Hello evrybody,

xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

1972

Terwijl mijn studies slechter werden met de dag, ging het schaatsen alsmaar beter.

Af en toe kreeg ik een gunst als ik in de winkel goed had geholpen.
Ik vroeg dan steeds om naar de ijsbaan te mogen gaan.
Mijne pa was er wel niet voor te vinden, maar na lang genoeg zagen was hij content dat ik de deur uit wasJ))

Zo ging ik soms elke week, en er zaten ook weken tussen waar ik zaterdag en zondag ging.
Het was wel telkens een reden of uitvlucht vinden. En ging het niet met een uitvlucht dan gingen we maar achter de rug.
Het grote probleem was van telkens genoeg drinkgeld te hebben omdat schaatsen en schaatsen huren wat geld koste.
Maar ik ging meer en meer de plaats innemen van mijne pa om de boodschappen en kolen aan huis te brengen.

Daar kreeg ik regelmatig mijn drinkgeld.

Het was nu drie jaar dat ik de ijsvloer afdweilde, en had er al heel wat vrienden leren kennen.
Het waren niet altijd personen van mijnen ouderdom, sommigen konden mijn grootvader geweest zijn.

Het was een bonte bende, en meestal kwamen ze op dezelfde dagen schaatsen.
Waar ik in het begin veel last van had, waren bleinen op mijn voeten.

De huurschaatsen werden door iedere voet gedragen, en vaak waren ze dan ook misvormd.
Maar ik begon mijn evenwicht te vinden en snelheid te krijgen.

Er werd op de ijsbaan niet alleen over ons lief gepraat, maar ook over het materiaal dat ze in dienen tijd aan hun voeten hadden.

Eén van die oudere personen wist mij te zeggen dat ik betere vorderingen zou maken met eigen schaatsen dan deze die ik hier huurde.
Maar ik zei hem al vlug dat mijne pa mij een paar lappen zou verkopen inplaats van mij schaatsen te kopen.
En ik had geen geld om er te kopen.

Alle redenen om toch maar een paar schaatsen te kopen kwamen aan bod!

Verjaardagen werden bijna niet gevierd, en het geld dat ik kreeg moest direct op een spaarboekje.

In  Sinterklaas en de kerstman geloofde ik ook al niet meer, en mijne pa nog minder.

Dus van die twee zou ik ook geen paar schaatsen in mijne schoen moeten verwachten.

Nee ik zou mijn drinkgeld moeten sparen, en dus nog meer werken!

De persoon die mij dat in die tijd had voorgesteld had een ander idee!

Ik zou sparen voor een paar schaatsen, en hij zou de helft bijleggen.

Ik kon mijn oren niet geloven, en het zou wel weer zo ene zijn die vanalles belooft, maar als puntje bij paaltje komt……..

De tijd ging voorbij, en regelmatig vroeg de persoon of ik al gespaard had.

Ja, ik spaarde dat de geldstukken eraf vlogen, maar ik moest van dat geld ook mijn schaatshuur en ingang betalen.

Op een dag werd er afgesproken om op zaterdag te gaan schaatsen, en na lang zagen mocht ik ook gaan.

Toen ik met mijn vrienden aan de kassa kwam, stond mijn oudere vriend mij op te wachten.

Ik noem hem mijn vriend, maar zijn echte naam was Roger en hij moet zeker tegen de 70j geweest zijn.
Je zou hem dat nooit aangegeven hebben, want hij reed ook nog met de moto.
En hij had een zeeeeeeeeeeer mooie dochterJ)))))

Hij werkte voor een firma die pijpleidingen legde, en ondanks zijn pensioen gerechtigde leeftijd ging hij nog vaak naar de Arabische landen.

Roger nam me even appart en vroeg of ik even tijd had.

-Ja, maar niet te lang hé, want ik moet gaan schaatsen.

-Nee nee, we gaan eens naar de winkel kijken hier naast de ijsbaan.

Ik keek Roger aan en begreep het niet al te goed.

We stonden met ons leeftijdsverschil voor de vitrine van de schaatswinkel die juist naast de ijsbaan lag.
Ik keek naar de schaatsen die stonden te pronken.
Ijshockeyschaatsen, kunstschaatsen, snelschaatsen, ijshockeypakken, sticks, pucks ………

Alles wat een schaatser nodig had was hier te vinden.

Roger keek mij aan, en ik dierf bijna niet terug te kijken omdat ik niet wist wat de bedoeling was.

Kom zei Roger, we gaan eens binnen kijken.

Ik voelde mij niet echt op mijn gemak, en anderzijds dierf ik geen nee zeggen omdat het een vriend was.

We stapten de winkel binnen, en hij leek de verkoper goed te kennen.

Roger en de verkoper begonnen mij daar nen uitleg te doen, dat als men schaatsen kocht, het beter was van lederen schaatsen te kopen.
Er waren verschillende soorten leder, en er waren verschillende soorten merken.
Het begon op den duur zo technisch te lijken dat ik daar met mijne mond vol tanden stond.

-Welke maat van voet hebt ge?

Vroeg de verkoper.

-Euh…..euh……

-Kom ik zal uw maat eens nemen.

Mijne voet werd op een plaat met cijferkes geduwd, en nadat de verkoper het getal had afgelezen vertrok hij naar de berging.
Ik keek naar Roger en hij keek terug met een knipoog.

-Jamaar….ik ga nu geen schaatsen kopen hé, want ik heb geen geld, en mijne pa….en mijn ma….en ze gaan…….en wie……en…..

