Ooit liep ik op een kerkhof (St-Martens Lierde) En tussen de graven van de verschillende familieleden viel mij plots een graf op. Het was een hoopje aarde met een blauw kruisje. Op het kruisje stond mijn naam. Regelmatig bezocht ik dit graf omdat het iets speciaals had. Na de dood van mijn moeder ging ik er terug. En wat zeer eigenaardig was, is dat het kruisje weg was, en dat ze er na meer dan 45j een steen hadden opgelegd. Ik ben beginnen nadenken, en als ik denk die moet ik schrijven. Zo schreef ik het gedicht " de dag dat ik sterf" Ik zag mijn naam en de steen terwijl ik nog in leven ben.
Hello evrybody,
xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Als ik sterf
De dag dat ik dood ga,
In 's werelds verderf,
Gaat mijn hart en ziel naar pa en ma,
Uit deze kist die ik heb geërfd.
Je moet een boom planten op mijn graf,
Dat ik de wortels voel groeien door mijn kist,
En dit als straf,
Voor het leven dat ik heb verkwist.
Deze boom die naar de hemel groeit,
Zal met zijn wortels mijn botten schuren,
Tot mijn bloed weer vloeit,
Voor het doven van duivelse vuren.
Maar als ooit zijn takken gaan hangen,
Zal mijn ziel weer glinsteren,
En dat als enig verlangen,
Voor het weerzien van ouders en kinderen.
Groetjes chauffeurke
|