Hello evrybody,

Nadat ik naar het kerkhof van Deftinge op bezoek was geweest bij Rogéke,ging het naar het kerkhof van Dilbeek.
Daar lag mijn moeke begraven!
Vroeger noemde ik mijn moeder gewoon "Ma".
En toen ze gestorven is noemde ik ze moeke.
T'is toch raar hoe ne mens kan veranderen als hij iets mist hé!

Ik stapte de middenlaan van het imposante kerkhof van Dilbeek naar beneden.
Langs weerszijden lagen grote grafzerken,en beneden de laan lagen de oudstrijders begraven.
Ook hier liep ik steeds via verschillende lanen naar mijn moeke toe.
Het leerde mij mensen kennen die ik nooit had gezien.
Zo staat er een grote grafzerk in wit-rose marmer,waar twee jonge kinderen begraven liggen.
Waarschijnlijk van een verkeersongeluk.
En ook Johan Anthierens ligt hier begraven op enkele grafzerken verwijderd van mijn moeke.
Ik sta steeds even stil op mijn weg bij die bepaalde grafstenen.
Het is een kerkhof die niet alleen met allerheiligen bebloemd is,maar het ganse jaar door.
Hoewel men ook hier en daar een verwaarloosd graf ontdekt.

Hoe dichter ik bij het graf van mijn moeke kom,hoe meer ik een krop in mijn keel krijg.
Het is niet van vandaag hoor!!
Nee de laatste weken van haar leven kon ze door haar ziekte niet meer praten,en ik stond machteloos aan haar bed.
Ze had jaren voor mij gezorgd,terwijl mijn snotvallingen en mijn hoofdpijn om niet naar school te moeten,niet te vergelijken waren met de ziekte die haar had overmeesterd.
Ik stond dan steeds met dezelfde vragen die men uit gewoonte stelde aan haar bed.
Vragen die op den duur misschien wel op haar gemoed zullen gewerkt hebben.
-Gaat het Ma??
-....................
-Kan ik iets doen Ma??
-.................
-Hebt ge niks nodig Ma??
-..................
Mijn vragen werden beantwoordt door een ijzige stilte die nog meer vragen opwierp.
Wat voor domme vragen stond ik daar te stellen!!
Natuurlijk ging het niet goed!
En nee ik kon niets doen!!
En het enige wat mijn moeke nodig had was rust!!

Na enig geslenter door de bloemenpracht aan de graven,kwam ik aan de sobere grafsteen die mijn moeke dekte.
Mijn moeke ging sober door het leven,waarschijnlijk omdat de ziekte het zo wou ppffffff.
En mijn moeke hield zielsveel van bloemen.
Daarom had ik de steen sober gehouden in een zwarte kleur,met een witte bloem op gegraveerd boven haar naam.
                            "Eliane Roels"
                            "1938 - 2000"

Ze hadden mij altijd verteld dat het jaar 2000 iets speciaals zou hebben.
2000 zou het jaar van alle veranderingen zijn!
Awel al die wetenschappers hadden gelijk!!
Met de dood van mijn moeke is er veel veranderd.

Ik keek naar de grafsteen,en de bloemen die er stonden.
Eén pot was nieuw,waarschijnlijk van één van de vele vrienden die mijn moeder had.
De andere bloemen waren van mij.
Zoals met Rogéke,kon ik ook met mijn moeke praten.Maar voor de grafsteen,was het makkelijker van met Rogéke te praten dan met mijn moeke.
Diene krop in mijn keel liet de woorden niet altijd door!
En ook tijdens haar leven,spraken we niet zoveel met elkaar.
Ja,als hare zoon in de zorgen of de problemen zat,dan werd er gepraat om mij te helpen.
Maar toen zij zorgen had,vond ik nooit de woorden ppfffffffffffffff.
En nu ik hier voor haar sta met mijn bloemen,sta ik weer met mijne mod vol tanden ppfffffff.
Soms stel ik mij de vraag,waarom ik niet altijd de juiste woorden op het juiste moment bij de juiste persoon vind?
Allee ik stond hier al vijf minuten voor diene steen en had nog geen woord gezegd.
Ik nam de uitgedroogde bloemen weg,en legde een bloemstuk in het midden van de donkere steen.
Ik trok mijn hand terug door even de steen aan te raken.
Het was bij ons in de famillie niet de gewoonte om elkaar aan te raken.
Ik zie dochters en zonen in andere famillies hun ouders kussen en knuffelen.
Dat is iets wat bij ons zeker geen mode was.
Mijn moeke kreeg kussen met hare verjaardag en met nieuwjaar.
En mijne pa zal mij waarschijnlijk ne keer gekust hebben bij mijn geboorte.
Ik zie nog steeds die momenten met nieuwjaar,waar ik mijn moeke drie kussen gaf,en waar mijne pa mij de hand reikte met een briefke van 5000fr.
Ik hoor zoveel over liefde en warmte tussen de ouders,maar ik heb denk ik iets gemist.
Maar ik wist steeds dat mijn ouders voor mij klaarstonden,en dat we niet veel woorden nodig hadden om elkaar te verstaan.
Misschien zijn al die woorden die ik ooit niet gezegd heb tegen mijn ouders,nu de teksten die ik schrijf of vertel.
De warmte,de liefde,de gesprekken,de woorden, omkaderd met de humor om de realiteit van het hart te verbergen.

