Hello evrybody,

Vandaag 25 maart 2005, een dag zoals een andere.
Behalve voor mij misschien.
Ik zal vandaag een beetje meer nadenken, en vooral terugdenken aan hoe het vroeger was, en waarom het allemaal zo moest lopen.

Ik was een klein onnozel vogeltje dat rondfladderde zonder echt te weten waar ik naartoe vloog.
Maar één ding wist ik zeker!
Waar ik ook vloog, steeds vloog ik steeds terug onder mijn moeke haar vleugels.
Ik had nog tegen mijn moeke gezegd:

-Kijk moeke, ik kan bijna alleen mijne weg vinden tussen de wirwar van takken waar ik moest op landen.
-Dat is goed jongen.
-Kijk moeke, ik ben beginnen fluiten op het internet.
-Ik ken dat niet, maar 't zal wel goed zijn zekerst.
-Kijk moeke, hoe hoger ik vlieg hoe meer ik van de wereld zie.
-Ja jongen, maar wees voorzichtig.

Amai, azo fier dat ik was dat ik dat aan mijn moeke allemaal kon tonen wat een kieken als ik geleerd had op 40j.
Ik ging mijn moeke ne keer laten zien dat ik als volwassen vogel kon door het leven vliegen, zoals zij mij dat geleerd had.
Maar op nen dag zat mijne pa daar op de rand van het nest te piepen dat ik ne keer dringend naar huis moest komen.
Toen ik kwam aangevlogen, zat mijne pa wreed stil en triestig te kijken.
Dat was niet van zijn gewoonte, want mijne pa was gene gewone vogel.
Dat was meer nen arend, die steeds stoer en sterk boven het nest hing.
En ik kan u verzekeren dat als ge nen arend triest en stil ziet zitten, dat da ook geen zicht is.
Ik vloog het nest binnen, en zag mijn moeke liggen.
Haar vleugeltjes waren dichtgevouwen, en de oogjes waren toe.
Mijne pa vertelde mij dat ze nooit meer zou vliegen, en dat ik nooit geen vleugels meer zou hebben om onder te schuilen.
Het was 25 maart 2000 en de koekoek riep dat het zeven uur was.
Met haar laatste krachten, vloog mijn moeke tot bij de engeltjes boven onze kop.
Telkens als ik ne vogel zie vliegen denk ik aan mijn moeke.
Misschien brengt dat vogeltje wel mijn boodschap naar boven.
Ja, ik had nog zoveel te vertellen en te kwetteren, en plots was dat hier allemaal gedaan.
Ik had aan mijn moeke beloofd dat ik op het nest en mijn twee jongen zou passen met onze pa.
En dat hebben we tot nu gedaan.

Ik kwam niet meer buiten, en ik had in dienen nest een pcke geïnstalleerd.
Daar fluit ik nu elke dag via het seniorennet mijn woorden de wereld in.
Soms om te lachen en soms triest.

Wat nu het verschil is met vroeger?

Awel dat is heel simpel.
Mijn moeke vond mijn gefluit schoon, omdat het een manier was van contact hebben.
Ik zat daar dan op mijnen tak te fluiten, zoals elke vogel fluit.
Maar het waren vooral de laatste dagen dat ze van mijn gefluit hield.
Gewoon omdat ze wist dat ze niet alleen was om naar een andere wereld te stappen.
Ook andere vogels kwamen op mijnen tak zitten om een laatste groet te brengen.
En het enige teken dat mijn moeke nog kon geven, was een traan over haar pluimkes te laten vloeien.
Allé, stel u nu ne keer voor dat dienen tak daar op dienen moment zou afgebroken zijn!
We zouden daar dan zelf met ons poten omhoog gelegen hebben!
De persoon die de woorden op dat moment zo hard nodig had, zou ze nooit gehoord hebben.

Vroeger en nu!
Vroeger vlogen de vogels, en nu nog.
Want den dag dat ze gekwetst of dood zijn, is het gedaan met fluiten.
En als het gedaan is met fluiten, dan vertrekt de zwerm naar andere oorden.
Oorden waar ze weer van de zon en het contact kunnen genieten.
Oorden waar ze een vrije vogel kunnen zijn, zoals een mens een vrije mens zou moeten zijn.

Vroeger en nu!
Vroeger zou ik nooit deze woorden kunnen schrijven hebben.
Gewoon omdat ik ze niet in mij had.
Mijn woorden hadden geen waarde!
't is toch spijtig dat er eerst iemand moet sterven om zoveel zaken van het leven te begrijpen!

Vroeger en nu.
Moeke!
Ik heb je vroeger nooit bedankt, omdat ik normaal vond wat je deed.
Je deed alles zo gewoon en zelfzeker.
Maar nu je er niet meer bent wil ik je bedanken voor alles wat je mij geleerd hebt.
Dank u moeke vaar wat je mij gegeven hebt, ik zal je woorden zeker laten verder leven.

Groetjes chauffeurke