Alles heeft een einde (behalve een worst, die heeft er twee): Zopas werd de 25ste en meteen laatste reeks met geweldige muziek uit 1969 bijgewerkt op deze muzikale blog.
Op 5 oktober 2021 startte ik met de reeks 'Historische opnames uit 1967', gevolgd door 'Historische opnames uit 1968' en 'Historische opnames uit 1969'. Einde van deze fantastische trilogie: vandaag, 10 september 2022. Geen "bloed, zweet en tranen", maar het was wel een titanenwerk (opzoekingen in mijn "Persoonlijke Top-4200 Aller Tijden" en op YouTube). Dank aan alle geïnteresseerden en heel blij met jullie reacties.
Nu het toch te fris is om op zee te surfen, heet ik jullie welkom op mijn muzikale blog "Muziek is mijn passie".
Nog enkele hoogtepunten uit dat formidabel jaar, want ook dit was 1969:
Twee tortelduifjes: Joni Mitchell en Graham Nash. Zij schilderde een naaktportret van de voormalige zanger van The Hollies.
Chuck Berry met Mick Jagger.
Jane Fonda en haar toenmalige man Roger Vadim luisteren op het Festival van het Isle of Wight naar Bob Dylan. Urbain Servranckx (later bekend als Urbanus van Anus en nog later als Urbanus) zat toen ook in het publiek!
Toen kende haast niemand deze elpee. Nu is het een verzamelobject!
Mama Cass gaf misschien ideetjes aan de makers van de film 'La grande bouffe'?
Elvis maakte vanaf 1968 een comeback die in 1969 een hoogtepunt bereikte.
The Jimi Hendrix Experience splitte in 1969: Leve Jimi solo! - In Soho, Londen woonde ik toen voor het eerst in mijn leven een striptease act bij!
In 1969 waren er veel festivals in de openlucht: Hyde Park met Blind Faith (juni), The Stones en andere groepen (ook in Hyde Park, juli), Woodstock en Isle of Wight (augustus) en Amougies in Wallonië (oktober).
8 augustus 1969: iconische foto van The Beatles die het zebrapad oversteken nabij de Abbey Road Studios.
Deze geweldige song werd nogmaals op single uitgebracht in 1970, 1972, en 1982. Er bestaat ook een live versie uit 1971 van Gary Brooker & Co samen met het Edmonton Symphony Orchestra uit Canada.
Ik post daarom hieronder de twee versies.
Het volledig live album van Procol Harum met het Edmonton Symphony Orchestra kon ik op de kop tikken in Rheindahlen, West-Duitsland toen ik niet ver van daar in 1973 mijn legerdienst vervulde.
Telkens ik dit nummer hoor moet ik aan een gepekelde zeehond denken.
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
'You Can’t Always Get What You Want' / 'Love In Vain' – The Rolling Stones
- Het nummer 'You Can’t Always Get What You Want' is geschreven door Mick Jagger en Keith Richards. Het staat op de elpee 'Let It Bleed' en op de B-kant van 'Honky Tonk Women' (single uitgebracht begin juli 1969, net na het overlijden van Brian Jones op 27-jarige leeftijd).
Het nummer wordt begeleid door het London Bach Choir. In de lange versie zingt dit koor ook de intro. Het nummer vertoont enige gelijkenis met 'Hey Jude' van The Beatles. De 'Get Back'-sessies van de Fab Four zouden pas in 1970 uitmonden in de elpee 'Let It Be'. De elpee 'Let It Bleed' van de Stones werd uitgebracht op 5 december 1969. Zou dat toeval kunnen zijn?
Charlie Watts drumt niet op deze song, maar wel producer en slagwerker Jimmy Miller. 'You Can’t Always Get What You Want' werd ook opgevoerd tijdens het Rock and Roll Circus van The Rolling Stones dat plaatsvond op 11 december 1968 maar de opnames van die avond werden pas in 1996 op cd uitgebracht!
- Het nummer 'Love In Vain' is een Delta Blues classic geschreven door Robert Johnson, een inspiratiebron voor Keith Richards. Slide gitarist Ry Cooder bespeelt de mandoline op dit lied omdat Brian Jones destijds wegens drugsproblemen niet beschikbaar was. Hij overleed in duistere omstandigheden op 3 juli 1969 in zijn zwembad.
