Het televisieprogramma 'Liefde voor Muziek' werd uitgezonden en de weerslag daarvan is terug te vinden in de Radio 2 Top 30 van de maand april 2022. Op 12 nieuwkomers zijn er drie deelnemers aan dat muzikaal programma terug te vinden in onze wekelijkse hitparade. Hier is de eerste: Het Nederlandse zangduo en tevens echtpaar Suzan & Freek bracht een cover van 'This One's For You' van Ozark Henry. Piet Goddaer luisterde aandachtig en was zeer blij met hun Nederlandstalige versie van zijn compositie die de voor de hand liggende titel 'Dit is voor jou' meekreeg. Eerste nieuwkomer van zaterdag 2 april 2022, op de dag dat Chantal en ik 47 jaar geleden trouwden. Het mooie origineel kan rechts beluisterd en bekeken worden.
Willy William (Fréjus, 14 april 1981) is een Frans-Mauritiaans zanger, diskjockey en muziekproducent. Hij is lid van de Franse muziekgroep Collectif Métissé, maar ook actief als soloartiest. En op zaterdag 2 april 2022 kwam zijn 'Trompeta' als tweede en meteen ook hoogste nieuwkomer binnen in de Radio 2 Top 30.
Sinds zijn vertrek bij de Brits/Ierse band One Direction boerde Harry Styles heel goed als solozanger. Zijn nieuwste product heette 'As It Was' en die single kwam op zaterdag 9 april 2022 als eerste nieuwkomer terecht in de Radio 2 Top 30. Dit zou wel eens de volgende nummer één kunnen worden, ware het niet dat Metejoor stevige concurrentie was!
Of zou de concurrentie komen van die "jonge wolven" uit Sint-Genesius-Rode die ondertussen toch al aan de muzikale weg aan het timmeren zijn sinds 1987! De tweede en meteen hoogste nieuwkomer in de Radio 2 Top 30 van zaterdag 9 april 2022 was de nieuwste van Clouseau: 'Vage herinnering' kwam meteen binnen vanuit het niets op nummer 13. Als dat maar geen ongeluksgetal is ...
En daarmee is de spits afgebeten, beste vriend(inn)en: vier nieuwkomers in de Radio 2 Top 30 van 2 en 9 april 2022 en de helft daarvan was Nederlandstalig!
2 april: Die dag zijn Chantal en ik al 47 jaar gelukkig getrouwd.
2 april: Litouwen stopt als eerste land binnen de Europese Unie volledig met de afname van gas uit Rusland n.a.v. van de oorlog in Oekraïne.
3 april: Bij een schietpartij in het centrum van de Amerikaanse stad Sacramento (Californië) vallen zeker zes doden.
4 april: Het Intergovernmental Panel on Climate Change (IPCC) publiceert een nieuw klimaatrapport, het derde in minder dan een jaar, waaruit blijkt dat de CO2-uitstoot het afgelopen decennium recordhoog was maar bezig is af te vlakken. Het doel om de opwarming van de Aarde te beperken tot anderhalve graad is volgens het IPCC nog steeds haalbaar.
12 april: In de New Yorkse wijk Brooklyn vallen zeker 29 gewonden bij een schietpartij in een metrostation van Fourth Avenue Line. De dader is een 62-jarige man.
17 april: In de Zuid-Afrikaanse provincie KwaZoeloe-Natal vallen zeker 443 doden door overstromingen. Meer dan 60 mensen worden nog vermist.
17 april: Onze kleinzoon (die dag 28 maanden oud) komt voor de eerste maal paaseitjes rapen in onze tuin. Ons geluk als grootouders is onbeschrijflijk.
18 april: Onze zoon wordt 39 jaar, waar is de tijd! Zijn verjaardag hebben wij de dag voordien bij ons thuis gevierd samen met zijn gezin.
24 april: De Franse president Emmanuel Macron wint de verkiezingen met ruim 58%, en kan daarmee beginnen aan een tweede ambtstermijn van vijf jaar. Macrons tegenstrever was de uiterst rechtse Marine Le Pen.
