'Gimme Shelter', aanvankelijk geschreven als "Gimmie Shelter", is een nummer van The Rolling Stones. Het staat op hun album 'Let It Bleed', dat in het najaar van 1969 door Decca Records werd uitgegeven. Op 'Gimme Shelter' zingt Mick Jagger samen met de Afro-Amerikaanse zangeres Merry Clayton.
Het nummer staat symbool voor het ongelukkige verloop van het Altamont Free Concert in december 1969, waarbij Hells Angels de bewaking verzorgden en iemand in het publiek door messteken overleed, en de teloorgang van de idealen van de jaren zestig. Richards schreef dit nummer in twintig minuten op een regenachtige middag in Londen. Met 'Gimme Shelter' bouwde hij muzikaal gezien voort op 'Jumpin' Jack Flash' en 'Sympathy For The Devil'. Met Nicky Hopkins op piano en Jimmy Miller schudt met de maraca's.
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
'Girlie (P.S. I Love You)' – The Peddlers
Zoals ik verleden week aankondigde komt er nog een laatste nummer van The Peddlers in deze reeks aan de beurt. Het is vooral het geluid van het Hammondorgel dat mij bekoort maar de geweldige stem van Roy Phillips mag er ook zijn. Hij schreef het prachtig liedje trouwens. De rest van het Brits trio bestond toen uit Trevor Morais (drummer) en Tab Martin (bassist).
'Girlie (P.S. I Love You)' is jazz/soul van de bovenste plank om duimen en vingers bij af te likken!
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
Straks is er nog plaats op deze tijdlijn voor muziek uit 1969 die gebracht werd door een lachende Hollandse ruiter en een Engels landbouwwetenschapper! Eet smakelijk en tot dan.
'Baby I Don’t Mind' / 'Laughing Cavalier' – Wallace Collection
Gent had zijn New Inspiration en Antwerpen zijn Pebbles, maar wat waren wij Brusselaars toen trots op de Wallace Collection.
In de goede traditie van eind jaren zestig werd klassieke muziek gefuseerd met popmuziek. En dat recept werkte perfect voor de Belgische popgroep die zijn eerste elpee zelfs mocht opnemen in de befaamde Abbey Road Studios waar de geest van The Beatles nog rondhing.
In tegenstelling tot 'Daydream' nam Sylvain Vanholme de zang voor zijn rekening en niet drummer Freddy Nieuland. 'Daydream' is een wereldhit want de single werd een nummer 1-hit in meer dan 20 landen.
De eerste elpee kreeg de titel mee van 'Laughing Cavalier', naar een portret van de "zingende Hollandse ruiter" dat in de befaamde Wallace Collection hing, een nationaal Brits museum, gevestigd in het herenhuis Hertford House aan de Manchester Gardens in Londen. En vandaar ook meteen de groepsnaam.
Uit dat steengoed album heb ik voor een tweede track gekozen voor 'Laughing Cavalier', de titelsong die als een rode draad doorheen de hele elpee loopt met de geluiden van galopperende paarden!
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
'A New Day Yesterday'/ 'We Used To Know' – Jethro Tull
Jethro Tull is een Britse progressieve rockband uit Luton, opgericht in 1967 rond de Schotse voorman Ian Anderson. Hun muziek is herkenbaar aan de opmerkelijke zangstijl en het unieke dwarsfluitwerk van Anderson, aan de ongewone en vaak complexe liedconstructies en aan de intelligente teksten.
Maar Jethro Tull (gedoopt 1674 – overleden 1741) was eerst en vooral een Engels landbouwwetenschapper vóór de industriële revolutie. Hij wordt gezien als een van de eersten die de landbouw wetenschappelijk en empirisch benaderde.
In 1968 verklaarde John Lennon dat het enige nieuw muzikaal geluid dat uit dat jaar was voortgekomen te danken was aan de groep Jethro Tull! Oordeel zelf maar en luister naar deze track uit de elpee 'Stand Up'.
Een andere merkwaardige track uit hetzelfde album is zonder twijfel 'We Used To Know', een song die heel veel gelijkenissen vertoont met een wereldhit uit 1976: 'Hotel California' van de Eagles! Dixit Arnold Rypens: "Ian Anderson kwam er publiek voor uit dat hij hier ergens wel wat royalties voor verdiende van de heren Felder, Frey & Henley; ergens terecht.".
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
'I Want You Back' – The Jackson Five / 'Someday We’ll Be Together' – Diana Ross & The Supremes
The Jackson Five (soms ook weergegeven als The Jackson 5) was een jongensgroep van vijf broers uit Gary, Indiana (Verenigde Staten) onder het leiderschap van hun vader Joseph Jackson: Jackie, Tito, Jermaine, Marlon en Michael (toen de jongste van de vijf).