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
De laatste reeks 'Historische opnames uit 1969' is ingezet en zal -als alles goed gaat- op zaterdag 10 september 2022 beëindigd worden. Hier volgen twee geweldige nummers: één over het universum en één over een echte superster! Nog een fijne dag (zonder al te veel gedonder) en tot dan!
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
'Across The Universe' – The Beatles
Eind december 1969 verscheen er een compilatie elpee met daarop diverse artiesten onder de titel 'No One’s Gonna Change OUR WORLD'. Wat heel uitzonderlijk was, is het feit dat ook The Beatles een bijdrage leverden onder de vorm van 'Across The Universe' geschreven door John Lennon. Het liefdadigheidsalbum werd uitgebracht ten bate van het Wereld Natuur Fonds.
Het prachtig nummer zou -in een andere versie- ook verschijnen op de LP 'Let It Be' die pas in 1970 zou worden uitgebracht.
De bezetting in 1969 was de volgende: John Lennon: zang, akoestische gitaar, elektrische gitaar; Paul McCartney: piano, achtergrondzang; George Harrison: tanpura, elektrische gitaar; Ringo Starr: maraca's, drums; Lizzie Bravo, Gayleen Pease: achtergrondzang. Deze twee fans stonden dagenlang voor het gebouw van de Abbey Road studio's te wachten om een glimp op te vangen van hun idolen en zij werden uitgenodigd om mee te zingen!
In 1970 zou Phil Spector zich ermee bemoeien en in 2003 verscheen nog een andere versie op de cd ' Let It Be... Naked', onder impuls van Paul McCartney.
Lennon kreeg inspiratie voor het nummer nadat zijn toenmalige vrouw Cynthia "door bleef gaan over iets". Het nummer kent invloeden uit de transcendente meditatie, waar de Beatles in 1967-1968 in geïnteresseerd zijn geraakt. Lennon beschreef het nummer later als "een van de beste teksten, zo niet de beste tekst, die ik ooit heb geschreven".
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
'Superstar' – Murray Head & The Trinidad Singers + 'Hallelujah' – Deep Purple
In 1969 ontstond het idee om een Rock Opera uit te brengen rond de figuur van Jezus Christus. 'Jesus Christ Superstar' werd voorzien van muziek van Andrew Lloyd Webber en tekst van Tim Rice. Toch zou het nog duren tot de rock opera als elpee zou worden uitgebracht (met zang van onder andere Ian Gillan, Yvonne Elliman, Murray Head en Barry Dennen) en werd vervolgens als musical op de planken gebracht in Londen en op Broadway vanaf oktober 1971.
Blijkbaar kon de platenmaatschappij niet wachten en werd in december 1969 de single 'Superstar' van Murray Head & The Trinidad Singers als voorproefje reeds uitgebracht! In januari 1970 stond hij haast in elke hitlijst met dit geweldig nummer. Murray Head speelde de rol van Judas en Yvonne Elliman was Maria.
Door religieuze groeperingen werd destijds geprotesteerd tegen de opvoering van het stuk, omdat Jezus te veel als een gewone sterveling zou worden neergezet. Inmiddels wordt het stuk echter ook opgevoerd door kerkelijke musicalgezelschappen.
In 1969 was Ian Gillan blijkbaar in een religieuze stemming want niet alleen speelde hij de rol van Jezus in de rock opera maar bracht hij met zijn groep Deep Purple een single uit die 'Hallelujah' heette met op de b-kant een gedeelte van 'April' want op de elpee duurde die song maar liefst 12:20 minuten Het werd 'April Part I'! De song gecomponeerd door Cook/Greenaway had zeker niet misstaan in de rock opera! In 1970 bracht de groep People hetzelfde lied uit onder de naam 'I Am The Preacher'.
Heel Europa was in die periode in de ban van de Jezus figuur denk maar aan de single 'Jesus' van Jeremy Faith And The St. Mathews Church Choir And Orchestra (1971). De componist van het nummer was niemand minder dan Mike Hamburger, die zijn naam later wijzigde in Michel Berger en de echtgenoot werd van France Gall. Véronique Samson zingt mee in de achtergrond.
