Sly & The Family Stone was een Amerikaanse funk-, soul- en rockband uit San Francisco, Californië. Actief tussen 1966 en 1975. De voorman van de band was de zanger, componist, platenproducer en multi-instrumentalist Sly Stone (echte naam: Sylvester Stewart), en de band bevatte daarnaast enkele familieleden en vrienden van Sly Stone.
'Dance To The Music' was een geweldige hit in de zomer van 1968 en deze single van het jaar nadien moest daar zeker niet voor onder doen!
De hele bende komt over een paar weken nogmaals aan bod in deze muzikale reeks.
Hop met de beentjes!
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
'Soul Sister, Brown Sugar' – Sam & Dave
Soul music begon in 1969 langzaam maar zeker over te gaan in funk maar deze single van het duo Sam & Dave was nog altijd onder te brengen in de categorie "Soul".
Het duo bestond uit Sam Moore (1935) en David Prater (1937-1988). Buiten het podium konden Sam en Dave echter slecht met elkaar opschieten. Ze ruzieden en vochten regelmatig, en op een gegeven moment spraken de twee niet meer met elkaar.
Na hun laatste single voor het legendarisch platenlabel Stax, 'Soul Sister, Brown Sugar', wisten ze geen grote hit meer te scoren. Door het uitblijven van succes, de onderlinge spanningen en drugsmisbruik ging het duo in 1970 uit elkaar. Jammer maar helaas. Gelukkig blijft hun muziek nog altijd overeind!
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
'Smile A Little Smile For Me' – The Flying Machine
Een glimlach opent deuren! (1)
The Flying Machine was een Britse popgroep die vooral bekend is om hun Amerikaanse nummer 5 hit 'Smile A Little Smile For Me' uit 1969.
The Flying Machine herrees voor het eerst uit de as van de Britse band Pinkerton's Assorted Colours. Het nummer werd geschreven door Tony Macaulay en Geoff Stephens maar scoorde vreemd genoeg niet in het Verenigd Koninkrijk.
De bezetting van de groep: Sam 'Pinkerton' Kempe (zang); Antony Newman (zang, gitaar); Barry Bernhard (bas); en Thomas Long (gitaar).
Het bleef helaas bij deze enige hit en daarom wordt hier terecht gesproken over een eendagsvlieg.
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
'Behind A Painted Smile' – Isley Brothers
Een glimlach opent deuren! (2)
Een heel straffe single van deze Amerikaanse rhythm-and-blues- en soulgroep uit Cincinnati, Ohio; de oorspronkelijke samenstelling bestond uit O'Kelly, Rudolph en Ronald Isley. De Isley Brothers bereikten vanaf de jaren 1950 tot begin 21ste eeuw zes decennia achter elkaar met één of meer hitnoteringen de Billboard Hot 100. Hiermee zijn ze een van de langst actieve groepen in de popgeschiedenis.
Samenstelling: O'Kelly Isley (1954-1955, 1957-1986): achtergrondzanger, tot zijn overlijden; Rudolph Isley (1954-55, 1957-1989): achtergrondzanger; Ronald Isley (1954-55, 1957-1989; 1991-huidig): leadzanger en achtergrondzanger; Vernon Isley (1954-1955): zanger, tot zijn overlijden; Ernie Isley (1973-1984, 1991-): gitaar, drums, percussie en achtergrondzanger; Marvin Isley (1973-1984, 1991-1997): basgitaar en achtergrondzanger; en Chris Jasper (1973-1984): piano, keyboard, synthesizers en achtergrondzanger.
Het blijft dus in de familie!
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
'Evil Woman' – Spooky Tooth / 'Evil Woman (Don’t Play Your Games With Me)' – Crow
'Evil Woman' werd geschreven door Larry Weiss in 1967 en hij bracht de auteursversie pas in 1974 uit. De oorspronkelijke versie is van Guy Darrell die in september 1967 op de markt verscheen. De covers zijn haast niet te tellen: Canned Heat, Lou Rawls, The Troggs, Spooky Tooth (op de elpee 'Spooky Two'), Camel, Quiet Riot, e.v.a. Spooky Tooth is een Britse rockgroep, die met onderbrekingen voornamelijk actief was in de periode 1967-1974. Ook vandaag de dag treden ze nog weleens op. Opvallend is hun gebruik van het elektrische orgel dat de muziek een vollere klank geeft.
