Sinds 9 mei 2009 heb ik in mijn blog over muziek geschreven. Die is nog altijd te bereiken via de link http://seniorennet.be/djmico1951/ - Jammer genoeg kan ik daar geen foto's meer toevoegen sinds begin 2019 zodat ik verplicht werd deze blog aan te maken. Mijn maximum capaciteit werd namelijk bereikt.
Veel plezier met deze blog maar vergeet niet dat het nog altijd mogelijk is te grasduinen in mijn eerste blog!
De laatste singles uit 1969, die in mijn verzameling zitten, komen nu aan bod. De opvolger van 'Venus' van de Nederlandse band Shocking Blue was 'Mighty Joe' / 'Wild Wind' en die vond ik eigenlijk nog straffer.
Heerlijke gitaarsound en dan dat geweldig knap hoesje!
Kurt Cobain was ook een fan want hij zou later met zijn groep Nirvana een cover opnemen van 'Love Buzz'!
Johnnie Taylor, eigenlijk een gospelzanger uit Arkansas, was tenminste eerlijk want hij zong in 1969 'I Could Never Be President' / 'It's Amazing', uitgebracht op het befaamde STAX platenlabel. En dat getuigde van veel zelfkennis! Sommigen houden heel krampachtig vast aan die functie, ook al zijn ze niet bekwaam.
Hij was al actief sinds 1961 en vanaf ongeveer 1967 werd hij R&B-, soul- en funkzanger. Zijn manier van zingen leunt sterk aan bij die van Wilson Pickett.
Zijn grootste succes, 'Who's Making Love', scoorde hij echter in 1970.
De volgende single is een heel bijzondere want hij werd uitgegeven in december 1969 als voorbode van een rockopera genaamd 'Jesus Christ Superstar'. Het album was gehuld in een kartonnen doos die pas in oktober 1970 zou worden uitgebracht!
Op de a-kant stond een heel bekend nummer van Murray Head With The Trinidad Singers dat in een mum van tijd een geweldige hit zou worden: 'Superstar' en op de b-kant The Andrew Lloyd Webber Orchestra met 'John Nineteen Forty-One'.
De laatste single uit deze reeks kwam ook uit in 1969 en hij zou de eerste grote hit van 1970 worden: 'Thanks' / 'Do It All Over Again'.
De Britse zanger J. Vincent Edwards werd zelfs verkeerdelijk aangeduid op het hoesje als J. Vincent Edward (sic)!
Wie mij een beetje beter kent weet dat ik (vooral vroeger) heel veel van dansen hou. Een van mijn favoriete groepen is dan ook Kool & The Gang, een Amerikaanse funk/disco-band. De band genoot de grootste populariteit bij het brede publiek vanaf het eind van de jaren '70 tot midden jaren '80. Internationaal succes verwierf de groep met hun bijdrage aan de film 'Saturday Night Fever' uit 1977.
De veelkoppige groep werd opgericht door Robert "Kool" Bell, zijn broer Ronald Bell en een hele resem tienervrienden uit New Jersey halverwege jaren 1960s onder de naam The Jazziacs. Kool & the Gang speelde gedurende jaren traditionele jazz tijdens regionale feestjes, langzaamaan wijzigde hun stijl tot funk die het midden hield tussen Sly and the Family Stone en James Brown. In 1969 wijzigden ze hun naam in Kool And The Gang.
Ik was dan ook heel verheugd hun allereerste single uit 1969 op de kop te kunnen tikken. 'Kool And The Gang' / 'Raw Hamburgers' vond ik tijdens de koopjesperiode van 1971 voor een belachelijk prijsje. Ik had in die zomer mijn allereerste platenspeler gekregen van mijn ouders omdat mijn studieresultaten uitstekend waren. Voordien werkte ik altijd met mijn Grundig taperecorder en mijn transistorradiootje van hetzelfde merk om mijn favoriete muziek op te slaan.
Rauwe hamburgers heb ik nooit gegeten.
De volgende single uit 1969 die in mijn toen snelgroeiende verzameling steekt is 'Mackintosh' / 'Street Named Love' van The Pebbles.
Op de a-kant heeft Luc Smets een glansrol te pakken met zijn geweldige prestatie op de toetsen en zijn fantastische stem. De single werd zelfs nummer één in Spanje! Drummer Marcel De Cauwer heeft op deze single een mooie solo.
