De valies,xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Ze stond daar in de gang verwijzend naar het verleden.

Een oude bruine valies zoals we ze vroeger hebben gekend.

Vroeger lagen deze valiezen op een kast of onder het bed bedolven onder het stof.

En af en toe werd ze naar boven gehaald.

Sommige valiezen dragen nog de oorlogsjaren mee, en de vlucht naar andere oorden.

Anderen hebben dan weer de wereld afgereisd.

En om de valies tot rust te laten komen, gebruikt men ze nu om zaken in op te bergen.

Al een ganse tijd was ik op zoek naar zo een valies om een fotoreportage te maken, en de valies te gebruiken als beeldmateriaal.

Nu staat ze hier in huis, en heb ik er een paar beelden van genomen.

Maar telkens weer beland ik in mijn wereld van fantasie.

Ook deze valies gaf mij inspiratie tot een nieuw verhaal.

Gisteren zag ik de oude valies staan in de gang.

Hoewel ze nog intact was, droeg ze toch haar jaren mee.

Het was al een zeer lange tijd dat de sloten van de valies nog werden ontgrendeld en dat het kofferdeksel werd geopend.

Zachtjes om de herinneringen niet plots te wekken opende ik de sloten.

Ik tilde het deksel naar omhoog en zag de lege holte waar ooit zoveel in opgeborgen werd.

Hoewel ze leeg was, liep ze over van inspiratie.

Ik wou vooral niets laten ontglippen, en sloot ze terug om op reis te gaan door mijn fantasie.

De valies nam me mee naar buiten en we gingen op wandel.

Hoewel de valies wel leeg was, moest ik na enige kilometers eens op adem komen.

Ja, een valies kan niet moe worden hé, vermits ze gedragen wordt.

We kwamen aan in een station, en de valies ging naast een kennis staan die ook met een reiziger op stap was.

De andere valies op het perron was veel moderner en zelfs van wieltjes voorzien.

Maar alles loopt nu niet altijd op wieltjes, alvast mijn valies niet.

Maar mijn valies zag er veel warmer uit.

Het bruine antieke kleurtje stak in fel contrast af tegen de grijze valies die ook op de trein stond te wachten.

Maar in het leder zat zoveel meer leven dan in het plastiek model.

De trein stopte voor onze neus en na te zijn opgestapt namen we plaats in één van de compartimenten.

De valies nam plaats naast een beautycase en ik nam plaats naast het mamaselleke die het droeg.

Terwijl valies en beautycase rustig naast elkaar lagen reed de trein door mijn fantasie.

Aangekomen in een haven stond ik daar met een lege valies.

Ik keek naar het kabbelende water en naar de schepen die hun reis begonnen over de wereldzeeën.

De valies nam mij mee tot op het einde van de kade.

Verder konden we niet!

Plots sprongen de sloten van de valies open, alsof ze mij iets wou te kennen geven.

Ik opende het deksel en ik vond in de valies een uitdaging.

Een uitdaging om op avontuur te gaan in mijn fantasie.

Ik legde de valies op het water, en stilletjes nam ik plaats.

Als bij wonder bleef ze drijven.

Het water klotste tegen de rand van de valies, en stilletjes namen we afstand van het vaste land.

Ik dreef op de valies naar het onbekende.

Na dagen drijven zag ik land.

Met alle macht ging ik met mijn handen roeien naar het vaste land die in zicht was.

We spoelden aan op een prachtig wit strand.

Uitgeput lag ik naast mijn ledernatte valies.

Ik draaide de valies op haar buik zodat ze kon drogen onder de zon die hoog aan de hemel stond.

Oververmoeid lagen we naast elkaar op het witte zand.

De zon straalde op onze huid en liet al vlug zijn sporen na.

Mijn vel werd bruin en het leder van de valies begon te verbleken.

Ja, nog eens het bewijs dat we in een omgekeerde wereld levenJ))

Dag na dag ging ik op wandel met de valies, en na enige tijd had ik verstaan dat het avontuur die in de valies zat, mij naar een onbewoond eiland had gebracht in mijn fantasie.

In het begin was het heerlijk en rustig.

Maar na enige tijd zat ik op het strand voor mij uit te kijken naar de zee en de horizon.

De valies stond af en toe recht en soms ging ze liggen onder een briesje.

Als ik mij echt eenzaam voelde opende ik even de valies en nam de herinneringen in mij op.

Het leder had de reuk van het zeezout gekregen, maar binnen in de valies had ik nog de reuk van kleren en ondergoed.

Ik rook ook de kranten met hun artikels en al die dagelijkse berichten.

Ik rook de geschiedenis die de valies had meegedragen. Toen ik weer naar de zee keek weerspiegelde alles zo levendig in mijn gedachten.

Ik zat op een onbewoond eiland, en toch was de valies een echt gezelschap.

Ik hoefde ze maar te openen om terug in de bewoonde wereld te duiken.

Maar ik kon niet in mijn fantasie blijven leven, en de tijd was aangebroken om de terugreis aan te vatten.

We gingen te water en dreven terug  naar ons kleine landje.

Met het handvat in de hand liepen we met de herinneringen naar huis.

Thuis gingen we terug onze eigen weg.

Ik nam terug plaats voor de pc om verhaaltjes te schrijven, en de valies nam terug plaats in de gang.

Maar ik wist niet hoe ik de valies kon bedanken voor het mooie avontuur dat ze mij schonk.

Ze bracht mij naar dat witte maagdelijk strand, en het minste wat ik kon doen was haar danken hé.

Ik kocht dan maar een witte roos die ik zou laten drogen op de valies.

Ze lag schoon in contrast op het bruine leder.

En vroeg of laat zouden de jaren elkaar vervoegen.

De roos zou zo droog worden als het leder, maar ook zij zou een herinnering dragen.

Groetjes chauffeurke
ps
Deze tekst zal ik ook op de blog zetten met bijpassende foto