Hello evrybody,

xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

1973

Ik had voor de eerste keer in mijn leven een echte keuze moeten maken!
Een keuze die ik niet echt wou maken, maar het moest.
Een keuze over iets waar ik een hekel aan had!
Een studiekeuze.

Ik had voor metaalbewerking gekozen, en ik zat nu ganse dagen te vijlen op een stuk ijzer.

Tijdens de andere lessen was het leven niet echt veranderd.
Het was nog steeds lachen en zeveren.

Ja, dat was hoe ik later wou door het leven gaan.

Als zeveraar en niet te ernstig wou ik afstuderen.

Maar als ge dan just in een serieuze school zit waar ze er niet kunnen mee lachen, dan is het veel straf schrijven en dwangarbeid uitvoeren.

Of ik werd aan de deur gezet, en moest buiten papiertjes gaan rapen die de andere snotneuzen niet in de vuilbak maar op de grond gesmeten hadden.

Of ik moest naar het atelier achter ne pot zwarte verf om de balustrades die zich op de koer bevonden te verven.

Ik peis dat ik die school daar zeker 10 keren geverfd hebJ)))

Maar ze kenden chauffeurke nog niet.

Die verf da was precies van diene zwarte pek.

Als ik die balustrade moest verven, waren er andere leerlingen naar de turnles, en deze hadden het goed gedacht gehad van hun boekentas onder die balustrade te zetten.

Chauffeurke begon te verven dat de stukken eraf vlogen, en toen ik gedaan had konden ze zeker niet zeggen dat mijn werk half gedaan was.

Nee nee, ik had alles geverfd, zelf een deel van de boekentassenJ)))

Dus begonnen ze eens na te denken, en vonden ze dat geen goed gedacht meer om mij nog te laten vervenJ)))

Ze vonden het dan maar beter dat ik het atelier waar we metaal kregen moest gaan opkuisen.

Ppffffffffffff ik was daar meer aan het studeren voor kuisvrouw dan dat ik les kreeg.

Maar in diene atelier heeft dat ook niet te lang geduurd zenne.

Er waren er daar bezig op freesmachines en op schaafmachines.

Dat metaalschaven moet ge per mm doen hé!

Die mannekes waren daar bezig met schaven en afkoelen terwijl ik als gestrafte daar moest tussen lopen met borstel en vuilblik.

Toen ik ze in de klas aan het lachen bracht, dan kon iedereen mee lachen.

Maar als ik daar als kuisvrouw liep tussen de machines dan begonnen ze mij nog wat uit te lachen ook.

Ik had daar aan één van die machines ne keer nen draai gegeven, en in plaats van 2mm stond dat op een paar cm.

Diene beitel vloog daar tegen dat stuk metaal, en dat gaf nogal nen bonk zenneJ)))

Diene beitel naar de knoppen en zijn werkstuk krom en scheef.

T’was nu wel gedaan met lachen, want de meester kwam hem daar direkt een paar lappen op zijne kop geven,terwijl ik al fluitend verder poetste héJ))))

Maar diene dommerik was dat toch wel gaan overdragen zekerst.

Den diene was gaan zeggen dat ik dat gedaan had.
Diene meester stond daar op 1,2,3 bij mij, en tussen al zijn latijn kreeg ik te verstaan dat ik weer gestraft was, terwijl mijn ander straf nog niet voorbij was.
Ik had metaalbewerking gekozen, maar had al meer papier geraapt en geverfd en geveegd dan dat ik ijzer in mijn handen had gehad.

Maar t’was maar best zo, dan kon ik tenminste den tetanos niet krijgenJ)))

Het schoonste van al was dat als ik mijn papier van mijn stuk chocolat op de speelplaats wierp dat ik dan nog eens onder mijn voeten kreeg, terwijl ik het was die het toch moest oprapen.

In de klas moest ik altijd de meeste vragen beantwoorden, en dan is dat toch normaal dat ik er een paar niet weet zekerst!

-chauffeurke, kom ne keer naar voor.

