Hello evrybody,

xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

Jawadde mannekes, ’t is nog een geluk dat ne mens zo af en toe eens ergens naartoe gaat om te weten wat hij moet schrijven hé.

De vrijdag was het hier nog een over en weer geloop, hemden strijken, broeken stomen en mijn valiezen maken.

Ik was langs de voordeur naar buiten gestapt, omdat mijn kiekens en mijne pa mij niet zouden zien vertrekken.

Op weg naar Oostende, was ik zoals ne kleine die voor den eerste keer naar de zee mocht.

Aangekomen, liep ik naar het hotel en parkeerde de wagen.

In het Hotel was het dan gaan kijken of mijn kamer al vrij was.

-Dag madam

-Dag meneer

-Ik kom eens kijken of ik al in de kamer kan.

-Op welke naam is de reservatie meneer?

-Op naam van chauffeurke.

-Euh…is dat uw echte naam?

-Euh..vaneigens, ik heb maar ene naam denk ik.

-De directie heeft uw naam tussen haakjes gezet, en er staat een rood vraagteken achter.

-Ja, wat wilt ge, ’t is ne naam dat ge niet veel hoort hé.

-U heeft kamer 33 meneer, en dat is op het derde verdiep, en het is zoals u hebt gevraagd een kamer met bad.

-Dank u mevrouw

Toen ik in de lift stapte, heb ik daar nog moeten wringen om al mijnen brol daar in te krijgen.

Een lange gang, en op elke deur een nummer op een gouden plaatje.

Ik draaide de sleutel in het slot, en het weekend kon beginnen.

Toen ik in de kamer stapte, stond ik daar potverdekke eerst nog met mijne mond vol tanden.

Jawadde, er stond wel een bad maar geen bed.

Ja, dat is zo als ge teveel de nadruk legt dat ge een bad wilt in uw kamer hé.

Maar bon, het was maar voor twee dagen en ik zou mijne plan wel trekken.

Ik pakte de valiezen uit, en even later was ik al op wandel in Oostende.

Tegenover het hotel lag het casino waar het morgen allemaal zou gebeuren.

Ik was potverdekke zo curieus dat ik al eens tot aan de deur liep.

Nu wou het toch wel lukken dat die open was zekerst!

Ik wandelde naar binnen, en ik loop daar al een pak senioren tegen het lijf.

De vader van Pascal was daar al druk in de weer, maar ook heel wat medewerkers.
Ze waren al bezig met alles klaar te zetten, want er komt heel wat bij kijken hé.

Ja, zo een organisatie voor 2000 man, is geen BBQ voor zes personen hé.

Ondertussen loop ik daar ons Yitse en ons Trisch tegen het lijf, en deze laatste vraagt mij of ik de grote zaal van het casino eens wou zien.

Awel, dat is een gedacht zie.

Wij daar trap op en trap af, en plots duwen we een deur open die uitgeeft in het auditorium van het casino kursaal.

Jawadde zeg, azo een zaal.

In de verte lag het podium, en voor ons de vele rode zetels waar ’s anderdaags het officiële gedeelte zou doorgaan.

-En wat vind ge ervan chauffeurke?

-Euh….amai…ik krijg er de kriebels van.

-Nu ge hier toch zijt, kruip maar ne keer op dat podium.

-Euh…denkt ge dat het mag?

-Maar ba ja gij.

-Awel daar heb ik nu altijd van gedroomd zie.

Ik liep naar beneden, en stapte het podium op.

Miljaar zeg,…..fenomenaal…

Dat was nu altijd mijnen droom geweest zie, van zo ne keer te mogen onnozel doen.

Maar ik had wel geluk dat er geen volk in de zaal zat, want als er daar plots 2000 man binnen komt zitten zou het waarschijnlijk wel een ander gevoel zijn.

Stel u voor zeg, dat ge hier het podium opkomt en al dat volk zit daar naar u te gapen.

Ik liep even heen en terug op het podium, en waande mij even Raf Coppens.

-Allé chauffeurke, zeg ne keer iets.

-Euh….awel kunt ge geloven dat ik voor ene keer niet weet wat zeggen.

