In 1968 blies Joe Cocker mij van mijn sokken met zijn geweldige versie van 'With A Little Help From My Friends', een Lennon/McCartney compositie op het 'Sgt. Pepper' album van een jaar voordien. Speciaal geschreven voor Ringo als de imaginaire zanger Billy Shears van de "Lonely Hearts Club Band" van Sgt. Pepper. Sindsdien begon ik de voormalige gasfitter (of loodgieter, al naargelang de bron) te volgen. Zijn populariteit werd immens na zijn legendarisch optreden tijdens Woodstock 1969.
Het kon dan ook niet lang uitblijven of ik kocht in 1971 een verzamelplaat getiteld 'The Best of Joe Cocker' voor de prijs van 225 BEF.
Mijn keuze van vandaag valt op zijn versie van 'Feelin' Alright' geschreven door Dave Mason van Traffic.
Cocker was beroemd om zijn opvallende, rauwe stemgeluid en zijn spastische handgebaren (lees luchtgitaar).
Op het Atlantic platenlabel verscheen in 1971 de verzamelplaat 'The Best of Booker T. & The MG's'.
Deze heruitgave werd in Frankrijk uitgebracht in 1971 en ik kocht die speciaal omdat 'Green Onions' uit 1962 er ook op stond, naast andere lekkere instrumentale dansbare hits uit Memphis, Tennessee!
Maar de eigentijdse muziek uit 1971 viel bij mij ook in de smaak, zoals 'L.A. Woman' van The Doors, die voor dit album het lidwoord 'The' lieten vallen. De laatste dagen van Jim Morrison waren toen al geteld want hij stierf helaas in Parijs op 3 juli 1971.
Mijn exemplaar van die elpee had een bijzondere hoes met een gele mica die de foto van de vier bandleden "beschermde". Tijdens mijn optredens als amateur deejay in het jeugdhuis legde ik meestal de twee laatste nummers van kant B op en dat zijn 'The WASP (Texas Radio And The Big Beat), een heerlijk uptempo nummer, meteen gevolgd door dè slow bij uitstek 'Riders On The Storm'.
Van enige huwelijksproblemen was er in 1971 nog geen sprake want op het album 'Workin' Together' uit 1970 werkte het echtpaar nog goed samen!
Blijkbaar viel die LP niet in de smaak want amper een jaar later kon ik ze al kopen voor 150 BEF tijdens de koopjesperiode van juli 1971!
Op die plaat staan -naast twee Lennon/McCartney composities en één van John Fogerty- ook funky/soul songs zoals: 'Workin' Together', '(As Long As I Can) Get You When I Want You', 'Get Back', 'The Way You Love Me', 'You Can Have It', Game Of Love', 'Funkier Than A Mosquita's Tweeter', 'Ooh Poo Pah Doo', 'Proud Mary', 'Goodbye, So Long', 'Let It Be'.
Ik heb even getwijfeld over 'Ooh Poo Pah Doo', maar ik verkies nu toch 'Funkier Than A Mosquita's Tweeter'. Op sommige uitgaven wordt "mosquito's" gespeld als "mosquita's". Naar het schijnt zijn het de vrouwelijke muggen die het hardst bijten!
De 21ste elpee in mijn verzameling was een geschenk van mijn moeder zaliger die een fervente fan was van Elvis Presley. Eigenlijk had ze die plaat voor zichzelf gekocht, maar ik mocht ze in mijn collectie steken op voorwaarde dat ik ze regelmatig zou draaien.
En zo gebeurde, want 'Elvis On Stage - February 1970' is een geweldige live plaat.
Met prima vertolkingen van bekende hits: 'See See Rider', 'Release Me (And Let Me Love Again)', 'Sweet Caroline', 'Runaway', 'The Wonder Of You', 'Polk Salad Annie', 'Yesterday', 'Proud Mary', 'Walk A Mile In My Shoes', 'Let It Be Me (Je T'Appartiens)'.
