buus zich in het gesprek, dan haalden ze hun gerief uit de pijp van hun broek en deden een sanitaire stop zonder stoppen! Op zijn hondjes: pootje omhoog vanaf de fiets! Het vloog alle kanten uit, en dan vooral onze kant!
- We zijn tienvoudig herdoopt! Deed Steegmans er nog een schepje bovenop.
Fred en ik vielen dubbel van het lachen. Steegman en Mio Buus stonden er letterlijk bij als twee bezeikte katers.
Maar weemoedig dacht ik bij mezelf:
- Wat jammer dat er geen vrouwen - beroepsrenners zijn. Dan zou ik ook wel eens achteraan willen rijden!
*** Ter gelegenheid van de eerste verjaardag van de verkiezingen. ***
Toen ik voor het eerst hoorde over de G1000 keek ik onwillekeurig achter mij. Want daar staat mijn eigen Roland type G1000 muziekkeyboard. Maar het ding leek niks veranderd en er bleef alleen maar muziek uitkomen als ik hem met de vingers streelde. En toch pikte ik volgend berichtje op:
De G1000 is een initiatief van de vzw Burgertop. De organisatoren komen uit diverse hoeken van de samenleving en het land. Geen van hen bekleedt een politiek mandaat, maar allen zijn hartstochtelijke verdedigers van de democratie. Geen van hen heeft een materieel belang bij de G1000. Allen zijn vrijwilligers. Woordvoerders van G1000: David Van Reybrouck, Dave Sinardet en Francesca Vanthielen.
Drie waarachtige idealisten dus! Maken ze die toch nog? En op het eerste gezicht dacht ik: Dat is nu echt eens wat we nodig hebben zie!
Maar toen las ik door, en mijn hersenen begonnen verder te kijken dan mijn neus lang is. Het leek me niet allemaal rozengeur en maneschijn! Waarom kunnen idealisten toch zelden ook realisten zijn? Waarom houden ze met zoveel factoren rekening, maar vergeten ze er telkens weer eentje: de factor mens?
Het komt er op neer dat ze een G1000 uit de grond willen stampen tegen 11 november geloof ik: een groep van duizend mensen, gekozen uit de categorie Doorsnee Belg. Geen intellectuelen; gewone mensen. Die duizend liefst jonge mensen zouden dan moeten vergaderen in Brussel, oplossingen voor de vastgeroeste politiek bedenken en advies geven aan de regering. Ze houden er wél rekening mee dat er geen ronde tafels bestaan waaraan duizend mensen kunnen zitten bekvechten, en zullen zich in groepjes verdelen. (van zon 20 man veronderstel ik?).
Ook houden ze, héél realistisch, rekening met het feit dat het 500 euro (slik) kost om één lid in Brussel te krijgen. Vervoerskosten en zo Dus 500.000 euro voor het hele zooitje.
En tenslotte willen ze geen sponsors, want die zouden het hele zaakje toch maar naar hun hand weten te draaien! Slim gezien! De financiering moet van het moderne systeem GSM schooien komen: je stuurt een SMSje naar een nummer en er komt een halve euro op hun rekening.
Mooi toch? Neen! Want:
1. Wie is Doorsnee Belg? Er zijn 9 miljoen unieke Belgen! Met 9 miljoen unieke meningen! En ze hebben 9 miljoen keer gelijk. Hún gelijk tenminste!
2. Welke kleur heeft die Doorsnee Belg? Rekening houdend met de antidiscriminatiewetten: héél bont!
3. Welke cultuur heeft de Doorsnee Belg? Ook een bonte mix van patat friet, couscous, maniok, paëlla en spaghetti!!
4. Welk belang dient de Doorsnee Belg? Elk zijn eigen belang!
5. Welke levenservaring heeft die liefst jonge Belg? Natte of droge luier?
6. Waar werkt de Doorsnee Belg? Hugh Werken zei je toch?
Met andere woorden: die doorgesneden Belg lijkt me maar niks! Een onbestaand prototype van een onbestaand ras.