-Jamaar, stel dat ze u morgen ne keer op het podium roepen om iets te vertellen over seniorennet.

-Euh….jamaar héla, dan zal er ook geen volk mogen zitten zenne.

We liepen terug de zaal uit, en af en toe draaide ik mij om, om nog even na te genieten.

Toen we terug aan de uitgang stonden, wou Yitse iets gaan eten, en ze vroeg of ik iets kende in Oostende.

-Euh…ja ja, maar ik kan u maar juist uitleggen waar het is, als ik zelf mee mag gaan.

-Allé..’t is goed.

Ik met haar naar een restaurant getrokken, waar het nog verser is dan vers.

Verse friet, zelfgemaakte mayonaise, en de vis was zo vers dat hij nog aan die vislijn hing.

Toen we daar zaten te eten, kwamen er nog personen van seniorennet binnen, en tussen al de andere klanten was het een heerlijk weerzien.

We hadden ons daar een fles witte wijn gepakt, en als ons Yitse in form is dan haalt ze zo altijd iets uit hé.

Jawadde zeg, toen ik daar juist mijne mond aan het afkuisen was met mijn servet, en met mijn ellebogen op tafel leunde, geeft ze daar toch wel ne snok aan die tafel zekerst!

Ik schiet met mijn ellebogen van tafel, en val zo met mijn voorhoofd op mijne vork, die dan weer ne friet op tafel twee liet belanden.

De lege fles wijn viel daar ook op de grond met veel lawaai, en iedereen keek direct naar ons.

Ja, de senioren waren in Oostende en dat zullen ze geweten hebben.

Toen we hadden betaald, en den baas ons bijna had buiten gesmeten, liepen we terug over den dijk.

Amai azo ne wind ppffff.

Om de vijf minuten moest ik mijn oren eens uitschudden van al dat zand die er was ingevlogen.

We liepen nog even het casino binnen, en we zouden nog een glas gaan drinken in de bar van het hotel.

Het was al een gezellige avond, en het beloofde voor ’s anderdaags.

Toen ik terug op de kamer was, maakte ik mijn bad op en kon aan mijne nacht beginnen.

Jawadde zeg, dat is toch anders dan in een bed zenne.

Ik heb daar dan nog ne ganse nacht nat gelegen van die kraan die aan het lekken was.

Om nog maar te zwijgen dat ik er ’s morgens bijna niet uitkon, omdat dat ijzeren kettingske tussen mijn tenen was gegroeid.

Allé, om een verhaal kort te maken, ik heb geen oog toegedaan.

Om 7u ging ik even op de dijk wandelen, en na een kort ontbijt liep ik naar het casino.

Ja, ik was niet den eerste, want er was al volk aanwezig.

Lol van de groep gehandicapten was al druk bezig met alles uit de wagen te laden, en met een doos onder mijnen arm liepen we naar binnen.

Hoewel ik niet echt de kans had om de standjes te bezoeken, moet ik zeggen dat het weinige wat ik zag heel goed opgesteld was, en dat er onder de senioren echte artiesten zitten, en daar is geen woord van overdreven.

Schilderijen,tekeningen en bloemstukken waar artiesten achter schuilgaan.

Ik was daar nog maar vijf minuten binnen, als er daar plots een schoon madam naar mij komt gestapt.

-Excuseer meneer, bent u bezig?

-Euh…ja ik ben bezig met denken maar dat ziet ge niet hé hahahahahaha.

-Euh…nee, ik kwam juist vragen of u even zou willen helpen.

-Ja, vaneigens dat ik eens zal komen helpen, krijgt ge dat knopke van uwe pullover niet toe? Hahahahaha

-Nee…het is iets meer fysiek.

-Hola…fysiek?....Dan ben ik uwe man zenne.

Ik die madam blindelings gevolgd, en ik heb potverdekke nog steeds mijn les niet geleerd hé.

Ze geeft mij daar een stuk karton om te plooien, en folders om klaar te leggen.

Toen ik gedaan had, vroeg ik uit beleefdheid of er niets anders fysiek te doen was.

-Awel ja, u mag de plastiek zakken vullen.

-Euh….de plastiek zakken vullen met wat?

