Sinds 1 juli 2021 is er een nieuwe reeks op deze muzikale tijdlijn te beluisteren. Een hele verzameling liedjes met in de titel de naam van steden, gemeenten, (ei)landen, provincies, deelstaten, werelddelen, bekende straten of parken, waterlopen, en zelfs fictieve, mythologische of legendarische plaatsen op aarde.
De Stones gaan de psychedelische toer op: '2000 Light Years From Home’ van The Rolling Stones wordt door kenners ondergebracht in de categorie psychedelische rock/spacerock. Indertijd vaak te horen op de RTBF want het nummer scoorde heel hoog in de Waalse hitlijsten! Het nummer werd uitgebracht op hun album 'Their Satanic Majesties Request' uit 1967. In november van dat jaar werd het nummer, als dubbele A-kant met 'She's a Rainbow', uitgebracht als de tweede en laatste single van het album. '2000 Light Years From Home' is geschreven door zanger Mick Jagger en gitarist Keith Richards en geproduceerd door alle bandleden. Jagger schreef de tekst in juni 1967 in een gevangenis in Brixton, waar hij met Richards zat nadat zij waren veroordeeld voor drugsbezit. In juli en september 1967 werd het nummer opgenomen door de band in de Olympic Studios in Londen. De werktitel van het dan nog grotendeels instrumentale nummer was "Toffee Apple". Op het nummer is prominent een mellotron te horen, die werd gespeeld door Brian Jones. Werd David Bowie hierdoor geïnspireerd om 'Space Oddity' amper twee jaar later uit te brengen?
‘All Along The Watchtower’ – Bob Dylan 'All Along The Watchtower' is een populair folkrocklied van Bob Dylan, uitgebracht op zijn achtste studioalbum 'John Wesley Harding' in 1967. Het is een rustig en eenvoudig nummer, bestaande uit drie akkoorden, gespeeld op akoestische gitaar, begeleid door een basgitaar en drums. Enkele intermezzo's op een mondharmonica vormen de enige variatie in het arrangement. De tekst staat centraal, in drie coupletten zonder refrein. Het nummer was nog maar net verschenen, toen Jimi Hendrix er in januari 1968 in de Electric Ladyland studio een bijzondere eigen interpretatie van gaf. Sinds hij het de eerste keer hoorde, had het lied hem geïntrigeerd. Hendrix toverde het lied om tot een elektrische orkaan. Het was een nieuw lied geworden. Dylan kon de vondst wel waarderen en speelde bij latere gelegenheden ook de versie van Hendrix. Het is de versie van Hendrix die het lied beroemd heeft gemaakt. 'Electric Ladyland' was zijn bestverkochte album, en 'All Along The Watchtower' de enige single die tijdens zijn leven een 20ste plaats in de Amerikaanse hitlijsten haalde. Nadien is het ook vaak gecoverd door andere artiesten. Onder meer Eric Clapton, Spirit, Neil Young, Bryan Ferry, Prince, de Dave Matthews Band en de Grateful Dead hebben het nummer opgenomen of live gespeeld. De versie van U2 staat op het album 'Rattle And Hum'. In de film 'Forrest Gump' uit 1994 klinkt het op de radio in Vietnam als subtiele sfeertekening van het schizofrene leven van een Amerikaanse soldaat in de jaren zestig.
-=-=-=-=-=-=-=-=-
‘Happy Together’ van The Turtles, die toen door de critici niet voor vol werden aangezien. Nochtans waren zij er vroeg bij om een compositie van Dylan te coveren: 'It Ain't Me Babe' (1965). The Turtles waren fan van The Byrds want de groepsnaam werd in het begin als The Tyrtles geschreven. Het groepsgeluid klonk ook ietwat als dat van The Byrds. De naam van de band werd echter al snel gewijzigd. In 1967 zaten Howard Kaylan, Mark Volman & Co nog in hun popmuziekperiode. Vanaf 1968 kwamen ze terecht in een psychelische muzikale periode. Later sloten ze zich aan bij The Mothers Of Invention van Frank Zappa. Tijdens de jaren '70 waren ze ook actief als de producers Flo & Eddie. Eén van de eerste popdeuntjes die ik toen helemaal kon meezingen dankzij de tekst die ik uitknipte in de HUMO. Ik had toen nog een sopraanstem en de hoge noten waren dan ook geen probleem voor mij. Het vrolijk nummer stootte The Beatles (met hun single 'Penny Lane') van de nummer 1-positie en stond daarna zelf drie weken op de hoogste notering in de Amerikaanse hitlijsten van 1967. De opvolger ‘She’d Rather Be With Me’ vond ik ook nog best te pruimen. Het vijftal hield jammer genoeg op te bestaan in 1971.
