Eind 1968 weerklonk, als een donderslag bij heldere hemel, een nieuwe single op mijn transistor die meer dan 5 minuten duurde. Toen ik het vinylplaatje voor het eerst hoorde zag ik in mijn hoofd een ridder op zijn wit paard zijn geliefde op een strand tegemoet rijden. Jàren later zag ik pas de videoclip en toen had ik meteen een déjà vu! Ik hou vooral van de vele tempowisselingen in het lied.
Barry Ryan was de Britse popzanger die 'Eloise' vertolkte. Hij werkte veel samen met zijn tweelingbroer Paul Ryan. Ryan wordt geboren in Leeds als Barry Sapherson, zoon van Lloyd Sapherson en zangeres Marion Ryan. In 1958 staat zij in de Britse top 10 met 'Love Me Forever'. De broers gebruiken later de achternaam van hun moeder, want op hun vijftiende beginnen ook Barry en Paul met zingen als The Ryan Twins, later als Paul & Barry Ryan. Op hun zeventiende krijgen ze hun eerste platencontract.
Met acht singles behalen zij met producer Les Reed in de jaren 1965-1967 een notering in de Britse hitparade. Hun eerste hit 'Don't Bring Me Your Heartaches' bereikt er de 13de plaats en is daarmee hun grootste succes. Er volgen nog enkele bescheiden hits, zoals 'Missy Missy' in 1966. Zowel hun zangstijl als hun songs deden denken aan een ander bekend Brits duo Peter and Gordon.
'Eloise' is een hitsingle van de Britse zanger Barry Ryan, geschreven door zijn broer Paul, een melodramatisch en orkestraal nummer dat in totaal wereldwijd meer dan zeven miljoen keer over de toonbank gaat.
'A Day In The Life' van The Beatles is een compositie van Lennon en McCartney op de langspeelplaat 'Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band' uit 1967. Het lied is aanvankelijk bedacht door John Lennon, maar is later met een compositie van Paul McCartney samengevoegd. Het staat als laatste nummer op de b-kant.
Het lied eindigt met een van de beroemdste slotstukken uit de muziekhistorie: met hulp van verscheidene piano's wordt een lang slotakkoord aangeslagen, met een duur van 50 seconden. Hiermee is de elpee nog niet afgelopen. Het lied wordt gevolgd door een fluittoon van 15 kHz gedurende enkele seconden, voor de meeste mensen onhoorbaar. En als de grammofoon dan nog niet automatisch is afgeslagen, klinkt er uit de eindgroef een steeds herhaald, onverstaanbaar gebabbel.
The Beatles werden tijdens de opnames bijgestaan door George Martin, Mal Evans en een klassiek orkest. Liepen ook rond in de studio tijdens de opnames, o.a. Mick Jagger, Keith Richards, Marianne Faithfull, Donovan, en Michael Nesmith van The Monkees.
De BBC sloeg het lied meteen in de ban vanwege de zinsnede "I'd love to turn you on". De verantwoordelijken van de radiozender vonden dat daarmee drugsgebruik bevorderd werd en verbood uitzending.
De fenomenale compositie werd meermaals gecoverd door o.m. Jeff Beck (1968); Barry Gibb (1978); en Sting (1993). Maar de mooiste versie vind ik de instrumentale cover van Brian Auger & The Trinity uit 1968.
De openingszin "I read the news today, oh boy" werd lichtjes gewijzigd geciteerd in David Bowie's 'Young Americans' (1975): "I heard the news today, oh boy".
'Susie-Q' (soms 'Oh' Suzy-Q') is een rockabilly song uitgebracht door de Amerikaanse muzikant Dale Hawkins in 1957. Hij schreef het lied samen met Robert Chaisson, Stan Lewis, en Eleanor Broadwater. De dochter van Lewis, Susan, was de inspiratie voor de song en dus werd hij aan de componisten toegevoegd om royalties te ontvangen, net als Eleanor Broadwater, echtgenote van de Nashville DJ Gene Nobles.
Het lied was een commercieel succes en een classic uit de vroege rock-'n'-roll periode. De legendarische gitarist James Burton, die later o.a. met Ricky Nelson en Elvis Presley zou werken, is te horen op de originele versie. Suzi Quatro, artiestennaam van Susan Kay Quatrocchio, de Amerikaanse zangeres en basgitariste die werd geboren op 3 juni 1950 was geen inspiratiebron voor deze song. Maar toch een leuk toeval!
En elf jaar later, in 1968 werd 'Susie-Q' omgevormd tot 'Suzie Q.' en het werd de eerste grote hit in de Verenigde Staten voor Creedence Clearwater Revival. John Fogerty stond erop een lange versie van meer dan 8 minuten op te nemen speciaal voor KMPX, een funky en progressief rock radiostation in San Francisco. Ik kocht de single maar was ontgoocheld toen ik eenmaal thuisgekomen zag dat het lied in twee stukken geknipt was [4:33 min. (part one) en 3:48 min. (part two]. Niet lang daarna heb ik de elpee 'Creedence Clearwater Revival' van CCR gekocht met de lange versie erop van 'Suzie Q.'!
Fogerty speelt de belangrijkste riff van 'Smokestack Lightning' van Howlin' Wolf uit 1956 na het tweede couplet. De coverversies zijn legio: o.a. The Rolling Stones, The Trashmen, Johnny Rivers, Bobby Vee, José Feliciano, The Everly Brothers, Bobby McFerrin, en Suzi Quatro (!). Ronnie Hawkins, de neef van Dale Hawkins, bracht begin jaren zestig een versie uit met The Hawks, later bekend geworden als The Band, zijn backing groep. King Curtis speelde tenor saxofoon tijdens die opname.
Kayleigh Rose Amstutz, bekend onder haar artiestennaam Chappell Roan, is een Amerikaanse zangeres. Haar liedjes zijn geïnspireerd door synthpop uit de jaren 80 en haar stijl door dragqueens. Roan begon haar carrière via YouTube en tekende een contract bij Atlantic Records. En op zaterdag 17 augustus 2024 was zij de eerste nieuwkomer in de Radio 2 Top 30. 'Good Luck, Babe!' nestelde zich meteen op nummer 28.
De tweede nieuwkomer in de Radio 2 Top 30 van zaterdag 17 augustus 2024 was 'Black Friday (Pretty Like The Sun)' van Lost Frequencies en Tom Odell. Het gelegenheidsduo kwam terecht op nummer 25.
De hoogste nieuwkomer in de Radio 2 Top 30 van zaterdag 17 augustus 2024 was ook een gelegenheidsformatie. 'Move' van Adam Port, Stryv, Keinemusik, Orso & Malachiii sprong binnen op nummer 20. Volgens Discogs komt deze formatie uit Duitsland. Het genre is elektronische muziek en de stijl is deep house.
Op zaterdag 17 augustus 2024 werd de Top-3 uit de Radio 2 Top 30 opnieuw dooreengeschud met een andere nummer één want zo nieuw was die single niet. Oordeel zelf maar:
1. Shaboozey steeg na 12 weken van 5 naar 1 met 'A Bar Song (Tipsy)'! 2. Mark Ambor bleef onveranderd staan met 'Belong Together'. Hij verbleef al 14 weken in onze hitlijsten! 3. Myles Smith en 'Stargazing': ook een status quo en dat na 9 weken!
Shawn Mendes en zijn nieuwste single 'Why Why Why' kwamen op zaterdag 24 augustus 2024 binnen in de Radio 2 Top 30 op nummer 26. Hij was die dag trouwens de enige nieuwkomer in onze wekelijkse hitparade.
Slechts één nieuwkomer in de Radio 2 Top 30 van zaterdag 24 augustus 2024 maar wel opnieuw een andere nummer één. Hier volgt de volledige Top-3:
1. Maksim en Hannah Mae stegen met 'Ik wil dat je liegt' van 5 naar 1 en dat gelegenheidsduo vertoefde al 13 weken in onze hitlijsten! 2. Myles Smith steeg van 3 naar 2 met 'Stargazing'. Hij stond al 11 weken genoteerd! 3. Mark Ambor zakte na 15 weken met 'Belong Together' van 2 naar 3!
'Si Antes Te Hubiera Conocido' (vertaling "Als ik jou eerder had ontmoet") is een liedje van de Colombiaanse zangeres Karol G. De kleurrijke videoclip werd opgenomen in de Dominicaanse Republiek. Het zomers deuntje kwam op zaterdag 31 augustus 2024 binnen op 29 in de Radio 2 Top 30.
Het duo Jelle Cleymans en Jonas Van Geel was op nummer 26 in de Radio 2 Top 30 van zaterdag 31 augustus 2024 de hoogste nieuwkomer met 'Morgen beter'.
En alsof dat nog niet genoeg was werd de Top 3 van de Radio 2 Top 30 van zaterdag 31 augustus 2024 opnieuw flink dooreengeschud.
1. Mark Ambor steeg na 16 weken van 3 naar 1 met 'Belong Together'! 2. Shaboozey steeg na 14 weken met 'A Bar Song (Tipsy)' van 4 naar 2! 3. Myles Smith zakte na 12 weken met 'Stargazing' van 2 naar 3!
Tot zover de laatste nieuwkomers in de Radio 2 Top 30 van de maand augustus 2024: de zaterdagen 17, 24 en 31 om precies te zijn.
De Braziliaanse DJ Alok bracht samen met de Britse zangeres Jess Glynne 'Summer's Back' uit en die melodie klonk op zaterdag 3 augustus 2024 in de Radio 2 Top 30 meteen bekend in de oren. Hij gebruikte namelijk een sample uit 'Sing It Back' van Moloko uit 1999. Dit was de eerste en enige nieuwkomer en hij kwam binnen op nummer 30.
