Vanaf 1 juli 2021 een nieuwe reeks op deze muzikale tijdlijn. Een hele verzameling liedjes met in de titel de naam van steden, gemeenten, (ei)landen, provincies, deelstaten, werelddelen, bekende straten of parken, waterlopen, zelfs fictieve, mythologische of legendarische plaatsen op aarde.
Vanaf 1 juli 2021 een nieuwe reeks op deze muzikale tijdlijn. Een hele verzameling liedjes met in de titel de naam van steden, gemeenten, (ei)landen, provincies, deelstaten, werelddelen, bekende straten of parken, waterlopen, zelfs fictieve, mythologische of legendarische plaatsen op aarde.
Vanaf 1 juli 2021 een nieuwe reeks op deze muzikale tijdlijn. Een hele verzameling liedjes met in de titel de naam van steden, gemeenten, (ei)landen, provincies, deelstaten, werelddelen, bekende straten of parken, waterlopen, zelfs fictieve, mythologische of legendarische plaatsen op aarde.
Barry, Maurice en Robin Gibb verdienen een bijzondere vermelding in deze muzikale reeks. De naam van de groep was aanvankelijk niet bedoeld als afkorting van "Brothers Gibb". Oorspronkelijk speelden de broers samen als 'The Rattlesnakes', later werd dat 'Wee Johnny Hayes & the Bluecats' en onder die naam werden ze geïntroduceerd bij radio-dj Bill Gates. Dat gebeurde door Bill Goode, nadat hij hen aan het werk zag op het Brisbane Speedway Circuit. Bill Gates bedacht de naam "Bee Gees" en baseerde zich daarbij op zijn en Goodes initialen: BG. Naarmate de groep in de late jaren zestig zelfstandig succes begon te oogsten, werd de naam meer geassocieerd met "Brothers Gibb". De broers werden geboren op het eiland Man, maar in 1958 emigreerden ze naar Australië. Daar begon hun carrière, en in 1967 keerden ze terug naar Engeland, waar ze een groep vormden met Vince Melouney, (gitaar) en Colin Petersen, (drums). In Australië en Nederland hadden ze rond dat moment hun eerste hit met 'Spicks and Specks', in Engeland en elders volgden nummers als 'New York Mining Disaster 1941', 'Massachusetts', 'Words', 'World', 'I've Gotta Get a Message to You' en 'Holiday'. 1967 was beslist het meest productieve jaar van de Bee Gees! Vanaf 1975 gingen de drie broers resoluut de discotoer op en die legde hen beslist geen windeieren, vooral dankzij de film 'Saturday Night Fever' uit 1977.
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
Stevie Winwood was ouder geworden en na zijn vertrek bij de Spencer Davis Group werd hij aangesproken als Steve Winwood. Samen met Dave Mason, Jim Capaldi, en Chris Wood vormde hij de groep Traffic. Mason schreef een psychedelisch lied waar zijn drie andere makkers niet blij mee waren want zij wilden absoluut geen deel uitmaken van een psychedelische popgroep. 'Hole In My Shoe' gaat inderdaad over een olifant in een kauwgomballenboom (drie jaar vóór Elly en Rikkert) en honderd tinnen soldaatjes die schieten in een veld. In het middelste stuk van het liedje hoor je een gesproken passage van een zesjarig meisje (Francine Heimann, het stiefdochtertje van Chris Blackwell, de oprichter van Island Records): zij heeft het over een reusachtige albatros die door de wolken vliegt. Je zou voor minder denken dat de schrijver wiet of iets anders had gerookt. Maar de song paste wonderwel in de tijdsgeest van toen. De allereerste single van de nieuwe band in 1967 was 'Paper Sun', nochtans ook een psychedelische popsong maar ditmaal geschreven door Jim Capaldi en Steve Winwood. Opmerkelijk feit: op beide singles bespeelt Dave Mason de sitar (zeer in trek in die tijd) en Jimmy Miller producete beide schijfjes op 45 toeren.