Er waren vele personeelswisselingen maar de harde kern werd gevormd door: Mike Harrison (1942-2018), keyboard/zang; Greg Ridley (1942-2003), basgitaar/zang; Luther (Luke) Grosvenor (1946), gitaar/zang; Mike Kellie (1947-2017), drums; Gary Wright (1943), orgel/zang.
In 1969 trad bassist Greg Ridley toe tot de net gevormde supergroep Humble Pie van ex-Small Face Steve Marriott. Gitarist Luther Grosvenor verliet de groep in 1973 om een tijdje deel uit te maken van Stealers Wheel (1973) en, wat later, van Mott the Hoople (1973-1974). Organist Gary Wright vatte vanaf 1974 een solocarrière aan en werkte onder meer ook als sessiemuzikant. Drummer Mike Kellie leidde later een druk leven als sessiemuzikant en producer. Ook zanger en keyboardspeler Mike Harrison werd soloartiest.
Vooral niet te verwarren met de gelijknamige single van het Electric Light Orchestra uit 1976. Ook niet te verwarren met 'Evil Woman (Don’t Play Your Games With Me)' van de groep Crow. Deze Amerikaanse bluesrock-band komt uit Minneapolis. Black Sabbath bracht in januari 1970 al een cover uit van deze 'Evil Woman (Don’t Play Your Games With Me)'.
De bezetting van Crow zag er als volgt uit: David Wagner (zang, 1967–1971); Dick Wiegand (gitaar, 1967–1972); Larry Wiegand (basgitaar, 1967–1972); Dave 'Kink' Middlemist (keyboard, 1967–1972); Harry Nehls (drums, 1967–1969); Denny Craswell (drums, 1969–1972); Mike Mlazgar (drums, 1969); Mick Stanhope (zang, 1971–1972); Chico Perez (percussie, 1971–1972).
Zo zie je maar dat de ene "boze vrouw" de andere niet is! 😉
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
'Blue Steel 44 (Hey Joe)' – Tim Rose
Timothy Alan Patrick Rose, was een Amerikaanse zanger en songwriter die een groot deel van zijn leven in Londen, Engeland doorbracht, en meer succes had in Europa dan in zijn geboorteland.
Tim Rose is een vreemde eend in de bijt. In 1966 zong hij 'Hey Joe (You Shot Your Woman Down)' in Café Wha? waar Jimi Hendrix hem hoorde spelen. Iedereen dacht dat Billy Roberts het origineel omstreeks 1962 had gehoord in de Appalachen, een zogenaamde traditional. Maar Rose claimde het auteursrecht! Op de elpee "Tim Rose" uit 1967 stond naast 'Hey Joe (You Shot Your Woman Down)' ook 'Morning Dew' van Bonnie Dobson en wederom beweerde Rose dat hij het nummer geschreven had! Hij voegde zijn naam gewoon toe aan die van Dobson vanwege het lichtjes gewijzigd arrangement.
De versies van 'Hey Joe' zijn niet te tellen. Feit is dat Hendrix de grootste hit had met zijn vertraagde versie uit 1966 die in 1967 een hele grote hit zou worden in West-Europa nadat Chas Chandler (ex-bassist van The Animals) hem mee naar Londen had genomen waar the trio The Experience werd opgericht.
Tim Rose bracht zijn versie nogmaals uit in 1968 en in 1969, al dan niet onder een lichtjes gewijzigde naam: in dit geval als 'Blue Steel 44 (Hey Joe)'. Maar 'Hey Joe, Where You Gonna Go?' is ook een veelgebruikte titel. De bekendste versies zijn naast die van Hendrix: The Leaves, The Byrds, Love, The Surfaris (als 'Hey Joe Where Are You Going'), The Standells, The Shadows Of Night, The Cryan' Shames, The Human Beingz, Cher, Clee's Five (live elpee opgenomen in dancing "De Truweel" in Sint-Lievens-Esse), The Marmalade, Johnny Rivers, Deep Purple, Johnny Hallyday, Wilson Pickett, e.v.a.