Pas op, we zaten daar met 30 man, maar het viel weer op mij zenne!

-chauffeurke, wat is de vierkantswortel van 7?

-euh….euh…..mijne pa verkoopt die légumen niet denk ik.

-chauffeurke, waar ligt Parijs?

-Euh…..op den boulevard Anspach, en dat is een tof caféke zenne.

-zeg manneke zijt gij mij voor de zot aan t’houden??

-Maar nee meester, dat is allemaal waar zenne!

-chauffeurke, wa komt gij hier eigenlijk nog doen op school?

-Awel ik heb mij ook die vraag al gesteld meester.

Diene meester begon bleek te worden, en dan was het tijd dat ik weer op mijn plaats ging zitten.

Als ik dan thuis kwam, dan moest ik daar ook nog ne keer een pak vragen beantwoorden.

-Chauffeurke, hoe was het op school?

-Euh…neig goed pa!

-Ha ja, wat hebt ge geleerd vandaag?

-euh…..vandaag heb ik leren verven en opkuisen en papier rapen.

-Zeg manneke ge zit toch in metaalbewerking??

-ja pa, maar ne mens moet toch kunnen verven en kuisen ook hé.

-Zeg voor wa gaat gij feitelijk nog naar school??

-Awel dat heeft de meester mij vandaag ook gevraagd.

Mijne pa en diene meester hadden hetzelfde karakter peis ik!

Ja, ze vragen mij alle twee waarom ik in feite nog naar school ga, en anderzijds zitten ze mij op te jagen om te studeren dat de stukken eraf vlogenJ)))

Maar hoe slechter en overbodig ik mij in school voelde, zoveel beter voelde ik mij op de ijsbaan.

De schaatsen zaten goed aan mijn voeten,en ik leerde vlug bij.

Het was vooral kijken naar wat de anderen deden, en het was dan maar proberen hun kunsten na te doen.

Daar waar ik in de school geen interesse had om iets bij te leren, was ik hier zeer leergierig.

Schaatsen was veel meer dan de omheining loslaten en zijn evenwicht te bewaren.

Men kon snelheid maken,maar men moest ook kunnen stoppen.

Men kon vooruit schaatsen, maar dat bleek ook achterwaarts te kunnen.

Men kon de voeten op het ijs houden, maar men kon ook springen.

De kunst was van snelheid met evenwicht te combineren.

Als er een goede schaatser tijdens een publieke beurt zijn kunsten liet zien, gingen de anderen meestal vol bewondering aan de boarding staan om te genieten van zijn kunsten.

Dat moest ik ook kunnen!

Ze hadden al genoeg gezegd van mij dat ik niets kon, en dat ik voor niets deugde.

Ik probeerde niet alleen alles, maar ik keek ook naar de beter schaatsers.

Ze dienden als voorbeeld, hoewel ik wist dat ik het niet over één nacht ijs zou gaan.

Thuis zagen ze dat zeker niet zitten, en als ze mijn schoolresultaten zagen was het zeker niet de moment om over schaatsen te praten.

Ik denk dat het de zomer van 73 was dat we nog eens op reis gingen!

Er was niks voorzien, en plots werd er aangekondigd dat we op reis gingen.

Toen ik vroeg waar de reis naartoe ging voelde ik mij plots schuldig.

-Ma, waar gaan we op reis?

-Naar Lourdes chauffeurke!

-Euh……naar Lourdes, waar ligt dadde??

-Dat moet ge eens aan uwe pa vragen jongen.

-Pa, Lourdes waar ligt dadde?

-Als ge zou leren in school dan zou ge dat weten liggen kieken!

-Pa, ligt dat aan de zee.

-Nee!!

-Euh….in de bergen dan.

-Nee kieken Lourdes ligt in een grot, en t’is daar dat ge moet zijn om mirakels te verwezenlijken.

En t’is daarom dat we met u tot ginder gaan, of denkt ge soms dat we voor ons plezier naar ginder rijden!!!