Oh, ja ... voor de jongsten onder ons: de Mackintosh-regenjas is een soort regenjas, voor het eerst verkocht in 1824, gemaakt van rubberstof. De Mackintosh is vernoemd naar zijn Britse uitvinder Charles Macintosh, hoewel veel schrijvers er een letter k aan toevoegden.
Wie mij in 1969 ook kon boeien was de Britse rock/blues/jazz-groep The Peddlers, een geweldig trio dat bestond uit Roy Phillips, Tab Martin, en Trevor Morais.
De single 'Birth' / 'Steel Mill' is een van mijn favoriete singles aller tijden. Het is de mengeling van de zangstem, het toetsenspel en vooral de tekst die mij aanspreekt.
Op de instrumentale b-kant krijgt het Hammondorgel een glansrol toebedeeld.
Ondertussen heb ik nagenoeg heel hun muzikaal oeuvre op elpee en cd.
Op 24 oktober 1969 werd de tweede single van de Plastic Ono Band uitgebracht: 'Cold Turkey' (geschreven door John Lennon) met op de b-kant 'Don't Worry Kyoko (Mummy's Only Looking For A Hand In The Snow)' (geschreven door Yoko Ono).
Alle fans van The Beatles voelden toen aan dat The Beatles op sterven na dood waren niettegenstaande de elpee 'Abbey Road' van het viertal in die periode nog hoge toppen scheerde.
Het hoesje van de single met die doodshoofden vond ik maar niets en de b-kant heb ik slechts één keer opgezet.
'Cold Turkey' vind ik wel een straffe boodschap. Cold turkey is een manier van afkicken. Cold turkey stoppen met een middel betekent dat iemand in één keer stopt met het gebruik. Zonder het middel geleidelijk af te bouwen of middelen te gebruiken die ontwenningsverschijnselen kunnen tegengaan. De term betekent dus vooral geen koud geworden gerecht op Halloween.
Beide kanten zijn hieronder na elkaar te beluisteren!
In 1962 bracht de Amerikaanse rhythm & blueszanger, pianist, gitarist en mondharmonicaspeler Wilbert Harrison de single 'Let's Stick Together' uit die in onze contreien weinig of niets deed.
In 1969 bracht hij onder de naam Wilbert Harrison One Man Band een hernieuwde versie uit van zijn compositie als 'Let's Work Together (Part 1)' / 'Let's Work Together (Part 2)'. Jammer genoeg in twee stukken geknipt voor kant A en kant B, zoals dat toen gebruikelijk was.
Gelukkig is het lied hieronder in zijn geheel te beluisteren via YouTube. Het is trouwens op deze versie dat Canned Heat zich baseerde om het als 'Let's Work Together' uit te brengen in 1970. Bryan Ferry bracht de song in 1976 dan weer uit als 'Let's Stick Together'.
Ik kocht deze single uit 1969 zoals gewoonlijk in 1971 tijdens de koopjes, voor een appel en een ei.
Hetzelfde verhaal bij Donny Hathaway die bij het Atlantic label zat, meer bepaald bij de onderverdeling Atco Records.
Zijn single 'The Ghetto - Part 1' / 'The Ghetto - Part 2' bleek ook iets te lang voor de platenfirma zodat het lied in twee stukken werd geknipt.
Dankzij YouTube kun je het protestlied hieronder ook in één stuk beluisteren.
Elvis Presley zong in 1969 ook over "The Ghetto", maar dit is toch wel van een heel andere orde.
Donny Hathaway was een Amerikaanse R&B- en soulzanger, keyboardist, componist, arrangeur, en producer.
'Melodia' was een Italiaans liedje uit 1968 gezongen door Isabella Iannetti dat in het Engels werd vertaald door Roger Greenaway & Roger Cook.
In het jaar 1969 had Engelbert Humperdinck er een grote hit mee als 'The Way It Used To Be'. Op de b-kant staat 'A Good Thing Going', een lied dat hijzelf componeerde.
'Love Is A River' / 'My Name Is ♥' is een single van Jess & James uit 1969. Ik kreeg hem cadeau van Chantal twee jaar later, toen wij elkaar pas leerden kennen.