Maar goed, stel dat het allemaal nog goed van de grond komt en realiteit wordt. Dan zit je daar met 50 groepen van 20 mensen. Eerst moet in elke afzonderlijke bontgekleurde groep een consensus bereikt worden. Dan moeten de consensussen van die 50 groepen onderling een superconsensus bereiken in het gehele duizendmanspelletje. De consensus van de consensussen dus!
Ach mensen hou er mee op! Vind het wiel niet her uit! België barst al van de consensussen. Zonder uitzondering worden het allemaal schapen met vijf poten waarvan geen enkele poot degelijk functioneert! Daar zitten we heus niet op te wachten! Daar verspillen we onze eurootjes niet aan! Pure geld- en energieverspilling. Hoe goedbedoeld ook!
Wiel heruitvinden? Jawél. Want wat is het verschil met een traditionele politieke partij? Gewoon in een ander kleedje, maar met dezelfde fouten en gebreken!
Waar we wél zitten op te wachten, maar er waarschijnlijk nooit zal komen, is één enkele, maar dan échte staatsman. Eén man met ballen aan het lijf. Eentje die zijn verantwoordelijkheid durft te nemen en niet hoeft uit te smeren over 999 anderen!
Géén consensussen! Te nemen of te laten. Tot spijt van wie benijdt! De roem of de ondergang. Een man als Napoleon. Als Hitler desnoods, maar dan wél een sterk gehumaniseerde Hitler.
Maar zon man kán er niet meer komen! Zo worden ze niet meer gemaakt! Daar zorgt de uit de hand gelopen ouderbepampering wel voor!
De grote fout van onze samenleving:
Van oudsher luisterden de jongen naar de ouderen.
Eén generatie werd hierin overgeslagen: die van ons. Dié bewerkstelligde de huidige welvaart. Juist dóór naar de ouderen te luisteren en er van te leren.
Daarna werd niet meer naar de ervaringen van de ouderen geluisterd. Daarna werd alleen maar geprofiteerd van wat die ouderen voor mekaar hadden gekregen. Daarna werd alleen maar gedacht dat dit profiteren eindeloos kon doorgaan.
En de allergrootste fout is:
Dat onze generatie zélf het startsein gaf om jongeren te gaan bepamperen in plaats van op te voeden, met alle gevolgen vandien
Eigen schuld van die generatie? Jawel! Zéker weten!
Nog omkeerbaar? Hm
Een logge olifant zou gemakkelijker om te keren zijn denk ik.
Een blunder van formaat bij de Duitse wetenschappers zorgde voor het platleggen van de hele Europese landbouwsector. Al was het dan maar een blunder die slechts enkele dagen werd volgehouden, de schade is niet te overzien.
Ondertussen zijn nu weer de sojascheuten de schuldigen! Waarom niet de rokers, zoals altijd?
Maar de landbouwers zullen vergoed worden door de Europese commissie.
Hoeveel? Nog niet gekend. Benaming van die schadevergoeding? Nog niet gekend. Suggestie: Blundergeld. Wie betaalt die miljoenenvergoeding? Drie keer raden! Ja! Jij ook!
Maar en de takaksblunder die ons boven het hoofd hangt, eveneens gecreëerd door datzelfde soort volk? Die blunder die nu al jarenlang hardnekkig volgehouden wordt?
De failliete cafébazen? Krijgen die ook blundergeld? De zieltogende tabaksindustrie? Wordt dié vergoed?
Hoe lang zal het duren voor dat groepje ongeregeld door heeft dat dat sigaretje tóch gezonder bleek dan die antistress- en antidepressiepil? Dat je stress wel degelijk kunt wegroken? Dat je ondernemingszin wel degelijk toeneemt na een goede haal aan een sigaret? Dat je wel degelijk muze kunt halen uit een sigaretje?