-Er moeten tijdschriften en ander promo materiaal in.

-Allé, ’t is goed omdat ge schoon ogen hebt, en hoeveel zakskes zijn dadde?

- 2000

-Euh….2000 wat?

-Awel 2000 plastiekzakken.

Ik vond haar ogen precies al minder schoon ppfffffff.

Maar ik had geluk dat er daar nog wat volk toekwam, en dat ze mij wilden komen helpen.

Maar geloof het of niet, maar van 7u30 tot 15u heb ik zakken gevuld.

Ik was met ons yitse een half uurke gestopt, en terug beneden ging ze terug aan het werk.

Ik had potverdekke nog niemand gezien, en het was een geluk dat er af en toe eens iemand kwam goedendag zeggen.

Ik stond daar nat in ’t zweet, en ik muisde er vanonder om mij te gaan herkleden in het hotel.

Ja, in feite waren er maar een paar mensen die wisten dat ik toch het podium zou opstappen tijdens het officiële gedeelte, en dus moest ik mij gaan herkleden.

Maar doodmoe van dat zakkenvullen en dan nog eens nat in ’t zweet, ging ik eerst even in het bad ontstressen.

De week voordien waren we nog aan het filmen in de omgeving van de wetstraat, en vandaag lag ik hier met mijn geheim te zwemmen naar het podium toe.

En dat zijn van die momenten waar men probeert te ontspannen.

Ontspannen met veel vragen die u nog meer stress bezorgen.

Ja, daar ne keer onnozel doen voor 100 man is nog iets anders dan daar in het casino kursaal van Oostende voor 2000 man te staan hé.

Maar in feite viel het nog allemaal mee, en had ik niet zoveel last van de zenuwen tot nu toe.

Ja, ik zit eigenaardig in elkaar, soms beschaamd en bedeesd als ik met een persoon alleen ben, en dan weer op mijn gemak in een groep.

Ik trok het pak van chauffeurke aan, want ja, het typetje bestaat echt.

De plastrong nog eens geknoopt en mijn haar nog eens gekamd.

Nog even alles gecheckt voor de spiegel, en dan ging het terug richting video.

Met andere kleren probeerde ik ongemerkt naar het auditorium te lopen voor de repetitie.

Ik nam even plaats in de zaal en snoof even de sfeer.

De zaal was nog leeg op enige curieuzeneuzen na.

Onze Pascal en Connie Neefs stonden al op het podium, het was alles even doornemen en de stemmen checken.

En dat was het moment waar er in mijnen buik een zenuwpees afschoot.

Ik liep dan maar naar beneden, en stapte het podium op.

Awel mannekes, Connie Neefs is een grote madam.

Ze praatte alles vlot aan elkaar, en ik moet zeggen dat haar manier van werken de mens op zijn gemak kan zetten.

Veel hebben we niet doorgenomen, gewoon even de zaken overlopen, en plots was het moment daar dat we in de coulissen verdwenen terwijl de deuren werden geopend.

De zaal liep vol, en achter het gordijn stonden we nog wat praatjes te maken.

In feite een perfecte manier om ons te ontspannen, gewoon over iets anders praten.

Op zeker moment werd Connie Neefs aangekondigd, en stond ik nog alleen met Pascal.

We keken elkaar aan, en Pascal vertelde mij dat voor hem het wachten nog het moeilijkste was.

Ja, en gelijk had hij.

Maar plots was het aan hem, en met een daverend applaus werd hij op het podium ontvangen.

Potverdekke, nu stond ik daar alleen tussen de kabels en al het materiaal die aan de coulissen behoren.

Ik nam dan maar even de speech door, terwijl ik hem thuis al een paar keer had gelezen.

Maar het was vooral het opkomen en inspelen dat ik voornaam vond, en dat is voor chauffeurke steeds improvisatie.

Die eerste zinnen die mij op mijn gemak moeten zetten.

Ja, praten is nu éénmaal anders dan schrijven hé.

Plots komt de pa van Pascal daar ook achter de gordijnen lopen met Michel Folet.

Awel merci, zijne pa was nog zenuwachtiger dan zijne zoon.

Ondertussen waren we daar met Michel Folet aan den babbel geslagen, dat ik potverdekke vergeten was dat het bijna aan mij was.

