De bloesems van Lierdexml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Toen ik verleden week in mijn hof liep zag ik op mijne schouder een paar witte schilfers liggen.

Potverdekke ’t zal toch geen waar zijn dat ik weer met roos in mijn haar zit!

Plots zag ik een paar van die schilfers voor mijn ogen vallen en ze kwamen blijkbaar niet van mijne kop maar uit de lucht.

Lap…nu begint het nog te sneeuwen ook met de klimaatsverandering dacht ik bij mezelf.

Maar ook dat was onmogelijk want de lucht was zo blauw dat er in de verste verte geen sneeuw te bekennen was.

Al vlug ontdekte ik met mijn klein verstand dat het gewoon een paar blaadjes van de bloesems waren die hier voor mijn voeten vielen.

Onlangs ging ik nog naar de fruitstreek in Haspengouw, omdat ze mij gezegd hadden dat het zo schoon en prachtig is om tussen de bloesems te lopen.

Maar zoals dikwijls was ik een paar weken te vroeg en wandelde ik tussen de naakte takken van het fruitlandschap.

Ja, voor de zoveelste maal was ik tevergeefs op een ander gaan zoeken wat we hier bij ons ook kunnen vinden.

De boomgaard hier aan de Watermolenstraat in Deftinge ligt er momenteel prachtig bij, in feite heeft het iets van rust en romantiek.

Er liggen er nog een paar in ons Lierde en hopelijk worden ze in ere gehouden zodat onze kinderen en kleinkinderen later nog weten wat een bloesem is.

Ja, ik kan er uren naar kijken en de inspiratie opsnuiven.

De bomen staan er als besneeuwd bij en toch is het lente.

De witte bloesems doen ons in feite een beetje ontwaken uit de winter die we dit jaar niet gehad hebben.

Ze schilderen de takken wit tegen blauwe luchten en doen onze monden praten over het mooie van onze streek.

Ook de mens gaat anders leven en ontwaakt uit zijn winterslaap.

Sommigen van mijn buren hebben hun schop al afgekuist en dan niet in de spreekwoordelijke vorm dat ze het afgestapt of gestopt zijn met iets maar wel dat het buitenleven hen roept.

Onder zonnestralen spitten ze er op los en hun zoute zweetdruppels zegenen als eerste de zware aardkluiten.

Er wordt gegraven en geëgd en zelfs de bureaucraat of ambtenaar kan hier nat in ’t zweet staan spitten om ’s anderdaags fier zijn eeltwonden op het werk te tonen.

De groentetuin wordt verdeeld in bedden waar straks het zaad slapend zal kiemen om later in ons bord te ontwaken.

In de verte hoort men de grasmachines maaien en al vlug worden deze opgenomen in de statistieken om ze de stempel te geven van zware bevuiler.

Ja, onlangs las ik dat een grasmachine op benzine zoveel bevuilt als een wagen die 1500km zou rijden.

Statistieken opstellen doet ge door te vergelijken en dan stel ik mij de vraag of den dienen met zijn grasmachine daar tot aan de “Côte d’azur” is gereden om ook evenveel kilometers op de teller te hebben.

Volgens mij gaan ze binnen een paar jaar in die statistieken ook vermelden dat we de lucht bevuilen door scheten te laten en dat het van onze eigen gekweekte groenten komt.

Ja ja, de kleine man met zijn “tondeuske” de schuld geven terwijl ze ginder in Rusland en China de rook met dikke wolken door de schouwen blazen.

Elk jaar steken ze hectaren bossen in brand om later hun woonprojecten te verwezenlijken en het regenwoud zijn ze ook serieus aan het uitdunnen terwijl de kapper het minste geld ziet.

Mijn grootmoeder heeft jaren met krulspelden in het haar gelopen omdat ze de bus haarlak niet wou gebruiken voor de klimaatsverandering die er zat aan te komen.

Als kleine snotter probeerde ik mij zo weinig mogelijk te wassen met zeep om ook de bevuiling van onze kleine beken tegen te gaan.

Mijnen bompa ging buiten tegen de bomen plassen en dat was niet alleen voor zijnen eigendom af te bakenen, maar ook om water te sparen bij het doortrekken zodat we later niet met een watertekort zouden zitten.