Zoals alle stenen op het kerkhof,voelde ook deze van mijn moeke kil aan!
Maar onder vele stenen,ligt er zoveel warmte begraven.

-Dag Ma.
-Dag jongen.

Tijdens haar leven,sprak mijn moeke mij steeds aan met mijn voornaam.
Maar na haar dood,zal ze mij misschien ook anders gaan noemen.

-Ma ik heb uw bloemekes veranderd.
-Rogéke heeft u gisteren toch al gezegd dat we geen bloemen kunnen zien.
-Euh.......ja t'is waar,ik was het al vergeten.
-Ge vergeet veel de laatste tijd jongen!
-Ik weet het Ma.
-Hoe is het met uwe pa??
-Euh......awel goed,behalve dat hij nog steeds kan zagen ppfffffffffff.
-Dat is niet zagen jongen.
-Nee zekers......T'is altijd van doe ne keer dit en doe ne keer dat.
En uw ramen moeten vervangen worden,en uw deuren moeten veranderd worden,en uwen hof.En hebt ge uw kiekens al eten gegeven.En de werken aan uw huis en didde en dadde......
-Jongen........voor wa denkt ge dat uwe pa u dat zegt???
-Euh......awel om te zagen zekers!!
-Nee jongen......uwe pa heeft uw verbouwingen betaald,maar probeert van u af en toe op eigen benen te laten staan door u zelf zaken te laten doen.
Er komt een dag dat ook uwe pa er niet meer zal zijn.......en dan???
-Euh......en dan???Awel...euh......ik peis dat ik er dan gans alleen voor sta en dat ik nen dikke sukkelaar zal zijn ppffffffffff.
-Geniet dan nog maar van zijn woorden jongen,zelfs al lijken ze op gezaag.
-Ja Ma..
-Hoe is het met de kinderen??
-Awel Olivier den diene gaat stillekes zijne weg op zijn 21j,en ik zie die nimeer zoveel.
Hij zou toch wel ne keer meer bij zijne pa komen hé!!
-Kwam gij op zijne leeftijd veel naar huis???Ge waart altijd weg!!
-Euh......ja t'is ook waar,ik was het ook al vergeten!
-Hoe is het met Timmeke??
-Goed.Ma,.....amaai zo groeien dat den diene doet,hij heeft zijn scheut gekregen dat hij bijna over mijne schouder met zijn 12j.
En in school leert hij veel beter dan ik!!
-Ja dat is nu ook ni moeilijk hé!
-Euh......ja t'is ook waar.
-Jongen,zorg goed voor uw kinderen,want het is het dierbaarste bezit!!
-Ja ik weet het Ma.......maar soms zeggen ze ook niets van ne ganse dag!
-Te weten dat ze er zijn,zelfs zonder iets te zeggen is voornaam.
Toen ik ziek was,kon ik niet meer praten,en toch stond je ook aan mijn bed zonder woorden.
Maar ik voelde wel dat je er was,en dat is zoveel als woorden.Dat is de warmte en de liefde,en daarom zijn niet altijd woorden nodig!
-Ja.....ge zult wel gelijk hebben Ma.
Ma........ik zou ne keer iets willen zeggen!
-Ik luister altijd jongen.
-Ma ......ik....ik.....snik....ik mis je Ma!!!
-Waar ik nu ben luister ik altijd jongen!!
Je moet weten dat ik er ben als je mij nodig hebt.
We zijn toch aan het praten met alkaar!
-Euh.......snik......ja ik weet wel,maar t'is niet het zelfde!!
-Ook met uwe vriend Rogéke praat ge nog vaak,en dat is het voornaamste.
De dag dat je niet meer praat met ons,is het dat je ons vergeten bent.
En dat zou pas een leegte worden.
-Ja......t'is waar Ma.
Allee ik ga maar ne keer weer naar Deftinge plage hé!
-Ja jongen.....geef een dikke zoen aan de kinderen,en probeer de woorden van uwe pa eens anders te begrijpen,je zal zien dat het geen gezaag is,maar een wijze raad.
-Ik ga dat doen Ma...

Ik raakte nog even de steen aan voor te vertrekken.

-Dag Ma!!
-Dag jongen.

Terwijl ik mijn ogen droogde,ging ik via een andere weg naar de uitgang van het kerkhof.
Ik keek af en toe naar de mensen,en knikte uit beleefdheid zoals mijn moeke het mij altijd geleerd had.
Hier was ik niet beschaamd omdat ik als man geweend had,want er waren er zoveel die hier met rode betraande ogen rondliepen.

Toch raar dat een kerkhof een plaats is waar de meeste mensen elkaar begrijpen.
Hier ligt rijk naast arm,en zelfs met zijn grootste vijand rust men hier in vrede.
Moest iedereen dat tijdens zijn leven begrijpen,dan zou de dood overbodig zijn om ons de ogen te openen!!

Groetjes chauffeurke

ps
Ik weet dat mijn teksten niet zonder fouten geschreven zijn.
Maar dat ik Ma met een hoofdletter schrijf in het midden van een zin is geen fout hoor:-)))