Hello evrybody,

xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

Het zag er deze morgen naar uit, dat het een grijze dag zou worden.

Rond de middag was het zelfs gestopt met stilletjes te regen, om over te gaan naar water gieten.

Ja, in elk geval geen weer om in zijnen hof te werken.

Hoewel, als het zo nog blijft regenen, ben ik best van dit weekend mijn waterkers, riet en rijst te planten.

Deze namiddag kreeg ik een kort bezoek.

Omdat ik niet altijd goesting heb van mijn stof op de kasten te tonen in huis, nam ik dus maar plaats in de veranda.

Toen ons gesprek was afgerond, keek de persoon even rond zich.

- Amai chauffeurke azo een schoon zicht.

- Euh….een schoon zicht?

- Ja, ge kunt zo de hemel zien, en uwe vijver en….

- Ja, ’t is nogal de moeite om met zo een weer naar buiten te kijken.

- Och….het heeft ook zijn charmes om droog onder de regen te zitten.

Toen de persoon vertrokken was, nam ik de glazen weg in de veranda, en keek ook nog even naar boven.

Hij had potverdekke nog gelijk ook.

Het had iets speciaal om zo onder de gietende regen te staan.

De druppels liepen door elkaar van het dak en van de ruiten.

Ik ging mij even in de zetel zetten, en probeerde af en toe een druppel te volgen.

Hoog uit de lucht kwam hij op het dak gevallen, waar hij zijn weg naar beneden zocht.

Sommigen via de dakgoot, anderen via de ruit tot op het terras.

Ik ging languit in de zetel liggen, en keek naar boven om toch de weg van één druppel te kunnen volgen.

Maar ze liepen zodanig door elkaar, dat er geen volgen aan was.

Sommigen vlug, anderen dan weer traag.

Zonder knipperen met de ogen, volgde ik de levensweg van de druppel.

Ja, hoe zou een druppel juist ontstaan?

Het was in feite een beetje dezelfde vraag, als wie was er eerst, de kip of het ei.

Water zou verdampen, wolken worden gevormd, en dan was het maar een kleintje om van ons landje een regenland te maken.

Maar het water dat verdampte, waren in feite ook een plas druppels, en van waar kwamen deze dan?

Hoe meer ik lag te kijken naar het regenachtig schouwspel, hoe meer ik in mijn fantasie verdween.

Zouden mijn druppels uit de zee komen, of kwamen ze uit de Dender?

Zouden ze schepen gedragen hebben, of lagen ze in een vroeger leven in een regenput?

Zouden ze ooit al via een kraan over lichamen gelopen zijn?

Waren ze ooit een bevroren oppervlakte voor schaatsers?

Waren ze een plek voor zwemmers?

Misschien vielen ze allemaal wel voor de eerste maal uit de lucht.

Ja, in feite zijn ze te vergelijken met ons leven.

Ik val ook wel af en toe uit de lucht, hoewel ik dan nog met mijn voeten op de grond sta.

Mijn weg was ook met kronkels en uitspattingen.

Soms voelde ik mij in de wolken, en dan weer in de goot.

En tussen mijn bedenkingen liepen de druppels verder hun weg.

Als je goed keek, zag je zelfs vormen en tekeningen op de ruit.

Ze waren zo proper en zuiver, dat ze hun weg zochten om vette vingers op het raam te vermijden.

Ja, ze bleken nog slim te zijn ook.

Ze waren doorzichtig, en gingen hun eigen spiegelen in de plassen die anderen al gevormd hadden.

Plassen die naar de vijver liepen, en waar de vissen wijd gapend van nieuwe zuurstofdruppels werden voorzien.

De grijze lucht had plots een andere betekenis gekregen.

Er zat leven in de lucht, en ik had het geluk dat het hier met volle bakken op mijn dak viel.

Op muziek van Vivaldi, leek het wel of de druppels aan het dansen waren.

De druppeldans leek hier wel uitgevonden, en straks zou ik wel even achter de cd van het zwanenmeer zoeken, om het schouwspel kompleet te maken.

Ik zag zo de zwanen de vogelgriep vergeten, door vleugelend naar de druppels te wuiven.

Vaak is het vloeken als we opstaan met een grijze dag.

De depressie staat vaak voor de deur als het een week regent.

We sluiten ons op en wachten ongeduldig op de zon.

Ja, ne mens leert elke dag bij.

En soms leer ik de zaken eens anders te bekijken!

Hoe triest moet het zijn in die landen waar het nooit regent

De droogte doet de grond barsten, daar waar karkassen van dieren de enige herinnering zijn aan wat ooit leven was.

Oogsten is er niet mogelijk, en droogte is er gelijk aan dood.

Wie heeft de verdelingen gemaakt op onze wereld?

Voor de één tekort wat een ander in overvloed heeft.

Allemaal zaken waar een gewone druppel mij deed aan denken.

Een druppel die soms symbool staat.

Je hoeft maar een traan weg te pinken, en men beseft dat men zijn eigen druppels maakt.

Tranen van een lach,

tranen van verdriet

terwijl het buiten water giet.

Groetjes chauffeurke