Zout mocht niet maar moét nu om geen hartinfarct te krijgen!!! Komkommers mochten niet nu sméken ze ons om ze te kopen. Roken mag niet liever naar de gezondeanti-stresspil grijpen. Voor hoelang dàt nog? Wanneer komen ze terug op hun watterige rookverbod?
Jongens toch! In welke betweterige kleuterwereld leven wij? Mógen we uiteraard nog wel geboren worden, leven, en sterven, of wordt ons dit alles ook ooit kwalijk genomen door de zuurpruimen?
Hiermede eis ik dan ook nog maar snel het recht tot sterven op als mijn tijd gekomen is, en alvorens dit ook nog verboden wordt! Gelukkig bén ik al geboren. Dat kunnen ze me dus niet meer verbieden.
En overigens die gezond levende zuurpruimen hoe oud gaan dié worden alvorens het zelfaangemaakte zuur hun ingewanden en hersenen wegvreet?
Welk soort mensen stond model voor het woord kanker? De kankeraars natuurlijk!!!
Want voor sommigen is het verband tussen de hobby kankeren en de ziekte kanker heus niet ver te zoeken! Dat moeten de wetenschappers in de oudheid al ontdekt hebben toen ze aan de ziekte die benaming gaven.
In goede gemeenschappen worden kankeraars gemeden als de pest. In verwaterende gemeenschappen worden ze geprezen. Waardoor verwaterende gemeenschappen steevast tot failliete gemeenschappen leiden.
En ik wil besluiten met een 'geheim' over mezelf, dat me telkens weer in de pen doet vliegen als ik over rookverbod hoor: als kind was ik heel zwakjes. Kon nergens tegen. Werd ziek van het minste. Schoolreizen waren een marteling voor mij: constant overgeven op de bus. Mijn vader vreesde dat ik nooit een man zou worden.
En toen op een dag, ik was misschien 8 - 9 jaar, gaf mijn vader me een sigaret te roken. Kuchen en hoesten natuurlijk, maar het stond volwassen en ik glunderde. De volgende dag weer eentje enz.
Hij deed het er wel niet voor, maar ik heb NOOIT meer overgegeven op de bus, had geen dokters meer nodig, en voelde me beter dan ooit!
Ik raad dit natuurlijk geen enkele vader aan, maar ik betwijfel ten zeerste of ik, zonder tabak, nu nog tot de levenden zou behoren. Zoals ik toén op weg was? Zéker niet.
Waar ik maar mee zeggen wil: elk voelt zijn eigen lichaam en elk lichaam voelt weer anders aan. Elk voelt wat goed is voor dat lichaam. En NIEMAND moet proberen mij, àls ik ooit zwaar ziek zou worden, te verwijten dat het mijn schuld is door het roken! Dat zou dan misschien wel kunnen, maar zonder roken zou mijn leven anders, en waarschijnlijk kortstondiger verlopen zijn!
Mio Buus noemde eigenlijk Buysse, maar we noemden hem allemaal Mio Buus omdat hij eens een snob, die beweerde alleen Italiaans te spreken, een overtreding gaf. De man zei iets in de trend van: Mio Italiano. Waarop Buysse gevat antwoordde: Mio Buus en jij krijgen bon. En het bleef Mio Buus!
-o-o-o-o-
Het was winter, en vroeg donker. Twee motards reden eenzaam patrouille met de motos langs enkele landelijke wegen. Het waren Steegmans en Mio Buus.
Plots daagde op 100 meter vóór hen een wagen op die met volle snelheid uit een zijweg kwam vliegen.
Ha! Suspens. Gas open, erachter, en op gelijke afstand blijven volgen tot de precieze snelheid kon worden vastgesteld. Netjes naast elkaar rijdend, zodat de koplampen de indruk wekten dat het een auto was.