Eerst sprak de minister nog een woordje tot de mensen, en daarna kon ik de planken op, daar waar ik normaal gezien alleen op scherm of papier te lezen ben.

Op dienen moment vraagt de Folet of hij ne keer mag naar mijne speech kijken.

Ik geef hem dat papier, en hij zegt:

-Laat dat maar hier, normaal gezien moet ge dat van buiten kennen.

Zie, dat zijn zo van die woorden die u wreed op uw gemak stellen.

En dan, ging op het scherm zogezegd de telefoon en werd chauffeurke opgebeld.

De film startte, en daar was dat ultieme moment waar ik zolang zat op te wachten.

Chauffeurke eens op een ander manier laten naar voor komen.

Het typetje als mens laten naar voor komen.

Ik had van mezelf niet verwacht dat ik zo rustig zou zijn bij het aankijken van 4000 ogen.

Eerst even improviseren, en dan de speech die ik van 15blz had teruggebracht naar 8blz.

( ik stuur bij deze ook de speech voor deze die niet aanwezig waren)

Beste vrienden, waarde senioren van harte welkom in dit prachtige en vernieuwde casino van Oostende.

Toen ik vijf jaar geleden wreed aan het sukkelen was met mijne pc, kwam ik toevallig terecht op

 “seniorennet, de startpagina voor de actieve 50 plusser”

Ik stapte er binnen, en 5j later zit ik er nog!

Ik stelde mij de vraag, wie aan de oorsprong lag van deze formidabele uitvinding.

Ik dacht eerst aan een 65 plusser!

Maar niets was minder waar, een jonge gast van 15jaar, lag aan de basis van seniorennet.

In feite op aanvraag van zijn oma.

Op een dag was de oma van onze Pascal het moe van daar ’s avonds te zitten breien of kousen te zitten stoppen, en ze vroeg aan Pascal of hij zo niets wist om haar bezig te houden op de computer.

Een pc kon namelijk dienen om bepaalde zaken op te zoeken, en dat was voor een senior niet altijd eenvoudig.

Zeker niet als men op oudere leeftijd met een pc moet leren werken.

Tussen zijn studies had hij zo eens zitten nadenken, en wou het leven voor de oudere generatie iets makkelijker maken.

Hij was daar bezig met schrijven en programmeren dat de stukken eraf vlogen en binnen de kortste keren had hij een groen blad op het pc scherm getoverd.

Maar ’t was niet genoeg van iets op het scherm te programmeren, hij moest er ook nog een naam aan geven.

Hij ging op zoek, en verschillende onbruikbare namen schoten hem te binnen.

-        Ketnet klonk wat te jong

-        Oma-net klonk te persoonlijk

-        Ultranet dan weer te proper

Hij noemde het “Seniorennet”!

En dat klonk als muziek in de ogen op het scherm

Stelt u voor, een jonge gast van 15 jaar die niet alleen begaan is met de senioren, maar die ze ook een plaats in de maatschappij geeft.

Een jonge gast, die iets verwezenlijkte, daar waar regeringen en politiekers soms aan voorbijlopen.

Wat in het begin alleen voor zijn oma bedoeld was, was al rap verleden tijd.

Binnen de kortste keren zaten al de grootmoeders op het seniorennet, en weinige tijd later ook nog eens alle grootvaders.

Maar ook uit Nederland, Spanje, Frankrijk, Nieuw-Zeeland, Australië, en zelfs uit de Wetstraat zie ik ze op het seniorennet verschijnen.

Seniorennet was al vlug internationaal

Ondertussen staan we 5Jaar verder, en ons leven is veranderd.

65 plus, was de leeftijd waarop ge volgens bepaalde regeringen alles gratis kreeg, maar waar niemand echt naar uitkeek.

65 plus, was die leeftijd, waar men als gezel een bril kreeg, een hoorapparaat en sommigen zelfs een paar valse tanden.

Het was ook die oudere generatie, die vroeger de jeugd bestookte met goede raad.

En wat was die goede raad?

-        Blijf niet zolang aan de pc zitten

-        Opgelet want chatten is gevaarlijk

-        Zet de computer maar uit, want ’t is slecht voor uw ogen.