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
Vervolgens komt er geweldige filmmuziek aan de beurt uit de maand december 1969 zodat deze nog gedurende heel het jaar 1970 op de radio te horen was.
In de eerste prent speelde een Australiër de hoofdrol, voor het eerst maar ook voor het laatst in deze spionagereeks. In de tweede film schitteren drie Franse acteurs voor het eerst samen als commissaris of leden van een misdadige bende genoemd naar een eilandje in de Middellandse Zee.
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
'We Have All The Time In The World' – Louis Armstrong
"Good old Satchmo" kreeg de eer om het themalied in te zingen van 'On Her Majesty's Secret Service' (al snel afgekort tot OHMSS), uitgebracht op het einde van december 1969.
James Bond werd toen gespeeld door de Australische acteur George Lazenby en hij kon zijn voorganger Sean Connery niet doen vergeten. 007 maakte een kapitale fout door te trouwen met Diana Rigg (jawel, bekend van The Avengers). Opmerkelijke rollen in die prent: Telly Savalas als Blofeld de slechterik (later de lolly likkende Kojak), en Joanna Lumley (later in 'The New Avengers' en vooral bekend van 'Abolutely Famous'). Zij speelde geen Bondgirl maar één van de 12 "Angels of Death" die het de superspion moeilijk maakten.
John Barry en Hal David schreven de hemelse compositie en Louis Armstrong was een verrassende maar heerlijke keuze. John Barry was Jane Birkin kwijtgespeeld aan Serge Gainsbourg maar hij wist nog altijd hoe een Bondliedje moet klinken!
Curiosum: John Barry en Jane Birkin hebben dezelfde initialen, net als James Bond trouwens!
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
'Le Clan des Siciliens' – Ennio Morricone
Ook deze film werd in december 1969 uitgebracht en het was de eerste maal dat Maestro Ennio Morricone muziek componeerde voor een niet-Italiaanse film, geregisseerd door Henri Verneuil. Het was wel een coproductie tussen Frankrijk en Italië.
Jean Gabin en Alain Delon speelden de slechteriken uit een Sicilaanse clan en Lino Ventura was de commissaris van dienst die hen op de hielen zat. Het trio speelde voor het allereerst samen!
Dalida zong het themalied maar ik kies vandaag voor de magistrale instrumentale compositie van Ennio Morricone, gevolgd door een variatie op hetzelfde thema.
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
Hieronder is het de beurt aan Schotse marmelade die veel herinneringen teweegbrengt en een dankbare Engelse zanger/componist alhoewel zijn naam meteen verkeerd werd gespeld.
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
'Reflections Of My Life' – The Marmalade
De Schotse popgroep The Marmalade scoorde eind 1969/begin 1970 een mooie hit met het prachtige en ontroerende 'Reflections Of My Life', een song die bij mij ook vele jeugdherinneringen oproept want ik was toen net achttien geworden.
In januari 1969 hadden ze nog op één gestaan in de Britse hitlijsten met hun cover van 'Ob-La-Di, Ob-La- Da' van The Beatles. The Marmalade was de allereerste Schotse band die zich aan de top van de Britse hitparade plaatste.
Op het DECCA label brachten de Schotten 'Reflections Of My Life' uit wat hun grootste wereldwijde hit zou worden. Luister vooral naar die fenomenale baspartij en de perfecte samenzang!
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
'Thanks' – J. Vincent Edwards
J. Vincent Edwards, ook wel Vincent Edwards, is een Britse zanger, songwriter en producer. Hij speelde in de Londense productie van de musical Hair in 1968. Als solozanger had hij eind 1969/begin 1970 een grote hit met het nummer 'Thanks'. Het nummer stond vijf weken op de eerste plaats in de Vlaamse hitparade.
Niettegenstaande zijn naam verkeerd werd gespeld op de cover van zijn hitsingle was de jonge artiest zeer dankbaar voor dit succes maar ook voor Emily Jane! Hij dankte de Heer op zijn blote knieën voor zijn ontmoeting met haar. 'Love Hit Me' kwam tevens uit zijn pen en daarmee scoorde hij ook heel goed in 1976. 'Right Back Where We Started From' zou daarenboven in 1976 een internationale hit worden voor Maxine Nightingale.
