Hello evrybody,

xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

1978

Terwijl ik mijn kunsten, snelheid en evenwicht aan het bijwerken was op de ijsvloer.

Kwam ik regelmatig in contact met personen die in de verschillende clubs waren ingeschreven.

De ijshockeyspelers, kunst en snelschaatsers.

Regelmatig werd er mij ook gevraagd of ik geen zin had om mij in te schrijven.

Ik had wel zin om mij aan te sluiten en in de wereld van de competitie te stappen.

Maar het koste allemaal geld.

Hoewel ik ging werken, moest ik toch nog een deel van mijn wedde afgeven.

Een ijshockeypak was zeer duur en het inschrijvingsgeld was ook niet te min.

Het kunstschaatsen vergde minder kosten, maar ik zou moeten van schaatsen veranderen, en ik vond het niet echt een discipline die mij lag.

Het snelschaatsen (shorttrack) vergde minder kosten, maar ik moest er ook andere schaatsen voor hebben.

Maar na enige tijd sparen, kon ik mij bij de snelschaatsploeg  inschrijven met nieuwe schaatsen.

Deze schaatsen werden uitsluitend gebruikt tijdens de trainingen, voor de publieke beurten bleef ik mijn ijshockeyschaatsen dragen.

Het was een totaal andere manier van schaatsen, maar ik legde mij op de trainingen toe en maakte vlug vorderingen.

Ik had het voordeel al een paar jaar op het ijs te staan en niet van nul te moeten beginnen.

Ik draaide dan ook al vlug rondjes bij de betere rijders, en dat was nog een grotere motivatie.

Ondertussen waren we op het einde van het schaatsseizoen beland, en stond mijn legerdienst voor de deur.

Ik moest naar het Noordstation om daar met de trein naar mijn kazerne te rijden.

Ne mens staat er niet bij stil, maar plots staat diene dag voor de deur en hebt ge nog geen afscheid genomen van vrienden en kennissen.

Het is dan lopen van links naar rechts, en vooral lopen om uwe trein niet te missen.

Het was ook de periode waar ik met een echt lief zat.

Ja, “echt lief” is wel een groot gegeven.

Laat ons zeggen dat we ons regelmatig zagen, en dat we al een paar maand samen waren zonder dat het af was;-)))).

Mijn lief had gezegd dat ze mij zou komen uitwuiven, en mijne pa had niet veel vertrouwen dat ik op dienen trein zou stappen, dus kwam hij ook maar wuiven.

We liepen door de gangen van het Noordstation en zagen al direct dat we op de goede plaats waren.
Veel jonge gasten stapten met gebogen hoofd en de valies in de hand naar hun legerdienst.

Zoals bij velen was dat bij mij ook wreed tegen mijn goesting.

Ik had al tegen mijn lief gezegd dat ik zou ontsnappen en deserteren en zodanig mijn voeten aan alles vegen dat ze zouden buiten smijtenJ)).

Maar mijne pa den diene was altijd bezig van nu gaat ge ne keer zien wat luisteren is, en ze zullen u ginder wel temmen.

Het uur van vertrek was aangebroken, en ik stapte naar het perron waar de trein al stond te wachten.
MP’s liepen nerveus op en af, en maanden ons aan om op te stappen.

Ik stapte naar een compartiment, wrong mij tussen de twee gasten die ook al aan het wuiven waren naar hun lief of hun ouders.

De trein begon te rijden, en ik kreeg plots een raar gevoel.

Ik was vanaf nu in handen van het Belgische leger.

Toen we in Turnhout aankwamen, werd ons gevraagd wie er naar de kazerne Blairon moest.

Dat waren er een gans pak, en we moesten in een lange rij naar de kazerne stappen.

Na enige tijd wandelen stonden we voor de poort van de kazerne.

Ik keek naar het enorme gebouw, en las de woorden boven de poort:

“Hier temt men leeuwen”!!