Dat was de goede raad van de 65 plusser die nog nooit een computer had gezien.

Maar er waaide een nieuwe wind op het internet, en al vlug sloegen ze hun eigen goede raad in de wind

Ze leerden typen en waren al vlug waren ze de reuma in hun vingers vergeten.

Het waren niet meer de kinderen, die hun lijst opstelden voor sinterklaas.

Maar de senioren die een computer bestelden.

Geen zakje met snoep, maar een zakje software of een doos hardware.

Geen 20 karamellen, maar 20 GB.

Geen viagra meer, maar een harde schijf.

Hun leven nam een andere wending!

De 65 plusser was plots een senior geworden op het seniorennet.

Daar waar de senioren ’s morgens opstonden en naar de koffiezet liepen, lopen ze nu naar de pc.

Ze duwen op het knopje om de pc aan te zetten, en terwijl ze even in de keuken staan, lopen de eerste mailtjes binnen.

Ze lopen dan vlug terug, en beginnen hun post te lezen.

Ze antwoorden de mens achter het scherm, en tegen de middag zitten ze nog steeds in slaapkleed of pyjama voor het scherm.

Daar waar ze in de zomer met de buren een praatje deden voor het huis op bank of stoel, praten ze nu met dezelfde buren via de pc.

En kennissen, buren, familieleden of colléga’s worden nu aangesproken met een nicknaam.

Maar beter dan wie ook, beseffen ze maar al te goed, dat er achter elk woord een mens zit.

Seniorennet is niet alleen dat virtuele die door de kabel ruist, maar eerder de mens die er gebruik van maakt.

Hoeveel mensen zaten niet alleen, ziek of gehandicapt.

Hoeveel mensen zaten niet te wachten op een woordje van steun en begrip.

Hoeveel mensen zaten niet opgesloten in eigen huis.

De laatste 5 jaar opende Pascal een nieuwe wereld voor al deze personen.

Daar waar de senior, niet teveel post meer kreeg, brachten de mailgroepen terug leven in de virtuele brievenbus.

Veel vlugger dan de priorzegel, krijgt men het verstuurde schrijfsel voor ogen.

Lezen in een postkantoor waar ze vrij zijn en niet hoeven aan te schuiven.

Je hoeft geen nummertje te trekken, bij seniorennet staat de senior op de eerste plaats

De chatters hoeven geen post te openen, zij praten geschreven teksten zo vlug als vingers kunnen typen.

Ze delen vriendschap, lach en verdriet.

Ze typen gesprekken door een bos van nicknamen, waar alleen de virtuele boswachter aan uitgeraakt.

De forums, zijn een plaats geworden, waar ieder zijn vraag of mening kan posten.

Uitgebreid naar ieders verlangen.

Dialogen en diepgaande onderwerpen, worden besproken en uitgelegd.

Vragen en antwoorden, waar ze in het parlement nog wat kunnen van opsteken.

De forums, zijn een beetje de wandelgangen van seniorennet.

De blogs, een kleurrijk schouwspel.

Foto’s, beeld en tekst dansen door elkaar op de muziek die vaak op de achtergrond te horen is.

De blogs, geven iets vrij van de persoon die er achter zit.

Zijn hobby, zijn dagboek.

Zijn gedichten of teksten.

Zijn of haar leven die plots een archief geworden zijn voor de rest van de lezers.

De 5 jaar van seniorennet beschrijven, is een onmogelijke zaak.

Elke dag ontdek ik iets nieuw, en het zal een supersenior moeten zijn, om de dagelijkse evolutie te volgen.

De bezielers van seniorennet, konden niet anders dan ook groots uit te pakken in dit prachtige en vernieuwde casino.

Maar alles wordt steeds groter, en ook seniorennet zal blijven groeien, en wie weet staan we misschien binnen 5j,  in een vol sportpaleis van Antwerpen voor de 10^de verjaardag van seniorennet.

Waar dit alles zal stoppen weet ik niet.

Misschien gaat seniorennet vroeg of laat wel op de beurs, en zou het mij meer opbrengen dan Lernhout en Hauspie.

