Hello Evrybody,

xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

1983

1983 begon ook zoals 1982 met de maand januari.
Ja, niks speciaals zou je zeggen!

Ware het niet dat mijn vrouw bijna 9 maand met nen dikken buik rondliep.

Ook met Nieuwjaar was het anders.
Ik kreeg niet de enveloppe met mijn Nieuwjaarscenten zoals gewoonlijk, maar nen bon om achter pampers te gaan.
Een doos met tutterflessen, en ne pyjama die voor mij veel te klein was.

In feite kreeg ik niks voor mijne Nieuwjaar, maar kreeg mijne kleine snotter die er nog niet was allesJ)).

Rond de 24^ste januari begon het spannend te worden.

Mijn moeder verjaarde de 25^ste en we hoopten allemaal dat ons kindje ook op die dag zou geboren worden.

Maar ik peis dat hij op mij trok, want de 25^ste was er just niks!

De 26^ste januari ben ik daar in huis bezig met niks te doen, als mijn vrouw plots roept en tiert dat het water gebroken was!

Jawadde, ik dacht dat onze aquarium uitgelopen was, maar het was mijn vrouw die aan het uitlopen was.

We moesten direct naar het hospitaal, want het kon voor alle ogenblikken zijn.

Dus wij in volle vaart naar het hospitaal!

Mijn vrouw werd er in een kamer gelegd, en het duurde nog een tijdje voor onze kleine snotter geboren werd.

Toen het ogenblik aangebroken was, bracht men mijn vrouw naar de verloskamer.

Mijn vrouw lag daar af te zien, terwijl diene doktoor daar stond te supporteren met de verpleegsters.

-Allé madammeke, duwen zo hard ge kunt!

Mijn vrouw lag daar te zweten dat de stukken eraf vlogen, en ik zag wit van curieusiteit om te weten wat ze hier in mijne schoot gingen smijten.

De bevalling was begonnen, en op een zeker moment zegt den dokter:

-Goed zo mevrouw, ik zie het hoofdje al.

Allé, na wat duw en trek werk valt er daar toch wel ne kleine op dienen doktoor zijne schoot.

Amai, dat had ge moeten zien!!

Ik peis dat diene kleine daar binnen een wreed accident had, want diene zag blauw, en zat onder het bloed.

Maar da ging allemaal zo rap, en die verpleegster legt diene kleine daar op mijn vrouw hare vers gewassen pyjama.

En den doktoor, den diene kwam naast mij staan:

-Voila menier, ge meugt den noevelstring deurknippen.

-Euh…..wie …..ikke…???

-Ja ja, geeft er mor ne knip in.

Jawadde zeg, ge betaald nen doktoor en dan moet ge nog zijn werk doen ook!

Waarschijnlijk zat hij met den bibber, en ik moest dan maar dienen draad die aan zijn lijf hing doorknippen.

Ikke dus ne knip gegeven dat mijn vrouw en mijne kleine hun eigen weg konden gaan.

Ik had mij over dat ventje gehangen om zeker niet verkeerd te knippen, want bij ne jongen hangt alles dicht bijeen op zo nen ouderdom héJ)).

Ineens begint diene kleine daar te bleiten zeg!!!

Ppfffffffffffff hij was er nog maar, of hij was al niet content!!

Waarschijnlijk was diene kleine op dezelfde manier verschoten, dan dat ik verschoten was bij mijn geboorte.

Ja, ook bij mij hing mijne pa daar over mijn lijf, en is dat wreed verschietachtig hé.

Maar plots was het leven veranderd!

Den doktoor noemde mij niet meer meneer, maar papa.

Het kindje werd in een bedje gelegd naast mijn vrouw.

En al rap stond gans de familie aan te schuiven om te zien of diene kleine ook niet een beetje op hun trok.

Eén zaak stond vast, ik had zwart haar, en diene kleine was blond!

Dus zat er niks anders op dan vroeg of laat zijn haar te verven.

Maar naar t’schijnt is het niet gezond als ge dat just na de geboorte doet.

In feite, als ik zo de anderen bezig hoorde, trok diene kleine op iedereen, behalve op mij.

Hij had de ogen van mijn moeder, en de neus van mijn schoonvader.

Hij had de handen van mijne pa, en de mond van mijn schoonmoeder.

Awel merci, ik had daar zo mijn werk van gemaakt, om nu te horen zeggen dat er nog niet teveel van mij aanhing!

Na een week mochten we het hospitaal verlaten, en lag het kleine ventje vredig te slapen in zijn wiegje.