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
'For What It's Worth' was voor mij -een bijna zestienjarige toen- moeilijk te onthouden. Het enige wat ik indertijd kon ontcijferen was "Stop! Hey what's that sound". De naam van de groep daarentegen kon ik makkelijker opslaan in mijn geheugen. Buffalo Springfield was een invloedrijke Amerikaanse popgroep in de jaren zestig, die in de jaren 1966-1968 drie elpees opnam. De groep, opgericht als The Herd (niet te verwarren met de Britse band van Peter Frampton), ontstond begin 1966 en bestond uit Neil Young (gitaar) en Stephen Stills (gitaar), met daarbij Richie Furay (gitaar), Bruce Palmer (basgitaar) en Dewey Martin (drums). De naam werd ontleend aan de stoomwals van de Buffalo-Springfield Roller Company, die voor het huis van producer Barry Friedman stond, waar Stills en Furay verbleven. Na het uiteenvallen van de groep zocht Stephen Stills samenwerking met David Crosby en Graham Nash en zo ontstond Crosby, Stills and Nash. Later voegde Neil Young zich bij de groep, waardoor de naam werd gewijzigd in Crosby, Stills, Nash and Young. Naast hun werk in deze bezetting maakte ieder van hen solowerk. Richie Furay en Jim Messina formeerden de groep Poco. Jim Messina maakte later met Kenny Loggins deel uit van het duo Loggins & Messina. Het protestlied werd uitgebracht in het najaar van 1966 maar het was slechts in de loop van 1967 enkele malen op de radio te horen. Het haalde nooit de hitlijsten in België of Nederland maar werd later vaak gebruikt in de soundtrack van menige film of televisieserie over de jaren zestig. Stephen Stills schreef het naar verluidt op een kwartiertje en het gaat niet over de oorlog in Vietnam maar over nieuwe wetten die toen werden gestemd om de politie de macht te geven protestbetogingen, demonstraties en manifestaties (meestal van jongeren, al dan niet studenten) hardhandig uiteen te slaan. Voor wat het waard is ...
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
'I Am The Walrus' staat al jàren op nummer één in mijn persoonlijke Top 4100 Aller Tijden! Geschreven door John Lennon verscheen het nummer op de Magical Mystery Tour-lp en dubbel-ep alsook als B-kant van de nummer één-single 'Hello, Goodbye'. De BBC sloeg het formidabel lied meteen in de ban vanwege het woord "knickers" (onderbroek of slip) in de zin "You've been a naughty girl, you've let your knickers down". Verder was er de gekke kreet "goo goo ga joob" die naar verluidt de laatstse woorden waren van Humpty Dumpty vóór zijn val. Lennon componeerde het avant-garde-achtige nummer door drie andere nummers waar hij aan werkte te combineren en samen te smelten tot één geheel. Lennon beweert inspiratie te hebben geput uit verschillende lsd-trips. Het steeds terugkerende woord walrus refereert aan het gedicht 'The Walrus And The Carpenter' van de Engelse wiskundige, logicus, kinderboekenschrijver en dichter Lewis Carroll. Hij had van een leerlinge van zijn oude basisschool een brief ontvangen waarin stond dat haar leraar Engels zijn leerlingen Beatles-teksten liet analyseren als opdracht. Hij voelde zich hier erg door vereerd en vond het verwonderlijk dat een leraar zoveel tijd en moeite stak in het ontcijferen van zijn teksten, waarop hij voor de grap als reactie een zo onbegrijpelijk mogelijk nummer schreef, vol met nonsenszinnen en wartaal. Het resultaat van dit project was 'I Am The Walrus'. Het was het allereerste nummer dat werd opgenomen na het overlijden van Brian Epstein, de manager van de Beatles. Producer George Martin componeerde en dirigeerde enkele arrangementen voor violen, cello's, hoorns en klarinetten, die hij aan de opname van de bandversie toevoegde. Een groot koor nam ook deel aan de opname mee en zong de teksten "Ho-ho-ho, hee-hee-hee, ha-ha-ha", "oompah, oompah, stick it up your jumper!", "got one, got one, everybody's got one". Tijdens het mixen (mono) van het nummer werd er live een feed van BBC Radio 3 toegevoegd. Hier werd op dat moment (29 september 1967) een hoorspelversie van Shakespeare's King Lear uitgezonden. Een van de zinnen uit King Lear die tegen het eind van het nummer wordt opgelezen is "Oh, untimely Death!". Iets wat later als bewijs werd gezien in de Paul Is Dead-theorie, net als de val van Humpty Dumpty trouwens. De achtergrondzangers waren de Mike Sammes Singers, bekend van 'Somewhere My Love' uit de film 'Dr. Zhivago'. De psychedelische song wordt regelmatig gespeeld ten huize Colemans!
