Aangezien mijn 18de verjaardag er weldra aankwam had ik het besluit genomen rijlessen te volgen (theoretisch èn praktisch) want mijn ouders hebben nooit een auto gehad. En voor een rijbewijs zonder examen was ik iets te jong want dat kon nog in 1968 (gewoon afhalen op het gemeentehuis). In 1969 was het verkeer in Brussel nog niet zo hectisch als tegenwoordig maar ik kan jullie verzekeren dat ik toch vaak enkele druppels zweet ben kwijtgeraakt vooral op de beruchte Montgomery rotonde of in de buurt van het Jubelpark!
Volgende hits kwam ik o.m. tegen in de hitlijst van Radio Veronica van oktober 1969:
- ‘Pastorale’ – Liesbeth List & Ramses Shaffy (voor mij een van de mooiste Nederlandstalige liederen, gecomponeerd door Boudewijn de Groot en Lennart Nijgh);
- ‘Les Champs Elysées’ – Joe Dassin (geen origineel zoals hijzelf beweerde maar een cover van ‘Waterloo Road’ van Jason Crest, op zijn beurt gecoverd door Lionel Morton in 1969); - ‘Sugar Sugar’ – The Archies (een studiogroep, nog faker dan The Monkees in hun beginperiode!);
- ‘My Pledge Of Love’ – The Joe Jeffrey Group en - ‘Early In The Morning’ – Vanity Fare;
- ‘Sweet Caroline’ – Neil Diamond (de zanger/componist zag de cover van een tijdschrift met een jonge Caroline Kennedy te paard en hij was meteen verkocht!);
- ‘Need Your Love So Bad’ – Fleetwood Mac (Little Willie John zong deze blues in 1955, de versie van deze Britse band kwam uit in 1968);
- ‘Air’ – Ekseption (ditmaal werd een compositie van grootmeester Bach onder handen genomen!) en ‘Keem-O-Sabe’ – The Electric Indian;
- ‘My Special Prayer’ – Percy Sledge en ‘Commotion’ – Creedence Clearwater Revival;
- ‘If It’s Tuesday, This Must Be Belgium’ – Bojoura (uit de gelijknamige film uit 1969, een parodie op Amerikaanse toeristen die een rondreis maken door Europa en bij God niet weten waar ze zich precies bevinden!);
En in de maand november 1969 slaagde ik in beide examens maar aangezien er thuis geen auto was moest ik 6 maanden rondrijden met een L op de achterruit. De auto is er uiteindelijk toch gekomen… in 1984! Maar dat is een heel ander verhaal. Hier zijn de hits uit die periode:
- ‘Hetgeen je niet krijgen kan’/’In de koolmijn’ – Will Tura (enkel in de Ultratop Vlaanderen);
- ‘Come Together’/’Something’ – The Beatles (alweer een dubbelzijdige single, uit die geweldige LP ‘Abbey Road’);
- ‘Oh Lady Mary’ – David Alexandre Winter (nog een Nederlander die na Dave zijn weg zocht in Frankrijk! Zijn dochter Ophélie Winter is nu heel bekend in de Franstalige muziekwereld); - ‘Mexico’ – De Zangeres Zonder Naam (gecomponeerd door Francis Lopez met een Franstalige tekst van Luis Mariano);
- ‘Oh Well!' (Part 1) – Fleetwood Mac (in twee stukken geknipt voor de single maar ik vond 'Part 2' minstens even interessant!);
- ‘Summertime’/’Dark Rose’ – Brainbox (alweer een prachtige cover op de a-kant van een van de meest gecoverde nummers aller tijden!);
- ‘Magic Forest’ – Fat Mattress (de Jimi Hendrix Experience was uiteengespat, Jimi was solo gegaan en Noel Redding, de basgitarist bij de band, richtte Fat Mattress op – het bleef helaas bij deze eendagsvlieg!) en ‘The Windmills Of Your Mind’ – José Feliciano (prachtige cover van deze compositie van Michel Legrand uit de film ‘The Thomas Crown Affair’ uit 1968);
- ‘Little Green Bag’ – George Baker Selection (na Shocking Blue en Tee-Set was dit de derde Nederlandse groep die in de Verenigde Staten zou scoren!); - ‘He Ain’t Heavy… He’s My Brother’ – The Hollies (zonder Graham Nash maar met studiomuzikant Reg Dwight aan de piano die even later voor het pseudoniem Elton John koos: hij was namelijk fan van Dean Elton, saxofonist/pianist en zijn ontdekker Long John Baldry die samen met hem in de groep Bluesology zaten!).
