Paul McCartney is altijd een meester geweest in het componeren van liedjes die eigenlijk bestaan uit twee of mee songs die zeer vakkundig aan elkaar worden gebreid.
Toen hij bassist was bij The Beatles maar evenzeer in zijn Paul & Linda McCartney periode en zelfs later toen hij de plak zwaaide bij Wings.
Zo is er 'Uncle Albert/Admiral Halsey' uit 1971. Het album 'Ram' kwam in de Verenigde Staten uit op 17 mei en in Europa op 28 mei 1971. McCartney betrok enkele muzikanten van de New York Philharmoniker erbij voor het strijk- en blaaswerk ten behoeve van 'Uncle Albert/Admiral Halsey'.
De kritieken waren niet mals. Vele journalisten gaven McCartney de schuld van het uiteengaan van de Beatles en baseerden zich niet op de muziek van 'Ram'. Opvallend is dat Paul en Linda McCartney in 1971 wel een Grammy wonnen in de categorie "Best Arrangement Accompanying Vocalist" voor 'Uncle Albert/Admiral Halsey'.
'Uncle Albert/Admiral Halsey' is een verzameling van ideeën en fragmenten die aan elkaar werden gelijmd. Het is een strategie die McCartney en Lennon bij The Beatles ook gebruikten op de tweede helft van 'Abbey Road' en 'I've Got a Feeling' van 'Let It Be'. 'Uncle Albert/Admiral Halsey' bevat een afwisseling van stijlen, tempo’s en geluidseffecten. Het is het meest ambitieuze, experimentele nummer van 'Ram'. Bij The Beatles kwam McCartney ook meestal met de ideeën die dan vervolgens in toom werden gehouden en werden aangescherpt door Lennon. Het nummer werd in de Verenigde Staten, waar het op single verscheen, een hit. In september 1971 bereikte 'Uncle Albert/Admiral Halsey' de eerste plaats in de "U.S. Billboard Hot 100". Het was de eerste nummer één-hit van McCartney sinds de Beatles. De melodie en de teksten zijn vrolijk en niet erg serieus. Albert was een oom van McCartney, Admiral "Bull" Halsey was een Amerikaanse marine-officier uit de Tweede Wereldoorlog.
Toen ik nog platen draaide in de lokale jeugdclub was dit één van mijn favorieten en ik liet hem meteen volgen door 'Smile Away', een rocker, met een grappige tekst: "I met a friend of mine and he did say/Man I can smell your feet a mile away/Smile away, smile away…"! Beide nummers staan als laatste tracks op kant A van de elpee 'Ram'.
'Careful with That Axe, Eugene' is een instrumentaal meesterwerk uitgebracht door de Engelse rockband Pink Floyd. De song werd opgenomen in november 1968 en ongeveer een maand later (op 6 december) op de B-kant geplaatst van de single 'Point Me At The Sky'. Productie in de Abbey Road Studios van Norman Smith die nog met The Beatles had gewerkt.
Hij stond ook in 1971 op het verzamelalbum 'Relics', één van mijn allereerste elpees. Voor de film 'Zabriskie Point' werd het instrumentaal lied opnieuw opgenomen en herdoopt als 'Come In Number 51, Your Time Is Up'.
De single 'Point Me At The Sky' deed niet veel in onze contreien. Ik herinner mij enkel dat René Van der Speeten, toenmalige radio DJ bij Omroep Brabant (nu Radio 2), hem een paar keer gedraaid heeft in zijn programma Kingsize en dat hij telkens in de war was want de vlag dekte de lading niet: 'Point Me To The Sky' stond er op sommige hoesjes en trouwens wie goed luistert hoort de Britten in het begin eenmaal "to the sky" zingen.
Volgens Pink Floyd gaat de song nergens over en dat is moeilijk te controleren als er geen tekst is. Na herhaalde beluisteringen ben ik tot de conclusie gekomen, zeker na de oerkreet van bassist Roger Waters -die door merg en been gaat- dat een houthakker onderweg is in een bos om enkele bomen te vellen en niet voorzichtig genoeg is. Zijn bijl zal wel heel scherp geweest zijn ...
