Hello evrybody,

Vaak schrijven we,zonder echt na te denken wat we schrijven.
Het leven heeft steeds twee kanten!!
Een goede en een slechte.
Een leuke en een triestige.
Een gelukkige en een ongelukkige.
Ik zat hier te schrijven toen ik plots dacht aan een vriend die in een rolstoel zit!!
Hij zal waarschijnlijk niet de enigste zijn,en bij deze mensen zullen er ook wel bij zijn die hielden van dansen.

Daarom heel speciaal voor de mensen die slecht te been zijn,of met een handicap!!

Ik was jong,en danste door het leven!
De energie moest ik buiten mijn werkuren wegswingen.
Ik trok de uitgangskledij aan,en begaf mij zoals elke week naar dat danscafé,waar mijn donkerblauw hemd al vlug een vochtige plek op de rug vertoonde.
Twist,slow,charleston,rumba niets wat draaide of keerde had geheimen voor mij.
Tot op die dag dat ik huiswaarts keerde!!
Op het voetpad werd ik aangereden,door iemand die niet van dansen hield.
Daarom is hij ook niet blijven staan,en liet hij mij vluchtend achter.
Toen ik wakker werd,dansten witte verplegers rond het bed.
Mijn moeder stond er stil met mijn vader hand in hand!
Mijn moeder zweete nooit,en daarom wist ik dat het een traan was die haar oog verliet.
Op de stoel naast het bed,hing mijn donkerblauw hemd met mijn witte broek.
De rode vlekken deden mij beseffen dat er iets mis was.
Ik probeerde mij recht te zetten,maar had die swingende kracht niet meer.
Ik had zelfs geen gevoel meer in mijn benen!
Ergens in een kamer hoorde ik een radio spelen,met een deuntje die automatisch mijn benen naar de dansvloer droegen.
Wat scheelde er met die benen???
Dat was ook de vraag die ik aan mijn moeder stelde!
-Alles komt goed jongen ,sprak mijn vader!!
Maar ook hij maakte zijn zin niet af,en keek naar de dokter die het woord nam.
-Je hebt geluk gehad!!Maar je gaat toch sterk moeten zijn voor de rest van je leven!
Ik was nog zo jong,en hij sprak al over de rest van mijn leven.
Je leeft nog,en met wat je hebt meegemaakt,kan het alleen maar beteren.
Maar je gaat ook moeten leren leven op een andere manier!!
Vanaf morgen zal je één van de zovele rolstoelpatienten zijn!!
Ik keek naast het bed,en zag mijn dansschoenen staan!!
Ze stonden te wachten om door de poetsploeg verwijderd te worden.
Tijdens mijn verblijf in het hospitaal,trok de pijn weg!!
Zelfs het gevoel trok weg.
Na weken zat ik in een rolstoel,en reed door de gangen waar ik de kinderen die op bezoek kwamen zag dansen en springen.
De ouders berispten hun kroost met de woorden,sta nu toch eens stil!!!
-Stop met springen!!!!
Ik dacht bij mezelf,laat ze springen en dansen nu ze nog kunnen.
Het leven veranderd zo vlug.
Maar dansen is echt een teken van leven!!
Daarom ben ik nu ingeschreven in een dansschool voor rolstoelpatienten.
Het leven gaat verder!!
Ik mag de moed niet laten zakken,en daarom denk ik ook nooit meer aan mijn benen of aan mijn dansschoenen.
Maar elke dag denk ik aan die rolwagen die mij door het leven moet brengen.

Ik heb dit zoals steeds geschreven in de ik persoon,omdat ik gemakkelijker schrijf als ik de plaats van iemand neem.
Vaak denk ik aan die mensen,die ook mens gebleven zijn.
Ik wens aan al deze personen een woord van steun en sterkte.
Wie weet kunnen bovenstaande woorden wel ietsje helpen.

Groetjes chauffeurke