-Hoe een mirakel voor mij???

-Ja, omdat ge niet dommer zou worden dan dat ge nu al zijt en om te bidden dat ge uw verstand terugkrijgt.

-Euh…..voor hoelang gaan we pa!

-Tot als ge stopt met domme vragen stellen!!!!

Jawadde, een ander ging op reis om zich te ontspannen en zich te amuseren, en ik moest ginder een paar weken in een grot gaan bidden ppfffffffffff.

Maar ik peis dat ze mij daar veel van wijsgemaakt hebben zenne!

Ja, mijne pa had zijne velo mee op reis, en er waren nog twee koppels mee die vrienden waren van mijn ouders.

Die gingen ginder toch niet allemaal naartoe omdat het dommeriken waren héJ)))

De eerste dagen ging mijne pa ginder met de fiets rijden met zijn vrienden, en ze beklommen de cols van den Tour de France.

Ondertussen mocht ik bij mijn moeder blijven met de andere kinderen.

Op nen dag gingen we naar de grot, en daar stond een groot Maria beeld.

Ik keek naar het beeld, en het leek wel of Maria ook naar mij keek.

Het was precies of ze verwachte mij!

Mijn moeder nam een kaars en zette ze tussen de honderden kaarsen die er stonden te branden.

We wandelden van de grot naar de kruisweg waar we gingen bidden dat de stukken eraf vlogen.

Hoe meer ik aan het bidden was, hoe meer ik de hoop koesterde om slimmer te worden zoals mijne pa mij beloofd had.

Maar ik voelde geen mirakel boven mijne kop hangen, en het leek erop dat we hier langer zouden moeten blijven dan voorzien.

Mijn ma zei dat we hier niet om te lachen waren en dat ik mij wat serieus moest houden.

Ik moest bidden en vragen wat ik graag zou willen, en als ik braaf was zou ik verhoord worden.

Ik begon daar te bidden zoals ik mij als misdienaar had geoefend, en vroeg om een goede schaatser te worden en rap van de school vanaf te zijn.

Na veertien dagen vertrokken we weer naar huis, maar we waren nog maar goed thuis dat mijne pa al zei dat we volgend jaar zeker zouden moeten terug gaan want dat er met mij zeker geen mirakel was gebeurdJ))))

Inderdaad, toen ik in september de school hernam voelde ik zelf dat er aan mijn verstand niks gebeurd was.

En toen de meester mij vroeg of ik dat nu expres deed en of ik zo dom ging blijven, gaf ik hem een eerlijk antwoord.

-Ja meester, we zijn naar Lourdes geweest en hebben daar zitten bidden omdat ik beter zou leren, maar mijne pa zegt dat we volgend jaar weer gaan want er is geen mirakel gebeurd met mijn verstand.

Diene meester wou dan ook nog zijn steentje bijdragen door met zijn hand mijn verstand proberen bij elkaar te schudden, maar ook dat hielp niet echt.

Er was een periode ingetreden waar de meester deed alsof ik er niet was, en ik paste mij dan maar aan.

Soms voelde ik mij schuldig omdat ik wist dat ik mijn ouders teleurstelde.

En af en toe zat er dan eens een dag tussen dat ik iets probeerde uit het hoofd te leren, maar het ging er maar niet in.

Telkens mijn moeder vroeg of ik eens mijn best wou doen in school,knikte ik en beloofde dat ik mijn best zou doen.

Die ééne dag dat ik dan eens mijn best deed, hadden mijn ouders teveel werk in de winkel en was de dag zo voorbij zonder interesse.

Ik hoorde de verhalen van de studenten die naar Gent of Leuven gingen studeren.

De ouders zaten met veel verdriet omdat ze hun kinderen tijdens de week moesten missen.

Deze pijn hebben mijn ouders niet gekend, want ik was altijd thuisJ)))

Hoewel er wel zullen momenten geweest zijn dat ze liever hadden dat ik in Leuven zat of nog veel verderJ)))))

Groetjes chauffeurke