Potverdekke ik was opgeroepen om in een circus te werkenJ)

Binnen gingen we op de koer staan, en kwam er zo ééne met een stokske onder zijnen arm om onze namen af te roepen met bijhorende kamer.

Wat later stonden we met tien man in een kamer.

We keken elkaar aan, en zochten het eerste contact.

Er waren er met tranen in de ogen, er waren humoristen, er waren zware mannen en er waren er die precies al vijf jaar bij het leger waren en alle oorlogen meegemaakt hadden.

We maakten kennis, en één van de gasten zei dat we met elkaar opgescheept zaten en dat we nu ook maar aan het zelfde zeel moesten trekken.

Awel daar had hij nu gelijk in zie!

Eén voor allen en allen voor één.

We waren nog maar binnen, en er deden al de wildste verhalen de ronde.

We waren allemaal opgeroepen voor Soest in Duitsland, en stelden ons de vraag hoelang onze opleiding zou duren.

Mijne pa had gesproken van 1 a 2 maand, en in de kamer was er zelfs ééne die sprak over 5 maand, terwijl we maar acht maand moesten dienenJ))

Terwijl we daar aan het discuteren waren, werd er daar plots ne stamp op de deur gegeven, en stond er daar ééne met een paar strepen op zijn mouw in dat deurgat.

Amai azo verschieten dat da is als ge die mannen niet hoort afkomen.

We moesten ons naar het magazijn begeven, en zouden daar een deel van de kledij krijgen.

Daarna was het terug de kamer vervoegen en wachten.

We liepen op aanwijzen naar het magazijn, en daar stonden er een paar kleren uit te delen!

Zonder dat ze mijn maat wisten, stopten ze daar een groene broek in mijn handen.

Ne kaki regenfrak en een muts.

Ne groene T-shirt en een kogelvrije onderbroekJ)

Juist voor mijn bottinnen vroegen ze de schoenmaat.

Maar veel woorden maakten ze daar niet aan vuil hoor!!

-Maat!!!!

-Dag vriend.

-Ik ben uwe vriend niet, t’is uw schoenmaat dat ik moet hebben kieken!!

-Euh…..oei…..euh……

-Komt er nog iet van???

-Euh…..ik denk 40 of 41

Awel ik peis dat hij mij ééne van elk gegeven heeft, want ik had wreed zeer voeten in die bottinnen.

Na enige tijd kwam onze roeper van dienst roepen dat we ons moesten aankleden.

Onze burgerkledij was vanaf nu verleden tijd.

We trokken onze kledij aan en alles was ongeveer de goede maat.

De tweede dag moesten we verzamelen in een zaal, en daar kregen we onze eerste briefing.

We zouden onze dagen in Turnhout doorbrengen met driloefeningen en nog eens driloefeningen.

Amai mijn voeten, was dat nu het leger?

Na een paar dagen werden we terug in de refter geroepen, en kregen we ander nieuws.

(Het moet de derde of de vierde dag geweest zijn).

We zaten met veel minder in de refter.
We zouden morgen opstaan, en onze valiezen pakken!

Na het ontbijt zouden we met de camion terug naar het Noordstation in Brussel rijden.

Daar zouden we de trein nemen naar Soest.

Toen we later terug in de kamer waren begrepen we niet goed wat er gebeurde.

We waren nog maar een paar dagen binnen en moesten al naar Soest.

Onze opleiding leek van korte duur te zijn.

Veel vragen moesten we niet stellen, want het was niet aan ons van vragen te stellen.

Luisteren en uitvoeren!!!!!!!!

De dag erna werden de camions geladen met onze valiezen en kidbag’s en stapten we in de laadruimte van de camion.

Op banken gezeten rug tegen rug, begon onze reis naar Brussel.

We werden door de mp’s samengedreven op het perron en moesten onmiddellijk de trein op.

We zaten met zes man in een compartiment om een reis aan te vangen van zes uur!

Onderweg zaten we nog steeds met dezelfde vragen.