Garry Hagger zong ook over de zomer want hij had het 'Zomerlicht' gezien. Op zaterdag 10 augustus 2024 was hij de eerste nieuwkomer en zijn nieuwste single kwam meteen binnen op nummer 27.
Berre Vandenbussche uit Schepdaal (Dilbeek) deed met 'Break 'em All' ook een gooi naar de Zomerhit 2024. Afwachten maar tot 31 augustus of hij 'm zou winnen. Ondertussen stond hij op zaterdag 10 augustus 2024 nieuw in de Radio 2 Top 30 op nummer 25.
Alexander Warren Hughes is een Amerikaanse singer-songwriter en komische videomaker op YouTube. Hij is ook populair op TikTok en Instagram. Hij was eerder lid en medeoprichter van de samenwerkende TikTok-groep The Hype House. Hij was met 'Carry You Home' op zaterdag 10 augustus 2024 de hoogste nieuwkomer in de Radio 2 Top 30, meteen op nummer 23.
Op zaterdag 10 augustus 2024 kreeg de Radio 2 Top 30 een nieuwe (alhoewel!) nummer één. Hierna volgt de volledige Top-3:
1. Maksim & Hannah Mae stegen na 11 weken van 6 naar 1 met 'Ik wil dat je liegt'! 2. Mark Ambor zakte van 1 naar 2 met 'Belong Together' waarmee hij al 13 weken in onze hitparade vertoefde! 3. Myles Smith bleef onveranderd staan met 'Stargazing' en die single stond reeds 9 weken in onze hitlijsten!
Dit waren de vier nieuwkomers uit de Radio 2 Top 30 van 3 en 10 augustus 2024. Respectievelijk één en drie in elke aflevering.
Morgen komen de nieuwste hits uit de Top 30 van 17, 24 en 31 augustus aan de beurt. Alvast bedankt voor jullie reacties.
Hou het hoofd koel bij deze hoge temperaturen en tot later!
5 augustus: Hasina Wajed legt haar ambt als premier van Bangladesh neer, na weken van gewelddadige protesten in het land waarbij volgens berichten zeker 300 doden zijn gevallen.
6 augustus: In het Duitse plaatsje Kröv stort 's avonds een hotel plotseling in. Er vallen drie doden onder wie de eigenaar van het hotel en enkele zwaargewonden.
8 augustus:
- Voor de kust van het Japanse eiland Kyushu vindt een aardbeving met een kracht van 7,1 plaats. Hoewel er alleen 16 gewonden vallen en de schade relatief beperkt blijft, waarschuwt het Japans Meteorologisch Instituut dat het risico van een veel zwaardere aardbeving op de korte termijn nu is verhoogd.
- Fabio Van den Bossche wint brons op de OS (baanwielrennen).
9 augustus:
- Het Hooggerechtshof van Venezuela ondervraagt de net herkozen president Nicolás Maduro over de verkiezingsuitslag, die door velen in twijfel wordt getrokken. Maduro houdt zelf vol dat hij met een kleine meerderheid van 51% heeft gewonnen. - Bij de Braziliaanse stad São Paulo stort een passagiersvliegtuig neer, waarbij alle 61 inzittenden omkomen. President Lula da Silva kondigt drie dagen van nationale rouw af.
- Nafi Thiam wint goud en Noor Vidts brons op de OS (zevenkamp).
- Sarah Chaâri wint brons op de OS (Taekwondo).
10 augustus: Bashir Abdi wint zilver op de OS (marathon).
11 augustus: De Belgische atleten hebben in totaal 10 medailles behaald tijdens de OS in Parijs: 7 in augustus en 3 in de maand juli: Remco Evenepoel won goud en Wout Van Aert brons op de tijdrit wielrennen (27 juli) en Gabriella Willems won brons bij het judo (31 juli).
De Belgische atleten behaalden achtmaal een vierde plaats: turnen, roeien (mannen), jumping, hockey (vrouwen), aflossing (mannen), aflossing gemengd, basket (vrouwen), baanwielrennen (vrouwen).
14 – 15 augustus: Ons gezin viert deze bijzondere verjaardag van Chantal gedurende twee dagen: met een lekker etentje in restaurant ’t Kraainest in Steenokkerzeel afgesloten met live optredens in Zaventem: Pop@Park met als voorprogramma Aaron Blommaert en hoofdact Helmut Lotti vermomd als Hellmut Goes Metal! Formidabele optredens en gelukkig hadden we onze oordopjes ingestopt.
30 augustus: - Baanwielrenner Ewoud Vromant pakt de zilveren medaille op de 3 kilometer individuele achtervolging in de MC2-klasse op de Paralympics in Parijs.
- Goud voor Maxime Carabin, rolstoelatleet atletiek 400m T52 bij de mannen.
In de loop van deze zomermaand zijn nog nooit zoveel mensen verdronken aan de Belgische Kust of in recreatieparken. Bijna altijd gingen ze zwemmen daar waar het verboden was!
'Comment te dire adieu' is een liedje van Françoise Hardy dat de eerste track is op haar zevende Franstalig album dat dezelfde titel draagt en werd uitgebracht eind 1968.
Het is echter geen originele compositie want het gaat om een bewerking van een Amerikaanse song 'It Hurts To Say Goodbye', geschreven door Arnold Goland en Jack Gold en voor het eerst opgenomen in 1966 door Margaret Whiting. De Britse zangeres Vera Lynn neemt de compositie op in 1967 en haar versie bereikt de 7de plaats in de Amerikaanse hitlijsten. Een eerste Franstalige versie door Michèle Vendôme, 'Avant de dire adieu', verschijnt op de langspeelplaat 'Quelqu'un à aimer' van Ginette Reno.
Het is echter een orkestrale versie, opgenomen in 1967 door de componist Arnold Goland, die de aandacht trekt van Françoise Hardy en haar zin doet krijgen om een Franstalige versie uit te brengen. Haar toenmalige manager neemt contact op met Serge Gainsbourg die de opdracht aanvaardt en een tekst schrijft doorspekt met "ex" op die instrumentale song met een gesyncopeerd ritme. Het lied verschijnt op een EP (extended play voor de jongeren onder ons, een single met meestal vier liedjes) in Frankrijk op het einde van 1968 en dat vinylschijfje bereikt de top bij onze zuiderburen in het begin van 1969.
In Franstalig België krijgt de EP de titel 'Comment te dire adieu / L'anamour' en piekt hij op nummer 3. De BRT Top-30 bestond dus nog niet, vandaar dat ik over geen cijfers beschik. Maar in het voorjaar van 1969 had Hardy daarmee een grote hit in België.
Jimmy Somerville heeft zijn versie uitgebracht in 1989 samen met June Miles-Kingston. Dat gelegenheidsduet bereikte de 14de plaats in de Britse hitlijsten.
Gainsbourg heeft zich alweer eens overtroffen met zijn liedjestekst!
'Go Now' is een song gecomponeerd door Larry Banks en Milton Bennett en voor het eerst opgenomen door Bessie Banks. De single werd uitgegeven in januari 1964. De bekendste versie werd echter opgenomen door de Moody Blues en hetzelfde jaar uitgebracht, in november.
Toen Denny Laine de single van Bessie Banks hoorde wist hij zijn makkers te overtuigen daarvan een cover uit te brengen. Zij brachten 'Go Now!' uit met een uitroepteken!
De demo van Banks uit 1962 werd beluisterd door het beroemde songwriters- en producersduo Jerry Leiber en Mike Stoller, die de song opnieuw opnamen eind 1963, met een arrangement van Gary Sherman en achtergrondzangeressen Dee Dee Warwick en Cissy Houston. Die versie piekte op nummer 40 in de Amerikaanse hitlijsten. De versie van de Moodies bereikte de eerste plaats in het Verenigd Koninkrijk en de tiende plaats in de Verenigde Staten.
Het lied werd meermaals gebruikt in tv-series en films.
De versie van de Moody Blues werd ook live gespeeld door Wings met natuurlijk Denny Laine als zanger en pianist.
'Proud Mary' is de naam van de stoommachine op de raderboot Queen. Stoommachines kregen vaak namen en vandaar ook de zinsnede 'Proud Mary keep on burning', uit de gelijknamige song geschreven door John C. Fogerty.
De Amerikaanse rockgroep Creedence Clearwater Revival, vaak afgekort tot CCR, bracht 'Proud Mary' uit in januari 1969 op het platenlabel Fantasy Records en op de tweede elpee, 'Bayou Country'. Het was de eerste van vijf singles die in de Verenigde Staten zou pieken op nummer twee. In de rest van de wereld zou CCR heel vaak de eerste plaats bereiken.
In april 1969 bracht Solomon Burke zijn versie uit die als model zou dienen voor de cover die Ike & Tina Turner zouden uitbrengen in 1971. Het werd een hele sensatie tijdens hun live optredens. In 1993 zou Tina Turner solo haar eigen versie uitbrengen.
De gospelgroep The Checkmates, Ltd. (met zanger Sonny Charles) bracht later in 1969 een prachtige versie uit die Ike & Tina Turner eveneens zou beïnvloeden.
♫♫♫ "Rollin', rollin', rollin' on the river!" ♫♫♫ ...
Gelieve voor de live uitvoering van Ike & Tina Turner helemaal onderaan op de link te klikken (zie bijlage)!