Mijn ouders waren plots oma en opa geworden, en mijn grootmoeder was plots overgrootmoeder.

En papa zijn bleek veel meer dan twee klinkers en twee medeklinkers

Ze hadden ons een doos tutterflessen gegeven, maar diene kleine hing aan de borst.

Maar mijn vrouw zou mij eens vlug leren hoe je een luier moest vervangen, en hoe hij een bad moest krijgen.

De dagen en weken vlogen voorbij, en je zag onze snotter zo groeien.

Hij had nog maar ne pyjama gekregen, of hij was er al uitgegroeid!

De ijsbaan werd in die periode vaak gewisseld om een rit met de kinderkoets te doen.

En ondertussen waren we ook aan het uitkijken of we niet konden verhuizen.

Maar het was een jaar waar er veel veranderingen op til waren.

Op een dag vraagt mijn moeder mij of ik niet van werk zou willen veranderen!

Ik zou niet weten waarom ik van werk zou moeten veranderen, omdat ik bij Massive zeer goed aangeschreven stond.

Ik maakte zelfs kans om in 1985 chef van het magazijn te worden.

Iedereen was tevreden over mij, en ik had er zeer goede werkcollega’s.

Maar ook in de schaatssport zag ik mij vroeg of laat een functie uitoefenen.

Maar mijn moeder vertelde mij dat mijn tante mij aan een examen kon laten deelnemen aan de staat.

Het zou een examen worden voor het Parlement of in betere termen, De kamer van Volksvertegenwoordigers!

Ppfffffffffff  jawadde, ik kon de naam van diene firma bijna niet uitspreken.

Er werd bij ons over geen politiek gesproken, en als mijne pa erover sprak dan had hij het over zakkenvullers.

Bij Massive had ik een afwisselend werk.

Het ging van klanten bedienen, tot het monteren van luchters.

Bestellingen plaatsen en het onderhouden van het magazijn.

Reparatie’s allerhande en montage in de toonzaal!

En nu zou ik plots een jobke krijgen als zakkenvuller?

Ik wist zelfs niet met wat die zakken gevuld werdenJ))

Maar mijne pa kwam er hem ook mee moeien, en hij vond het ook beter dat ik eens aan zo een examen zou deelnemen.

Op nen dag was het dan zover!

Ik was in mijn trouwkostuum aan het examen gaan deelnemen, en het had waarschijnlijk veel meer indruk gemaakt, dan de kennis die ik in t’school had bij elkaar gesprokkeld.

Ik hield niet zoveel van opgedrongen verandering!

Ik nam deel aan het examen om mijn moeder een plezier te doen, maar met de hoop dat ik er niet door zou zijn, en dat ik bij mijn werkgever zou kunnen blijven.

Ik had alle troeven in handen, want de school was nooit mijn sterkste punt geweest.

En om in het parlement binnen te treden zou het waarschijnlijk niet volstaan te weten wat klinkers en medeklinkers waren.

Nee nee, je zou ze waarschijnlijk ook nog in de goede volgorde moeten zettenJ)

Ik deed mijn uiterste best om dezelfde fouten te schrijven als in mijn schooltijd, en gaf fier en zelfzeker mijn examenblad af.

Enige tijd later was de facteur weer nen brief met het vaderlands embleem in de bus komen steken.

Toen ik s’avonds de brief zag liggen en mijn vrouw vroeg.

-Mon petit chou tu va commencer au parlement?

-Oui oui bien sur tiens donc alors !

Ondertussen was ik al aan het denken wat ik als uitvlucht zou moeten zoeken om mijn moeder niet teveel teleur te stellen bij mijn zoveelste mislukking.

Ik deed de brief open, en ook mijn mond en mijn ogen vielen open!!

Jawadde, ik was er toch wel door zekerst!!!

Pppfffffffffffff jawadde, en ik had nog zo mijn best gedaan om niet te slagen!!

Het was de eerste keer dat ik van werk zou veranderen, en het zou ook veel in mijn leven veranderen.

T’is toch eigenaardig hoe de mensen zijn hé!

Mijn moeder was wreed content, mijn vrouw was wreed content, en mijne pa was ook wreed content van mijn prestatie.

Hoe moest ik dat aan mijne werkgever uitleggen dat ik voor de staat ging werken?

Het was gedaan met luchters hangen en met lampen draaien!

Het paleis der Natie ging zijn poorten openen voor een kieken zoals ik.

Allé wie ging er dat nu geloven?