‘Ball And Chain’ – Big Brother & The Holding Company (featuring Janis Joplin). In die lange, hete zomer van 1967 had ik nog nooit gehoord van Big Brother & The Holding Company en zeker niet van Janis Joplin. Pas enkele jaren zou ik kennis maken met de elpee ‘Cheap Thrills’ uit 1968 dankzij een kameraad. Mijn Grundig taperecorder zorgde ervoor dat ik hoogtepunten als ‘Summertime’, ‘Piece Of My Heart’, en ‘Ball And Chain’ thuis veelvuldig opnieuw kon beluisteren. Dat laatste nummer was één van de hoogtepunten op het Monterey Festival en werd geschreven door Big Mama Thornton. Joplin had haar het bluesnummer horen zingen in een bar in San Francisco en was meteen enthousiast. Thornton was ook de eerste die ‘Hound Dog’ van Leiber & Stoller opnam (1952), een rock-‘n-rollnummer waarmee Elvis Presley in 1956 een grote nummer één zou scoren. De liveversie van Joplin en haar band werd bijgewoond door een enthousiast publiek waartussen o.m. Cass Elliott van The Mamas & The Papas zat. Zij was zodanig onder de indruk van haar prestatie dat zij met open mond zat te luisteren (zie onderstaande videoclip)! Het Monterey International Pop Music Festival vond plaats in 1967 op 16, 17 en 18 juni op de Monterey County Fairgrounds in Monterey, Californië. Er wordt geschat dat tussen de 55.000 en 90.000 bezoekers aanwezig waren op dit openluchtfestival. Hoogtepunten op dit festival waren groepen zoals o.a. The Who, The Jimi Hendrix Experience, Big Brother & The Holding Company (met zangeres Janis Joplin), Eric Burdon & The Animals, Buffalo Springfield, Simon & Garfunkel, de Steve Miller Band, The Byrds, Laura Nyro, Canned Heat, Booker T. & The MG's, The Mar-Keys, Otis Redding, The Mamas & The Papas, en Scott McKenzie. Ravi Shankar introduceerde Indiase muziek via zijn sitar en de synthesizer kwam meer onder de aandacht van popmuzikanten dankzij Robert Moog, een van de uitvinders van een synthesizer, die er een demonstratiestand met zijn apparatuur had laten plaatsen, die veel aandacht van de aanwezige muzikanten kreeg. Het festival werd georganiseerd door Hollywood-producent Lou Adler, en door John Phillips van The Mamas & The Papas. Het Monterey International Pop Music Festival wordt als het hoogtepunt van de “Summer of Love” beschouwd.
-=-=-=-=-=-=-=-
'Comme d'habitude' - Claude François De Franse zanger werd geboren op 1 februari 1939 in Ismaïlia, Egypte. Zijn vader, Aimé, was een Fransman die werkte als directeur op het Suezkanaal. Zijn moeder, Lucia alias Chouffa, werd geboren in Calabrië, Italië. Het nummer werd in 1965 gecomponeerd en geschreven door de Franse componist Jacques Revaux, aanvankelijk onder de titel 'For Me'. Hij bood het aan verschillende artiesten aan, onder wie Michel Sardou, Mireille Mathieu, en Hervé Vilard, maar niemand leek geïnteresseerd. Na enig aandringen wou Claude François het nummer in 1967 wel op de plaat zetten, mits het voorzien werd van een nieuwe tekst. Gilles Thibaut schreef vervolgens samen met Claude François, onder de titel 'Comme d'habitude'. De inspiratie hiervoor putte Claude François uit zijn net stukgelopen relatie met de zangeres France Gall. De opname gebeurde met een orkest onder leiding van David Whitaker. Clo-Clo bracht het als single uit in november 1967. Er werden slechts 300.000 exemplaren van verkocht. Claude François zag er tot zijn overlijden in 1978 scherp op toe wie het nummer mocht opnemen. Paul Anka kreeg van Claude François toestemming om het nummer als 'My Way' uit te brengen. Anka slaagde er vervolgens in de Amerikaanse crooner Frank Sinatra te overtuigen. Het werd wereldvermaard in de versie van Frank Sinatra uit 1969. Er bestaan bijna 1.500 versies van. Het is nog altijd een van de meest gespeelde nummers ter wereld. De bekendste Nederlandstalige versies zijn van onder anderen Will Tura, Ron Davis, André Hazes en Raymond van het Groenewoud. David Bowie vertaalde het in 1968 als 'Even A Fool Learns To Love'. Er bestaat een demo van met de originele Franse versie op de achtergrond, enkel gebruikt in een documentaire van Alan Yentob rond Bowie. De toen nog onbekende Britse artiest mocht het nummer in januari 1968 niet uitbrengen. De bekendste Angelsaksische versies (Sinatra buiten beschouwing gelaten) komen van o.a. Paul Anka, Samantha Jones, Matt Monro, Nina Simone, Tom Jones, Elvis Presley, Herman Brood, Il Divo, en Willie Nelson. De Gipsy Kings en Belle Perez brachten het lied in het Spaans uit als 'A Mi Manera'.