Deze is voor jou, Mams, met de formidabele James Burton op gitaar:
De volgende elpee was ook een cadeau. Ditmaal kreeg ik in 1971 van Alain P., fotograaf/reporter bij een Brusselse krant, de elpee 'Take Another Look' uit 1969 van The Soul Survivors, een Amerikaanse funk/soulgroep opgericht door de gebroeders Richie en Charlie Ingui samen met Kenny Jeremiah. In 1967 hadden ze een hitsingle in de VS met 'Expressway To Your Heart', het eerste succes van de platenproducers en songwriters Kenny Gamble en Leon Huff uit Philadelphia. Voor de echte "Philly" sound zouden we nog enkele jaren moeten wachten.
Geen slechte elpee en de enige song die ik toen kende was 'Mama Soul', die sporadisch op een of andere radiozender te horen was geweest. Waarschijnlijk had ik die in juli 1969 in Londen opgepikt.
In het voorjaar van 1972 zou diezelfde Alain mij een ticket bezorgen voor een optreden van Ten Years After met Focus als voorprogramma in Vorst Nationaal. Ik zat met de pers op de allereerste rij en mij oren tuiten er nog van!
Het probleem met artiesten of groepen die in de loop van hun carrière van naam veranderen of lichtjes wijzigen is dat je ze moeilijk kunt klasseren. Ik denk hier bijvoorbeeld aan Jean Bosco Safari of Kid Safari (allebei onder de S dan maar) of iets moeilijker The Crusaders of The Jazz Crusaders. Ik heb hun elpees dan ook allemaal onder de C gerangschikt. Bij Kid Coco en Coco Junior en The Choice en K's Choice was het iets moeilijker.
In 1971 kocht ik de elpee 'Old Socks, New Shoes ... New Socks, Old Shoes' van The Jazz Crusaders uit 1970 voor de standaardprijs van 225 BEF. Iets later zou de groepsnaam gewijzigd worden in The Crusaders en nog later simpelweg in Crusaders.
Amerikaanse jazz/funk/soul groep opgericht in Los Angeles in 1960. Originele leden: Wilton Felder (tenor sax, bas), Nesbert "Stix" Hooper (percussie) en Joe Sample (keyboards), en Wayne Henderson (trombone). Grootste hit was 'Street Life' met gastvocaliste Randy Crawford (1979). Zij waren ook de backing groep op meer dan 200 gouden platen van o.a. Steely Dan, Curtis Mayfield, Joni Mitchell, Ray Charles, en Van Morrison.
Naast 'Thank You Falettinme Be Mice Elf Agin' (een compositie van Sly Stone) staan er ook deze parels op: 'Jackson!', 'Rainy Night In Georgia', 'Golden Slumbers' (geweldige cover, van Lennon/McCartney), en 'Way Back Home'. Indertijd grijsgedraaid in Jeugdclub De Reinaert in Brussel en heel vaak op gedanst.
Het zou de eerste langspeelplaat worden van The (Jazz) Crusaders van een heel lange rij.
"Live At The Whisky A Go Go" is een etiket dat op menige plaat werd gekleefd omdat daar een reeks legendarische opnames plaatsvonden. De "Whisky à Go Go" was een discotheek aan Sunset Boulevard in Los Angeles. Ze opende de deuren op 11 januari 1964 en was de eerste discotheek van de stad.
De Amerikaanse singer/songwriter en producer Johnny Rivers werd geboren als John Henry Ramistella. In 1971 had hij een grote hit met zijn single 'Sea Cruise'.
In 1967 bracht hij de LP 'Whiskey A Go-Go Revisited' uit die zowat in elke jeugdclub in België werd gedraaid want dat was een perfecte plaspauze voor de lokale platendraaier. Aangezien ik vanaf 1970 ook sporadisch diskjockey was op T-dansants, in jeugdclubs of op familiefeestjes (al dan niet met barbecue) mocht deze schijf niet ontbreken in mijn collectie.
Ik kocht ze in 1971 voor de prijs van 225 BEF. Hoogtepunt is deze meer dan 15 minuten durende ode aan 'John Lee Hooker' van Johnny Rivers.
A-kant: 'C. C. Rider-Got My Mojo Working', 'Sunny', 'It's Too Late', 'A Hard Day's Night', 'When A Man Loves A Woman'. B-kant: 'John Lee Hooker'.