Dagelijks werden onze nieuwsberichten overspoeld met rampzalig nieuws over de oorlog in Oekraïne. Vreemd genoeg geen berichten meer over de coronapandemie terwijl het Covid-19 virus nog altijd niet verdwenen is! Het leven is in de loop van de maand april ook enorm duur geworden. De energiefacturen swingen de pan uit!
Alweer een single met een dubbele A-kant van de Fab Four: 'Hey Jude' grotendeels geschreven door Paul McCartney en 'Revolution' kwam uit het brein van John Lennon, maar volgens de geldende afspraak allebei ondergebracht onder de samenwerkende vennootschap "Lennon/McCartney".
In die tijd was een single van meer dan 7 minuten hoogst uitzonderlijk. Hieronder een videoclip in kleuren gerealiseerd door Michael Lindsay-Hogg die met The Beatles had gewerkt voor 'Paperback Writer' en 'Rain'. Zij zijn hier als gasten van de David Frost Show. Eind 1968 zou de regisseur 'The Rolling Stones Rock and Roll Circus TV special' realiseren waarin ook John & Yoko te zien en te horen zijn. Die film zou pas te zien zijn in 1996, maar daarover later meer!
'Hey Jude' was geschreven om de jonge Julian Lennon een hart onder de riem te steken (oorspronkelijke titel "Hey Jules") want hij worstelde met de echtscheiding van zijn ouders en 'Revolution' was de weergave van Lennon op de heersende onrust in de straten n.a.v. de studentenrevoltes in Europa (o.a. mei '68) en in de VS (protest tegen de oorlog in Vietnam). De singleversie verschilt van de elpeeversie ('Revolution 1') en dan is er ook nog 'Revolution 9' (Experimentele muziek).
“When you talk about destruction, don’t you know that you can count me out/in"!
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
‘With A Little Help From My Friends’ – Joe Cocker
The Beatles waren alomtegenwoordig in 1968, als zij het zelf niet waren met hun steengoede singles of elpee dan was het dankzij covers van hun geweldige nummers door bevriende artiesten.
Zo was er ene Joe Cocker uit Sheffield die zijn carrière begon als drummer. Hij was een onrustige ziel met een rauwe stem en als blueszanger begeleidde hij zichzelf met spastische armbewegingen.
'I'll Cry Instead', Cockers eerste single uit 1964, was een cover van The Beatles uit de soundtrack van 'A Hard Day's Night'. Zijn versie flopte jammer genoeg.
Hij had in het Verenigd Koninkrijk een bescheiden hitje in 1968 met 'Marjorine' maar de vlam sloeg pas in de pan met zijn fantastische cover van ‘With A Little Help From My Friends’. Zijn eerste grote hit, zijn tweede Beatlescover, verscheen in het najaar van 1968, een eigen versie van een van de nummers op het conceptalbum 'Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band' gezongen door Ringo. Kort daarna, in de zomer van 1969, deed zijn verschijning op de Woodstock Music & Art Fair zijn populariteit nog verder stijgen.
Op de singleversie uit 1968 krijgt Joe Cocker bijstand van studiomuzikant Jimmy Page op gitaar. Let vooral op de oerkreet omstreeks 3:50 min. Nog steeds kippenvelmoment, na al die jaren!
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
‘I Put A Spell On You’ - Creedence Clearwater Revival
Met een dramatische intro betoverde John Fogerty ons met zijn versie van ‘I Put A Spell On You’, een heerlijk nummer uit 1956 van Screamin' Jay Hawkins, de peetvader van de shockrock.
Op de b-kant van de single uit 1968 stond 'Walk On The Water' en dan moest ik steevast aan Jezus denken. In 1969 werd de song heruitgegeven dankzij hun optreden op Woodstock maar ditmaal met 'Suzie Q.' op de b-kant. Een jaar na de split van CCR (1972) werd de song nogmaals uitgebracht met 'Molina' en 'Fortunate Son' op de flipside.
John en Tom Fogerty, Stu Cook en Doug Clifford zouden hun grote doorbraak kennen in 1969 dankzij 'Proud Mary', 'Bad Moon Rising', 'Green River', 'Down On The Corner' en een hele reeks fantastische singles en elpees in 1970 en 1971. En in september 1971 zag ik Creedence Clearwater Revival spelen in het Antwerps Sportpaleis met Tony Joe White als voorprogramma. Swamp blues ten top!