'J'aime les filles' / 'L'idole' / 'La Publicité'- Jacques Dutronc Naast Michel Polnareff, Salvatore Adamo, Jacques Brel, Claude François, Gilbert Bécaud, of Françoise Hardy luisterde ik in de jaren zestig ook vaak naar Jacques Dutronc. Vooral de humor in zijn teksten sprak mij aan, al was de muziek ook vaak schitterend. Hij huwde in 1981 met zangeres Françoise Hardy met wie hij sinds 1967 een relatie heeft en die de moeder is van zijn zoon Thomas Dutronc (Parijs, 1973). In 1966 verblijdde de Franse zanger/acteur mij al met o.a. 'Et moi, et moi, et moi', 'Les Playboys', 'Les cactus', 'Mini-mini-mini', 'La fille du Père Noël', en 'La Compapadé'. In 1967 was hij ook productief en naast 'J'aime les filles' mochten 'Le plus difficile', 'L'idole', 'La Publicité', en 'Hippie Hippie Hourrah' er best zijn. Het laatste liedje was een parodie op "The Summer of Love" en de hele hippiecultuur. Jacques Lanzmann en zijn echtgenote Anne Segalen waren zijn trouwe tekstschrijvers. In 1968 zou hij zijn meesterwerk uitbrengen als ode aan de Franse hoofdstad, maar dat is voor een latere reeks.
-=-=-=-=-=-=-=-
'You Keep Me Hangin’ On’ – Vanilla Fudge 'You Keep Me Hangin' On is een single waarvan het origineel opgenomen is door de Motown meidengroep The Supremes. Het nummer is door veel artiesten gecoverd, zoals o.m. Kim Wilde, Rod Stewart, Vanilla Fudge en Wilson Pickett. Het nummer gaat erover dat de verteller van het verhaal, in dit geval leadzangeres Diana Ross, er genoeg van heeft dat ze als speelgoed behandeld wordt door haar geliefde. Daarom eist ze dat hij weggaat en nooit meer terugkomt. Een thema dat vaak terugkeert in de popmuziek: 'Poupée de cire, poupée de son' (1965), 'Puppet On A String' (1967), 'I'm Your Puppet' (1967), 'Dangling On A String' (1970). In het nummer komt een gitaar voor die het geluid van morsecode nadoet. Dat geluid lijkt erg op het geluid van het journaal en de schrijvers, Holland-Dozier-Holland, wilden de verschillende onderwerpen die in het nummer worden besproken als nieuwsberichten laten voorkomen. Tot zover de originele versie uit 1966. Een jaar later kwam de cover van Vanilla Fudge op de markt en die versie zorgde voor een wereldwijde sensatie. Mark Stein beïnvloedde door zijn manier van spelen op het keyboard verscheidene bands, waaronder Deep Purple, The Nice, Emerson, Lake & Palmer, Uriah Heep, Led Zeppelin en Atomic Rooster. Tijdens een video-interview gaf Jon Lord toe dat Deep Purple voor hun debuut-LP 'Shades of Deep Purple' het concept van Vanilla Fudge exact had gekopieerd. Het origineel was nog amper herkenbaar. Het in mono opgenomen nummer werd een 6:47 min. lange versie en naar slow motion vertraagd, want het oorspronkelijke tempo werd met de helft verminderd. Door de psychedelische sound met een neoklassieke orgelpartituur en sitarpassages werd het lied quasi onherkenbaar. De Amerikaanse psychedelische band bestond toen uit vocalist en organist Mark Stein, bassist en zanger Tim Bogert, leadgitarist/zanger Vince Martell, en drummer/zanger Carmine Appice. De oorspronkelijke naam van de groep was Mark Stein & The Pigeons en in 1972 vormde Bogert samen met Appice en Jeff Beck het powertrio Beck, Bogert & Appice.