Sommige Europese persingen heten gewoon 'Live at the Whisky A Go-Go' of 'John Lee Hooker'!
In 1971 zat Gert-Jan H. in mijn klas, een boomlange Nederlander die in Meise woonde. Zijn vader was groothandelaar in textiel nabij het Zuidstation en zijn oudere zus was verkoopster in de platenwinkel Rondo op het De Brouckèreplein in Brussel.
Zij raadde mij een gloednieuwe live elpee aan van King Curtis getiteld 'Live At Fillmore West'. De Amerikaanse muzikant werd geboren als Curtis Ousley maar werd helaas vermoord door junkies op 13 augustus 1971. Hij speelde saxofoon op duizenden liedjes en werkte met o.a. The Coasters, Buddy Holly, Sam Cooke, Jimi Hendrix, en John Lennon, op diens debuut soloplaat 'Imagine'.
King Curtis werd studiomuzikant en was tevens de leider van Aretha Franklin’s backinggroep, King Curtis & The Kingpins. In 1967 had hij een hit met 'Memphis Soul Stew', een bekende song die ook in een live uitvoering op deze plaat staat naast o.a. instrumentale versies van 'A Whiter Shade Of Pale', 'Whole Lotta Love', 'I Stand Accused', 'Changes', 'Ode To Billie Joe', 'Mr. Bojangles', 'Signed Sealed Delivered, I'm Yours', en 'Soul Serenade'.
Het was mijn allereerste live plaat en daarvoor moest ik wel 299 BEF neertellen, een flinke hap uit mijn wekelijks zakgeld! Wie goed luistert bij het begin van de opname hoort King Curtis "thank you" zeggen waarop iemand in het publiek precies "smeerlap" terugroept. Het zal wel een "mondegreen" of een "mama appelsap" zijn zeker?
King Curtis stelt al zijn muzikanten één voor één voor aan het uitzinnige publiek tijdens dat optreden van 7 maart 1971 en niet 3 juli, want die Amerikanen hebben een rare manier om data weer te geven! Billy Preston speelt ook mee op het orgel.
In 1971 tikte ik mijn eerste dubbelelpee op de kop en dat was een verzamelplaat van het platenlabel Vertigo, met als toepasselijke titel 'Vertigo Annual 1970'. Dankzij die elpee leerde ik volgende artiesten (beter) kennen: Colosseum, Juicy Lucy, Black Sabbath, Nucleus, Manfred Mann Chapter Three, en Uriah Heep!
Maar het absoluut hoogtepunt op die vinylplaat was zonder twijfel 'Handbags & Gladrags' van Rod Stewart uit 1969, geschreven door Mike d'Abo in 1967 en toen de leadzanger van Manfred Mann. De versie van Stewart staat op zijn elpee 'An Old Raincoat Won't Ever Let You Down' en Chris Farlowe bracht zijn machtige versie uit in november 1967, geproducet door d'Abo die trouwens piano speelt op de versie van Rod Stewart. Die werd als single uitgebracht in 1970!
Stewart kende ik al een beetje van zijn muzikale betrokkenheid bij o.a. Steampacket, The Jeff Beck Group, The Faces en natuurlijk zijn solo doorbraak in 1971 met 'Every Picture Tells A Story'.
Ik had geluk met deze dubbelaar want voor 150 BEF kon ik hem uit de afprijsbakken van een platenwinkel opvissen!
In 1971 kocht ik zoveel elpees dat mijn zakgeld ontoereikend was geworden. Vandaar dat ik tijdens de vakanties (Pasen en juli/augustus) studentenjobs uitvoerde. Maar toch richtte ik mijn een tijdje tot platen die tijdens koopjesperiodes in afprijsbakken terechtkwamen.
De tweede elpee die ik daar vond was 'Fire And Water' van Free uitgebracht in 1970 maar blijkbaar zonder succes in België want ik mocht hem mee naar huis nemen voor de schappelijke prijs van 110 BEF. En de hoes, maar ook het vinyl waren in zeer goede staat.
Slechts 7 songs op die geweldige schijf: 'Fire And Water', 'Oh I Wept', 'Remember', 'Heavy Load', 'Mr. Big', 'Don't Say You Love Me', en de hitsingle 'All Right Now', maar in een lange versie.
