Sinds 1 juli 2021 is er een nieuwe reeks op deze muzikale tijdlijn te beluisteren. Een hele verzameling liedjes met in de titel de naam van steden, gemeenten, (ei)landen, provincies, deelstaten, werelddelen, bekende straten of parken, waterlopen, en zelfs fictieve, mythologische of legendarische plaatsen op aarde.
Sinds 1 juli 2021 is er een nieuwe reeks op deze muzikale tijdlijn te beluisteren. Een hele verzameling liedjes met in de titel de naam van steden, gemeenten, (ei)landen, provincies, deelstaten, werelddelen, bekende straten of parken, waterlopen, en zelfs fictieve, mythologische of legendarische plaatsen op aarde.
Sinds 1 juli 2021 is er een nieuwe reeks op deze muzikale tijdlijn te beluisteren. Een hele verzameling liedjes met in de titel de naam van steden, gemeenten, (ei)landen, provincies, deelstaten, werelddelen, bekende straten of parken, waterlopen, en zelfs fictieve, mythologische of legendarische plaatsen op aarde.
Sinds 1 juli 2021 is er een nieuwe reeks op deze muzikale tijdlijn te beluisteren. Een hele verzameling liedjes met in de titel de naam van steden, gemeenten, (ei)landen, provincies, deelstaten, werelddelen, bekende straten of parken, waterlopen, zelfs fictieve, mythologische of legendarische plaatsen op aarde.
Jimi Hendrix brak in België door in dat jaar en met die Amerikaanse linkshandige gitarist en singer-songwriter heb ik altijd een speciale band gehad: wij zagen namelijk allebei het levenslicht op een 27ste november maar hij kwam 9 jaar vóór mij ter wereld! Het gitaarwonder bespeelde zijn instrument met het grootste gemak blindelings achter zijn rug of zelfs met zijn tanden! Het alom bekende 'Hey Joe' kwam al voorbij in deze reeks. Iets minder bekend voor de gemiddelde muziekliefhebber is misschien 'Foxey Lady' (soms ook gespeld als 'Foxy Lady'). Een studioversie heb ik op het wereldwijde internet niet gevonden, enkel deze live uitvoering in de Engelse Royal Albert Hall. Hij bracht een revolutie in het gitaarspelen teweeg door het gebruik van nieuwe akkoorden, feedback en vernieuwende opnametechnieken. Zijn stijl kan omschreven worden als een creatieve, psychedelische verwerking van rock-, soul-, en ook wel van bluesinvloeden. Hij werd ontdekt door Chas Chandler (toen de basgitarist van de Engelse groep The Animals), die hem zag spelen in het plaatselijk bekende Café Wha. Na enkele keren met hem te hebben gesproken, en tientallen keren te hebben gejamd, vroeg hij hem mee te gaan naar Engeland, om daar zijn muziekcarrière van de grond te krijgen. In Engeland vormde hij een groep onder de naam The Jimi Hendrix Experience. Het was een groep met een paar vluchtig bij elkaar gezochte muzikanten, maar later bleek het een sterk trio te zijn. Hendrix zong zelf en speelde uiteraard gitaar, en hij werd daarbij ritmisch ondersteund door Noel Redding, basgitaar en gitaar, en Mitch Mitchell op drums. Noel Redding was van oorsprong helemaal geen bassist, en Mitch Mitchell kwam uit een heel ander hoekje van de muziekindustrie, namelijk de jazz.
Rauwe, rechttoe - rechtaan pop/rock uit Engeland. Het waren vier kerels die deel uitmaakten van The Who: Pete Townshend, de molenwiekende gitarist, boegbeeld en frontzanger Roger Daltrey, bassist John Entwhistle bijgenaamd The Ox vanwege zijn imposante figuur maar hij werd ook The Quiet One (de stille) genoemd. De vierde was de knotsgekke drummer Keith Moon! In 1967 bracht het viertal 'Pictures Of Lily' uit. Het nummer werd geschreven door songwriter-gitarist Pete Townshend, die stelde dat het nummer in eerste instantie over zelfbevrediging gaat, hoewel dit thema eerder wordt uitgelicht door verschillende connotaties, zoals "...Pictures of Lily helped me sleep at nights...", dan dat de tekst er concreet over gaat. In het begin van het nummer zingt zanger Roger Daltrey over de hoofdpersoon die lijdt aan slapeloosheid. Wanneer zijn vader hem de afbeeldingen geeft uit de titel van het nummer, zijn zijn problemen opgelost. Al snel raakt hij geobsedeerd door Lily en probeert haar te zoeken in het echte leven, maar zijn vader helpt hem uit zijn droom: Lily is al dood sinds 1929. Daarna begint de zanger weer te klagen, maar later keert hij weer terug naar zijn fantasie. De Lily, waar dit nummer over zou gaan, is waarschijnlijk Lillie Langtry, een bekende actrice, die inderdaad in 1929 overleed.