De ontploffingsscene van een villa in de film 'Zabriskie Point' ondersteund door deze muziek is ook onvergetelijk! Lange uitgesponnen versies tijdens hun optredens waren steevast een groot succes.
Een week geleden kwam in deze reeks David Porter langs die met Isaac Hayes in de jaren 1960 een componistenduo vormde voor het platenlabel STAX Records.
Deze laatste werd eind jaren 1960 "the black Moses" genoemd en enkele jaren vóór Barry White bijgenaamd "the walrus of love" tapte Hayes uit hetzelfde vaatje. Bekende wereldhits werden omgetoverd tot sexy nummers van meer dan 10 minuten, ideaal om te draaien na middernacht in de slaapkamer voor zover daar een muzikale apparatuur aanwezig was!
'Walk On By' werd in 1963 geschreven door Burt Bacharach en Hal David met een wereldhit als gevolg in 1964 voor Dionne Warwick.
En jaren later, in 1969 om precies te zijn, kwam er de versie van Isaac Hayes, eerst op de elpee 'Hot Buttered Soul' en later op single. Jammer genoeg in twee stukken (Part 1 en Part 2, weet je nog?).
En de Belg Alex Callier had goed geluisterd want in 1996 verwerkte hij samples van de song in '2 Wicky' van Hoover (later Hooverphonic). Het duurde niet lang of Bernardo Bertolucci plaatste de zwoele song op de soundtrack van zijn film 'Stealing Beauty' (1996).
Maar niets gaat boven het machtig origineel dat het duo Bacharach/David uit hun hoed toverden voor Dionne Warwick. Een echte parel!
In de zomer van 1969 werd ik blij verrast bij het horen van een Nederlandse single op de radio. De gitaarintro deed mij denken aan 'Pinball Wizard' van The Who. Het bleek de nieuwste schijf te zijn van Shocking Blue, een groep uit Den Haag, die al vier singles had uitgebracht waarvan er mij via Hilversum III en Radio Veronica al drie ter ore waren gekomen: 'Lucy Brown Is Back in Town'; 'Send Me a Postcard'; en 'Long and Lonesome Road'. De eerste, 'Love Is in the Air', is mij totaal onbekend.
Bij de vijfde single was het bingo: 'Venus' werd veelvuldig op de radio gedraaid, ook bij ons in België. Op 14 juli 1969 werd 'Venus' uitgebracht in Nederland en op 2 oktober 1969 in de Verenigde Staten waar hij op 7 februari 1970 de eerste plaats in de hitparade zou bereiken. De allereerste Nederlandse band die daar in slaagde. Naar aanleiding daarvan werd de single opnieuw in Nederland uitgebracht met een derde plaats als resultaat. Bij de eerste release bleven de Hagenaars jammer genoeg ook op drie steken. In België, Frankrijk en Duitsland kwam 'Venus' wel op de eerste plaats!
Een klein minpuntje was de uitspraak van Mariska Veres, het nieuwe sekssymbool in de Lage Landen. Zij zong steevast "a godness on a mountain top" terwijl een godin in het Engels "a goddess" is.
Vele jaren later kwamen we via het internet te weten dat Robbie van Leeuwen, gitarist, sitarist, en achtergrondzanger, een nieuwe tekst had geschreven op 'The Banjo Song' van The Big 3, een nummer uit 1963 dat een aanpassing is van het 19de eeuwse lied 'Oh! Susanna' van Stephen Foster. The Big 3 was een Amerikaanse folkgroep die bestond uit Cass Elliot (later Mama Cass); Tim Rose (singer-songwriter en banjospeler) en zanger-gitarist Jim Hendricks (niet te verwarren met gitaarwonder Jimi Hendrix).
Wij Belgen waren begin 1964 ook al eens op nummer één in de Verenigde Staten geraakt met ... Soeur Sourire en 'Dominique', maar dat was toch andere koek dan die lekkere 'Venus'!