Misschien iets minder bekend deze 'Oh I Wept', maar daarom niet minder goed.
De Engelse rockgroep was actief van 1968 tot 1973 en bestond in 1970 uit Andy Fraser, Paul Kossoff, Paul Rodgers, en Simon Kirke. Later voegden Tetsu Yamauchi en John "Rabbit" Bundrick zich bij de band.
De laatste bekende single van Free is 'Wishing Well' en die kocht ik in 1973 in West-Duitsland, tijdens mijn legerdienst. Maar dit geheel terzijde.
Een andere elpee die ik "redde" tijdens de koopjesperiode in juli 1971 was de elpee 'Future Blues' van Canned Heat. Ik had mij laten vertellen door de zus van Gert-Jan H., een verkoopster in de platenwinkel Rondo, dat onverkochte vinylplaten na de koopjes vernietigd werden. En dat kon ik niet over mijn hart laten komen!
Nochtans was die elpee recent want hij werd uitgebracht in 1970. Voor de schappelijke prijs van 110 BEF belandde hij in mijn collectie. Nummer 20 nota bene!
Canned Heat, de Amerikaanse rock & boogie-band uit Los Angeles kende ik al sinds 1968 toen ik van mijn sokken werd geblazen door het fenomenale 'On The Road Again' gevolgd iets later door 'Going Up The Country' dat vooral door de film Woodstock werd gepromoot.
Op deze schijf iets minder bekende songs, alhoewel 'Sugar Bee', 'That's All Right, Mama', en 'My Time Ain't Long' mogen er beslist zijn. Mijn keuze valt vandaag op 'Let's Work Together', een bekend lied geschreven door Wilbert Harrison en veel later nog gecoverd door Bryan Ferry onder de titel 'Let's Stick Together'.
Sinds 1969 was ik de groep Three Dog Night aan het volgen want hun covers waren meesterlijk! Op de verzamelelpee 'The Best Of Three Dog Night', uitgebracht door het PROBE platenlabel, stonden twaalf geweldige composities van o.a. Nilsson, Randy Newman, uit de Musical Hair, Laura Nyro, Elton John/Bernie Taupin, Andy Fraser/Paul Rodgers (Free), Tim Hardin en een cover van 'Try A Little Tenderness', bekend van Otis Redding.
Ik kocht de elpee in 1971 voor de som van 225 BEF en mijn voorkeur gaat uit naar 'Mama Told Me (Not To Come)' van Randy Newman. Dit werd het begin van een zoektocht naar platen van de grootmeester zelf en naar covers van zijn composities door anderen.
En oh ja, een "three dog night" is een Australische uitdrukking die betekent dat je de bitterkoude nachten in de outback enkel kunt overleven als je omringd bent door drie honden die je lichaam warm kunnen houden in de tent!
De volgende compilatieplaat was 'The Best Of The Guess Who'. Ik had die Canadese rockband in 1965 al enkele malen op de radio gehoord met hun versie van 'Shakin' All Over', oorspronkelijk een hit voor de Brit Johnny Kidd en door hemzelf geschreven. Beide versies kwamen toen veelvuldig voor op verzamelplaten uit de sixties. In de V.S. kreeg de groep de benaming Guess Who? Chad Allen And The Expressions.
Deze elpee bevatte geweldige nummers zoals 'These Eyes', 'Laughing', 'Undun', No Time', 'American Woman', en 'No Sugar Tonight / New Mother Nature'.
De bekendste leden van de nieuwe groep -die veelvuldig in bezetting wijzigde- waren Burton Cummings en Randy Bachman, die later ook solo of in groepen zouden doorbreken. Denk maar aan Bachman-Turner Overdrive.
Ook deze verzamelaar kocht ik in 1971 voor 225 BEF en aangezien (bijna) iedereen de hitsingle uit 1970 kent ('American Woman') ga ik nu voor de medley 'No Sugar Tonight / New Mother Nature'.
Zo verscheen er in het jaar 1970 een elpee van de Noorse progressieve rockband Titanic met als titel 'Titanic'. Als laatste nummer stond een slow van 8:15 minuten getiteld 'I See No Reason', die hevig geplugd werd door de deejays in Jeugdclub De Reinaert.
