Hello evrybody,xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Het was deze morgen 4u45 toen de wekker afliep.
Vlug douchen en in de wagen springen om naar het werk te gaan.

Het was nog donker en er was in de straten nog geen leven te bespeuren.

Rond 11u zat mijn werkdag erop, en kon ik naar huis rijden.

Toen ik een bakker zag die op zondag open was, stopte ik om een brood te kopen.

Tussen de mensenmassa keek ik naar de taarten in de vitrine en in de koeltoog.

De taarten hadden iets speciaals!!

“Gelukkige moedersdag” stond er geschreven.

De mensen stonden te drummen om een taart te bemachtigen, en tegen dat het aan mij was schoot er niet veel meer van over.

Er stond nog een taart, zonder chocolade en zonder fruit.

Een taart zonder versiering!

Een taart die aan niets deed denken!

Iedereen was hier naar buiten gestapt met een taart, en ik vond het wat onnozel om een kwartier te staan aanschuiven om dan juist met een klein gesneden brood naar buiten te stappen.

Ik kocht dan ook maar de taart die nog overbleef.

Ik stapte terug in de wagen, en de taart nam plaats op de achterbank waar deze morgen nog de voorzitter van het Kongolees parlement had gezeten.

Ik wou de straat uitrijden en op de hoek was er een bloemenwinkel.

Met een menselijk automatisme deed ik de wagen stoppen, en ook hier ging ik in de rij staan aanschuiven.

Ik heb de gewoonte van mezelf elke week een boeket bloemen cadeau te doen.

Gewoon omdat ik graag bloemen zie, en omdat het kleur geeft in huis.

Vroeger stonden er bij mijn moeke ook altijd bloemen in huis, en ook toen brachten ze kleur en leven.

Het was nog langer aanschuiven dan bij den bakker!

Hoewel ik anders vlug terug in de wagen zou zitten om op een rustiger ogenblik terug te komen, wachtte ik nu met het zelfde menselijk automatisme mijn beurt af.

-Dag meneer kan ik u helpen?

-Euh…ja ’t is voor nen boké bloemen.

-En van hoeveel mag dat zijn meneer?

-Euh….awel, voor ongeveer 20€ hé, da komt op een bloemeke niet aan zenne.

-Is het voor moederdag meneer, want anders doe ik er een speciaal lintje rond?

-Euh…….euh……voor moederdag?

-Ja ’t is vandaag moederdag hé meneer.

-Euh….ja ja vaneigens….euh maar dat is nen boké voor mij.

Potverdekke, daarmee dat er hier zoveel volk staat!!!
Ne mens staat er niet bij stil, omdat alle dagen dezelfde zijn op den duur.

Mijn moeke is vijf jaar geleden gestorven, en ik denk er nog elke dag aan precies of ze er nog is.

Vroeger kocht ik altijd een boeket van een paar € omdat mijn moeke altijd zei dat het de geste was die telde.
Ik kocht haar dan bloemen, en we gaven elkaar een dikke kus!

Ja ze kreeg er ééntje met moederdag en drie met Nieuwjaar.
Maar de dag na moederdag kregen ik en de kinderen zakgeld dat we anders niet kregen.

Ze gaf ons dan 1000fr, terwijl de bloemen maar 500fr hadden gekost.

In feite wou ze niet dat we iets tekort hadden, en kregen we onze gift die met ons hart gegeven was dubbel terug.

Ja, vele moeders zijn zo.

Ze geven buiten de liefde en de opvoeding ook nog de dagelijkse zorgen om het leven door te komen.

Ondertussen was er terug volk binnen gekomen, en ze keken met vragende ogen naar mijn boeket van 20€.

Zij kochten een boeket dubbel zo groot met de nadruk dat het voor moederdag was!

-Zou meneer nog iets willen?

-Euh….ja ja, ik wil nog nen boké voor moederdag!

-En van hoeveel AUB?