'After Midnight' is een nummer van de Amerikaanse muzikant J.J. Cale. Het nummer verscheen in november 1966 als single. Totaal onbekend in onze contreien en zelfs geen hit in de Verenigde Staten. In 1970 nam de Britse zanger en gitarist Eric Clapton het lied onder handen voor zijn debuutalbum 'Eric Clapton'. Zijn versie werd in oktober van dat jaar uitgebracht als single. De Britse gitarist/zanger maakte er een bluesrock van die heel dicht aanleunde bij het origineel.
Clapton leerde de song kennen via Delaney & Bonnie Bramlett met wie hij in die dagen optrok. Hij had namelijk gitaar gespeeld bij de gelegenheidsformatie Delaney & Bonnie & Friends, net zoals Duane en Gregg Allman, George Harrison, Leon Russell, Bobby Whitlock, Dave Mason, Steve Howe, Rita Coolidge en King Curtis trouwens.
Toen J.J. Cale zijn nummer in de versie van Clapton op de autoradio hoorde zette hij zijn wagen aan de kant want hij had nog nooit een eigen compositie op de radio gehoord. Het zette hem toe aan opnieuw een langspeelplaat op te nemen en dat werd het fantastisch album 'Naturally' met een nieuwe versie van 'After Midnight'. Het lied was nu een zachtjes kabbelend, laid back nummer geworden dat geweldig klinkt op een zomerse nacht met veel krekels in de achtergrond.
De versie van Clapton werd geen hit in het Verenigd Koninkrijk, maar kwam in de Verenigde Staten wel tot de 18de plaats in de Billboard Hot 100. De opnieuw opgenomen versie door Cale kwam in de Verenigde Staten tot plaats 42. J.J. Cale en Eric Clapton werden bevriend en namen jaren later gemeenschappelijk een cd op. In 1970 had Cale niet veel geld, maar door de cover kreeg hij toch royalty's binnen. Zijn carrière nam een hoge vlucht en daar was hij Clapton eeuwig dankbaar voor.
Luister aandachtig naar 'After Midnight' in drie verschillende versies.
'Just A Little Bit Of Peace In My Heart' (1968), is een lied dat George Kooymans schreef om zijn gevoelens te vertolken over zijn weggelopen liefde Melanie, zus van Rinus Gerritsen. Overigens zullen Kooymans en Melanie later met elkaar in het huwelijk treden.
In 1968/1969 wordt voorzichtig gekeken naar de ruigere rockmuziek en vooral de komst van Barry Hay, die in 1967 zanger Frans Krassenburg opvolgt, zorgt voor een impuls. Met de verandering van het geluid worden de deuren naar de Verenigde Staten opengezet. Vooral met de tot drie kwartier uitgesponnen Byrds-classic 'Eight Miles High' maakt Golden Earring (inmiddels zonder 's') indruk in de Verenigde Staten, waar in 1969 getoerd wordt van de oostkust naar de westkust. Janis Joplin gaat voor de band op haar knieën in The Fillmore West in San Francisco waar Golden Earring furore maakt. Jimi Hendrix zou naar verluidt zelfs Gerritsen benaderd hebben om zich bij The Experience te voegen! Vooral zijn basgitaarsolo baart veel opzien.
George Kooymans schreef het bombastisch lied -naar eigen zeggen- toen hij geïnspireerd werd door 'MacArthur Park' van Jimmy Webb en vertolkt in 1968 door de Ierse zanger/acteur Richard Harris.
The Golden Earrings bestonden in 1968 uit:
Barry Hay – zang, gitaar, dwarsfluit (1967-2021); George Kooymans – gitaar, zang (1961-2021); Rinus Gerritsen – basgitaar, contrabas, mondharmonica, toetsen, effecten (1961-2021); Jaap Eggermont – drums, percussie (1965–1969).
Luister vooral naar de formidabele orkestratie. Na het horen van dit lied keerde Melanie terug naar haar geliefde George.
