Hello evrybody,

xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

1979

Mijn legerdienst was achter de rug, en ik had de rangen van het dagelijkse leven vervoegd.

Ik had mijn werk hernomen, en ook op de schaatsbaan was ik terug beginnen trainen.

Het was gedaan met mijn lief, maar anderen stonden al aan te schuivenJ)

Tijdens mijn legerdienst had ik het geluk af en toe te kunnen gaan schaatsen op een ijsbaan die op een 20km van mijn kazerne lag.

Ik was zelfs een paar maand ingeschreven bij de plaatselijke ijshockeyclub.
Niet om te spelen, maar wel om de trainingen bij te wonen als ik kon.

Het ijshockey sprak mij meer en meer aan, en ik liet mij al vlug bij Brussels inschrijven.

Ik trainde zowel bij de shorttrack club als bij het ijshockey.

De ijsbaan werd mijn tweede thuis, en ik had op bepaalde dagen meer mijn schaatsen dan mijn schoenen aan mijn voeten.

Er zou zelfs een periode komen waar ik 4 a 5u per dag zou trainen.

Maar niet alleen op de trainingen was het oefenen, ook op de publieke beurten lieten we ons van onze beste kant zien.

Sprongen werden uitgeprobeerd, en kunstschaatsers nagebootst.

Het moet indruk gemaakt hebben op het publiek, want al vlug schaatste ik met een blonde schoonheid aan mijnen arm.

We leerden ons niet alleen kennen op het ijs, we zagen ons ook buiten het ijs.

We zagen ons zelfs zoveel, dat mijn lief sprak dat het beter was van ons te verloven.

Na zes maand was het zover, en werd er een verlovingsfeest in ons leven getoverd.

Mijn ouders maakten kennis met haar ouders, en mijne pa was zoals altijd wat wantrouwig.

Was ze van goede afkomst, en werkte ze, en kon ze strijken en kon ze koken en…..en……??

In feite zat ik die dag aan tafel, zonder echt te beseffen wat een verloving wasJ)))

De rekening van het feest was nog niet goed betaald, of ze sprak al over trouwen!

Ja, naar t’schijnt moet ne mens rap zijn in t’levenJ)))

Maar we mochten niet samenwonen voor we getrouwd waren, en over de rest moest er thuis ook nog niet teveel geklapt wordenJ))

We waren eens een weekend naar de Ardennen geweest, om zogezegd  te trainen tegen dat we moesten trouwen, maar mijne pa was ons ginder toch wel komen bezoeken zekerst!!!

De trouwdag werd vastgelegd op 2 augustus 1980.

Mijn vrienden hadden mij ondertussen ook al zot verklaard!

Ik bekeek het allemaal nogal rustig, mijn leven was de schaatsbaan, en elke schaatser zat toch met een lief.

Op het einde van 1979 was er zoals elk jaar een voorstelling van Holiday on Ice in Vorst Nationaal.

Alles boeide mij op gebied van schaatsen, dus ook dit evenement.

De conciërge vroeg of het mij zou interesseren om de piste van Holiday on ice eens van dichtbij te zien.

Natuurlijk was er interesse.

Toen we naar de kleine ijsbaan gingen kijken, waren er nog een paar mensen die aan het kijken waren.

De conciërge tikte even tegen mijn arm:

-Kijk dit zijn de verantwoordelijken van Holiday on ice.

Ik keek naar die mensen die in maatpak rond de ijsvloer liepen.

De conciërge bleek ze te kennen, wat niet moeilijk is als je elk jaar met dezelfde mensen in contact komt.

Hij ging ze begroeten, en ze kwamen tot een gesprek.

Ondertussen liep ik dromend rond de ijsvloer, en keek naar de 8000 lege stoeltjes waar met de feestdagen het publiek zou zitten om te genieten van het spektakel.

Toen ik terug naar de conciërge liep, sprak één van de heren mij aan. (In het Frans)

-Ik heb horen zeggen dat je goed kan schaatsen?

-Euh….ik doe mijn best.

-Ge had uw schaatsen moeten meebrengen, dan had ge eens iets kunnen laten zien.

Ik keek naar de man, en geloofde mijn oren niet.

Ook de conciërge deed er nog een woordje bovenop.

Ik wist niet meer wat zeggen.

Ik wist ook niet of ze het meenden of dat het om te lachen was.

Maar ik diende hun vlug van antwoordt door te zeggen dat mijn schaatsen boven lagen.

