Ondertussen zijn we in de maand juni 1973 aanbeland. Het zou een prachtige zomer worden in Krefeld, West-Duitsland. Heel vaak zou ik niet meer thuis geraken. Groot was dan ook mijn verwondering toen ik op een zomerse dag van wacht was en na een halve dag mijn naam hoorde afroepen omdat ik bezoek kreeg. Het was mijn zus die toen in Düsseldorf werkte. Jammer genoeg kon Chantal er niet bij zijn want zij kreeg op haar werk geen vrijaf. Gelukkig nam een kameraad mijn dienst over en na mijn uniform ingeruild te hebben voor gewone kleren reden wij naar Düsseldorf, de hoofdstad van de Duitse deelstaat Noordrijn-Westfalen gelegen aan de Rijn.
Op 21 juli 1973 werd de nationale feestdag uitbundig gevierd en Lucien en ik moesten als ober in de mess van de officieren ervoor zorgen dat alle dorstigen gelaafd werden. Muziek was er niet in de mess maar onderstaande hits weerklonken toen haast dagelijks in de ether! (wordt vervolgd)
Mijn eerste verlof sinds ik in West-Duitsland was gelegerd zat erop. Voor mijn terugkeer had ik besloten geen openbaar vervoer te nemen (bus en trein) want dat zou te veel tijd in beslag genomen hebben. Ik had afgesproken met mijn goede vriend André uit Leuven om met zijn auto terug te keren. Eerst moest ik in Leuven zien te geraken en mijn zus bracht mij samen met Chantal tot aan de plaats van afspraak. Even vóór middernacht reden wij het legerkamp binnen, net op tijd.
Enkele weken later sprak ik met een andere kameraad af die ook een auto had om "op Apollo te gaan". Een uitdrukking in het toenmalige Belgisch leger die betekende dat wij voor één dag of een weekend heen en terug naar België reisden, ook al was dat eigenlijk verboden. We zaten met vier in de wagen en de plaats van afspraak was Berchem, Antwerpen. Ik was tot daar geraakt met de trein en stond te wachten op een afrit van de snelweg richting Venlo. Het noodlot sloeg toe want een voorbijrijdende combi van de Rijkswacht stopte en smeerde ons allemaal een boete aan van 100 BEF, wat in die tijd een redelijk hoog bedrag was. Het was voor een tijdje gedaan met "op Apollo te gaan"!
En welke hits (zo vernam ik later) stonden er in de maanden mei/juni in de BRT Top 30 genoteerd of werden veelvuldig op de radio gedraaid? Je ontdekt het hieronder! (wordt vervolgd)
Door een quarantaine zaten wij vast in West-Duitsland. Eens de rodehondepidemie uit onze barakken was verjaagd repten we ons als de bliksem om op verlof naar huis te mogen.
We mochten onder geen beding in uniform ons kamp verlaten. Na een flinke voettocht van Sankt-Tönis naar het station van Krefeld vatte ik mijn tocht aan op vrijdagavond. Met de trein naar Keulen, even overstappen naar Luik en dan richting Brussel-Centraal met een twintigtal vinylelpees in mijn reistas. Bij een controle aan de grens kreeg ik het wel eventjes warm want die LPs waren gekocht zonder B.T.W. Gelukkig moest ik mijn tas niet openmaken want mijn militaire pas gaf mij een vrijgeleide. Naast de LPs zaten ook enkele flessen 4711 Eau de Cologne die ik tijdens mijn bezoekjes aan het Militair Hospitaal in Keulen had gekocht voor de hele familie. Overmand door vermoeidheid viel ik in slaap tot ik wakker werd in Charleroi. Ik heb dan maar vlug de eerstvolgende trein naar Brussel genomen en op zaterdagochtend was ik eindelijk thuis, in Oudergem.
Het Eurovisiesongfestival 1973 vond plaats op 7 april en dat is een van de weinige afleveringen die ik niet heb gezien. Nicole en Hugo kregen een tweede kans want in 1971 konden ze door geelzucht niet deelnemen. Helaas eindigden ze op de laatste plaats. Mijn favoriet was natuurlijk Cliff Richard die vóór het festival al een radiohit had en gedoodverfd werd als winnaar. Hij eindigde derde achter Mocedades en de nobele onbekende Anne-Marie David ging met de pluimen lopen! Mijn absolute favorieten van toen waren toch Timmy Thomas en 10cc.
Zoals ik eerder schreef was VDB tijdens mijn legerdienst Minister van Landsverdediging en hij zou dat nog jarenlang blijven. Al bij al viel onze taak van "cantinier" best mee. Lucien en ik moesten de kantine onderhouden terwijl onze kameraden op het telextoestel werkten of de wacht moesten houden. Na 17 uur waren zij dan vrij en moesten wij de dorstigen laven tot 22 uur.
