Hello evrybody,

xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

Ik heb een nacht achter de rug, zoals ik er velen achter de rug heb.

Een nacht waar niets speciaal gebeurde.

Geen dromen en geen nachtmerries.

Slapen en af en toe wakker worden.

Tussen de slaap door, af en toe eens luisteren of het nog aan het regenen is.

En ja hoor, ook deze nacht vergezelde de regen ons.

Deze morgen lag alles er dus nat bij, en het geeft een grijs en triest gevoel.

Temeer ik nog altijd met een snotvalling zit van in Oostende waar ik niet van afgeraak.

Hoewel, ik denk eerder dat het een allergie is, want een snotvalling die zolang duurt dat is wel een beetje teveel van het goede.

Toen ik deze morgen in de huiskamer kwam, voelde de plaats koel aan.

Ja, we zijn einde mei, en straks kunnen we onze verwarming terug aanzetten.

Het is dan steeds de vraag wat een mens gaat doen met zo een weer hé.

De beesten hebben ondertussen al eten gehad, allé wat er nog rest van de dieren hé, want ik ontbreek er een paar.

Mijn kat is van verleden woensdag niet meer naar huis geweest, en het is de eerste keer dat ze zolang weg blijft.

In feite zou ik ze als vermist moeten opgeven, maar dat zal hier op den boerenbuiten een lachertje worden.

Aan de vijver, zijn ze verleden zaterdag de filter komen leegpompen, en al de vissen die in de filter zaten, zijn natuurlijk ook ribbedebie.

Dat is in feite het leven hé, enerzijds sterven of verdwijnen, en anderzijds dan weer nieuwe geboortes.

Van geboorten gesproken, ik weet niet of mijn kanaries een bolleke viagra ingeslikt hebben, maar dat is hier ’t één en ’t ander zenne.

Elke nest is bewoond, en momenteel zit ik al met zes jongen.

Maar er zitten er nog vijf te broeden, en als ze elk twee eitjes broeden zijn het er terug tien bij hé.

Naast de garage zit een mees te broeden, en deze vliegt nu op en af om eten te brengen.

Men hoort gesis en gepiep, en volgens mij zullen ze weldra het nest verlaten.

Mijn kiekens de die zijn al wreed aan het scharrelen voor ik ze eten breng.

Verleden week hebben we vier hanen moeten slachten, en deze wonen nu in mijne diepvriezer tot ze verhuizen naar één van mijn kookpotten.

Maar deze week of volgende week komen er nieuwe kiekens aan.

Ja, het leven is komen en gaan, en dat zal bij de dieren ook wel zo zijn zekerst.

Ondertussen is het hier terug beginnen druppelen, en stel ik mij nog steeds de vraag wat ik ga doen.

Naast de pc liggen de notities over personen en thema’s die nog moeten beschreven worden, en deze zouden eens moeten opgeruimd worden.

Precies alsof het uren werk is, en ik heb in feite de papiertjes maar samen te rapen.

Ja, ik laat ze soms liggen omdat het wreed intelligent aantoont, en meestal leg ik er nog een bril bij ook, en dat legt dan nog eens de nadruk op de intelligentie.

Maar ten huize chauffeurke komt er zeer weinig volk, en niemand die mijn intelligentie ziet liggen.

In feite zit ik hier maar te schrijven om de tijd door te brengen.

Ik had ondertussen al heel wat zaken kunnen doen, maar mijn schrijfverslaving gebied mij een aantal inktdruppels te verwerken tot woorden voor ik de dag begin.

Wie weet begin ik hem wel, en blijf ik misschien een ganse dag voor de pc zitten.

Nee nee, ik moet mezelf wat meer discipline opleggen!

Straks trek ik mijn regenjas aan, en rij even naar de markt in Geraardsbergen.

Misschien bel ik wel even naar ons Yitse, om te zien of ze geen half kieken of ne gedroogde haring nodig heeft.

Misschien kan ik ne koffie gaan drinken bij Olaf.

Ja, Olaf is een persoon die een klein winkeltje openhoud tegen de markt.

Niets speciaal, als een mens er niet bij stilstaat.

Maar als je de mens wat meer gaat ontleden, dan is hij zeer speciaal.

Hij heeft zo iets van……..

Ja, hoe moet ge dat nu beschrijven.

Hij heeft eerst en vooral een opvallende baard, en dat geeft hem zo een karaktertrek uit het verleden.

Uit de tijd waar mannen nog baarden hadden.

Maar Olaf is ook bezig met wat cultuur aangaat, en zo is hij één van de bezielers van het broederschap van “manneke pis”.

Het kleine winkeltje heeft iets antiek, maar ook romantisch.

De beschermde mattentaarten liggen smakelijk voor de vitrine, en het boerenbrood ligt klaar om gesneden te worden.

En op de toog staan er postkaarten van Geraardsbergen.

Van het winkeltje, is het maar een stap om naar de “erfzonde” te stappen.

Nee nee, de erfzonde is geen biechtstoel!

Het is een klein etablissement, waar men iets kan drinken.

In feite kan men van bij Olaf via een deur rechtstreeks de erfzonde binnen stappen.

Een familiebedrijf, want het is zijn zoon die de zaak runt.

Ja, daar ga ik straks eens binnen, al was het maar om mij even te laten zien, want volgende zondag gaat hij mij opnemen in het broederschap van manneke pis.

Amai, dat is nog zo iets!

Chauffeurke die opgenomen wordt in de orde van de wildplasser.

Naar het schijnt slaan ze dan met een zwaard op uwe schouder, en moet ge plechtig beloven dat ge de wet van manneke pis en zult naleven.

’t Is in elk geval beter dan veertien dagen model te moeten staan hé.

In feite wordt men een beetje ambassadeur van Geraardsbergen, en moet men manneke pis promoten.

Ja, daarvoor komen ze aan mijn deur bellen!

Hadden ze mij nu nog gevraagd om in de jury te zitten van miss mattentaart of van miss Geraardsbergen, maar nee, broeder van manneke pis.

Ja, als ge geen broers of zusters hebt, dan schuiven ze nogal wat in uw schoenen zenne.

Maar allé, ge hoort mij niet klagen, want het is een manier om naar buiten te komen en om met mensen in contact te komen hé.

Van contact gesproken, ondertussen is mijne pa hier ook aangekomen, en is hij het eurosongfestival aan het nabootsen.

Ja, hij is daar in de garage aan het kloppen en aan het boren dat er de stukken afvliegen.

En af en toe hoort ge hem eens zingen zoals die Finnen, als hij op zijne vinger klopt.

Ja, ten huize chauffeurke is er wel altijd iets te beleven.

Maar ik ga mij eens klaarmaken zie, en eens kijken of er niet ergens anders iets te beleven is.

Rap naar de markt, en daar zien we wel.

groetjes chauffeurke