In 1980 bracht hij zelfs een cover uit van 'Wonderful Tonight' van Eric Clapton met Jean Toots Thielemans op mondharmonica!
Het is Edwards i.p.v. Edward!
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
En tenslotte is het nu de beurt aan een bluesnummer van een Amerikaans "koninklijk" gitaarwonder en een Britse bluesband die langzaam maar zeker evolueerde naar bluesrock/heavy metal. Het zijn de allerlaatste liedjes uit reeks 25. Zorg dus dat je er bij bent!
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
'The Thrill Is Gone' – B.B. King
Deze "koninklijke" bluesgigant bracht op 5 december 1969 deze single uit in de Verenigde Staten. In de loop van 1970 kregen wij deze 45-toeren schijf af en toe te horen in West-Europa.
De Britse rockers hadden de blues ontdekt en meegebracht naar ons continent zoals o.a. John Mayall's Bluesbreakers (een kweekvijver van talent!), Fleetwood Mac, Chicken Shack, Led Zeppelin, Alexis Korner & Blues Incorporated, The Yardbirds en Cream, maar ze hadden er een heel andere invulling aan gegeven.
Riley Ben King, beter bekend als B.B. King, scoorde met zijn versie van 'The Thrill Is Gone', een nummer geschreven door Roy Hawkins en Rick Darnell in 1951 (mijn geboortejaar).
De verrukking voor de blues is bij mij nooit verdwenen!
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
'Oh Well (Part 1 + Part 2)' – Fleetwood Mac
Maar de grootste verrassing kwam van Fleetwood Mac, de Britse bluesgroep van Peter Green, die eind 1969 de geweldige single 'Oh Well' uitbracht. Het nummer was zo lang (meer dan 9 minuten!) dat het in twee stukken werd geknipt door de platenmaatschappij. Part 1 en Part 2 weetjewel?
Hieronder post ik de volledige versie. Het lied bestaat uit twee delen: een elektrische bluesrock die eindigt in een coda met Spaanse gitaar. Op deel 2 gaat de instrumentale versie verder. Aangezien de single in november 1969 werd uitgebracht was 'Oh Well' in 1970 nog vaak te horen op de radio en in de jeugdclubs.
In Mexico werd de single uitgebracht als "Ah Bueno", in Portugal en Spanje als "Muy Bien", en in Zuid-Afrika en Venezuela als "Oh Bien". Part 2 doet mij altijd denken aan een klassiek stuk zoals bvb. het 'Concierto de Aranjuez', een concerto voor gitaar en orkest, gecomponeerd door Joaquín Rodrigo in Parijs in 1939.
Heel raar dat iemand de sticker "Pop Music" op het vinylplaatje heeft geplakt!
'Gimme Shelter', aanvankelijk geschreven als "Gimmie Shelter", is een nummer van The Rolling Stones. Het staat op hun album 'Let It Bleed', dat in het najaar van 1969 door Decca Records werd uitgegeven. Op 'Gimme Shelter' zingt Mick Jagger samen met de Afro-Amerikaanse zangeres Merry Clayton.
Het nummer staat symbool voor het ongelukkige verloop van het Altamont Free Concert in december 1969, waarbij Hells Angels de bewaking verzorgden en iemand in het publiek door messteken overleed, en de teloorgang van de idealen van de jaren zestig. Richards schreef dit nummer in twintig minuten op een regenachtige middag in Londen. Met 'Gimme Shelter' bouwde hij muzikaal gezien voort op 'Jumpin' Jack Flash' en 'Sympathy For The Devil'. Met Nicky Hopkins op piano en Jimmy Miller schudt met de maraca's.
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
'Girlie (P.S. I Love You)' – The Peddlers
Zoals ik verleden week aankondigde komt er nog een laatste nummer van The Peddlers in deze reeks aan de beurt. Het is vooral het geluid van het Hammondorgel dat mij bekoort maar de geweldige stem van Roy Phillips mag er ook zijn. Hij schreef het prachtig liedje trouwens. De rest van het Brits trio bestond toen uit Trevor Morais (drummer) en Tab Martin (bassist).
'Girlie (P.S. I Love You)' is jazz/soul van de bovenste plank om duimen en vingers bij af te likken!
