Niemand kon er naast kijken dat het verleden week de Ronde van Vlaanderen was en sommige mensen zullen misschien een uitgebreid verslag verwachten van chauffeurke.
Toen ik zondag aan de tent van alle festiviteiten liep, vroeg er nog iemand “chauffeurke nu weet ge weer wat schrijven zekerst”.
Maar ik las in de blik van de persoon dat hij het niet over de koers had maar eerder over het gebeuren er rond.
-Ja wees maar gerust dat ik weet wat schrijven, had ik geantwoord.
Ondertussen zal het sportverslag al oud nieuws zijn en kijken de echte sportievelingen al uit naar Parijs-Roubaix.
De meeste mensen weten ondertussen dat De beiaard veel meer is dan zomaar een gazet en
in feite kunnen ze er op zoek naar zichzelf.
Ik ga hier dus niet de Fred de Bruyne spelen door elke coureur zijn plaats te geven, maar gewoon mezelf blijven door het gebeuren rond het gebeuren te brengen, dus in dit geval de Ronde.
Ja, toen ik de vrijdag mijn boodschappen gaan doen was in Geraardsbergen, stond ik daar op zeker moment in een file van mobilhomes en wagens met een nummerplaat die een ander kleur hadden dan deze die ik in Lierde zie rijden.
Duitsers, Italianen, Fransen, Zwitsers en zelfs Polen, hoewel ik niet weet of die laatste ook voor de koers kwamen want ik heb geen enkel Poolse naam in het peloton horen afroepen.
Op zaterdag was het de Ronde voor wielertoeristen en ook dan trok ik even naar de muur om te zien wat die mannen en vrouwen bezielde om hun op een vrije dag zo in ’t zweet te fietsen.
In feite denken ze allemaal een beetje dat ze Van Peeteghem of Boonen zijn en willen ze hun grenzen even verleggen in een peloton van bijna 20.000 man.
Op de muur stond moeder de vrouw met de ganse kroost te roepen en te tieren als echte sportdirecteurs terwijl niet alleen het verzet kraakte op de fiets.
De grote massa liet het niet toe om vlot naar boven te rijden en de minder geoefende had hier dan de perfecte uitvlucht dat hij gehinderd was terwijl hij al vloeken tegen de grond ging.
Sommigen werden naar boven geschreeuwd en ik moet zeggen dat het mij niet onberoerd liet al ik daar plots twee gehandicapten met een zitfiets op armkracht zag naar boven rijden.
Ook twee kleine snotters van misschien een jaar of tien duwden met hun kleine witte beentjes het verzet rond.
Eentje had nog een trui van “Molteni” uit de kast gehaald en kreeg een applaus alsof hij hier de Rondewinnaar bleek te zijn.
Het weer was op zaterdag grijs en koel, maar je voelde zo dat het er op de fiets warm aan toeging.
’s Avonds werden op de terrasjes de drinkbussen geruild voor grote trappisten en werden de fietsavonturen van de dag besproken.
Toen ik de zondagmorgen wakker werd, keek ik op een zonovergoten boomgaard en wist direct dat het een prachtige dag zou worden.
’t Was niet alleen de dag van de Ronde maar ook nog eens Pasen.
Mijn kiekens hadden speciaal voor de gelegenheid gekleurde eieren gelegd en mijne pa had zijn schoonste zondagskostuum aangetrokken en zijn haar gekamd om naar de inhuldiging te gaan van onze” Miel” die in 1947 de Ronde op zijn naam mocht schrijven.
Te voet trok ik naar de feesttent en ik moet zeggen dat ik wreed verschoten was toen ik ginder aankwam.
Amai mijne frak, dat was daar precies het “woodstock” festival.
Een tiental brandweerwagens stonden er naast de tent opgesteld en hadden hun sirene vervangen door luidsprekers en boxen van een meter hoog.
Ik dacht eerst nog dat ze uit veiligheid zoveel pompiers hadden opgetrommeld omdat ze weten dat in Lierde het feesten vaak in vuur en vlam staat, maar nee ’t waren potverdekke carnavallisten uit Aalst die hier neergestreken waren.