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
‘Seasons In The Sun’ – The Fortunes
Die single heb ik enkele jaren later kunnen "redden" uit de afprijsbakken en toegevoegd aan mijn verzameling voor enkele luttele Belgische franken.
Het is een cover van 'Le Moribond' van Jacques Brel. Het origineel uit 1961 kende ik al, net als de vertaling van Will Ferdy ('De stervende' ook bekend als "Vaarwel Emiel") uit 1964. In 1974 kwam de Canadese zanger Terry Jacks met zijn versie, maar die vond ik iets te commercieel.
De Engelse tekst werd geschreven door Rod McKuen, de Amerikaanse dichter, singer-songwriter, componist en acteur. The Fortunes is een Britse popgroep die vooral succes had in de jaren '60 en '70. Hun grootste successen zijn 'You've Got Your Troubles', 'Here It Comes Again', 'Here Comes That Rainy Day Feeling Again', 'This Golden Ring', en 'Caroline', hevig geplugd door Radio Caroline. Maar deze versie van Brels nummer mag er, wat mij betreft, zeker bij horen.
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
‘Love-Itis’ / ‘World Of Love’ – Mandala
Mike Verdrengh had vóór de BRT Top 30 begon (2 mei 1970) een radioprogramma op zaterdag bij Omroep Brabant en het was daar dat ik voor het eerst 'Love-Itis' voor het eerst hoorde. Maar Verdrengh sprak de naam van de groep telkens verkeerd uit want hij kondigde de Canadese soulgroep steevast aan als "Mandala Soul Crusade". 'Soul Crusade' was de titel van hun elpee.
‘Love-Itis’ was oorspronkelijk een nummer van Harvey Scales and The Seven Sounds uit 1967, zo zou ik veel later te weten komen tijdens een muziekquiz. Mandala is een begrip uit de Tibetaanse kunst en het Tibetaans boeddhisme maar ook een Canadese band waarin gitarist Domenic Troiano zat die met The James Gang en The Guess Who zou werken in de jaren '70, en drummer Pentti Glan, die later deel zou uitmaken van de band Alice Cooper en bij Lou Reed zou spelen. Roy Kenner, die de leadzanger zou worden van de James Gang, maakte ook deel uit van Mandala.
Enkele jaren later vond ik in de bakken van een platenboer tijdens de koopjesperiode het singletje dat ik alweer voor een habbekrats redde van de vernietiging. Op de a-kant staat ‘World Of Love’ en op de keerzijde 'World Of Love'. Maar vandaag had ik eens zin om de volgorde om te draaien.
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
‘Those Were The Days’ – Mary Hopkin
En toen kregen The Beatles concurrentie van andere artiesten die ze een contract hadden aangeboden op hun nieuw platenlabel APPLE Records. Zoals o.a. Mary Hopkin en later Billy Preston, Badfinger of James Taylor om er maar enkelen te noemen.
In die dagen zagen wij in de HUMO menige foto van Paul McCartney met zijn protegee en bijna iedereen dacht dat de twee met elkaar zouden trouwen. Niet dus, want het was de Amerikaanse fotografe Linda Eastman die Linda McCartney zou worden!
Gene Raskin, een Amerikaanse muzikant en toneelschrijver, auteur van de teksten van de Engelse versie van het Russische lied 'Those Were The Days', deponeerde het lied (tekst èn muziek) illegaal want de muziek was van de Russische componist Boris Fomin, die de rechtszaak echter verloor omdat Raskin zo sluw was geweest de melodie ietwat te veranderen.
Met de royalty's kon Raskin op zijn lauweren rusten want van de single werden miljoenen exemplaren verkocht en Mary Hopkin werd opeens een beroemdheid. Maar het wereldsucces van die eerste single zou ze nooit meer evenaren. "Those were the days, my friend!" ...
Wie denkt dat Steppenwolf een eendagsvlieg was met hun single 'Born To Be Wild' heeft het mis want de Amerikaanse blues-rockband met psychedelische invloeden o.l.v. John Kay is veel meer dan dat!