Wij hebben door de jaren in elk geval ons best gedaan voor het milieu en ze moeten de fout hier nu niet in mijn schoenen komen schuiven.

Ik hoop maar dat ik nog lang mag ondergesneeuwd geraken door de bloesems van onze natuur.

Maar niet alleen de mens ontwaakt met de eerste bloesems ook de dieren zien het verschil.

De koeien huppelen als pasgeborenen in het frisse groene gras om daarna terug hun plaats in te nemen aan één of andere spoorweg waar ze naar de treinen gapen.

Maar ook dat gaat veel moeilijker voor de dieren, want daar waar ze vroeger een boemeltrein zagen passeren moeten ze hun nu al haasten om de TGV te volgen zonder een nekverrekking op te doen.

Ja, ’t is soms eigenaardig hoe een mens bloesems van herinneringen draagt terwijl hij vandaag onder de stam van gisteren staat.

Ondertussen zie ik de vogels nestellen in bomen waar ze op een achtergrond van blauwe luchten een behang van witte bloesems hebben.

Natuurlijker kan de slaapkamer voor de jonge vogels niet zijn.

Een huis in echte perelaar met twijgjes in echte eik waar de jongen zullen grootgebracht worden onder een centrale verwarming van moeders vleugels.

Beneden is de mol dan weer druk bezig met hopen te verzetten om zijn gangen te gaan terwijl de lijster met sproeten op haar lijf het probeert te halen van de vink.

Het leven van een bloesem duurt maar eventjes en straks schud de wind ze wel van hun takken om ze zo wit als sneeuw te laten vallen als bloesemtapijt.

Ze ruimen dan plaats voor de vruchten die straks terug in trossen aan de takken zullen hangen.

Twee jaar geleden braken er hier zelfs takken onder het gewicht van de peren waar de koeien ze als dessert op het menu hadden staan.

De spreeuwen vielen dan weer met honderden in de kerselaar om daar hun familiefeest te komen geven en waarvoor ik af en toe moest applaudisseren om ze te verjagen.

Zoveel schoons doet een mens eens nadenken.

Straks zitten we terug in de reiscatalogus te bladeren om het iets verder te gaan zoeken.

Ja soms denken we dat het op een ander beter is of willen we het gewoon even vergelijken zoals in de statistieken.

Op zoek naar gebakken peren in Irak of houden we het gewoon veilig en rustig in “Istanboel” of “ is’t dan boel” als ik het op zijn “Dieftings” moet uitspreken.

Och ja…de mens gaat vooral het goede weer opzoeken, want dat was volgens de statistieken niet te fameus in ons klein landje.

Maar spreken ze elkaar dan niet tegen als ze zeggen dat er al een ganse tijd een verwarming van onze aarde te voelen is.

Het klimaat verandert en zo zouden we binnen een paar jaar met tropische temperaturen zitten!

Ja ja…nog een paar jaren geduld en het is zover dat we Lierde in de reiscatalogus zien staan met witte stranden aan de watermolenbeek.

Wuivende palmbomen in de populierenstraat en boomgaarden zullen ananas en kokosnoten dragen.

Kamelen zullen dan staan gapen naar de duizenden reizigers die in Gemeldorp van de trein zullen stappen.

En wij…wij zullen ergens anders de rust gaan zoeken om voor onze kleinkinderen voor te lezen uit geschiedenisboeken en ze zo te vertelen hoe schoon ons Lierde wel was.

Oei e oei…ik spreek hier al in de verleden tijd terwijl mijn fantasie op hol begint te slaan.

Ja dat hebt ge als ze u als jong kalf de lente insturen hé.

Een mens zit zo te denken en te vergelijken en dan zit ge plots al jaren verder terwijl ge vergeet te genieten van vandaag.

Awel dat ga ik nu eens doen zie, mijn pen eventjes neerleggen en mijn jongste zoon de bloesems tonen waar de vogels hun nest aan het maken zijn.

Een wandeling doen onder de takken met bloesems en hem vertellen hoe het vroeger was, maar hem vooral zeggen dat het zo kan blijven voor later, zodat ook hij aan zijn kinderen kan vertellen hoe het vandaag is.

Groetjes chauffeurke