Een vergelijking tussen de hitlijst van Nederland en de hits op Omroep Brabant (BRT) uit de nazomer van 1969 levert interessante weetjes op.
Eens terug thuis in België stonden volgende nummers in de hitparade van Radio Veronica (augustus 1969) en werden de meeste singles ook op onze radiozenders gedraaid:
- ‘In The Year 2525’ – Zager & Evans;
- ‘Venus’ – Shocking Blue en ‘Ma Belle Amie’ – Tee-Set;
- ‘Ruby, Don’t Take Your Love To Town’ – Kenny Rogers & The First Edition; - ‘I Want To Live’ – Aphrodite’s Child (gebaseerd op ‘Plaisir d’amour’);
- ‘Gina Lollobrigida’ – Tony Bass en ‘Baby I Love You’ – Andy Kim;
Gina Lollobrigida, een dame met klasse!
- ‘Cotton Fields’ – The Beach Boys en ‘Mother Popcorn Part 1’ – James Brown;
- ‘Big Bamboo’ – The Merrymen; - ‘Nathalie’ – Dave (De Nederlander Wouter Otto Levenbach was sinds 1965 onder het pseudoniem Dave afgezakt naar Parijs en zong vanaf de jaren ‘70 in het Frans! Deze single zingt hij wel in het Nederlands.).
En in de Nederlandse hitlijst van september 1969 stonden o.a.:
- ‘Don’t Forget To Remember’ – The Bee Gees en ‘Scarlet Ribbons’ – The Cats;
- ‘A Boy Named Sue’ – Johnny Cash (het allereerste liedje dat werd gecensureerd met een biep omdat erin gevloekt werd!);
- ‘Ay Que Viva La Sangria’ – Brigitte Bardot en ‘Alors je chante’ – Rika Zaraï (cover van ‘Vivo cantando’ uit het Eurovisiesongfestival).
Brigitte Bardot, een sekssymbool...
Ook vaak gedraaid op Omroep Brabant (BRT).
Alle bovenstaande nummers uit de Nederlandse hitparade staan voor alle duidelijkheid niet in mijn persoonlijke Top 4000 aller tijden. Bij gebrek aan een Belgische hitparade vul ik deze lijst aan met geweldige liedjes uit 1969 (niet noodzakelijk uit dezelfde periode) die wèl mijn favorieten zijn, zoals onder meer:
- ‘Yama, Yama, Hey’ – Ferre Grignard;
De Antwerpenaar Ferre Grignard op een Frans platenlabel (Barclay), vandaar het overbodig accent op zijn voornaam!
- ‘Love’ en ‘Fly Me To The Earth’ – Wallace Collection;
- ‘Laughing Cavalier’/'Daydream' en ‘Dear Beloved Secretary’ – Wallace Collection;
- ‘Incredible George’ – The Pebbles (De jongens probeerden Beatle George Harrison te charmeren met deze song. Zij kregen zelfs een gelukstelegram van hem met een aanmoediging!)
Bovenstaand telegram werd naar Bob Leonard gestuurd, de manager van The Pebbles, Ferre Grignard en ook van Lennart, Messagie & Dagleth. Ik blijf toch mijn twijfels hebben over de echtheid ervan. Het telegram is een Belgisch exemplaar in het Nederlands opgesteld, verstuurd naar ene Bobb T. Uilenspiegill (sic). Het zou mij niet verwonderen dat dit een grap is!
- ‘Mackintosh’ – The Pebbles (maar met deze single stonden de Antwerpenaren wel op nummer 1 in Spanje!).