Hun eerste single was 'Bad Boy' uit 1968 die grandioos flopte. De tweede single was meteen raak want 'I Want You Back' werd toen vaak aangevraagd door Amerikaanse soldaten die in Vietnam gelegerd waren. De groep zou de kip met gouden eieren blijken voor Motown Records. Toen de jongens verhuisden naar Epic via Philadelphia International Records werd hun groepsnaam gewijzigd in The Jacksons. Jermaine bleef bij Motown en de jongste broer Randy sloot zich bij de groep aan.
Als solo artiest zou Michael Jackson later een wereldster worden. Hij werd ontdekt door Diana Ross die samen met The Supremes een laatste single zou uitbrengen op 14 oktober 1969. Zij ging solo vanaf januari 1970, ook om een geweldige carrière op haar eentje uit te bouwen. 'Someday We’ll Be Together' zou een grote hit worden eind 1969/begin 1970. Eigenlijk was dit al een solo project van Diana Ross want Mary Wilson noch Cindy Birdsong waren aanwezig bij de opname. Het zijn Johnny Bristol en Maxine & Julia Waters die te horen zijn als achtergrondzangers. Onderstaande clip van The Jackson 5 komt uit The Ed Sullivan Show (14 december 1969).
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
'Cold Turkey' – Plastic Ono Band
Iconisch nummer van John Lennon met op de achterkant van de single 'Don't Worry Kyoko (Mummy's Only Looking For A Hand In The Snow)' geschreven door Yoko Ono.
Hardrock op zijn hardst op het einde van het bewogen jaar 1969. Vaak wordt de schuld van het splitten van The Beatles op Yoko Ono gestoken of op Paul McCartney maar John Lennon was in 1969 ook al met zijn projecten als Plastic Ono Band bezig en in december 1968 zou hij zelfs meespelen in het Rock and Roll Circus van The Rolling Stones als zanger/gitarist van The Dirty Mac (samen met Eric Clapton, Keith Richards en Mitch Mitchell in het nummer 'Yer Blues'). ‘Cold turkey’ is een manier van afkicken. 'Cold turkey' stoppen met een middel betekent dat iemand in één keer stopt met het gebruik. Zonder het middel geleidelijk af te bouwen of middelen te gebruiken die ontwenningsverschijnselen kunnen tegengaan.
Op het nummer zijn John Lennon (zang, gitaar), Eric Clapton (leadgitaar), Klaus Voormann (basgitaar) en Ringo Starr (drums) te horen. Lennon verklaarde het lied geschreven te hebben na zijn poging om van zijn heroïneverslaving af te raken maar Fred Seaman, zijn persoonlijke assistent, sprak dat tegen. John & Yoko waren ooit het slachtoffer geworden van een voedselvergiftiging na het eten van overschotjes op een kerstdiner (letterlijk een "cold turkey", een koude kalkoen). Maar Lennon was beducht om door zijn fans uitgelachen te worden en dus verzon hij een drugsverslaving!
'Cold Turkey' werd voorgesteld door Lennon voor de elpee 'Abbey Road' maar geweigerd door de drie overige Beatles. Hij nam het dan maar zelf op met de Plastic Ono Band.
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
Hieronder is er wederom geweldige muziek uit 1969: ditmaal van een Britse rockgroep met een hoes die waarschijnlijk de film 'La grande bouffe' heeft geïnspireerd maar ook goddelijke klanken van het kind van een beeldschone Griekse godin!
'Who Do You Love' / 'Mississippi Woman' - Juicy Lucy
Juicy Lucy is een Britse rockgroep opgericht in 1969 rond zanger Ray Owen, steelgitarist Glen 'Ross' Campbell, saxofonist Chris Mercer en gitarist Neil Hubbard. Dit kwartet wordt aangevuld door Pete Dobson op drums en Keith Ellis (ex-Van der Graaf Generator) op bas.
Op de elpee 'Juicy Lucy' (met een hoes die de makers van de film 'La grande bouffe' waarschijnlijk heeft beïnvloed) staat een cover van 'Who Do You Love' geschreven door Ellas McDaniel alias Bo Diddley. Het liedje werd als allereerste single van de gloednieuwe platenmaatschappij Vertigo uitgebracht.
Op datzelfde album uit 1969 staat ook 'Mississippi Woman', een gezamenlijke compositie van Juicy Lucy en Ray Owen. Naar het einde toe van de jaren zestig werd de muziek heviger en krachtiger, vandaar de termen hardrock en heavy metal. Die trend zou zich nog verder zetten in de jaren zeventig.
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
'It’s Five O’Clock' + 'Marie Jolie' – Aphrodite’s Child
De Griekse popgroep bracht eind 1969 de elpee 'It’s Five O’Clock' uit. Deze twee tracks daaruit werden pas in 1970 op single uitgebracht.