De opvolger van hun eerste grote hit was ‘Magic Carpet Ride’ waarmee de heavy rockers ons meenamen op een vliegend tapijt, waarschijnlijk na een jointje gerookt te hebben.
Begin 1968 namen ze echter een vroegere opname van Don Covay en Steve Cropper onder handen: ze kozen resoluut voor ‘Sookie Sookie’, een danssingle die net vóór 'Born To Be Wild' werd uitgebracht maar jammer genoeg flopte. Producer van dienst was Gabriel Mekler.
Iedereen op de dansvloer want 29 april is de internationale dag van de dans. Hopla met de beentjes! ♫♫♫ Let it hang out baby, let it hang out now, now na-na now! ♫♫♫ ...
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
‘Helter Skelter’ / ‘Blackbird’ – The Beatles
En dan komen nu enkele tracks uit de dubbele witte van The Beatles aan bod, een elpee die werd uitgebracht op 22 november 1968, vijf dagen vóór mijn zeventiende verjaardag.
Volgens mijn bescheiden mening had mijn favoriete groep er beter aan gedaan slechts één elpee uit te brengen want er staan veel onafgewerkte songs op die twee vinylschijven.
Ik voelde toen al dat de vier jongens uiteindelijk elk hun eigen zouden gaan want wat vroeger echte "Lennon/McCartney" composities waren (met een inbreng van John èn Paul), kon je nu makkelijker herkennen wie eigenlijk de song geschreven had.
Zo was er de luidste compositie van McCartney ooit: ‘Helter Skelter’, een reactie op een krantenartikel van Pete Townshend van The Who die in 1967 had beweerd dat hij de luidste song ooit had gecomponeerd met 'I Can See For Miles'.
'Helter Skelter' is een kermisglijbaan in de vorm van een spiraal rond een toren/overhaasting maar figuurlijk ook hoteldebotel of holderdebolder. De song wordt door muziekhistorici gezien als een belangrijke invloed in de ontwikkeling van heavy metal. Ringo Starr schreeuwt aan het einde van de track "I got blisters on my fingers!", omdat er zoveel takes waren. George Harrison liep tijdens de opnames rond in de studio met een brandende asbak op zijn hoofd! Roadmanager Mal Evans speelde trompet om het geluid te versterken.
‘Blackbird’ is ook geschreven door Paul McCartney: een ingetogen nummer dat niet gaat over een merel maar over de miserabele toestand van de Afro-Amerikaanse bevolking in de VS. Volgens McCartney kwam zijn inspiratie voor het lied door de oplopende spanningen en de protesten van de Amerikaanse burgerrechtenbeweging tegen de rassenscheiding in de Verenigde Staten. McCartney gebruikte de 'blackbird' als metafoor voor een zwarte vrouw, om haar te bemoedigen. In het nummer is op de achtergrond een licht getik te horen, afkomstig van het tikken van McCartneys voet op de maat, dat refereert aan het marcheren van de Afro-Amerikanen. De Beatle liet zich naar eigen zeggen inspireren door de 'Bourrée' uit de suite in e-kleine terts voor luit BWV 996 van Johann Sebastian Bach. In hun jeugd hadden Paul McCartney en George Harrison dit stuk leren spelen op hun gitaren.
In 1969 zou Jethro Tull zich trouwens ook laten inspireren door Bach en een instrumentale single uitbrengen onder de titel 'Bourée'. Maar dat is voor later!
Tijdens hun verblijf in India in februari/maart 1968 leerde Donoval Leitch John en Paul de techniek van "fingerpicking' op hun akoestische gitaar.
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
‘I Started A Joke’ – Bee Gees
Geschreven door Barry, Robin en Maurice Gibb en geproduceerd door de band in samenwerking met hun manager Robert Stigwood.
Toen waren de Bee Gees nog met z'n vieren, de gebroeders Gibb en Vince Melouney. Ze wisten altijd een gevoelige snaar te raken. Deze heerlijke slow werd gezongen door Robin Gibb. 'I Started A Joke' was het laatste nummer met gitaarwerk van Vince Melouney, die de band in het begin van december 1968 verliet.