Motos zag je in die tijd immers nog niet veel. Tenzij échte liefhebbers. De motormachos van tegenwoordig waren nog aan het wachten tot ze van elektrische starters, betere vering en alle verdere comfort waren voorzien om er hun vette luie konten op te vleien en stoer te gaan doen.
Dus, áls je er dan al zag kon je er donder op zeggen dat het de vrolijke motorflikjes waren! Niét van die tegenwoordige 'ruige' langharige hangbuikzwijntjes die als logge zoutzakken op hun dure speeltjes zitten te hangen en hoognodig 'motorbendes moeten vormen om zich beschermd te voelen in de groep.
Die zich meer vadsig hangend laten meeslepen door hun moto dan dat ze hem onder de knie houden.
Die de échte liefhebbers ook doen afhaken om niet voor zo'n hangbuikzwijn te worden aanzien.
Die ook enkel maar bij temperaturen boven de 20° buitenkomen. Als het droog blijft tenminste en de weerman geen spatje regen voorspelt!
120km/u. Plots slingerde de wagen even en er vloog iets van onder de wielen. Mio Buus kon nog nét de doodgereden haas ontwijken.
Steegmans keek naar Mio Buus en knikte. Formatie verbreken, inhalen en doen stoppen. Gewichtig (want zo was hij altijd) stapte Steegmans van zijn moto en sprak de bestuurder aan.
- Wat was uw snelheid daarjuist, meneer?
- Euh 50?
- 120 meneer. En bovendien reed u ook een haas dood.
- Oh ja? Niet gezien meneer!
- Zult u seffens wel zien. Mijn collega is hem gaan halen.
En inderdaad kwam Mio Buus al triomfantelijk afgewandeld, de enorm grote haas met de oren meedragend.
Een proces-verbaal voor snelheid werd opgesteld en Steegmans gaf de man zijn identiteitskaart terug.
- Euh meneer die haas is nu toch dood. Mag ik hem meenemen?
Dat was er voor Steegmans toch wel een beetje over, en op zijn aangeboren arrogante manier declameerde hij:
- Meneer! Het is nog niet genoeg dat u onze wegen onveilig maakt! Het is ook nog niet genoeg dat u ons wild doodrijdt! Nu wou u ook nog beloond worden voor dat gedrag en die haas meenemen? Wilt u misschien ook nog een proces wegens jagen zonder vergunning en buiten het jachtseizoen?
- Eh neen meneer, maar dat beest is nu toch dood, en ik dacht zo
- Kijk meneer, dat beest is in beslag genomen en wordt straks afgegeven in het bejaardentehuis. Goede avond verder nog.
En daarmee kon hij het doen. Steegmans keek op zijn uurwerk.
- 9 uur. De nonnekens zullen nog wel niet allemaal slapen zeker in het rustoord?
Vijf minuten later trokken ze aan de imposante bel van het klooster - rusthuis. Na lang wachten klonk enig gestommel en deed zuster Virginie open.
- Zuster, kunnen jullie deze haas gebruiken? Iemand heeft hem doodgereden.
Zuster Virginie sloeg een kruis van medeleven met de arme haas. Alsof ze daarmee het zieltje van dat beest in de hazenhemel kon helpen.
- Eh, dat weet ik niet. Zal ik aan moeder overste moeten vragen. En ze slofte weg.
Weer vijf minuten wachten tot moeder overste kwam aangesloft. Haar dezelfde vraag gesteld.
- Ach, dat weet ik niet! Ik lust dat wel maar geloof niet dat iemand in de keuken dat beestje zou kunnen pluimen.
- Villen, zuster! Een haas is geen vogel! Deed Mio Buus. Kijk maar: geen vleugeltjes. En hij schudde de haas heen en weer.
- Das hetzelfde. Maar neen. Hartelijk dank heren, maar daar kan ik ons keukenpersoneel niet mee opzadelen.
Wat nu gezongen? Hun dienst zat er op om 10 uur, maar eerst moesten ze van dit ondier af. Een bevriende restaurateur dan maar? Maar ook hier vingen ze bot.