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
De elpee 'Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band' van The Beatles werd in de VS van de troon gestoten op 18 oktober 1967 door het debuutalbum van Bobbie Gentry, een tot dan onbekende singer/songwriter! Zowel elpee als single kregen dezelfde titel: 'Ode To Billie Joe' en de eerste strofe van haar droefgeestige ballade sloeg in als een bom: "It was the third of June, another sleepy, dusty Delta day I was out choppin' cotton, and my brother was balin' hay And at dinner time we stopped and walked back to the house to eat And mama hollered out the back door, y'all, remember to wipe your feet And then she said, I got some news this mornin' from Choctaw Ridge Today, Billy Joe MacAllister jumped off the Tallahatchie Bridge" Bobbie Gentry werd als Roberta Lee Streeter geboren in Chickasaw County in de Amerikaanse staat Mississippi. In 1963 nam ze samen met de popzanger Jody Reynolds haar eerste single op: 'Stranger in the mirror' / 'Requiem for love'. Het gelegenheidsduo noemde zich Jody and Bobbie. De plaat deed niets. De doorbraak voor Bobbie Gentry kwam in 1967, toen ze voor het platenlabel Capitol Records het nummer 'Mississippi Delta' mocht opnemen met op de b-kant 'Ode To Billie Joe'. Het was een ballade met enkel begeleiding van haar gitaar en enkele strijkers. De deejays zagen veel meer in de b-kant en zo werden a- en b-kant verwisseld en de rest is geschiedenis! Later zong ze enkele malen samen met countryzanger Glen Campbell, een andere favoriet van mij. De verkoop van zowel de singles als de elpees van hun samenwerking legde hen geen windeieren.
-=-=-=-=-=-=-=-=-
De psychedelische song 'White Rabbit' gaat heus niet over een wit konijn! Het witte konijn is een fictief personage met menselijke eigenschappen in het boek "Alice's Adventures in Wonderland" van Lewis Carroll uit 1865 (zie ook 'I Am The Walrus' van The Beatles). Oorspronkelijk uitgebracht door de Amerikaanse psychedelische rockband Jefferson Airplane in februari 1967 op de elpee 'Surrealistic Pillow' en vervolgens als single in de maand juni. Hier en daar werd de song niet gedraaid op de Amerikaanse radiozenders vanwege de connectie met drugs. De single werd pas in de zomer van 1970 een hit in Europa dankzij hun optreden op Woodstock in augustus 1969 en de documentaire van Michael Wadleigh uit 1970; drie en een half jaar na verschijnen. Ook de B-kant 'Somebody To Love' was hitgevoelig en vaak gedraaid op de Europese radiostations. Het nummer was geschreven door zangeres Grace Slick al tijdens haar periode bij The Great Society, maar opnames daarvan zijn pas later uitgebracht.
-=-=-=-=-=-=-=-=-
'Baby Please Don't Go' is een Chicago blues waarmee ik in 1964 al vluchtig kennismaakte via Radio Veronica toen de jongens van Them (met Van Morrison) die geweldige song op single uitbrachten met op de b-kant 'Gloria'! Die muziek werd toen niet gedraaid op Omroep Brabant. Het lied werd geschreven door Big Joe Williams in 1935 en in 1967 bracht de Amerikaanse rockgroep uit Chicago een snellere versie uit. De loeiende gitaarriffs komen van Ted Nugent die toen blijkbaar goed geluisterd had naar gitaarwonder Jimi Hendrix. In 1968 bracht de groep een single uit die bekender is in onze contreien: 'Journey to the Center of the Mind', een mengeling van psychedelische rock, garage rock, hard rock, en acid rock. In 1969 bracht de Engelse rockband Ambrose Slade een versie daarvan uit op hun debuutelpee, met de toepasselijke titel 'Beginnings'. Vanaf 1971 zou het viertal furore maken als ... Slade!
-=-=-=-=-=-=-=-=-
'The Fool on the Hill' (De dwaas op de heuvel) is een nummer van The Beatles. Het is geschreven door Paul McCartney, maar staat, zoals gebruikelijk, op naam van Lennon/McCartney. Paul McCartney nam ook de zang voor zijn rekening toen het liedje in 1967 werd opgenomen. Het nummer kwam zowel op de (Britse) E.P. als de (Amerikaanse) LP 'Magical Mystery Tour' terecht en werd gebruikt in de gelijknamige film. De opnamen van het landschap waarin de dwaas ronddwaalt, zijn gemaakt in de buurt van Nice, in het zuiden van Frankrijk. Aan zijn biograaf Barry Miles vertelde Paul ooit dat hij bij het schrijven van het nummer dacht aan de Maharishi Mahesh Yogi, een goeroe die in die tijd veel indruk had gemaakt op The Beatles. De Maharishi werd door zijn tegenstanders uitgemaakt voor een dwaas, maar in de ogen van The Beatles was hij (toen althans) een wijs man. De toenmalige muzikanten in de studio: Paul McCartney, zang, piano, blokfluit, tinwhistle, basgitaar (Rickenbacker 4001); John Lennon, mondharmonica, mondharp, akoestische gitaar; George Harrison, akoestische gitaar (Gibson J-160E), mondharmonica; Ringo Starr, drums, tingsha’s, maraca's; Christopher Taylor, Richard Taylor en Jack Ellory, dwarsfluit. Volgens mij het allermooiste nummer waarop een blokfluit te horen is. Uit dezelfde E.P. of L.P. komt het titelnummer met een stomende intro van de autobus waarmee de Fab Four hun reis maakten, het equivalent van een drugstrip en de film die ze maakten was daarop gebaseerd. In tegenstelling tot de titelsongs van de films 'A Hard Day’s Night' en 'Help!' is 'Magical Mystery Tour' nooit op single verschenen.