Het nummer verscheen op hun album 'Idea' uit 1968. Op 21 december van dat jaar werd het nummer uitgebracht als de tweede en laatste single van het album. De voorgaande single was 'I've Gotta Get A Message To You'. De hoes van 'Idea' werd getekend door Klaus Voormann.
De drie broers hadden ook besloten om vanaf nu het lidwoord 'The' te laten vallen in de groepsnaam.
Vanaf nu zullen de historische opnames uit 1968 nog vaak terug te vinden zijn in de hitlijsten van 1969.
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
‘Everybody’s Talkin’’ – Nilsson
Het origineel werd in 1966 geschreven door Fred Neil, een Amerikaans folkzanger en -componist. Hij werd in de jaren zestig bekend doordat anderen zijn composities vertolkten en er succes mee bereikten.
De loopbaan van Fred Neil begon in de New Yorkse wijk Greenwich Village, waar hij geregeld in onder meer Cafe Wha? optrad. Hij zong en bespeelde een 12-snarige gitaar. Naast de solo-optredens speelde hij in de vroege jaren zestig ook met anderen. Zo liet hij zich in 1961 een aantal keer begeleiden door Bob Dylan en Mark Spoelstra, kort nadat Dylan met zijn studie stopte en naar New York was verhuisd. Hij leerde tevens David Crosby kennen, die zich liet beïnvloeden door het gitaarspel van Neil.
De versie van Nilsson werd gebruikt voor de originele soundtrack van 'Midnight Cowboy' die pas in 1969 werd uitgebracht zodat deze single nog heel lang in de radiogolven bleef nazinderen en pas echt goed doorbrak een jaar na de opname.
Toen The Beatles op een persconferentie in 1968 werden gevraagd wie hun favoriete groep was antwoordden de vier unisono: "Nilsson"! Toen had bijna niemand ooit van Harry Nilsson gehoord en de opzoekingen konden beginnen, niet eenvoudig toen zonder zoekmachines zoals bijvoorbeeld Google.
Na het "dollar" drieluik spaghettiwesterns met Clint Eastwood werd Maestro Morricone weer gevraagd toepasselijke muziek te componeren voor 'Once Upon A Time In The West'. De geweldige prent werd uitgebracht op 21 december 1968 in Italië als 'C'era una volta il West'. Een ingekorte versie werd in de VS gereleaset op 28 mei 1969. Clintwood was niet beschikbaar voor de rol en bijgevolg mocht Charles Bronson op de mondharmonica blazen.
De originele soundtrack stond jarenlang in de hitlijsten en is de best verkopende instrumentale filmmuziek aller tijden. Toch was deze film niet zo succesrijk in de VS als in Europa. Een enorm kassucces vooral in Frankrijk en West-Duitsland, waar hij de titel 'Spiel mir das Lied vom Tod' (Speel me het lied van de dood) kreeg.
Voor het achtergronddecor van 'Once Upon A Time In The West' maakte regisseur Sergio Leone gebruik van twee locaties; de Tabernaswoestijn (ook wel Desierto de Tabernas genoemd) in het Spaanse Almería en de Monument Valley in de Amerikaanse staat Utah.
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
‘Cry Like A Baby’ / ‘Choo Choo Train’ – The Box Tops
The Box Tops hadden in 1967 een wereldhit gescoord met 'The Letter', een popliedje waarvan ik de tekst in die dagen volledig uit mijn hoofd kende en synchroon met Alex Chilton kon meezingen!
Het jaar daarop hadden de vertegenwoordigers van de "blue eyed soul" nog twee grote hits.
‘Cry Like A Baby’ is meteen te herkennen aan de specifieke sound van de gitaar die klinkt als een sitar! De tweede single komt traag op gang want het is een diesel locomotief! ‘Choo Choo Train’ is ten huize Colemans gekend als "tsjoeke tsjoeke tuut tuut", een absolute favoriet van onze kleinzoon die inmiddels al iets ouder is dan 28 maanden!
♫♫♫ "Weg zijn wij! ♫♫♫ ...
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
‘I Don’t Know Why’ / ‘For Once In My Life’ – Stevie Wonder
Stevie Wonder, geboren op 13 mei 1950 als Steveland Judkins of Steveland Morris, is een Amerikaanse zanger, componist en multi-instrumentalist.