- Had die vent dat beest toch laten meenemen! Klaagde Mio Buus.
- Ben je gek? Hem nog belonen voor zijn wandaad ook? Weet je wat? We brengen hem naar Fred, onze chef. Die zal er wel weg mee weten. Die zal wel mensen kennen die er wát blij zullen mee zijn.
Zo gezegd zo gedaan. Fred (die geen Fred noemt, maar dat is weer een ander verhaal) opende de deur van zijn woning, zag de haas, en begon al te kwijlen.
- Natuurlijk ken ik mensen die dat graag lusten! Geef maar hier, dan zorg ik wel voor de rest.
Opgelucht konden Steegmans en Mio Buus binnenrijden en hun dienst beëindigen.
Op dat ogenblik had Fred in zijn keuken het beestje al vrolijk ontkleed en was het al watertandend in hapklare stukjes aan het snijden. Zondag zou hij eventjes een feestje bouwen zie! Als Hongermaat dat eens wist!
Die zondag werd ik uitgenodigd bij Fred. Op het menu stond haas op grootmoeders wijze. Voortreffelijk klaargemaakt door zijn vrouw. En neen. Hongermaat stond niét op de lijst van de genodigden. Steegmans en Mio Buus al evenmin. Die hadden maar beter moeten weten.
Maar Hongermaat kwam het wel degelijk aan de weet! Zoals hij alles aan de weet kwam. Zoals letterlijk niets voor hem verborgen kon blijven.
Moeder overste tegengekomen op een begrafenis (foei, wat had hij dààr weer te zoeken?) babbeltje gedaan haasje kwam ter sprake en de bal ging aan het rollen! En de hele waarheid kwam aan het licht.
Fred kwam er uiteindelijk nog goedkoop vanaf, maar viel toch voor enkele weken in ongenade
Niét voor die haas!
Wél omdat hij mij, en niet Hongermaat zélf had uitgenodigd om het beestje op te peuzelen.
En ik? Mijn naam was haas en ik wist nergens van.
Willy. (Met medewerking van Fred die geen Fred noemt.)
Sommige mensen, zoals ik, zitten met 40 -50 veelgebruikte programmas in hun pc.
Anderen hebben dan weer vele tientallen linken naar websites, blogs en weet ik veel. Die kun je dan wel onderbrengen in favorieten, maar erg handig is dat niet echt, en het blijft toch zoeken.
Een en ander leidt er toe dat het bureaublad van ijverige computeraars al gauw vol staat met snelkoppelingen naar al die dingen. Handig, maar lelijk. En dan heb je net zoveel moeite gedaan om een mooi en smaakvol bureaublad te creëren.
Na enkele oplossingen voor dit probleem te hebben uitgeprobeerd, vond ik verleden week een totaal gratis programma, dat dit alles op de meest comfortabele en simpele manier oplost. Wég al die lelijke snelkoppelingen.
Je klikt daar op de groene knop Download, en kies daarna openen. Volg de instructies stap voor stap (poepsimpel) en het programma is geïnstalleerd op je pc. En dan krijg je dit op je bureaublad:
En daar kun je nu alle kanten mee uit: uitrekken tot een horizontale strook, zoals hier, of een vierkant en verplaatsen naar gelijk welke plaats op je scherm. Maar opgelet: iconen zitten er nog niet in. Het is nog maagdelijk leeg. Er zijn een aantal groepsmenus, opgevat als tabs bovenaan, en standaard ingevuld. Maar door op de knop Groeps Menu linksonder te
klikken, kun je de titels wijzigen, tabs (groepen) toevoegen, enz. In de bovenste screenshot is de tab Muziek geopend en staan alle snelkoppelingen naar mijn muziekprogrammas en -instrumenten. Hiernaast de groep blogs.
Hoe krijg je die snelkoppelingen er in?