De maand juli 1969 was voorbijgevlogen en eens terug thuis had ik gelukkig nog een volle maand vakantie. De geruchten dat The Beatles zouden splitten werden almaar hardnekkiger. De Get Back sessies was met veel geruzie verlopen want zowel George als Ringo waren al eens uit de groep gestapt. Zo was de single ‘The Ballad Of John & Yoko’ eigenlijk een duet tussen John Lennon en Paul McCartney die zowat alle instrumenten bespeelde, zelfs de drums! John hield zich meer bezig met nevenprojecten zoals de Plastic Ono Band, Paul hield zich onledig met Badfinger en Mary Hopkin en privé trouwde hij met Linda Eastman. George producete de single en de elpee van Hare Krishna Mantra en Ringo had het te druk met de film ‘The Magic Christian’. De elpee ‘Get Back’ kwam er niet maar mondde uit in de elpee ‘Let It Be’, gekoppeld aan de gelijknamige film. Toen tijdens de opnames daarvan ook gekibbeld werd schoof men de release van die elpee ook uit. Uiteindelijk werd besloten nog eenmaal de studio in te duiken en een “magnum opus” op te nemen, liefst even goed of misschien nog beter dan ‘Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band’ uit 1967. Het album kreeg de titel ‘Abbey Road’, naar de gelijknamige opnamestudio’s. Voor de hoesfoto werd gekozen voor het zebrapad in de buurt. De foto waarbij John, Paul, George, en Ringo de straat overstaken, werd genomen op 8 augustus 1969 door Iain MacMillan. Hij had slechts tien minuten de tijd om de beroemde foto te maken. Jammer dat ik dat gebeuren niet heb kunnen meemaken want ik had Londen acht dagen voordien verlaten...
Een week later vond echter een gebeurtenis plaats die de muziekwereld op zijn grondvesten zou doen daveren. Het Free Concert in het Hyde Park verbleekte bij wat men later het Woodstock Festival zou noemen. Een muzikaal evenement dat spoedig wereldnieuws zou worden!
Woodstock (voluit Woodstock Music & Art Fair) was een muziekfestival dat van 15 tot en met 18 augustus 1969 gehouden werd in de Amerikaanse plaats Bethel, op een weiland (240 ha) van de melkveehouder Max Yasgur. Het Woodstockfestival was een hoogtepunt van de tegencultuur van de jaren zestig en van het hippietijdperk. Het festival werd Woodstock genoemd naar de gelijknamige plaats op een kleine 70 km afstand die bekend stond als centrum van de toenmalige hippiecultuur.
Het festival had als motto "3 Days of Peace & Music" (Nederlandse vertaling: 'drie dagen van vrede en muziek'). Het geldt als een van de belangrijkste en bekendste evenementen in de geschiedenis van de Amerikaanse hippiecultuur en popmuziek. Rolling Stone noemde het evenement in zijn '50 Moments That Changed the History of Rock and Roll'. Hoewel aanvankelijk 200.000 mensen werden verwacht, lag het uiteindelijke bezoekersaantal ruim boven de 400.000, van wie de meesten geen entreegeld hadden betaald. Hierdoor was het festival eerst niet winstgevend voor de organisatoren, maar dankzij de platenverkoop en inkomsten van de film werd het dat uiteindelijk toch nog. Ondanks het gebruik van alcohol en drugs was er weinig misdaad en geweld op het festival. Er waren echter te weinig voorzieningen getroffen voor het onverwacht grote aantal bezoekers, waardoor de autoriteiten uiteindelijk besloten de noodtoestand over het festivalterrein uit te roepen. Er vielen drie doden: één gerelateerd aan insuline, één doordat een man in slaap was gevallen en door een tractor werd overreden en een andere festivalganger stierf aan een gesprongen blindedarm. Daarnaast werden er op het festival twee baby's geboren en hadden vier vrouwen een miskraam. In 2017 werd de grond tot historisch erfgoed verklaard. Het werd opgenomen in het National register of Historic Places.