Op twaalfjarige leeftijd werd deze blinde rhythm-and-blues-, soul-, pop- en funkartiest door Motown geïntroduceerd als de nieuwe Ray Charles, zijn grote voorbeeld.
‘I Don’t Know Why’ stond op de elpee 'For Once In My Life'. Op 28 januari 1969 werd de single uitgebracht met 'My Cherie Amour' op de b-kant. Een paar maanden later werd de single opnieuw uitgebracht maar a- en b-kant werd omgewisseld omdat 'My Cherie Amour' vaker gedraaid werd door de deejays en daarom in de hitlijsten terechtkwam. Volgens mij is ‘I Don’t Know Why’ veel mooier en veel doorleefder maar minder commercieel dan 'My Cherie Amour'. Soms wordt het dramatisch lied aangeduid als 'Don't Know Why I Love You' en zelfs The Rolling Stones namen een cover op tijdens een sessie voor de elpee 'Let It Bleed' op 3 juli 1969, de avond dat het nieuws uitlekte dat Brian Jones was overleden. Die versie werd pas in 1975 uitgebracht op de elpee 'Metamorphosis' onder de titel 'I Don't Know Why (aka Don't Know Why I Love You)'.
‘For Once In My Life’ werd geschreven door Ron Miller en Orlando Murden in 1966. Jean DuShon nam het lied als eerste op, maar deze single bleek geen succes. Berry Gordy, de oprichter van Motown, zorgde ervoor dat 'For Once In My Life' door Barbara McNair werd opgenomen voor het album 'Here I Am'. In 1967 liet Gordy het nummer opnemen door The Temptations. In dezelfde periode werd het zowel door Tony Bennett als door Stevie Wonder opgenomen. En in 1968/1969 werd de single een grote hit voor de jonge Amerikaanse muzikant.
Ik zeg altijd: "It's not a Wonder, it's a Miracle!".
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
‘All Along The Watchtower’ – The Jimi Hendrix Experience
♫♫♫ "There must be some kind of way out of here, said the joker to the thief. There's too much confusion I can't get no relief. Businessmen they drink my wine, plowmen dig my earth. None will level on the line, nobody offered his word. Hey!" ♫♫♫
Deze tekst kon alleen maar uit het brein van Bob Dylan komen!
Jimi Hendrix was een grote fan en bewerkte dit meesterwerk uit 1967 zodanig goed dat de Grootmeester zelve later tijdens zijn optredens ook de versie van Hendrix zou naspelen.
Met een geweldige intro op akoestische gitaar gespeeld door Dave Mason van Traffic samen met de elektrische gitaar van Jimi Hendrix. Mason en Hendrix hoorden het nummer voor het eerst toen ze samen met Viv Prince (drummer van The Pretty Things) in Londen naar het album 'John Wesley Harding' van His Bawbness luisterden.
Ik herinner mij nog altijd de eerste maal dat ik deze versie hoorde want ik werd toen bijna letterlijk van mijn sokken geblazen!
En toen hoorde ik op de radio een liedje dat mij bekend in de oren klonk. Het was 'Susie-Q' (let op de oorspronkelijke spelling) van ouwe rocker Dale Hawkins uit 1957. Hij werd door kenners de architect van de "swamp rock boogie" genoemd alhoewel hij beïnvloed was door de nieuwe rock-'n-roll-stijl van Elvis Presley en de gitaargeluiden van Scotty Moore. Zijn gitaarmaatje James Burton zorgde voor de herkenbare riff en solo.
En neen, ‘Suzie Q.' is niet de afkorting van Suzi Quatro, de Amerikaanse zangeres die geboren werd als Susan Kay Quatrocchio.
Het was mijn eerste kennismaking met het viertal John Fogerty, zijn broer Tom Fogerty, Stu Cook en Doug Clifford. De groepsnaam Creedence Clearwater Revival was voor de meesten te lang en te moeilijk om uit te spreken (vooral de Franstalige deejays) en al snel werden de vier Amerikaanse muzikanten omschreven als CCR.