'Baby, Please Don't Go' is een traditionele blues song die gepopulariseerd werd door de Delta blues-muzikant Big Joe Williams in 1935. Verscheidene coverversies volgden zodat het lied werd omschreven als "een van de meest gespeelde, gearrangeerde en herwerkte stukken in de geschiedenis van de bluesmuziek".
In 1952, bereikte een doowop-versie van The Orioles de Top10 van de R&B hitlijsten in de VS. In 1953 nam Muddy Waters de song op als een elektrisch Chicago-ensemble blues stuk.
In de 1960s, werd 'Baby, Please Don't Go' een populaire rocksong nadat de Noord-Ierse groep Them met een jonge Van Morrison hem opnam in 1964. Jimmy Page, een studiogitarist toentertijd, nam deel aan de opnamesessie, waarschijnlijk op slaggitaar. Vervolgens werd het uptempo rock arrangement van Them zo populair dat het lied een rock standaard werd. Paul Revere & The Raiders, AC/DC, Aerosmith, John Mellencamp, Amboy Dukes, en Budgie waren de belangrijkste rockbands die de song hebben opgenomen.
Decca bracht 'Baby, Please Don't Go' uit als de tweede single van Them op 6 november 1964. Op de B-kant stond 'Gloria', ook een rock classic die pas in 1967 zou scoren! De eerste hitsingle van Them bereikte de Top-10 in de 'UK Singles Chart' in februari 1965.
In 1967 namen The Amboy Dukes de song op voor hun eerste elpee. Zij vermeldden de versie van Them als inspiratiebron maar gitarist Ted Nugent zette de song naar zijn hand door een volledige Jimi Hendrix gitaar passage uit 'Third Stone From The Sun' in het lied te verwerken.
In 1969 voegde Ten Years After enkele flarden tekst uit 'Baby, Please Don't Go' toe tijdens hun live optreden van 'I'm Going Home' op Woodstock. Alvin Lee's 10 minuten durende gitaarspel was een hoogtepunt dat wij in West-Europa pas konden zien in de documentaire uit 1970 van Michael Wadleigh.
Mijn favoriete versie is die van The Amboy Dukes. Toen ik die voor het eerst hoorde werd ik van mijn sokken geblazen!
'River Deep – Mountain High' is een song van Ike & Tina Turner uitgebracht op Philles Records als de titeltrack op hun studiolangspeelplaat uit 1966. Geproducet door Phil Spector en geschreven door Spector, Jeff Barry en Ellie Greenwich. Kleine nuance: eigenlijk zijn enkel Tina Turner en de Wrecking Crew te horen in de zogenaamde "Wall of Sound" van Phil Spector. Ike woonde de opnames zelfs niet eens bij maar eiste wel dat hij gecrediteerd werd, zowel op de elpee als op de single.
Naar verluidt woonde Brian Wilson van The Beach Boys de opnames bij en zat hij met open mond te luisteren!
De single flopte in de Verenigde Staten maar had wel succes in West-Europa. Als gevolg hiervan trok Spector zich gedurende twee jaar terug uit de muziekbusiness.
Na een revival van de song door covers van Eric Burdon & The Animals en Deep Purple in 1968, werd de originele versie opnieuw uitgebracht door A&M Records in 1969.
George Harrison prees het lied door te zeggen dat de opname van begin tot einde perfect was.
In de jaren 1970 hebben Ike en Tina nog verschillende versies uitgebracht die jammer genoeg het origineel niet benaderden. Tina Turner heeft ook nog solo versies uitgebracht in de jaren 1980 en 1990. Zonder die geweldige "Wall of Sound" klonken die versies toch helemaal anders.
Originele versie uit 1966: Zang: Tina Turner; Achtergrond zang: Darlene Love, Fanita James, Jean King, Gracia Nitzsche, Clydie King; Studiomuzikanten: Leon Russell (keyboards), Michel Rubini (piano), Jim Horn (saxofoon), Barney Kessel (gitaar), Glen Campbell (gitaar), Earl Palmer (drums), Carol Kaye (basgitaar), Frank Capp (percussie).
The Supremes (zonder Diana Ross) en The Four Tops brachten als duet in 1970 nog een fijne versie uit op single die het helemaal niet slecht deed.
Toch gaat er niets boven het geweldig origineel!
'Summertime' is een aria gecomponeerd in 1934 door George Gershwin voor de opera 'Porgy and Bess' uit 1935. De tekst werd geschreven door DuBose Heyward, de auteur van de novelle 'Porgy' waarop de opera was gebaseerd, en Ira Gershwin.
De song werd voor het eerst opgenomen door Abbie Mitchell op 19 juli 1935, met George Gershwin op piano terwijl hij het orkest dirigeert!
Er volgden talloze covers: Helen Jepson zette het lied voor het eerst op plaat in 1935 gevolgd door Billie Holiday, een jaar later. Bob en Bing Crosby volgden alsook o.a. Sidney Bechet, Tommy Dorsey Orchestra met zanger Frank Sinatra, Ella Fitzgerald & Louis Armstrong, Charlie Parker, Count Basie, Dizzy Gillespie, The Drifters, Chet Baker, Mahalia Jackson, Sam Cooke, Miles Davis, Gene Vincent, en John Coltrane.
The Beatles (in 1960 in Hamburg met Lu Walters van The Hurricanes als zanger en met Ringo Starr, drummer van de Hurricanes in de plaats van Pete Best op drums; meteen de eerste plaatopname waarop de Fab Four samen te horen zijn; slechts negen exemplaren geperst waarvan slechts één exemplaar bewaard bleef, vermoedelijk in het bezit van Paul McCartney; in 1968 tijdens sessies voor de witte dubbele werd een tweede poging ondernomen).
Verder in de jaren 1960 zijn er covers uitgebracht van o.a. Nina Simone, Hank Ballard, Toots Thielemans, The Marcels, Ricky Nelson (met een riff die bij Deep Purple terugkomt in 'Black Night' maar ook bij The Blues Magoos in 'We Ain't Got Nothin' Yet'), Gerry & The Pacemakers, Ray Barretto, The Ventures, Booker T. & The MG's, The Chambers Brothers, The Zombies, Love Sculpture, Ekseption en ... kortom veel te veel om op te noemen. (Met dank aan Arnold Rypens)
Twee versies dragen mijn absolute voorkeur weg: Billy Stewart in 1966 (de enige die ooit met 'Summertime' in de Amerikaanse hitlijsten gescoord heeft) en Brainbox in 1969.
15 augustus 1969 - Eerste dag van het 'Woodstock Music and Art Festival'. "Dit is een overwinning van de liefde, de muziek en de hoop dat we de tegenstellingen en de problemen van Amerika kunnen omkeren in een mooiere vreedzame toekomst." aldus Max Yasgur, eigenaar van het festivalterrein.
16 augustus 1962 - De Britse popgroep The Beatles vervangt drummer Pete Best door Richard Starkey alias Ringo Starr.
17 augustus 1982 - Productie van de eerste compact disc ter wereld door het Philipsonderdeel PolyGram. Het bevat veertien walsen van Frédéric Chopin, gespeeld door de Chileense pianist Claudio Arrau.
17 augustus 1960 - Exact 64 jaar geleden ... The Beatles treden op in de Indra in Hamburg.
18 augustus 1811 - Bij keizerlijk decreet beveelt de Franse keizer Napoleon eenieder in de Nederlanden die nog geen geslachtsnaam of familienaam heeft binnen een jaar een dergelijke naam aan te nemen.
19 augustus 1939 - Geboorte van Ginger Baker, Brits drummer.
20 augustus 1923 - Geboorte van Jim Reeves, Amerikaanse countryzanger.
21 augustus 1959 - Hawaï wordt de vijftigste staat van de Verenigde Staten van Amerika. President Eisenhower beslist bij decreet dat de vlag negen horizontaal verspringende rijen en elf rijen met verticaal verspringende rijen sterren krijgt.
Bedankt voor jullie belangstelling. Kijk ook eens naar de reeks 'Snuisteren in de popgeschiedenis'.
Toetsenist Rod Argent, zanger Colin Blunstone en gitarist Paul Atkinson vormden in 1961 een bandje, samen met bassist Paul Arnold en drummer Hugh Grundy. Aanvankelijk traden zij op als The Mustangs, maar besloten hun naam te veranderen in The Zombies. Arnold werd vervangen door Chris White. Na het winnen van een talentenjacht, kreeg de groep in 1964 een platencontract bij Decca.
'She's Not There' was hun eerste nummer en het werd uitgebracht in juli 1964. Meteen een groot succes. In 1969 bracht Colin Blunstone het nogmaals uit maar onder de schuilnaam Neil McArthur.
Toch wilden de bandleden andere wegen op en in 1967 viel het besluit om te stoppen. Voor het zover was, gingen The Zombies nog eenmaal de studio in voor de opname van het album 'Odessey and Oracle' (de taalfout in de titel werd te laat opgemerkt, de hoezen waren al gedrukt). De elpee geldt als een classic van de psychelische pop met als hoogtepunt 'Time Of The Season'. De single was een hit in 1968 èn 1969.
Maar toen was de groep al lang gesplit. Rod Argent richtte samen met Russ Ballard de groep Argent op en Colin Blunstone scoorde enkele prachtige solohits en leende zijn stem regelmatig uit aan andere artiesten zoals The Alan Parsons Project, Dave Stewart, en ... Rod Argent.
Nadat Blunstone en Argent in 2000 begonnen samen te werken en op te treden, besloten ze The Zombies opnieuw als groepsnaam te gebruiken. Ze omringden zich zowel voor plaatopnames als voor live optredens met andere muzikanten.
