Hello evrybody,
Deze nacht hebben ze het landschap terug van een wit laagje voorzien. De laurier staat met stijve blaadjes smaak te geven aan het winterlandschap. En de tijm staat in bosjes bij elkaar. De prei steekt met haar blauwgroene stekken uit de opgehoopte aard. De treurwilg heeft nog steeds zijn lach niet terug gevonden, en de krokussen kleuren als enige de dorre tuin. De vijver ligt er deels bevroren bij, terwijl de vissen stil blijven liggen onder de ijskap, om zo weinig mogelijk energie te verbruiken. Een ekster komt het brood stelen van mijn kippen, en een eenzame mus zit op een vetbol aan de veranda. En ik, ik sta voor het raam van de veranda naar buiten te gluren. Mijn adem bedamt het raam, en in een moment van eenzaamheid teken ik een hartje voor een ingebeelde liefde in de grijze damplaag. Het raam is de grens tussen mij en de buitenwereld. Een wereld van verschil! Voor mij ligt het besneeuwde en koude land, terwijl achter mij de orchideeën bloemen. Een stil contrast in onze natuur. En straks maak ik een stap in één van deze werelden. Ik zal naar buiten moeten achter de krant om het nieuws naar binnen te halen. Maar voor de rest blijf ik op mijn vrije dag binnen. Ik zal voor mijn scherm kruipen om contact te zoeken met de buitenwereld. Een wereld van letters en woorden. Een wereld waar het ook warm en koud kan zijn. Een wereld die we zelf gemaakt hebben. Een wereld die we gebruiken als we ons opsluiten achter het scherm van de pc. Een cyberwereld, waar een mens via klavier de stap zet in een uitgestrekt landschap. Een wereld waar niets is zoals het in onze gewone wereld is. Maar waar men de wereld kan beschrijven zoals hij is of hoe men hem zou willen. Een cyberwereld met cybermensen en cyberliefdes. En toch zo dicht bij mijn veranda waar de orchideeën bloemen. Bloemen die voor mij zoveel meer zijn dan een gewone bloem. Ze waren de lievelingsbloemen van mijn moeke. Vroeger liet ik ze groeien en stond er nooit bij stil. Maar de dag van vandaag verzorg ik ze, zoals mijn moeke er zorg voor droeg. Ik praat er tegen en wrijf over hun donkergroene bladeren. Ik geniet van de kleur die ze aan mijn leven geven. Het is toch raar hoe men plots bij koude en dood een andere betekenis aan het leven gaat geven. Of zie ik het anders, en bekijk ik de wereld met de ogen van mijn moeder die er niet meer is?
Groetjes chauffeurke
|