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
Straks is er nog plaats op deze tijdlijn voor muziek uit 1969 die gebracht werd door een lachende Hollandse ruiter en een Engels landbouwwetenschapper! Eet smakelijk en tot dan.
'Baby I Don’t Mind' / 'Laughing Cavalier' – Wallace Collection
Gent had zijn New Inspiration en Antwerpen zijn Pebbles, maar wat waren wij Brusselaars toen trots op de Wallace Collection.
In de goede traditie van eind jaren zestig werd klassieke muziek gefuseerd met popmuziek. En dat recept werkte perfect voor de Belgische popgroep die zijn eerste elpee zelfs mocht opnemen in de befaamde Abbey Road Studios waar de geest van The Beatles nog rondhing.
In tegenstelling tot 'Daydream' nam Sylvain Vanholme de zang voor zijn rekening en niet drummer Freddy Nieuland. 'Daydream' is een wereldhit want de single werd een nummer 1-hit in meer dan 20 landen.
De eerste elpee kreeg de titel mee van 'Laughing Cavalier', naar een portret van de "zingende Hollandse ruiter" dat in de befaamde Wallace Collection hing, een nationaal Brits museum, gevestigd in het herenhuis Hertford House aan de Manchester Gardens in Londen. En vandaar ook meteen de groepsnaam.
Uit dat steengoed album heb ik voor een tweede track gekozen voor 'Laughing Cavalier', de titelsong die als een rode draad doorheen de hele elpee loopt met de geluiden van galopperende paarden!
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
'A New Day Yesterday'/ 'We Used To Know' – Jethro Tull
Jethro Tull is een Britse progressieve rockband uit Luton, opgericht in 1967 rond de Schotse voorman Ian Anderson. Hun muziek is herkenbaar aan de opmerkelijke zangstijl en het unieke dwarsfluitwerk van Anderson, aan de ongewone en vaak complexe liedconstructies en aan de intelligente teksten.
Maar Jethro Tull (gedoopt 1674 – overleden 1741) was eerst en vooral een Engels landbouwwetenschapper vóór de industriële revolutie. Hij wordt gezien als een van de eersten die de landbouw wetenschappelijk en empirisch benaderde.
In 1968 verklaarde John Lennon dat het enige nieuw muzikaal geluid dat uit dat jaar was voortgekomen te danken was aan de groep Jethro Tull! Oordeel zelf maar en luister naar deze track uit de elpee 'Stand Up'.
Een andere merkwaardige track uit hetzelfde album is zonder twijfel 'We Used To Know', een song die heel veel gelijkenissen vertoont met een wereldhit uit 1976: 'Hotel California' van de Eagles! Dixit Arnold Rypens: "Ian Anderson kwam er publiek voor uit dat hij hier ergens wel wat royalties voor verdiende van de heren Felder, Frey & Henley; ergens terecht.".
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
'I Want You Back' – The Jackson Five / 'Someday We’ll Be Together' – Diana Ross & The Supremes
The Jackson Five (soms ook weergegeven als The Jackson 5) was een jongensgroep van vijf broers uit Gary, Indiana (Verenigde Staten) onder het leiderschap van hun vader Joseph Jackson: Jackie, Tito, Jermaine, Marlon en Michael (toen de jongste van de vijf).
Hun eerste single was 'Bad Boy' uit 1968 die grandioos flopte. De tweede single was meteen raak want 'I Want You Back' werd toen vaak aangevraagd door Amerikaanse soldaten die in Vietnam gelegerd waren. De groep zou de kip met gouden eieren blijken voor Motown Records. Toen de jongens verhuisden naar Epic via Philadelphia International Records werd hun groepsnaam gewijzigd in The Jacksons. Jermaine bleef bij Motown en de jongste broer Randy sloot zich bij de groep aan.
Als solo artiest zou Michael Jackson later een wereldster worden. Hij werd ontdekt door Diana Ross die samen met The Supremes een laatste single zou uitbrengen op 14 oktober 1969. Zij ging solo vanaf januari 1970, ook om een geweldige carrière op haar eentje uit te bouwen. 'Someday We’ll Be Together' zou een grote hit worden eind 1969/begin 1970. Eigenlijk was dit al een solo project van Diana Ross want Mary Wilson noch Cindy Birdsong waren aanwezig bij de opname. Het zijn Johnny Bristol en Maxine & Julia Waters die te horen zijn als achtergrondzangers. Onderstaande clip van The Jackson 5 komt uit The Ed Sullivan Show (14 december 1969).