Bestaande snelkoppelingen op je bureaublad sleep je gewoon in het lege veld. Daarna kun je ze wissen van je bureaublad. Wil je een snelkoppeling van groep veranderen? Sleep hem gewoon uit het veld naar de tab van de groep waarin je hem wenst, en die opent met de nieuwe snelkoppeling er in.
Snelkoppelingen naar websites en blogs: de bewuste site openen, rechtsklikken en snelkoppeling maken kiezen. Er komt nu een nieuwe snelkoppeling op je bureaublad, en die sleep je dan weer naar bvb de groep internet of je maakt een beter passende groep aan.
Standaard is het ding ook zodanig ingesteld dat je niets op je bureaublad ziet. Maar het komt tevoorschijn zodra je met de muispijl helemaal naar de uiterst linkse bovenhoek van je scherm gaat. Nét als een goochelaar die een konijn uit zijn hoed tovert. Makkelijker kan écht niet. Zodra je, buiten het venster, met de muis klikt, verdwijnt het venster weer.
Die instelling kun je wél wijzigen (vind ik handiger) via de knop instellingen onderaan. Je krijgt dan het hieronder afgebeelde venster te zien. Je kunt instellen dat de Launcher altijd op je bureaublad staat (tot je klikt op verbergen).
Let er bij instellingen ook op dat het vakje opstarten met Windows aangevinkt staat. Anders moet je het telkens weer handmatig opstarten na het inschakelen van de pc.
Standaard openen de programmas met een dubbelklik op het icoon, maar je kunt ook instellen dat dit met één klik gebeurt.
Tenslotte kun je via instellingen ook je taal (Nederlands is aanwezig) instellen, en nét daaronder eventueel een andere skin (uitzicht) kiezen.
En zo ziet mijn volledig bureaublad er nu uit als FSL Launcher niet verborgen is. Aan gewone snelkoppelingen op het bureaublad liet ik enkel Verkenner, Computer en Prullenbak staan om die altijd bij de hand te hebben.
Voilà. Opgeruimd staat netjes! Een prachtprogramma voor een prachtprijs (0).
Philippe reed met een Porsche! Een Cabrio! Hem met veel liefde geschonken door mama, en met veel tegenzin betaald door papa.
Papa was een rijke industrieel en hoefde niet op een frank te kijken. Dat hij met tegenzin de Porsche had betaald was dan ook niet uit financiële overwegingen, maar hij vond het niet goed dat de jongen zo verwend werd. Hijzelf had moeten knokken om zijn industrieel bedrijf van de grond te krijgen en dacht nog dikwijls met weemoed terug aan zijn arme periode. Die had hem gehard en leren zwemmen tegen de stroom in.
Dikwijls was het er op neergekomen te zwemmen of te verzuipen, en dikwijls had het erop geleken dat het dit laatste zou worden. .Hij gunde zoonlief dezelfde ervaringen, maar de overdreven moederliefde van mama maakte dit onmogelijk. Zodat Philippe steeds fatteriger werd.
Mama was eigenlijk alleen maar mooi en verder niemand. Tenzij dat ze wél de vrouw van was. En dat buitte ze schaamteloos uit. Op feestjes en galadiners was zij het die de show stal. Zowel met de duurste toiletten als met de duurste babbel. In het Frans natuurlijk! Wat dacht je wel? Papa hield zich liever wat bescheiden op de achtergrond. Eerder geneigd met ondergeschikten dan met concurenten te praten.