Artiesten die optraden of op Woodstock waren, alfabetisch gerangschikt:
• Joan Baez (m.m.v. Jeffrey Shurtleff) • The Band • Blood, Sweat & Tears • Paul Butterfield Blues Band • Canned Heat • Joe Cocker & The Grease Band • Country Joe and the Fish • Creedence Clearwater Revival • Crosby, Stills, Nash & Young • Grateful Dead • Arlo Guthrie • Tim Hardin • Keef Hartley Band • Richie Havens • Jimi Hendrix • The Incredible String Band • Jefferson Airplane • Janis Joplin • Melanie • Mountain • Quill • Santana • John Sebastian • Sha-Na-Na • Ravi Shankar • Sly & the Family Stone • Bert Sommer • Swami Satchidananda • Sweetwater • Ten Years After • The Who • Johnny Winter (m.m.v. Edgar Winter)
De meeste acts zou ik pas een jaar later ontdekken via de film. “Woodstock” is een Amerikaanse documentaire-film uit 1970 rond het gelijknamige muziekfestival uit 1969, geregisseerd door Michael Wadleigh. Releasedatum in België: 4 september 1970. Ik zou hem niet veel later in de bioscoop zien.
De hoogtepunten waren voor mij (in willekeurige volgorde):
- Santana – ‘Soul Sacrifice’ en ‘Evil Ways’;
- Richie Havens – ‘Freedom’ en Arlo Guthrie – ‘Coming In To Los Angeles’;
- Jefferson Airplane – ‘White Rabbit’ en ‘Somebody To Love’;
- The Who – ‘My Generation’ en ‘See Me, Feel Me’;
- Sly & The Family Stone – ‘I Want To Take You Higher’ en Joe Cocker – ‘With A Little Help From My Friends’;
- Janis Joplin – ‘Try (Just A Little Bit Harder)’ en ‘Ball And Chain’;
- Creedence Clearwater Revival (stond niet op de drievoudige elpee - het hele optreden van CCR kon ik pas enkele weken geleden op compact disc bemachtigen!) en Blood, Sweat & Tears – ‘Spinning Wheel’;
- Canned Heat – ‘Boogie Part 1’ en ‘Going Up The Country’;
- Country Joe & The Fish – ‘Vietnam Song’ en Ten Years After – ‘I’m Going Home’;
- Jimi Hendrix – ‘Voodoo Child’ en ‘The Star Spangled Banner’.
Op de vierde dag van het driedaags muziekfestival mocht Jimi Hendrix het evenement afsluiten!
Het regende er naar verluidt gedurende drie dagen maar de muziek maakte veel goed!
Naast de geweldige opmars van het nieuwe muziekgenre dat kwam overgevlogen uit Jamaica, de reggae, was er in juli 1969 ook een geweldige revival van de soulmuziek. Vaak gebeurde het dat oudere nummers terug in de Britse hitparade terechtkwamen, maar er was ook plaats voor nieuwe songs.
- ‘Dancing In The Street’ – Martha Reeves & The Vandellas (uit 1964 maar terug een hit in het Verenigd Koninkrijk in 1969); - ‘Higher And Higher’ – Jackie Wilson (oorspronkelijk uit 1967 maar in het Verenigd Koninkrijk terug te vinden in de hitlijsten van 1969);
- ‘You’ve Made Me So Very Happy’ – Blood, Sweat & Tears (ook een cover van een Tamla Motown nummer, zo vernam ik later) en ‘The Tracks Of My Tears’ – Smokey Robinson & The Miracles;
- ‘Behind A Painted Smile’ – Isley Brothers en ‘My Cherie Amour’ – Stevie Wonder;
- ‘I Can Sing A Rainbow/Love Is Blue’ – The Dells (een prachtige medley van twee totaal verschillende nummers!); - ’25 Miles’ – Edwin Starr (“Come on feet, start movin’!”);
- ‘Mama Soul’ – The Soul Survivors; - ‘Walk On By’ – Isaac Hayes (met de vernieuwde groep The Bar-Kays en Harold Beane, gitarist bij Funkadelic en veel later gesampled door Hooverphonic).