Enkele jaren later kon ik de single op de kop tikken, jammer genoeg was de song van meer dan 8 minuten in twee stukken geknipt: Part 1 op de A-kant en Part 2 op de B-kant. Maar de lange versie is helemaal te horen op 'Creedence Clearwater Revival', het debuutalbum van de gelijknamige rockgroep. De groep speelt een karakteristieke swamp blues (moerasblues), een mix van country, blues en rock-n'-roll.
Tony Joe White was ook een vaandeldrager van de swamp rock en het toeval wil dat ik hem live heb gezien in september 1971 als voorprogramma van CCR in Antwerpen. Geweldig optreden!
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
‘I Think It’s Going To Rain Today’ – Randy Newman / Dusty Springfield
Gisteren en vandaag heb ik al eens een paar maal naar de lucht gekeken en gedacht dat er nattigheid ging uitvallen. Niet dus, de zon brak telkenmale door het wolkendek.
Toegegeven, ‘I Think It’s Going To Rain Today’ heb ik voor het eerst gehoord in de versie van Dusty Springfield. Het ingetogen lied dat soms als 'I Think It's Gonna Rain Today' wordt weergegeven is een lied geschreven door de Amerikaanse singer/songwriter Randy Newman. Het verscheen voor het eerst op de LP 'You're Gonna Hear From Me' van Julius La Rosa in 1966, Eric Burdon's album 'Eric Is Here' (1967), en op Newman's debuutplaat 'Randy Newman'. Het is een van zijn meest gecoverde songs.
Newman vertelde aan het muziekblad Rolling Stone dat hij het lied schreef omstreeks 1963 of 1964. Hij zei dat de muziek emotioneel, zelfs mooi, en dat de tekst dat niet is. Newman zei ook dat het lied hem stoorde vanwege de duistere kant en hij vond hem zelfs slaapverwekkend en overdreven sentimenteel. Hij heeft de rechten van publicatie van de liedjes op zijn eerste album dan ook weggeschonken en als resultaat daarvan ziet hij geen enkele cent van de muzikanten die de liedjes daaruit coveren.
In 1977 liet ik de elpee 'Randy Newman creates something new under the sun' uit de Verenigde Staten overkomen via mijn reguliere platenboer voor de som van 315 BEF. Normaliter kostte een elpee toen 251 BEF, maar het was beslist de moeite waard. De elpee 'Sail Away' kocht ik in 1973 in Krefeld, West-Duitsland tijdens mijn legerdienst. Omgerekend telde ik er 200 BEF voor neer want hij stond te koop voor enkele Deutsche Marken. Een echt koopje!
Het zou niet lang duren of verscheidene songs uit die plaat zouden gecoverd worden door artiesten van divers pluimage: o.m. 'Love Story', 'Living Without You', 'The Beehive State' en Dusty Springfield, Nilsson, Manfred Mann, The Doobie Brothers, Joe Cocker en anderen zouden er hits mee scoren.
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
‘Need Your Love So Bad’ – Fleetwood Mac
'Need Your Love So Bad' is een nummer van de Amerikaanse muzikant Little Willie John geschreven door zijn oudere broer Mertis John Jr. Het nummer werd in 1955 uitgebracht op single en Peter Green bracht het geweldig blueslied naar Europa.
De single werd vooral in Nederland een grote hit en in 1969 nogmaals toen de single opnieuw werd uitgebracht! Fleetwood Mac werd opgericht in juli 1967 door Peter Green. Oorspronkelijk bestond de band naast Green (zang, gitaar en mondharmonica) uit Mick Fleetwood (drums), Jeremy Spencer (gitaar) en Bob Brunning (bas). Green had in 1966 samen met Fleetwood gespeeld in Shotgun Express, een R&B-band waarin Rod Stewart de zang voor zijn rekening nam.
In datzelfde jaar nog verliet Green deze groep om Eric Clapton te vervangen in John Mayall's Bluesbreakers. Hier was John McVie de basgitarist. Fleetwood voegde zich begin 1967 ook bij John Mayall's Bluesbreakers. Ook in 1967 stapten Green, Fleetwood en McVie uit deze band om een nieuw avontuur aan te gaan: Fleetwood Mac.