Voor de som van 150 BEF kocht ik die elpee in 1971 tweedehands van een kameraad, die eerst door mij zorgvuldig werd nagekeken en gelukkig stonden er geen krassen op het vinyl.
De Noorse muzikanten hadden de Brit Roy Robinson als frontzanger. De Franse muzikant en componist William Sheller arrangeerde violen en koperinstrumenten op deze plaat.
Chantal en ik hebben hier veel nostalgische herinneringen aan want wij dansten vaak op deze extra lange slow!
In 1971 begon ook mijn zoektocht naar elpees van de Amerikaanse formatie Booker T. & The M.G.'s want in 1970 hadden zij een geweldige langspeler afgeleverd onder de titel 'Melting Pot'.
Het huisorkest van het platenlabel STAX bestond uit volgende muzikanten: Booker T. Jones (orgel, piano); de geweldige gitarist Steve Cropper, Donald Dunn op basgitaar en drummer Al Jackson Jr. Oud-leden: Lewie Steinberg en Steve Potts.
De groep was mij in 1962 radiogewijs al opgevallen met het stomende 'Green Onions' en vanaf 1971 zouden de langspeelplaten van die Amerikaanse instrumentale groep geregeld in mijn verzameling belanden!
Aangezien de meesten onder ons het titelnummer 'Melting Pot' kennen -uitgebracht als single in 1971- kies ik nu voor 'Fuquawi'. Wat dat betekent weet ik niet, maar je kan er wel lekker op dansen!
De tweede elpee die ik in Londen kocht tijdens de Paasvakantie 1971 was opnieuw een langspeler van Creedence Clearwater Revival. Het was 'Bayou Country' met o.m. de hitsingle 'Proud Mary', 'Bootleg' (die Fogerty uitsprak als "boulez"), 'Keep On Chooglin'' en zelfs een opgefokte versie van 'Good Golly Miss Molly' van Little Richard. Maar mijn voorkeur gaat uit naar het onwaarschijnlijk mysterieuze en angstaanjagende 'Born On The Bayou'!
En raar maar waar, John Fogerty kwam uit Californië en is zelfs nooit in de bayou geweest! De term "swamprock" was meteen geboren want een bayou is een Franco-Engelse term voor een watermassa die typisch voorkomt in vlakke laaggelegen gebieden met een extreem traagstromende rivier, vaak met een moeilijk te definiëren oever. Gewoonlijk te vinden langs het lagere gedeelte van de Mississippi-rivier.
'Bayou Country' is een album uit 1969, het is de tweede elpee van CCR en de opvolger van 'Creedence Clearwater Revival' uit 1968. Het is het eerste van drie albums die de band in 1969 uitbracht!
Omgerekend telde ik voor deze elpee ook ongeveer 225 BEF neer. Een goede investering!
♫♫♫ And I can remember the fourth of July Runnin' through the backwood bare And I can still hear my ol' hound dog barkin' Chasin' down a hoodoo there Chasin' down a hoodoo there ♫♫♫ ...
Zoals ik eerder schreef probeerde ik zoveel mogelijk fantastische muziek uit de gouden jaren zestig te verzamelen vanaf 1970. Om de kosten te drukken koos ik voor verzamelplaten zoals "The Best of" of "Greatest Hits". En zo kocht ik in 1971 voor 225 BEF 'The Best of Steppenwolf', een groep die ik al sinds 1968 volgde.
Het verzamelalbum werd in 1970 uitgebracht. Daarop staan o.m. 'Born To Be Wild', 'It's Never Too Late', 'Jupiter Child', 'Magic Carpet Ride, de formidabele cover van 'Sookie Sookie', 'Move Over', en vooral 'The Pusher', een verhaal over drugs en tevens de openingsscène van de film 'Easy Rider' uit 1969.
De band van Carlos Santana, kortweg Santana genoemd, was één van de sensaties van het Woodstock Festival in augustus 1969. 'Abraxas' was de tweede elpee van de band met die iconische hoestekening van de Duitse schilder Abdul Mati Klarwein.
