Alweer een single met een dubbele A-kant van de Fab Four: 'Hey Jude' grotendeels geschreven door Paul McCartney en 'Revolution' kwam uit het brein van John Lennon, maar volgens de geldende afspraak allebei ondergebracht onder de samenwerkende vennootschap "Lennon/McCartney".
In die tijd was een single van meer dan 7 minuten hoogst uitzonderlijk. Hieronder een videoclip in kleuren gerealiseerd door Michael Lindsay-Hogg die met The Beatles had gewerkt voor 'Paperback Writer' en 'Rain'. Zij zijn hier als gasten van de David Frost Show. Eind 1968 zou de regisseur 'The Rolling Stones Rock and Roll Circus TV special' realiseren waarin ook John & Yoko te zien en te horen zijn. Die film zou pas te zien zijn in 1996, maar daarover later meer!
'Hey Jude' was geschreven om de jonge Julian Lennon een hart onder de riem te steken (oorspronkelijke titel "Hey Jules") want hij worstelde met de echtscheiding van zijn ouders en 'Revolution' was de weergave van Lennon op de heersende onrust in de straten n.a.v. de studentenrevoltes in Europa (o.a. mei '68) en in de VS (protest tegen de oorlog in Vietnam). De singleversie verschilt van de elpeeversie ('Revolution 1') en dan is er ook nog 'Revolution 9' (Experimentele muziek).
“When you talk about destruction, don’t you know that you can count me out/in"!
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
‘With A Little Help From My Friends’ – Joe Cocker
The Beatles waren alomtegenwoordig in 1968, als zij het zelf niet waren met hun steengoede singles of elpee dan was het dankzij covers van hun geweldige nummers door bevriende artiesten.
Zo was er ene Joe Cocker uit Sheffield die zijn carrière begon als drummer. Hij was een onrustige ziel met een rauwe stem en als blueszanger begeleidde hij zichzelf met spastische armbewegingen.
'I'll Cry Instead', Cockers eerste single uit 1964, was een cover van The Beatles uit de soundtrack van 'A Hard Day's Night'. Zijn versie flopte jammer genoeg.
Hij had in het Verenigd Koninkrijk een bescheiden hitje in 1968 met 'Marjorine' maar de vlam sloeg pas in de pan met zijn fantastische cover van ‘With A Little Help From My Friends’. Zijn eerste grote hit, zijn tweede Beatlescover, verscheen in het najaar van 1968, een eigen versie van een van de nummers op het conceptalbum 'Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band' gezongen door Ringo. Kort daarna, in de zomer van 1969, deed zijn verschijning op de Woodstock Music & Art Fair zijn populariteit nog verder stijgen.
Op de singleversie uit 1968 krijgt Joe Cocker bijstand van studiomuzikant Jimmy Page op gitaar. Let vooral op de oerkreet omstreeks 3:50 min. Nog steeds kippenvelmoment, na al die jaren!
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
‘I Put A Spell On You’ - Creedence Clearwater Revival
Met een dramatische intro betoverde John Fogerty ons met zijn versie van ‘I Put A Spell On You’, een heerlijk nummer uit 1956 van Screamin' Jay Hawkins, de peetvader van de shockrock.
Op de b-kant van de single uit 1968 stond 'Walk On The Water' en dan moest ik steevast aan Jezus denken. In 1969 werd de song heruitgegeven dankzij hun optreden op Woodstock maar ditmaal met 'Suzie Q.' op de b-kant. Een jaar na de split van CCR (1972) werd de song nogmaals uitgebracht met 'Molina' en 'Fortunate Son' op de flipside.
John en Tom Fogerty, Stu Cook en Doug Clifford zouden hun grote doorbraak kennen in 1969 dankzij 'Proud Mary', 'Bad Moon Rising', 'Green River', 'Down On The Corner' en een hele reeks fantastische singles en elpees in 1970 en 1971. En in september 1971 zag ik Creedence Clearwater Revival spelen in het Antwerps Sportpaleis met Tony Joe White als voorprogramma. Swamp blues ten top!
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
‘Seasons In The Sun’ – The Fortunes
Die single heb ik enkele jaren later kunnen "redden" uit de afprijsbakken en toegevoegd aan mijn verzameling voor enkele luttele Belgische franken.
Het is een cover van 'Le Moribond' van Jacques Brel. Het origineel uit 1961 kende ik al, net als de vertaling van Will Ferdy ('De stervende' ook bekend als "Vaarwel Emiel") uit 1964. In 1974 kwam de Canadese zanger Terry Jacks met zijn versie, maar die vond ik iets te commercieel.