De band bestaat nu uit: leadzanger Colin Blunstone; gitarist Tom Toomey; bassist Jim Rodford; toetsenist Rod Argent; en drummer Steve Rodford.
"I heard it through the grapevine”, de meeste mensen kennen deze uitdrukking door het gelijknamige lied van Marvin Gaye . Het betekent het ontvangen van informatie uit ongefundeerde bronnen, vaak roddels of geruchten.
Toch is de versie van Marvin Gaye niet de oorspronkelijke! "I Heard It Through The Grapevine" is een song geschreven door Norman Whitfield en Barrett Strong voor Motown Records in 1966. De eerste opname van het lied werd uitgebracht en geproducet door Whitfield voor Gladys Knight & the Pips in september 1967. The Miracles (de groep van Smokey Robinson) namen het lied reeds op in 1966 maar hun versie werd slechts uitgebracht in augustus 1968.
De versie van Marvin Gaye was de tweede die werd opgenomen, in het begin van 1967, maar pas de derde die werd uitgebracht. Hij scoorde in West-Europa pas in 1969.
John Fogerty was een fan van Motown muziek en bijgevolg nam Creedence Clearwater Revival ook een versie op die maar liefst bijna 11 minuten duurde en die in 1970 op de elpee 'Cosmo's Factory' verscheen. Wie goed luistert herkent meteen het geheimzinnig cowbell geluid dat ook te horen is in 'Time Has Come Today' van The Chambers Brothers alhoewel zij niet op Motown zaten maar op Columbia.
'Are You Ready?' is een song geschreven door Charlie Allen en John Hill en uitgebracht door de groep Pacific Gas & Electric in 1970.
Het was een van de vele uptempo-nummers waarop bijna iedereen spontaan begon te dansen in Jeugdclub De Reinaert in die heerlijk onbezorgde dagen zonder internet of smartphone.
De back-up vocale groep The Blackberries werd ingehuurd om het "gospelachtig" geheel te ondersteunen. De elpeeversie duurde bijna 6 minuten zodat de singleversie moest herleid worden tot een goede 3 minuten. De zinsnede "People say he won't come" (een duidelijke verwijzing naar Jezus Christus) werd weggelaten. "Yes, I'm Ready", en "Yes, Yes, I'm Ready" op het einde van het lied werden ingekort. Dit allemaal op bevel van de platenmaatschappij om diepgelovige luisteraars in het zuiden van de Verenigde Staten en in de zogenaamde "Bijbelgordel" niet voor het hoofd te stoten!
Jammer genoeg bleef het bij deze eendagsvlieg. Geniet toch maar van deze lange elpeeversie!
'Summertime Blues' is een song geschreven door de Amerikaanse rock artiest Eddie Cochran en zijn manager Jerry Capehart. Oorspronkelijk een B-kant en uitgebracht in augustus 1958 tijdens die heerlijke en warme zomer van Expo '58.
Het lied gaat over een tiener die het gedurende de zomer vaak oneens is met zijn ouders, zijn baas en zijn lokale politicus . De verteller vindt het maar niks een studentenjob te moeten aanvaarden om een beetje zakgeld te verdienen. Hij kan namelijk met zijn meisje niet uitgaan omdat zijn baas hem verplicht laat te werken. Hij verzint dan de smoes dat hij te ziek is om te gaan werken. Zijn ouders lenen hem hun auto niet uit omdat ze hem te lui vinden. Uiteindelijk overweegt hij de Verenigde Naties te bezoeken om over zijn toestand te klagen. Hij schrijft dan toch maar naar zijn lokale politicus die hem afwimpelt omdat hij te jong is om te stemmen.
In 1968 kwam een harde versie in de hitlijsten terecht (zelfs op nummer 1 in Nederland!). De Amerikaanse rockband Blue Cheer was een pionier in heavy metal en hardrock. Zij namen hun versie al op in 1967 en inspireerden zo The Who die het lied live speelden op het Monterey Pop Festival en tijdens hun Amerikaanse tournee. De eerste live versie van de Britten verscheen echter pas in 1970 op de elpee 'Live At Leeds'.
De Zweedse rockgroep The Hep Stars namen 'Summertime Blues' als een single op eind december 1964. De pianist van de band was een jonge Benny Andersson die later zou opduiken bij Björn & Benny, Agnetha & Anni-Frid (Frida) en ABBA.
Maar niets gaat boven het origineel en de harde versie van Blue Cheer!
'Time Has Come Today" is een hitsingle van de Amerikaanse psychedelische soulgroep The Chambers Brothers, geschreven door de broers Willie en Joe Chambers. De song werd opgenomen en uitgebracht als single in 1966 door Columbia Records. Vervolgens werd het lied uitgebracht op de elpee 'The Time Has Come' in november 1967, en opnieuw als single uitgebracht in december 1967. Deze opnieuw opgenomen versie lijkt helemaal niet meer op de originele uit 1966. Het duurde tot de zomer van 1968 eer de single in de Europese hitlijsten terechtkwam.
De song wordt omschreven als psychedelische rock, psychedelische soul en acid rock met het geluid van een fuzz gitaar. Veel effecten werden toegevoegd zoals echo, het veranderen van tempo en het alternatief slaan op twee cowbells om het "tiktok" geluid te bekomen. Er werden enkele noten gebruikt van 'The Little Drummer Boy' omstreeks 5:40. De lange elpeeversie duurt nagenoeg 11 minuten.
Fragmenten van de song werden meermaals gebruikt in films en televisieseries.
In 1966 bracht de Amerikaanse groep Mark Stein & The Pigeons de elpee 'While The World Was Eating Vanilla Fudge' uit. Ik kon die plaat in 1973 op de kop tikken voor de luttele prijs van 160 BEF.
Al heel snel werd de groepsnaam van The Pigeons gewijzigd in Vanilla Fudge. De bekendste leden waren Mark Stein, Tim Bogart, Carmin Appice en Vince Martell.
Verscheidene bands werden beïnvloed door het spel van Mark Stein op het keyboard waaronder Deep Purple, The Nice, Emerson, Lake & Palmer, Uriah Heep en Atomic Rooster. Tijdens een video-interview gaf Jon Lord toe dat Deep Purple voor hun debuut-lp 'Shades of Deep Purple' het concept van Vanilla Fudge exact had gekopieerd.
De New Yorkse muziekproducent George Morton hoorde de toen nog onbekende band Vanilla Fudge spelen tijdens hun optredens tussen december 1966 en april 1967 in het Action House op Long Island. In april 1967 bezorgde hij hun een platencontract bij Atco Records. In de Ultrasonic-studio ontstond tijdens een opname een epische versie van 'You Keep Me Hangin' On' van The Supremes, die buiten verwachting de 6de plaats van de Amerikaanse hitlijst bereikte.
'You Keep Me Hangin' On' is een single waarvan het origineel opgenomen is door de Motown groep The Supremes. In het nummer komt een gitaar voor die het geluid van morsecode nadoet. Dit komt doordat dat geluid erg lijkt op het geluid van het nieuws en de schrijvers, Holland-Dozier-Holland, wilden de verschillende onderwerpen die in het nummer worden besproken als nieuwsberichten laten overkomen.
De psychedelische sound van de cover met een neoklassieke orgelpartituur en sitarpassages vervreemdde het origineel tot het bijna onherkenbaar werd.
Eind 1968/begin 1969 ging ik 's zondags vaak slapen met de Britse Top-30 op mijn transistor radio onder mijn hoofdkussen en zo ongeveer in de Top-3 werd ik altijd in slaap gewiegd door 'Albatross', een toenmalige grote hit van de Britse formatie Fleetwood Mac en gecomponeerd door Peter Green.
Jàren later, in mei 1975 om precies te zijn, tijdens onze huwelijksreis op Tenerife kwamen Chantal en ik een albatros tegen omstreeks middernacht. De spanwijdte van de vleugels van die grote zeevogels kan soms meer dan 3 meter zijn. Hij vloog rakelings langs mijn hoofd. Bij het bukken kon ik nog net zijn witte buik zien. Nu blijkt volgens Google dat de albatros niet aanwezig is in de noordelijke Atlantische Oceaan maar wel de kleinere Kuhls Pijlstormvogel. Of zou het dan toch een grote witte uil geweest zijn? 😄
Zelfs The Beatles werden beïnvloed door de song, getuige hiervan het bijna instrumentale 'Sun King' uit de elpee 'Abbey Road' (1969). John Lennon was fan van Fleetwood Mac want hij doopte zijn gelegenheidsformatie in december 1968 'The Dirty Mac', die bestond uit Eric Clapton, Keith Richards, Mitch Mitchell en hemzelf. Hoe dan ook is deze instrumentale vogel, die zachtjes over de kabbelende golven zweeft, altijd één van mijn grote favorieten geweest!
'Layla' is een rockclassic van Derek and the Dominos. Het nummer kwam in 1970 uit als single. Aanleiding van het nummer is de liefde van voorman Eric Clapton voor Pattie Boyd, toenmalige echtgenote van zijn vriend en ex-Beatle George Harrison. Het nummer is geïnspireerd op een verhaal over de Perzische Layla, die wordt aanbeden door Majnun. Deze wordt waanzinnig over het feit dat hij de onbereikbare Layla nooit lief zou kunnen hebben. Het nummer wordt onder andere gekenmerkt door de slidegitaar die door Duane Allman werd gespeeld.