Vangelis, Demis Roussos, en Loukas Sideras hadden de groep in Parijs opgericht want zij waren, zoals eerder al aangegeven, het kolonelsregime in hun vaderland ontvlucht. Het vierde lid, Anargyros Koulouris, moest thuisblijven vanwege zijn legerdienst. Hij zou zich opnieuw bij de groep voegen voor de opnames van de elpee '666' (1970-1971) die pas in 1972 zou worden uitgebracht! Voor dat album was de popgroep geëvolueerd naar een progressieve rockband.
Vanaf 1971 begon Demis Roussos met een solocarrière die hem geen windeieren legde en Vangelis spitste zich toe op instrumentale filmmuziek die wereldwijd vele liefhebbers van het genre zou bekoren.
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
De laatste loodjes wegen het zwaarst en de aandacht begint te verslappen maar nog even geduld muziekliefhebbers, want het jaar 1969 loopt op zijn laatste benen. Hierna post ik geweldige muziek van een groep die zijn naam ontleende aan een Amerikaans biermerk gekoppeld aan de rock-'n-roll revival en een geprefabriceerde groep die in het stoombad een liedje bedacht dat nu nog altijd gezongen wordt tijdens voetbalwedstrijden!
'Fortunate Son' / 'Commotion' / 'Down On The Corner' - Creedence Clearwater Revival
CCR heette voorheen The Golliwogs (en nog daarvoor Tommy Fogerty & The Blue Velvets) en als zodanig waren de vier Amerikanen redelijk succesvol in de Verenigde Staten. Tom Fogerty was toen de leadzanger van de band. Alles veranderde toen John Fogerty de rol van zijn broer overnam en de groepsnaam veranderde in Creedence Clearwater Revival. Hij had een reclame gezien van het biermerk Credence Clearwater en aangezien er vanaf 1968 een rock-'n'-roll-revival de muzikale wereld overspoelde was het niet moeilijk om op die naam te komen.
"It ain't me!" schreewt John Fogerty in 'Fortunate Son', een lied dat gaat over jonge Amerikanen die worden opgeroepen om in Vietnam te gaan strijden. Rijkeluiszonen of zonen van senatoren kunnen zich uitkopen en de minst bedeelden moeten maar met flinke tegenzin gaan vechten in een ver oosters land.
'Commotion' gaat dan weer over de stress van de moderne maatschappij, het drukke verkeer in en om een miljoenenstad en de hedendaagse mens die verplicht wordt in een tredmolen te stappen om bij te blijven.
In 'Down On The Corner' zingen en spelen John en Tom Fogerty, Stu Cook en Doug Clifford over straatmuzikanten die op de hoek van de straat proberen te overleven met het weinige geld dat in hun pet wordt gegooid. Naar het voorbeeld van The Beatles die zich voor de gelegenheid van één elpee "Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band" noemden (met Billy Shears in een sterrol) lieten de Amerikaanse muzikanten zich "Willy and the Poor Boys" noemen.
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
'Na Na Hey Hey Kiss Him Goodbye' – Steam
Op het einde van 1969 werden enkele muzikanten door de platenfirma gevraagd liedjes te schrijven. Leka werd songwriter bij Circle Five Productions, waar hij 'Green Tambourine' (1967) van The Lemon Pipers schreef en produceerde en andere nummers met Shelley Pinz. In 1969 werkte Leka bij Mercury Records en hij overtuigde A&R Records om met DeCarlo, bijgenaamd Garrett Scott, op te nemen. Met Leka als producent nam DeCarlo vier singles op, waarvan Reno dacht dat ze konden worden uitgegeven als a-kant. DeCarlo's eerste single was 'Workin' On A Groovy Thing', maar werd binnen een week verslagen door The 5th Dimension met hun eigen versie. Gary DeCarlo en Paul Leka werden gevraagd om een b-kant te schrijven voor 'Sweet Laura Lee' met Dale Frashuer. De song werd 'Kiss Him Goodbye'. Een deejay in Georgia speelde 'Na Na Hey Hey Kiss Him Goodbye' op de radio. Na velerlei verzoeken zette het radiostation de song op hun propvolle afspeellijsten en andere radiostations namen het over. En zo ging de bal aan het rollen en bereikte de song in december 1969 voor twee weken de 1ste plaats in de Verenigde Staten.
De vier muzikanten waren Paul Leka (producent, co-writer, keyboards); Dale Frashuer (co-writer); Gary DeCarlo (co-writer, leadzang, percussie); David Chester (gitaar).
Ze gingen samen met nog twee andere muzikanten in het stoombad zitten en bedachten daar de groepsnaam. De oorwurm van jewelste wordt nu nog vaak als voetbalhymne gebruikt en meegezongen in de stadions door duizenden kelen!