-=-=-=-=-=-=-=-=-
‘Can’t Take My Eyes Off You’ is ondertussen een evergreen en meermaals gecoverd door tal van artiesten. Maar slechts weinigen onder ons weten dat het origineel uit 1967 komt en voor het eerst gezongen en uitgebracht werd door Frankie Valli, solo en dus niet door de Four Seasons. Het lied werd geschreven door Bob Gaudio en Bob Crewe en in datzelfde jaar verschenen er al vijf covers: de Lettermen; Ross MacManus (de vader van Elvis Costello); Vikki Carr; Andy Williams (veruit de bekendste versie in West-Europa); en Anni-Frid Lyngstad (Frida van ABBA als 'Du Är Sa Underbart Rar'). De lijst van covers is eindeloos en de succesrijkste is wellicht de versie van de Boys Town Gang uit 1982. Soms wordt de titel ook weergegeven als 'Can't Take My Eyes Off OF You' en eens je het lied op de radio hebt gehoord kun je het voor de rest van de dag niet meer uit je oren krijgen: een echte oorwurm dus!
Will Tura was toen al tien jaar aan de weg aan het timmeren! Zijn eerste plaatje verscheen inderdaad in 1957. Het was een cover van 'Bye Bye Love' van The Everly Brothers. 'Arme Joe' sloeg in als een bom met dank aan een dramatische intro die voordien nog nooit was gehoord. Het verhaal van de snelheidsduivel doet ietwat denken aan 'Leader Of The Pack' van de Shangri-La's of 'Dead Man's Curve' van Jan & Dean maar dat doet niets af aan de geniale samenwerking tussen muziek en tekst van Will Tura, Nelly Byl, en Van Aleda (pseudoniem van Johnny Steggerda). Minstens even spectaculair was de versie van Noordkaap uit 1990. De Keizer van het Vlaamse Lied kreeg toen een passend eerbetoon van 13 veel jongere collega-artiesten met het album 'Turalura - Rockers Zingen Tura'. Een hele nieuwe generatie leerde toen het oeuvre van Will Tura kennen.
-=-=-=-=-=-=-=-=-
Salvatore Adamo, geboren in Sicilië op Allerheiligen 1943, probeerde sinds 1960 een succesrijke carrière in de muziekwereld uit te werken. Bij een mislukking had hij waarschijnlijk in de Waalse steenkoolmijnen zijn kost moeten verdienen. In 1947, toen Salvatore drie jaar oud was, verhuisde hij met zijn familie naar het Belgische Ghlin bij Mons, waar zijn vader in de mijnen ging werken. Hij groeide op in het nabijgelegen Jemappes (Mons). Daar werden ook zijn zusjes en broer geboren. Gedurende zijn schooljaren zong hij in het kerkkoor en leerde hij gitaar spelen. In 1960 deed hij voor het eerst mee aan een wedstrijd en won met het liedje 'Si j'osais'. Gelukkig voor hem had hij op zeven jaar tijd al een indrukwekkend repertoire uitgebracht waarvan het bekendste lied zonder twijfel 'Tombe la neige' is dat zelfs in Japan en Vietnam een cultstatus kent. In 1967 bracht hij vier knappe singles op de markt en de eerste in deze reeks is 'Le néon', wat ik in eerste instantie verkeerdelijk verstond als 'Le néant'! Hij zingt de door hemzelf geschreven chansons voornamelijk in het Frans, maar ook in zijn moedertaal Italiaans, en in het Nederlands, Engels, Turks, Spaans, Japans en Duits. In zijn loopbaan verkocht hij wereldwijd meer dan 100 miljoen albums en singles en is daarmee de bestverkopende Belgische artiest aller tijden.
In 1964 bracht Jacques Brel 'Les bonbons' uit waarin het hoofdpersonage "pralines" meegebracht heeft voor zijn geliefde Germaine. Brel zingt met een overdreven Brussels accent (wat men in Frankrijk geweldig grappig vindt) en drie jaar later deed hij zijn kunststukje nog eens over met 'Les bonbons 67', een soort vervolgverhaal. "Vous avez mille fois raison" werd vele jaren later nog een reclameslogan dankzij André Bialek met wie ik eind jaren tachtig/begin jaren negentig nog heb samengewerkt. In het Nederlands werd die slogan vertaald als "Groot gelijk".