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
Met tinnen soldaatjes heb ik nooit gespeeld, die waren in het begin van de jaren vijftig al uit kalk of plastic. Maar 'Tin Soldier' van de Small Faces heb ik altijd goed kunnen pruimen! Steve Marriott en Ronnie Lane schreven het lied dat gaat over Jenny Rylands, met wie Marriott later trouwde. Oorspronkelijk was het de bedoeling dat P.P. Arnold het geweldig nummer zou opnemen. Zij was een vroegere Ikette die Ike & Tina Turner in de VS had achtergelaten om zich in het Verenigd Koninkrijk te vestigen. Marriott veranderde van gedachte en nam het krachtig lied op met zijn groep maar P.P. Arnold zong toch mee in de achtergrond. En hoe! Kijk maar naar onderstaande videoclip van een optreden op 2 maart 1968 voor de Franse televisie (Bouton Rouge). De kracht spat zo af van het scherm. De single werd officieel uitgebracht op 2 december 1967. Dit was de bezetting in de studio: Ronnie Lane - basgitaar, zang; Kenney Jones - drums; Ian McLagan - toetsen; Steve Marriott - zang, gitaar; P.P. Arnold - achtergrondzang. ♫♫♫ Come on! ♫♫♫ ...
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
In die lange, hete zomer van 1967 kon je moeilijk naast de elpee 'Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band' van The Beatles kijken want die schijf stond maandenlang in de hitlijsten, waarvan vele weken op nummer één! Eén van de hoogtepunten uit dat album is beslist 'Lucy In The Sky With Diamonds'. Het was dè periode van hippies en verdovende middelen allerhande en dus werd al gauw de link gelegd met LSD, een acroniem voor de titel van het lied. Of het waar is, laat ik in het midden ... De grandioze langspeelplaat werd afgesloten met een tweede hoogtepunt, een apocalyptisch nummer dat deels door John Lennon werd geschreven en deels door Paul McCartney. Na de release van 'A Day In The Life' werd al snel een link gelegd met drugsgebruik. Het lied zou daaraan refereren, met name de zinsnede "I'd love to turn you on". De BBC vond dat daarmee drugsgebruik bevorderd werd en verbood uitzending ervan. Producer George Martin deed een beroep op een klassiek geschoold orkest dat zo veel mogelijk geluid met alle instrumenten (voornamelijk blazers en strijkers) moest maken, aanzwellend van laag naar hoog. De muzikanten verklaarden Martin aanvankelijk gek. Mal Evans, roadie van The Beatles, zorgde voor de wekker, de teller, en de piano (slotakkoord). Hiermee is de elpee nog niet afgelopen. Het lied wordt gevolgd door een fluittoon van 15 kHz gedurende enkele seconden, voor de meeste mensen onhoorbaar. En als de grammofoon dan nog niet automatisch is afgeslagen, klinkt er uit de eindgroef een steeds herhaald, onverstaanbaar gebabbel. De toenmalige jeugd dat dit een voorspelling was van de derde wereldoorlog en dat het slotakkoord van de piano verwees naar het ontploffen van een atoombom! Twee jaar later werd de elpee (zowel de teksten als de hoes) grondig onderzocht en zo ontstond de theorie dat Paul McCartney al jaren voordien zou zijn overleden in een verkeersongeval. Tot op de dag van vandaag zijn er mensen die er vast van overtuigd zijn dat hij werd vervangen door een dubbelganger ...
Bovenstaande besproken nummers nam ik met de medewerking van mijn trouwe bondgenoot op (zie onderstaande foto) want in die periode kocht ik nog geen vinylplaten.