Op die elpee staan parels zoals 'Black Magic Woman'/'Gypsy Queen' (Peter Green/Gábor Szabó); 'Oye Cómo Va' (Tito Puente); 'Incident at Neshabur'; 'Samba Pa Ti' en 'Hope You're Feeling Better'.
De LP werd in de Verenigde Staten uitgebracht op 23 september 1970. Ik kocht hem enkele maanden later in 1971 voor de stevige prijs van 299 BEF, maar de geweldige muziek en de formidabele hoes (een echt kunstwerk) waren beslist de moeite waard!
Ondanks of misschien dankzij het hete weer ga ik vandaag voor een trio: 'Black Magic Woman'/'Gypsy Queen'/Oye Cómo Va'. 😉
Mijn eerste verzamelplaat was 'Pop Sounds 71 - Volume 1', uitgebracht in de zomer van 1971 op het Polydor platenlabel.
Er staan knappe songs op zoals: The Who –'Summertimes Blues'; Eric Burdon & War – 'Spill The Wine'; John Mayall – 'Possessive Emotions'; James Brown – 'Get Up I Feel Like Being Like A Sex Machine'; Bobby Bloom – 'Montego Bay'; Area Code 615 – 'Scotland'; Golden Earring – 'Back Home'; Ginger Baker's Air Force – 'Sunshine Of Your Love'; Eric Clapton – 'Blues Power', maar helaas ook de Duitse groep Rotation met 'Ra-Ta-Ta', een niemendalletje dat in Jeugdclub de Reinaert gebruikt werd als het tijd was voor een "kusjesdans". Voor de jongsten onder ons: dit was dè gelegenheid om een meisje beter te leren kennen door haar drie zoentjes op de wang te geven! 😜
Normaal gezien stond ik in den beginnen weigerachtig tegenover compilatieplaten omdat veel van mijn kameraden mij waarschuwden voor meestal een mengeling van enkele hits opgevuld met minderwaardig materiaal. Maar in dit geval kon ik die schijf op 33 toeren niet laten liggen voor de prijs van 188 BEF!
Mijn keuze valt vandaag op Bobby Bloom met zijn ode aan Jamaica: 'Montego Bay'!
In 1970 realiseerde ik mij dat ik nog een heleboel geweldige muziek uit de jaren zestig (en later van de jaren vijftig) moest aankopen. Om de financiële invloed ervan op mijn budget te beperken richtte ik mij in eerste instantie op verzamelalbums zoals "Greatest Hits" of "The Best of".
In 1967 verscheen de compilatie 'The Best of The Spencer Davis Group ft. Stevie Winwood'. Die elpee kocht ik in 1970 voor de som van 200 BEF. Winwood zou de Britse band in 1967 verlaten en hij was toen nog maar amper 19 jaar!
Voorheen heette de groep The Spencer Davis R & B Quartet en in de lente van 1964 werd de naam gewijzigd. De originele bezetting bestond uit: Steve (toen nog Stevie) Winwood - piano, leadgitaar, orgel, zang; Muff Winwood (zijn broer) - basgitaar; Pete York - dums; Spencer Davis - ritmegitaar, zang.
Het album staat vol met krakers als 'I'm A Man'; 'Gimme Some Lovin'; 'Every Little Bit Hurts'; 'Keep On Running'; 'When I Come Home'; en 'Somebody Help Me'.
En toch kies ik vandaag voor het schier onbekende 'Waltz For Lumumba', geschreven door de jonge Winwood en geproducet door Chris Blackwell van Island Records.
Toepasselijk bij deze warme dagen, een wals met Afrikaanse ritmes!
De laatste elpee die ik dat jaar kreeg was een geschenk voor mijn verjaardag (27/11/1970) van Alain P., fotograaf/reporter bij een Brussels dagblad. Het was de soundtrack van 'The Graduate', een film die ik in 1968 in Brussel niet mocht bekijken vanwege nog te jong (KNT - Kinderen Niet Toegelaten, weet je nog wel?). Maar toen ik in de maand juli 1969 een maand lang in een Engels gezin verbleef en studeerde aan 'The London High School For Foreigners' om mijn Engels bij te schaven kon ik de prent wel zien want in Engeland was hij toegelaten vanaf 16 jaar. En aangezien ik in november van dat jaar 18 zou worden was er helemaal geen probleem. Ik herinner mij dat er toen in de bioscopen nog gerookt werd!