De a-kant werd gecomponeerd door Scott Bradford (die later trouwde met Anneke Soetaert), Tony Lam en Wando Lam. De b-kant kwam uit de pen van Tony Lam en Wando Lam, de pseudoniemen van Antonio Lameirinhas (Jess) en Fernando Lameirinhas (James).
De hoesfoto werd genomen door Herman Selleslags.
♥ betekent zoveel als 'Love', want zo zingen beide broers het op de keerzijde van de single.
Toen ik tijdens de maand juli 1969 in Londen verbleef was 'Barabajagal (Love Is Hot)' een hit in de Britse charts. Het was een ongewone combinatie van Donovan met de Jeff Beck Group, met het specifiek gitaargeluid van Jeff Beck.
Twee jaar later vond ik tijdens de koopjes in de bakken van een Brusselse platenwinkel een single die mij intrigeerde. De uitvoerder was The Flying Guitar. Ik verneem nu pas dat daar André Hasse (André Shore) achter zat. Twee jaar na de split van The Cousins vroeg producer Roland Kluger aan gitarist André Van Den Meersschaut (alias André Hasse/Shore en medeoprichter van de band) om een nieuwe elpee op te nemen. Met behulp van een bassist/drummer nam Shore alle gitaarpartijen voor zijn rekening. De opnametechnicus was Pierre Dupriez in de Madeleine Studio's in Brussel.
Op de a-kant dus een instrumentale versie van 'Barabajagal (Love Is Hot)' met op de achterzijde het rustgevende 'Tranquility Beach'.
Geen meesterwerk maar wel een leuk curiosum in mijn collectie!
In 1967 scoorde Bobbie Gentry een wereldhit met 'Ode To Billie Joe' en daarna hoorden wij zo goed als niets meer van die begenadigde singer-songwriter, buiten enkele duetten met Glen Campbell en een knappe cover van 'The Fool On The Hill'.
In 1969 had ze opnieuw een hit te pakken met 'I'll Never Fall In Love Again' van Burt Bacharach en Hal David. Die heb ik niet op 45 toeren maar wel op elpee en cd.
De enige vinylsingle van haar in mijn verzameling is 'Touch 'em With Love' / 'Casket Vignette', ook uitgebracht in 1969.
Bobby Goldsboro raakte in onze contreien plots bekend in 1968 met zijn mierzoete ballade 'Honey'. Ik wist wel dat hij de auteur was van 'Little Things' uit 1965, dat hier bekend raakte door de versie van Dave Berry.
In 1969 bracht de Amerikaanse singer-songwriter de single 'Muddy Mississippi Line' / 'Richer Man Than I' uit die mij erg bekoorde.
Hoeveel liedjes zouden er ondertussen al 'Mississippi' in de titel hebben?
De b-kant is getapt uit hetzelfde vaatje als 'Honey'.
De Amerikaanse folkmuzikant, liedjesschrijver en componist, Tim Hardin, verblijdde mij met zijn composities 'If I Were a Carpenter', 'Reason to Believe' en '(How Can We) Hang On To A Dream', die dan vooral hits werden in de uitvoering van andere bekende artiesten.
Zijn single uit 1969 'Simple Song Of Freedom' / 'Question Of Birth' heb ik gelukkig twee jaar later nog in een Brusselse platenwinkel gevonden, tussen andere koopjes.
'Simple Song of Freedom' is een nummer geschreven door Bobby Darin als protestlied tegen oorlog en voor verzoening. Hij schreef het nummer naar aanleiding van verschillende nieuwsgebeurtenissen, zoals de Vietnamoorlog en de moord op John F. Kennedy. Op het Woodstockfestival van augustus 1969 bracht Hardin het nummer ook ten gehore.
De wonderen zijn de wereld nog niet uit. Kan dit toeval zijn? Zo'n vijf uur geleden post mijn muzikale Facebookvriend Herwig een track uit de elpee 'Jess & James' van de Portugese broers Antonio Lameirinhas (Jess) en Fernando Lameirinhas (James) die ik in december 1967 live zag in het Rogiercentrum in Brussel.
En vandaag post ik een single uit 1969 (uit een lijst die al maanden geleden werd opgesteld!) van Jess & James with The J.J. Band.