De ijsbaan van Vorst was op de bovenverdieping gevestigd van Vorst Nationaal.

-Awel dan kunt ge ze toch gaan halen!

Ik liet het mij geen twee keer zeggen, en liep zo hard ik kon achter mijn schaatsen.

Terug bij de heren vroeg ik nogmaals of het wel mocht.

-Trek je schaatsen aan, en we zullen eens zien wat je kunt.

Maar na enige tijd viel het hun op dat ik ijshockeyschaatsen aan mijn voeten bond, en geen kunstschaatsen zoals het hier voorgeschreven was.

Ik stond met de schaatsen aangebonden tegen de boord van de ijsbaan.

Hier geen omheining, maar gewoon een ijsvloer die afgeboord was met verlichting en bloembakken.

De persoon in maatpak riep me even tot bij hem.

-Maak geen putten in het ijs als je wil!

Je zal met die schaatsen wel niet veel presteren, want een kunstschaatser schaatst met kunstschaatsen hé.

Hij had gelijk wat de schaatsen betrof, maar over het presteren zou ik zelf wel beslissen.

-Kun je een 8 schaatsen?

Ik schaatste een 8.

Het kwam er vooral op aan, om die 8 te schaatsen zonder van je eerste lijn af te wijken.

Ik schaatste niet alleen voorwaarts, maar ook achterwaarts.

Maar wat me nog het meeste bezig hield, was de enorme hal waar ik aan het schaatsen was.

Ik keek af en toe rond mij en beelde mij telkens in dat die 8000 zitjes zouden bezet zijn.

Ik maakte nog wat figuren, en dacht eerst dat ze geen oog meer voor mij hadden.

Het kon me in feite ook niet veel schelen, want mijn droom was werkelijkheid geworden.

Ik kon zeggen dat ik ooit op de ijsvloer van Holiday on ice geschaatst heb.

Op een zeker ogenblik sprak de persoon mij terug aan, dat ik het niet zo slecht deed.

En dat ik tegen volgend jaar maar ne keer een paar sprongen moest oefenen.

Dat zei hij omdat hij wist dat kunstsprongen met ijshockeys een bijna onmogelijke zaak waren.

Zo had hij toch zijn gelijk tegenover de anderen die stonden te kijken.

Ik beloofde hem dat ik het zou doen.

Maar ondertussen draaide ik mij om en haalde wat snelheid.

Ik probeerde mijn concentratie te vinden, en het was nu dat ik mij tegenover iemand kon bewijzen.

Ik voelde de ogen in mijn rug, en was al blij dat de zitjes niet bemand waren.

Maar na de juiste snelheid te hebben, toverde ik een sprong uit mijn schaatsen.

Hij was volgens mij zelfs perfect uitgevoerd.

Ik schaatste verder, en haalde een goede snelheid op die wel kleine piste.

Ik schaatste volle vaart naar de paar personen die mijn publiek waren.

In het midden van de ijsbaan liet ik mij op mijn rug glijden, om juist voor hun tot stilstand te komen.

Ik keek de persoon in de ogen, en bedankte hem voor het mooie geschenk dat hij mij had gegeven.

-Waar heb jij leren schaatsen?

-Hierboven meneer, op de ijsbaan van Vorst.

-In welke kunstschaatsclub ben je ingeschreven?

-Ik heb nog nooit aan kunstschaatsen gedaan meneer, ik doe aan snelschaatsen en ijshockey.

Hij keek me argwanend aan, en ik zag dat hij zo zijn bedenkingen had.

Maar het was de waarheid.

De sprongen die ik kon, had ik afgekeken van de kunstschaatsers, en probeerde ze uit tijdens de publieke beurten.

-Doe zo verder, en vroeg of laat staat ge hier tijdens de show!

Dat waren de mooiste woorden dat hij mij kon geven.

Het was een woord van waardering.

Hij vertelde nog dat hij iets zou afgeven aan de conciërge voor mij.

Twee dagen later kreeg ik van de conciërge een pasje die mij gratis toegang verleende voor de ganse duur van Holiday on ice.

Maar het kunstschaatsen lag mij niet echt, en overstappen naar andere schaatsen aan mijn voeten zou ik zeker niet doen.

Ondertussen ging het dagelijkse verder, mijn lief aan de ééne kant en mijn ouders aan de andere kant.

