Hello evrybody,

In mijn tuin zat deze zomer een familie huismussen!
Pa-mus en Ma-mus hadden hun nestje gemaakt in de kerselaar.
Op een dag bleef Ma-mus bij de haard op het nest zitten, terwijl Pa-mus als noeste arbeider heen en terug vloog om eten in het bekje te brengen.
Het ging zo weken aan één stuk, tot op een dag de eitjes gingen scheuren, en er een paar kleine musjes geboren werden.
Ma-mus en Pa-mus waren zeer begaan met hun kroost, en waren steeds in de weer, tot de musjes hun eigen pluimen kregen, en plaats namen op de boord van het nest.
Na een harde val op de grond, konden de kleine musjes nog rekenen op Pa-mus en Ma-mus.
En een paar dagen later, konden de musjes eindelijk hun eigen vleugels uitslaan.
Ze vlogen en tjilpten dat het een lust was.
Ma-mus en pa-mus zaten te kijken in het lege nest hoe de musjes hun eigen weg zochten.
Toen de kleine musjes niet meer in zicht waren, verlieten ook pa-mus en ma-mus het nest.
Het lege nest syndroom was een feit.
De lege gebroken schelpen waren nog de enige herinnering aan de opvoeding van dit mussen gezin.
Ook die kleine mussen zullen nu hun weg moeten zoeken tussen de gevaren der natuur!

Het is een doodsimpel en onnozel mussen verhaal!
Maar als men eens goed denkt, en men zich in de plaats stelt van pa-mus en ma-mus.
Als men de dagen en maanden vervangt door jaren, en als men het nest vervangt door een huis!
Hoever staan we dan nog van dat ei, die voor ons de wieg was van onze kinderen.
Toen de kleintjes hun eigen weg invlogen, heeft dit iets weg toen mijn zoon zijn wagen nam en de weide wereld introk.
Gewoon even de ogen sluiten, en je in de plaats stellen van die mussen familie.En je zult zien dat er veel gelijkenis is met onze manier van vliegen!

Groetjes chauffeurke