Het gaat waarschijnlijk om een heruitgave want 'Move' (uitgebracht eind 1967 als b-kant nota bene van 'What Was I Born For', heruitgebracht in 1968 als a-kant en nog altijd een hit in 1969) werd op dat schijfje gekoppeld aan 'Something For Nothing' (uit 1968/1969).
Een productie van Roland Kluger met muzikale supervisie van Willy Albimoor!
Rechts plaats ik de originele versie van 'Something For Nothing' want de intro daarvan is in de mix (linkerclip) verloren gegaan! ♫♫♫ One, two, three! ♫♫♫ ...
Lionel Morton is een voormalig muzikant en tv-presentator die zijn carrière begon als zanger bij The Four Pennies. in 1969 bracht hij zijn single 'Waterloo Road' / 'Floral Street' uit die ik tijdens de maand juli van dat jaar regelmatig op de Britse radio's hoorde. Ik kon het liedje meteen meezingen.
Toen ik na mijn verblijf van een maand in Londen terug thuiskwam herkende ik die melodie op alle radiozenders maar ditmaal werd het liedje in het Frans gezongen. Joe Dassin was met de eer gaan lopen want haast iedereen dacht dat hij 'Les Champs Elysées' gecomponeerd had.
Ik vernam pas veel later dat het origineel al in 1968 werd uitgebracht door Jason Crest, een Engelse psychedelische popgroep à la Procol Harum. Fritz Fryer, bassist van The Four Pennies, had de groep ontdekt. Coauteur Mike Wilsh was bij diezelfde Four Pennies pianist geweest.
Ik heb het singletje vruchteloos gezocht gedurende al die lange jaren tot ik het enkele weken geleden op de kop kon tikken in Leuven! En ik dolgelukkig natuurlijk.
Oorspronkelijk heette de groep "The Fredstones", maar op advies van producer Norman Petty veranderden ze die in The Pebbles.
In 1969 werd de single 'Seven Horses In The Sky' / 'To The Rising Sun' uitgebracht. De première van de a-kant kregen de festivalgangers live al te horen op Jazz Bilzen in de zomer van 1968. De b-kant zou in 1971 als a-kant uitgebracht worden met 'Is There No One' als keerzijde.
Ik zag de groep jammer genoeg slechts éénmaal en dat was op 26 juni 1971 t.g.v. de officiële opening van het Woluwe Shopping Center in Sint-Lambrechts-Woluwe. De Nederlandse bassist Axel van Duin zat toen pas in de band.
1969 was natuurlijk het jaar van The Fifth Dimension die met een medley van twee liedjes uit de musical Hair een geweldige wereldhit scoorden.
Veel minder bekend is hun single 'Sunshine Of Your Love' {Eric Clapton/Jack Bruce/Pete Brown} / 'Workin' On A Groovy Thing' {Neil Sedaka/Roger Atkins}.
Niets gaat natuurlijk boven het origineel van Cream (a-kant) maar dat de vijf goed konden samen zingen staat buiten kijf!
De groep bestaat nog altijd onder een andere bezetting maar dit waren de originele leden: Marilyn McCoo (1966-1975) Lamonte McLemore (1966-2006) Billy Davis jr. (1966-1975) Ron Townson (1966-1998) (overleden in 2001) Florence LaRue (1966- tot nu!)
Volgende single uit 1969 is 'Venus' van Shocking Blue die nooit op nummer één zou terechtkomen in Nederland maar wel in de Verenigde Staten in 1970. En wie had er toen geen boontje voor de zangeres Mariska Veres? Ik had toen nog nooit gehoord over 'The Banjo Song' maar bij de intro moest ik toch even denken aan 'Pinball Wizard' van The Who uit de rockopera 'Tommy'.
De basis van het liedje is al een stuk ouder dan 1969. Van Leeuwen nam de muziek van 'Venus' volledig over van de versie van The Big Three uit 1963. Robbie Van Leeuwen gaf er een geheel eigen sound aan. 'The Banjo Song' was op zich al een bewerking van de Minstrelsong 'Oh! Susanna' van Stephen Foster, zodat componist Tim Rose geen juridische stappen ondernam. The Big Three bestond uit Cass Elliot (later bekend als Mama Cass), Jim Hendricks (geen familie van Jimi), en Tim Rose.