Waarom waren we uit Turnhout vertrokken?

Waarom vertrokken we naar Soest zonder opleiding?

Waarom……waarom……

Na een reis waar we wel wat afgelachen hadden, kwamen we in Soest aan.

We werden met naam afgeroepen, en naar een klaarstaande camion verwezen.

Na enige tijd stonden we op de koer van onze nieuwe kazerne.

Onze namen werden afgeroepen en onze kamers aangewezen.

We moesten zelf op zoek naar onze identiteit en onze verblijfplaatsen.

Ik had hier geene naam, maar een stamnummer.

Ik was stormfuselier, en ik behoorde toe aan de 1^e compagnie grenadiers.

En mijn adres was kwartier Steenstrate in de Adam kazerne te Soest.

Amai, eer ge dat allemaal op den enveloppe van uw brieven had geschreven, die was uwe stylo bijna leeg.

En dan had ge er nog niet de nummer van uw kamer opgeschreven met uwe naamJ)

We kregen al vlug te horen dat we tot een disciplinaire compagnie behoorden, en dat onze opleiding in Soest zou doorgaan.

Ze hadden mij de wildste verhalen vertelt, onderandere over het eten.

Maar dat eten bleek nog mee te vallen.

Wat de rest betrof, was er niet teveel overdrevenJ)

We zochten onze weg tussen het geroep en het getier van de oversten.

Ik begon beter te verstaan waarom mijne pa thuis ook regelmatig ne keer moest roepen of tierenJ)

Ik had één voordeel, dat ik op sportief vlak een beentje voor had.

Vele jongens konden op bepaalde oefeningen niet mee.

Maar onze leuze van in het begin, om allemaal aan één touw te trekken was ook hier van toepassing.

We waren waarschijnlijk wel niet de braafste, maar we deden wat ons gevraagd werd.

Na enige tijd begon ik mijn legerdienst te aanvaarden.

Ik begon het zelf tof te vinden.

Later zou ik zelfs mijn verlofdagen in Soest doorbrengen zonder naar huis te komen.

Ik heb hier ook nog alle brieven liggen die ik naar mijn moeder schreef, en ook deze die terug werden gestuurd.

Op de acht maanden dat ik mijn legerdienst heb vervuld, ben ik bijna zes maand op manoeuvres geweest.

Ik had het voordeel in een sectie te zitten waar we met bijna alle wapens moesten kunnen omgaan.

Dit ging van een vuistwapen, tot granaat, Fal, Mag, Vigneron, Antitank wapen, enz….

Het was vaak afzien en een team vormen.

Maar mijne pa had gelijk, ze maakten van mij een manJ))

Het was ook in 78 dat de er de opstand was in Kamina , Kolwezi.

De Belgische para’s gingen naar ginder, en de 1^e compagnie grenadiers werden klaargestoomd.

Maar verder dan Melsbroek zijn we niet gegaan.

In feite zou ik over mijn legerdienst alleen al een boek kunnen schrijven.

Een periode waar ik tegen op zag, maar waar ik na afloop best tevreden mee was.

Een periode waar ik heb leren afzien.

En velen zullen misschien de vraag stellen wat is afzien?

Wel, afzien is bv tijdens de manoeuvres twee vrienden van uw compagnie het leven zien verliezen.

Dit was veel erger dan de bleinen of blauwe plekken.

Maar wie weet schrijf ik eens al de belevenissen van mijn legerdienst in een apart hoofdstuk.

Ze hadden ons beloofd dat we in december mochten naar huis gaan, en voor velen was dat ook zo.

Maar chauffeurke moet ergens ne keer iets uitgestoken hebben, en ik moest met nog een paar wat langer blijvenJ)).

Ik had volgens de regels tot na de feestdagen moeten blijven.

Maar ik heb juist kerstmis in Soest meegemaakt.

Daarna heb ik met een traan afscheid genomen van kwartier Steenstrate in Soest.

Groetjes chauffeurke