De eerste zes weken mochten/konden we niet naar huis wegens een quarantaine door een uitbraak van rodehond. En in die tijd was een quarantaine 40 dagen en geen 14 dagen zoals tijdens de coronacrisis! De kantine hebben we een drietal keren voor een week moeten sluiten door een plaag van kakkerlakken. Eens alles ontsmet was mochten we de kantine opnieuw openen, tot grote vreugde van eenieder.
Uit de muziekinstallatie weerklonken o.a. The Buffoons, Daisy Dynamite, Blue Ridge Rangers (alias John Fogerty), Dizzy Man's Band, Dawn (dit Amerikaans trio zou de hele zomer op nummer 1 staan!) en mijn favorieten Paul McCartney & Wings! Veel Nederlandse bands want wij konden enkel naar Hilversum III luisteren. Op de Duitse zenders waren er volgens ons te veel schlagers te horen.
Eens onze compagnie gelegerd was in West-Duitsland werden de lessen Morse intensiever en bij de slagzin "The quick brown fox jumps over the lazy dog" moest ik steevast denken aan "Down By The Lazy River". Ook op "manoeuvre" gaan lag mij niet want dicht bij de Baltische Zee, bij temperaturen van meer dan 5 graden onder nul, kreeg ik last in mijn gewrichten zodat ik een behandeling kreeg in het Militair Hospitaal in Keulen.
Gelukkig was daar een oplossing en moest ik geen geheime boodschappen per telex meer ontcijferen en mocht ik met mijn kamergenoot Lucien uit Gent de kantine openhouden. Wij kregen het epitheton ornans "soldaat milicien cantinier" en mochten ook voor de muziek zorgen.
Wij kregen een budget ter beschikking in Duitse Marken om vinylplaten te kopen voor de kantine in het NAVO hoofdkwartier in Rheinhdahlen nabij Mönchengladbach. Uiteraard ook voor eigen gebruik en op eigen kosten. Tijdens die 8 maanden heb ik ongeveer 150 elpees gekocht want die waren goedkoper dan in België. Wij hoefden geen B.T.W. te betalen!
De hitmakers van toen waren o.m. The Osmonds, Elton John, The O'Jays, Middle of the Road, Alice Cooper, en vooral Gilbert O'Sullivan! (wordt vervolgd)
Januari en februari 1973 waren koude wintermaanden in België. Zo was het op 25 februari minimum -3,4 °C en maximum 5 °C in Ukkel, maar de gevoelstemperatuur lag veel lager. Gelukkig hadden we van het Belgisch Leger een rolkraag gekregen!
Langzaam maar zeker bereidden wij ons voor op onze afreis naar West-Duitsland waar de winter nog kouder was. Gelukkig konden we ons opwarmen aan heerlijke muziek zoals o.m. van Roberta Flack, Elton John, Earth & Fire, The Moody Blues, Mort Shuman, en vooral Thin Lizzy!
Twee maanden was onze opleiding in Mechelen al bezig. En nog eens twee maanden en we zouden ons kunnen klaarmaken om te vertrekken naar West-Duitsland. Meer bepaald naar de Francisca Barracks in de dennenbossen van Sankt-Tönis, Krefeld.
Op 1 januari 1973 traden het Verenigd Koninkrijk, Denemarken en Ierland toe tot de EEG. Op 15 januari 1973 kondigde de Amerikaanse president Nixon een opschorting aan van de offensieve acties tegen Noord-Vietnam vanwege de vorderingen bij de vredesbeprekingen in Parijs. Uiteindelijk zou de oorlog in Vietnam of Tweede Indochinese Oorlog, in het Westen meestal aangeduid als Vietnamoorlog en binnen Vietnam Amerikaanse Oorlog genoemd pas eindigen op 30 april 1975. Nixon, bijgenaamd "Trickie Dickie", trad op 9 augustus 1974 af toen zijn positie door het Watergateschandaal onhoudbaar was geworden.
Maar terug naar het begin van 1973 toen er allerhande muziek uit onze transistorradio's schalde zoals o.a. van Freddy Breck (ja, toen was Duitse muziek nog populair in België); Lou Reed; ELO (leuk detail: de grootvader van Ludwig van Beethoven kwam uit Mechelen); The Les Humphries Singers (ook gestationeerd in West-Duitsland); Demis Roussos; en niet in het minst de Strawbs: hun hit was geen ode aan de Europese Unie maar een heus vakbondslied!