Op de b-kant van 'Venus' kwam 'Hot Sand' terecht. Gelukkig zag Van Leeuwen de hitpotentie in van 'Venus' want oorspronkelijk was die niet voorzien als a-kant!
Oh ja, ik vergeet bijna het foutje van Mariska wanneer ze "a godness" zingt terwijl het "a goddess" moet zijn. Maar dat euvel bedekken we met de mantel der liefde.
Ik keer nog even terug naar mijn heerlijk verblijf in Londen tijdens de maand juli 1969.
De Ierse zanger Joe Dolan had toen een dijk van een hit met 'Make Me An Island' / 'If You Care A Little Bit About Me'. Ik had toen nog nooit over hem gehoord, alhoewel hij al sinds 1964 professioneel bezig was.
En dat het een meezinger van formaat was, zullen we geweten hebben!
♫♫♫ Take me and break me and close all your windows and doors Shut me off, cut me off, make me an island, I'm yours Take me away from the world, take me away from the girls Take me and break me and make me an island, I'm yours. ♫♫♫
Terwijl de volgelingen van Hare Krishna de straten van Londen in juli 1969 bevolkten met hun oranje gewaden en kaalgeschoren hoofden kregen ze muzikaal gezien concurrentie van de Church of God in Christ, voorheen bekend als het Northern California State Youth Choir tot Edwin Hawkins en Betty Watson de Amerikaanse gospelgroep omdoopten tot The Edwin Hawkins Singers.
'Oh Happy Day' was in die periode niet uit de ether weg te slaan!
Maar er was een single onderweg vanuit de Verenigde Staten die een nog grotere hit zou worden en dat was 'In The Year 2525 (Exordium & Terminus)' / 'Little Kids' van een nog onbekend duo Zager & Evans.
In 3:10 minuten schetsten de Amerikanen geen fraai beeld van de wereld want als we hen mochten geloven zou de ondergang van de mensheid -relatief gezien- niet zo lang meer op zich laten wachten!
De b-kant was geen depressieve boodschap zoals 'In The Year 2525' die bracht, maar een rustgevende jeugdherinnering aan spelende kinderen.
Was het een eendagsvlieg of niet? Ik heb het duo in de herfst van 1969 nog een aantal keren gehoord op Hilversum III met het fraaie 'Cary Lynn Javes' en toen was er niets meer...
Gisteren vertelde ik over mijn eerste kennismaking met reggae, een nieuwe muziekvorm die voortvloeide uit ska en rocksteady, zeer populair in de Caribische eilanden.
Max Romeo, echte naam Maxwell Livingston Smith, was een Jamaicaanse singer-songwriter en producer, die in de zomer van 1969 een geweldige hit had met zijn single 'Wet Dream' / 'She's But A Little Girl'. De a-kant werd meteen door de puriteinse bazen op de BBC verbannen, net als 'Je t'aime... moi non plus' trouwens. Ik moet toegeven dat de tekst niets aan de verbeelding overlaat.
Bij latere herpersingen zou het lied herdoopt worden tot 'The Dream'. De single werd al in 1968 uitgebracht maar het duurde tot de zomer van 1969 eer Max Romeo er een hit mee scoorde in het Verenigd Koninkrijk.
Een beetjes funk en soul uit 1969 is altijd welkom.
The Delfonics scoorden toen in het Verenigd Koninkrijk met 'Didn't I (Blow Your Mind This Time)' / 'Down Is Up, Up Is Down'.
De single werd gearrangeerd en gedirigeerd door Thom Bell, een Jamaicaan die opgroeide in Philadelphia en in de jaren zeventig zou samenwerken met Gamble & Huff en zo aan de basis lag van de Philly Sound!
Een geweldige slow om op te dansen, op één tegel natuurlijk!
Dat er in de zomer van 1969 spanningen waren bij The Beatles kon je merken aan het gedrag van John Lennon die met zijn Plastic Ono Band zeer aanwezig was in de hitlijsten. George Harrison hield zich bezig met de Hare Krishna-aanhangers en Ringo acteerde naast Peter Sellers en Raquel Welsh in 'The Magic Christian'. Paul McCartney was nergens te bekennen. Tot de vier Beatles op 8 augustus 1969 plots het zebradpad nabij Abbey Road overstaken! Ikzelf zou 40 jaar later exact hetzelfde doen maar dan op 15 augustus, de verjaardag van Chantal.
