|
Mijn lege doos,xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Kers en Nieuwjaar zijn voorbij en nu zie ik hier nog een pakje liggen onder dienen boom.
Een vierkante doos met mooi geschenkpapier en de bijhorende strik.
Niet dat de geschenkendoos iets speciaals is, maar het is vooral het feit dat de doos is blijven staan.
Nog straffer is dat ik er de doos niet zelf had gezet en ook mijn lief wist niets af van de mooie doos onder de boom.
Persoonlijk mocht ze van mij blijven staan omdat ik toch niet van geschenken hou, maar omdat we er de herkomst niet van kenden maakte het mij eerder curieus.
Ik liep er langs en keek ze aan en af en toe bleef ik voor de kerstboom staan met de vraag of ik nu zat was toen ik ze kocht en of ik misschien wel aan geheugenverlies leed.
Mijn lief zou dan dezelfde symptomen hebben want ook voor haar was de doos een raadsel.
Na enige tijd ging ik gehurkt zitten voor de boom en nam de doos in handen.
Het was geen grote maar ook geen kleine doos en voor de grootte van de doos vond ik dat ze zeer licht woog.
Het leek wel of de doos leeg was.
Ik keek of ze wel gesloten was en dat was ze ook.
Misschien zou iemand mij een poets willen bakken en waren ze hier een lege doos onder mijn boom komen zetten.
Toen ik terug ging rechtstaan had ik de doos nog steeds vast en bekeek ze van onder tot boven.
Juist het gewicht van het karton en het gekleurde papier want veel meer gewicht voelde ik niet.
Het papier was veelkleurig en bracht een leuk beeld voor ogen.
Ja, zelfs als er niets zou inzitten zou de verpakking al veel goedmaken.
Mijn nieuwsgierigheid nam toe en ik trok naar de keuken om een mes te halen waarmee ik de plakband zou doorsnijden.
Voorzichtig bracht ik de punt van het mes naar het deksel toe en sneed aan de vier zijden de tape door.
Het mes ging terug naar de keuken en met de doos op de knieën ging ik in de zetel zitten.
Het was even wringen om het deksel los te krijgen en voorzichtig tilde ik het naar boven om het naast mij in de zetel te zetten.
Potverdekke wat was dat voor iets?
Stil en bijna ademloos keek ik in de doos.
Ze leek eerst leeg maar hoe dieper mijn blik naar de bodem keek hoe meer ik zelf in de leegte van de doos leek te verdwijnen.
Hoewel de doos leeg was zag ik de namen van verschillende mensen opduiken.
Mijn moeder, grootvader, Rogéke en nog zoveel anderen die hen waren voorgegaan naar het aardse paradijs zag ik voor ogen défileren, gevolgd door een pak herinneringen.
In stilte verzonk ik in gedachten en hoe dieper ik zonk hoe meer herinneringen ik op de bodem van de lege doos vond.
Mijn moeder naast mijn wieg en later in de winkel.
Ik zag ze naast mijn bed staan toen ik ziek was en iets verder in de doos stond ze dan weer te lachen met mijn onnozel doen.
Af en toe wisselde het beeld als in een film en op zeker moment zag ik mij op de schoot van mijn grootvader zitten.
Hij nam mij mee naar de vinkenzetting en daar duwde hij zijn vinger tegen zijn lippen met sssssttttt om mij er op te wijzen dat ik stil moest zijn.
Hand in hand liepen we van de kleuterschool naar huis en voor het slapengaan gaf hij mij een kruisje.
In een hoekje van de doos stond Fido bescheiden als hij was fotos te trekken.
Rustig pratend met de vingers op het klavier om als herinnering in mijn gedachten te schrijven zoals ik hem steeds gekend heb.
En iets verder stond Rogéke zijn sigaarke te paffen terwijl zijn eeuwige lach op zijn lippen verscheen alsof hij mij weer zou liggen hebben met t één of t ander!
Ik zag zijn ruwe handen van t zware werk en ik zag zijn hart van goud bonzen alsof hij nog echt in leven was.
We spraken over alles en nog wat en hoe meer ik naar de herinneringen keek hoe meer de bodem van de doos bevochtigd werd door mijn tranen.
Nog heel dichtbij stond ook Tinake in t zwart met grote hoed de herinneringen te prevelen als voordrachtgeefster.
Met een krop in de keel luisterde ik aandachtig en zag hoe ze woorden en rozen schonk.
Tussen de vier wanden van de lege doos zag ik waar ik het meeste van hield, de mens maar ook de natuur en de herinneringen van het landelijke Lierde en omstreken.
Ik wandelde in alle rust rond in mijn lege doos en vond het een prachtig geschenk.
Nooit had ik gedacht dat een lege doos zoveel te bieden had!
Langzaam ontrok ik mij aan al de herinneringen en besefte dat de doos veel meer te bieden had dan de doodgewone tastbare geschenken.
In feite kon de doos door iedereen geopend worden en kon iedereen de herinneringen ophalen als hij het wou.
Ik plaatste het deksel terug op de doos en gaf ze een goedzichtbare plaats waar ik ze steeds kon vinden.
Straks breken we de kerstboom af, maar de doos vol herinneringen zal wel ergens anders een plaatsje vinden.
In feite vind ik het één van de mooiste geschenken dat ik ooit gekregen heb, gewoon een doodgewone lege doos waar ik zelf de waarde kan uithalen.
Een schat aan herinneringen om ze af en toe terug tot leven te wekken.
Even reizen naar een wereld waar mensen te vroeg vertrekken.
Even denken dat het niet meer moet zijn en dat het mooiste geschenk soms ontastbaar is.
Groetjes chauffeurke
|