Ik bracht uit Londen een krantenknipsel mee van de hitlijst die toen verscheen in Melody Maker en daarin stonden onder meer volgende artiesten genoteerd. Het onderste stukje links is verloren gegaan bij een verhuizing:
- ‘In The Ghetto’ – Elvis Presley (opnieuw een wereldhit voor The King); - ‘A Way Of Life’ – The Family Dogg (debuutsingle van deze Britse band opgericht door Albert Hammond en Steve Rowland samen met zanger Mike Hazlewood en zangeres Christine Holmes. In 1970 werd de groepsnaam veranderd in Steve Rowland & The Family Dogg. De studiomuzikanten van de groep waren de vier leden van Led Zeppelin en pianist Reginald Dwight die zijn naam iets later wijzigde in Elton John);
- ‘Hello Susie’ – Amen Corner (Geschreven door Roy Wood - zanger/gitarist Andy Fairweather Low zou later bekend worden) en ‘Break Away’ – The Beach Boys (geschreven door Brian Wilson en zijn vader onder een pseudoniem);
- ‘Baby Make It Soon’ – The Marmalade (iets mindere single na hun nummer 1 met ‘Ob La Di - Ob La Da’); - ‘Gimme Gimme Good Lovin’’ – Crazy Elephant (werd meteen ondergebracht onder de noemer bubblegummuziek);
- ‘Saved By The Bell’ – Robin Gibb (het boterde niet meer tussen de drie broertjes Gibb); - ‘Make Me An Island’ – Joe Dolan (deze Ierse zanger had een klok van een stem!);
- ‘Pretty Belinda’ – Chris Andrews (opnieuw met succes uitgebracht in 1972!); - ‘Bringing On Back The Good Times’ – The Love Affair (iets minder bekende song van deze Londense popgroep).
Mijn verblijf in Londen gedurende de maand juli 1969 als jongeman van 17 jaar en 7 maand was een rijke ervaring want nooit eerder had ik in zo’n multiculturele hoofdstad gewoond.
Carnaby Street en zijn hippe winkels en boetieks kende ik al snel op mijn duimpje net als het metronet. Elke 30 seconden kwam er een ander treintje aangereden dat in enkele ogenblikken bomvol zat. Het was er snikheet maar de gratis airco (alle raampjes open!) koelde alles af eens we begonnen te rijden.
De wijk Soho hebben mijn kameraden en ik (we woonden met z’n vijven niet zo ver van elkaar) enkele malen bezocht. Men had ons daarvoor nochtans gewaarschuwd want de vele stripteasetenten en discotheken hadden niet zo’n goede reputatie.
- ‘Big Spender’ uit de soundtrack van ‘Sweet Charity’ (1969).
In Londen kreeg ik ook de gelegenheid naar de bioscoop te gaan. Ik zag er eindelijk ‘The Graduate’ want in 1968 moest je daarvoor in België 18 jaar oud zijn en in Engeland was de leeftijdsgrens op 16 jaar geplaatst. Wat mij zeer verbaasde was het feit dat er gerookt mocht worden in de filmzaal!
Ons verblijf in het gastgezin hield in dat wij ontbijt en avondeten kregen en overnachting natuurlijk. ’s Middags moesten wij zelf voor onze lunch zorgen. Dat werd dan meestal een broodje of een snack bij Wendy’s waar op elk tafeltje een grote plastic tomaat stond gevuld met ketchup. De frietjes waren alleszins even lekker gebakken als in België. In een tijd zonder mobiele telefoons spraken wij met z’n vijven altijd af op een bepaald uur aan Piccadilly Circus.
Na het gratis concert in het Hyde Park waren er volgende hoogtepunten: de maanlanding in zwart/wit op televisie en de eerste overwinning van Eddy Merckx in de Ronde van Frankrijk in de kranten!