Derek & the Dominos was een blues/rock supergroep, actief in 1970 en 1971. De band was opgericht door Eric Clapton, met Bobby Whitlock, Carl Radle en Jim Gordon, de voormalige begeleidingsband van Delaney & Bonnie Bramlett. De band heeft slechts één studioalbum uitgebracht, 'Layla and Other Assorted Love Songs' (1970). Op dit album speelde gitarist Duane Allman van de Allman Brothers Band mee als gastgitarist. Hij heeft echter nooit deel uitgemaakt van de band.
Het nummer eindigt met een pianogedeelte gespeeld door Jim Gordon. Gordon had de melodie hiervan gestolen uit het nummer 'Time' van Booker T. Jones en Priscilla Coolidge, de zus van Gordons toenmalige vriendin Rita. Rita Coolidge had de riff geschreven, maar heeft hier geen erkenning voor gekregen. De piano outro werd gebruikt in de film 'Goodfellas' van regisseur Martin Scorsese.
In het najaar van 1992 scoorde Eric Clapton een wereldhit met een akoestische versie van het nummer. In zijn thuisland het Verenigd Koninkrijk had het met een 45ste positie in de 'UK Singles Chart' niet veel succes. In Nederland was de plaat op donderdag 1 oktober 1992 de allerlaatste TROS Paradeplaat op Radio 3 en werd ze een grote hit. De plaat bereikte de 4de positie in de Nederlandse Top 40 en de 8ste positie in de Nationale Top 100. In België bereikte de plaat de 19de positie in de Vlaamse Ultratop 50 en de 22ste positie in de Vlaamse Radio 2 Top 30.
Ondanks alles bleven Clapton en Harrison vrienden en Harrison verklaarde tijdens een gesprek bij Clapton thuis dan maar van Boyd te scheiden, waarna Clapton meldde dan maar met haar te moeten trouwen. De scheiding met Harrison werd in 1977 uitgesproken en een jaar later trouwden Boyd en Clapton. Het huwelijk zou voortduren tot 1988 en vele pieken, maar vooral dalen kennen, met name als gevolg van de alcoholverslaving van beiden.
'(I Know) I'm Losing You' is een compositie uit 1966 opgenomen door The Temptations voor het Gordy (Motown) platenlabel. De auteurs zijn Cornelius Grant, Eddie Holland en Norman Whitfield, tevens de producer van de hitsingle.
In 1970 nam de blanke groep Rare Earth al een meer dan 10 minutenlange versie op.
In 1971 namen Rod Stewart & The Faces al een legendarische versie op. De (ingekorte) versie van Rod the Mod verscheen op zijn eerste succesrijke elpee 'Every Picture Tells a Story'. Hieronder plaats ik een prachtige live versie. Stewart bracht het nummer reeds live tijdens zijn periode met de Jeff Beck Group in 1967.
In 1975 kwam een versie uit van de Undisputed Truth, ook een groep die onder de vleugels stond van producer Norman Whitfield.
8 augustus 1969: The Beatles steken het zebrapad nabij de Abbey Road Studios over. Een alternatieve foto uit die sessie zal iets later op hun elpee 'Abbey Road' prijken.
9 augustus 1918 - Duke Kahanamoku scherpt in New York zijn eigen wereldrecord op de 100 meter vrije slag aan tot 1.01,4. Het oude record (1.01,6) stond sinds 20 juli 1912 op naam van de Amerikaanse zwemmer.
10 augustus 1895 - Groot-Brittannië, Eerste Proms-concert.
11 augustus 1863 - Cambodja wordt een protectoraat van Frankrijk.
12 augustus 1877 - De Amerikaanse astronoom Asaph Hall ontdekt Deimos, een maan van de planeet Mars.
12 augustus 2005 - Lancering van de Mars Reconnaissance Orbiter missie met een Atlas V raket vanaf Kennedy Space Center in de Verenigde Staten. Doel van de missie is onder meer het vergaren van wetenschappelijke informatie over de planeet Mars en het functioneren als een verbindingsstation voor toekomstige missies.
13 augustus 1939 - Geboorte van Howard Tate, Amerikaanse soulzanger.
14 augustus 1941 - Geboorte van David Crosby, Amerikaans gitarist en singer-songwriter.
Paul McCartney is altijd een meester geweest in het componeren van liedjes die eigenlijk bestaan uit twee of mee songs die zeer vakkundig aan elkaar worden gebreid.
Toen hij bassist was bij The Beatles maar evenzeer in zijn Paul & Linda McCartney periode en zelfs later toen hij de plak zwaaide bij Wings.
Zo is er 'Uncle Albert/Admiral Halsey' uit 1971. Het album 'Ram' kwam in de Verenigde Staten uit op 17 mei en in Europa op 28 mei 1971. McCartney betrok enkele muzikanten van de New York Philharmoniker erbij voor het strijk- en blaaswerk ten behoeve van 'Uncle Albert/Admiral Halsey'.
De kritieken waren niet mals. Vele journalisten gaven McCartney de schuld van het uiteengaan van de Beatles en baseerden zich niet op de muziek van 'Ram'. Opvallend is dat Paul en Linda McCartney in 1971 wel een Grammy wonnen in de categorie "Best Arrangement Accompanying Vocalist" voor 'Uncle Albert/Admiral Halsey'.
'Uncle Albert/Admiral Halsey' is een verzameling van ideeën en fragmenten die aan elkaar werden gelijmd. Het is een strategie die McCartney en Lennon bij The Beatles ook gebruikten op de tweede helft van 'Abbey Road' en 'I've Got a Feeling' van 'Let It Be'. 'Uncle Albert/Admiral Halsey' bevat een afwisseling van stijlen, tempo’s en geluidseffecten. Het is het meest ambitieuze, experimentele nummer van 'Ram'. Bij The Beatles kwam McCartney ook meestal met de ideeën die dan vervolgens in toom werden gehouden en werden aangescherpt door Lennon. Het nummer werd in de Verenigde Staten, waar het op single verscheen, een hit. In september 1971 bereikte 'Uncle Albert/Admiral Halsey' de eerste plaats in de "U.S. Billboard Hot 100". Het was de eerste nummer één-hit van McCartney sinds de Beatles. De melodie en de teksten zijn vrolijk en niet erg serieus. Albert was een oom van McCartney, Admiral "Bull" Halsey was een Amerikaanse marine-officier uit de Tweede Wereldoorlog.
Toen ik nog platen draaide in de lokale jeugdclub was dit één van mijn favorieten en ik liet hem meteen volgen door 'Smile Away', een rocker, met een grappige tekst: "I met a friend of mine and he did say/Man I can smell your feet a mile away/Smile away, smile away…"! Beide nummers staan als laatste tracks op kant A van de elpee 'Ram'.
'Careful with That Axe, Eugene' is een instrumentaal meesterwerk uitgebracht door de Engelse rockband Pink Floyd. De song werd opgenomen in november 1968 en ongeveer een maand later (op 6 december) op de B-kant geplaatst van de single 'Point Me At The Sky'. Productie in de Abbey Road Studios van Norman Smith die nog met The Beatles had gewerkt.
Hij stond ook in 1971 op het verzamelalbum 'Relics', één van mijn allereerste elpees. Voor de film 'Zabriskie Point' werd het instrumentaal lied opnieuw opgenomen en herdoopt als 'Come In Number 51, Your Time Is Up'.
De single 'Point Me At The Sky' deed niet veel in onze contreien. Ik herinner mij enkel dat René Van der Speeten, toenmalige radio DJ bij Omroep Brabant (nu Radio 2), hem een paar keer gedraaid heeft in zijn programma Kingsize en dat hij telkens in de war was want de vlag dekte de lading niet: 'Point Me To The Sky' stond er op sommige hoesjes en trouwens wie goed luistert hoort de Britten in het begin eenmaal "to the sky" zingen.
Volgens Pink Floyd gaat de song nergens over en dat is moeilijk te controleren als er geen tekst is. Na herhaalde beluisteringen ben ik tot de conclusie gekomen, zeker na de oerkreet van bassist Roger Waters -die door merg en been gaat- dat een houthakker onderweg is in een bos om enkele bomen te vellen en niet voorzichtig genoeg is. Zijn bijl zal wel heel scherp geweest zijn ...
De ontploffingsscene van een villa in de film 'Zabriskie Point' ondersteund door deze muziek is ook onvergetelijk! Lange uitgesponnen versies tijdens hun optredens waren steevast een groot succes.
Een week geleden kwam in deze reeks David Porter langs die met Isaac Hayes in de jaren 1960 een componistenduo vormde voor het platenlabel STAX Records.
Deze laatste werd eind jaren 1960 "the black Moses" genoemd en enkele jaren vóór Barry White bijgenaamd "the walrus of love" tapte Hayes uit hetzelfde vaatje. Bekende wereldhits werden omgetoverd tot sexy nummers van meer dan 10 minuten, ideaal om te draaien na middernacht in de slaapkamer voor zover daar een muzikale apparatuur aanwezig was!
'Walk On By' werd in 1963 geschreven door Burt Bacharach en Hal David met een wereldhit als gevolg in 1964 voor Dionne Warwick.
En jaren later, in 1969 om precies te zijn, kwam er de versie van Isaac Hayes, eerst op de elpee 'Hot Buttered Soul' en later op single. Jammer genoeg in twee stukken (Part 1 en Part 2, weet je nog?).
En de Belg Alex Callier had goed geluisterd want in 1996 verwerkte hij samples van de song in '2 Wicky' van Hoover (later Hooverphonic). Het duurde niet lang of Bernardo Bertolucci plaatste de zwoele song op de soundtrack van zijn film 'Stealing Beauty' (1996).