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
'Cold Turkey' – Plastic Ono Band
Iconisch nummer van John Lennon met op de achterkant van de single 'Don't Worry Kyoko (Mummy's Only Looking For A Hand In The Snow)' geschreven door Yoko Ono.
Hardrock op zijn hardst op het einde van het bewogen jaar 1969. Vaak wordt de schuld van het splitten van The Beatles op Yoko Ono gestoken of op Paul McCartney maar John Lennon was in 1969 ook al met zijn projecten als Plastic Ono Band bezig en in december 1968 zou hij zelfs meespelen in het Rock and Roll Circus van The Rolling Stones als zanger/gitarist van The Dirty Mac (samen met Eric Clapton, Keith Richards en Mitch Mitchell in het nummer 'Yer Blues'). ‘Cold turkey’ is een manier van afkicken. 'Cold turkey' stoppen met een middel betekent dat iemand in één keer stopt met het gebruik. Zonder het middel geleidelijk af te bouwen of middelen te gebruiken die ontwenningsverschijnselen kunnen tegengaan.
Op het nummer zijn John Lennon (zang, gitaar), Eric Clapton (leadgitaar), Klaus Voormann (basgitaar) en Ringo Starr (drums) te horen. Lennon verklaarde het lied geschreven te hebben na zijn poging om van zijn heroïneverslaving af te raken maar Fred Seaman, zijn persoonlijke assistent, sprak dat tegen. John & Yoko waren ooit het slachtoffer geworden van een voedselvergiftiging na het eten van overschotjes op een kerstdiner (letterlijk een "cold turkey", een koude kalkoen). Maar Lennon was beducht om door zijn fans uitgelachen te worden en dus verzon hij een drugsverslaving!
'Cold Turkey' werd voorgesteld door Lennon voor de elpee 'Abbey Road' maar geweigerd door de drie overige Beatles. Hij nam het dan maar zelf op met de Plastic Ono Band.
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
Hieronder is er wederom geweldige muziek uit 1969: ditmaal van een Britse rockgroep met een hoes die waarschijnlijk de film 'La grande bouffe' heeft geïnspireerd maar ook goddelijke klanken van het kind van een beeldschone Griekse godin!
'Who Do You Love' / 'Mississippi Woman' - Juicy Lucy
Juicy Lucy is een Britse rockgroep opgericht in 1969 rond zanger Ray Owen, steelgitarist Glen 'Ross' Campbell, saxofonist Chris Mercer en gitarist Neil Hubbard. Dit kwartet wordt aangevuld door Pete Dobson op drums en Keith Ellis (ex-Van der Graaf Generator) op bas.
Op de elpee 'Juicy Lucy' (met een hoes die de makers van de film 'La grande bouffe' waarschijnlijk heeft beïnvloed) staat een cover van 'Who Do You Love' geschreven door Ellas McDaniel alias Bo Diddley. Het liedje werd als allereerste single van de gloednieuwe platenmaatschappij Vertigo uitgebracht.
Op datzelfde album uit 1969 staat ook 'Mississippi Woman', een gezamenlijke compositie van Juicy Lucy en Ray Owen. Naar het einde toe van de jaren zestig werd de muziek heviger en krachtiger, vandaar de termen hardrock en heavy metal. Die trend zou zich nog verder zetten in de jaren zeventig.
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
'It’s Five O’Clock' + 'Marie Jolie' – Aphrodite’s Child
De Griekse popgroep bracht eind 1969 de elpee 'It’s Five O’Clock' uit. Deze twee tracks daaruit werden pas in 1970 op single uitgebracht.
Vangelis, Demis Roussos, en Loukas Sideras hadden de groep in Parijs opgericht want zij waren, zoals eerder al aangegeven, het kolonelsregime in hun vaderland ontvlucht. Het vierde lid, Anargyros Koulouris, moest thuisblijven vanwege zijn legerdienst. Hij zou zich opnieuw bij de groep voegen voor de opnames van de elpee '666' (1970-1971) die pas in 1972 zou worden uitgebracht! Voor dat album was de popgroep geëvolueerd naar een progressieve rockband.