De Engelse tekst werd geschreven door Rod McKuen, de Amerikaanse dichter, singer-songwriter, componist en acteur. The Fortunes is een Britse popgroep die vooral succes had in de jaren '60 en '70. Hun grootste successen zijn 'You've Got Your Troubles', 'Here It Comes Again', 'Here Comes That Rainy Day Feeling Again', 'This Golden Ring', en 'Caroline', hevig geplugd door Radio Caroline. Maar deze versie van Brels nummer mag er, wat mij betreft, zeker bij horen.
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
‘Love-Itis’ / ‘World Of Love’ – Mandala
Mike Verdrengh had vóór de BRT Top 30 begon (2 mei 1970) een radioprogramma op zaterdag bij Omroep Brabant en het was daar dat ik voor het eerst 'Love-Itis' voor het eerst hoorde. Maar Verdrengh sprak de naam van de groep telkens verkeerd uit want hij kondigde de Canadese soulgroep steevast aan als "Mandala Soul Crusade". 'Soul Crusade' was de titel van hun elpee.
‘Love-Itis’ was oorspronkelijk een nummer van Harvey Scales and The Seven Sounds uit 1967, zo zou ik veel later te weten komen tijdens een muziekquiz. Mandala is een begrip uit de Tibetaanse kunst en het Tibetaans boeddhisme maar ook een Canadese band waarin gitarist Domenic Troiano zat die met The James Gang en The Guess Who zou werken in de jaren '70, en drummer Pentti Glan, die later deel zou uitmaken van de band Alice Cooper en bij Lou Reed zou spelen. Roy Kenner, die de leadzanger zou worden van de James Gang, maakte ook deel uit van Mandala.
Enkele jaren later vond ik in de bakken van een platenboer tijdens de koopjesperiode het singletje dat ik alweer voor een habbekrats redde van de vernietiging. Op de a-kant staat ‘World Of Love’ en op de keerzijde 'World Of Love'. Maar vandaag had ik eens zin om de volgorde om te draaien.
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
‘Those Were The Days’ – Mary Hopkin
En toen kregen The Beatles concurrentie van andere artiesten die ze een contract hadden aangeboden op hun nieuw platenlabel APPLE Records. Zoals o.a. Mary Hopkin en later Billy Preston, Badfinger of James Taylor om er maar enkelen te noemen.
In die dagen zagen wij in de HUMO menige foto van Paul McCartney met zijn protegee en bijna iedereen dacht dat de twee met elkaar zouden trouwen. Niet dus, want het was de Amerikaanse fotografe Linda Eastman die Linda McCartney zou worden!
Gene Raskin, een Amerikaanse muzikant en toneelschrijver, auteur van de teksten van de Engelse versie van het Russische lied 'Those Were The Days', deponeerde het lied (tekst èn muziek) illegaal want de muziek was van de Russische componist Boris Fomin, die de rechtszaak echter verloor omdat Raskin zo sluw was geweest de melodie ietwat te veranderen.
Met de royalty's kon Raskin op zijn lauweren rusten want van de single werden miljoenen exemplaren verkocht en Mary Hopkin werd opeens een beroemdheid. Maar het wereldsucces van die eerste single zou ze nooit meer evenaren. "Those were the days, my friend!" ...
Wie denkt dat Steppenwolf een eendagsvlieg was met hun single 'Born To Be Wild' heeft het mis want de Amerikaanse blues-rockband met psychedelische invloeden o.l.v. John Kay is veel meer dan dat!
De opvolger van hun eerste grote hit was ‘Magic Carpet Ride’ waarmee de heavy rockers ons meenamen op een vliegend tapijt, waarschijnlijk na een jointje gerookt te hebben.
Begin 1968 namen ze echter een vroegere opname van Don Covay en Steve Cropper onder handen: ze kozen resoluut voor ‘Sookie Sookie’, een danssingle die net vóór 'Born To Be Wild' werd uitgebracht maar jammer genoeg flopte. Producer van dienst was Gabriel Mekler.
Iedereen op de dansvloer want 29 april is de internationale dag van de dans. Hopla met de beentjes! ♫♫♫ Let it hang out baby, let it hang out now, now na-na now! ♫♫♫ ...
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
‘Helter Skelter’ / ‘Blackbird’ – The Beatles
En dan komen nu enkele tracks uit de dubbele witte van The Beatles aan bod, een elpee die werd uitgebracht op 22 november 1968, vijf dagen vóór mijn zeventiende verjaardag.
Volgens mijn bescheiden mening had mijn favoriete groep er beter aan gedaan slechts één elpee uit te brengen want er staan veel onafgewerkte songs op die twee vinylschijven.
Ik voelde toen al dat de vier jongens uiteindelijk elk hun eigen zouden gaan want wat vroeger echte "Lennon/McCartney" composities waren (met een inbreng van John èn Paul), kon je nu makkelijker herkennen wie eigenlijk de song geschreven had.