De populaire nummers van toen waren o.a.:
- ‘The Ballad of John & Yoko’/’Old Brown Shoe’ – The Beatles (wanneer wij naar de pub gingen speelden wij vaak de b-kant geschreven door George Harrison);
- ‘That Was Only Yesterday’ – Spooky Tooth en ‘Oh Happy Day’ – Edwin Hawkins Singers;
- ‘Dizzy’ – Tommy Roe en ‘Frozen Orange Juice’ – Peter Sarstedt (de opvolger van ‘Where Do You Go To My Lovely?’ die flopte in de Benelux);
- ‘I Threw It All Away’ – Bob Dylan en ‘Man Of The World’ – Fleetwood Mac;
- ‘My Way’ – Frank Sinatra (een magistrale bewerking van ‘Comme d’habitude’ van Claude François door Paul Anka!); - ‘Ragamuffin Man’ – Manfred Mann;
- ‘Love Me Tonight’ – Tom Jones en ‘My Sentimental Friend’ – Herman’s Hermits;
- ‘Dick-A-Dum Dum’ – Des O’Connor (het lijkt even of hij “dikke duim” zingt!);
- ‘Epitaph’/’The Court Of The Crimson King’/’21st Century Schizoid Man’ – King Crimson (te horen in het voorprogramma van de Stones in het Hyde Park Festival);
- ‘Space Oddity’ – David Bowie (tweede versie waarbij de oorspronkelijk akoestische song werd aangevuld met een mellotron. Bowie kreeg lucht van een nakende maanlanding en haastte zich naar de studio om zijn lied af te werken en uit te brengen! Adamo zorgde op het vasteland voor zijn eigen ode aan de maanlanding: ‘A demain sur la lune’);
- ‘Tommy Can You Hear Me?’/’I’m Free’ – The Who (uit de rockopera ‘Tommy’);
- ‘It Miek’ (soms ook ‘It Mek’) – Desmond Dekker & The Aces (de opvolger van ‘Israelites’); - ‘The Liquidator’ – The Harry J All Stars (instrumentale reggae!);
- ‘Je t’aime… moi non plus’ – Serge Gainsbourg & Jane Birkin (Gainsbourg was de breuk met Brigitte Bardot al snel te boven gekomen en nam een vernieuwde versie op van dit nummer dat binnen de kortste keren verbannen werd op de BBC en later ook een banvloek over zich heen kreeg van de paus!) – Het nieuwe koppel stond er wel mee op nummer één en in de plaats daarvan werd een instrumentale single gedraaid: ‘Love At First Sight’ van Sounds Nice (Met Chris Spedding op gitaar en Clem Cattini op drums (maar dat wist ik toen niet!).
Tot zover mijn herinneringen uit de maand juli 1969, nu bijna 51 jaar geleden!
Zoals ik al eerder schreef (of vertelde) beleefde ik in 1969 een prachtige zomermaand in Engeland. Mijn ouders hadden mij, op mijn aandringen, ingeschreven voor een uitwisselingsproject waardoor Belgische studenten in Londen konden studeren gedurende de maand juli en in ruil kwamen Engelse studenten naar het vasteland (waarschijnlijk om Frans of Duits te leren).
Vóór mijn vertrek noteerde ik nog vlug de Top-20 die op de laatste zaterdag van juni door Mike Verdrengh werd gepresenteerd op Omroep Vlaams Brabant, want de officiële BRT Top 30 zou pas het levenslicht zien op 1 mei 1970. Daarin stond de Spanjaard Julio Iglesias genoteerd met ‘No llores mi amor’, een zomers nummer dat mij meteen bekoorde. Van hem wist ik enkel dat hij per ongeluk was begonnen gitaar te spelen en te zingen na een gebroken been want hij was daarvoor doelwachter bij de bekende voetbalploeg Real Madrid. In augustus was dit nummer jammer genoeg al uit die hitlijst verdwenen. Ik heb er bijna 20 jaar naar gezocht tot ik het in Spanje op de kop kon tikken in een supermercado, niet meer op vinyl maar op een musicassette!
Mijn adres in Londen was van 1 tot 31 juli 1969 gevestigd bij Mr. & Mrs. Farthing in Winchmore Hill. Het was een bejaard koppel van gepensioneerde leerkrachten en toch waren zij er vast van overtuigd dat Knokke in Nederland lag. Ik heb hen ook de taaltoestanden in België moeten uitleggen want daar waren zij niet van op de hoogte. Zij dachten dat de meerderheid van de Belgen Franstalig waren. Buiten mezelf was er nog een Belg genaamd Bernard, een Fransman waarvan ik de naam ben vergeten en een Portugees genaamd Euclides Soares Marquez, de zoon van een burgemeester. Ik zal zijn gevleugelde woorden altijd onthouden: “A man must be ugly and smell like a horse”. Hij had namelijk een hekel aan de geur van aftershave! Toch was hij zo vriendelijk een foto van mij te nemen in de tuin van Mr. & Mrs. Farthing!