Maar niets gaat boven het machtig origineel dat het duo Bacharach/David uit hun hoed toverden voor Dionne Warwick. Een echte parel!
In de zomer van 1969 werd ik blij verrast bij het horen van een Nederlandse single op de radio. De gitaarintro deed mij denken aan 'Pinball Wizard' van The Who. Het bleek de nieuwste schijf te zijn van Shocking Blue, een groep uit Den Haag, die al vier singles had uitgebracht waarvan er mij via Hilversum III en Radio Veronica al drie ter ore waren gekomen: 'Lucy Brown Is Back in Town'; 'Send Me a Postcard'; en 'Long and Lonesome Road'. De eerste, 'Love Is in the Air', is mij totaal onbekend.
Bij de vijfde single was het bingo: 'Venus' werd veelvuldig op de radio gedraaid, ook bij ons in België. Op 14 juli 1969 werd 'Venus' uitgebracht in Nederland en op 2 oktober 1969 in de Verenigde Staten waar hij op 7 februari 1970 de eerste plaats in de hitparade zou bereiken. De allereerste Nederlandse band die daar in slaagde. Naar aanleiding daarvan werd de single opnieuw in Nederland uitgebracht met een derde plaats als resultaat. Bij de eerste release bleven de Hagenaars jammer genoeg ook op drie steken. In België, Frankrijk en Duitsland kwam 'Venus' wel op de eerste plaats!
Een klein minpuntje was de uitspraak van Mariska Veres, het nieuwe sekssymbool in de Lage Landen. Zij zong steevast "a godness on a mountain top" terwijl een godin in het Engels "a goddess" is.
Vele jaren later kwamen we via het internet te weten dat Robbie van Leeuwen, gitarist, sitarist, en achtergrondzanger, een nieuwe tekst had geschreven op 'The Banjo Song' van The Big 3, een nummer uit 1963 dat een aanpassing is van het 19de eeuwse lied 'Oh! Susanna' van Stephen Foster. The Big 3 was een Amerikaanse folkgroep die bestond uit Cass Elliot (later Mama Cass); Tim Rose (singer-songwriter en banjospeler) en zanger-gitarist Jim Hendricks (niet te verwarren met gitaarwonder Jimi Hendrix).
Wij Belgen waren begin 1964 ook al eens op nummer één in de Verenigde Staten geraakt met ... Soeur Sourire en 'Dominique', maar dat was toch andere koek dan die lekkere 'Venus'!
'After Midnight' is een nummer van de Amerikaanse muzikant J.J. Cale. Het nummer verscheen in november 1966 als single. Totaal onbekend in onze contreien en zelfs geen hit in de Verenigde Staten. In 1970 nam de Britse zanger en gitarist Eric Clapton het lied onder handen voor zijn debuutalbum 'Eric Clapton'. Zijn versie werd in oktober van dat jaar uitgebracht als single. De Britse gitarist/zanger maakte er een bluesrock van die heel dicht aanleunde bij het origineel.
Clapton leerde de song kennen via Delaney & Bonnie Bramlett met wie hij in die dagen optrok. Hij had namelijk gitaar gespeeld bij de gelegenheidsformatie Delaney & Bonnie & Friends, net zoals Duane en Gregg Allman, George Harrison, Leon Russell, Bobby Whitlock, Dave Mason, Steve Howe, Rita Coolidge en King Curtis trouwens.
Toen J.J. Cale zijn nummer in de versie van Clapton op de autoradio hoorde zette hij zijn wagen aan de kant want hij had nog nooit een eigen compositie op de radio gehoord. Het zette hem toe aan opnieuw een langspeelplaat op te nemen en dat werd het fantastisch album 'Naturally' met een nieuwe versie van 'After Midnight'. Het lied was nu een zachtjes kabbelend, laid back nummer geworden dat geweldig klinkt op een zomerse nacht met veel krekels in de achtergrond.
De versie van Clapton werd geen hit in het Verenigd Koninkrijk, maar kwam in de Verenigde Staten wel tot de 18de plaats in de Billboard Hot 100. De opnieuw opgenomen versie door Cale kwam in de Verenigde Staten tot plaats 42. J.J. Cale en Eric Clapton werden bevriend en namen jaren later gemeenschappelijk een cd op. In 1970 had Cale niet veel geld, maar door de cover kreeg hij toch royalty's binnen. Zijn carrière nam een hoge vlucht en daar was hij Clapton eeuwig dankbaar voor.
Luister aandachtig naar 'After Midnight' in drie verschillende versies.
'Just A Little Bit Of Peace In My Heart' (1968), is een lied dat George Kooymans schreef om zijn gevoelens te vertolken over zijn weggelopen liefde Melanie, zus van Rinus Gerritsen. Overigens zullen Kooymans en Melanie later met elkaar in het huwelijk treden.
In 1968/1969 wordt voorzichtig gekeken naar de ruigere rockmuziek en vooral de komst van Barry Hay, die in 1967 zanger Frans Krassenburg opvolgt, zorgt voor een impuls. Met de verandering van het geluid worden de deuren naar de Verenigde Staten opengezet. Vooral met de tot drie kwartier uitgesponnen Byrds-classic 'Eight Miles High' maakt Golden Earring (inmiddels zonder 's') indruk in de Verenigde Staten, waar in 1969 getoerd wordt van de oostkust naar de westkust. Janis Joplin gaat voor de band op haar knieën in The Fillmore West in San Francisco waar Golden Earring furore maakt. Jimi Hendrix zou naar verluidt zelfs Gerritsen benaderd hebben om zich bij The Experience te voegen! Vooral zijn basgitaarsolo baart veel opzien.
George Kooymans schreef het bombastisch lied -naar eigen zeggen- toen hij geïnspireerd werd door 'MacArthur Park' van Jimmy Webb en vertolkt in 1968 door de Ierse zanger/acteur Richard Harris.
The Golden Earrings bestonden in 1968 uit:
Barry Hay – zang, gitaar, dwarsfluit (1967-2021); George Kooymans – gitaar, zang (1961-2021); Rinus Gerritsen – basgitaar, contrabas, mondharmonica, toetsen, effecten (1961-2021); Jaap Eggermont – drums, percussie (1965–1969).
Luister vooral naar de formidabele orkestratie. Na het horen van dit lied keerde Melanie terug naar haar geliefde George.
Het bekende zwarte platenlabel Tamla Motown had ook enkele blanke acts zoals o.m. de Canadese singer/songwriter R. Dean Taylor , de Britse zangeres Kiki Dee maar ook de Amerikaanse groep Rare Earth, een tongbreker voor menig deejay eind jaren zestig/begin jaren zeventig. Claude Delacroix van de RTBf sprak hem steevast uit als "rare iert" (sic)!
Ook Rare Earth was in den beginne gespecialiseerd in het herwerken van bekende hits uit de Motown-stal, meer bepaald van The Temptations. Hun bekendste hit 'Get Ready' werd geschreven door Smokey Robinson in 1966. In 1968 bracht Rare Earth al een korte versie uit die weinig of niets deed, tot een meer dan 21 minuten durende elpeeversie uit 1969 langzaam maar zeker wereldbekend werd en tot begin jaren 1970 veelvuldig werd gedraaid in de discotheken. Het was de ideale plaspauze voor een deejay. Die versie werd opgesmukt met pseudo live publiek en elke muzikant kreeg enkele minuten tijd om een solo met zijn instrument te brengen, tot zelfs de drummer toe. Het begin met de saxofoon is legendarisch en duurt zo'n twee minuten (een heerlijke slow trouwens) om vervolgens uit te barsten in een opzwepende dansplaat.
Deze versie werd een classic in de jeugdhuizen van weleer en bestreek een hele plaatkant.
In de Spaanstalige wereld is ze bekend geworden als "Preparate"!
Een legendarisch componistenduo uit het overbekend muzieklabel STAX Records was zonder twijfel Isaac Hayes en David Porter. De meeste soulhits uit de jaren zestig kregen het label Hayes/Porter opgeplakt. Ze schreven hits voor o.m. Johnnie Taylor, Sam and Dave, Carla Thomas, Rufus Thomas, James and Bobby Purify, en The Emotions.
Elke liefhebber van soulmuziek kent deze krakers: 'You Don't Know Like I Know'; 'Hold On, I'm Comin''; 'B-A-B-Y'; 'You Got Me Hummin''; 'When Something Is Wrong with My Baby'; 'Soul Man'; 'I Thank You'; en 'Soul Sister, Brown Sugar'. In 1971 bracht David Porter solo een elpee uit onder de titel '...Into A Real Thing'. Er stonden slechts zes nummers op en het eerste op de a-kant was een cover van 'Hang On Sloopy' van maar liefst 11 minuten en 11 seconden. Het overbekend lied werd geschreven in 1964 door Wes Farrell en Bert Berns als Bert Russell. Oorspronkelijk heette de song 'My Girl Sloopy' en werd hij uitgebracht door The Vibrations. The Yardbirds (met de nieuwe gitarist Jeff Beck die Eric Clapton had vervangen), The Ramsey Lewis Trio, Quincy Jones en tal van anderen brachten hun eigen versie uit. De bekendste is die van The McCoys uit 1965.
De meest memorabele versie is die van David Porter die omwille van de lengte in twee stukken werd geknipt voor de single: Part 1 en Part 2. Ze geraakte zelfs heel even in de BRT Top 30 en in onze toenmalige jeugdclub De Reinaert was het een echte hit. De versie van Porter begint als een slow om dan na iets meer dan 7 minuten los te barsten in een echte dansplaat.