Ondertussen scoorde de Plastic Ono Band met 'Give Peace A Chance' / 'Remember Love' heel hoog in de Britse hitparade. John & Yoko waren de producers van de single. De b-kant is een compositie van Yoko Ono.
Maakten ooit deel uit van deze eclectische groep naast John & Yoko: Adam Ippolito, Ahmir '?uestlove' Thompson, Alan White, Allen Ginsberg, Andrew Cresswell Davis, Andrew Smith, Andy Muson, Arthur Jenkins, Aynsley Dunbar, Bill Dobrow, Billy Preston, Bob Harris, Bobby Keys, Bonnie Bramlett, Chris Osborne, Daniel Carter, David Allen Turner, David Friedman, David Spinozza, Delaney Bramlett, Derek Taylor, Dick Gregory, Dick Smothers, Dr. Timothy Leary, Murray The K, Rosemary Leary, Tommy Smothers en zelfs Petula Clark (zie videoclip)!
De single die live werd opgenomen werd talloze malen per dag afgespeeld op de radio en in de straten van Londen (vooral in Carnaby Street) en de aanhangers van de Hare Krisha beweging waren er als de kippen bij om mee te zingen en te dansen.
En nu allemaal samen:
Mijn voorliefde voor de composities van Neil Diamond heb ik nooit onder stoelen of banken gestoken, ook niet toen hij door HUMO niet goed werd bevonden.
Ik was er al zeer vroeg bij om zowel singles als elpees van de Amerikaanse singer-songwriter aan te kopen.
Zijn vroege composities 'The Boat That I Row', 'Cherry, Cherry', 'Red Red Wine', 'Girl, You'll Be a Woman Soon', 'Kentucky Woman' en 'I'm a Believer' werden hits in de versie van andere artiesten.
Zo was er in 1969 de prachtige single 'Holly Holy' / 'Hurtin' You Don't Come Easy'. De a-kant is haast een religieus lied en de b-kant is zeer emotioneel gezongen.
The Casuals was een Britse popband uit Lincoln, Lincolnshire die oorspronkelijk opereerde vanuit Italië.
De single 'Jesamine' werd reeds uitgebracht in mei 1968 en na hevig geplugd te zijn op BBC Radio 1 plaatste die zich eind 1968 op nummer 2 in de Britse hitlijsten. Het continent volgde even later.
'Jesamine' was een coverversie van 'When Jesamine Goes' van The Bystanders, uitgebracht in februari 1968 en werd mede geschreven door Marty Wilde en Ronnie Scott onder het pseudoniem Frere Manston en Jack Gellar.
Cats Eyes was een groep muzikanten uit het Verenigd Koninkrijk, afkomstig uit Evesham, actief van 1968 tot 1972.
Op het hoesje is de groepsnaam verkeerd gespeld als Cat Eyes en hun single uit 1969 was 'Where Is She Now' / 'Tom Drum'.
Ik vond hem twee jaar later in de afdeling koopjes van een lokale platenhandelaar zonder te weten welke muziek ik in huis haalde. Voor de luttele prijs van 39 BEF kon ik toch niet bedrogen zijn.
En dat viel heel goed mee, luister maar naar de a-kant!
De eerste keer dat ik het woord "reggae" hoorde of op een plaat zag staan was in juli 1969 toen ik een maand in Londen verbleef.
Dankzij Desmond Dekker & The Aces werd de nieuwe muziekvorm uit Jamaica over de hele wereld verspreid. Dekker stond toen hoog in de Britse hitlijsten met twee singles: 'Israelites' en 'It Mek' (soms gespeld als 'It Miek').
Ik herinner mij ook dat Max Romeo toen in de Top-10 stond maar de BBC had dat plaatje uit de ether verbannen. We hoorden het enkel in Carnaby Street, in open lucht. Maar daarover later meer.
Eerlijkheidshalve moet ik toegeven dat ik de single pas in 1975 kocht. Het was een heruitgave met een andere b-kant dan op de originele single uit 1968 (VS) of 1969 (West-Europa). Daarop stond 'My Precious World' ('The Man'). Op mijn exemplaar staat 'Sugar Dumpling', een song uit 1975.