Met de bus ging het vanuit het college in Brussel naar Oostende waar wij de overzetboot namen naar Dover en na de formaliteiten bij de strenge douane vervuld te hebben reisden wij per trein naar Londen. Aangekomen bij mijn gastgezin kreeg ik een sober avondmaal met toch een nagerechtje: plumpudding met kersen. Toen ik één van die kersen met mijn vork wou prikken schoof ik uit en rolde die kers zomaar over tafel! Hilariteit alom…
Elke ochtend kregen wij les in het London Institute for Foreigners en in de namiddag en ’s avonds waren wij vrij maar we moesten wel om 22 uur terug thuis zijn. Dagelijks de Londense subway (de metro bijgenaamd The Tube) nemen was voor mij een hele openbaring. Er woonden toen 10 miljoen inwoners in de Engelse hoofdstad en dat was meer dan er inwoners waren in België! Het werd een prachtige zomermaand, zonder één dag regen en vaak enkele dagen na elkaar zomerse temperaturen van meer dan 30 graden Celsius.
Op 3 juli 1969 werd Brian Jones, gitarist en oprichter van de rockgroep The Rolling Stones, dood in zijn zwembad gevonden. Hij werd slechts 27 jaar oud. Was het een ongeluk, moord, of zelfmoord? De waarheid zullen we waarschijnlijk nooit te weten komen. Zijn laatste optreden met de Rolling Stones was tijdens het Rock 'n Roll Circus in december 1968. Jones werd in juni 1969 officieel uit de Rolling Stones gezet. Mede-bandleden Jagger, Richards en Watts reden naar zijn huis, Cotchford Farm genaamd, en deelden hem mee dat hij uit de band was gezet.
De Rolling Stones gaven ter nagedachtenis aan de overleden Brian Jones een groot concert in Hyde Park op 5 juli. Het nieuws, toen zonder gsm of internet, verspreidde zich al vlug als een vuurtje via radio en televisie. Samen met nog een viertal kameraden besloten wij, na grondig overleg, te spijbelen en dat uniek concert bij te wonen. Daar werd ook de nieuwe gitarist, Jones' vervanger Mick Taylor, voorgesteld alsook de nieuwe single ‘Honky Tonk Women’, die nog maar enkele dagen te horen was op de BBC.
Het gratis concert werd naar schatting door minstens 250.000 mensen bezocht. Er speelden nog diverse andere bands als voorprogramma (waaronder King Crimson, Third Ear Band, Screw, Alexis Korner's New Church, Roy Harper, Battered Ornaments, en Family). Mick Jagger las flarden voor van Percy Bysshe Shelley’s gedicht over de dood van John Keats, Adonaïs, waarna honderden vlinders (koolwitjes) werden losgelaten. Van de groepen uit het voorprogramma zou ik in september enkel King Crimson en Family leren kennen via mijn wekelijks radioprogramma op de RTBF want dat soort muziek werd niet op de BRT gedraaid! Het zou nog jaren duren eer ik de muziek van Roy Harper zou leren kennen dankzij Led Zeppelin en Pink Floyd.
Door de hitte, vermeend drugsgebruik, emoties en een slechte podiumversterking klonk de band rommelig en vals. Dit was de setlist: "I'm Yours & I'm Hers", "Jumpin' Jack Flash". "Mercy Mercy", "Down Home Girl", "Stray Cat Blues", "No Expectations", "I'm Free", "Loving Cup", "Love in Vain", "(I Can't Get No) Satisfaction", "Honky Tonk Women", "Midnight Rambler", "Street Fighting Man" en "Sympathy for the Devil". Het laatste nummer duurde niet minder dan 18 minuten en hierbij werden de Stones bijgestaan door Afrikaanse drummers. Dat het optreden niet al te best was kon ons niet schelen. Het was het formidabel samenhorigheidsgevoel van de toen aanwezige jeugd dat primeerde! Na afloop keerden wij terug naar onze respectieve onthaalgezinnen die al op de hoogte waren gebracht van ons spijbelgedrag. Enkele dagen later kregen mijn ouders ook al een briefkaart. Het toppunt is dat ik in het voorjaar van 1969 besliste om mij in te schrijven voor deze cursus in de hoop een glimp van The Beatles op te vangen. Aanleiding hiervoor was hun optreden op het dak van het Applegebouw. Ik heb de Fab Four jammer genoeg niet gezien maar veelvuldig op de radio gehoord. Maar aangezien ik ook van de Stones hou was dit gratis concert mooi meegenomen en een herinnering om nooit meer te vergeten. Onnodig te zeggen dat het verkeer na het concert danig in de knoop lag want iedereen wou ongeveer tegelijk naar huis met de metro, de dubbeldekker, de taxi of te voet.