'You Need Love' is een song met tekst en muziek van de Amerikaanse bluesmuzikant Willie Dixon. Het instrumentale gedeelte werd eerst opgenomen door slide gitarist Earl Hooker en de overige muzikanten. Vervolgens zong Chicago bluesartiest Muddy Waters erover heen en platenmaatschappij Chess Records bracht de song uit als single in 1962. Vrij onbekend in onze contreien maar een favoriet van Steve Marriott en zijn Small Faces die het telkens tijdens hun live optredens speelden als 'You Need Loving'. Zo werd hun versie ook op elpee uitgebracht in 1966.
Jimmy Page en Robert Plant waren fan van de Small Faces en woonden hun vele optredens bij. Daar hebben zij kennis gemaakt met het nummer en Led Zeppelin bracht het in 1969 uit als 'Whole Lotta Love'. Marriott zei hierover later dat Plant het nummer zong zoals hij dat indertijd had gedaan.
Wat de vier leden van Led Zeppelin niet hebben gedaan was Willie Dixon crediteren. In de plaats daarvan stond er op de credits: "John Bonham/John Paul Jones/Jimmy Page/Robert Plant. In 1985 hoorde de dochter van Willie Dixon de versie van de Britten en spande zij een proces in wegens het ontduiken van auteursrechten.
De zaak werd echter in der minne behandeld en de naam van Willie Dixon werd toegevoegd. Vreemd genoeg werden de Small Faces nooit lastig gevallen en de reden is dat hun versie niet bekend was in de Verenigde Staten. Toch hebben Steve Marriott en co later ook de naam van Willie Dixon toegevoegd als co-auteur.
Hieronder de versie van Led Zeppelin, die van de Small Faces en tenslotte het origineel van Muddy Waters.
Wie draagt jullie voorkeur weg? Luister aandachtig en oordeel zelf maar!
3 augustus 1596 - De Duitse astronoom David Fabricius neemt lichtvariaties waar in de ster Mira.
4 augustus 1782 - Constanze trouwt met Wolfgang Amadeus Mozart.
4 augustus 1693 - Uitvinding van de champagne door Dom Perignon.
5 augustus 1966 - The Beatles brengen hun elpee 'Revolver' uit in het Verenigd Koninkrijk. De fraaie hoes werd ontworpen door hun beste vriend uit hun Hamburg-periode: Klaus Voormann.
5 augustus 1967 - Het Pink Floyd album 'The Piper at the Gates of Dawn' komt op vinyl uit in het Verenigd Koninkrijk.
6 augustus 1965: The Beatles brengen de elpee 'Help!' uit.
6 augustus 1962 - Jamaica wordt onafhankelijk van het Verenigd Koninkrijk.
7 augustus 1942 - Geboorte van B.J. Thomas, Amerikaans zanger.
'Helter Skelter' is een song van The Beatles uit hun gelijknamige elpee 'The Beatles' (ook bekend als "The White Album" uit 1968). Het lied werd enkel geschreven door Paul McCartney ondanks het "Lennon/McCartney"-label. Macca wou van zijn braaf imago af en hij werd naar eigen zeggen geïnspireerd door het lezen van een interview met Pete Townshend van The Who waarin hij hun volgende single 'I Can See For Miles' (september 1967), beschouwde als de luidste, meest rauwe, vuile song die The Who ooit had opgenomen. McCartney zei een jaar later 'Helter Skelter' geschreven te hebben met zijn rauwste stemgeluid en de luidste drums van Ringo Starr.
In het Engels betekent "helter skelter" een kermisattractie, een roetsjbaan of achtbaan maar figuurlijk ook complete chaos of wanorde, in het Nederlands omschreven als "holderdebolder" of "hoteldebotel".
In de zomer van 1968 vonden de opnames plaats. Terwijl de zangpartijen van Paul werden opgenomen, rende George Harrison door de studio met op zijn hoofd een vastgebonden brandende asbak, een parodie op de Crazy World of Arthur Brown die toen met 'Fire' hoog in de hitlijsten stond!
De derde take van het nummer duurde zelfs 27 minuten en 11 seconden! Op het einde van de 18de take gooide Ringo zijn trommelstokken door de studio terwijl hij "I got blisters on my fingers!" riep. Die kreet is zelfs te horen op de uiteindelijke ingekorte opname. Roadie Mal Evans bespeelt de trompet.
De song wordt beschouwd als een belangrijke invloed op de langzaamaan opkomende hardrock of heavy metal in de muziekgeschiedenis.
Zet het geluid op maximum en laat je meeslepen van boven naar onder en omgekeerd in deze knotsgekke trip!
"I got blisters on my fingers!"
Mick Jagger schreef in 1968 'Sympathy For The Devil' als een aanklacht tegen al wat het kwade vertegenwoordigt in de mensheid. Volgens de overeenkomst werd de song gecrediteerd als Jagger/Richards.
De tekst begint heel ver terug in de tijd toen Jezus Christus door de gevallen engel tevergeefs in verleiding werd gebracht tijdens zijn verblijf in de woestijn maar er jaren later wel in slaagde Pontius Pilatus zijn handen in onschuld te doen wassen waardoor het lot van Christus uiteindelijk zou bezegeld worden.
Iets minder ver in de geschiedenis werden de Russische Tsaar en zijn familie uitgemoord. Ook dochter Anastasia die tevergeefs zou geschreeuwd hebben al deed jarenlang het gerucht de ronde dat zij de enige overlevende was geweest. De blitzkrieg tijdens WOII en de concentratiekampen worden onder de loep gehouden net zoals de kruistochten en de kolonisatie van de wereld waardoor eeuwenlang mensen werden uitgemoord in naam van God.
Vers in het collectief geheugen gegrift staat de moord op John Kennedy eind 1963 maar toen zijn broer Robert in 1968 ook werd vermoord moest Jagger ijlings naar de studio om "Who killed the Kennedys?" (in het meervoud) in te zingen. Ondertussen krijgt de luisteraar een vaag beeld van wie verantwoordelijk zou kunnen zijn voor zoveel onheil. In de middeleeuwen, zo zingt Mick Jagger verder, werden troubadours in de val gelokt nog voor ze Bombay (huidig Mumbai) konden bereiken.
Nog een finale sneer naar politieagenten die ook criminelen kunnen zijn net zoals zondaars ook heilig kunnen zijn en dan pas valt eindelijk de naam Lucifer.
Het lied is ondertussen al veranderd in een litanie van "Woo, who"'s waardoor ook het ritme gewijzigd wordt in een samba. Michael Cooper, Marianne Faithfull, en Anita Pallenberg waren de backing vocals van dienst. Bill Wyman schudde met de shekere, een populair percussie instrument uit Nigeria, Benin, en Togo.
Het woord "devil" komt niet in de tekst voor alhoewel Jagger vanuit diens standpunt zingt en al de wandaden die de mensheid ondergaan heeft in zijn schoenen schuift.
Jarenlang werden The Rolling Stones (vooral in de VS) onterecht beschouwd als duivelsaanbidders en gevaarlijk voor de toenmalige jeugd.
Hoe dan ook is dit een mijlpaal in de muziekgeschiedenis.
Eind jaren zestig/begin jaren zeventig was het gebruikelijk geworden bekende hits te herwerken zoals o.a. volgende artiesten deden: Vanilla Fudge, Joe Cocker, Isaac Hayes, The Jimi Hendrix Experience, en Eric Burdon & War. Zo was er in 1969 de Amerikaanse groep Chicago Transit Authority die al heel snel zijn groepsnaam moest inkorten op bevel van de rechter. Er bestond namelijk al een gelijknamige autobusmaatschappij. Het werd dus vanaf de tweede elpee gewoonweg Chicago!
Peter Cetera, Robert Lamm, Terry Kath en de rest van de band visten een oud nummer op van de Spencer Davis Group. Steve Winwood en platenproducer Jimmy Miller schreven het begin 1967.
Vreemd genoeg werd de cover van Chicago slechts in 1970 uitgebracht als single die in de Verenigde Staten pas scoorde in 1971. 'Questions 67 and 68' was toen de a-kant maar de deejays speelden beide kanten op de radio. Hieronder is de elpeeversie van nagenoeg 8 minuten te beluisteren en ik voeg er ook de originele versie van de Spencer Davis Group bij. Niet te verwarren met het gelijknamig nummer van The Yardbirds!
28 juli 1821 - Peru verklaart zich onafhankelijk van Spanje.
29 juli 1990 - Met ruim 1.200.000 bezoekers sluiten musea in Amsterdam en Otterlo hun deuren op de laatste dag ter herinnering dat Vincent van Gogh 100 jaar geleden overleed.
30 juli 1993 - In het Disneyland Park te Parijs wordt de attractie 'Indiana Jones™ et le Temple du Péril' geopend.
31 juli 1930 - Geboorte van Oleg Popov, Russische clown.
2 augustus 1919 - Eerste parachutesprong in de Verenigde Staten.
2 augustus 1870 - Feestelijke opening van 's werelds eerste metro, onder de Theems, nabij de Tower Bridge in Londen.
2 augustus 1901 - André Dumont ontdekt in de Belgische Kempen belangrijke steenkoollagen.
2 augustus 1940: Geboorte van Arthur Blanckaert, later bekend geworden als zanger, muzikant, componist en liedjesschrijver Will Tura.
'Everybody's Talkin' (Echoes)' is een lied geschreven en opgenomen door de Amerikaanse singer-songwriter Fred Neil in 1966.