John Lennon was van in het begin grote fan van de groep. Hij zou trouwens eind 1968 in een gelegenheidsgroep stappen die hij de naam The Dirty Mac gaf. Het nummer 'Sun King' van The Beatles op de elpee 'Abbey Road' is sterk geïnspireerd op 'Albatross' van Fleetwood Mac, een instrumentale hit die hier later nog aan de beurt komt.
Ik kreeg meteen lovend commentaar op Facebook van een muziekvriend uit Spanje: "Super lied, en mooie interessante uitleg. Thanks. Ik speel dit nummertje nog regelmatig, en dat "blueske" krijgt een speciaal tintje, door een diminué akkoordje dat er tussen zit, dit ter info voor gitaarfreaks!". Bedankt Bob DH!
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
‘Step Inside Love’ – Cilla Black
Cilla Black was een Britse zangeres en televisiepresentatrice. Ze was de enige vrouwelijke vertegenwoordiger van de Merseybeat die internationale bekendheid verwierf. Ze was vooral bekend van haar hits 'Anyone Who Had A Heart', 'You're My World' en 'You've Lost That Lovin' Feelin''.
Ze werd geboren als Priscilla White en in de vroege jaren '60 had ze een deeltijdse baan als bewaker van de vestiaire in The Cavern Club, waar The Beatles regelmatig optraden. Zelf klom ze tussen de optredens ook ooit het podium op om te zingen. Zo mocht ze in die jaren met sommige bandjes meezingen. Ook The Beatles waren van haar kwaliteiten onder de indruk en stelden haar voor aan hun manager Brian Epstein.
‘Step Inside Love’ werd geschreven door Paul McCartney maar volgens de afspraak aangeduid als een compositie van Lennon/McCartney.
In 1971 werd een verzamelelpee uitgebracht onder de titel 'The Songs Lennon and McCartney Gave Away'. Dit pareltje staat er op naast twee andere: 'Love Of The Loved', en 'It's For You'.
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
‘Jesamine’ – The Casuals
Is dit een eendagsvlieg of niet? Alleszins een twijfelgeval want de Britse popgroep scoorde tweemaal.
In 1965 wonnen ze drie keer de tv-talentenshow "Opportunity Knocks" en een jaar later verhuisde de band naar Italië om daar te scoren met internationale hitsingles in het Italiaans gezongen.
In 1968, terwijl ze nog steeds in Italië waren, stapten The Casuals van Fontana Records over naar platenmaatschappij Decca Records, die in mei de single 'Jesamine' uitbracht. De single bereikte na uitgebreide airplay op BBC Radio One uiteindelijk de Britse hitlijsten. De band ging daarop terug naar het Verenigd Koninkrijk om de plaat te promoten, die zich eind 1968 op nummer 2 plaatste in de Britse hitparade. 'Jesamine' was een coverversie van 'When Jesamine Goes' van The Bystanders, uitgebracht in februari 1968 en werd mede geschreven door Marty Wilde en Ronnie Scott (de manager van The Bystanders, niet de beroemde jazzmuzikant), onder het pseudoniem Frere Manston en Jack Gellar. De volgende single 'Toy' (geschreven door Chris Andrews) plaatste zich ook in de Britse Top 40, met een piek op nummer 30.
Maar in vele landen bleef het bij deze prachtige eendagsvlieg!
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
‘I’ll Never Leave You’ – Tuesday Jackson
Tuesday Jackson is het pseudoniem van niemand minder dan Nicole Croisille, een Franse zangeres, danseres, en actrice. Zij is ondertussen 85 jaar en actief sinds 1950!
In 1966 heeft zij veel succes met 'Un homme et une femme' uit de gelijknamige film van Claude Lelouch. ‘I’ll Never Leave You’ zingt Nicole Croisille (zonder Frans accent!) in een vlekkeloos Engels voor de film 'Les jeunes loups' van regisseur Marcel Carné. De prent, die gaat over beatniks en rijkeluiszoontjes in Parijs, werd uitgebracht één maand vóór mei '68 en ging ongemerkt voorbij maar werd wel neergesabeld door de critici. Bijgevolg werd hij nooit op televisie vertoond en heb ik hem ook nooit gezien.
Geweldige melodie en ook een heerlijke slow met dank aan dat subliem orgelgeluid!