Eigenlijk is die elpee uit 1968 strikt genomen geen plaat van Simon & Garfunkel want op de hoes staat duidelijk geschreven: "Paul Simon, Simon & Garfunkel, David Grusin". Grusin is een Amerikaanse jazzpianist en componist die voor de film enkele instrumentale deuntjes had gecomponeerd.
Mijn keuze valt nu op het onaards mooie 'Scarborough Fair/Canticle'. Ik kies nu beslist voor de lange versie.
In 1971 ging ik 's zaterdags en 's zondags naar de Reinaert, een ontmoetingsplaats voor Nederlandstalige jongeren uit Brussel en omstreken met geweldige muziek. Reinaertklub Brussel was een jeugdvereniging/discotheek met méér dan 4.000 Nederlandstalige leden in de hoofdstad gelegen in de kelders van café de "Graaf van Egmont", in de Jules van Praetstraat, naast de Hendrik Conscienceclub, waar commerciëlere muziek werd gedraaid. Ik was lid van de Reinaert van 1968 tot 1975, het jaar van onze trouw.
Zo leerde ik er de funky/soul-plaat '...Into A Real Thing' kennen van David Porter. Later ontdekte ik dat hij de helft was van het componistenduo Isaac Hayes & David Porter die voor het STAX-label ontelbare hits hadden geschreven voor soullegendes als Sam & Dave; Johnnie Taylor; Carla Thomas; Rufus Thomas; James & Bobby Purify; Judy Clay & William Bell; en The Emotions.
Op die elpee stonden slechts 6 nummers want het beginnummer van de A-kant 'Hang On Sloopy' duurt niet minder dan 11:11 minuten. De singleversie werd verknipt in "part 1 & part 2" (weet je nog?). Daarom kocht ik de hele elpee voor 299 BEF, maar dat vond ik beslist de moeite waard.
Op die nieuwe versie van 'Hang On Sloopy' hebben Chantal en ik ontelbare keren een slow gedanst. Op het einde van het lied (omstreeks 7:15 min.) verandert de sensuele slow in een uptempo dansnummer. De singleversie heeft eventjes in de BRT Top 30 gestaan.
Heerlijke herinneringen en voor wie deze versie niet kent, slechts één goede raad: aandachtig luisteren!
In 1971 greep ik terug naar muziek uit die gouden jaren zestig. 'Willy And The Poor Boys' werd uitgebracht in 1969 en staat vol hits want John Fogerty schudde in amper drie jaar tijd ontelbare hitsingles uit de mouw van zijn geruit hemd. Meestal singles met een dubble a-kant en altijd zeer korte maar krachtige liedjes. Jammer genoeg kon CCR nooit de eerste plaats bereiken in de V.S. John en Tom Fogerty, Stu Cook en Doug Clifford strandden meermaals op een tweede plaats!
Met Pasen 1971 keerde ik terug naar Londen voor een kort verblijf bij Mr. & Mrs Farthing, het gezin waarbij ik in de maand juli 1969 had verbleven. Ditmaal ging mijn beste vriend Geert mee. Aangezien de vinylplaten in Londen goedkoper waren dan op het vasteland kocht ik er meteen twee, omgerekend zo'n 225 BEF per stuk. De twee elpee bespreek ik morgen.
De elpee 'Willy And The Poor Boys' van Creedence Clearwater Revival bevat o.m. 'Down On The Corner'; ''It Came Out Of The Sky'; en eigen versies van 'Cotton Fields' en 'The Midnight Special'. Maar mijn keuze van vandaag valt op het geweldig krachtige 'Fortunate Son', een protestlied van Fogerty tegen de oorlog in Vietnam en het feit dat sommige jongens die werden opgeroepen via de politiek een weg vonden om niet te moeten gaan vechten in Azië. ♫♫♫ It ain't me, it ain't me! ♫♫♫ ...
