Hello evrybody,

xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

Vandaag start de laatste week van mijn lange verlofperiode.

Ja, persoonlijk vindt ik het ook wat teveel van het goede want wat doet een mens zoal hé.

Temeer het een kwakkelweer was en we onze vakantie in ons eigen regenlandje hebben doorgebracht.

Och geen nood, vanaf volgende week ga ik drie weken werken en dan ben ik er terug twee thuis.

Misschien dat we daar dan wel even de valiezen nemen.

Anderzijds ben ik zo aan mijn schrijfsels gebonden en aanzie ik dat ook een beetje als reizen.

Ik trek met mijn pen woorden die naar andere virtuele oorden reizen en zo kom ik toch ook eens buiten hé.

Sommige woorden blijven hangen en andere reizen gewoon door.

In feite kan ik met woorden alle kanten uit.

Ik hoef maar de woorden valies, vakantie, strand, zon en parasol te schrijven om mij een beetje in vakantie te wanen.

Ja, het mag buiten water gieten, met een paar pennentrekken schrijf ik zo de zon voor ogen.

Soms is het moeilijk te begrijpen als de lezer zich niet kan inleven in de woorden van de schrijver als het over een gemoedelijke uitleg gaat.

Maar veel beter gaat het als de schrijver de lezer meeneemt op reis.

Och misschien moeten we het maar eens proberen.

Toen ik deze morgen ben opgestaan en door het raam keek zag ik een paar wandelaars op het witte strand.

De zee klotste op een rustig ritme haar witkolkende golven steeds op dezelfde plaats neer.

Een landschap van zee strand en palmbomen werd mij aangeboden en dat bracht mij in gedachten ook tot rust.

Ongeschoren stapte ik iets later ook het strand op en voelde de korrels tussen mijn tenen.

Af en toe kraakte een kleine schelp onder mijn gewicht en in de natte stroken liet ik achter mij mijn eigen sporen na.

Sporen die telkens door zeewater werden gevuld alvorens diep het zand in te trekken.

De zon brandde van ’s morgens en weerspiegelde de mooiste vormen op het zeeoppervlak.

Af en toe ging ik in het zand zitten, soms met mijn gezicht naar oneindig om ver aan de horizon iets proberen waar te nemen.

De horizon die de grens was tussen mij en mijn fantasie.

Eens ik achter de horizon zou verdwijnen zou ik terug in het dagelijkse leven stappen en zou mijn vakantie plots ten einde zijn.

Ja, zolang ik bleef zitten in mijn fantasie was het heerlijk vertoeven op stranden van zowel bewoonde als onbewoonde eilanden.

Soms was de fantasie zo hevig dat ik de wind hoorde spelen tussen de palmbomen.

Ik hoorde af en toe het gekrijs van inheemse vogels en zelfs diersoorten die men uitsluitend in tv reportages ziet kwamen mij voor ogen.

Op mijn wandelingen raapte ik de mooiste schelpen op en af en toe ging ik ook even voelen aan het frisse zeewier dat telkens overspoeld werd met de witte koppen van de aanspoelende golven.

De eerste dagen liep ik op de rand tussen strand en water, maar na een paar dagen overspoelden de golven mijn enkels.

Ja, soms liet ik ze toe tot boven de knie en verschoot telkens van het frisse water dat mij wakker schudde.

Verder dan dat mocht ik niet gaan, want anders zou ik te wakker worden en plots uit mijn fantasie ontwaken.

Mijn vakantie zou dan abrupt stoppen en van het rustige strand zou ik dan plots terug aan mijn schrijftafel aanspoelen.

Tussen eb en vloed zou ik mij dan terug moeten inleven om mijn pen te nemen om op reis te gaan.

Maar geen nood, mijn pen brengt mij wel naar andere oorden.

Soms rustig soms druk!

Ja, het is niet altijd vakantie of verlofperiode en zeker niet voor mijn pen, die het altijd druk heeft, al was het maar om in een verlofperiode over vakantie te schrijven.

Ja, zoals ik zei, mijn pen doet mij soms een beetje reizen en met veel plezier neem ik de lezer mee.

Groetjes chauffeurke