En zoonlief Philippe? Die trok het zich allemaal niet aan. Het leven van een snob was mooi. Véél te mooi! Het leven lokte. De meisjes lokten. Want een achttienjarige trotse bezitter van een Porsche kom je ook niet alle dagen tegen. Met andere woorden: Philippe had er tien aan elke vinger. En natuurlijk koos hij er telkens weer de mooiste uit om een ritje in zijn Porsche te maken. Die vond hij meestal s namiddags in de Do Re Mi, een dure en donkere bar, vooral door rijke snobs en fortuinbeluste jongedames gefrequenteerd. Die jongedames vleiden toch zo graag hun sexy kontjes op de met rood fluweel beklede kussentjes van de barkrukjes, als aanlokkelijk aas aan een hengel. Of lokspijs op een stokje, zoals je het noemen wilt. Het mannelijke cliënteel zag ze eerder als seksbelust dan fortuinbelust. Die fatjes waren immers nog veel te jong en onervaren om het klappen van de (vrouwelijke) zweep te kennen.
De Do Re Mi was gelegen op een poepchique pleintje, nét aan de grenzen van de bebouwde kom. Daar voorbij begon het landelijk gedeelte van de gemeente. Daar waren enkel nog kasseiwegen. Zo gehouden en geklasseerd om de authenticiteit van het gebied te behouden. Daar reden enkel boerkens met traktoren, of liepen de boerinnekens achter een kudde koeien.
En hooguit een drietal kilometer ver in dat landelijk gebied, lag de bar Fa Sol La. Als een soort verlengstuk van de Do Re Mi. Beide patrons waren trouwens ook des bons amis en maakten publiciteit voor elkaar.
En ja, het kon niet uitblijven. Wat was er nu best geschikt als raceparcours om zon jongedame te imponeren met je gloednieuwe Porsche? Natuurlijk! De landelijke wegen tussen de Do Re Mi en de Fa Sol La
En de klachten begonnen binnen te stromen op het politiebureel. De brave mensjes en boertjes die langs deze wegen woonden begonnen zich steeds onveiliger te voelen met die racende wagens, soms tegen 160 km/u op een kasseiweg waar je maar 50 mocht. Vroeg of laat zou zon onding in een kudde koeien terechtkomen!
Commissaris Hongermaat had ons het probleem al aangekaart, we hadden er al tientallen op de bon gezwierd, maar er veranderde weinig. Sommigen zwaaiden al vrolijk met hun identiteitskaart als we ze deden stoppen. Wat maakte het hen uit? Papa betaalde toch! Ze vonden het best leuk ook! Bijna een heldendaad om een bon van een flik te krijgen voor overdreven snelheid. Het kat- en muisspelletje stond ze wel aan. Ja, ze vonden ons zelfs de factor die het allemaal nog spannender maakte en waren eerder teleurgesteld als we eens een paar dagen niet op het toneel verschenen!
En op een dag had Philippe weer eens zon hersenloos dom blondje van haar barkrukje geplukt, haar sexy kontje in de kuipzetel van zijn Porche gedeponeerd, en er plankgas mee weggereden van de DO Re Mi naar de Fa Sol La.
120 150 170 het kon niet op. The sky was the limit.
En toen naderde hij een T-kruispunt, zag ons op een hoogte staan, en zijn deeg sloeg in! Oei! Als papa dat te weten komt En hij liet het gaspedaal los, maar blijkbaar telaat, want één van die flikken stond al recht en noteerde zijn nummerplaat!
Die flikken, dat waren mijn chef en ik. Recht tegenover het bewuste T-kruispunt lag namelijk een toch wel 10 meter hoge afvalberg: bouwafval, daar op eigen terrein gestort door een afbraakbedrijf. De voorzijde, naar de straat gericht, was héél steil. Bijna loodrecht. Maar de vrachtwagens reden achterom om te storten, waar een helling was gevormd om naar boven te rijden.
En Fred en ik waren langs die helling naar de hoogste top aan de voorzijde gereden, en stonden daar vanuit onze hoge positie de straat te observeren. We hadden Philippe al van mijlenver horen komen aanrazen nog vóór we hem zagen.
Zodra hij in zicht kwam stond Fred recht, de moto tussen zijn benen rechthoudend, en haalde, héél demonstratief, zijn boekje boven en deed of hij schreef.