-Euh…..awel zo ene gelijk die madam hier, maar dubbel zo groot!!

De mensen keken mij raar aan, want ze hadden waarschijnlijk nog zo geen grote vaas uitgevonden om diene boké te kunnen inzetten.

-Doe ik er een lintje aan voor moederdag meneer?

-Ja….doe er maar een lintje aan, en ik wil er ook een kaartje bij voor moederdag.

-Je mag je naam al op het kaartje schrijven meneer, ik zal ondertussen de bloemen inpakken.

Ik nam de stylo uit mijn vest en schreef op het kaartje.

“Voor mijn moeke die we enorm missen”

Getekend,

“ Pa  -  Timmeke  -  Olivier -  Chauffeurke”

Ik plooide het kaartje dicht zodat de anderen niet konden afkijken wat er op geschreven stond.

De verkoopster maakte het kaartje vast aan het lint en ik betaalde aan de kassa.

Met twee boeketten stapte ik de winkel buiten.

Ik legde de bloemen naast de taart, en reed naar het kerkhof van Dilbeek.

Ik stapte door de grote middengang om beneden naar de rustplaats van mijn moeke te gaan.

Op haar graf stond een azalea, en zo wist ik dat mijn vader deze morgen al langs geweest was.

Het grote boeket legde ik in het midden van het graf, en nam een waardige houding aan terwijl ik haar naam las op het graf.

-Danke moeke voor alles wat je voor mij en de kinderen gedaan hebt.

Ik bleef nog even nastaren, maakte mij een kruisteken uit gewoonte en liep terug naar de wagen.

Aangekomen lagen mijn bloemen nog op de achterbank naast de taart.

Ik dacht terug aan die tijd waar mijn moeke de bloemen op tafel zette, en mijn vader zei dat het ambetant was omdat de blaren in zijn bord vielen.

De tijd dat de bloemen op een tafeltje stonden aan de inkom en dat mijne pa tegen een lelie gelopen was met zijn kostuum en al vloeken een ander vest moest aantrekken.

Hahahahahaaha waar is diene tijd toch naartoe.

Ze pasten zo goed bij elkaar.

Mijn moeke alles in de bloemekes zetten en mijne pa maar van zijne neus maken, terwijl hij zelf graag bloemen in huis had.

Het was de tijd dat ze elk hun manier van praten hadden

Want mijne pa was altijd bezig te reclameren op mijn moeke voor die bloemen, maar toen ze ziek geworden is, was hij den eerste om het huis van bloemen te voorzien.

Ondertussen zat ik achter mijn stuur, en keek acheruit om te zien of ik van de parking kon rijden.

Maar mijn ogen vielen terug op dat boeket dat ik voor mij had gekocht.

Ik had op het graf het groot boeket gelegd, maar als mijn moeke zou mogen kiezen hebben had ze waarschijnlijk het kleinste gekozen!

Ik stapte terug uit de wagen en liep met mijn boeket terug naar het graf.

Aangekomen zag ik geen verschil van bloemen, juist de grote was verschillend.

Het ene was dubbel zo groot als het andere!

Wel, vandaag zou ik mijn moeke geen keuze laten!

Ik legde het tweede boeket naast het grote!

Het was moederdag, en zelfs duizend boeketten zouden haar nooit terug brengen.

Twee boeketten waren dan zeker niet teveel voor alles wat ze voor ons gedaan heeft.

Ik trok de plastiek open zoals mijn moeke het mij vroeger had voorgedaan op het graf van haar vader.

Het was om de regen tot bij de bloemen te laten komen.

En toen begon het te druppelen!

Deels uit de lucht, en deels uit mijn ogen.

Gewoon omdat het moederdag is zonder moeder.

Omdat zoveel mensen aan het graf van hun moeke staan met dezelfde woorden van dank.

Gewoon omdat we weten dat we zonder moeder hier niet zouden zijn.

Gewoon omdat het moederdag is!!!

Groetjes chauffeurke