'(You Make Me Feel Like) A Natural Woman' – Aretha Franklin '(You Make Me Feel Like) A Natural Woman' werd geschreven door Gerry Goffin en Carole King en is geïnspireerd door producer en co-eigenaar van Atlantic Records, Jerry Wexler. Wexler schreef in zijn autobiografie dat hij aan het piekeren was over het concept van een "natuurlijke man". Op dat moment reed hij langs Carole King in de straten van New York. Hij riep naar haar dat hij een lied wou over een "natuurlijke vrouw" op de volgende plaat van Aretha Franklin. Diezelfde avond werd het lied geschreven. Als bedankje werd Wexler door Goffin en King genoemd als co-auteur van het nummer. Het werd uitgebracht op haar album 'Lady Soul' uit 1968 maar op 7 september 1967 werd het nummer al uitgebracht als de eerste single van het album. Naar verluidt barstte Carole King in tranen uit toen zij Aretha Franklin haar lied voor het eerst live hoorde zingen ... De auteursversie zag pas het levenslicht op de elpee 'Tapestry' uit 1971.
-=-=-=-=-=-=-=-
'Alabama Song (‘Whisky Bar’ / ‘Moon Of Alabama’)’ – The Doors 'Alabama Song', ook bekend als 'Moon Over Alabama' of 'Whisky Bar', is een nummer dat werd geschreven door Bertolt Brecht, vertaald uit het Duits naar het Engels door Elisabeth Hauptmann, en in 1925 op muziek gezet door Kurt Weill voor het toneelstuk "Mahagonny-Songspiel" in 1927. In 1930 is het nummer opnieuw gebruikt voor de opera "Aufstieg und Fall der Stadt Mahagonny". Het nummer is vaak gecoverd, waarbij de versies van The Doors en David Bowie de bekendste opnames zijn. De versie van Brecht en Weill werd voor het eerst uitgevoerd door de Weense actrice en danseres Lotte Lenya, de vrouw van Weill, in de rol van Jessie in "Mahagonny-Songspiel" op het Baden-Baden Festival in 1927. De eerste opname van het nummer werd gezongen door Lenya en werd in 1930 uitgebracht onder de titel "Alabama-Song" op het platenlabel Homocord. Liefhebbers van James Bond-films kennen Lotte Lenya van haar iconische rol in 'From Russia with Love' (1963) als Rosa Klebb, de spionne met de puntige schoen! De melodie van de versie van The Doors is anders dan het origineel en het couplet dat begint met "Show me the way to the next little dollar" is uit het nummer verwijderd. Op de albumversie paste zanger Jim Morrison het tweede couplet aan van "Show us the way to the next pretty boy" naar "Show me the way to the next little girl". Alhoewel Bowie ook de regel "little boy" had veranderd, zong hij wel de originele melodie van Weill.
‘John Lee Hooker’ – Johnny Rivers In 1967 en ook tijdens de volgende jaren was de gemiddelde plaspauze (of de tijd van een sigaretje) van een disc-jockey of platendraaier een kwartier en ongeveer zó lang duurde deze track uit een geweldige plaat van Johnny Rivers opgenomen en uitgebracht als "Live At The Whisky A Go-Go"! De slagzin van dit geweldig nummer was 'I can't get no satisfaction' en die jatte de Amerikaanse singer/songwriter van The Rolling Stones. Om de verwarring nog groter te maken heette het nummer 'John Lee Hooker', naar de invloedrijke Amerikaanse blueszanger, gitarist en songwriter die tijdens zijn leven verschillende soorten stijlen hanteerde. Zeer populair tijdens T-dansants (feestjes die in de namiddag plaatsvonden), op school of georganiseerd door jeugdbewegingen in parochiezalen. De truc was om zo lang mogelijk te blijven dansen op dit lied en hopen dat zoveel mogelijk meisjes (of jongens) jouw danskunsten gezien hadden. Gewoonlijk volgde er na deze uitputtingsslag een bamba (of kusjesdans) en wie dan zijn keuze had gemaakt kon net daarna driemaal een slow dansen. Of slechts één dansje als jouw keuze de danspartner niet beviel ...
Sinds 1 juli 2021 is er een nieuwe reeks op deze muzikale tijdlijn te beluisteren. Een hele verzameling liedjes met in de titel de naam van steden, gemeenten, (ei)landen, provincies, deelstaten, werelddelen, bekende straten of parken, waterlopen, en zelfs fictieve, mythologische of legendarische plaatsen op aarde.
Sinds 1 juli 2021 is er een nieuwe reeks op deze muzikale tijdlijn te beluisteren. Een hele verzameling liedjes met in de titel de naam van steden, gemeenten, (ei)landen, provincies, deelstaten, werelddelen, bekende straten of parken, waterlopen, en zelfs fictieve, mythologische of legendarische plaatsen op aarde. Samengevat: 'Geografische Muziek'.