Wat zoúden we kunnen geschreven hebben? We konden er toch niet zomaar een fictieve of geraden snelheid op plakken? We hadden hem niet achtervolgd om de juiste snelheid te noteren. De politierechter zou ons zien komen hebben
Maar dat wist Philippe natuurlijk niet, en we hoorden het hoog jankend geraas van de Porsche snel een paar octaven zakken. Dan gingen de remmen piepen als violen in mineur, en tenslotte verdween de auto uit ons zicht, loodrecht onder ons.
Het werd stil. We bleven zitten. Wachtten af. Hoorden een portier openen en weer dichtslaan. Hoorden stenen vallen. Hoorden een beschaafde Franse vloek. Met de hand op de mond om het niet uit te proesten hoorden we aan de vallende stenen hoe hij moeizaam langs de steile helling omhoog aan het klauteren was.
Na lange tijd verscheen, een meter onder ons, eindelijk een geschaafde hand met vingers die houvast zochten. Onze tijd was gekomen! We startten de motoren, maakten rechtsomkeert en reden op ons dooie gemak de helling achteraan af, en draaiden terug naar de straat.
Eenmaal daar zagen we in onze achteruitkijkspiegels hoe Philippe, meer vallend dan klauterend, zich in een grote stofwolk terug naar beneden werkte en met zijn gehavende kledij en handen in zijn Porsche schoof, naast het blonde mokkeltje.
Onze naam was haas en we wisten nergens van. Doodleuk zetten we onze patrouille verder tegen exact 50 km/u. Philippe volgde op eerbiedige afstand en durfde ons natuurlijk niet voorbij! Straat in, straat uit. Goed oplettend niet aan een rood licht te komen of een andere plaats waar we moesten stoppen. Philippe bleef gedwee volgen.
Na zowat een goed half uur vonden we het welletjes, stopten en parkeerden onze motos. Philippe, natuurlijk, parkeerde achter ons en kwam als een vogelverschrikker uit zijn dure Porsche. Zijn smetteloos wit hemd totaal gescheurd, winkelhaken in zijn dure zwarte broek, een dikke witte stoflaag op zijn blinkend zwarte schoenen, de zorgvuldig gemanicuurde handjes bloederig geschaafd gescheurde nagels
Over zijn grijswit bestoven gelaat hadden dikke zweetdruppels roze sporen achtergelaten op zijn duur verzorgde huidje. Trendy coiffure volledig in de war enfin, het fatje leek omgetoverd in een bezwete bouwvakker!
- Heren, hebt u me opgeschreven?
- Opgeschreven? Waarvoor dan wel?
- Eh daar in de Petrusstraat?
- Reed u dan te snel misschien?
- Eh welnee, welnee!
Even nog keek hij ons wat schaapachtig aan. Toen drong het tot hem door dat we beiden moeite moesten doen niet in een lachbui uit te barsten, en begreep hoe we hem hadden beetgenomen! En met een stroef sorry voor het storen droop hij af.
Benieuwd welke uitleg hij thuis heeft gegeven
Benieuwd of het die dag nog wat geworden is met dat mokkeltje.
Spijtig dat papa het hele scenario niet had kunnen volgen. Die zou wát in zijn baard hebben gelachen.
Tja tijden veranderen. Begijntjes en kwezeltjes vervingen jachtlust, motivatie en humor door kille flitspalen. Van welk van beide zou je eigenlijk méér leren?
Over mezelf: Bouwjaar: 1941 Geboren: Ja. Geslacht: Neen. Nog levend. Adres: Hier. Beroep: Levensgenieter. Hobby's: Veel. Talen: Ja. Vooral betalen. MEDEDELING: Voor enkel politie-verhaaltjes, klik onderaan deze marge op 'fictie'.
, maar een aantal onder jullie sturen me met de regelmaat van de klok ppsjes! Heel goed bedoeld en sympathiek. MAAR
ik heb bewust gekozen voor een trage en beperkte internetverbinding omdat ik niet méér nodig heb!