De naam seniorennet alleen, klinkt al waardevol

Misschien stapt Pascal wel in de politiek, en kan ik vroeg of laat met hem rondrijden.

Wat de toekomst ook brengt, we kunnen maar hopen dat seniorennet de “ place to by “ blijft van elke senior.

Dat we het menselijke achter seniorennet kunnen behouden.

En ieder van ons kan zijn bijdrage leveren, door gewoon mens te zijn op het seniorennet.

Als laatste punt, wil ik ook mijn dankwoord richten.

En ik ga maar één naam noemen, uit schrik er velen te vergeten.

Ik wil in de eerste plaats Pascal bedanken voor alles wat hij gedurende die 5 jaar heeft gedaan.

Voor de inzet die hij elke dag tussen zijn studies moest opbrengen.

Voor de inzet die een jonge gast naar voor brengt voor een oudere generatie die wel eens vergeten wordt.

Pascal de personen hier aanwezig zullen u zelf wel danken, maar ik wil je nog danken uit naam van de vele senioren die nu thuis voor het pc scherm zitten.

Pascal ik wil je danken voor dat seniorennet, waar je waarschijnlijk de invloed of de impact van onderschat.

Maar ik wil ook een woord van dank richten tot alle mensen die zich inzetten op en voor seniorennet.

Sponsors, organisatoren, mentors en iedereen die zich inzet om de welvaart van seniorennet op het scherm te krijgen en te garanderen.

Daar horen ook alle mensen bij die seniorennet bevolken.

Ieder van u, die zijn bijdrage levert door seniorennet te gebruiken.

Maar ook elke lezer of schrijver die via de virtuele wereld onze huiskamer betreedt.

Pascal, waarde senioren

Bedankt voor wat jullie doen, bedankt voor wie jullie zijn.

Ik mocht dan nog een check ter waarde van 1000€ overhandigen aan onze Pascal, waarna ik plaatsnam in de zaal.

Sponsors passeerden nog de revue, en iets later werden de prijzen verloot.

Jawadde zeg, dat was nog gene kak zenne.

-Een jaar gratis electriciteit

-een jaar gratis internet

-nen elektrieken velo

- en dan nog een cruise waar ge zelf niet moet roeien.

Om het officiële gedeelte af te sluiten werden alle medewerkers nog eens op het podium geroepen, en kregen we een tekst in handen die we mochten zingen zonder voorbereiding.

En dan was het tijd om ons terug onder het volk te mengen.

In feite had ik nog niet de kans gehad om veel volk te zien.

Ik had me voorgenomen om niet te eten of te drinken voor het podium, want je weet maar nooit dat ge tijdens uwe klap juist naar het toilet moet hé.

Vooral, dat er waren die tijdens het officiële gedeelte moesten gaan plassen, maar door de haast met meer op hun broekspijpen terugkwamen, dan in de pispot.

Na een broodje, bestelde ik een glas witte wijn, en omdat ik toch niet meer moest rijden, werden het er al vlug twee en drie.

Ja, zo’n dagen mogen er ook eens tussen zitten hé.

Het was even plaats nemen aan een tafel, en dan weer aan een andere.

Maar ik wist ook dat we vele mensen zouden mislopen.

Sommigen waren al vertrokken, omdat treinen nu eenmaal niet wachten, en anderen waren moeilijk op te snorren tussen de massa.

Het werd nog een leuke avond, en het was na middernacht toen ik het casino verliet naar de hotelkamer.

Na een nachtje snurken, kon ik het ontbijt nemen met nog een paar senioren die aanwezig waren in het hotel.

Nog even napraten, alvorens alles in te pakken, en na een geslaagd weekend terug huiswaarts te keren.

Vandaag schrijf ik over gisteren, maar met zekerheid kan ik zeggen dat dit verslag verre van volledig is, er is zoveel dat ik niet gezien heb en dat door een andere pen misschien in de inkt zal gezet worden.

Maar geloof me dat het een prachtige dag was.

Een fenomenale organisatie voor de 5 jaren seniorennet.

Pascal, en alle senioren,

Bedankt voor wat ik dank zij jullie mag beleven.

Groetjes chauffeurke