Delaney & Bonnie & Friends is een grote groep muzikanten die werd opgericht door het Amerikaans duo singer-songwriters Delaney Bramlett en Bonnie Bramlett. In 1969 en 1970 stonden zij aan het hoofd van het rock/soul ensemble Delaney & Bonnie and Friends. Soms werkten heel bekende artiesten mee zoals o.a. Duane Allman, Gregg Allman, Eric Clapton, George Harrison, Leon Russell, Bobby Whitlock, Dave Mason, Steve Howe, Rita Coolidge en King Curtis.
Mijn single uit 1969 is 'Comin' Home' / 'Groupie' ('Superstar'). De b-kant werd enkele jaren later met succes gecoverd door de Carpenters. Op beide kanten is Eric Clapton de muzikale gast. Op de b-kant is Rita Coolidge de zangeres van dienst!
Onderstaande hitlijst heb ik in juli 1969, toen ik in Londen woonde, uit de krant geknipt. Na ettelijke verhuizingen is het krantenknipsel enigszins verfomfaaid. Het onderste stukje links ben ik ondertussen kwijtgeraakt.
De volgende single uit 1969 die ik kocht was een schijfje van Babylan: 'Into The Promised Land' / 'Nobody's Fault But Mine'.
Ik kocht het plaatje twee jaar later tijdens de uitverkoop van een platenwinkel voor een habbekrats.
Speurwerk achteraf leverde enkel de informatie af dat het duo (man/vrouw) afkomstig was uit Londen. De zangeres zou Carol Grimes zijn. Ze maakte ook deel uit van Delivery (Canterbury-scene). Dave Quincy en Lewis Rich zouden ook deel uitgemaakt hebben van de groep maar één van de twee stond dan niet op het hoesje! Het duo zou dan een groep blijken te zijn.
En de single was helemaal niet slecht maar nooit gehoord op de radio en nadien ook nergens meer gezien!
En toen leverden de Fab Four in 1969 een single af met een dubbele a-kant. Een Amerikaanse organist die bevriend was met het viertal sinds Hamburg mocht zelfs mee op het vinylschijfje en het hoesje prijken!
The Beatles With Billy Preston: 'Get Back' / 'Don't Let Me Down'. Alhoewel er op het hoesje 'Let Me Down' staat!
Ik woonde tijdens de maand juli 1969 in bij een Engels gezin en toen stond deze single nog genoteerd in de Britse Top-30 net als de opvolger 'The Ballad Of John & Yoko'. De geruchten als zou er een nakende split op komst zijn waren toen niet van de lucht!
Twee jaar later zouden Chantal en ik ontdekken dat wij allebei zielsveel van de b-kant hielden!
Wie er tijdens mijn verblijf in Londen ook in de Britse hitlijsten stonden waren Serge Gainsbourg & Jane Birkin met 'Je T'Aime… Moi Non Plus', een sensuele schijf die uit de ether verbannen was door de BBC vanwege veel te expliciet gekreun. In de plaats daarvan kregen de luisteraars een flauw afkooksel van de Britse studiogroep Sounds Nice te horen met de instrumentale cover van 'Je t'aime' hertaald als 'Love At First Sight'.
Heerlijke periode want op 5 juli 1969 woonde ik het Hyde Park Festival mee met The Rolling Stones en tal van andere artiesten. Ik zag de maanlanding live op televisie (zo omstreeks middernacht) en 's anderendaags kwam het Engels echtpaar waarbij ik inwoonde mij gelukwensen want mijn landgenoot Eddy Merckx had zijn allereerste Ronde van Frankrijk gewonnen, dertig jaar na Sylvère Maes!
Op de b-kant van 'Je t'aime... moi non plus' stond Jane Birkin alleen met het heel hoog gezongen 'Jane B.', gebaseerd op een compositie van Frédéric Chopin.
Ik plaats deze b-kant niet zomaar bij de opmerkingen van de a-kant omdat ik deze kant vaker opzet.
Jane Mallory Birkin was voorheen getrouwd met John Barry (bekend componist van soundtracks) en na de scheiding vestigde ze zich in Frankrijk waar ze Gainsbourg ontmoette die ook aan het bekomen was van zijn pijnlijke scheiding met Brigitte Bardot.
Serge en Jane zouden een van de bekendste koppels worden uit die periode net als John en Yoko trouwens.