De soundtrack van mijn verblijf in Londen klonk toen zó:
- ‘Get Back/Don’t Let Me Down’ – The Beatles with Billy Preston (de allereerste keer dat een andere artiest werd vermeld, Tony Sheridan niet te na gesproken);
- ‘Waterloo Road’ – Lionel Morton (een cover van de groep Jason Crest, maar dat wist ik toen nog niet. Eens terug in België hoorde ik op de radio enkel de cover van Joe Dassin ‘Les Champs Elysées’ die op de koop toe beweerde het origineel opgenomen te hebben!);
- ‘Israelites’ – Desmond Dekker & The Aces (mijn eerste kennismaking met reggae, in 1968 werd deze muziekvorm uit Jamaica nog omschreven als reggay!) en ‘Return of Django’ – The Upsetters;
- ‘Wet Dream’ – Max Romeo (meteen in de ban geslagen door de BBC maar wel een nummer één!); - ‘Only A Fool’ – The Mighty Sparrow with Byron Lee & The Dragonaires (in het kielzog van de reggae werden calypso, ska en rock steady weer hip!);
- ‘Harlem Shuffle’ – Bob & Earl (oorspronkelijk uit 1963, terug uitgebracht in 1969 en een dikke hit! De Stones zouden het jaren later ook coveren. Terloops: dit was de favoriete single aller tijden van Beatle George Harrison!); - ‘That’s The Way God Planned It’ – Billy Preston;
- ‘Living In The Past’ – Jethro Tull (deze single weergalmde regelmatig uit de luidsprekers in Carnaby Street!); - ‘Hare Krishna Mantra’ – Radha Krishna Temple (een productie van George Harrison, deze kaalgeschoren kerels in oranje outfit liepen regelmatig door de Londense straten om hun boodschap al zingend te verkondigen);
- ‘Streets Of London’ – Ralph McTell en ‘Goo Goo Barabajagal (Love Is Hot)’- Donovan & The Jeff Beck Group;
- ‘Deep Water’ – Grapefruit en ‘Natural Born Bugie’ – Humble Pie;
- ‘Viva Bobby Joe’ – The Equals en ‘Time Is Tight’ – Booker T. & The MG’s;
- ‘Aquarius’ – Paul Jones; ‘Aquarius/Let The Sunshine In’ – 5th Dimension; en ‘Good Morning Starshine’ – Oliver, drie covers van knappe composities uit de musical HAIR;
- ‘The Boxer’ – Simon & Garfunkel (grappig detail: tijdens het Hyde Park Festival werd ik door een meisje aangesproken want zij dacht even dat ik Art Garfunkel was!); - ‘Give Peace A Chance’ – Plastic Ono Band: een zijstapje van John Lennon met Yoko Ono en in het koor zijn onder andere psycholoog Timothy Leary, zangeres Petula Clark, komiek Dick Gregory en rabbijn Abraham Feinberg te horen, naast alle journalisten, hotelmedewerkers en leden van de Hare Krishna die op dat moment in de hotelkamer waren! Tijdens het eerste concert in Toronto, in september 1969, bestond de groep ook uit Klaus Voormann (ex-Manfred Mann), Alan White (ex-Alan Price Set) en Eric Clapton (ex-Yardbirds, Cream en Blind Faith);
- ‘Something In The Air’ – Thunderclap Newman.
Tijdens mijn verblijf in Londen maakte ik ook de maanlanding op televisie mee en vernam ik via de krantenkoppen de allereerste overwinning van Eddy Merckx in de Ronde van Frankrijk. Bij mijn ontbijt werd ik zowaar door Mr. Farthing gefeliciteerd met de overwinning van mijn landgenoot!