De Amerikaanse singer-songwriter Harry Edward Nilsson III (beter bekend als Nilsson want hij haatte zijn voornaam Harry) was op zoek naar een goede song voor zijn nieuwe elpee. Op 13 november 1967 besloot hij het lied op te nemen na de demo beluisterd te hebben. Het kwam terecht op zijn album 'Aerial Ballet' uit 1968. Toen het op single werd uitgebracht in juli 1968, bereikte het slechts nummer 13 in de "Billboard Bubbling Under Hot 100" hitlijst. Geen echte hit dus.
Het is pas toen de compositie als thema in de film 'Midnight Cowboy' uit 1969 werd gebruikt dat de single opnieuw werd uitgebracht en de nummer 6 positie bereikte in de "Billboard Hot 100" hitlijst en nummer 2 in de "Billboard Easy Listening" hitparade. Nilsson had nochtans liever zijn eigen compositie in de soundtrack gezien maar regisseur John Schlesinger verkoos 'Everybody's Talkin'' boven 'I Guess the Lord Must Be in New York City'. Van toen af aan werd de titel van de song 'Everybody's Talkin' (Theme from Midnight Cowboy)'.
Het hoofdthema van de film, 'Midnight Cowboy', werd gecomponeerd door John Barry. Toots Thielemans bespeelt de mondharmonica, maar op de albumversie is het Tommy Reilly die te horen is.
Andere liedjes werden in overweging genomen voor de soundtrack zoals o.m. Randy Newman's 'Cowboy' of Bob Dylan's 'Lay Lady Lay' maar die laatste song raakte niet op tijd afgewerkt.
'Black Magic Woman' is een lied geschreven door de Britse muzikant Peter Green, die voor het eerst als single werd uitgebracht door zijn band Fleetwood Mac in 1968. Vervolgens verscheen de song op de compilatie albums van Fleetwood Mac 'English Rose' (VS) en 'The Pious Bird of Good Omen' (VK), alsook op de latere 'Greatest Hits' en 'Vintage Years' verzamelingen.
In 1970 werd het lied uitgebracht als eerste single uit de elpee 'Abraxas' van Santana. In deze versie -gezongen door Gregg Rolie- bereikte de song nummer vier in de Amerikaanse en Canadese hitlijsten. Door dit wereldwijd succes dachten velen dat dit de originele versie was. Niets is minder waar!
De tekst was geïnspireerd door het voormalig liefje van Peter Green, Sandra Elsdon, die hij de bijnaam "Magic Mamma" had gegeven. De muziek was beïnvloed door 'All Your Love', een Otis Rush song die twee jaar voordien werd opgenomen door de voormalige band waarin Green had gespeeld, John Mayall & the Bluesbreakers (alhoewel Eric Clapton leadgitaar hierop speelt en de voorganger van Green was).
En of er iets in de lucht hing tijdens de maand juli 1969!
Als een donderslag bij heldere hemel verscheen er een nieuwe popgroep in de hitparades.
Thunderclap Newman was een Engelse band, die tijdens de jaarwisseling 1968/1969 werd opgericht door gitarist Pete Townshend van The Who. De band wist met de single 'Something In the Air' in Europa de hitlijsten te halen, maar was nauwelijks bekend in de Verenigde Staten.
Oorspronkelijk zou het lied 'Revolution' heten maar omdat The Beatles in 1968 al een gelijknamig nummer hadden uitgebracht werd de titel aangepast. Meer in de geest van "the summer of love".
Van 1969 tot 1971 bestond de kern van de band uit songwriter John 'Speedy' Keen (zang, drums, gitaar), Andy 'Thunderclap' Newman (piano) en Jimmy McCulloch (gitaar - toen slechts 15 jaar oud en later bij Wings). Pete Townshend (onder de alias 'Bijou Drains') speelde basgitaar op hun album en singles, die hij allemaal had opgenomen en geproduceerd in de IBC Studio en zijn thuisstudio in Twickenham. Townshend werkte in die periode aan wat de rockopera Tommy zou worden.
'Something In the Air' verdreef de single 'The Ballad Of John & Yoko' van The Beatles van de eerste plaats in de Britse hitlijsten. Eigenlijk was dit een single met enkel John Lennon en Paul McCartney. En er was dus in juli 1969 geen sprake van Beatlemania zoals Margriet Hermans vanochtend op Radio 2 wist te vertellen maar eerder het omgekeerde. Het gonsde van de geruchten over een nakende split van de Fab Four! Ik was dan ook heel verrast toen een paar maanden na mijn verblijf in Londen tijdens die prachtige zomermaand juli 1969 de elpee 'Abbey Road' werd uitgebracht! Jammer genoeg is 'Something In The Air' een eendagsvlieg, maar wat voor één! Luister vooral naar de "tingeltangel"-piano in het middenstuk, zo omstreeks na 2:00 minuten!
'Unchained Melody' is een lied uit 1955 met muziek gecomponeerd door Alex North en tekst geschreven door Hy Zaret. North schreef de muziek als thema voor de gevangenis film 'Unchained' (1955). Todd Duncan zong voor de soundtrack. Er bestaan meer dan 1.500 opnames van 'Unchained Melody' gemaakt door meer dan 670 artiesten, in verschillende talen.
In 1955 verschenen drie versies van de song (door Les Baxter, Al Hibbler, en Roy Hamilton) in de Billboard Top 10 in de Verenigde Staten, en vier versies (door Al Hibbler, Les Baxter, Jimmy Young, en Liberace) verschenen in de top 20 in het Verenigd Koninkrijk.
De bekendste versie komt uit 1965 geproducet door Phil Spector en zogenaamd uitgebracht door The Righteous Brothers.
Vier eigenaardigheden:
- In feite is het alleen Bobby Hatfield die zingt en Bill Medley mocht als tegenprestatie op een andere elpee een liedje solo zingen. - Oorspronkelijk was 'Unchained Melody' slechts de b-kant van 'Hung On You'. De deejays waren niet geïnteresseerd in de a-kant en zij draaiden meer en meer de keerzijde. - Het woord "unchained" komt niet voor in de tekst. Hy Zaret weigerde dat woord te gebruiken. - In 1990 werd de single opnieuw met succes uitgebracht omwille van de film 'Ghost' waarin het lied voorkomt tijdens een beroemde romantische scène tussen Patrick Swayze en Demi Moore. Haast iedereen kan de begintekst meezingen: ♫♫♫ Woah, my love, my darling I've hungered for your touch A long, lonely time ♫♫♫ ...
Joe Cocker was in 1968 niet aan zijn proefstuk toe toen hij opnieuw een Lennon/McCartney compositie mocht coveren. In 1964 had hij al zijn versie uitgebracht van 'I'll Cry Instead', een minder bekend lied uit de soundtrack van 'A Hard Day's Night' van The Beatles.
Ditmaal coverde de voormalige loodgieter/gasfitter 'With A Little Help From My Friends', een vrolijk lied dat Ringo zong op de LP 'Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band' (1967).
Joe Cocker maakte van het lied een trage blues die opviel door het orgel en zijn rauwe stem (denk vooral aan zijn bekende oerkreet omstreeks 3:50 min.).
Bekende muzikanten werkten mee aan zijn eerste gelijknamig album zoals o.m. Tony Visconti, Jimmy Page, Steve Winwood, Madeline Bell en Rosetta Hightower.
Jimmy Page speelde als studiomuzikant gitaar op de track niettegenstaande hij in september 1968 druk bezig was met het samenstellen van een nieuwe supergroep. Hij transformeerde namelijk Jimmy Page & The New Yardbirds tot Led Zeppelin.
Een jaar later, in augustus 1969, trad Joe Cocker op tijdens het Woodstock Festival en bracht hij een legendarische versie uit van 'With A Little Help From My Friends' die in ieders geheugen is gegrift vanwege zijn spastische bewegingen die het spelen op een luchtgitaar moesten voorstellen. Ik plaats beide versies hieronder.
David McWilliams was een Noord-Ierse singer/songwriter die altijd zal geïdentificeerd worden met 'Days Of Pearly Spencer'. Haast iedereen denkt dat dit een eendagsvlieg is alhoewel David McWilliams officieel 24 singles heeft uitgebracht zoals o.m. 'Harlem Lady', 'This Side Of Heaven', 'Three O'Clock Flamingo Street', en 'Can I Get There By Candlelight?'.
Zijn debuutsingle 'Harlem Lady'/'Days Of Pearly Spencer' werd hevig geplugd door Radio Caroline. De deejays van het piratenschip zagen echter meer hitpotentie in de b-kant. Het resultaat was een enorme hit in 1967 in de Benelux, Australië en Frankrijk maar niet in het Verenigd Koninkrijk of Ierland.
Het meeslepend lied gaat over een dakloze die McWilliams in Ballymena had ontmoet. De song is melancholisch en wordt gezongen alsof een megafoon wordt gehanteerd. Het effect werd bereikt door de artiest te laten zingen door een telefoon.
Mike Leander was verantwoordelijk voor het meeslepend orkestraal arrangement. Hij had tevens 'She's Leaving Home' van The Beatles en 'As Tears Go By' van Marianne Faithfull van een prachtig arrangement voorzien.
De Noord-Ierse muzikant bracht zelfs enkele singles uit in het Italiaans. Enkele van zijn songs werden door andere artiesten zowel in het Spaans als in het Italiaans gecoverd.
En -geloof het of niet- buiten is het nu 30°C warm maar ik heb een kippenvelmoment op deze eerste tropische dag van het jaar!