Mijn vader was ondertussen beginnen zagen om mijn rijbewijs af te leggen.

Ik vond dat wel een goed gedacht, maar ik zou er vet mee zijn, want ik zou de eerste jaren zeker geen auto kunnen kopen.

Maar ik deed dan maar wat hij zei.

De dag dat ik mijn rijbewijs moest afleggen gaf mijne pa mij geld met de woorden “zie maar dat ge uw rijbewijs lukt, want ik betaal dat maar ééne keer”.

Ik lukte mijn rijbewijs, en ging fier naar de gemeente achter mijn roze papierke waar ze met mijne foto op ne chauffeur meer hadden in het verkeer.

Ne chauffeur was veel gezegd, want ik had wel een rijbewijs maar was te voetJ))

Het was 20 november 1979 toen ik met het rijbewijs in de hand de tram nam om naar huis te rijdenJ))

Een paar weken later kwam ik thuis, en mijn moeder stond aan de winkeldeur te wachten met een lach op haar gezicht.

-Dag jongen!

-Dag ma.

-Hoe is het geweest vandaag?-

-Euh…..goed zekerst!

Amai, zo een pak vragen voor een dag in de week, dat was niet normaal!

-Is er iets ma?

-Ik denk dat uwe pa u iets moet zeggen!

-oei.

Als mijne pa mij iets wou zeggen, dan was het meestal dat ik iets uitgestoken had en dat het om mij onder mijn voeten te geven was.

Ik ging bij mijne pa, en wachte tot de klant de winkel had verlaten.

Ja dat is altijd beter om een gesprek aan te gaan, ge kon maar nooit weten dat ik een paar lappen op mijne kop verdiend had, dan was dat wel beter als er geen volk stond héJ))

-Pa……ik moest ne keer bij u komen.

-Ha ja…...???

-Euh….ja ons ma heeft dat toch gezegd!

-Ha ja, t’is waar.

We hebben dit jaar niet veel gedaan voor uwe verjaardag, en ondertussen is het bijna nieuwjaar.

Dus hebben we besloten uwe verjaardag en uwe Pasen en uwe kerstmis en nieuwjaar tezelvertijd te geven.

-Euh…….hoe????

Ik verstond er niks van!

Mijne pa deed zijn schuif open en haalde er een klein pakje uit.

Het was iets dat ingepakt was in cadeaupapier dat al eens bij een vroeger geschenk gebruikt was.

Pppfffffffff het zou weer wat zijn.

Ik deed het papier eraf, en het was een doosje, zoals ééntje waar ze een armband of een horloge instaken.

Potverdekke, mijne pa zou mij toch geen horloge gekocht hebben zekerst!

Dat zou willen zeggen dat ik vroeger moest thuis zijn!!

Ik durfde het bijna niet te openen, vooral omdat we thuis niet gewoon waren van geschenken te krijgen, en dat je maar nooit kon weten wat er in zat.

Ik trok het dekseltje open, en er kwam een sleutel tevoorschijn!

-Euh…..bedankt pa en ma.

-Is dat alles??

-Euh…..nee…nee, ge zijt wreed bedankt.

Ik wist niet van waar diene sleutel kwam.

Als hij bij het papier en het doosje hoorde, dan was het ook geene nieuweJ)))

-Kom ik zal u tonen op welke deur hij past!

Ik volgde mijne pa die de winkel buiten stapte.

Hij ging naar de garage naast de deur, en stapte naar één van de boxen.

-Voila, hij is van u en ziet dat ge er voorzichtig mee zijt.

Voor mij stond ne prachtige wagen.

Een Ford Capri 2000 in metaalkleur.

Nu wist ik zeker niet wat zeggen, want vermits we thuis niet veel geschenken kregen, hadden we ook niet de gewoonte van dank u te zeggen.

Het duurde een tijdje eer ik durfde instappen en de motor starten.

Hij maakte een heerlijk geluid.

Mijn moeder stond voor de wagen met een glimlach, en mijne pa stond ernaast met de hoop dat hij er ook wel een paar keer zou mogen mee rijden vermits hij hem gekocht had héJ))

Ik was de koning te rijk.

Gedaan van de tram te nemen om te gaan werken en schaatsen.

Gedaan met de trein te nemen.

Ik zag mij al rijden naar de zee en de D’ardennenJ))))

Ik zou in elk geval 1980 inrijden en minder mijn schoenen verslijtenJ)))

Groetjes chauffeurke