Zo was er de luidste compositie van McCartney ooit: ‘Helter Skelter’, een reactie op een krantenartikel van Pete Townshend van The Who die in 1967 had beweerd dat hij de luidste song ooit had gecomponeerd met 'I Can See For Miles'.
'Helter Skelter' is een kermisglijbaan in de vorm van een spiraal rond een toren/overhaasting maar figuurlijk ook hoteldebotel of holderdebolder. De song wordt door muziekhistorici gezien als een belangrijke invloed in de ontwikkeling van heavy metal. Ringo Starr schreeuwt aan het einde van de track "I got blisters on my fingers!", omdat er zoveel takes waren. George Harrison liep tijdens de opnames rond in de studio met een brandende asbak op zijn hoofd! Roadmanager Mal Evans speelde trompet om het geluid te versterken.
‘Blackbird’ is ook geschreven door Paul McCartney: een ingetogen nummer dat niet gaat over een merel maar over de miserabele toestand van de Afro-Amerikaanse bevolking in de VS. Volgens McCartney kwam zijn inspiratie voor het lied door de oplopende spanningen en de protesten van de Amerikaanse burgerrechtenbeweging tegen de rassenscheiding in de Verenigde Staten. McCartney gebruikte de 'blackbird' als metafoor voor een zwarte vrouw, om haar te bemoedigen. In het nummer is op de achtergrond een licht getik te horen, afkomstig van het tikken van McCartneys voet op de maat, dat refereert aan het marcheren van de Afro-Amerikanen. De Beatle liet zich naar eigen zeggen inspireren door de 'Bourrée' uit de suite in e-kleine terts voor luit BWV 996 van Johann Sebastian Bach. In hun jeugd hadden Paul McCartney en George Harrison dit stuk leren spelen op hun gitaren.
In 1969 zou Jethro Tull zich trouwens ook laten inspireren door Bach en een instrumentale single uitbrengen onder de titel 'Bourée'. Maar dat is voor later!
Tijdens hun verblijf in India in februari/maart 1968 leerde Donoval Leitch John en Paul de techniek van "fingerpicking' op hun akoestische gitaar.
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
‘I Started A Joke’ – Bee Gees
Geschreven door Barry, Robin en Maurice Gibb en geproduceerd door de band in samenwerking met hun manager Robert Stigwood.
Toen waren de Bee Gees nog met z'n vieren, de gebroeders Gibb en Vince Melouney. Ze wisten altijd een gevoelige snaar te raken. Deze heerlijke slow werd gezongen door Robin Gibb. 'I Started A Joke' was het laatste nummer met gitaarwerk van Vince Melouney, die de band in het begin van december 1968 verliet.
Het nummer verscheen op hun album 'Idea' uit 1968. Op 21 december van dat jaar werd het nummer uitgebracht als de tweede en laatste single van het album. De voorgaande single was 'I've Gotta Get A Message To You'. De hoes van 'Idea' werd getekend door Klaus Voormann.
De drie broers hadden ook besloten om vanaf nu het lidwoord 'The' te laten vallen in de groepsnaam.
Vanaf nu zullen de historische opnames uit 1968 nog vaak terug te vinden zijn in de hitlijsten van 1969.
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
‘Everybody’s Talkin’’ – Nilsson
Het origineel werd in 1966 geschreven door Fred Neil, een Amerikaans folkzanger en -componist. Hij werd in de jaren zestig bekend doordat anderen zijn composities vertolkten en er succes mee bereikten.
De loopbaan van Fred Neil begon in de New Yorkse wijk Greenwich Village, waar hij geregeld in onder meer Cafe Wha? optrad. Hij zong en bespeelde een 12-snarige gitaar. Naast de solo-optredens speelde hij in de vroege jaren zestig ook met anderen. Zo liet hij zich in 1961 een aantal keer begeleiden door Bob Dylan en Mark Spoelstra, kort nadat Dylan met zijn studie stopte en naar New York was verhuisd. Hij leerde tevens David Crosby kennen, die zich liet beïnvloeden door het gitaarspel van Neil.
De versie van Nilsson werd gebruikt voor de originele soundtrack van 'Midnight Cowboy' die pas in 1969 werd uitgebracht zodat deze single nog heel lang in de radiogolven bleef nazinderen en pas echt goed doorbrak een jaar na de opname.
Toen The Beatles op een persconferentie in 1968 werden gevraagd wie hun favoriete groep was antwoordden de vier unisono: "Nilsson"! Toen had bijna niemand ooit van Harry Nilsson gehoord en de opzoekingen konden beginnen, niet eenvoudig toen zonder zoekmachines zoals bijvoorbeeld Google.