Aan de andere kant van de tent stonden een frietkot en een paar kermisattracties zoals het ook in het jaar 47 moet geweest zijn.
In feite begint hier het echte verslag van de Ronde.
De Ronde van de mens die Lierde groot maakt!
Toen ik onlangs een paar oude foto’s zag kon ik vaststellen dat de oudere generatie allemaal in kostuum naar het feestgebeuren ging, en dat was hier niet anders.
Sommigen hadden elkaar blijkbaar al een ganse tijd niet meer gezien en de huldiging van het beeld van Miel Faignaert deed ze niet alleen terug samenkomen, maar ook terugkeren naar de herinneringen van toen.
Het begint met een goede dag te wensen en onmiddellijk beginnen ze elkaar te vergelijken om te zien op wie de jaren nu het meeste vat hebben gehad.
Ja, ook ik liep er mijn vroegere speelkameraad Alain tegen het lijf en moest ook al denken waar de jaren heen gevlogen waren.
Tussen de herinneringen en op muziek van de fanfare trokken ze dan van de tent naar de onthulling van het beeld.
Het gemeentebestuur liep er te blinken en daar was ook rede toe want ze hadden hier het volkse leven van toen terug kunnen doen herleven.
Bij het beeld werden ze verwelkomd door Pastoor Maarten en onze “Miel” stond er nog verscholen onder de Vlaamse Leeuw.
In 1947 was hij weliswaar groen, maar Vlaams was hij zeker.
Maar er werd niet alleen ode gebracht aan Miel Faignaert, ook de broer van Paul de Bruyne kwam een woord van eer brengen over zijn broer.
In zijn stem hoorde ik niet alleen de ode aan Paul, maar ook eerbied, verdriet en emotie.
Paul de Bruyne was een groot artiest met vele facetten, maar heeft op 20 februari 2007 jammer genoeg de koers verloren.
En plots dacht ik dan, wie weet staat hij ginder boven wel aan de zijde van Miel naar ons te kijken.
De onthulling van het beeld was tevens de start van de volkskermis rond de Ronde.
Ja, onze burgemeester had nog maar juist het woord receptie over zijn lippen laten vallen of de grote menigte repte zich naar de feesttent.
En zoals het elke Lierdenaar past, ging het feest gepaard met vele verhalen tussen pot en pint.
De stropdassen werden wat losser gemaakt en de mens rond de Ronde kreeg zijn plaats.
Vaak doe ik tijdens het schrijven beroep op de foto’s die ik trek om een beter beeld te krijgen en ik moet zeggen dat ik met mijn drie kilo foto’s dat ik getrokken heb een zeer goed beeld heb van wie de mens in Lierde nu juist is.
Och…we kwamen om naar de Ronde van Vlaanderen te kijken die gedurende 12km over ons grondgebied reed en gedurende hun passage hebben we onze stembanden hees geroepen op de coureurs van vandaag.
Misschien hadden we de uitslag liever anders gezien en een Belg zien winnen?
Ja, waarschijnlijk wel, maar wie weet keken de coureurs misschien ook wel naar ons.
Misschien waren ze wel een beetje verblind door onze landelijke schoonheid en door de zo schone innerlijke mens aan de kant.
Misschien keken ze naar het beeld van Faignaert en droomden ze allen van zijn prestatie te evenaren.
Misschien…misschien…ja misschien droomden ze er wel van om af te stappen en gewoon te komen feesten en ene te drinken in de tent.
Och… er is helemaal geen misschien!
Met zekerheid kunnen we zeggen dat het een geslaagde Ronde van Vlaanderen was.
Een Ronde van en door de mens.
Een Ronde die Lierde waardig is en die de pedaalslag ook in ons landelijk straatbeeld bracht.
Ja, beste mensen, de Ronde was een feest en dat is dank zij al deze die aanwezig waren en hun (kassei)steentje hebben bijgedragen.
Ik ga geen namen noemen om iemand hoger of lager op het podium te zetten, maar ik wil gewoon iedereen danken voor deze prachtige dag.
Bedankt aan de mens in en rond de Ronde.

Bedankt Lierde voor de zoveelste overwinning.



Groetjes chauffeurke