Mijn eerste honderd langspeelplaten (op 33 toeren en op vinyl ter verduidelijking voor de jongsten onder ons) kocht of kreeg ik in de periode 1969 tot 1972. In 1969 werd ik achttien jaar en in 1973 was ik gelegerd in West-Duitsland onder rechtstreeks NAVO bevel.
In 1969 kocht ik voor 255 BEF (een flinke hap uit mijn wekelijks zakgeld!) de LP 'Messe pour le temps présent' met muziek van Pierre Henry en Michel Colombier, speciaal gecomponeerd voor het ballet van Maurice Béjart. Ik had die elektronische muziek in 1967 via de radio opgevangen en vooral tijdens een toneelvoorstelling in 1968 in de Zaal Patria in de Broekstraat in Brussel. Omdat ik vreesde dat ik die elektronische jerks later niet meer zou terugvinden kocht ik die LP zonder zelfs over een platenspeler te beschikken! Ik beluisterde de plaat bij een vriend. De A-kant vonden wij geweldig maar van de B-kant kregen wij toch ongemakkelijke rillingen. Vooral bij 'Variations Pour Une Porte Et Un Soupir', een gevoel dat ik in 1973 opnieuw zou krijgen bij 'Tubular Bells', gebruikt bij de film 'The Exorcist'.
Mijn keuze van vandaag valt op 'Psyché Rock', de bekendste van de 5 elektronische jerks. Fatboy Slim zou het nummer jaren later coveren. 'Psyché Rock' werd ook het thema van Futurama.
En oh ja, die platenspeler kwam er pas in 1970, als beloning voor mijn goede studieresultaten.
Mijn tweede elpee kreeg ik van een goede vriend des huizes die fotograaf was bij een Brusselse krant. Dat was in 1970 en ik was Alain P. heel dankbaar want Ennio Morricone was een van mijn favoriete componisten van filmmuziek, vooral van westerns.
Het betrof een compilatie album van muziek uit twee spaghettiwesterns: 'For A Few Dollars More' en 'A Fistful Of Dollars', twee geweldige films die ik in de lokale bioscoop 'The Select' in Watermaal had gezien.
Het thema van 'For A Few Dollars More' is onnavolgbaar en nu nog, zoveel jaren later, zie ik die beelden voor mijn ogen. En Clint Eastwood werd meteen mijn filmheld!
1970 was een droevig muzikaal jaar voor mij persoonlijk want mijn favoriete muzikale helden, The Beatles, waren gesplit! Het was zelfs zo erg dat ik gedurende een lange tijd 'Let It Be' of 'The Long And Winding Road' niet meer kon horen. Gelukkig sleet dat melancholisch gevoel want sinds 1968 had ik mijn zinnen gezet op een nieuwe supergroep, niet uit Engeland maar uit de Verenigde Staten van Amerika, meer bepaald uit Californië.
En zo werden de broers Fogerty, Stu Cook en Doug Clifford mijn nieuwe muzikale helden.
De elpee 'Creedence Clearwater Revival' van CCR kocht ik toen voor de som van 200 BEF. Een geweldige plaat met slechts 8 nummers maar 'Susie Q' van Dale Hawkins duurde al meer dan 8 minuten!
John Fogerty stak zijn bewondering voor de soulmuziek niet onder stoelen of banken want 'Ninety-Nine And A Half (Won't Do)' van Wilson Pickett werd gecoverd naast een magistrale bewerking van 'I Put A Spell On You' van Screamin' Jay Hawkins. En die staat heel hoog aangeschreven in mijn Top 4500 Aller Tijden!
Tegelijk met de elpee 'Creedence Clearwater Revival' van CCR kocht ik 'Pendulum' in 1970. Die vond ik minder sterk dan hun gelijknamig debuut uit 1968 maar voor de prijs van 200 BEF mochten 'Hey Tonight', 'Molina' en vooral 'Have You Ever Seen The Rain' er zeker zijn.
Op dit album wordt veel gebruik gemaakt van blaasinstrumenten (door John Fogerty) en keyboard (door Stu Cook). Het vertrouwde geluid van Creedence was dus enigszins geëvolueerd maar ik bleef een trouwe fan. De overige elpees kocht ik enkele weken/maanden later. Hun hele oeuvre op compact disc bevindt zich ook in mijn collectie.