En ondertussen stond de verkoper daar terug.
Hij duwde mij in ne zetel, en trok mijn schoenen uit.
Mijn kousen met gaten kwamen te voorschijn, en ook mijn zweetvoeten wisten nimeer wat er gebeurde.

De verkoper duwde mijn voeten in de schaatsen en bond ze vast, op een manier dat ik niet beter had gekund.

-Zet u eens recht en stap eens op het tapijt.

Zonder vragen stellen stapte ik op het tapijt.
Ik probeerde zo goed mogelijk mijn evenwicht te bewaren om niet in afronte te vallen, en toen ze mij vroegen hoe het aanvoelde dierf ik niets negatief te zeggen.

Ik mocht terug in de zetel gaan zitten, en er werden nog drie paar gepast.

Ik voelde wel dat er verschil in de schaatsen zat, en vertelde op den duur hoe dat aanvoelde.

Roger knikte naar de verkoper en de schaatsen werden van mijn voeten gedaan en terug in de doos gestopt.

Roger liep even mee met de verkoper, en ik zat verweesd in mijne zetel naar het materiaal te kijken.
Ik droomde al dat ik met een ijshockeypak de ijsbaan onveilig zou maken, en dat ik…..

Plots stond Roger terug voor mij en ik stond recht uit de zetel.

Roger duwde mij een doos in mijn armen met de woorden.

-Ik heb u een paar schaatsen beloofd, wel ge moogt die eens proberen.

Ik keek hem aan maar kon geen woorden vinden.

-Jamaar ik heb geen geld en ik….en……

-Trek u dat allemaal niet aan, neem uw schaatsen en haast u dat ge op het ijs staat, want straks is de beurt voorbij.

Ik nam de doos aan omdat het niet anders kon, ik was zodanig in schaamte verzonken dat ik zelfs vergat te bedanken.

De verkoper kwam nog de deur openen, en wist nog te vertellen dat ik bij hem moest komen als de schaatsen moesten geslepen worden.

Buiten bedankte ik Roger, en stel mij nu nog steeds de vraag waarom hij mij dit geschenk heeft gedaan.

Hij had het evengoed een ander kunnen geven.

Hij leek wel mijn grootvader, die in de gedaante van een ander mens mij een geschenk was komen gevenJ))))

Op de ijsbaan trok ik mijn schaatsen aan, en stond Roger mij bij met raad en daad.
In feite leek het allemaal eenvoudig, maar er kwam heel wat bij kijken.

Hij gaf mij de uitleg hoe schaatsen dienden vastgemaakt te worden.
Dat het onnodig was van drie paar kousen aan te trekken om bleinen te vermijden. En dat men moest zien om de bloedcirculatie niet af te spannen.

Allemaal details waar ne jonge snotter niet op let als hij de ijsvloer opspringt.

Roger wist mij nog te vertellen dat het in het begin raar zou doen om over te stappen van gehuurde kunstschaatsen naar ijshockeyschaatsen.

En hij had nog gelijk ook, het was precies of ik moest alles terug opnieuw beginnen.

Af en toe kwam hij naast mij schaatsen om te vragen hoe het ging.

Ik dierf hem niet teleurstellen en zei steeds dat het formidabel was om eigen schaatsen te hebben.

Maar zonder dat ik er echt oog in had, gaf hij mij steeds iets mee.

Ik moest op mijn houding letten, en meer door mijn knieën buigen en een langere afduw hebben enz….enz…..

Om hem te plezieren deed ik dat dan ook, en ik voelde aan mezelf dat ik enorme vorderingen maakte, zonder te willen toegeven dat het aan de raad van Roger lag.

Mijn vrienden waren ondertussen wreed jaloers van mijn schaatsen,en ik moest nog opletten dat er dat niemand ging overdragen bij mijn ouders.

Ik moest die schaatsen zelfs in bewaring geven aan de verhuur, omdat ik ze niet kon meenemen naar huis.

Maar nu ik eigen schaatsen had, stond ik erop gebrand om nog vaker te gaan schaatsen.

In feite zat er maar één zaak meer in mijne kop en dat was schaatsen en nog eens schaatsen.

Mijn studies hoefden er niet echt onder te lijden, want dat was toch al niks fameus.:-)))

Na het eerste jaar middelbaar in de technische school, ging het al dezelfde weg op als bij de paters!
Ze hadden mij evengoed het zelfde rapport kunnen gevenJ)))

Turnen en zeveren en lachen waren mijn beste vakken.

Mijne nonkel die op die school werkte had daar al een paar keren tegen mijne pa over gesproken, en den diene dood van schaamte dacht dan die lessen in mijn verstand te kloppen.
Elke dag een paar lappen voor wiskunde en ne shot onder mijn gat voor Geschiedenis.

Maar ik zat niet in een periode om te studeren!
Mijn ouders waren de wanhoop nabij met zo nen ezel gelijk chauffeurke op hun kot.
En op het laatste van het schooljaar moest ik dan nog een keuze maken uit het vak dat mij het beste lag!

Ik moest kiezen tussen hout of metaalbewerking!

Het strafste was dat er geen van beiden mij goed lagJ)))

Maar ja als ge moet kiezen, dan hebt ge geen keuze, en dan moet ge maar kiezen héJ)))

Vermits ik het minste punten had op houtbewerking, die koos ik maar voor metaalbewerking.

In feite had dat niks te zien met de lessen zelf, maar wel omdat ik de meester toffer vond.

Voila mijn keuze was gemaakt en dank zij mijne nonkel moest ik het eerste jaar al niet blijven zitten.

Ja, ik heb gans mijn leven ne lange arm rond mij gehadJ)))

Groetjes chauffeurke