Toen ik dat aan mijne werkgever vertelde was er een minuut stilte.

Hij keek me aan en zei met tranen in zijn ogen dat het een goede zaak was voor mij.

Als kieken kreeg ik dan ook maar ne krop in mijn keel, en veel meer werd er niet meer gezegd!

Op 2 mei 1983 duwde ik de deur bij mijn nieuwe werkgever open, en ging de verandering in mijn leven tegemoet.

Er veranderde zoveel op korte termijn dat ik bijna zelf nimeer kon volgen..

Ik was papa geworden en ik was werknemer in het paleis der Natie.

Ik zou nog vergeten dat er nog het schaatsen was.

Bij mijn nieuwe werkgever had ik wel heel wat vrije tijd.

Daar waar ik vroeger elke zaterdag moest werken, was ik nu plots vrij.

Bij de andere werkgever zat ik vaak tot 18u vast, maar hier had ik op sommige dagen al rond de noen gedaan.

Tussen al de veranderingen ging mijn leven op de schaatsbaan ook nog verder.

Zo werd ik tussen het snelschaatsen en het ijshockey af en toe gevraagd om een nummertje op te voeren tijdens bepaalde gala’s.

De pauzes moesten opgevuld worden, en dat wilden bepaalde kunstschaatsclubs doen met een surprisenummer.

Het mocht spectaculair of humoristisch zijn.

Ik had er in het begin helemaal geen ervaring mee, en de clubs vroegen het wel.

Maar ik moest het nummer zelf opbouwen.

Choreografie, muziek, thema enz…..

Ik keek veel af van Holiday on ice en van de verschillende shows op tv.

Toen ik op het ijs kwam, was het vooral inspelen op het publiek.

Het was het ernstige van de gala even wegnemen voor een humoristische noot.

Zo bracht ik op een dag een nummer op de ijsbaan van Liedekerke, waar ik deed alsof ik niet kon schaatsen.

Het was maar op het einde van het nummer dat ik dan mijn schaatskunsten ten toon bracht.

Maar die dag was mijn vrouw met mijn zoontje komen kijken.

Hij moet een maand of 9 geweest zijn, en zat op de arm van mijn vrouw naar zijn papa te kijken die de clown aan het uithangen was.

Tijdens de nummers week ik soms van mijn programma af, en kreeg ik plots andere inspiraties die toch nog steeds bij de muziek pasten.

Het was plots improviseren, terwijl de mensen dachten dat dit het eigenlijke nummer was.

Zo schaatste ik die dag naar mijn vrouw aan de balustrade, en nam mijn zoontje uit haar armen.

Met mijn zoontje onder mijn arm werkte ik het schaatsnummer af.

Het publiek applaudisseerde en riep bis bis bis.

Het succes lag die dag niet aan mij, maar aan dat kleine ventje.

Het publiek hield tijdens het nummer hun hart vast omdat het toch maar niet zou vallen.

Hopelijk overleefde diene kleine snotter de ijsvloer.

Maar anderzijds zagen de mensen dat er ook geen leeftijd stond om het ijs te betreden en aan één of andere show mee te doen, zelfs al was het met de medewerking van zijn papa.

Na de gala kwamen mensen mij feliciteren en nog veel grotere aandacht ging naar mijn zoontje die het allemaal van op een afstand bekeek.

Ik werd uitgenodigd op gala’s van andere clubs om het nummer met mijn zoontje te komen brengen.

Maar het zou de eerste en de laatste keer geweest zijn dat ik hem zou betrekken in een galanummer.

Temeer dat diene kleine niet klein zou blijven, en dat hij binnen een paar jaar niet meer onder mijnen arm zou passenJ).

Ondertussen zaten we thuis nog altijd uit te kijken naar een andere woonplaats!

We gingen kijken naar appartementen in het Brusselse, en naar een paar huisjes aan de rand van de hoofdstad.

Maar de prijzen waren in de jaren 80 al ’t één en ’t ander.

Na enig nadenken en weinig gesprekken besloten we te verhuizen naar het huis van mijn Grootmoeder.

Het lag wel op 50km van ons werk, maar we hadden allebei een wagen en we sloegen er ons wel door.

Voor mij was het zoals een droom die ik werkelijkheid zag worden.

Ik kon terug naar den boerenbuiten.

Natuurlijk zou het voor mijn vrouw een ganse aanpassing worden.

Maar we waren jong en we wilden wat!

Dus was het aan ons om er ook iets van te maken in de jaren die gingen komen.

Groetjes chauffeurke