Hello evrybody,

Levensvreugde is iets dat men een gans leven als gezel zou willen.
Men staat 's morgens op, en de dag begint met de levensvreugde die elk van ons kent.
Maar ieder van ons beleeft de levensvreugde op zijn manier.
Bij sommigen is het al vreugde wat de klok slaat.
Vreugde en geluk is van hun gezicht te lezen, hoewel men nooit weet wat binnen de mens schuilt.
Voor anderen is levensvreugde gewoon de dag doorbrengen zoals de dagen die achter hem of haar liggen.
Anderen vinden de levensvreugde in het automatisme die ze gekweekt hebben.
Ze vinden de levensvreugde in wat de mens uitgevonden heeft.
Ze leven als robotten tussen de dagelijkse uitvindingen die hun de levensvreugde geven.
Soms ingewikkeld, soms eenvoudig.
Anderen hebben niet alleen de levensvreugde verloren, maar hebben al zoveel verloren dat ze niets meer te verliezen hebben.
Sommige mensen vonden hun levensvreugde bij personen die er nu niet meer zijn.
Anderen maken hun levensvreugde dan weer zelf bij het ontdekken van doodgewone dingen.
Benieuwd kijken we dan graag naar hoe een ander leeft en hoe een ander zijn levensvreugde beleefd en soms deelt.
Het thema van vandaag zal misschien een portier openen om mensen beter te leren kennen, hoewel er nog de vraag is of velen zichzelf prijsgeven.

Mijn levensvreugde is begonnen toen ik op de wereld kwam.
Elke dag leerde ik bij, en stap voor stap werd ik ondersteund om mijn weg te zoeken.
Ik bouwde de levensvreugde op met vrienden en familie.
Maar het leven leerde me al vlug dat levensvreugde niet alleen opgebouwd wordt, maar ook elke dag een stap achteruit zet.
Men verliest door de jaren vrienden en familie en ook telkens een beetje levensvreugde.
Men probeert zich dan ergens vast te grijpen aan iets dat een vervanging is voor het verlies dat men door de jaren kent.
En soms kon de levensvreugde veel meer zijn dan dat wat we gehad hebben.
Mijn moeder zei vaak:

-Chauffeurke praat wat meer, ge zult u beter voelen.

Maar den enigste praat dat ik kon uitbrengen was lachen en zeveren.
En naar het schijnt moet men soms eens ernstig zijn in het leven.
Maar ik putte mijn levensvreugde uit de lach die ik een ander kon brengen.
En ook mijn moeder begreep dat dit mijn manier van leven geworden was.
Een lach brengen, daar waar de anderen achter een beetje levensvreugde aan het zoeken waren.
Het was een automatisme geworden die ik altijd blijven uitbouwen ben.
Dagelijks denk ik aan de ernst van het leven, maar kan mij niet ontdoen van mijn manier van leven.
Ik ben zo opgegroeid, en mijn karakter zal wel gevormd zijn.
Mijn levensvreugde is dan ook de wijsheid van het leven die ik gekregen heb, zonder echt slim te zijn.
Mijn levensvreugde zijn de lessen die ik gekregen heb, zonder gestudeerd te hebben.
Mijn levensvreugde is te kunnen lachen met mezelf door te luisteren naar een ander.
Vandaag is mijn levensvreugde te kunnen leven met de uitvinding van de mens.
De levensvreugde van de pc.
Niet dat het plastiek omhulsel of het digitale scherm mij veel levensvreugde geeft!
Maar wel de woorden die door menselijk brein geschreven worden.
De levensvreugde van te kunnen woorden sturen zonder er fysiek bij aanwezig te zijn.
Gratis een lach, emotie, steun of contact te geven zonder dat het iets kost.
De levensvreugde van  het leven dat aan ons voorbij gaat.
Maar vooral de vreugde van de gewone zaken waar men zelf kan over beslissen en uitvoeren.
De levensvreugde van vrij te zijn en te kunnen beslissen wat voor elk van ons levensvreugde wil zeggen.

Groetjes chauffeurke
ps
Deze tekst is ook opgedragen aan mijn goede vriend Fido.(zie foto)
Een man die zijn levensvreugde uit het gewone dagelijkse leven haalde.