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
The Doors was een Amerikaanse band uit de jaren 1965 - 1973. De band maakte rockmuziek met psychedelische melodieën en poëtische teksten. De naam is ontleend aan een citaat uit het boek 'The Doors of Perception' van Aldous Huxley: "There are things known and there are things unknown, and in between are the doors of perception". De muziek van The Doors is een mengsel van blues, rock, psychedelische muziek, klassieke muziek, en jazz. Wat in de muzikale bezetting opvalt, is de afwezigheid van een bassist. Er is gezocht naar een bassist, maar niemand was bereid de baspartijen op de voorgestelde manier te spelen. De baspartijen worden door Ray Manzarek met zijn linkerhand gespeeld op een Fender Rhodes Piano Bass, die bovenop zijn Continental Vox orgel was geplaatst. Tijdens de studio-opnames voor hun albums werden bassisten ingehuurd zoals Larry Knechtel, Kerry Magness, Leroy Vinnegar, Harvey Brooks, Ray Neopolitan, Lonnie Mack, Douglas Lubahn en Jerry Scheff. Laatstgenoemde was de bassist van Elvis Presley tijdens diens shows in Las Vegas van 1969 tot en met 1977. Hij heeft de elpee 'L.A. Woman' ingespeeld. Jim Morrison zou hem hebben gevraagd, omdat hij een grote fan van Elvis was. Er wordt gezegd dat Scheff op verzoek van Morrison deel zou gaan uitmaken van de band. Door de dood van Morrison in 1971 is het daar echter niet van gekomen. Jim Morrison, leadzanger; toetsenist Ray Manzarek; gitarist Robby Krieger; en drummer John Densmore werden wereldbekend in de zomer van 1967 met 'Light My Fire'. Toen ik jaren later de elpee kocht was mijn verbazing groot dat de versie van dat nummer bijna 7 minuten bedroeg. Er komen later nog drie nummers van The Doors in deze reeks aan bod.
-=-=-=-=-=-=-=-=-
Op 16 mei 1967 gaf Jacques Brel zijn laatste concert en net in datzelfde jaar brak hij door in de Angelsaksische wereld dankzij vertalingen van o.a. Mort Shuman of Rod McKuen. 'Jacky (La chanson de Jacky)' werd geschreven door Jacques Brel en Gérard Jouannest. Brel nam het lied op 2 november 1965 op, en het werd op zijn elpee 'Ces gens-là' in 1966 uitgebracht. In de Engelse vertaling werd het omgedoopt tot 'Jackie'. Door muziekkenners werd het geklasseerd onder de noemer "barokke pop". In het Verenigd Koninkrijk ontstond er controverse over de tekst "authentic queers and phony virgins" (authentieke homo's en valse maagden) en verwijzingen naar verdovende middelen (opium). Het werd dan ook prompt verboden op de BBC. 'Jackie' werd door de Amerikaanse singer-songwriter Scott Walker (echte naam Noel Scott Engel), bekend van The Walker Brothers, als eerste solosingle in 1967 uitgebracht. In 1968 stond het als openingstrack op zijn elpee 'Scott 2'.
Op zijn LP 'Scott' uit 1967 stond ook dit juweeltje (links), alsook rechts deze compositie van Brel/ Jouannest (tevens de voornaam van mijn grootmoeder):
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
De Schotse bard Donovan Leitch volg ik al sinds 1965. Vooral 'Hey Gyp (Dig The Slowness)', 'Colours', 'Catch The Wind', 'Universal Soldier', en 'Turquoise' wisten mij te boeien. De muziekpers schilderde Donovan in het begin af als een ersatz Dylan, onterecht volgens mij. 'Epistle to Dippy' is een lied van Donovan, dat als single in 1967 werd uitgebracht maar niet in het Verenigd Koninkrijk. Donovan zingt en bepeelt zijn akoestische gitaar, de alomtegenwoordige Jimmy Page is te horen op elektrische gitaar, en het Royal Philharmonic Orchestra zorgde voor de violen. Het lied werd geschreven onder de vorm van een open brief naar een oude schoolvriend, ingepakt als een sterke vredelievende boodschap met een fleurige en psychedelische strik er rond. De echte "Dippy" diende toentertijd in het Britse leger in Maleisië. Dippy hoorde het lied, nam contact op met Donovan en verliet prompt het leger. Uit dezelfde periode dateren ook ‘There Is A Mountain’ en ‘Wear Your Love Like Heaven’, twee liedjes die meer flower power hadden en zelfs religieus getint waren.
Nog twee hoogtepunten van Donovan uit dat magisch muzikaal jaar 1967:
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
Eerst een beetje uitleg over een film uit dat jaar. 'Casino Royale' is een filmkomedie uit 1967 met Peter Sellers en David Niven. De film is bedoeld als parodie op de James Bondfilms, en het filmverhaal volgt hierbij ongeveer het verhaal van Ian Flemings eerste Bondboek 'Casino Royale'. Ik zag de film pas vele jaren later op televisie. In de film spelen een aantal bekende en minder bekende acteurs, onder wie Peter Sellers, David Niven, Woody Allen, Orson Welles, Charles Boyer, Dahlia Lavi, Deborah Kerr, John Huston, George Raft, Jean-Paul Belmondo, Jacqueline Bisset, Bernard Cribbins, en Ursula Andress, die eerder al in 'Dr. No' uit 1962 meespeelde. Deze officieuze Bondfilm vond ik maar niks maar de muziek die in de soundtrack voorkwam kon ik des te meer pruimen. Dusty Springfield zong 'The Look Of Love' {Burt Bacharach/Hal David} en Herb Alpert & The Tijuana Brass speelden het instrumentale 'Casino Royale Theme' {Burt Bacharach}!