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
'Happy Heart' – Petula Clark
Het liedje werd geschreven door Jackie Rae en James Last. Deze laatste stond bekend om zijn covers van welbekende wereldhits. Toch componeerde hij ook en had hij als orkestleider uitstekende muzikanten onder zijn hoede zoals de ondergewaardeerde Big Jim Sullivan. De veel gevraagde sessiegitarist speelde op niet minder dan 750 hitsingles (1958-2012) en daarvan bereikten 54 singles de eerste positie in het Verenigd Koninkrijk!
De Britse zangeres, actrice, en componiste, Petula Clark is al actief sinds 1942 tot nu. Op 15 november 2022 zal ze, als het God belieft, 90 kaarsen uitblazen! Op 1 juni 1969 vinden we haar terug in kamer 1742 van het Queen Elizabeth Hotel in Montreal tijdens de tweede Bed-In van John & Yoko. Ze woonde de live opnamesessie mee van 'Give Peace A Chance' van de Plastic Ono Band samen met o.m. John & Yoko, psycholoog Timothy Leary, komiek Dick Gregory en rabbijn Abraham Feinberg, naast alle journalisten, hotelmedewerkers en leden van de Hare Krishna die op dat moment in de hotelkamer waren.
Petula Clark en Andy Williams brachten haast tegelijkertijd hun versie van 'Happy Heart' uit maar het was de Amerikaanse crooner die er een wereldhit mee scoorde.
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
'Let Me!' – Paul Revere & The Raiders
Paul Revere & The Raiders was een Amerikaanse rockband, opgericht in Boise, Idaho in 1958. De vijf jongens kenden aanzienlijk succes in de Verenigde Staten in de tweede helft van de jaren 1960 en het begin van de jaren 1970, met muziek die varieerde van garagerock tot psychedelische pop. De band stond bekend om het dragen van kleding in de stijl van de Amerikaanse Burgeroorlog.
'Let Me!' staat bekend om zijn "vals einde" (fake fade-out) en de kreet "mama-mama-mama-mama!" waarna de vijf opnieuw beginnen zingen en musiceren. Hieronder staat de lange elpeeversie. De single werd op de radio haast nooit volledig uitgespeeld.
De bezetting was de volgende: Paul Revere; Mark Lindsay; Drake Levin; Phil Volke; Mike Smith.
Mark Lindsay was het bekendste groepslid in West-Europa want hij verliet de band in 1969 en scoorde enkele minder grote hits zoals 'Arizona' (1969) en in 1970 'Miss America' en 'Silver Bird'.
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
'Mr. Moody' + 'My World’s Beginning' – New Inspiration
The New Inspiration was een Belgische muziekgroep uit Gent uit de jaren '60, vaak ook aangeduid als New Inspiration. Manager van de groep was Jacques Verdonck. De groep mocht opnames maken in Engeland en Danny Sinclair was de frontzanger met de herkenbare stem.
Door vele personeelswissels valt de groep echter omstreeks 1970 uit elkaar. Kort daarop richtte Jacques Verdonck een "nieuwe" New Inspiration op met spilfiguren Guido Wolfaert en Eddy Vander Linden. De groep boekte enkele nieuwe successen met nummers als 'Rainbow I Love You' (1970) en 'Judy Please' (1971), maar weerom vertoont de band dezelfde ziekte en doen de vele personeelswissels de band uit elkaar vallen.
Opmerkelijk feit: Antonio Lameirinhas en Fernando Lameirinhas (Jess & James) en zelfs Danny Lademacher hebben ooit tijdelijk deel uitgemaakt van de groep.
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
'Incredible George' – The Pebbles
De Antwerpse groep kreeg voor dit nummer naar verluidt een felicitatietelegram van George Harrison, maar of dit waar is laat ik in het midden. Hieronder post ik dat zogenaamd telegram dat verstuurd werd met de Regie van Telegrafie en Telefonie naar ene Bobb T. Uilenspiegell (sic)!
Hoe dan ook, het is een geweldig nummer waarmee vooral Luc Smets op de voorgrond treedt (zijn hoge stem en het prachtig geluid van zijn orgel).