Vanaf 1971 begon Demis Roussos met een solocarrière die hem geen windeieren legde en Vangelis spitste zich toe op instrumentale filmmuziek die wereldwijd vele liefhebbers van het genre zou bekoren.
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
De laatste loodjes wegen het zwaarst en de aandacht begint te verslappen maar nog even geduld muziekliefhebbers, want het jaar 1969 loopt op zijn laatste benen. Hierna post ik geweldige muziek van een groep die zijn naam ontleende aan een Amerikaans biermerk gekoppeld aan de rock-'n-roll revival en een geprefabriceerde groep die in het stoombad een liedje bedacht dat nu nog altijd gezongen wordt tijdens voetbalwedstrijden!
'Fortunate Son' / 'Commotion' / 'Down On The Corner' - Creedence Clearwater Revival
CCR heette voorheen The Golliwogs (en nog daarvoor Tommy Fogerty & The Blue Velvets) en als zodanig waren de vier Amerikanen redelijk succesvol in de Verenigde Staten. Tom Fogerty was toen de leadzanger van de band. Alles veranderde toen John Fogerty de rol van zijn broer overnam en de groepsnaam veranderde in Creedence Clearwater Revival. Hij had een reclame gezien van het biermerk Credence Clearwater en aangezien er vanaf 1968 een rock-'n'-roll-revival de muzikale wereld overspoelde was het niet moeilijk om op die naam te komen.
"It ain't me!" schreewt John Fogerty in 'Fortunate Son', een lied dat gaat over jonge Amerikanen die worden opgeroepen om in Vietnam te gaan strijden. Rijkeluiszonen of zonen van senatoren kunnen zich uitkopen en de minst bedeelden moeten maar met flinke tegenzin gaan vechten in een ver oosters land.
'Commotion' gaat dan weer over de stress van de moderne maatschappij, het drukke verkeer in en om een miljoenenstad en de hedendaagse mens die verplicht wordt in een tredmolen te stappen om bij te blijven.
In 'Down On The Corner' zingen en spelen John en Tom Fogerty, Stu Cook en Doug Clifford over straatmuzikanten die op de hoek van de straat proberen te overleven met het weinige geld dat in hun pet wordt gegooid. Naar het voorbeeld van The Beatles die zich voor de gelegenheid van één elpee "Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band" noemden (met Billy Shears in een sterrol) lieten de Amerikaanse muzikanten zich "Willy and the Poor Boys" noemen.
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
'Na Na Hey Hey Kiss Him Goodbye' – Steam
Op het einde van 1969 werden enkele muzikanten door de platenfirma gevraagd liedjes te schrijven. Leka werd songwriter bij Circle Five Productions, waar hij 'Green Tambourine' (1967) van The Lemon Pipers schreef en produceerde en andere nummers met Shelley Pinz. In 1969 werkte Leka bij Mercury Records en hij overtuigde A&R Records om met DeCarlo, bijgenaamd Garrett Scott, op te nemen. Met Leka als producent nam DeCarlo vier singles op, waarvan Reno dacht dat ze konden worden uitgegeven als a-kant. DeCarlo's eerste single was 'Workin' On A Groovy Thing', maar werd binnen een week verslagen door The 5th Dimension met hun eigen versie. Gary DeCarlo en Paul Leka werden gevraagd om een b-kant te schrijven voor 'Sweet Laura Lee' met Dale Frashuer. De song werd 'Kiss Him Goodbye'. Een deejay in Georgia speelde 'Na Na Hey Hey Kiss Him Goodbye' op de radio. Na velerlei verzoeken zette het radiostation de song op hun propvolle afspeellijsten en andere radiostations namen het over. En zo ging de bal aan het rollen en bereikte de song in december 1969 voor twee weken de 1ste plaats in de Verenigde Staten.
De vier muzikanten waren Paul Leka (producent, co-writer, keyboards); Dale Frashuer (co-writer); Gary DeCarlo (co-writer, leadzang, percussie); David Chester (gitaar).
Ze gingen samen met nog twee andere muzikanten in het stoombad zitten en bedachten daar de groepsnaam. De oorwurm van jewelste wordt nu nog vaak als voetbalhymne gebruikt en meegezongen in de stadions door duizenden kelen!
